Uznanie zapłaty miesięcznej opłaty okresowej w podwyższonej wysokości za koszt uzyskania przychodu podlegający potrąceniu w dacie poniesienia i brak obowiązku podziału opłaty okresowej leasingu na „część kapitałową” i „część odsetkową” oraz potraktowanie całej raty leasingu operacyjnego jako koszt uzyskania przychodu - tj. bez stosowania limitu z art. 15c ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

- stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 10 maja 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej - uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 22 listopada 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 1916/23 (wpływ prawomocnego orzeczenia WSA w Warszawie - 12 września 2024 r.); i

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 maja 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 10 maja 2023 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie uznania zapłaty miesięcznej opłaty okresowej w podwyższonej wysokości za koszt uzyskania przychodu podlegający potrąceniu w dacie poniesienia oraz braku obowiązku podziału opłaty okresowej leasingu na „część kapitałową” i „część odsetkową” oraz potraktowania całej raty leasingu operacyjnego jako koszt uzyskania przychodu - tj. bez stosowania limitu z art. 15c ustawy o CIT.

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej również Leasingobiorca) jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce, której przeważającym przedmiotem działalności gospodarczej jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w 2020 r. zawarł z Leasingodawcą umowę leasingu, której przedmiotem było przekazanie przez Leasingodawcę Leasingobiorcy:

• gruntu, a także
• położonych na ww. gruncie budynków i budowli (zwane dalej: budynkami), na które składały się:
• budynek biurowy o powierzchni użytkowej 18.688,52 m²,
• budynek kontenerowej stacji transformatorowej o powierzchni użytkowej 30 m²,
• budka portiera,
• wiata murowana,
• 3 maszty flagowe aluminiowe,
• 2 szlabany A.,
• ogrodzenie terenu z 4 bramami i furtką,
• pylon informacyjny,
• drogi, place, chodniki,
• sieć wodociągowa,
• sieć energetyczna,
• oświetlenie terenu,
• kanalizacja ogólna,
• kanalizacja deszczowa,

- do używania i pobierania pożytków przez okres oznaczony w umowie tj. 10 lat.

Wnioskodawca grunt i budynki wykorzystuje na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Strony na potrzeby wynagradzania Leasingodawcy z tytułu umowy leasingu sporządziły dwa osobne harmonogramy opłat do umowy leasingu określające wysokość i ilość płatności dotyczących spłaty:

• leasingu gruntu, który stanowi leasing określony w art. 17i ustawy o CIT - brak dokonywania odpisów amortyzacyjnych w tym zakresie;
• leasingu budynków, który stanowi leasing określony w art. 17b ustawy o CIT - odpisów amortyzacyjnych dokonuje Leasingodawca.

Harmonogramy opłat przewidują płatność:

• opłaty wstępnej,
• 120 miesięcznych opłat okresowych,
• opłaty końcowej.

W harmonogramie opłat okresowych dotyczących leasingu budynków nie została wydzielona „część kapitałowa” raty oraz „część odsetkowa” raty leasingowej. Zwrócić jednak należy uwagę, że rata leasingu przewidziana w harmonogramie opłat leasingu budynków kalkulowana jest na podstawie:

• stałej „części kapitałowej”
• zmiennej „część odsetkowej” zależnej od spadku lub wzrostu obowiązującej stopy WIBOR 3M.

Planowana jest zmiana harmonogramu opłat leasingu budynków w taki sposób, że:

• jedna z miesięcznych opłat okresowych, zostanie podwyższona o wartość sumy części opłat okresowych leasingu budynków pozostałych do końca okresu obowiązywania umowy leasingu,
• pozostałe miesięczne opłaty okresowe zostaną odpowiednio zmniejszone o wartość części, które podwyższyły powyższą jedną miesięczną opłatę okresową.

Pytania

1.Czy zapłata miesięcznej opłaty okresowej, podwyższonej o wartość sumy części opłat okresowych leasingu budynków pozostałych do końca okresu obowiązywania umowy leasingu będzie stanowić koszt uzyskania przychodu podlegający potrąceniu w dacie jego poniesienia tj. w momencie ujęcia kosztu w księgach rachunkowych (zaksięgowania) na podstawie faktury?

2.Czy w zakresie opłat okresowych leasingu budynków prawidłowym jest, że Wnioskodawca nie jest zobowiązany dla celów podatkowych dokonać podziału opłaty na „część kapitałową” i „część odsetkową”, a cała rata leasingu operacyjnego powinna być traktowana jako koszt uzyskania przychodu - bez zastosowania limitu „kosztów finansowania dłużnego” o którym mowa w art. 15c ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Zapłata miesięcznej opłaty okresowej, podwyższonej o wartość sumy części opłat okresowych leasingu budynków pozostałych do końca okresu obowiązywania umowy leasingu będzie stanowić koszt uzyskania przychodu podlegający potrąceniu w dacie jego poniesienia tj. w momencie ujęcia kosztu w księgach rachunkowych (zaksięgowania) na podstawie faktury.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”): „Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.”

Natomiast na podstawie Art. 15 ust. 4e ustawy o CIT: „Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.”.

Miesięczne opłaty okresowe określone w umowie leasingu stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów z tego względu, że są związane w sposób ogólny z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę. Potwierdzeniem powyższego jest m.in. fakt, że Wnioskodawca ma zlokalizowaną siedzibę na terenie budynków będących przedmiotem umowy leasingu.

Należy wskazać, że opłaty okresowe leasingu budynków odnoszą się do konkretnych miesięcznych okresów, a zmiana harmonogramu opłat okresowych leasingu budynków nie spowoduje zmiany terminów płatności opłat okresowych ani zakresów do których się odnoszą, a jedynie doprowadzi do zmiany ich wysokości.

W tym miejscu należy odróżnić:

• zmianę harmonogramu opłat okresowych leasingu budynków poprzez zmianę wysokości poszczególnych opłat (stan faktyczny niniejszego wniosku o interpretację) od
• dokonania nadpłaty bez dokonywania zmiany harmonogramu opłat okresowych leasingu budynków (sytuacja odmienna od stanu faktycznego niniejszego wniosku o interpretację).

Dokonanie samej nadpłaty bez zmiany harmonogramu opłat okresowych leasingu budynków spowodowałoby, że Wnioskodawca poniósłby wprawdzie jednorazowo wydatek w postacie kwoty nadpłaty, ale Leasingodawca, co miesiąc w dacie płatności konkretnej opłaty okresowej raty leasingowej budynków zaliczałby proporcjonalnie odpowiednią kwotę nadpłaty na poczet aktualnie wymagalnej opłaty okresowej, więc poniesiony przez Wnioskodawcę jednorazowo wydatek odnosiłby się do opłat okresowych leasingu budynków pozostałych do końca okresu obowiązywania umowy leasingu (okresu przekraczającego rok podatkowy).

Ponieważ następuje zmiana harmonogramu opłat okresowych leasingu budynków poprzez zmianę wysokości poszczególnych opłat okresowych, miesięczna opłata okresowa, podwyższona o wartość sumy części opłat okresowych leasingu budynków pozostałych do końca okresu obowiązywania umowy leasingu:

• będzie dotyczyła wyłącznie konkretnego okresu miesięcznego,
• będzie rozliczona w całości w terminie płatności konkretnego okresu miesięcznego, wskazanym w zmienionym harmonogramie umowy.

Ponadto wskazać należy, że na gruncie powyższych przepisów orzecznictwo wykształciło jednolitą linię, zgodnie z którą koszty pośrednie, zgodnie z art. 15 ust. 4d Ustawy o CIT, potrącane są w dacie ich poniesienia, niezależnie od sposobu ujęcia kosztu w rozumieniu art. 15 ust. 4e Ustawy o CIT w księgach rachunkowych.

Zdaniem sądów, ustawodawca nie miał intencji uregulowania kwestii momentu zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodu poprzez odniesienie do zasad stosowanych w tym zakresie w rachunkowości.

Zatem należy uznać, że faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT. Nie jest ona bowiem datą ujęcia kosztu, a jedynie datą technicznego wprowadzenia informacji do systemu.

Niezależnie więc od tego, w jaki sposób Wnioskodawca wykaże zapłatę miesięcznej opłaty okresowej, podwyższonej o wartość sumy opłat okresowych leasingu budynków pozostałych do końca okresu obowiązywania umowy leasingu w księgach rachunkowych, wydatek ten powinien być kosztem rozliczonym jednorazowo w dacie jego poniesienia (por. wyroki NSA z dnia 6 maja 2015 r, sygn. akt II FSK 1071/13, z dnia 1 kwietnia 2015 r, o sygn. akt II FSK 1604/13 oraz II FSK 717/13, z dnia 20 lipca 2011 r, o sygn. akt II FSK 414/10 i z dnia 9 grudnia 2011 r, sygn. akt II FSK 1091/10).

