Amortyzacja podatkowa środków trwałych niezmienionych w wyniku Modernizacji, zastosowanie art. 16g ust. 16 i ust. 17 updop do środków trwałych o wartości początkowej zmienionej w wyniku Modernizacji, wycofanie z używania środków trwałych przeznaczonych na sprzedaż oraz zaliczenie do KUP nie w pełni umorzonej wartości początkowej likwidowanych środków trwałych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 września 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 września 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy możliwości:

-    kontynuowania amortyzacji podatkowej środków trwałych niezmienionych w wyniku Modernizacji oraz zastosowania zasad przewidzianych w art. 16g ust. 16 i ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do środków trwałych o wartości początkowej zmienionej w wyniku Modernizacji, a także traktowania odpisów amortyzacyjnych od wyżej wymienionych środków trwałych jako kosztów uzyskania przychodu;

-    wycofania z używania środków trwałych przeznaczonych na sprzedaż, a następnie rozpoznaniu ich nie w pełni umorzonej wartości jako kosztu uzyskania przychodu;

-    zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nie w pełni umorzonej wartości początkowej likwidowanych środków trwałych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego  

A spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „A”, „Wnioskodawca”) jest podatnikiem podatku od osób prawnych i podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (…) (dalej: „Grupa”), która jest jedną z odnoszących największe sukcesy firm (…) na świecie. Grupa jest jednym z wiodących światowych dostawców (…).

Obecnie Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą głównie w zakresie produkcji (…) do samochodów (…) oraz (…) samochodów elektrycznych. Wnioskodawca tworząc i realizując strategie biznesowe dąży do realizacji strategii Grupy, zaspokajania potrzeb i oczekiwania rynku, uwzględniając przy tym wymogi i okoliczności wynikające z istniejących jak i planowanych regulacji.

A pełni w Grupie rolę producenta kontraktowego, przy czym, co do zasady, wyłącznym nabywcą jego gotowych towarów jest, a także w przyszłości będzie B (dalej: „B”), będący podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą. Wnioskodawca prowadzi produkcję określonych wyrobów gotowych na podstawie kontraktów (dalej: „C”), odrębnie dla różnych kategorii produktowych.

Zatem produkcja dokonywana w ramach działalności Wnioskodawcy wynika z realizacji konkretnych kontraktów zawartych z B. W efekcie Wnioskodawca dostosowuje wykorzystywane przez siebie zasoby, w tym środki trwałe, do aktualnych potrzeb gospodarczych wynikających z realizowanych zobowiązań kontraktowych.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że dnia 19 kwietnia 2023 r. Parlament Europejski oraz Rada UE przyjęły Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/851 (dalej: „Rozporządzenie”). Rozporządzenie określa nowe, bardziej rygorystyczne cele redukcji emisji CO₂ dla pojazdów, które mają przyczynić się do realizacji zobowiązań UE w ramach Porozumienia Paryskiego oraz dalszej walki ze zmianami klimatu. W szczególności, od 2035 r. docelowe poziomy emisji CO₂ mają wynosić 100% redukcji w porównaniu do poziomów z 2021 r. dla nowych samochodów osobowych i nowych lekkich pojazdów użytkowych, co oznacza zakaz wprowadzania do obrotu nowych pojazdów z silnikami (…) (emitującymi CO₂ w Unii Europejskiej. Jednocześnie na rynku motoryzacyjnym rośnie popularność pojazdów elektrycznych, które są rozwijane i produkowane przez podmioty stanowiące konkurencję dla Grupy. Zdaniem Wnioskodawcy, prowadzi to do konkluzji, że na europejskim rynku motoryzacyjnym zachodzi powszechna transformacja, nakierowana obecnie na (oczekiwaną) produkcję pojazdów elektrycznych.

W wyniku wzrostu popularności na rynku pojazdów elektrycznych, a także kierunku zmian w branży (…) nastawionego na redukcję CO₂, Grupa opracowała strategię dostosowania działalności gospodarczej podmiotów należących do Grupy do wskazanych powyżej wyzwań. W ramach tej strategii zostały wyznaczone następujące cele strategiczne:

-  w każdym z sektorów produkowanych pojazdów (…) co najmniej jeden z modeli będzie pojazdem elektrycznym;

-  inwestycje produkcyjne podejmowane w ramach Grupy będą dotyczyć przede wszystkim pojazdów elektrycznych;

-  redukcja inwestycji w produkcję silników (…).

Determinacja Grupy w realizacji powyższych celów wynika zarówno z chęci sprostania oczekiwaniom konsumentów jak i zmianom regulacyjnym, ale także stanowi realizację zobowiązań Grupy wobec środowiska naturalnego i społeczności lokalnych (tzw. zrównoważony rozwój).

