Interpretacja indywidualna – stanowisko w części nieprawidłowe i w części prawidłowe - Interpretacja

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części nieprawidłowe i w części prawidłowe - Interpretacja - null

Temat interpretacji

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części nieprawidłowe i w części prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia:

1.czy odszkodowanie stanowi przychód z działalności rolnej i jest wyłączony z opodatkowania CIT – jest prawidłowe,

2.czy odszkodowanie należy opodatkować CIT – jest prawidłowe,

3.jeśli odszkodowanie stanowi przychód podlegający opodatkowaniu, to czy nieumorzoną wartość budynku można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe,

4.jeśli odszkodowanie stanowi przychód podlegający opodatkowaniu, to czy koszty usuwania skutków pożaru również można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 sierpnia 2024 r. za pośrednictwem (...) wpłynął Państwa wniosek z 27 sierpnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

1.czy odszkodowanie stanowi przychód z działalności rolnej i jest wyłączony z opodatkowania CIT,

2.czy odszkodowanie należy opodatkować CIT,

3.jeśli odszkodowanie stanowi przychód podlegający opodatkowaniu, to czy nieumorzoną wartość budynku można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów,

4.jeśli odszkodowanie stanowi przychód podlegający opodatkowaniu, to czy koszty usuwania skutków pożaru również można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Sp. z o.o. prowadzi działalność (…) (PKD 01.46.Z. jest to przeważająca działalność spółki), która zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest działalnością rolniczą. Spółka ma również sprzedaż opodatkowaną.

We wrześniu 2023 roku spłonął w całości budynek, który stanowił środek trwały spółki. Budynek ten był wykorzystywany tylko do działalności rolnej, a zatem amortyzacja i ponoszone koszty z tytułu użytkowania tego budynku były kosztami działalności rolnej, wyłączone z kalkulacji CIT. Budynek ten nie został odbudowany, był on ubezpieczony i stanowił on zabezpieczenie zaciągniętych kredytów w banku. Spółka otrzymała odszkodowanie z tytułu pożaru budynku, całe odszkodowanie ubezpieczyciel przekazał bezpośrednio bankowi celem spłaty kredytów. Odszkodowanie zostało przekazane bankowi w trzech ratach (…) 2024.

Budynek nie był w całości zamortyzowany. Spółka zlikwidowała spalony budynek oraz maty grzewcze, które były na wyposażeniu budynku we wrześniu 2023 roku. Spółka poniosła również koszty związane z likwidacją szkód powstałych podczas pożaru.

Pytania

1.Czy odszkodowanie stanowi przychód z działalności rolnej i jest wyłączony z opodatkowania CIT?

2.Czy odszkodowanie należy opodatkować CIT?

3.Jeśli odszkodowanie stanowi przychód podlegający opodatkowaniu, to czy nieumorzoną wartość budynku można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?

4.Jeśli odszkodowanie stanowi przychód podlegający opodatkowaniu, to czy koszty usuwania skutków pożaru również można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?

5.Odszkodowanie zostało wypłacone w kolejnym roku po pożarze, czy zatem - jeśli uznać, że odszkodowanie stanowi przychód podatkowy - koszty można rozliczyć w tym samym roku (2024 r.) co odszkodowanie, czy należy je rozliczyć w roku faktycznego poniesienia, czyli w roku poprzedzającymwypłatę odszkodowania (2023 r.) ?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem:

1.Odszkodowanie nie stanowi przychodu z działalności rolnej - ustawodawca w art. 2 ust. 2 i ust. 1 pkt 1 wskazał co jest działalnością rolniczą i nie pozwoli to na objęciem wyłączeniem odszkodowania z tytułu szkód w majątku wykorzystywanych w działalności rolniczej.

2.Należy uznać, iż odszkodowanie, nie stanowiąc przychodu z działalności rolniczej, stanowi przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych (CIT).