W taki sposób wypowiedział się również przykładowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 12 września 2019 r. o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.253.2019.1.ANK, w której wskazał, że:

• „Mając na uwadze powyższe, należy uznać, że zmiana wartości rat miesięcznych w ten sposób, że jedna rata miesięczna znacząco wzrasta w stosunku do pierwotnego harmonogramu, a pozostałe raty miesięczne maleją jest istotną zmianą umowy i wpływa na wysokość rozliczanych kosztów uzyskania przychodów nawet w przypadku, kiedy wartość wykupu samochodu osobowego oraz jego pierwotna wartość pozostają bez zmian. Zmieniając w ten sposób harmonogram rat leasingowych Wnioskodawca zwiększy wysokość kosztów podatkowych w danym okresie, z kolei w innych okresach koszty zostaną zmniejszone.”

Ad. 2

Koszty finansowania dłużnego dotyczą tylko leasingu finansowego - dyrektywa

W zakresie opłat okresowych leasingu budynków Wnioskodawca nie powinien dla celów podatkowych dokonać podziału opłaty na „część kapitałową” i „część odsetkową”, natomiast cała rata leasingu operacyjnego powinna być traktowana jako koszt uzyskania przychodu - bez zastosowania limitu „kosztów finansowania dłużnego” o którym mowa w art. 15c ustawy o CIT.

Należy wskazać, że art. 15c ust. 1 ustawy o CIT nakazuje podatnikom podatku dochodowego od osób prawnych wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego ponad określony w tym przepisie limit.

Jednocześnie art. 15c ust. 12 ustawy o CIT stanowi, że: „Przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.”

W tym miejscu należy wskazać, że powyższy przepis nie precyzuje czy dotyczy leasingu operacyjnego, czy też leasingu finansowego, a ustawa o CIT nie definiuje wprost „części odsetkowej raty leasingowej”.

Należy jednak zwrócić uwagę, że definicja kosztów finansowania dłużnego została ustalona w powyższym brzmieniu nowelizacją z dnia 27 października 2017 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 2175), a zgodnie z uzasadnieniem nowelizacji:

• dotychczasowy katalog finansowania zewnętrznego był zbyt wąski względem tego przewidzianego w Dyrektywie Rady (UE) 2016/1164 (Dz. Urz. UE L 193/1; dalej: Dyrektywa),
• dokonana zmiana miała na celu dostosowanie definicji do zakresu przewidzianego Dyrektywą.

Natomiast art. 2 pkt 1 Dyrektywy wymienia wśród kosztów finansowania zewnętrznego:

• „element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego”.

Jeżeli uznać, że celem nowelizacji było dostosowanie dotychczasowych przepisów do zakresu przewidzianego Dyrektywie to należałoby uznać, że ustawodawca wskazując w definicji kosztów finansowania dłużnego „część odsetkową raty leasingowej” miał na myśli wyłącznie leasing finansowy.

Koszty finansowania dłużnego dotyczą tylko leasingu finansowego - leasing finansowy jako „uzyskanie środków finansowych” na uzyskanie aktywów

Należy wskazać, że ustawodawca postrzega inną funkcję ekonomiczną poszczególnych umów leasingu - w przypadku podatkowego leasingu:

• operacyjnego - funkcją ekonomiczną jest możliwość korzystania z aktywów,
• finansowego - funkcją ekonomiczną jest zapewnienie finansowania na uzyskanie aktywów.

Powyższe można dostrzec najpełniej analizując różnice w skutkach podatkowych w zakresie:

• prawa do zaliczenia przychodów i odpowiednio kosztów opłat leasingowych, w tym amortyzacji przedmiotu leasingu,
• zasad dotyczących ustalania przychodu w przypadku wykupu przedmiotu umowy leasingu.

a. Kwestia amortyzacji

W uzasadnieniu Ustawy z dnia 6 września 2001 r. o zmianie ustaw: o podatku dochodowym od osób fizycznych, o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. z 2001 r. nr 106 poz. 1150), która wprowadziła do ustawy o CIT odrębne zasady opodatkowania leasingu finansowego i operacyjnego, wskazano, że :

• „Kosztem podatkowym korzystającego w podstawowym okresie trwania umowy jest tylko odsetkowa część opłaty, tak jak przy transakcjach kredytowych jak również odpisy amortyzacyjne”

Decydującym znaczeniem do kwalifikacji umowy leasingu jako finansowego jest to, czy strony w umowie zawarły postanowienie (zgodnie z art. 17f ust. pkt 3 ustawy o CIT), że:

• „w podstawowym okresie umowy leasingu:

a)odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku, gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo

b)finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku, gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.”

W takim przypadku zgodnie z art. 17f ust. 1 ustawy o CIT:

• (...) do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, (...), w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych (...)

W związku z powyższym przepisem jedynie w przypadku podatkowej umowy leasingu finansowego korzystający ma obowiązek wyodrębnić:

• „część kapitałową” odpowiadającą spłacie wartości początkowej środków trwałych,
• „część odsetkową” odpowiadającą pozostałej części opłaty leasingowej.

W leasingu finansowym korzystający:

• nie może ująć w kosztach podatkowych części opłat odpowiadających spłacie wartości początkowej środków trwałych,
• może jednak ująć w kosztach podatkowych odpisy amortyzacyjne od aktywa będącego przedmiotem leasingu finansowego;
• może ująć w kosztach podatkowych pozostałą część opłat „przewyższających” spłatę wartości początkowej środków trwałych.

Należy wskazać, że analogiczne skutki podatkowe generuje nabycie aktywów podlegających amortyzacji oraz (niezależne) uzyskania finansowania (pożyczki) na nabycie tych aktywów podlegających amortyzacji. W takim przypadku nabywający aktywa:

• nie może ująć w kosztach podatkowych części spłat kwoty głównej pożyczki,
• może ująć w kosztach podatkowych odpisy amortyzacyjne od aktywa, które nabył,
• może ująć w kosztach podatkowych odsetki od pożyczki.

Powyższe wskazuje, że celem ustawodawcy było takie ustalenie zasad opodatkowania umowy leasingu finansowego, aby były one tożsame w podatkowych skutkach z uzyskaniem finansowania na nabycie aktywów podlegających amortyzacji.

Powyższe potwierdza fakt, że dokonanie odpisów amortyzacyjnych przez korzystającego jest definitywne nawet w przypadku przedwczesnego rozwiązania umowy leasingu. (por. interpretacja indywidualna DKIS z dnia 11 lipca 2022 r. sygn. akt 0111-KDIB1-2.4010.22.2022.2.ANK).

b. Kwestia wykupu

Podobnie w przypadku wykupu:

• podatkowy leasing operacyjny jest zbliżony do umowy sprzedaży,
• podatkowy leasing finansowy jest zbliżony do umowy finansowania.

W odniesieniu do podatkowego leasingu operacyjnego zgodnie z art. 17c ustawy o CIT: „Jeżeli po upływie podstawowego okresu umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ust. 1, finansujący przenosi na korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, będących przedmiotem tej umowy:

1)przychodem ze sprzedaży środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży; jeżeli jednak cena ta jest niższa od hipotetycznej wartości netto środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej według zasad określonych w art. 14;

2)kosztem uzyskania przychodów przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży jest rzeczywista wartość netto”.

Natomiast w odniesieniu do podatkowego leasingu finansowego na podstawie art. 17g ustawy o CIT: „1. Jeżeli są spełnione warunki, o których mowa w art. 17f ust. 1, i po upływie podstawowego okresu umowy leasingu finansujący przenosi na korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych będących przedmiotem tej umowy:

1)przychodem ze sprzedaży środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży, także wtedy, gdy odbiega ona znacznie od ich wartości rynkowej;

2)do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków poniesionych przez finansującego na nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych stanowiących przedmiot umowy leasingu; kosztem są jednak te wydatki pomniejszone o spłatę wartości początkowej, o której mowa w art. 17a pkt 7 (...)”.

W przypadku leasingu operacyjnego strony umowy nie mają dowolności w zakresie ustalania ceny sprzedaży przedmiotu umowy leasingu tak jak w przypadku umowy leasingu finansowego.

Powyższe rozbieżności w ocenie Wnioskodawcy wynikają z faktu, że ustawodawca uznaje, że w zakresie:

• leasingu operacyjnego - finansujący świadczy usługę użytkowania przedmiotu leasingu, a następnie dokonuje jego sprzedaży w związku z czym sprzedaż jako odrębne świadczenie nie może być ustalone przez strony w sposób dowolny
• leasingu finansowego - finansujący z chwilą zawarcia umowy już sfinansował korzystającemu przedmiot leasingu i w związku z tym, że korzystający jest na gruncie prawa podatkowego uznawany za „właściciela” przedmiotu leasingu, który dokonuje odpisów amortyzacyjnych to sprzedaż dokonywana po zakończeniu umowy leasingu nie jest podatkowo rozpoznawana jako sprzedaż, a jedynie jako kolejna opłata bądź prowizja wynikająca z umowy, która może zostać ustalona nawet w wartości „0 zł”.