A jest stroną zawartej z B umowy (C) dot. produkcji elektrycznych samochodów dostawczych. Zawarcie tej C wynikało z przewidywanego przez Grupę wzrostu zapotrzebowania na samochody elektryczne i wynikającą z tego koniecznością dostosowania obecnej produkcji. Sytuacja ta wymaga od A dostosowania istniejących możliwości produkcyjnych, w celu wypełniania nowego kontraktu.

Dlatego też, zgodnie z powyższymi celami Grupy oraz planowanymi zmianami regulacyjnymi na poziomie UE, zaplanowano modernizację istniejących linii produkcyjnych, wykorzystywanych przez Wnioskodawcę do produkcji i (…) i do samochodów elektrycznych (dalej: „Modernizacja”), tak aby w przestrzeni produkcyjnej Wnioskodawcy było możliwe uruchomienie produkcji elektrycznych samochodów (…). Planowana Modernizacja zakłada kilka możliwych strategii (dalej: „Strategie”) względem obecnie istniejących linii produkcyjnych:

-  Strategia 1 - zachowanie linii produkcyjnych lub ich części przez Wnioskodawcę,

-  Strategia 2 - sprzedaż linii produkcyjnych lub ich części do podmiotów powiązanych w Grupie, uwzględniając ich transport do nabywcy i dalsze użytkowanie przez podmiot nabywający,

-  Strategia 3 - sprzedaż linii produkcyjnych lub ich części do podmiotów niepowiązanych, uwzględniając ich transport do nabywcy,

-  Strategia 4 - fizyczna utylizacja linii produkcyjnych lub ich części przy wsparciu wyspecjalizowanych podmiotów (tzw. scrapping).

Linie produkcyjne, ich wyodrębnione części, sprzęt wspomagający, części zamienne oraz inne urządzenia techniczne stanowią środki trwałe Wnioskodawcy ujęte w Ewidencji Środków Trwałych. Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych na zasadach określonych w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Z uwagi na termin rozpoczęcia procesu Modernizacji a także jego rozłożenie w czasie, Wnioskodawca przewiduje, że część środków trwałych na moment implementacji jednej z ww. Strategii nie będzie w pełni zamortyzowana po stronie Wnioskodawcy.

Wnioskodawca przewiduje następujące szczegółowe plany realizacji poszczególnych Strategii:

-  W odniesieniu do Strategii 1 Wnioskodawca planuje zachowanie poszczególnych środków trwałych, które stanowią linie produkcyjne lub ich części składowych oraz wykorzystywanie ich do dalszej działalności:

-    Wnioskodawca przewiduje, że niektóre środki trwałe pozostaną do użytku Wnioskodawcy w stanie niezmienionym; w odniesieniu do nich Wnioskodawca planuje kontynuowanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych w sposób analogiczny jak miało to miejsce przed Modernizacją.

-    W odniesieniu do części środków trwałych, których części składowe albo peryferyjne zostaną odłączone lub przyłączone Spółka planuje skorygować wartość początkową amortyzowanych środków trwałych na zasadach zgodnych z art. 16g ust. 16 i ust. 17 ustawy o CIT.

-  W odniesieniu do Strategii 2:

-    Wnioskodawca planuje wycofanie określonych środków trwałych z Ewidencji Środków Trwałych oraz zaprzestanie ich amortyzacji.

-    Wnioskodawca zakłada, że cena sprzedaży środków trwałych lub ich części będzie odpowiadać ich cenie rynkowej.

-  W odniesieniu do Strategii 3:

-    Wnioskodawca planuje wycofanie określonych środków trwałych z Ewidencji Środków Trwałych oraz zaprzestanie ich amortyzacji.

-    Wnioskodawca zakłada, że cena sprzedaży środków trwałych lub ich części będzie odpowiadać ich cenie rynkowej.

-  W odniesieniu do Strategii 4:

-    Wnioskodawca planuje wycofanie określonych środków trwałych z Ewidencji Środków Trwałych oraz zaprzestanie ich amortyzacji księgowej i podatkowej.

-    Następnie podmiot świadczący specjalistyczne usługi utylizacyjne urządzeń przemysłowych dokona demontażu linii produkcyjnych, ich części lub innych urządzeń, maszyn oraz powiązanych z nimi instalacji w celu ich zezłomowania.

Wnioskodawca pragnie przy tym zauważyć, że możliwa jest jednoczesna realizacja różnych z wymienionych Strategii w odniesieniu do poszczególnych środków trwałych, które posiada, w zależności od sytuacji komercyjnej. Przykładowo, część linii produkcyjnych (jak i składających się na nie środków trwałych) może zostać zachowana, część sprzedana do podmiotów powiązanych lub niepowiązanych, a pozostała część fizycznie zutylizowana.

Na podstawie przeprowadzonych dotychczas wewnętrznych analiz, znacząca większość środków trwałych, które będą podlegać Modernizacji, będzie objęta Strategiami nr 1, 2 i 3. Strategia nr 4 zostanie zastosowana wyłącznie wobec tych składników majątku, których sprzedaż do podmiotów powiązanych lub niepowiązanych w celu ich dalszego wykorzystywania przez te podmioty, albo dalsze wykorzystanie przez Wnioskodawcę będzie ekonomicznie i technicznie nieopłacalne lub niemożliwe.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że planowana Modernizacja stanowi realizację strategii biznesowej Wnioskodawcy, jak i celów strategicznych Grupy. Rozpoczęcie produkcji elektrycznych samochodów (…), w perspektywie działalności Wnioskodawcy stanowi element rozwoju biznesowego, a także modernizacji prowadzonej działalności gospodarczej, z uwagi na środowisko regulacyjne jak i oczekiwania nabywców pojazdów oferowanych przez Grupę.

Wskutek Modernizacji nie zmieni się ani rodzaj działalności ani rola Wnioskodawcy w Grupie. Nadal będzie on producentem kontraktowym, sprzedającym wyroby gotowe do, co do zasady, wyłącznego odbiorcy z Grupy, tj. B. Celem Modernizacji jest wyłącznie dostosowanie możliwości produkcyjnych Spółki do wymogów nowego kontraktu zawartego z Grupą, tj. produkcji elektrycznych samochodów (…). Jednocześnie, Wnioskodawca pragnie wskazać, że Modernizacja będzie przeprowadzana stopniowo, tj. obecnie istniejące linie produkcyjne będą obejmowane realizacją przyjętego scenariusza (w zależności od wybranej Strategii) sukcesywnie.

W związku z opisanymi powyżej zdarzeniami przyszłymi Wnioskodawca pragnie wyjaśnić wątpliwości w zakresie prawidłowej oceny skutków podatkowych Modernizacji.

Pytania

1.  Czy prawidłowe jest podejście Wnioskodawcy planowane w ramach Strategii nr 1, polegające na kontynuowaniu amortyzacji podatkowej środków trwałych niezmienionych w wyniku Modernizacji oraz zastosowanie zasad przewidzianych w art. 16g ust. 16 i ust. 17 ustawy o CIT do środków trwałych o wartości początkowej zmienionej w wyniku Modernizacji i traktowaniu odpisów amortyzacyjnych od wyżej wymienionych środków trwałych jako kosztów uzyskania przychodu?

2.  Czy prawidłowe jest podejście Wnioskodawcy planowane w ramach Strategii nr 2 i 3, polegające na wycofaniu z używania środków trwałych przeznaczonych na sprzedaż, a następnie rozpoznaniu ich nie w pełni umorzonej wartości jako kosztu uzyskania przychodu?

3.  Czy prawidłowe jest podejście Wnioskodawcy planowane w ramach Strategii nr 4, polegające na zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów nie w pełni umorzonej wartości początkowej likwidowanych środków trwałych?

Państwa stanowisko w sprawie

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do środków trwałych niezmienionych w wyniku Modernizacji, Wnioskodawca będzie miał prawo do kontynuowania dokonywania odpisów amortyzacyjnych w sposób analogiczny jak miało to miejsce przed Modernizacją. Natomiast w odniesieniu do środków trwałych o wartości początkowej zmienionej w wyniku Modernizacji, zastosowanie znajdą przepisy art. 16a ustawy o CIT oraz art. 16g ust. 16 i ust. 17 ustawy o CIT. W odniesieniu do obu wymienionych rodzajów środków trwałych Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do traktowania odpisów amortyzacyjnych jako kosztu uzyskania przychodu, na zasadach przyjętych przed Modernizacją.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do środków trwałych, które w wyniku Modernizacji zostaną przeznaczone na sprzedaż, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo rozpoznania ich nie w pełni umorzonej wartości jako kosztów uzyskania przychodu.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do środków trwałych, które w wyniku Modernizacji zostaną poddane likwidacji, Wnioskodawcy będzie przysługiwać prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nie w pełni umorzonej wartości początkowej likwidowanych środków trwałych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z definicji tej wynika, że środkami trwałymi są składniki majątkowe, które łącznie posiadają następujące cechy:

1.są własnością lub współwłasnością podatnika;

2.zostały nabyte od innego podmiotu lub wytworzone we własnym zakresie;

3.są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania;

4.przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok;

5.są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, linie produkcyjne stanowią środki trwałe Wnioskodawcy ujęte w Ewidencji Środków Trwałych. W ramach Modernizacji Wnioskodawca planuje pozostawić w celu dalszego użytkowania, w stanie niezmienionym niektóre z używanych obecnie środków trwałych, a także planuje kontynuowanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych w sposób analogiczny jak miało to miejsce przed Modernizacją. Jednocześnie przepisy ustawy o CIT nie przewidują, aby modernizacja działalności produkcyjnej podatnika, która pozostaje bez wpływu na dany środek trwały, w jakikolwiek sposób wpływała na dokonywane przez niego odpisy amortyzacyjne.

Ponadto, Wnioskodawca, pragnie zwrócić uwagę na treść art. 16g ust. 16 i ust. 17 ustawy o CIT. Przywołane przepisy przewidują zmiany w wartości początkowej środka trwałego w zależności od tego, czy część składowa lub część peryferyjna zostanie od niego odłączona lub przyłączona.

W sytuacji, w której część składowa lub peryferyjna zostanie odłączona od środka trwałego, zgodnie z art. 16g ust. 16 należy pomniejszyć wartość początkową tego środka trwałego o wartość odłączonej części składowej lub peryferyjnej. Wartość odłączonej części składowej lub peryferyjnej ustala się poprzez pomniejszenie kosztu jej wytworzenia albo ceny nabycia o część sumy odpisów amortyzacyjnych dokonanych w okresie, w którym była przyłączona do środka trwałego, wynikającą z proporcji, w jakiej koszt wytworzenia albo cena nabycia pozostaje do wartości początkowej całego środka trwałego. Pomniejszenia wartości początkowej środka trwałego dokonuje się w miesiącu po miesiącu, w którym dokonano odłączenia.

Powyższe potwierdza przykładowo interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „DKIS”) z dnia 21 stycznia 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.524.2019.1.MF.

Dodatkowo, Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę na stanowisko wyrażone w interpretacji DKIS z dnia 18 czerwca 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.162.2019.1.MM, zgodnie z którym, w sytuacji, kiedy podatnik nie posiada danych historycznych na temat wartości początkowej poszczególnych elementów, części środków trwałych, wartość początkową takich części można ustalać w oparciu o wycenę własną sporządzoną przez odpowiednie służby techniczne bądź o wycenę rzeczoznawcy.

Jednocześnie w sytuacji, w której część składowa lub peryferyjna środka trwałego zostanie przyłączona do innego środka trwałego, zgodnie z treścią art. 16g ust. 17 ustawy o CIT wartość początkową tego środka trwałego zwiększa się w miesiącu połączenia o wartość części składowej lub peryferyjnej określonej w sposób opisany powyżej.

Wnioskodawca, przewiduje, że jeśli w wyniku Modernizacji, dojdzie do odłączenia lub przyłączenia części składowych lub peryferyjnych do środków trwałych objętych modernizacją, zostanie dokonana korekta wartości początkowej takich środków trwałych zgodnie z zasadami opisanymi powyżej.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy w odniesieniu do środków trwałych niezmienionych w wyniku Modernizacji, Wnioskodawca będzie miał prawo do kontynuowania dokonywania odpisów amortyzacyjnych w sposób analogiczny jak miało to miejsce przed Modernizacją. Natomiast w odniesieniu do środków trwałych o wartości początkowej zmienionej w wyniku Modernizacji, zastosowanie znajdą przepisy art. 16a ustawy o CIT oraz art. 16g ust. 16 i ust. 17 ustawy o CIT. W odniesieniu do obu wymienionych rodzajów środków trwałych Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do traktowania odpisów amortyzacyjnych jako kosztu uzyskania przychodu, na zasadach przyjętych przed Modernizacją.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu oraz że nie są one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

•    został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

•    jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

•    pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

•    poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

•    został właściwie udokumentowany,

•    nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu.

Zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Z kolei w myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o CIT wydatki na nabycie lub wytworzenie środka trwałego, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy, są kosztem uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia środka trwałego, bez względu na czas ich poniesienia. W świetle powyższego, koszty powstałe w wyniku sprzedaży nie w pełni umorzonych środków trwałych, stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

Tym samym Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania wartości nie w pełni umorzonych, sprzedawanych do podmiotów powiązanych i niepowiązanych, środków trwałych jako kosztów uzyskania przychodu uzyskanych w ramach sprzedaży.

Powyższe potwierdza przykładowo interpretacja indywidualna DKIS z dnia 8 lutego 2023 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.588.2018.9.JG. Organ przychylił się w niej do stanowiska wnioskodawcy, który wskazał, że: „w przypadku dokonania likwidacji związanej ze sprzedażą nie w pełni umorzonych środków trwałych bądź ich części, zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego wydatki na nabycie lub wytworzenie środka trwałego, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy, są kosztem uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia środka trwałego, bez względu na czas ich poniesienia”.

W świetle powyższego, koszty powstałe w wyniku sprzedaży nie w pełni umorzonych środków trwałych lub ich części stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

Podsumowując powyższe, w ocenie Wnioskodawcy w odniesieniu do środków trwałych, które w wyniku Modernizacji zostaną przeznaczone na sprzedaż, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo rozpoznania ich nie w pełni umorzonej wartości jako kosztów uzyskania przychodu.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Tak więc kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie strata w środkach trwałych w części, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi.

Z kolei zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Reasumując powyższe, Wnioskodawca pragnie wskazać, że ustawowe wyłączenie z kosztów podatkowych dotyczy wyłącznie straty wynikającej z likwidacji środków trwałych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności.

Zdaniem Wnioskodawcy, kosztem uzyskania przychodów będzie zatem strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści ww. przepisu, tj. nie były spowodowane utratą przydatności gospodarczej w związku ze zmianą rodzaju prowadzonej działalności.

Powyższe potwierdza interpretacja indywidualna DKIS z dnia 24 maja 2019 r., sygn. 0111-KDIB2-3.4010.84.2019.5.LG, w której organ stwierdził, że „Skoro art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści w art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., tj. nie zostały zlikwidowane z powodu utraty ich przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności, oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p”.

W tym miejscu należy wskazać, iż w przepisy ustawy o CIT nie definiują pojęcia likwidacji, dlatego zdaniem Wnioskodawcy, należy w tym zakresie odwołać się do orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: „NSA”). W Uchwale z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. II FPS 2/12 NSA wskazał, że: „likwidacją będzie definitywne pozbycie się środka trwałego (wykreślenie z ewidencji), poprzez jego zniszczenie, usunięcie, czy pozbycie się, np. poprzez zwrot środka trwałego wynajmującemu przed upływem okresu najmu, czy okresu pełnej amortyzacji, jeżeli jest to racjonalne z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej i ma związek z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Likwidacja środka trwałego jest co do zasady racjonalnym wyborem podatnika. Na ten wybór podatnika należy patrzeć wyłącznie przez pryzmat ustawowych przesłanek, jakimi są utrata przydatności gospodarczej i rodzaj prowadzonej działalności. Jeżeli likwidacja nie w pełni umorzonego środka trwałego będzie wynikiem utraty jego przydatności gospodarczej w ramach tego samego rodzaju działalności, to powstała strata będzie zawsze kosztem uzyskania przychodów”.

Wnioskodawca chciałby powołać się na wyrok NSA z dnia 6 września 2022 r., sygn. akt II FSK 3139/19, który został wydany przy zbliżonym, w ocenie Wnioskodawcy, stanie faktycznym. Przywołany wyrok, wskazuje, że w przypadku podjęcia decyzji o zaprzestaniu prowadzenia jednego z rodzajów produkcji ze względu na uwarunkowania ekonomiczne, nie doszło do zmiany działalności gospodarczej. Zdaniem NSA: „Działając w warunkach rynkowych podatnik ma prawo podejmować racjonalne ze swego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności czy eliminowaniu niebezpieczeństwa ich poniesienia. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde przedsięwzięcie, zmierzające do zapobieżenia takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty - jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.”.

W ocenie Wnioskodawcy, wskazane w przywołanym wyroku NSA kryteria będą spełnione w przedmiotowej sprawie. Wnioskodawca planuje opisaną w opisie zdarzenia przyszłego Modernizację, ze względu na zmiany rynkowe i regulacyjne, a także w ramach realizacji strategii biznesowej Grupy, a jednocześnie kontynuuje swoją rolę producenta kontraktowego w ramach Grupy. Zmiana polegająca na zakończeniu produkcji wynikającej z jednego kontraktu C i rozpoczęcia produkcji wynikającej z nowego kontraktu C nie jest bowiem zmianą rodzaju prowadzonej działalności, a efektem realizacji zobowiązań umownych.

Natomiast DKIS w interpretacji indywidualnej z dnia 1 lutego 2021 roku, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.512.2020.1.MMU, wskazał, iż: „Z kolei, przez utratę przydatności gospodarczej środków trwałych należy rozumieć nie tylko ich fizyczne zużycie, np. w wyniku długotrwałej eksploatacji, a więc utratę cech zapewniających zdatność do użytku, lecz także brak opłacalności korzystania z nich”.

Przekładając powyższe na przedmiotową sprawę, Wnioskodawca szczegółowo opisał powody, dla których zdecydował się na likwidację poszczególnych środków trwałych. W wyniku Modernizacji Wnioskodawca nie zmieni rodzaju prowadzonej przez siebie działalności. Działalność Wnioskodawcy wciąż będzie polegała na produkcji, poprzez zachowanie obecnej roli w Grupie, tzn. nadal będzie on producentem kontraktowym, sprzedającym wyroby gotowe do, co do zasady, wyłącznego odbiorcy z Grupy, tj. B.

W związku z rolą pełnioną przez Wnioskodawcę w Grupie, działanie polegające na Modernizacji jest racjonalne i ekonomicznie uzasadnione. W przypadku, gdyby Wnioskodawca zaniechał przeprowadzenia Modernizacji, nie miałby możliwości realizowania swoich zobowiązań kontraktowych, a co za tym idzie niemożliwym stałoby się prowadzenie przez niego działalności gospodarczej. Likwidacja środków trwałych jest zatem spowodowana względami ekonomicznymi po stronie Wnioskodawcy.

Dalsze utrzymywanie niektórych istniejących środków trwałych nie miałoby uzasadnienia ekonomicznego. Celem Modernizacji jest dostosowanie przestrzeni produkcyjnej do wymogów wynikających z nowego kontraktu, tj. produkcji elektrycznych samochodów (…). Wnioskodawca pragnie podkreślić, że nowy typ produkcji uwzględnia zmiany regulacyjne i rynkowe opisane szerzej w opisie zdarzenia przyszłego. Dostosowanie zakresu prowadzonej działalności do warunków rynkowych i regulacyjnych stanowi element strategii biznesowej Wnioskodawcy, co w jego ocenie również spełnia kryterium działań mających na celu uzyskiwanie przychodu. Właśnie na realizacji między innymi tego kontraktu oparta jest działalność Wnioskodawcy. Pozostawienie poszczególnych środków trwałych przez Wnioskodawcę uniemożliwiłoby realizację nowego kontraktu, a co za tym idzie niemożliwym stałoby się generowanie przychodów przez Wnioskodawcę. Tym samym, koszt nie w pełni umorzonej wartości początkowej likwidowanych środków trwałych jest racjonalnie uzasadniony jako prowadzący do osiągnięcia przychodu i dlatego powinien być traktowany jako koszt uzyskania przychodu.

Powyższe potwierdza interpretacja indywidualna DKIS z dnia 26 kwietnia 2023 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.129.2023.1.KM, w której to organ wskazał, iż: „Możliwość uznania za koszt uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości środka trwałego należy oceniać zarówno przez pryzmat kryterium racjonalnego i ekonomicznego działania Spółki oraz z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a więc osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów”.

Podsumowując powyższe rozważania, zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do środków trwałych, które w wyniku Modernizacji zostaną poddane likwidacji, Wnioskodawcy będzie przysługiwać prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nie w pełni umorzonej wartości początkowej likwidowanych środków trwałych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytań). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”):

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo-skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Państwa wątpliwości zawarte w pytaniu nr 1 dotyczą ustalenia, czy mają Państwo prawo zrealizować założenia wynikające ze Strategii nr 1, polegające na kontynuowaniu amortyzacji podatkowej środków trwałych niezmienionych w wyniku Modernizacji oraz zastosowaniu zasad przewidzianych w art. 16g ust. 16 i ust. 17 ustawy o CIT do środków trwałych o wartości początkowej zmienionej w wyniku Modernizacji i traktowaniu odpisów amortyzacyjnych od wyżej wymienionych środków trwałych jako kosztów uzyskania przychodu.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 16i ust. 1 ustawy o CIT:

Ponadto, z art. 16g ust. 13 wynika, że:

Z powyższych przepisów wynika, że podatnicy dokonują amortyzacji poszczególnych środków trwałych stosując wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego, przy zastosowaniu określonych przepisami stawek amortyzacyjnych.

Jak wynika z wniosku, w związku z realizacją kontraktów zawartych z podmiotem powiązanym Spółka planuje dokonanie Modernizacji istniejących linii produkcyjnych. W ramach Strategii 1 Wnioskodawca planuje zachowanie linii produkcyjnych lub ich części i w związku z tym kontunuowanie amortyzacji podatkowej środków trwałych, które nie ulegną zmianie w wyniku Modernizacji.

Należy wskazać, że w ramach Strategii 1 niektóre środki trwałe nie zostaną zmodernizowane, zatem nie zwiększy/zmiejszy się ich wartość, co w konsekwencji nie ma wpływu na zasady ich amortyzacji.

Zatem, Spółka powinna kontynuować dokonywaną wcześniej amortyzację, bowiem środki trwałe niezmienione w wyniku Modernizacji wchodzące w skład linii produkcyjnej podlegającej Modernizacji nadal są tymi samymi środkami trwałym, które istniały przed Modernizacją. Nie ma zatem podstaw do zmiany zasad tej amortyzacji. A zatem Wnioskodawca zobowiązany jest do kontynuowania amortyzacji podatkowej środków trwałych niezmienionych w wyniku Modernizacji na takich samych zasadach jak dotychczas.

Odnosząc się natomiast do środków trwałych, które zostaną zmienione w wyniku planowanej Modernizacji należy wskazać na regulacje w tym zakresie.

Zgodnie z art. 16g ust. 16 i ust. 17 ustawy o CIT:

Z powyższego wynika, że zmiany w wartości początkowej środka trwałego dokonuje się w zależności od tego, czy część składowa lub część peryferyjna zostanie od niego trwale odłączona lub też przyłączona do innego środka trwałego.

W rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której niektóre części składowe lub peryferyjne dotychczasowego środka trwałego zostaną od tego środka trwałego odłączane lub przyłączone.

Przepisy art. 16g ust. 16 i 17 ustawy o CIT stanowią, że w razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu. Natomiast w razie przyłączenia części do danego środka trwałego zwiększa się wartość początkową tego środka w miesiącu połączenia.

Zatem, w odniesieniu do środków trwałych o wartości początkowej zmienionej w wyniku Modernizacji, zastosowanie znajdą przepisy art. 16g ust. 16 i ust. 17 ustawy o CIT.

Ponadto, jak wynika z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m.

Zatem, Spółka jest uprawniona do traktowania odpisów amortyzacyjnych od wyżej wymienionych środków trwałych jako kosztów uzyskania przychodu.

W świetle powyższego, Państwa stanowisko wskazujące na możliwość zastosowania zasad przewidzianych w art. 16g ust. 16 i ust. 17 ustawy o CIT do środków trwałych o wartości początkowej zmienionej w wyniku Modernizacji i traktowaniu odpisów amortyzacyjnych od wyżej wymienionych środków trwałych jako kosztów uzyskania przychodu jest prawidłowe.

Tym samym, Państwa stanowisko do pytania nr 1 jest prawidłowe.

Przechodząc do Państwa wątpliwości dotyczących realizacji Strategii nr 2 i 3, polegającej na wycofaniu z używania środków trwałych przeznaczonych na sprzedaż, a następnie rozpoznaniu ich nie w pełni umorzonej wartości jako kosztu uzyskania przychodu należy wskazać na uregulowania w tym zakresie.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o CIT:

Z przywołanego przepisu wynika, że w przypadku zbycia nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego, do kosztów uzyskania przychodu można – co do zasady – zaliczyć  niezamortyzowaną części wartości początkowej zbywanego środka trwałego, o ile możliwość taka nie jest ustawowo wyłączona.

W świetle powyższego, straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych lub ich części w związku z ich sprzedażą stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

Tym samym należy zgodzić się z Państwa stanowiskiem wskazującym, że w odniesieniu do środków trwałych, które w wyniku Modernizacji zostaną przeznaczone na sprzedaż, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo rozpoznania ich nie w pełni umorzonej wartości jako kosztu uzyskania przychodów.

Zatem, Państwa stanowisko do pytania nr 2 jest prawidłowe.

Państwa wątpliwości zawarte w pytaniu nr 3 dotyczą ustalenia, czy w odniesieniu do środków trwałych, które w wyniku Modernizacji zostaną poddane likwidacji, Wnioskodawcy będzie przysługiwać prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nie w pełni umorzonej wartości początkowej likwidowanych środków trwałych.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT:

Z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT wynika, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym postawiono je w stan likwidacji.

