Interpretacja indywidualna

- stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych prawnych jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 września 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 25 września 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca ma prawo jednorazowego uznania za koszt uzyskania przychodu kosztu nabycia wyposażenia w postaci pojedynczych elementów rusztowań o wartości jednostkowej nieprzekraczającej kwoty 10.000 zł.

Uzupełnili go Państwo pismem z 21 listopada 2024 r. (wpływ do organu 21 listopada 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółką mającą siedzibę w Polsce, która prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu nowych i używanych elementów rusztowań (części składowych). Spółka nie zajmuje się wynajmem kompletnych rusztowań, lecz jedynie ich poszczególnych elementów, zgodnie z zamówieniami klientów. Klienci, którzy chcą wynająć elementy rusztowań, przesyłają Spółce listę materiałową (listę elementów).

Oprócz najmu, Spółka sprzedaje także nowe lub używane elementy rusztowań.

W celu świadczenia usług wynajmu, Spółka wynajmuje lub nabywa poszczególne elementy rusztowań. Spółka podkreśla, że nigdy nie wynajmuje ani nie nabywa całych zestawów rusztowań, lecz jedynie poszczególne elementy, co jest odzwierciedlone w fakturach wystawianych przez sprzedawcę. Wartość pojedynczych nowych elementów zazwyczaj nie przekracza 10.000 złotych, natomiast wartość wynajmowanych zestawów elementów może sięgać od kilkuset tysięcy do kilkunastu milionów złotych.

Z elementów rusztowań dostępnych w ofercie Spółki można budować różnorodne konstrukcje, za których ostateczny kształt wyłączną odpowiedzialność ponosi klient. Spółka nie ma wpływu na formę tych konstrukcji.

Zgodnie z Ogólnymi Warunkami Dostawy (OWD), zdjęcia i rysunki udostępniane przez Spółkę, które przedstawiają możliwe lub rzeczywiste zastosowanie dostarczanych elementów, mają charakter przykładowy i służą wyłącznie do ilustracji. Nie stanowią one wiążącej prawnie gwarancji odnośnie rodzaju lub sposobu zastosowania elementów. Spółka nie zapewnia, że dostarczone elementy będą wystarczające do realizacji zamierzonego celu przez klienta.

Po zakończeniu umowy najmu, poszczególne elementy rusztowań są zwracane do magazynu Spółki w stanie wyczyszczonym, posortowanym i zapakowanym. Następnie są one oceniane pod kątem technicznym i ich przydatności do dalszego wykorzystania. Zdarza się, że niektóre wynajęte elementy nie zostają zwrócone z powodu ich zniszczenia lub kradzieży. Sprawne technicznie elementy są ponownie wynajmowane lub sprzedawane klientom, w nowych konfiguracjach, o których decyduje najemca lub nabywca.

W konsekwencji, elementy rusztowań, które stanowiły kompletne rusztowanie u jednego klienta, mogą w przyszłości stać się częścią rusztowania innego klienta. Poszczególne elementy mogą być używane wielokrotnie w różnych konfiguracjach.

Minimalny okres najmu, zgodnie z umowami zawieranymi przez Spółkę, wynosi dziewięć pełnych miesięcy.

Zakupione przez Spółkę elementy rusztowań mogą być wielokrotnie wykorzystywane przez dłuższy okres, w zależności od potrzeb klientów.

Dotychczas Spółka nie zaliczała do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem elementów rusztowań jednorazowo ani poprzez odpisy amortyzacyjne zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT. Koszty te były kwalifikowane jako koszty bezpośrednie w rozumieniu art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, które były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w momencie uzyskania przychodu z ich sprzedaży.

Jednakże Spółka doszła do wniosku, że w opisanych powyżej okolicznościach powinna ujmować pojedyncze elementy rusztowań jako niskocenne składniki majątkowe i jednorazowo zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodu.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

W nadesłanym do wniosku uzupełnieniu Spółka wskazała, że zadane we wniosku pytanie dotyczy kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów nabytego wyposażenia w postaci pojedynczych elementów rusztowań na cele wynajmu. Jednocześnie Spółka nie wyklucza, że po zakończeniu okresu najmu niektóre elementy mogą zostać sprzedane.

