Ustalenie, czy Spółka będzie zobowiązana do pobrania oraz wpłaty podatku u źródła od wypłacanego wynagrodzenia za usługę.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 sierpnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 19 sierpnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej obowiązku poboru podatku u źródła.

Uzupełnili go Państwo - na wezwanie - pismem z 18 października 2024 r. (data wpływu 18 października 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest częścią światowego koncernu (…).

Spółka dostarcza innowacyjne rozwiązania i produkty dla (…), specjalizując się głównie w produkcji (…). Klientami Spółki są wiodące firmy z branży (…), w tym m.in. (…) i inne.

Wnioskodawca posiada siedzibę na terytorium Polski i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka współpracuje z zewnętrznymi dostawcami i podwykonawcami dostarczającymi na rzecz Spółki poszczególne produkty, półprodukty lub komponenty.

W szczególności. Wnioskodawca współpracuje z firmą B. GmbH z siedzibą w Niemczech (dalej: B.), która to firma produkuje i dostarcza na rzecz Spółki czujniki (…). W celu wyprodukowania ww. czujników, B. wykorzystuje m.in. komponenty produkowane w Chinach. Produkcja ww. komponentów wymaga wykorzystania specjalistycznych narzędzi dedykowanych wyłącznie dla tych półproduktów. Przedmiotowe narzędzia stanowią własność podwykonawców B., znajdują się na terenie ich zakładów przemysłowych (tj. w Chinach), podwykonawcy ponoszą również odpowiedzialność za ewentualne zniszczenie narzędzi i są zobowiązane do ich właściwego zabezpieczenia.

W celu uregulowania aspektów prawnych wyłącznego wykorzystania wskazanych narzędzi przez podwykonawców B., pomiędzy B. a Wnioskodawcą zawarta została umowa („(…)”), która stanowi, że:

• narzędzia wykorzystywane przez podwykonawców w celu wyprodukowania komponentów stanowią wyłączną własność podwykonawców;
• przedmiotowe narzędzia mogą być wykorzystywane przez podwykonawców wyłącznie w celu wytworzenia komponentów dla produktu dostarczanego przez B. na rzecz Spółki;
• własność ww. narzędzi nie przechodzi na Spółkę;
• podwykonawcy ponoszą ryzyko związane z utratą, zniszczeniem lub niewłaściwym wykorzystaniem narzędzi oraz są zobowiązani do ich właściwego przechowywania, wykorzystywania oraz ubezpieczenia;
• z tytułu ww. umowy, Spółka jest zobowiązana do zapłaty na rzecz B. ustalonego wynagrodzenia za świadczenie usług polegającym na wyłącznym wykorzystaniu narzędzi podwykonawcy w procesie produkcyjnych dedykowanym Wnioskodawcy (dalej: Usługa).

Na żadnym etapie realizacji Usługi, Spółka nie użytkuje ww. narzędzi we własnym zakresie ani nie nabywa prawa do dysponowania tymi narzędziami. Wyłącznym użytkownikiem narzędzi pozostaje podwykonawca B. Innymi słowy, Spółka nie dzierżawi, nie najmuje, nie wypożycza ww. narzędzi ani ich nie użytkuje we własnym zakresie.

Usługa stanowi część świadczenia kompleksowego, którego zasadniczym celem jest dostawa na rzecz Spółki towarów, tj. czujników. W związku z powyższym, wynagrodzenie za Usługę rozliczane jest na podstawie faktury dokumentującej dostawę przez B. na rzecz Spółki towarów (czujników) i ujmowane dla celów VAT analogicznie jak świadczenie główne, tj. dostawa ww. towarów. Wynagrodzenie za Usługę jest wyodrębnione jako oddzielna pozycja na ww. fakturze otrzymanej przez Spółkę od B.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

W uzupełnieniu wniosku wskazaliście Państwo, że:

B. GmbH z siedzibą w Niemczech nie posiada na terytorium Polski zakładu w rozumieniu art. 4a pkt 11 Ustawy o CIT, z którym to zakładem związane byłyby należności wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz B. z tytułu dostawy czujników (…), w tym wynagrodzenie za Usługi na podstawie umowy (…).

Wnioskodawca jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji potwierdzającego rezydencję podatkową B. aktualnego na moment dokonywania płatności należności, o których mowa we wniosku.