Pojęcie „likwidacja” nie zostało zdefiniowane w prawie podatkowym w związku z powyższym należy odnieść się do rozumienia tego znaczenia w języku potocznym, które jest wieloznaczne i oznacza zniesienie, usunięcie, rozwiązanie czegoś (Internetowy Słownik języka polskiego https://sjp.pwn.pl/sjp/). Zatem, likwidacja środka trwałego to także usunięcie z ewidencji, definitywne zaprzestanie korzystania, czy też pozostawienie w dyspozycji innego podmiotu. Likwidacja to nie tylko fizyczne unicestwienie środka trwałego, ale także przekazanie środka trwałego innemu podmiotowi czy to poprzez darowiznę czy sprzedaż, zmianę metody prowadzenia działalności gospodarczej, likwidację środka trwałego w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym lub „moralnym”, wycofanie go z ewidencji środków trwałych. W związku z takim rozumieniem tego pojęcia - likwidacją będzie definitywne pozbycie się środka trwałego (wykreślenie z ewidencji), np. poprzez jego zniszczenie, usunięcie, czy sprzedaż.

Z kolei, przez utratę przydatności gospodarczej środków trwałych należy rozumieć, nie tylko ich fizyczne zużycie, np. w wyniku długotrwałej eksploatacji, a więc utratę cech zapewniających zdatność do użytku, lecz także brak opłacalności korzystania z nich.

Odnosząc powyższe do okoliczności przedstawionych w opisie sprawy, stwierdzić należy, że jak wskazano powyżej zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Wnioskując a contrario, nie ma przeszkód dla zaliczenia do kategorii kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli ich likwidacja nie jest związana z utratą przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności, tj. niezamortyzowana wartość środków trwałych zlikwidowanych z innych powodów niż zmiana rodzaju prowadzonej działalności.

Strata, o której mowa w tym przepisie odzwierciedla wartość nierozliczonych podatkowo wydatków poniesionych przez podatnika na nabycie lub wytworzenie likwidowanych składników majątku. Wydatki tego rodzaju – w braku likwidacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych – mieszczą się w kategorii kosztów uzyskania przychodów potrącalnych w momencie powstania przychodów ze zbycia tych składników majątku albo rozliczanych dla celów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne. Natomiast likwidacja składników majątku uniemożliwia realizację bądź kontynuację ww. sposobów podatkowego rozliczenia wskazanych wydatków. Wartość tych – poniesionych w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła – nierozliczonych dla celów podatkowych wydatków (tj. wydatków, które stanowiłyby koszty uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia składnika majątku lub zostałyby rozliczone podatkowo poprzez amortyzację, gdyby nie doszło do likwidacji składników majątku) stanowi wartość straty, o której mowa w powołanych przepisach.

Z powyższych przepisów wynika, że – co do zasady – wydatki poniesione na nabycie, bądź wytworzenie składników majątku stanowiących środki trwałe, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów pośrednio, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków trwałych. Natomiast w przypadku likwidacji nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego, o ile likwidacja ta nie jest związana z utratą przydatności tego środka trwałego na skutek zmiany rodzaju prowadzonej działalności, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć stratę w postaci niezamortyzowanej części wartości początkowej likwidowanego środka trwałego.

Z treści powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że decydującą przesłanką dla niezaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tego określonego rodzaju strat jest wystąpienie zmiany rodzaju działalności powodującej utratę przez likwidowane środki trwałe przydatności gospodarczej. Zatem, dla podatkowej kwalifikacji strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych decydującym pozostaje ustalenie, czy utracenie przez te środki przydatności gospodarczej spowodowane zostało rezygnacją przez podatnika z prowadzenia określonego rodzaju działalności, w której to działalności wykorzystywany był likwidowany środek trwały.

Jak wskazaliście Państwo we wniosku, powodem likwidacji środków trwałych będzie planowana Modernizacja istniejących linii produkcyjnych z uwagi na konieczność dostosowania się do aktualnych potrzeb gospodarczych wynikających z realizowanych zobowiązań kontraktowych. W wyniku Modernizacji Wnioskodawca nie zmieni rodzaju prowadzonej przez siebie działalności. Państwa działalność wciąż będzie polegała na produkcji, poprzez zachowanie obecnej roli w Grupie, tzn. nadal będą Państwo producentem kontraktowym, sprzedającym wyroby gotowe do, co do zasady, wyłącznego odbiorcy z Grupy. Tym samym, strata powstała w związku likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych nie jest spowodowana rezygnacją przez Spółkę z prowadzenia określonego rodzaju działalności.

Zatem, Państwa stanowisko wskazujące, że Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nie w pełni umorzonej wartości początkowej likwidowanych środków trwałych, które w wyniku Modernizacji zostaną poddane likwidacji jest prawidłowe.

Tym samym, stanowisko do pytania nr 3 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-   w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-   w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.