Pytanie zadane we wniosku dotyczy kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów nabytego wyposażenia w postaci pojedynczych elementów rusztowań na cele wynajmu. Niezależnie, w przypadku elementów rusztowań, które są przeznaczone na sprzedaż, są one traktowane jako majątek obrotowy, dla których koszt jest rozpoznawany w momencie sprzedaży. Niemniej, ten przypadek nie jest objęty pytaniem Spółki.

Pytanie zadane we wniosku dotyczy kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów nabytego wyposażenia w postaci pojedynczych elementów rusztowań na cele wynajmu. Ewentualnie nabyte przez Spółkę elementy rusztowań przeznaczone do sprzedaży nie stanowią i nigdy nie stanowiły w Spółce środków trwałych podlegających amortyzacji.

Pytanie

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca ma prawo jednorazowego uznania za koszt uzyskania przychodu kosztu nabycia wyposażenia w postaci pojedynczych elementów rusztowań o wartości jednostkowej nieprzekraczającej kwoty 10.000 zł?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionych okolicznościach faktycznych ma on prawo jednorazowego uznania za koszt uzyskania przychodu kosztu nabycia wyposażenia w postaci pojedynczych elementów rusztowań o wartości jednostkowej nieprzekraczającej kwoty 10.000 zł, uznawanych jako niskocenne składniki majątkowe.

Poniżej Wnioskodawca uzasadnia swoje stanowisko.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Natomiast stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m tej ustawy. Z kolei stosownie do art. 16a ust. 1 powołanej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. urządzenia i inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT, zwane środkami trwałymi.

Z kolei stosownie do art. 16d ust. 1 cytowanej ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W myśl art. 16f ust. 3 zdanie drugie tej ustawy, w przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Dodatkowo należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 15 ust. 4d tej ustawy, koszty uzyskania przychodów, które nie są bezpośrednio związane z przychodami, są ujmowane w rozliczeniu podatkowym w dacie ich poniesienia.

Natomiast w opinii Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego stanu faktycznego, poszczególne elementy rusztowań nie spełniają kryteriów środka trwałego, ponieważ pojedyncze elementy nie są zdolne do samodzielnego użytku. Nabywane przez Wnioskodawcę elementy rusztowań nie mogą być również traktowane jako kompletne zestawy, ponieważ ich kompletność i zdatność do użycia jest każdorazowo osiągana dopiero w momencie realizacji konkretnego zamówienia klienta, która dotyczy pojedynczych elementów, a nie całych zestawów. Warto również podkreślić, że rusztowanie jest konstrukcją tymczasową, służącą do wielokrotnego użytku (co do zasady nie dłuższego niż rok), złożoną z wielu elementów.

Z powyższego wynika, że Wnioskodawca ma prawo uznać wydatki na zakup elementów rusztowań, jako wydatki na elementy niekompletne, niezdatne do samodzielnego użytku oraz o wartości nieprzekraczającej 10.000 zł, za koszty uzyskania przychodów, które są potrącalne w momencie ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca podkreśla, że powyższe stanowisko zostało potwierdzone m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 6 grudnia 2012 r. (ITPB1/415- 990/12/GR).

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie m.in. w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 16 czerwca 2014 r. (sygn. akt III SA/Wa 2079/13). Powołany wyrok odnosił się do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie elementów szalunków o wartości nie przekraczającej 3.500 zł (obecnie jest to kwota 10.000 zł - przypis Wnioskodawcy) w miesiącu oddania ich do używania. Niemniej, pomimo pewnych różnic co do rodzaju towaru, tezy tego wyroku są aktualne na gruncie niniejszej sprawy.

Należy również wskazać, że potencjalne uznanie za środek trwały podlegający amortyzacji dopiero kompletnego rusztowania tworzyłoby swego rodzaju „fikcję”. Z opisu stanu faktycznego wynika bowiem, że kompletne rusztowanie powstaje dopiero u wynajmującego i może zostać, poza wiedzą Spółki, rozmontowany i ponownie złożone, ale w zupełnie innej konfiguracji. Ponadto, nowo złożona konstrukcja może się nie składać ze wszystkich elementów co konstrukcja pierwotna. Ponadto, pierwotna konstrukcja może zostać trwale rozmontowana przez upływem jednego roku, a jej elementy zwrócone Spółce. A zatem uznanie dopiero takiego kompletnego rusztowania za środek trwały podlegający amortyzacji naruszałoby normę określoną w art. 16a ust. 1 ustawy o CIT.

Podobne stanowisko zajął WSA we Wrocławiu w prawomocnym orzeczeniu z 18 maja 2017 r. (sygn. akt I SA/Wr 67/17). Powyższy wyrok zapadł na kanwie tożsamego stanu faktycznego jak będącego przedmiotem niniejszego wniosku. Z kolei w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 sierpnia 2019 r. oddalającego skargę kasacyjną organu na powołany wyrok WSA we Wrocławiu, NSA stwierdził m.in.: „nieprawidłowe jest odwołanie się organu interpretacyjnego do wartości danego rusztowania/szalunku, skompletowanego na potrzeby konkretnej budowy, ponieważ odbiega to od istoty zagadnienia interpretacyjnego, którym jest kosztowa kwalifikacja nabycia poszczególnych elementów, składających się wprawdzie na konkretny komplet rusztowania/szalunku, ale mogących też wchodzić w skład innych kompletów tych urządzeń, także w trakcie tego samego roku podatkowego. Pozbawiona znaczenia dla rozstrzygnięcia jest więc ocena, czy wartość skompletowanego rusztowania/szalunku przekracza 3.500 zł, czy też nie, gdyż traktowanie takiego kompletu jako składnika majątku wprowadzonego do ewidencji środków trwałych z chwilą oddania go po raz pierwszy do używania pomija, że niektóre z elementów składających się na taki komplet mogły już wcześniej stanowić składniki innego kompletu oraz mogą stanowić składniki podobnego kompletu w przyszłości. W każdym razie odnoszenie momentu rozpoznania kosztu uzyskania przychodów, czy to poprzez rozpoczęcie amortyzowania przez odpisy, czy to jednorazowo, do wprowadzenia zakupionych elementów do użytkowania jako składników kompletu zdatnego do użytku, nie jest poprawne”.

W dalszej części uzasadnienia tego wyroku NSA stwierdził, że „Niezasadny jest także zarzut [organu podatkowego - przypis Wnioskodawcy] naruszenia art. 15 ust. 1 i ust. 6, art. 16a ust. 1, art. 16d ust. 1 oraz art. 16f ust. 3 u.p.d.o.p. przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż w świetle przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego skarżąca ma prawo jednorazowo uznać za koszt uzyskania przychodu wydatek na nabycie wyposażenia w postaci pojedynczych elementów rusztowań i szalunków o wartości poniżej 3.500 zł [obecnie 10.000 zł - przypis Wnioskodawcy] netto, uznawanych jako wyposażenie niskocenne i ma prawo zaliczać pojedyncze elementy tych rusztowań i szalunków jako środki trwałe niepodlegające amortyzacji. Wykładnia [dokonana przez sąd I instancji - przypis Wnioskodawcy] poddana krytyce w tym zarzucie jest bowiem prawidłowa, zarówno ze względu na ogólną definicję kosztów uzyskania przychodów (art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.), jak i definicję kosztów stanowiących odpisy amortyzacyjne (art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p.) oraz definicję środków trwałych (art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p.), zwolnienie z obowiązku amortyzowania środków niskocennych (art. 16d ust. 1 u.p.d.o.p.) i możliwość amortyzacji jednorazowej (art. 16f ust. 3 u.p.d.o.p.). Wykładnia ta prowadzi do prawidłowego wniosku o uwzględnianiu wartości zakupionych elementów jako kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio w dacie ich poniesienia albo, po zaliczeniu ich do środków trwałych niepodlegających amortyzacji, w miesiącu oddania ich do używania, względnie w przypadku zaliczenia ich do niskokosztowych środków trwałych podlegających amortyzacji, dokonania amortyzacji jednorazowej w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym.”

W powołanym już wyroku WSA w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 2079/13) Sąd stwierdził, że „racje ma Skarżąca, że przypadkowe (zależne od zamówienia klienta) „komplety szalunków”, które nie są użytkowane przez Spółkę i których Spółka nie jest w stanie zweryfikować jako kompletne nie mogą stanowić podstawy wprowadzenia do ewidencji środków trwałych w celu śledzenia obrotu wyżej wymienionych składników majątku i dokumentowania odpisu z tytułu zużycia.”

Mając na uwadze powołane argumenty oraz jednolitą linię orzeczniczą sądów administracyjnych należy stwierdzić, że w stanie faktycznym opisanym na wstępie niniejszego wniosku, Wnioskodawca ma prawo uwzględnić wartości zakupionych elementów jako koszty uzyskania przychodów bezpośrednio w dacie ich poniesienia.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm., dalej: „updop”, „ustawa o CIT”):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby poniesiony przez podatnika wydatek stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości i które nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o CIT,

Z kolei w myśl art. 16a ust. 1 ustawy o CIT,

W świetle cytowanych przepisów, składniki majątku trwałego mogą zostać zaliczone do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• składniki te są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

W myśl art. 16d ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

Z kolei w myśl art. 16f ust. 3 ww. ustawy,

Z powyższych unormowań wynika, że podatnik nabywając lub wytwarzając składnik majątku o cechach środka trwałego, którego wartość początkowa nie przekracza 10 000 zł (jest równa lub niższa), dla celów podatkowych może:

• nie zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, odnosząc w miesiącu oddania ich do używania jego wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów,
• zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując go w stosownej ewidencji środków trwałych po czym:
• dokonać jego jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym, lub
• dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej zgodnie z zasadami określonymi w art. 16h-16m.

Natomiast, gdy wartość początkowa środka trwałego w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł, podatnik jest obowiązany dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h–16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (z wyjątkiem środków trwałych wymienionych w art. 16c tej ustawy).

Jednocześnie dodaje się, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 16i ustawy), stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy, który odwołuje się do odpowiedniego symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe lub rusztowania składające się z szeregu pojedynczych elementów, które nie mogą funkcjonować samodzielnie.

Zgodnie z ww. Klasyfikacją Środków Trwałych rusztowania należy zaliczyć do Grupy 8 rodzaj 809 - „Narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej niesklasyfikowane”.

Państwa wątpliwości budzi kwestia, czy w opisanym stanie faktycznym mają Państwo prawo do jednorazowego uznania za koszt uzyskania przychodu kosztu nabycia wyposażenia w postaci pojedynczych elementów rusztowań o wartości jednostkowej nieprzekraczającej kwoty 10.000 zł.

W kwestii rozstrzygnięcia, czy ww. elementy rusztowań stanowić mogą odrębne środki trwałe, istotne znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie, czy elementy te można uznać za kompletne i zdatne do użytku.

Rusztowanie to tymczasowa konstrukcja, umożliwiająca pracę na wysokości od dwóch do kilkudziesięciu metrów ponad podłożem (ziemią, podłogą pomieszczenia, powierzchnią pokładu statku itp.), tzn. poza zasięgiem rąk stojącego człowieka.

Jednocześnie należy stwierdzić, że to podatnik dokonuje oceny, czy dany środek trwały jest kompletny i zdolny do użytku

Z treści złożonego wniosku wynika, że są Państwo spółką mającą siedzibę w Polsce, która prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu nowych i używanych elementów rusztowań (części składowych). Spółka nie zajmuje się wynajmem kompletnych rusztowań, lecz jedynie ich poszczególnych elementów, zgodnie z zamówieniami klientów. Klienci, którzy chcą wynająć elementy rusztowań, przesyłają Spółce listę materiałową (listę elementów). Wartość pojedynczych nowych elementów zazwyczaj nie przekracza 10.000 złotych, natomiast wartość wynajmowanych zestawów elementów może sięgać od kilkuset tysięcy do kilkunastu milionów złotych. Z elementów rusztowań dostępnych w ofercie Spółki można budować różnorodne konstrukcje, za których ostateczny kształt wyłączną odpowiedzialność ponosi klient. Spółka nie ma wpływu na formę tych konstrukcji. Zgodnie z Ogólnymi Warunkami Dostawy (OWD), zdjęcia i rysunki udostępniane przez Spółkę, które przedstawiają możliwe lub rzeczywiste zastosowanie dostarczanych elementów, mają charakter przykładowy i służą wyłącznie do ilustracji. Nie stanowią one wiążącej prawnie gwarancji odnośnie rodzaju lub sposobu zastosowania elementów. Spółka nie zapewnia, że dostarczone elementy będą wystarczające do realizacji zamierzonego celu przez klienta. Po zakończeniu umowy najmu, poszczególne elementy rusztowań są zwracane do magazynu Spółki w stanie wyczyszczonym, posortowanym i zapakowanym. Następnie są one oceniane pod kątem technicznym i ich przydatności do dalszego wykorzystania. Zdarza się, że niektóre wynajęte elementy nie zostają zwrócone z powodu ich zniszczenia lub kradzieży. Sprawne technicznie elementy są ponownie wynajmowane lub sprzedawane klientom, w nowych konfiguracjach, o których decyduje najemca lub nabywca. W konsekwencji, elementy rusztowań, które stanowiły kompletne rusztowanie u jednego klienta, mogą w przyszłości stać się częścią rusztowania innego klienta. Poszczególne elementy mogą być używane wielokrotnie w różnych konfiguracjach. Minimalny okres najmu, zgodnie z umowami zawieranymi przez Spółkę, wynosi dziewięć pełnych miesięcy. Zakupione przez Spółkę elementy rusztowań mogą być wielokrotnie wykorzystywane przez dłuższy okres, w zależności od potrzeb klientów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, więc m.in., że nabyte przez Spółkę dla celów prowadzonej działalności gospodarczej elementy rusztowań można konfigurować w różne zestawy, w zależności od szczegółowych postanowień umowy wynajmu (a w konsekwencji o różnej wartości).

Zatem, jeżeli wartość danego zestawu rusztowań na potrzeby konkretnej umowy wynajmu, przekracza 10 000 zł (składnik majątku wprowadzony do ewidencji środków trwałych), to z chwilą oddania go po raz pierwszy do używania, Spółka winna zaliczyć wydatki z nim związane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, zgodnie z art. 16a-16m ustawy. W ten sam sposób należy postąpić z każdym kolejnym zestawem, którego wartość początkowa przekracza 10 000 zł.

Jeżeli natomiast wartość początkowa danego zestawu, na który składają się poszczególne jego elementy, nie przekraczała 10 000 zł, to podatnik ma możliwość wyboru, tj. zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatków z nim związanych, bądź też uznania go za środek trwały i dokonywania jednorazowej amortyzacji, bądź też dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z zasadami określonymi w art. 16h–16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto wskazać należy, że czasowy brak wykorzystywania poszczególnych elementów rusztowań (z po raz pierwszy utworzonych kompletów) w przypadku kontynuowania prowadzonej działalności w zakresie wynajmu, w której te środki były wykorzystywane, nie spowoduje utraty prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodów na podstawie wyżej cytowanego art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy w przypadku:

• wartości początkowej danego kompletu rusztowań w ramach konkretnej umowy najmu, przekraczającej 10 000 zł - jest nieprawidłowe,
• wartości początkowej danego kompletu, na który składają się poszczególne jego elementy, nie przekracza 10 000 zł - jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że powyższa interpretacja dotyczy tylko problematyki będącej ściśle przedmiotem pytań w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych postawionych przez Państwa we wniosku. Treść pytań wyznacza bowiem granice tematyczne wydawanej interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądowych, wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku. Zostały wydane w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Nie mogą one zatem przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Każdą sprawę Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).