3.Niezamortyzowaną wartość środka trwałego oraz mat grzewczych, które spłonęły należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Jak wyjaśnił Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 4 listopada 2016 r., Znak: ILPB2/4510-1-52/16-3/JG: w ramach wyłączeń zawartych w art. 16 ust. 1 updop, a dotyczących strat w środkach trwałych ustawodawca postanowił, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat:

-w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 updop (art. 16 ust. 1 pkt 5 updop),

-powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności (art. 16 ust. 1 pkt 6 updop),

-w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych, jeżeli środki te lub wartości zostały przeniesione poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w sposób, o którym mowa w art. 24f updop (art. 16 ust. 1 pkt 6a updop).

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 5 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych, w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 updop. A contrario kosztami uzyskania przychodów co do zasady będą zatem straty w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 updop.

W przywołanej już interpretacji indywidualnej z 4 listopada 2016 r., Znak: ILPB2/4510-1-52/16-3/JG Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził: „(...) strata z tytułu likwidacji środków trwałych zniszczonych w wyniku pożaru może stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy. Kosztami tymi będzie nieumorzona wartość początkowa, tj. wartość początkowa (niezależnie od sposobu jej sfinansowania) pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bez względu na to czy odpisy zaliczono wcześniej do kosztów podatkowych”.

W interpretacji indywidualnej z 7 września 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.265.2020.1.ŚS Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stanowisko podatnika, zgodnie z którym nieumorzona wartość początkowa likwidowanego fizycznie środka trwałego (bez względu na źródło finansowania) stanowi koszt uzyskania przychodu, bez względu na to czy odpisy amortyzacyjne zaliczono wcześniej do kosztów podatkowych uznał za prawidłowe.

Do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się też strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności (art. 16 ust. 1 pkt 6 updop).

Zdaniem Spółki wyłączenie zawarte w tej regulacji dotyczy jedynie wymienionego przypadku, czyli utraty przydatności gospodarczej z powodu zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów będzie strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych, aniżeli wskazane w treści przytoczonego przepisu, tj. nie wynikały ze zmiany rodzaju działalności gospodarczej. Należy zauważyć, że kosztem podatkowym może być tylko taka strata, która nie powstała z winy podatnika jako wynik jego niedbalstwa czy naruszenia przepisów.

Reasumując, z treści powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że decydującą przesłanką dla niezaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tego określonego rodzaju strat jest wystąpienie zmiany rodzaju działalności powodującej utratę przez likwidowane środki trwałe przydatności gospodarczej. Zatem, dla podatkowej kwalifikacji strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych decydującym pozostaje ustalenie, czy utracenie przez te środki przydatności gospodarczej spowodowane zostało rezygnacją przez podatnika z prowadzenia określonego rodzaju działalności, w której to działalności wykorzystywany był likwidowany środek trwały. Jeżeli zatem likwidacja środka trwałego nie jest związana ze zmianą rodzaju działalności, lecz jest wynikiem zdarzeń nieprzewidywalnych, takich jak zniszczenie wskutek pożaru, wówczas, zdaniem Organu interpretacyjnego strata z tytułu likwidacji wskazanych środków trwałych w wysokości niezamortyzowanej wartości początkowej środka trwałego, może stanowić koszty uzyskania przychodów.

4.Koszty usuwania skutków pożaru również można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, gdyż nie ma tutaj zastosowania art. 16 ust 1 pkt 6 ustawy, który wyłącza jedynie straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

5.Koszty niezamortyzowanej wartości budynku oraz mat grzewczych, a także koszty usuwania skutków pożaru należy podatkowo rozliczyć w tym samym roku (2024 r.) kiedy nastąpiło wypłacone odszkodowanie zgodnie z art. 15 ust. 2.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części nieprawidłowe i w części prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej oraz dochodów opodatkowanych ryczałtem od dochodów spółek.