Łączna kwota należności za Usługi wypłaconych przez Wnioskodawcę na rzecz B. na podstawie umowy (…) nie przekroczy w roku podatkowym kwoty 2 000 000 zł. 

Przedmiotem niniejszego wniosku jest ustalenie czy Spółka - jako płatnik - jest zobowiązania na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT do pobrania oraz wpłaty podatku u źródła od wypłacanego na rzecz B wynagrodzenia za Usługi na podstawie umowy (…). W szczególności, istotą wniosku jest rozstrzygnięcie czy Usługi mieszczą się w katalogu świadczeń wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT a zatem czy w odniesieniu do Wnioskodawcy znajdą zastosowanie obowiązki wskazane w art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT. 

Tym samym, przedstawiając stan faktyczny sprawy Spółka nie może złożyć oświadczenia, że będzie pełnić obowiązki płatnika oraz dochowa należytej staranności, o której mowa w art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT skoro kwestia ta jest przedmiotem zapytania Wnioskodawcy a zatem złożenie - w stanie faktycznym sprawy - jakiegokolwiek oświadczenia rozstrzygającego merytorycznie ww. kwestię powodowałoby iluzoryczność otrzymanej w tym zakresie interpretacji (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 21 listopada 2023 r. sygn. akt I SA/Gl 996/23, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lipca 2022 r. sygn. akt II FSK 3261.19). 

Ponadto Spółka wskazała dane identyfikujące Usługodawcę.

Pytanie

Czy Spółka jako płatnik jest zobowiązania - na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, do pobrania oraz wpłaty podatku u źródła od wypłacanego na rzecz B wynagrodzenia za Usługi?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie jest zobowiązana - na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT - do pobrania oraz wpłaty podatku u źródła od wypłacanego na rzecz B wynagrodzenia za Usługi.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY:

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie on zobowiązany do poboru oraz wpłaty podatku u źródła od wynagrodzenia za Usługę wypłacanego na rzecz B na podstawie faktury dokumentującej nabycie przez Spółkę kompleksowego świadczenia, którego głównym i zasadniczym elementem jest dostawa towarów.

Powyższe wynika z faktu, iż przedmiot Usługi nie został wymieniony w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) (...)

- ustala się w wysokości 20 % przychodów.

W katalogu należności podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła zawartym w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT uwzględniony został m.in. przychód za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, handlowego i naukowego. W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że w świetle szerokiej wykładni pojęcia „urządzenie przemysłowe”, w pojęciu tym może mieścić się każde narzędzie wykorzystywane w procesie produkcyjnym. Chodzi tutaj bowiem o szeroko rozumiane wyposażenie (mienie ruchome) wykorzystywane w celach komercyjnych, profesjonalnych, a nie prywatnych, zarówno w działalności przemysłowej, handlowej jak i naukowej (por. wyrok NSA z dnia 6 czerwca 2018 r., sygn. akt II FSK 1773/16; wyrok NSA z dnia 5 czerwca 2018 r., sygn. akt II FSK 1540/16; wyrok NSA z dnia 17 lipca 2019 r., sygn. II FSK 1308/17). Tym samym uznać należy, że narzędzia wykorzystywane przez podwykonawców B celu produkcji komponentów do czujników będących przedmiotem dostawy na rzecz Wnioskodawcy stanowią „urządzenia przemysłowe”.

Natomiast niezależnie od kwalifikacji narzędzi jako urządzenia przemysłowego, należy podkreślić, że opodatkowaniu podatkiem u źródła podlegają wyłącznie te należności, które są ponoszone za użytkowanie lub prawo do użytkowania ww. urządzeń. Z okoliczności stanu faktycznego wynika natomiast, że nabywana przez Spółkę Usługa stanowi de facto wynagrodzenie za zobowiązanie podwykonawców B do wykorzystania narzędzi wyłącznie dla celów produkcyjnych dedykowanych Spółce. Innymi słowy, uiszczenie wynagrodzenia za Usługę w żaden sposób nie uprawnia Spółki do faktycznego dysponowania ww. narzędziami, ich użytkowania ani nie przenosi na rzecz Spółki ryzyka związanego z ww. działaniami. Wyłącznym użytkownikiem narzędzi pozostają podwykonawcy B. Innymi słowy, Spółka nie dzierżawi, nie najmuje, nie wypożycza ich od B. ani jego podwykonawców oraz ich nie użytkuje we własnym zakresie.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że:

• wnioskodawca nie użytkował i nie będzie użytkował we własnym zakresie narzędzi,
• wyłącznymi użytkownikami narzędzi pozostaną podwykonawcy B. - bowiem to oni są umownie zobowiązani wobec Spółki do zrealizowania kompleksowego świadczenia polegającego na produkcji i dostawie czujników (…), w ramach którego - na własne ryzyko - wykorzystują przedmiotowe narzędzia,
• Spółka nie zawarła umowy najmu, dzierżawy lub umowa o podobnym charakterze w odniesieniu do narzędzi.

Niezależnie od powyższego, należy wskazać, że w analizowanym stanie faktycznym Usługi stanowią komponent, element uboczny świadczenia głównego, jakim jest dostawa zamówionych przez Spółkę towarów (czujników). Wykonanie Usług jest bowiem nierozerwalnie związane z procesem produkcyjnym ww. czujników i służy jego realizacji. Oznacza to, iż kwalifikacja podatkowa świadczeń ubocznych (Usług) powinna być taka sama jak podstawowego przedmiotu umowy (dostawy towarów) - co skutkuje brakiem obowiązku poboru podatku u źródła od wynagrodzenia za Usługi wypłacanego przez Spółkę na rzecz B.

Jednocześnie, Spółka pragnie wskazać, iż polskie organy podatkowe w wydanych interpretacjach potwierdzają prawidłowość powyższej praktyki. Przykładowo, w interpretacji z dnia 20 stycznia 202 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej sygn. 0111-KDIB1-1.4010.450.2020.2.NL uznał, iż:

„W ocenie Wnioskodawcy, nie należy w sposób sztuczny dokonywać wydzielenia elementów charakterystycznych dla usług podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła (np. doradczych lub zarządczych). Istotne w tym zakresie pozostaje rozważenie czy celowe byłoby nabycie danej usługi, gdyby jej zakres został częściowo ograniczony.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy poszczególne Usługi stanowią nieodłączne elementy składowe usługi zasadniczej, jaką jest uzyskanie kompleksowego świadczenia w zakresie certyfikacyjno-klasyfikacyjnym. Rozdzielanie poszczególnych czynności mogłoby mieć bowiem sztuczny charakter i nie odzwierciedlać ekonomicznego celu zawarcia Umowy. Przykładowo w przypadku nabywanych przez Wnioskodawcę Usług, wydawanie ewentualnych zaleceń dotyczących nadawania klasy jest wyłącznie elementem ubocznym czynności klasyfikacyjnych zmierzających do wydania odpowiedniego certyfikatu.”

Analogiczne stanowisko zostało przedstawione w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 stycznia 2018 r. sygn. 0111-KDIB1-2.4010.470.2017.1.BG stanowiącej, iż: „Wnioskodawca zaznacza, że nabywane przez niego usługi informatyczne mają charakter kompleksowy, a ich zasadniczym celem jest opracowanie oprogramowania dostosowanego do potrzeb ostatecznego klienta Spółki. Na podkreślenie zasługuje bowiem fakt, że świadczone na rzecz Spółki usługi przetwarzania danych oraz doradztwa w zakresie technologii informatycznej oraz kontroli jakości nie stanowią dla Spółki odrębnych świadczeń, a nieodłączne czynności pomocnicze w stosunku do usługi zasadniczej, jaką jest stworzenie oprogramowania komputerowego. W żadnym wypadku Spółka nie nabywałaby tych usług odrębnie - w oderwaniu od usługi wytworzenia oprogramowania (jako usługi zasadniczej) nie przedstawiają one bowiem dla Spółki wartości dodanej. Dodatkowo, należy zaznaczyć, że Spółka dokonuje płatności za usługę zasadniczą w postaci stworzenia oprogramowania, a nie za mniejsze świadczenia wchodzące w jej skład, będące jedynie środkiem do jej wykonania.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, wszystkie czynności podejmowane w ramach świadczenia kompleksowej usługi informatycznej powinny być kwalifikowane wspólnie, tj. jako jedno świadczenie. Nie można w sposób odrębny traktować poszczególnych czynności wykonywanych w celu realizacji usługi zasadniczej, bowiem takie rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.”

Wobec powyższego, Spółka nie będzie zobowiązana do poboru oraz wpłaty podatku u źródła od wynagrodzenia wypłacanego za Usługi. Wynika to z faktu, iż niniejsze czynności nie zostały wymienione w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT oraz Usługi stanowią wyłącznie czynności uboczne, których dokonanie następuje w celu wykonania głównego postanowienia umowy (dostawy towarów).

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w analizowanym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

W przepisie tym wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu – opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały.

Jak stanowi art. 3 ust. 3 ustawy o CIT:

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT:

W art. 21 ustawy CIT wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski.

Świadczenia wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ale dodatkowo posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie niewymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych.

Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Innymi słowy, lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane (nazwane). Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane świadczenie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń oraz zakres faktycznie wykonanych czynności, a nie tylko jego nazwa. Treść ww. przepisu jednoznacznie bowiem wskazuje, że oprócz usług wymienionych w tym przepisie ustawodawca objął obowiązkiem podatkowym także inne usługi niewymienione w tym przepisie o charakterze podobnym do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o CIT:

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje art. 26 oraz m.in. art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wskazać należy, że w art. 21 ustawy o CIT wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

Z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wynika natomiast, że:

Zaś zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT:

Z przywołanego wcześniej art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności.

Z treści wniosku wynika, że specjalizują się Państwo w produkcji (…) i w związku z tym współpracują Państwo z zewnętrznymi dostawcami i podwykonawcami dostarczającymi na rzecz Spółki poszczególne produkty, półprodukty lub komponenty. Współpracują Państwo z firmą B. GmbH z siedzibą w Niemczech, która to firma produkuje i dostarcza na rzecz Spółki czujniki (…). W celu wyprodukowania ww. czujników, B. wykorzystuje m.in. komponenty produkowane w Chinach. Produkcja ww. komponentów wymaga wykorzystania specjalistycznych narzędzi dedykowanych wyłącznie dla tych półproduktów. Przedmiotowe narzędzia stanowią własność podwykonawców B., znajdują się na terenie ich zakładów przemysłowych w Chinach. W celu uregulowania aspektów prawnych wyłącznego wykorzystania wskazanych narzędzi przez podwykonawców B., pomiędzy B. a Państwa Spółką zawarta została umowa która stanowi, że:

• narzędzia wykorzystywane przez podwykonawców w celu wyprodukowania komponentów stanowią wyłączną własność podwykonawców,
• przedmiotowe narzędzia mogą być wykorzystywane przez podwykonawców wyłącznie w celu wytworzenia komponentów dla produktu dostarczanego przez B. na rzecz Spółki,
• własność ww. narzędzi nie przechodzi na Spółkę,
• podwykonawcy ponoszą ryzyko związane z utratą, zniszczeniem lub niewłaściwym wykorzystaniem narzędzi oraz są zobowiązani do ich właściwego przechowywania, wykorzystywania oraz ubezpieczenia;
• z tytułu ww. umowy, Spółka jest zobowiązana do zapłaty na rzecz B. ustalonego wynagrodzenia za świadczenie usług polegającym na wyłącznym wykorzystaniu narzędzi podwykonawcy w procesie produkcyjnych dedykowanym Państwa Spółce.

Ponadto wskazali Państwo, że na żadnym etapie realizacji usługi polegającym na wyłącznym wykorzystaniu narzędzi podwykonawcy w procesie produkcyjnych dedykowanym Państwa Spółce, Spółka nie użytkuje ww. narzędzi we własnym zakresie ani nie nabywa prawa do dysponowania tymi narzędziami. Wyłącznym użytkownikiem narzędzi pozostaje podwykonawca B. Spółka nie dzierżawi, nie najmuje, nie wypożycza ww. narzędzi ani ich nie użytkuje we własnym zakresie.

Państwa wątpliwość dotyczą ustalenia czy Spółka jako płatnik jest zobowiązania na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT do pobrania oraz wpłaty podatku u źródła od wypłacanego na rzecz B. wynagrodzenia za ww. usługę.

Wobec powyższego, usługa polegająca na wyłącznym wykorzystaniu narzędzi podwykonawcy w procesie produkcyjnych dedykowanym Państwa Spółce nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż jak wskazali Państwo, na żadnym etapie realizacji usługi Spółka nie użytkuje ww. narzędzi we własnym zakresie, ani też nie nabywa prawa do dysponowania tymi narzędziami, nie dzierżawi ich, ani nie najmuje - wyłącznym użytkownikiem narzędzi pozostaje podwykonawca B.

Należy więc przeanalizować postanowienia art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Zakresem przedmiotowym art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych objęte są: usługa doradcza, usługa księgowa, badanie rynku, usługa prawna, usługa reklamowa, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usługa rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczenia o podobnym charakterze. Pojęcia ww. usług nie zostały zdefiniowane w powołanej ustawie. Wobec braku w ustawie powyższych definicji należy, zdaniem Organu podatkowego, posiłkowo odwołać się do wykładni językowej tych pojęć.

Usługi doradcze

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN „doradztwo” oznacza udzielanie fachowych porad, natomiast termin „doradzać” znaczy udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Użyty w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych termin „usługi doradztwa” należy rozumieć w związku z tym szeroko.

Potwierdza to jednolite orzecznictwo sądów administracyjnych, według którego termin „doradztwo” obejmować może szereg usług doradczych np. podatkowe, prawne, finansowe i inne (zob. wyrok NSA z dnia 10 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1567/12, wyrok NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1441/13, wyrok NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1530/13, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 28 kwietnia 2015 r. sygn. akt I SA/Po 1202/14, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 28 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Gd 175/12, wyrok WSA w Łodzi z dnia 16 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 168/13).

Według sądów administracyjnych, odwołując się do powszechnego języka polskiego można stwierdzić, że przez doradztwo rozumie się udzielanie fachowych zaleceń, porad, zwłaszcza prawnych, ekonomicznych czy finansowych. Stosownie do definicji podanej w ww. słowniku, poradnictwo to „zorganizowana forma udzielania porad w jakimś zakresie”. Doradca to ten kto udziela fachowych zaleceń czy porad, wskazówek, to ktoś, kto posiadaną wiedzę wykorzystuje na wskazywanie najlepszych, najbardziej optymalnych rozwiązań, nakłaniając odbiorcę takiej usługi do zastosowania się do rady, porady, wskazówki, dyrektywy postępowania. Zdaniem sądów administracyjnych, świadczenie usługi doradztwa należy postrzegać jako wykorzystanie swojej wiedzy, znajomości rzeczy poprzez wskazywanie najlepszych, najskuteczniejszych rozwiązań do ich zastosowania do danego problemu.

Również w doktrynie przedmiotu przyjmuje się szerokie ujęcie terminu usługi doradcze, uznając, że doradztwo, w bardzo ogólnym znaczeniu, jest usługą świadczoną przez jedną osobę/instytucje na rzecz drugiej osoby/instytucji, która zleca wykonanie tej usługi. W literaturze przedmiotu bardzo różnorodnie formułowane są zadania stojące przed usługami doradczymi, np. doradztwo określane jest jako:

• przejęcie zadań,
• pośrednictwo w zakresie przekazywania wiedzy,
• pośrednictwo w przekazywaniu specjalnych informacji,
• pomoc w rozwiązywaniu problemów,
• pomoc w podejmowaniu decyzji,
• przekazywanie informacji zmniejszających ryzyko,
• przygotowanie i przekazywanie informacji służących rozwiązaniu kompleksowych problemów,
• przekazywanie specyficznej wiedzy, celem usprawnienia działań,
• identyfikacja i rozwiązywanie problemów,
• przekazywanie zaleceń dotyczących usprawniania działań oraz pomoc w ich wdrożeniu,
• dawanie wskazówek dotyczących postępowania.

Doradcy mogą więc pomóc zleceniodawcy w przygotowaniu decyzji, rozwiązaniu problemów, usprawnieniu działania itp. Można przyjąć, że usługi doradztwa stanowią usługi zlecone przez daną organizację (klienta) i wykonane przez odpowiednio przygotowane i wykwalifikowane osoby (doradców), które pomagają zidentyfikować występujące problemy organizacyjne, zanalizować istniejące trudności, sformułować rozwiązanie badanych problemów, oraz które - w przypadku wyrażenia takiego życzenia przez klienta - pomagają we wdrożeniu rozwiązania. Działalność doradcza może dotyczyć różnych dziedzin, obszarów i obiektów, a zatem może być rozpatrywana w wielu aspektach.

Usługi księgowe

Pod pojęciem „księgowość” według Słownik języka polskiego PWN rozumie „prowadzenie ksiąg, w które wpisuje się wpływy, wydatki, transakcje i inne zmiany stanu majątkowego przedsiębiorstwa lub instytucji”.

Usługi zarządzania i kontroli

Według Słownika języka polskiego PWN „zarządzać”, oznacza kierować, administrować czymś” (E. Sobol, Słownik języka polskiego PWN, Warszawa 1996). W tym kontekście, za zarządzanie należy uznać władcze uprawnienie w stosunku do realizowanego projektu lub działalności gospodarczej. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, „kierować” oznacza „stać na czele czegoś, wskazywać sposób postępowania”.

Z kolei kontrola, to:

1.porównanie stanu faktycznego ze stanem wymaganym i ustalanie ewentualnych odstępstw, sprawdzanie, czy coś jest zgodne z obowiązującymi przepisami,

2.nadzór nad czymś albo nad kimś, czuwanie nad prawidłowym przebiegiem czegoś, wpływ na rozwój wydarzeń.

Zarządzanie jest to celowe podejmowanie, przez odpowiednie osoby (kadrę), decyzji i działań prowadzących - dzięki wykorzystaniu posiadanych zasobów - do osiągnięcia złożonych celów w sposób skuteczny i sprawny (racjonalny) lub celowe dysponowanie tymi zasobami.

Pojęcie „zarządzania”, musi być rozumiane szeroko jako zbiór różnorodnych czynności i działań zmierzających do osiągnięcia określonego celu związanego z interesem (potrzebą) danego przedmiotu zarządzania. Jest to zestaw metod i technik opartych na akceptowanych zasadach zarządzania (administrowania) używanych do planowania, oceny i kontrolowania pożądanych rezultatów.

Powyższa definicja „zarządzania” zyskała aprobatę w orzecznictwie sądów administracyjnych. Dla przykładu można wymienić wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 czerwca 2015 r. (sygn. akt III SA/Wa 491/15) oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 lipca 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 2118/16).

Pojęcie „zarządzania i kontroli”, musi być zatem rozumiane szeroko jako zbiór różnorodnych czynności i działań zmierzających do osiągnięcia określonego celu związanego z interesem (potrzebą) danego przedmiotu zarządzania i kontroli.

Usługi przetwarzania danych

W odniesieniu do definicji obejmującej przetwarzanie danych wskazać należy, że zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl) „przetworzyć” oznacza «przekształcić coś twórczo»; «opracować zebrane dane, informacje itp., wykorzystując technikę komputerową». Przetwarzanie danych polega zatem na przekształcaniu treści i postaci danych wejściowych; usługi przetwarzania danych mają zatem charakter odtwórczy i obejmują elementy takie jak: porządkowanie, archiwizowanie, zabezpieczenie oraz udostępnianie zbiorów danych.

Przetwarzanie danych związane jest zatem z opracowywaniem określonych danych przy wykorzystywaniu mocy obliczeniowej i zasobów pamięci infrastruktury komputerowej (hardware i software).

Usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu

Usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu to usługi związane z pozyskiwaniem ofert pracy, wyszukiwaniem pracowników oraz kierowaniem ich do pracy.

Usługi badania rynku

Przez usługi badania rynku należy rozumieć zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych. Usługi te mają przyczynić się m.in. do zwiększenia sprzedaży. Celem badań rynku jest zdobycie informacji o kształtowaniu się mechanizmów rynkowych takich, jak popyt, podaż, ceny, potencjału, zachowania, zwyczaje, preferencje, lojalność oraz wrażliwość cenowa konsumentów, działania konkurencji, funkcjonowanie systemu dystrybucji, sprzedaży itp. Usługi badania rynku mają dostarczyć informacji nieodzownych w procesie podejmowania decyzji. Mimo, iż badania te nie wykluczają w sposób całkowity ryzyka, to jednak ich zastosowanie wyraźnie ogranicza ryzyko wpisane w działalność biznesową i przyczynia się do tego, że podejmowane decyzje będą w mniejszym zakresie obarczone błędami.

Usługi reklamowe

Pojęcie „reklama” wg „Słownika języka polskiego” pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy i ogłoszenia służące temu celowi.

Internetowy słownik języka polskiego PWN podaje, że reklama to:

• działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług,
• plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi.

Jak wynika z uzasadnienia wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-530/09 kluczowe dla uznania, danego świadczenia za usługę reklamy jest powiązanie z przekazaniem komunikatu mającego na celu poinformowanie publiczności o istnieniu bądź jakości produktu lub usług.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przy wykładni przepisów ustawy dotyczących reklamy przeważa wykładnia gramatyczna. W wyroku z dnia 12 czerwca 1997 r., sygn. akt I SA/Ka 192-193/97 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy (I. Konieczna, J. Ruszyński, Problematyka kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w podatku dochodowym od osób prawnym w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Poznań 1997, s. 29-30).

Według J. Kamińskiego i W. Maruchina za reklamę należy uznać wszystko to, co zawiera informacje dodatkowe, które nie są niezbędne do złożenia oferty czy zawarcia umowy (J. Kamiński, W. Maruchin, Ustawa o VAT. Komentarz, Wyd. 2, Warszawa 1996, s. 52-53). Natomiast autorzy „Komentarza do podatku dochodowego od osób prawnych” B. Brzeziński i M. Kalinowski (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Komentarz do podatku dochodowego od osób prawnych, Warszawa 1996, s. 143-144) uznają za reklamę działania, których celem jest kształtowanie popytu poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu w celu zachęcenia ich do nabywania towarów bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Technicznym sposobem reklamy może być ogłoszenie prasowe, radiowe lub telewizyjne, a także plakat czy afisz stały, a ponadto rozsyłanie folderów i innych informacji handlowych nabywcom. Nie znaczy to jednak, że tylko te media mogą być wykorzystane do rozpowszechniania informacji i reklamy.

Z kolei pod pojęciem usług reklamowych rozumie się wszelką działalność promocyjną, w wyniku której lub w trakcie której następuje przekazywanie treści mających za zadanie informować o istnieniu lub cechach oferowanych towarów lub usług w celu zwiększenia sprzedaży tych produktów. Usługi reklamowe mogą być wykonywane zarówno przez podmioty, które profesjonalnie zajmują się świadczeniem usług reklamowych, jak i podmioty, dla których wykonanie usługi reklamowej nie jest realizowane w ramach ich podstawowej działalności gospodarczej.

Usługi gwarancji i poręczeń

Umowa poręczenia uregulowana została w art. 876-887 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.). Poręczenie jest umową jednostronnie zobowiązującą, w której poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał.

Odnośnie „gwarancji” jak wskazano w wyjaśnieniach Ministerstwa Finansów opublikowanych na stronie internetowej, gwarancja również jest umową jednostronnie zobowiązującą. Na podstawie tej umowy gwarancji gwarant zobowiązuje się na rzecz beneficjenta gwarancji, że po spełnieniu przez beneficjenta określonych warunków zapłaty, wykona on na rzecz beneficjenta świadczenie pieniężne (suma gwarancyjna). Umowa gwarancji nie ma swojej regulacji ustawowej, z wyjątkiem fragmentarycznej regulacji zawartej w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. z 2021 r. poz. 2439) (art. 80 i nast.), dotyczącej jednego z jej rodzajów, tj. umowy gwarancji bankowej. Zgodnie z przepisem art. 81 tej ustawy:

Usługi o podobnym charakterze

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego „charakter” to inaczej „zespół cech właściwych danemu przedmiotowi lub zjawisku, odróżniających je od innych przedmiotów i zjawisk tego samego rodzaju” (https://sjp.pwn.pl/szukaj/charakter.html). W związku z tym, aby uznać, że dane usługi mają charakter podobny do wskazanych powyżej, należy przyjąć, iż wspomniany „właściwy zespół cech odróżniających” powinien stanowić główny element danej usługi oraz przeważać nad odmiennymi cechami usług wymienionych w 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Wskazuje się również, iż świadczenie takie powinno spełniać takie same przesłanki albo winny wynikać z niego takie same prawa i obowiązki dla stron jak ze świadczeń wymienionych w cytowanym przepisie. Innymi słowy, lista ta obejmuje również świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane.

Innymi słowy, dane świadczenie można zakwalifikować do katalogu usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT po każdorazowej analizie treści samej umowy oraz po osiągnięciu jednoznacznego wniosku, że zawiera istotne elementy świadczeń wymienionych w tym przepisie.

Z analizy charakteru opisanych we wniosku świadczeń wynika, że należności z tego tytułu nie mieszczą się w kategorii przychodów (dochodów) wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy.

W konsekwencji nie są Państwo zobowiązani do pobrania oraz wpłaty podatku u źródła od wypłacanego na rzecz B wynagrodzenia za usługę.

Tym samym Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego, stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Państwa chroniła.

Końcowo odnosząc się do powołanego przez Państwa wyroków sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnych wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatnika. Zostały wydane w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Nie mogą one zatem przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Każdą sprawę Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).