Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 września 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 27 września 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy ustalenia, czy wydatki poniesione na prace polegające na całkowitej rozbiórce torów kolejowych i ich odbudowie polegającej na wymianie prawie wszystkich elementów toru (środka trwałego) Spółka może zaliczyć na bieżąco w koszty uzyskania przychodu, w dacie poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 4 grudnia 2024 r. (wpływ 9 grudnia 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Spółka Akcyjna (dalej jako: „Spółka” bądź „Wnioskodawca”) posiada siedzibę na terytorium Polski i na podstawie przepisu art. 3 ust. 1 ustawy o CIT podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Podstawowym obszarem działalności operacyjnej Spółki jest produkcja i handel (…).

Wnioskodawca posiada bocznicę kolejową służącą do transportu surowców i produktów, a także do świadczenia usług kolejowych. W związku z tym, posiada środki trwałe w postaci konkretnych torów kolejowych składających się na daną bocznicę kolejową (oznaczonych numerami). Tory charakteryzowane są – poza numeracją – klasą toru, długością, granicą obciążenia oraz przeznaczeniem (odstawczy, zdawczo-odbiorczy, komunikacyjny etc.).

Tory kolejowe podlegają zużyciu w toku eksploatacji. Część z nich została oddana do eksploatacji na bocznicy kolejowej Wnioskodawcy w latach 70-tych. Podczas rocznych przeglądów okresowych, zostały stwierdzone m.in. przekroczenia maksymalnych norm zużycia elementów stalowych torów i uszkodzenia podkładów kolejowych. Dlatego Spółka na posiadanych torach kolejowych prowadzi prace mające na celu przywrócenie stanu środków trwałych do ich stanu pierwotnego. W niektórych sytuacjach prace te polegają na całkowitej rozbiórce nawierzchni torowej i jej odbudowie polegającej na wymianie prawie wszystkich elementów tej nawierzchni torowej (środka trwałego). W takim przypadku wymianie ulegają:

•  Ramy torów:

-Szyny;

-Podkłady kolejowe;

-Złączki i przytwierdzenia;

•  Podsypka:

-Tłuczeń kolejowy (na głębokość około 20cm).

Podbudowa toru (tzw. podtorze) w postaci nasypu pozostaje poza zakresem działań Spółki.

Prace prowadzone przez Spółkę zapewniają dalsze bezpieczne i niezakłócone przeprowadzanie przetok na torach kolejowych. W wyniku prowadzonych prac nie ulegają zmianie paramenty środka trwałego (torów kolejowych) takie jak klasa torów, długość, granica obciążenia czy też przeznaczenie.

Suma wydatków ponoszonych na konkretny środek trwały (tor kolejowy) przekracza 10 000 zł.

Po stronie Spółki powstała wątpliwość, czy Spółka powinna powyższe nakłady zaklasyfikować jako nakłady o charakterze remontowym i tym samym, czy jest uprawniona do ujęcia takich wydatków w kosztach uzyskania przychodów na bieżąco, w dacie ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT (ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych [t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) – przyp. Organu].

Wniosek o interpretację dotyczy zarówno stanu faktycznego, jak i zdarzeń przyszłych, gdyż podobne prace mogą być realizowane również w przyszłości.

W uzupełnieniu wskazali Państwo, że opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym wydatki na prace polegające na całkowitej rozbiórce torów kolejowych i ich odbudowie nie spowodują wzrostu wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Czynności wskazane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym polegają jedynie na przywróceniu stanu torów do stanu pierwotnego a parametry toru nie ulegają zmianie.

Pytanie

Czy wydatki poniesione na opisane we wniosku prace polegające na całkowitej rozbiórce torów kolejowych i ich odbudowie polegającej na wymianie prawie wszystkich elementów toru (środka trwałego) Spółka może zaliczyć na bieżąco w koszty uzyskania przychodu, w dacie poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT? 

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Spółki, opisane we wniosku prace Wnioskodawca może zaliczyć na bieżąco w koszty uzyskania przychodu, w dacie poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy CIT oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

•   został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);

•   jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

•   pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

•   poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;

•   został właściwie udokumentowany;

•   nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie jego przychodu.

W niniejszej sprawie, zdaniem Spółki, nakłady na utrzymanie torów kolejowych są niewątpliwie związane z przychodami Wnioskodawcy i tym samym stanowią koszty uzyskania przychodów. Wątpliwości Wnioskodawcy budzi natomiast moment zaliczenia w koszty uzyskania przychodów niniejszych wydatków.

Jak wynika z art. 15 ust. 4e ustawy CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W tym miejscu należy jednak wskazać, iż sposób rozliczenia kosztu związanego z prowadzeniem prac na środku trwałym wynikający z powyższego przepisu, zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych i doktryny zależy wyłącznie od zakresu przeprowadzonych robót oraz ich efektu. Powszechnym stanowiskiem jest, iż koszty „remontu” (nakładów na środki trwałe niekwalifikujących się jako ulepszenia środków trwałych) stanowią koszty zaliczane w bieżące koszty uzyskania przychodów, w dacie ich poniesienia.

W ustawie o CIT brak jest definicji pojęcia „remontu”. W tym zakresie pomocniczo posłużyć można się definicją remontu zawartą w art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (t. j.: Dz. U. z 2023 r. poz. 682 z późn. zm. [winno być: t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 725 – przyp. organu]). Zgodnie z tą definicją przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Remont ma zatem na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniając przy tym jego charakteru i funkcji. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Przy ocenie wydatków - czy są to wydatki na remont - należy bowiem brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.

Kryteria jakie muszą spełniać dane prace aby uznać je za remont zostały również szeroko omówione przez organy w wydawanych interpretacjach i sądy administracyjne w wydawanych wyrokach.

Przykładowo jak uznał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 4 stycznia 2023 r. nr 0111-KDIB1-1.4010.818.2022.1.SH: „W kontekście powyższego, stwierdzić należy, że nie każdy wydatek poniesiony na środek trwały będzie stanowił o jego ulepszeniu. Istotny jest bowiem charakter poniesionych wydatków. Wydatki o charakterze odtworzeniowym, przywracające jedynie pierwotną wartość użytkową danego środka trwałego, których poniesienie nie spowoduje wzrostu wartości użytkowej w stosunku do tej wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, nie skutkują jego ulepszeniem. Różnica między nakładami na remont a nakładami na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych a drugie do podjęcia, czy rozszerzenia działalności w drodze przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, powodującej istotną zmianę cech użytkowych”. Tak również organ w interpretacji np. z dnia 31 lipca 2024 r. nr 0111-KDIB2-1.4010.313.2024.1.DD.

Z kolei jak wskazał WSA w Warszawie z dnia 13 grudnia 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 477/17 istotą remontu jest jedynie wykonanie prac przywracających pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, nie zwiększających jego wartości początkowej, stanowiącej cenę nabycia lub koszt wytworzenia środka trwałego, powiększoną o koszty jego ulepszenia. Wydatki na remont mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że efektem wykonanych prac, nie jest zwiększenie wartości technicznej, użytkowej, a konsekwencji - wartości początkowej środka trwałego, stanowiącej podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

W wyroku z dnia 6 listopada 2020 r., sygn. akt II FSK 1740/18 NSA wskazał, natomiast że przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Remont nie wiąże się więc w żaden sposób z wykonaniem nowych części obiektu, ewentualnie z budową nowego obiektu, jak i jego odbudową.

Biorąc pod uwagę powyższe, istotą remontu są wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej, przy czym mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika, a wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych (nowych) funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Podkreślić zatem należy, iż prace podejmowane przez Spółkę, prowadzące do rozebrania oraz następnie odbudowy środka trwałego mają na celu wyłącznie przywrócenie pierwotnego stanu technicznego środka trwałego. Nie zmieniają one ani paramentów torów ani innych cech i funkcji wpływających w jakikolwiek sposób na charakter ich użytkowania. Dalsza eksploatacja torów kolejowych ze względu na stopień zużycia mogła w istocie prowadzić do zniszczenia środka trwałego lub niemożności korzystania z niego, co prowadziłoby do narażenia Spółki na ryzyko gospodarcze.

Jak wynika natomiast z art. 16 ust. 1 pkt lit. c ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, (...). Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ustawodawca nie definiuje nigdzie pojęć użytych w art. 16g ust. 13. Wskazać należy, iż opisana w przedstawionym stanie faktycznym/opisie zdarzenia przyszłego odbudowa obiektu mogłaby zostać utożsamiana z rekonstrukcją wskazaną w powyższym przepisie art. 16g ustawy o CIT, choć w ocenie Spółki rekonstrukcja środka trwałego polega w istocie na odtworzeniu całkowicie lub częściowo zniszczonego środka trwałego. W rozumieniu budowlanym rekonstrukcja obiektu budowlanego to wykonanie robót budowlanych, w wyniku których następuje odtworzenie zniszczonego obiektu budowlanego w miejscu jego dotychczasowej lokalizacji na podstawie danych dotyczących jego pierwotnej formy. W rozumieniu słownikowym zaś, rekonstrukcja to odtworzenie czegoś na podstawie zachowanych fragmentów, szczątków, przekazów itp. W przedmiotowym stanie faktycznym nie doszło do zniszczenia pierwotnego środka trwałego w postaci torów kolejowych, lecz jego znaczącego zużycia wymuszającego odbudowę.

Niemniej jednak, przepis art. 16g ust. 13 ustawy o CIT wprowadza obligatoryjne warunki do spełnienia łącznie aby zakwalifikować daną czynność jako ulepszenie. Opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym czynności nie spowodują jednak wzrostu wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, gdyż jak zostało wskazane, czynności polegają na przywróceniu stanu torów do stanu pierwotnego a parametry toru kolejowego nie ulegają zmianie. W efekcie jedna z przesłanek uznania nakładów za ulepszenie w rozumieniu ustawy o CIT nie zostanie spełniona.

Podkreślić zatem należy, iż nawet w sytuacji w której czynności dokonywane przez Spółkę zostałyby zakwalifikowane jako rekonstrukcja środka trwałego, to prace takie nie spowodują wzrostu wartości użytkowanej takiego środka w stosunku z dnia przyjęcia środka trwała do używania, a z kolei brak spełnienia chociażby jednej przesłanki określonej w art. 16g ust. 13 ustawy o CIT przesądza o braku możliwości kwalifikacji dokonanych prac jako ulepszenia.

Końcowo, Spółka wskazuje, iż nie widzi także podstawy do likwidacji istniejących środków trwałych w postaci torów kolejowych i przyjęcia do ewidencji nowych środków trwałych, których wartość początkowa określona byłaby zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2 oraz ust. 4 ustawy CIT, a zatem na ich wartość początkową składałaby się całość wydatków poniesionych przez Spółkę opisanych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym.

Zdaniem Spółki, w przypadku obiektów takich jak tory kolejowe, środek trwały charakteryzowany jest poprzez swoje parametry użytkowe, gdyż nie składa się z rzeczy (elementów) oznaczonych co do tożsamości (np. urządzeń posiadających swoje numery seryjne, identyfikacyjne etc.). W ocenie Wnioskodawcy, tylko wymiana rzeczy oznaczonych co do tożsamości może być ujmowana w ewidencji jako likwidacja i przyjęcie nowego środka trwałego. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia z dnia 16 listopada 2012 r. sygn. III CSK 24/12 wskazano, iż rzecz oznaczona co do tożsamości to rzecz niezamienna, niezastępowalna, wykazująca cechy indywidualne. Rzecz oznaczona co do tożsamości to taka, która nie da się zastąpić inną rzeczą. W przedstawionym stanie faktycznym/opisie zdarzenia przyszłego wymianie nie podlegają elementy wykazujące jakiekolwiek cechy indywidualne. Przykładowo, szyna kolejowa to po prostu profil metalowy o przekroju dwuteownika lub zbliżonym charakteryzujący się określonymi wymiarami i tworzywem. Upraszczając, jest to kawałek stali o określonym kształcie, lecz nieposiadający jakichkolwiek cech indywidualnych, całkowicie zastępowalny takim samym dwuteownikiem. Podkład kolejowy to z kolei belka (drewniana, betonowa czy żelbetowa), na której za pomocą specjalnych przytwierdzeń mocuje się szyny. Można zatem powiedzieć, że środek trwały w postaci toru kolejowego nie posiada cech indywidualnych, charakteryzowany jest jedynie długością/pojemnością czy przeznaczeniem. To oznacza, iż nawet jego całkowita wymiana (choć w przedstawionym stanie faktycznym/opisie zdarzenia przeszłego podbudowa toru w postaci nasypu pozostaje poza zakresem prac) nie oznacza likwidacji środka trwałego i przyjęcia do ewidencji nowego środka trwałego.

Biorąc pod uwagę całość powyższego uzasadnienia, uznać należy, iż wydatki związane z pracami obejmującymi odtworzenie stanu środków trwałych w postaci torów kolejowych należy rozliczać zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.