Pojęcie działalności rolniczej dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zostało określone w art. 2 ust. 2 ww. ustawy, zgodnie z którym:

działalnością rolniczą w rozumieniu ust. 1 pkt 1 jest działalność polegająca na wytwarzaniu produktów roślinnych lub zwierzęcych w stanie nieprzetworzonym (naturalnym) z własnych upraw albo hodowli lub chowu, w tym również produkcja materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcja warzywnicza gruntowa, szklarniowa i pod folią, produkcja roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadownicza, hodowla i produkcja materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcja zwierzęca typu przemysłowo-fermowego oraz hodowla ryb, a także działalność, w której minimalne okresy przetrzymywania zakupionych zwierząt i roślin, w trakcie których następuje ich biologiczny wzrost, wynoszą co najmniej:

1) miesiąc - w przypadku roślin,

2) 16 dni - w przypadku wysokointensywnego tuczu specjalizowanego gęsi i kaczek,

3) 6 tygodni - w przypadku pozostałego drobiu rzeźnego,

4) 2 miesiące - w przypadku pozostałych zwierząt

- licząc od dnia nabycia.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że regulacja art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, wskazuje, że przychody z działalności rolniczej, z wyjątkiem dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej zostały wyłączone z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Zawarty w tym przepisie zwrot normatywny „przychodów z działalności rolniczej” oznacza, że ustawodawca odwołuje się w nim do efektów działalności rolniczej (jej przychodów), a nie do działalności rolniczej jako takiej.

Zgodnie z wskazaną powyżej definicją działalności rolniczej podstawową jej cechą jest uzyskanie produktów w stanie nieprzetworzonym, pochodzących z uprawy (produkcja roślinna), chowu lub hodowli (produkcja zwierzęca).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT,

Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o CIT,

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że prowadzicie Państwo działalność (…), która jest działalnością rolniczą. Spółka ma również sprzedaż opodatkowaną.

We wrześniu 2023 roku spłonął w całości budynek, który stanowił środek trwały spółki. Budynek ten był wykorzystywany tylko do działalności rolnej, amortyzacja i ponoszone koszty z tytułu użytkowania tego budynku były kosztami działalności rolnej, wyłączone z kalkulacji CIT. Budynek ten nie został odbudowany, był on ubezpieczony i stanowił zabezpieczenie zaciągniętych kredytów w banku. Otrzymaliście Państwo odszkodowanie z tytułu pożaru budynku, całe odszkodowanie ubezpieczyciel przekazał bezpośrednio bankowi celem spłaty kredytów. Odszkodowanie zostało przekazane bankowi w trzech ratach w (…) 2024.

Budynek nie był w całości zamortyzowany. We wrześniu 2023 roku zlikwidowaliście Państwo spalony budynek oraz maty grzewcze, które były na wyposażeniu budynku. Ponieśliście Państwo również koszty związane z likwidacją szkód powstałych podczas pożaru.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest kwestia ustalenia:

1.Czy odszkodowanie stanowi przychód z działalności rolnej i jest wyłączony z opodatkowania CIT?

2.Czy odszkodowanie należy opodatkować CIT?

3.Jeśli odszkodowanie stanowi przychód podlegający opodatkowaniu, to czy nieumorzoną wartość budynku można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?

4.Jeśli odszkodowanie stanowi przychód podlegający opodatkowaniu, to czy koszty usuwania skutków pożaru również można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?

Odnosząc się do Państwa wątpliwości zawartych w pytaniu oznaczonym we wniosku Nr 1 i 2, wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT,

Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Z kolei art. 12 ust. 3 tej ustawy o CIT stanowi, że:

Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Jednakże, co do zasady, za przychód podatkowy można uznać każde przysporzenie majątkowe podatnika. O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny powiększa ono aktywa tej osoby prawnej.

W związku z tym, że w świetle art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami są m.in. otrzymane pieniądze, odszkodowanie o którym mowa we wniosku mieści się w ogólnym pojęciu przychodu i stanowi przychód z tego źródła.

Odszkodowania związane ze składnikami majątku wykorzystywanego w działalności rolniczej (za wywłaszczenie nieruchomości, zniszczenie dachu chlewni, uszkodzony ciągnik rolniczy) nie wynikają z wytwarzania produktów roślinnych lub zwierzęcych, ale wiążą się z posiadanym majątkiem służącym działalności rolniczej, którego ewentualne zbycie również nie uprawnia do skorzystania z wyłączenia z opodatkowania.

Ponadto należy zauważyć, iż odszkodowania dot. składników majątkowych wykorzystywanych w działalności rolniczej mają charakter odmienny od odszkodowań za szkody w uprawach i płodach rolnych, które kwalifikuje się do przychodów z działalności rolniczej, jako rekompensujące straty poniesione w prowadzonej działalności rolniczej, stając się „ekwiwalentem” utraconych przychodów z takiej działalności.

Wskazać zatem należy, że odszkodowanie wypłacone z tytułu pożaru budynku nie stanowi przychodu z działalności rolniczej. Nie ma z nią bezpośredniego związku i należy traktować go jako przychód z działalności pozarolniczej. Zatem, odszkodowanie to jest przychodem podatkowym, który wpływa na wysokość dochodu podlegającego opodatkowaniu.

W świetle powyższego Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 i 2 jest prawidłowe.

Z kolei w odniesieniu do Państwa wątpliwości zawartych w pytaniu oznaczonym Nr 3 i 4, wskazać należy, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT,

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle powyższego, aby wydatek stanowił dla podatnika koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Z powyższego wynika, że na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT oraz, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. W przepisie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT,

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT,

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT,

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie zatem strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli utraciły one przydatność gospodarczą z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności, tj. nie były zdeterminowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej, a co za tym idzie utratą przez likwidowany środek trwały jego przydatności gospodarczej. Przepisy ustawy o CIT nie zawierają definicji pojęcia „likwidacja”, a zatem zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej. Zgodnie z definicją słownikową „likwidować to dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś” (Słownik języka polskiego, pod red. M. Szymczaka, PWN, Warszawa 1979, t. II, str. 35). W związku z takim rozumieniem tego pojęcia - likwidacją będzie definitywne pozbycie się środka trwałego (wykreślenie z ewidencji), np. poprzez jego zniszczenie, usunięcie.

Strata, o której mowa w tym przepisie odzwierciedla wartość nierozliczonych podatkowo wydatków poniesionych przez podatnika na nabycie lub wytworzenie likwidowanych składników majątku. Wydatki tego rodzaju – w braku likwidacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych – mieszczą się w kategorii kosztów uzyskania przychodów potrącalnych w momencie powstania przychodów ze zbycia tych składników majątku albo rozliczanych dla celów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne. Natomiast likwidacja składników majątku uniemożliwia realizację bądź kontynuację ww. sposobów podatkowego rozliczenia wskazanych wydatków. Wartość tych – poniesionych w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła – nierozliczonych dla celów podatkowych wydatków (tj. wydatków, które stanowiłyby koszty uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia składnika majątku lub zostałyby rozliczone podatkowo poprzez amortyzację, gdyby nie doszło do likwidacji składników majątku) stanowi wartość straty, o której mowa w powołanych przepisach.

Z powyższych przepisów wynika, że – co do zasady – wydatki poniesione na nabycie, bądź wytworzenie składników majątku stanowiących środki trwałe, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów pośrednio, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków trwałych. Natomiast w przypadku likwidacji nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego, o ile likwidacja ta nie jest związana z utratą przydatności tego środka trwałego na skutek zmiany rodzaju prowadzonej działalności, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć stratę w postaci niezamortyzowanej części wartości początkowej likwidowanego środka trwałego.

Odnosząc przedstawione we wniosku Państwa wątpliwości do obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że skoro jak wynika ze złożonego wniosku budynek był wykorzystywany tylko do działalności rolnej, amortyzacja i ponoszone koszty z tytułu użytkowania tego budynku były kosztami działalności rolnej, to nie mogą Państwo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości budynku oraz kosztów związanych z usuwaniem skutków pożaru, bowiem jak wynika z wniosku budynek nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej.

W związku z powyższym Państwa stanowisko w zakresie pytania Nr 3 i 4 należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie zauważyć należy, że skoro Organ uznał za nieprawidłowe Państwa stanowisko w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu nieumorzonej wartości budynku oraz kosztów związanych z usuwaniem skutków pożaru, to tym samym nie odniósł się do Państwa stanowiska w zakresie pytania Nr 5, bowiem wydanie interpretacji w tym zakresie stało się bezprzedmiotowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie