Czy Spółce, zawierającej umowy dystrybucji, których przedmiotem jest sprzedaż płytek ceramicznych i dodatkowo elementem tegoż procesu sprzedaży jest przekazanie w nieodpłatne korzystanie ze środków trwałych o cenie jednostkowej każdego z nich nie przekraczającej 10.000 zł, Spółka może amortyzować dany składnik majątkowy na analogicznych zasadach jak wszystkie inne środki trwałe - a więc przy zastosowaniu rocznej stawki amortyzacyjnej, np. metodą liniową (stałe odpisy amortyzacyjne) nie wliczając kosztów zakupu netto bezpośrednio w koszty podatkowe w chwili zakupu ww. rzeczy.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 lipca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 12 lipca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia czy Spółce, zawierającej umowy dystrybucji, których przedmiotem jest sprzedaż płytek ceramicznych i dodatkowo elementem tegoż procesu sprzedaży jest przekazanie w nieodpłatne korzystanie ze środków trwałych o cenie jednostkowej każdego z nich nie przekraczającej 10.000 zł, Spółka może amortyzować dany składnik majątkowy na analogicznych zasadach jak wszystkie inne środki trwałe - a więc przy zastosowaniu rocznej stawki amortyzacyjnej, np. metodą liniową (stałe odpisy amortyzacyjne) nie wliczając kosztów zakupu netto bezpośrednio w koszty podatkowe w chwili zakupu ww. rzeczy.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 23 października 2024 r. (wpływ 28 października 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego (doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku z 23 października 2024 r.)

X spółka z o.o. (dalej: „Spółka” albo „Wnioskodawca”) jest osobę prawną, polskim rezydentem podatkowym dla celów podatku dochodowego od osób prawnych i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT).

Spółka produkuje płytkę ceramiczną - płytki ścienne i podłogowe. Swoim Klientom (dystrybutorom płytek ceramicznych) przekazuje meble ekspozycyjne w formie użyczenia - nie sprzedaje ich swoim Klientom/odbiorcom. Odbiorcy sprzedają płytki ceramiczne i eksponują ich na ww. meblach. Spółka nie jest producentem mebli - ale kupuje ww. meble ekspozycyjne od firmy trzeciej - przedsiębiorstwa zawodowo zajmującego się produkcją mebli sklepowych, następnie jako towar własny przekazuje w ramach umowy współpracy swoim Odbiorcom hurtowym płytek, którzy na tychże meblach prezentują wzory płytek wyprodukowanych przez Spółkę - Klientom. Meble są tak wykonane, że wzór płytki może być i jest kilkakrotnie w roku kalendarzowym wymieniany. Rocznie na powyższy cel Spółka wydaje kwotę około 10.000.000 zł netto (dziesięć milionów złotych netto). Spółka wlicza całość wydatków w koszt uzyskania przychodu jako koszt podatkowy w dacie ich poniesienia, gdyż wartość każdej rzeczy (mebel wystawowy) z osobna nie przekracza 10.000 zł. Obecnie Spółka chce zmienić politykę podatkową/rachunkową w ww. kwestii, gdyż Spółka osiąga znacznie gorsze wyniki finansowe niż w latach poprzednich z uwagi na tzw. energochłonność produkcji i niewspółmierny wzrost kosztów produkcji płytki ceramicznej, z uwagi na wzrost kosztów energii elektrycznej i gazu - głównych surowców zużywanych w procesie produkcji płytki ceramicznej. W tej sytuacji w sprawozdaniach finansowych Spółka odnotowuj stratę, co powoduje trudności w pozyskaniu kredytowania bieżącej działalności gospodarczej. W związku z powyższym, niezbędnym stała się zmiana prowadzenia ksiąg rachunkowych przez zmniejszenie kosztów podatkowych, np. w ramach amortyzacji - przez zaniechanie wliczania bezpośrednio w koszt podatkowy wydatków związanych z zakupem mebla wystawienniczego w miesiącu dokonania ww. zakupu - zaś wliczenie ww. wydatków w koszty podatkowe w ramach amortyzacji rozłożonej w czasie.

Wnioskodawca zamierza przyjąć - na podstawie własnych doświadczeń - średni wiek użytkowania mebli sklepowych na 60 miesięcy. Wydatki netto na tenże cel zamierza nie wliczać - tak jak było to do te pory - jako koszt bezpośredni marketingu i reklamy - w dacie bezpośrednio poniesienia kosztów (jednorazowo) ale koszt zakupu mebli ekspozycyjnych amortyzować - wedle indywidualnej stawki amortyzacyjnej: 20% biorąc pod uwagę fakt, że średnia wymiana mebli sklepowych następuje po upływie 5 lat od dnia rozpoczęcia ich użytkowania, zaś średni koszt zakupu jednego mebla sklepowego wynosi: 6.000 zł netto (najniższa - jedna plansza 160 zł netto) zaś najwyższa kwota ceny jednej szafy meblowej to wydatek 18.000 zł netto. Niemniej, na potrzeby stanu faktycznego interpretacji podatkowej, nie zajmuje się środkiem trwałym którego wartość przekracza netto 10.000 zł.

Warto zaznaczyć w tym miejscu, że przekazywane wyposażenie mebli sklepowych nie polega na przekazaniu jednego stojaka, jednego egzemplarza - ale zazwyczaj meble są wykonywane pod indywidualne zamówienie Klienta (w zależności od wystroju wnętrz sklepowych) przy zastosowaniu czasami wskazanego przez Klienta wymiaru - w związku z pomieszczeniem sklepu, koloru mebli - w związku z panującą estetyką wykończenia sklepu. Powyższe trendy zmieniają się wraz z modą jaka panuje w tym zakresie na rynku.

Zauważyć należy, że meble ekspozycyjne ulegają dość szybkiemu zużyciu, gdyż są intensywnie eksploatowane przez Klientów naszych Dystrybutorów Towaru (którzy oglądając Towar przesuwają szuflady albo półki z płytkami, dotykają Towar i niszczą meble). W tej sytuacji elementy ruchome mebli podlegają naturalnemu zużyciu. Nadto do ww. mebli są przyklejane wzory płytek. Jest to ciężki materiał, stąd po eksploatacji 5-letniej w zasadzie stojaki nadają się do wymiany. Nie ma zwyczaju naprawy mebli w salonie Odbiorcy - są one odbierane od Klientów przez pracowników producenta płytki (Sprzedawcę zaś Wnioskodawcę interpretacji) - Spółka wymienia meble na nowe i utylizuje uszkodzone, zużyte meble albo zużyte meble są odsprzedawane (w tym także na rzecz tych Klientów którzy je użytkują, jeśli wyrażą takową wolę i chęć). Dane marketingowe Spółki wskazują, że płytka w ten sposób w sklepie eksponowana (na meblach sklepowych) - zwiększa się jej sprzedaż o blisko 300%. Zatem ponoszony wydatek ma związek z osiąganą wielkością przychodu i Spółka nie może zrezygnować ze stosowanej polityki marketingowej, gdyż Klient hurtowy od niej wymaga przekazywania materiałów reklamowych, w tym mebli ekspozycyjnych wraz z nowymi wzorami płytek - gdyż tak postępuje także konkurencja.

Spółka traktuje ekspozycję jako rzeczy, które są na bieżąco rozdysponowywane pomiędzy Klientami - następuje dość duża rotacja ww. mebli, zaś część mebli jest w magazynach towarów handlowych Spółki i oczekują na odbiór gdy tylko będzie takie zapotrzebowanie. Meble, o których mowa we wniosku, to towar zarówno nowy, jak i używany (zwrócony przez kontrahenta, a nadający się do dalszego użytku przez innych dystrybutorów płytek ceramicznych). Spółka cały czas sprawdza stan towarów - mebli - i dokonuje zakupu nowych, jeżeli używane nie nadają się do renowacji i dalszego użytku.