Podsumowanie

Zatem jeżeli ogólna definicja kosztów finansowania dłużnego pozwala kwalifikować jako takie koszty jedynie “koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków” to jedynie leasing finansowy będzie spełniał przywołaną powyżej definicję, zaś opłaty wynikające z umowy leasingu operacyjnego nie będą podlegały limitowaniu.

Powyższe stanowisko potwierdza również WSA w Gdańsku w wyroku z 5 marca 2019 r. o sygn. akt I SA/Gd 1130/18, w którym sąd wskazał, że:

• „Na gruncie przepisów u.p.d.o.p. istota leasingu operacyjnego sprowadza się do używania rzeczy, która stanowi własność leasingodawcy, za co korzystający ponosi opłaty na jego rzecz, stanowiące w całości wynagrodzenie za używanie rzeczy. Jest to zatem umowa zbliżona do umowy najmu czy umowy dzierżawy. Wniosek taki wynika z art. 17b u.p.d.o.p., który stanowi, że w przypadku umów spełniających kryteria leasingu operacyjnego, opłaty ponoszone przez korzystającego stanowią przychód leasingodawcy oraz koszt podatkowy korzystającego.”
• „W konsekwencji, w przypadku leasingu kwalifikowanego na gruncie przepisów podatkowych do leasingu operacyjnego - a z takim mamy do czynienia w stanie faktycznym sprawy - próby wyodrębnienia z opłat „części odsetkowej raty leasingowej” stanowiłoby zabieg sztuczny, nie wynikający z przepisów prawa, gdyż regulacje podatkowe w leasingu operacyjnym identyfikują jedynie opłatę za korzystanie z rzeczy, bez określania poszczególnych elementów kalkulacyjnych tej opłaty. Opłat tych nie można w części uznać za koszty finansowania dłużnego, gdyż ich ponoszenie nie jest związane z uzyskaniem od leasingodawcy jakichkolwiek środków finansowych, co jest warunkiem koniecznym dla objęcia tych wydatków regulacją z art. 15c ust. 13 u.p.d.o.p.”

Powyższe stanowisko potwierdził również NSA w wyroku z 26 kwietnia 2022 r, sygn. akt II FSK 2197/19, jednak ze względu na jego mniej „rozbudowane” uzasadnienie Wnioskodawca zdecydował się zacytować fragment uzasadnienia WSA.

Z tych względów w zakresie opłat okresowych leasingu budynków Wnioskodawca nie powinien dla celów podatkowych dokonać podziału opłaty na „część kapitałową” i „część odsetkową”, a cała rata leasingu operacyjnego powinna być traktowana jako koszt uzyskania przychodu - bez zastosowania limitu „kosztów finansowania dłużnego” o którym mowa w art. 15c ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek - 10 lipca 2023 r., wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP2-2.4010.235.2023.1.SP, w której uznałem Państwa stanowisko w zakresie:

• uznania zapłaty miesięcznej opłaty okresowej w podwyższonej wysokości za koszt uzyskania przychodu podlegający potrąceniu w dacie poniesienia - za prawidłowe,
• braku obowiązku podziału opłaty okresowej leasingu na „część kapitałową” i „część odsetkową”, oraz potraktowania całej raty leasingu operacyjnego jako koszt uzyskania przychodu - tj. bez stosowania limitu z art. 15c ustawy o CIT - za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 10 lipca 2023 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z 3 sierpnia 2023 r. (wpływ 3 sierpnia 2023 r.) wnieśli Państwo skargę na powyższą interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

W skardze wnosili Państwo o:

1)uchylenie zaskarżonej interpretacji w części, w której organ uznał stanowisko Skarżącej za nieprawidłowe,

2)zwrot kosztów postępowania.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację wyrokiem z 22 listopada 2023 r. sygn. akt III SA/Wa 1916/23.

Pismem z 16 stycznia 2024 r. wniosłem skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego od wyroku WSA w Warszawie sygn akt III SA/Wa 1916/23.

Pismem z 27 czerwca 2024 r. wycofałem powyższą skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny wydał 1 sierpnia 2024 r. postanowienie o umorzeniu postępowania kasacyjnego.

Doręczenie prawomocnego orzeczenia WSA w Warszawie nastąpiło 12 września 2024 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku - wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

• uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w ww. wyroku;
• ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej - stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.