Brak obowiązku poboru podatku u źródła w przypadku dystrybucji oprogramowania komputerowego do odbiorców końcowych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 października 2024 roku wpłynął Państwa wniosek z 24 września 2024 roku o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej obowiązku poboru podatku u źródła.

Uzupełnili go Państwo – na wezwanie – pismem z 6 listopada 2024 r. (data wpływu 14 listopada 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A GmbH (dalej jako: Wnioskodawca, Spółka) jest niemieckim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca posiada zarejestrowany w Polsce oddział. Adres oddziału to: (…). Spółka A GmbH to podmiot, który zajmuje się sprzedażą licencji do oprogramowania komputerowego. Zgodnie z umowami zawieranymi z klientami przedmiotem sprzedaży są produkty programowe (…). Nabywcami licencji są podmioty z różnych krajów, zarówno w Europie, jak i poza nią. Spółka zawiera umowy dystrybucyjne ze spółkami zagranicznymi z innych państw (dalej jako: spółki zagraniczne). Zgodnie z zawartymi umowami dystrybucyjnymi ze spółkami zagranicznymi, Spółka prowadzi działalność operacyjną w zakresie dystrybucji oprogramowania komputerowego w charakterze pośrednika tj. sprzedaż oprogramowania w wersji niematerialnej. A GmbH pełni jedynie rolę pośrednika, tj. otrzymuje licencje od zagranicznych spółek, następnie udziela sublicencji użytkownikom końcowym. Spółka nie ma prawa sprzedaży (udzielania sublicencji) innym podmiotom niż wskazane jako użytkownicy końcowi. A GmbH nie nabywa praw do kopiowania, rozpowszechniania, powielania, bądź modyfikowania będącego przedmiotem licencji oprogramowania, nie ma również wpływu na treść i zakres warunków licencji na oprogramowanie komputerowe, w którego sprzedaży pośredniczy. Udzielenie licencji przez spółkę zagraniczną na rzecz Spółki nie przenosi żadnych praw własności intelektualnej będących przedmiotem licencji oprogramowania na Spółkę, również w odniesieniu do licencji otrzymanej przez Spółkę jak i dalszej sublicencji udzielonej na rzecz końcowego użytkownika. Spółka, w wyniku zawieranych umów dystrybucyjnych ze Spółkami zagranicznymi, nie nabywa prawa do użytkowania oprogramowania. Działalność Spółki w omawianym zakresie obejmuje wyłącznie odsprzedaż na rzecz osób trzecich oprogramowania wytworzonego przez Spółki zagraniczne. Spółka jest zatem jedynie dystrybutorem oprogramowania dla odbiorców końcowych, którzy to nabywają licencję na użytkowanie. W przyszłości A GmbH będzie rozliczać się ze spółkami zagranicznymi z tytułu niniejszych umów dystrybucyjnych za pośrednictwem rachunków bankowych prowadzonych dla oddziału.

Uzupełnienie opisu zdarzenia przyszłego

W uzupełnieniu wniosku z 6 listopada 2024 r. wskazali Państwo, że:

• Dystrybucja oprogramowania komputerowego, o którym mowa we wniosku i którego dotyczy sformułowane pytanie odbywa się w zakresie działalności oddziału spółki A w Polsce.
• Wskazane we wniosku podmioty tj. B Limited oraz C LLC to podmioty od których nabywane jest oprogramowanie komputerowe w celu jego dalszej odsprzedaży użytkownikom końcowym w Polsce.
• Zagraniczny numer identyfikujący C LLC to (…).
• Podmioty zagraniczne, od których A GmbH nabywa oprogramowanie komputerowe, o którym mowa we wniosku w celu jego dalszej dystrybucji to:
• B Limited (…),
• C LLC (...),
• D Limited (…),
• E LLC (...).
• Użytkownikami końcowymi do których dystrybuowane jest oprogramowanie komputerowe to podmioty prowadzące działalność gospodarczą w Polsce.

Pytanie

Czy należności płacone przez Spółkę na rzecz spółek zagranicznych z tytułu umów dystrybucyjnych stanowią należności licencyjne w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: (Dz. U. z 2023 r. poz. 2805) (dalej jako: CIT), a w konsekwencji, czy na spółce dąży obowiązek poboru podatku u źródła od ww. należność, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 26 CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

W opinii Spółki A GmbH, wynagrodzenie wypłacane na rzecz spółek zagranicznych na podstawie umów dystrybucyjnych nie stanowi wynagrodzenia za należności licencyjne w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: (Dz. U. z 2023 r. poz. 2805).), a także zdaniem Spółki nie ma ona obowiązku występowania w roli płatnika oraz pobierania zryczałtowanego podatku u źródła od wypłat na rzecz spółek zagranicznych.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - ograniczony obowiązek podatkowy

Stosownie do art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 CIT, w stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez nierezydentów, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie dokonującym wypłaty należności.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 1 CIT należności, od których należy pobrać podatek u źródła są tzw. należności licencyjne, Według tego przepisu, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów m.in. z tytułu praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) wynosi 20% przychodów.

Jednocześnie, zgodnie z art. 26 ust. 1 CIT, osoby prawne, które dokonują wypłat należności podlegających podatkowi u źródła występują w roli płatników, tj. są zobowiązane do obliczania, pobierania i wpłacania pobranego podatku do właściwych organów skarbowych.

W niniejszym przypadku kluczowe znaczenie ma określenie, czy należności wypłacane przez spółkę na podstawie umów dystrybucyjnych stanowią tzw. należności licencyjne, o których jest mowa w ww. art. 21 ust. 1 pkt 1 CIT.

Na gruncie umów dystrybucyjnych, A GmbH jest niewyłącznym dystrybutorem oprogramowania komputerowego, które nabywa w celu odsprzedaży. Oprogramowanie komputerowe nabywane i sprzedawane przez Spółkę ma charakter towaru rynkowego, który Spółka nabywa w celu jego dalszej sprzedaży z odpowiednią marżą zysku.

Następną przesłanką przemawiającą za niemożliwością uznania przedmiotowych należności płaconych przez Spółkę na rzecz spółek zagranicznych za należności licencyjne jest fakt, że warunkiem koniecznym do uznania danych płatności za należności licencyjne jest przejście majątkowych praw autorskich do nabywanego prawa. Zgodnie z zapisami umów dystrybucyjnych, wszelkie prawa dotyczące będącego przedmiotem licencji oprogramowania, takie jak prawa własności intelektualnej, w tym majątkowe prawa autorskie, prawo do kopiowania oprogramowania, czy prawa patentowe, pozostają wyłączną własnością spółek zagranicznych. Udzielenie licencji A GmbH przez spółki zagraniczne nie przenosi zatem żadnych praw własności intelektualnej do będącego przedmiotem licencji oprogramowania na Spółkę. Na podstawie umów zawartych ze spółkami zagranicznymi, Spółka nie nabywa prawa do kopiowania, powielania bądź modyfikowania, będącego przedmiotem licencji oprogramowania. A GmbH jest jedynie pośrednikiem (sublicencjodawcą) nie ma prawa dokonywania zmian w oprogramowaniu.

Spółka pełni funkcję pośrednika w zawieraniu umów licencyjnych z końcowymi użytkownikami oprogramowania komputerowego, zawierając w tym celu umowę licencyjną ze spółką zagraniczną. Zatem należy uznać fakt, że na gruncie umów ze spółkami zagranicznymi nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich do oprogramowania na A GmbH ani do przekazania praw do używania praw autorskich Spółce.

A GmbH nie nabywa majątkowych praw autorskich dotyczących nabywanego oprogramowania.

Zdaniem Wnioskodawcy nie każde nabycie programu komputerowego skutkuje uzyskaniem przychodu z prawa autorskiego. W celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2509 ze zm.) który stwierdza, że przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Ponadto w art. 1 ust. 2 pkt 1 Ustawy o prawie autorskim stwierdza się, że przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

W art. 1 ust. 1 Ustawy o prawie autorskim, zawarto ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego, natomiast ust. 2 tego artykułu ma charakter pomocniczy. Dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii, podanych jako katalog otwarty. Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

Zgodnie z art. 74 ust. 1 Ustawy o prawie autorskim, programy komputerowe podlegają ochronie według takich samych zasad, jak utwory literackie, o ile przepisy Rozdziału 7 Ustawy o prawie autorskim nie stanowią inaczej.

Ponadto, zgodnie z art. 74 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o prawie autorskim, ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia.

Natomiast stosownie eto art. 74 ust. 4 Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, obejmują prawo do:

1.trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

2.tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

3.rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Mając na uwadze powyższe, A GmbH nie nabywa żadnych praw własności intelektualnej, a więc i majątkowych praw autorskich do będącego przedmiotem licencji oprogramowania (tj. Spółka nie nabywa majątkowych praw autorskich do oprogramowania, które nabywa w celu jego dalszej odsprzedaży, a wszelkie prawa własności intelektualnej do oprogramowania, pozostają wyłączną własnością spółek zagranicznych - majątkowe prawa autorskie do przedmiotu transakcji kupna - sprzedaży oprogramowania są wyłączone z zakresu ww. umów, pozostając własnością spółek zagranicznych), wskazuje jednoznacznie na fakt, że płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz spółek zagranicznych będących nierezydentami nie stanowią należności licencyjnych i nie są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 i art. 26 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA),

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.