Poszczególne meble (każdy mebel) będzie stanowił osobny środek trwały, posiadał osobny numer inwentarzowy. Do czasu złożenia zamówienia przez kontrahenta - dystrybutora płytek, pozostają one niewykorzystywane przez Wnioskodawcę w magazynie wyrobów handlowych. Po złożeniu zamówienia kontrahent otrzyma meble, zaś ten fakt zostanie ujawniony w ewidencji stanów magazynów - przesunięcie z magazynu wyrobów handlowych do Klienta. Nadal będą one stanowiły własność Spółki. Kontrahent nie ma prawa ich sprzedaży, rozporządzenia nimi. Jest zobowiązany do ich zwrotu. Kontrahent nie płaci za korzystanie z mebli Spółce. W praktyce, jeśli udzielonej przez Spółkę sprzedaży płytek towarzyszy wydanie mebli ekspozycyjnych - dotyczy grupy przedmiotów niskocennych, Spółka ujmuje nabyte meble w prowadzonej przez siebie ewidencji niskocennych wyrobów, nie stanowiących środków trwałych.

Opisany powyżej model transakcji opierający się na zawieraniu umów wsparcia sprzedaży, w skład której wchodzi przekazanie rzeczy (np. mebli) wynika przede wszystkim z niezbędnej optymalizacji procesów operacyjnych w Spółce. W sytuacji, gdy przedmiotem umowy jest np. 10 plansz i 5 stojaków, wystawiany jest jeden dokument przekazania mebli sklepowych i w każdym takim przypadku na piśmie jest zawarty protokół przekazania towaru z wyszczególnieniem rodzaju rzeczy - protokół ten określa ilość, modele i ceny jednostkowe takich przedmiotów. Upraszcza to również proces administrowania wsparcia sprzedaży - usług marketingowych w trakcie trwania współpracy i przy jej zakończeniu - przykładowo, w przypadku zmiany umowy zawierany jest jeden aneks, nie zaś np. 100 takich aneksów - jeśli wymianie obejmowane jest 100 mebli.

Opisany powyżej proces przyczynia się zatem do redukcji kosztów prowadzonej działalności gospodarczej przez Spółkę, w tym przede wszystkim wywołuje skutek w postaci mniejszego angażowania mocy przerobowych pracowników Wnioskodawcy, mniejsze zużycie papieru i ograniczenie eksploatacji urządzeń biurowych.

Podkreślenia wymaga natomiast, że każdy z elementów przedmiotu umowy przekazania w celu wsparcia sprzedaży - stanowi odrębny przedmiot od pozostałych, może być wykorzystywany indywidualnie i do jego funkcjonowania i wykorzystywania zgodnie z jego przeznaczeniem nie jest niezbędne jego współdziałanie czy też połączenie z innymi przedmiotem. Przykładowo, przekazane meble mogą, ale nie muszą, być wykorzystywane łącznie z nabywanymi od Spółki płytkami - są one bowiem zdatne do użytku i kompletne bez konieczności dołączania do nich dodatkowych elementów. Sprzedawca może na ww. meblach np. eksponować inny towar, choć generalnie jest to zabronione zapisami umowy lojalnościowej, ale w praktyce w pełni możliwe.

Nabywane przez Spółkę składniki majątku - meble sklepowe - przeznaczone są do oddania ich w nieodpłatne używanie jako wsparcie procesów sprzedaży producenta płytek, a zatem w celu osiągania przez Spółkę przychodów podatkowych, w postaci zwiększenia sprzedaży towaru.

Niemniej, Spółka powzięła wątpliwości w zakresie prawidłowości zastosowania do nich regulacji art. 16f ust. 3 ustawy o CIT i możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16 m ustawy o CIT.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 23 października 2024 r., doprecyzowali Państwo, że poszczególne meble ekspozycyjne, których wartość każdego z osobna nie przekracza kwoty 10.000 zł będą stanowiły osobne środki trwałe oraz będą posiadały osobne numery inwentarzowe.

Pytanie

Czy Spółce, zawierającej umowy dystrybucji, których przedmiotem jest sprzedaż płytek ceramicznych i dodatkowo elementem tegoż procesu sprzedaży jest przekazanie w nieodpłatne korzystanie ze środków trwałych o cenie jednostkowej każdego z nich nie przekraczającej 10.000 zł, Spółka może amortyzować dany składnik majątkowy na analogicznych zasadach jak wszystkie inne środki trwałe - a więc przy zastosowaniu rocznej stawki amortyzacyjnej, np. metodą liniową (stałe odpisy amortyzacyjne) nie wliczając kosztów zakupu netto bezpośrednio w koszty podatkowe w chwili zakupu ww. rzeczy.

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Zdaniem Spółki, może ona w rozumieniu art. 16f ust. 3, art. 16h-m oraz art. 16j ust. 1 pkt. 1 lit. c ustawy o CIT dokonywać amortyzacji środków trwałych o cenie jednostkowej każdego z nich nie przekraczającej 10.000 zł na analogicznych zasadach, jak innych środków trwałych przy zastosowaniu rocznej stawki amortyzacyjnej metodą liniową (stałe odpisy amortyzacyjne) bez konieczności wliczania ceny zakupu środka trwałego do kosztów uzyskania przychodu w dacie ich zakupu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawny (dalej: „ustawa o CIT”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższa definicja kosztu uzyskania przychodu ma charakter ogólny. Z tej przyczyny, przy kwalifikacji danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest każdorazowe zbadanie, czy koszt ten pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (lub możliwością ich osiągania) albo służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Jako konieczne do spełnienia warunki przy kwalifikacji kosztu od kosztów uzyskania przychodów zarówno w literaturze, jak i orzecznictwie przyjmuje się, że koszt:

a)musi być poniesiony przez podatnika,

b)musi być definitywny,

c)musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

d)musi pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym o jakim mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT lub służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów,

e)nie może być wymieniony w negatywnym katalogu z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,

f)musi być właściwe udokumentowany.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m [...].

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Oznacza to, że wymienione w pkt. 1-3 powyższej regulacji środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

-    zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

-    stanowią własność lub współwłasność podatnika - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o CIT,

-    są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

-    przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - to podatnik samodzielnie decyduje o tym, jak długo będzie używany dany składnik,

-    są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

-    nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o CIT.

Jak już wyżej zostało wskazane, środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem.

Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. Stosowanie do art. 16d ust. 1 ustawy o CIT podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10.000 zł. Wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W myśl art. 16d ust. 2 ustawy o CIT składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt. 4.

Na podstawie art. 16f ust. 3 ustawy o CIT odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10.000 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10.000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h- 16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego, albo w miesiącu następnym.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt. 1 ustawy o CIT odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 16i ust. 1 ustawy o CIT odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt. 1.

Mając na uwadze powyższe oraz stan faktyczny (winno być: opis zdarzenia przyszłego) sprawy należy wskazać, że podstawowym kryterium stanowiącym o klasyfikacji danego urządzenia (nabytego lub wytworzonego przez podatnika) jako odrębnego środka trwałego jest kwestia jego kompletności i zdatności do używania. Przepisy prawa podatkowego nie wyjaśniają, co należy rozumieć pod pojęciem „kompletny i zdatny do użytkowania”. Zgodnie z regułą wykładni językowej, w myśl której, w sytuacji, gdy ustawodawca nie nadał danemu terminowi szczególnego znaczenia, stosując definicję ustawową, należy przyjąć takie jego znaczenie, jakie funkcjonuje w języku powszechnym. W języku powszechnym (słownik języka polskiego PWN) pojęcie „używać” jest synonimem pojęcia „użyć” i oznacza m.in. „zastosować coś jako środek, narzędzie” oraz „zrobić z czegoś użytek”. Z powyższego należy wywieść, że oddanie środka trwałego „do używania” jest ściśle związane z włączeniem go do wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej, po uprzednim stwierdzeniu, że jest on kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażone we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania - po uzyskaniu stosownych pozwoleń i koncesji. Oznacza to, że w dniu przyjęcia do używania, środki trwałe powinny być obiektywnie gotowe do wykorzystywania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością. W świetle powyższego należy stwierdzić, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako „możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania”.

Zgodnie z definicją przedstawioną w Rozporządzeniu RM, Klasyfikacja Środków Trwałych (dalej: „KŚT”) jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego, spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny, itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się przyjęcie za pojedynczy obiekt obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe, itp.

Jak wynika z cytowanych powyżej przepisów, dla celów podatkowych za środki trwałe podlegające amortyzacji uznaje się nabyte lub wytworzone we własnym zakresie:

-budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

-maszyny, urządzenia i środki transportu,

-inne przedmioty,

gdy wymienione składniki majątku spełniają równocześnie następujące warunki:

-stanowią własność lub współwłasność podatnika,

-są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

-przewidywany przez podatnika okres ich używania jest dłuższy niż rok,

-wykorzystywane są przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

-posiadają jednostkową wartość początkową powyżej 10.000 zł.

Jak wynika ze stanu faktycznego (winno być: z opisu zdarzenia przyszłego) sprawy, przekazane przez Spółkę meble ekspozycyjne są zdatne do użytku i kompletne bez konieczności dołączania do nich dodatkowych elementów.

W związku z powyższym należy uznać, że jednostkowe egzemplarze mebli stanowią odrębne środki trwałe spełniające ww. warunki. Każdy egzemplarz spełnia bowiem definicję środka trwałego. Należy tym samym wskazać, iż w przypadku nabycia składników majątku - poszczególnych egzemplarzy ekspozycji meblowych - spełniających definicję środków trwałych, których jednostkowa cena nabycia jest niższa lub równa 10.000 zł, Spółka ma możliwość wyboru jednego ze sposobów rozpoznania kosztów uznania przychodów, tj.:

-    może nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych i wydatki poniesione na ich nabycie uznać za koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania, lub

-    może dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania środka trwałego albo w miesiącu następnym i wówczas nie wliczać wydatków poniesionych na ich nabycie do kosztów uzyskania przychodu.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 23 października 2024 r. doprecyzowali Państwo ponadto, że:

Wnioskodawca uznając, iż meble ekspozycyjne są zdatne do użytku i kompletne bez konieczności dołączania do nich dodatkowych elementów, wskazuje, że jednostkowe egzemplarze mebli stanowią odrębne środki trwałe spełniające ww. warunki i nie stanowią zatem w ewidencji „zbioru” środków trwałych pod jednym numerem ewidencyjnym. Każdy egzemplarz spełnia bowiem definicję środka trwałego i winien posiadać odrębny numer ewidencyjny.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku nabycia składników majątku poszczególnych egzemplarzy ekspozycji meblowych - spełniających definicję środków trwałych, których jednostkowa cena nabycia jest niższa lub równa 10.000 zł, Wnioskodawca posiada dwie możliwości:

a)może nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych i wydatki poniesione na ich nabycie uznać za koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania, albo

b)może dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m ustawy o CIT albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania środka trwałego albo w miesiącu następnym.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie wyznaczonym zadanym przez Państwa pytaniem jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Jednocześnie zauważyć należy, że Państwa stanowisko uznano za prawidłowe, bowiem w uzupełnieniu wniosku jednoznacznie wskazaliście, że „poszczególne meble ekspozycyjne. których wartość każdego z osobna nie przekracza kwoty 10.000 zł będą stanowiły osobne środki trwałe oraz posiadały osobne numery inwentarzowe.”

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym: