Czy koszt Wynagrodzenia Faktora ponoszony przez Spółkę stanowi koszt finansowania dłużnego i podlega ograniczeniom wskazanym w art. 15c ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 sierpnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z 8 lipca 2024 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszt Wynagrodzenia Faktora ponoszony przez Spółkę stanowi koszt finansowania dłużnego i podlega ograniczeniom wskazanym w art. 15c ustawy o CIT.

Uzupełnili go Państwo pismem z 26 września 2024 r. (data wpływu 4 października 2024 r.).

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem:

1) Zainteresowany będący stroną postępowania:(…)

2) Zainteresowany niebędący stroną postępowania:(…)

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

1.1. Informacje ogólne

a. (…) została zarejestrowana podatkowa grupa kapitałowa, tj. Wnioskodawca.

b. Okres funkcjonowania PGK został przedłużony na okres pięciu lat podatkowych, tj. na okres od 1 grudnia 2021 r. do 30 listopada 2026 r. w drodze decyzji (…).

c. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „CIT”).

d. W skład PGK wchodzi m.in. spółka akcyjna, tj. A S.A., która prowadzi wyspecjalizowaną działalność na rynku (…) (dalej: „Spółka” lub „Faktorant”).

e. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT i posiada siedzibę oraz zarząd na terytorium Polski.

f.  B sp. z o.o. jest spółką reprezentującą PGK.

1.2. Świadczenie usług faktoringu - postanowienia umowne

a. C S.A. (dalej: „Faktor”) oraz Spółka zawarli umowę na podstawie której Faktor zobowiązał się do stałego świadczenia usługi faktoringowej na rzecz Spółki (dalej: „Umowa”). Dodatkowo, integralnymi częściami umowy są:

- warunki szczegółowe do Umowy,

- aneksy do Warunków Szczegółowych.

- ogólne warunki faktoringu w C S.A.

- łącznie jako „Dokumenty”.

b. Zgodnie z treścią Umowy, Faktorant przelewa na rzecz Faktora wszystkie swoje obecne i przyszłe wierzytelności wobec odbiorców wskazanych w załączniku do Umowy (dalej: „Dłużnicy” lub „Kontrahenci”), wynikające z zawartych umów na dostawę energii oraz/ lub świadczenie usług dystrybucji. W zamian za to, Faktor uruchamia finansowanie na rzecz Spółki.

c. Na podstawie Warunków Szczegółowych oraz Aneksów, finansowanie Spółki uzyskiwane od Faktora zostało zakwalifikowane jako: „Faktoring bez regresu - faktoring krajowy/ eksportowy z przejęciem ryzyka”.

d. „Faktoring bez regresu” został zdefiniowany jako świadczenie usług faktoringowych z przejęciem przez Faktora ryzyka niewypłacalności Dłużników w związku z wierzytelnościami nabytymi na podstawie Umowy.

e. „Przejęcie ryzyka” jest rozumiane jako usługa świadczona przez Faktora w ramach faktoringu bez regresu polegającą na przejęciu przez Faktora ryzyka niewypłacalności Dłużników i zapłaty ceny z tytułu nabycia wierzytelności.

 f. Jednocześnie przejęciem ryzyka przez Faktora nie są objęte wierzytelności do łącznej kwoty wynoszącej 5% wysokości obowiązującego limitu faktoringowego (rozumiany jako maksymalna kwota finansowania udzielonego przez Faktora, dalej: „Limit Faktoringowy”).

g. Faktor monitoruje terminowość spłat wierzytelności Kontrahentów oraz w przypadku braku tych spłat wszczyna szereg czynności mających na celu ich wyegzekwowanie, w tym postępowanie ponaglające polegające na kierowaniu do Dłużników pisemnych wezwań do zapłaty oraz monitów telefonicznych.

h. Dodatkowo, Faktor uprawniony jest do podjęcia przewidzianych prawem działań windykacyjnych w celu odzyskania płatności od Dłużników wraz z należnymi odsetkami i poniesionymi kosztami (w drodze postępowania sądowego lub postępowania egzekucyjnego).

 i. W przypadku, gdy proces ściągania płatności od dłużników, o którym mowa powyżej, okaże się bezskuteczny, Faktor ma prawo zwrócić się do Klienta z regresem do wysokości 5% Limitu faktoringowego.

 j. W zamian za świadczone usługi faktoringowe, Faktor pobiera wynagrodzenie składające się z następujących składników:

- prowizji w wysokości x% wartości Limitu faktoringowego ustalonego na podstawie Umowy,

- odsetek od udzielonego finansowania kalkulowanych według stopy bazowej WIBOR 1M + y% p.a

- łącznie jako „Wynagrodzenie”.

k. Faktor wystawia faktury obejmujące wynagrodzenie w postaci odsetek, o którym mowa powyżej, w trybie miesięcznym. Dodatkowo, raz w roku (w fakturze za grudzień) uwzględniane jest wynagrodzenie obejmujące prowizję w wysokości x% wartości Limitu faktoringowego ustalonego na podstawie Umowy.

  l. Aby lepiej zobrazować przedstawioną sytuację, Wnioskodawca posłuży się niżej wskazanym przykładem liczbowym. Wszystkie przywołane poniżej kwoty mają wyłącznie charakter przykładowy.

   - Spółka dokonuje płatności z tytułu wynagrodzenia na rzecz Faktora w wysokości ok. 80 zł tys. miesięcznie. W rezultacie roczna zapłata dokonywana przez Faktoranta wynosi ok. 1 mln zł. W zamian za to, na Faktora zostaną przeniesione wierzytelności o łącznej wartości brutto ok. 100 mln zł.

1.2. Świadczenie usług faktoringu - należności od Kluczowego Klienta

a. W toku działalności Spółki zdarzają się sytuacje, że jeden ze stałych kontrahentów Wnioskodawcy (dalej: „Kluczowy Klient”), nie reguluje swoich zobowiązań terminowo. Wierzytelności Kluczowego Klienta są objęte usługą faktoringu na podstawie Umowy.

b. W sytuacji, o której mowa powyżej, Faktorant dokonuje spłaty wierzytelności nieuregulowanych przez Kluczowego Klienta na rzecz Faktora bez względu na obowiązujące go zasady w zakresie regresu w wysokości 5% Limitu faktoringowego.

c. Powyższe działanie jest podyktowane względami ostrożnościowymi - Spółka chce zapobiec sytuacji w której Faktor zmniejszyłby dostępny Limit faktoringowy.

d. Udział faktur Kluczowego Klienta we wszystkich fakturach podlegających faktoringowi wyniósł ok. 75%. W okresie od stycznia 2023 r. do grudnia 2023 r., wartość wszystkich faktur podlegających faktoringowi wyniosła ok. 100 mln brutto (jest to kwota przykładowo, podana w celu zobrazowania sytuacji faktycznej) z czego prawie 75 mln stanowiła wartość faktur dotyczących Kluczowego Klienta.

Pytanie

Czy koszt Wynagrodzenia Faktora ponoszony przez Spółkę stanowi koszt finansowania dłużnego i podlega ograniczeniom wskazanym w art. 15c ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota Wynagrodzenia stanowi koszt finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ustawy o CIT wyłącznie częściowo, tj. w części przypadającej na:

  - 5% Limitu faktoringowego (tj. w części w stosunku do której Faktor może zwrócić się z regresem do Spółki),

  - spłat dokonywanych przez Spółkę bezpośrednio na rzecz Faktora z tytułu faktur wystawionych na Kluczowego Klienta.

W pozostałej części Wynagrodzenie stanowi de facto płatność z tytułu faktoringu pełnego, tj. koszt przejęcia ryzyka niewypłacalności Dłużników. W rezultacie, Wynagrodzenie przypadające na pozostałe faktury objęte faktoringiem nie będzie podlegać ograniczeniom na podstawie art. 15c ustawy o CIT.

Zgodnie z przykładem liczbowym przywołanym w stanie faktycznym (tj. przy założeniu, że miesięczne wynagrodzenie Faktora wynosi ok. 80 tys. zł) - po wyłączeniu faktur dotyczących Kluczowego Klienta stanowiących 75% całości faktur oraz regresu w wysokości 5%, wynagrodzenie przypadające na faktoring pełny wyniosłoby ok. 16 tys. zł (20% z 80 tys. zł).

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

4.1.Przepisy krajowe

a. Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów (dalej: „KUP”) koszty finansowania dłużnego (dalej: „KFD”) w części, w jakiej nadwyżka KFD przekracza wyższą ze wskazanych kwot:

   - 3 000 000 zł albo

   - 30% podatkowej EBIDTA (tj. kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej).

b. Zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, przez KFD rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności:

- odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

- opłaty,

- prowizje,

- premie,

- część odsetkową raty leasingowej,

- kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań, oraz

- koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

c. Mając na względzie powyższe, podatnicy są zobowiązani stosować ograniczenia przy ujmowaniu KFD w KUP, mając na względzie ustawowo określone limity (tj. 3 mln zł lub 30% podatkowej EBIDTA).

d. Jednocześnie kluczowe dla stosowania wyżej wskazanych ograniczeń w limitowaniu KUP jest zakwalifikowanie danego wydatku jako KFD, który jest rozumiany jako koszt związany z uzyskaniem środków finansowych, a także z korzystaniem z tych środków.

4.2. Przepisy unijne

a. Wprowadzenie wyżej wskazanych przepisów dotyczących tzw. cienkiej (niedostatecznej) kapitalizacji miało na celu implementację Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (dalej: „Dyrektywa”).

b. Nadanie nowej treści krajowym przepisom ograniczającym możliwość zaliczenia KFD do KUP wynika z konieczności spełnienia przez kraje członkowskie standardów wymaganych Dyrektywą, co zostało wprost wskazane w uzasadnieniu do ustawy wprowadzającej ww. przepisy krajowej (tj. ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne).

c. Mając na względzie, że wprowadzenie art. 15c do ustawy o CIT w brzmieniu o którym mowa powyżej, było podyktowane obowiązkiem wdrożenia postanowień Dyrektywy - przy dokonywaniu interpretacji tych regulacji krajowych należy wziąć pod uwagę również treść Dyrektywy.

d. Zgodnie z art. 2 pkt 1 Dyrektywy, „koszty finansowania zewnętrznego” oznaczają wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomicznie równoważne odsetkom i wydatki poniesione w związku z pozyskiwaniem finansowania, zgodnie z definicją w prawie krajowym (...). W ramach tego przepisu, zostały wymienione przykładowe koszty finansowania zewnętrznego.

e. Mając powyższe na względzie, koszty finansowania zewnętrznego obejmują nie tylko zjawiska związane z uzyskiwaniem środków finansowych od innych podmiotów, ale także wszelkie formy zadłużenia.

4.3. Istota umowy faktoringu

a. Umowa faktoringu nie doczekała się swojej ustawowej definicji. Niemniej, na gruncie prawnym należy zakwalifikować ją do tzw. umów nienazwanych, których możliwość zawarcia reguluje zasada swobody umów wyrażona w art. 353¹ ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz.U. z 2023 poz. 1610 ze zm., dalej: „Kodeks cywilny”).

b. W praktyce gospodarczej przyjmuje się, że faktoring to usługa finansowa polegająca na wykupie przez firmę faktoringową (faktora) od przedsiębiorstwa (faktoranta) nieprzeterminowanych należności z tytułu sprzedaży towarów lub usług.

c. Dodatkowo, w literaturze przedmiotu przyjmuje się, że faktoring może być kategoryzowany wedle różnych kryteriów. Podstawowym kryterium jest odpowiedzialność faktora za nabytą wierzytelność. W związku z tym możemy wyróżnić następujące rodzaje faktoringu:

a. Faktoring właściwy (pełny) - z przejęciem ryzyka niewypłacalności dłużnika/bez regresu,

b. Faktoring niewłaściwy (niepełny) - bez przejęcia ryzyka niewypłacalności/z regresem,

c. Faktoring mieszany - stanowiący de facto połączenie faktoringu właściwego z faktoringiem niewłaściwym. Faktoring mieszany sprowadza się do tego, że faktor uzgadnia kwotę do której ponosi odpowiedzialność za niewypłacalność dłużnika.

(por. Kredyty, pożyczki i gwarancje bankowe - Heropolitańska Izabela, Nierodka Agnieszka, Zdziarski Tomasz, Kredyty, pożyczki i gwarancje bankowe; Faktoring jako narzędzie zarządzania wierzytelnościami - Długołęcka-Górczyńska Izabela).

d. Mając na względzie powyższe należy zauważyć, że Spółka zawarła Umowę, którą należy zakwalifikować do kategorii „faktoring mieszany”. W ramach ustaleń umownych, Faktor zobowiązał się do przejęcia ryzyka niewypłacalności Dłużników w określonej wysokości (tj. z pominięciem wierzytelności odpowiadających wartościowo kwocie wynoszącej 5% Limitu faktoringowego). W pozostałej wysokości (tj. w zakresie pozostałych 95% Limitu faktoringowego), Faktor ponosi pełną odpowiedzialność za niewypłacalność Dłużników.

4.4. Wynagrodzenie z tytułu faktoringu pełnego jako KFD

a. Jak wskazano powyżej, kluczowe z perspektywy obowiązku stosowania ograniczeń na podstawie art. 15c ustawy o CIT jest zakwalifikowanie danego wydatku jako KFD. Aby dokonać oceny, czy dany wydatek spełnia definicję KFD, konieczne jest zbadanie czy dotyczy on uzyskania lub korzystania z finansowania dłużnego.

b. Zdaniem Wnioskodawcy, faktoring pełny oraz faktoring niepełny stanowią dwa osobne zjawiska gospodarcze, które powinny podlegać odrębnej analizie na gruncie podatkowym.

4.4.1. Faktoring niepełny - perspektywa podatkowa

a. Świadczenie usług faktoringu niepełnego jest zbliżone charakterem do transakcji udzielenia pożyczki, choć oczywiście pożyczką nie jest.

b. Zgodnie z ustawową definicją, przez umowę pożyczki rozumie się sytuację w której pożyczkodawca zobowiązuje się przenieść na własność pożyczkobiorcy określną ilość pieniędzy, a pożyczkobiorca zobowiązuje się tę samą ilość pieniędzy zwrócić (art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego).

c. Mając na względzie wyżej wskazaną definicję należy zwrócić uwagę, że istotną cechą umowy pożyczki jest obowiązek zwrotu środków pieniężnych. W faktoringu niepełnym występuje element zwrotny w postaci roszczenia regresowego podmiotu udzielającego finansowania. W rezultacie, faktoring niepełny pełni zbliżoną funkcję ekonomiczną do umowy pożyczki.

d. Spółka zawarła Umowę, która przewiduje częściowe objęcie wierzytelności regresem do Faktoranta (w wysokości 5% Limitu faktoringowego). W rezultacie, w odniesieniu do tej części, niewątpliwie mamy do czynienia z faktoringiem niepełnym. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, część Wynagrodzenia przypadająca proporcjonalnie na wierzytelności objęte faktoringiem niepełnym powinna - jako KFD - podlegać ograniczeniom przewidzianym na podstawie art. 15c ustawy o CIT.

e. Dodatkowo, Spółka dokonuje spłat faktur wystawionych na rzecz Kluczowego Klienta bezpośrednio na rzecz Faktora ze względów ostrożnościowych. Wnioskodawca zamierza stosować ograniczenia wynikające z art. 15c ustawy o CIT również do tej części Wynagrodzenia przypadającej na wierzytelności od Kluczowego Klienta.

4.4.2. Faktoring pełny - perspektywa podatkowa

a. Faktoring pełny - w odróżnieniu od faktoringu niepełnego - nie spełnia funkcji pożyczki, a jest zbliżony charakterem do umowy cesji wierzytelności.

b. Zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), a wraz z tą wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (art. 509 Kodeksu cywilnego).

c. W przypadku faktoringu pełnego, faktorant przelewa swoje wierzytelności na rzecz faktora, a w zamian faktor przekazuje ekwiwalentną kwotę pieniężną pomniejszoną o kwotę własnego wynagrodzenia. Brak jest tutaj jakiegokolwiek elementu zwrotnego. W rezultacie, nie sposób uznać, że środki pieniężne przekazane przez faktora stanowią formę finansowania dłużnego.

d. Mając powyższe na względzie, w przypadku faktoringu pełnego nie znajdą zastosowania ograniczenia przewidziane w art. 15c ustawy o CIT.

4.4.3. Faktoring mieszany - perspektywa podatkowa

a. Umowa zawarta przez Spółkę powinna zostać zakwalifikowana jako faktoring mieszany, stanowiący de facto połączenie faktoringu pełnego oraz niepełnego.

b. W rezultacie, zdaniem Wnioskodawcy, kluczowe z perspektywy podatkowej jest wyodrębnienie części wynagrodzenia Faktora, która dotyczy faktoringu niepełnego oraz faktoringu pełnego.

c. W przedstawionym stanie faktycznym, na podstawie Umowy istnieje możliwość ustalenia jaka część wierzytelności jest objęta faktoringiem niewłaściwym, a jaka faktoringiem właściwym. Zgodnie z postanowieniami umownymi, wartość wierzytelności w stosunku do których Faktorowi przysługuje prawo regresu wynosi maksymalnie 5% Limitu faktoringowego. Innymi słowy, Faktor nie przejmuje ryzyka niespłacalności niewypłacalności wyłącznie w odniesieniu do części wierzytelności obejmującej 5% Limitu faktoringowego. W pozostałej części Faktor przejmuje w pełni ryzyko niewypłacalności Dłużników.

d. Mając powyższe na względzie, przy zastosowaniu wyżej wskazanej proporcji, możliwe jest wydzielenie wynagrodzenia Faktora dotyczącego faktoringu pełnego oraz faktoringu niepełnego. W związku z tym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że art. 15c ustawy o CIT powinien znaleźć zastosowanie jedynie do tej części wynagrodzenia Faktora, która przypada na faktoring niepełny.

e. Dodatkowo, niezależnie od postanowień Umownych, ze względów ostrożnościowych Spółka płaci na rzecz Faktora wierzytelności wynikające z faktur dotyczących Kluczowego Klienta. Następnie, Spółka samodzielnie dochodzi zapłaty zobowiązań przez Kluczowego Klienta. W związku z tym, że Spółka samodzielnie dochodzi spłat od Kluczowego Klienta, Wnioskodawca uważa, że wierzytelności te powinny być potraktowane z perspektywy podatkowej jak faktoring niewłaściwy.

 f. W rezultacie, niezależnie od 5% Limitu faktoringowego, Spółka zamierza również zastosować ograniczenia przewidziane w art. 15c w stosunku do tej części wynagrodzenia Faktora przypadającej na faktury wystawiane na rzecz Kluczowego Klienta.

g. W nawiązaniu do przykładu liczbowego przywołanego w stanie faktycznym, jeżeli miesięczne wynagrodzenie Faktora stanowi ok. 80 tys. zł., to część wynagrodzenia nieobjęta limitem przewidzianym w art. 15c wyniosłaby ok. 16 tys. zł (po wyłączeniu faktur dotyczących Kluczowego Klienta oraz regresu w wysokości 5%).

4.5. Faktoring pełny w orzecznictwie sądów administracyjnych

a. Powyższe rozważania w zakresie kwalifikacji opłat ponoszonych z tytułu faktoringu pełnego znajdują poparcie w aktualnym orzecznictwie sądów administracyjnych.

b. W niedawno wydanym wyroku, Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) stwierdził że faktoring pełny jest umową, której charakter jest zbliżony do cesji wierzytelności. Faktorant występuje w roli podobnej do cedenta dokonującego przelewu swoich wierzytelności, a faktor w zamian za to dostarcza ekwiwalentną kwotę pieniężną pomniejszoną o kwotę własnego wynagrodzenia (wyrok NSA z 3 października 2023 r. sygn. II FSK 391/22, dalej „Wyrok”).

c. W uzasadnieniu do Wyroku, Sąd wskazał, że kwota przekazana przez faktora stanowi ekwiwalent za zrzeczenie się przez faktoranta przysługującego mu prawa majątkowego z tytułu wierzytelności. Dodatkowo, nie są to środki przekazane w ramach finansowania dłużnego tak jak w przypadku umowy pożyczki, kredytu, leasingu czy faktoringu niepełnego. W rezultacie, nie można w tym przypadku mówić o klasycznym finansowaniu dłużnym.

d. Dodatkowo, skład orzekający w Wyroku uznał, że w faktoringu pełnym nie występuje element zwrotny. Faktor nie udostępnia środków pieniężnych o charakterze zwrotnym, a jedyną czynnością jaką wykonuje jest przelew za nabywaną wierzytelność (przy czym przelew ten nie pokrywa pełnej kwoty wierzytelności, a różnica jest wynagrodzeniem faktora za wykup wierzytelności przed terminem ich zapłaty przez dłużników). W rezultacie, faktoring właściwy (pełny) nie spełnia ekonomicznej funkcji pożyczki.

e. Biorąc pod uwagę powyższe, NSA doszedł do wniosku, że koszty ponoszone w związku z faktoringiem pełnym nie stanowią kosztów finansowania dłużnego, ponieważ nie są one związane z pożyczaniem obcych środków. W rezultacie, wynagrodzenie płacone na rzecz faktora nie podlega w takim przypadku ograniczeniom na podstawie art. 15c ustawy o CIT.

 f. Podobne stanowisko zostało przedstawione w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 8 stycznia 2020 r. sygn. III SA/Wa 1517/19, oraz prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 25 listopada 2021 r. sygn. III SA/Wa 828/21.

4.5. Podsumowanie

Mając na względzie powyższe, Wnioskodawca podtrzymuje swoje stanowisko dotyczące stosowania przepisów art. 15c ustawy o CIT przedstawione w pkt III niniejszego wniosku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT” lub „updop”),

Zgodnie z powyższym, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

   - został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

   - jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

   - pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

   - poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

   - został właściwie udokumentowany,

   - nie może znajdować się w grupie wydatków o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami.

Wskazać należy, iż umowa faktoringu nie jest zdefiniowana w polskich przepisach, co oznacza, iż jest traktowana jako „umowa nienazwana”. Do umowy faktoringu znajdują zatem zastosowanie przede wszystkim przepisy art. 509 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1360 ze zm., dalej: „kodeks cywilny”) mówiące o swobodzie przelewu wierzytelności. Zgodnie z ich treścią wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W następstwie umowy faktoringu następuje zmiana wierzyciela. W miejsce podmiotu, który dokonał sprzedaży towarów i usług i uzyskał w związku z tym roszczenie wobec dłużnika o zapłatę ceny za sprzedany towar lub usługę, roszczenie wobec dłużnika o zapłatę tej ceny przechodzi na faktora. Nie zmienia to jednak faktu, że w wyniku umowy faktoringu, faktorant otrzymuje od faktora środki finansowe, które odpowiadają całości lub części przenoszonych wierzytelności, przed terminem ich płatności. Celem takiego działania jest uzyskanie w miarę szybko kwoty pieniężnej, na jaką opiewa wierzytelność przelana na faktora. Faktorant, przelewając bowiem swoją wierzytelność, uzyskuje od faktora, nierzadko od razu, kwotę odpowiadającą jej wysokości pomniejszoną jedynie o prowizję faktora.

Na mocy przepisów ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2175; dalej jako: „ustawa nowelizująca”) nastąpiła nowelizacja przepisów dotyczących kosztów finansowania dłużnego. Przesłanką dokonania tych zmian była konieczność dostosowania tej regulacji do wymogów dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (zwanej dalej: „dyrektywą ATAD”).

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT,

podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wyższą ze wskazanych kwot:

1) kwotę 3 000 000 zł albo

2) kwotę obliczoną według następującego wzoru:

                                     [( P – Po ) – ( K – Am – Kfd )] x 30

w którym poszczególne symbole oznaczają:

P - zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym,

Po - przychody o charakterze odsetkowym,

K - sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu,

Am - odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów,

Kfd - zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu.

W myśl art. 15c ust. 3 ustawy o CIT,

Natomiast, zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy o CIT,

Zgodnie z art. 15c ust. 13 ustawy o CIT,

W świetle art. 15c ust. 15 ustawy o CIT,

Wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15c ustawy o CIT dotyczy kosztów finansowania dłużnego. Nie jest przy tym istotne na rzecz kogo koszty te zostały poniesione. W szczególności regulacja ta nie uzależnia jej stosowania od tego, czy udzielającym finansowania jest podmiot powiązany z podatnikiem (bezpośrednio lub pośrednio).

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy w niniejszej sprawie jest to, czy koszt Wynagrodzenia Faktora ponoszony przez Spółkę stanowi dla Wnioskodawcy koszt finansowania dłużnego, a co za tym idzie podlegają ograniczeniom wskazanym w art. 15c ustawy o CIT.

W odniesieniu do powyższego należy zauważyć, że w świetle art. 2 ust. 1 dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego („dyrektywa ATAD”), która stworzyła podstawy do wprowadzenia w ustawie CIT przepisów ograniczających koszty finansowania dłużnego: „koszty finansowania zewnętrznego” oznaczają wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomicznie równoważne odsetkom i wydatki poniesione w związku z pozyskiwaniem finansowania, zgodnie z definicją w prawie krajowym, w tym - choć nie tylko - płatności w ramach pożyczek partycypacyjnych, odsetki kalkulacyjne z tytułu takich instrumentów jak obligacje zamienne i obligacje zerokuponowe, kwoty w ramach alternatywnych uzgodnień dotyczących finansowania, takich jak finansowanie typu islamskiego, element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego, odsetki skapitalizowane ujęte w wartości bilansowej danego składnika aktywów, lub amortyzacja skapitalizowanych odsetek, kwoty określane przez odniesienie do zwrotu z finansowania w ramach zasad dotyczących ustalania cen transferowych, w stosownych przypadkach, kwoty odsetek nominalnych w ramach instrumentów pochodnych lub uzgodnień dotyczących zabezpieczenia związanych z finansowaniem zewnętrznym, z którego korzysta dany podmiot, określone zyski i straty z tytułu różnic kursowych wynikające z zaciągniętych pożyczek i instrumentów związanych z pozyskiwaniem finansowania, opłaty gwarancyjne związane z uzgodnieniami dotyczącymi finansowania, opłaty związane z uzgodnieniami i podobne koszty związane z zaciąganiem pożyczek”.

Wynikający z powyższej dyrektywy zakres pojęcia „finansowanie zewnętrzne” jest bardzo szeroki.

Należy zaznaczyć, że faktoring polega na wykupie przez faktora (bank lub inną instytucję finansową) nieprzeterminowanych wierzytelności finansowych, które powstały pomiędzy dostawcą towarów lub usług a ich odbiorcą. Przedsiębiorstwo korzystające z faktoringu szybciej otrzymuje środki finansowe wynikające z zawartej transakcji sprzedaży. Faktoring pozwala zatem przedsiębiorstwu skrócić cykl rotacji należności, a więc poprawić jego bieżącą płynność. Ponadto faktoring umożliwia podmiotom gospodarczym ograniczyć ryzyko niewypłacalności kontrahenta (ryzyko to podejmuje faktor). Nie ulega zatem wątpliwości, że faktoring stanowi formę finansowania działalności gospodarczej.

W związku z powyższym nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że tylko częściowo wynagrodzenie, o którym mowa we wniosku będzie podlegało ograniczeniom na podstawie art. 15c ustawy o CIT, tj. w części przypadającej na:

- 5% Limitu faktoringowego (tj. w części w stosunku do której Faktor może zwrócić się z regresem do Spółki),

- spłat dokonywanych przez Spółkę bezpośrednio na rzecz Faktora z tytułu faktur wystawionych na Kluczowego Klienta.

W niniejszej sprawie nie ma znaczenia rodzaj faktoringu, tj. czy jest to faktoring pełny, niepełny czy mieszany, bowiem każdy z nich stanowi formę finansowania działalności gospodarczej. Wskazać należy, że przedsiębiorstwo korzystające z faktoringu szybciej otrzymuje środki finansowe wynikające z zawartej transakcji sprzedaży. Faktoring pozwala zatem przedsiębiorstwu skrócić cykl rotacji należności, a więc poprawić jego bieżącą płynność. Ponadto, faktoring umożliwia podmiotom gospodarczym ograniczyć ryzyko niewypłacalności kontrahenta (ryzyko to podejmuje faktor). Nie ulega zatem wątpliwości, że faktoring stanowi formę finansowania działalności gospodarczej.

W przedmiotowej sprawie, koszty wynagrodzenia faktora wiążą się z uzyskaniem od faktora środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, podkreślić należy, że bez względu na rodzaj faktoringu podstawową jego funkcją jest funkcja finansowa, w ramach umowy faktoringu faktor przejmuje finansowane wierzytelności jednakże jego wynagrodzenie nie jest tylko i wyłącznie zapłatą za przejęte do wyegzekwowania wierzytelności. Potwierdzenie powyższej tezy można znaleźć w piśmiennictwie, przykładowo:

W wydawnictwie pn. „Prawo zobowiązań – umowy nienazwane. System Prawa Prywatnego. Tom 9 Prawo zobowiązań – umowy nienazwane. Tom 9 wyd. 4 rok 2023 pod red. prof. dr hab. Wojciecha Jana Katnera, czytamy: „Podstawowym celem zawarcia umowy faktoringu jest bezzwłoczne pozyskanie przez przedsiębiorcę środków obrotowych, tj. odpłatne uzyskanie dostępu do krótkoterminowego kredytowania działalności bieżącej, gwarantowanych, natychmiastowych opłat za towary w drodze refinansowania kredytu kupieckiego i zachowanie tą drogą płynności finansowej. Nie jest nim natomiast eliminacja wierzytelności z majątku faktoranta.

Innymi słowy, cesja wierzytelności jest środkiem, a nie celem umowy faktoringu. Dzięki stałemu wsparciu instytucji faktoringowej, przedsiębiorca zapewnia sobie środki finansowe, zanim nadejdzie termin płatności faktur za dostarczony towar i unika trudności związanych z nieterminową zapłatą ceny. Jest to więc alternatywna w stosunku do kredytu bankowego metoda finansowania zwłaszcza małych i średnich producentów i dostawców, odczuwających przejściowy brak kapitału487. W zamian za wsparcie finansowe przedsiębiorca przenosi na faktora zarówno wierzytelności z istniejących już umów sprzedaży lub dostawy, ale jeszcze niewymagalne, a także wierzytelności przyszłe z niezawartych jeszcze kontraktów.

(…) Dzięki faktoringowi uzyskuje tani i szybki dostęp do środków pieniężnych, co umożliwia mu utrzymanie płynności finansowej, prowadzenie racjonalnej strategii zarządzania kredytem kupieckim, a co za tym idzie, zachowanie wiarygodności na bardzo konkurencyjnym rynku”.

Z kolei w wydawnictwie pn. „Prawo umów handlowych. System Prawa Handlowego Tom 5C red. Stec/Katner” czytamy: „Funkcja finansowa (finansowania działalności przedsiębiorcy, ang. financing function, niem. eine Finanzierungsfunktion) polega na tym, że w zamian za przenoszoną na faktora wierzytelność faktorant otrzymuje do dyspozycji określoną sumę pieniędzy, którą może wykorzystać bez potrzeby oczekiwania na nadejście terminu wymagalności zbytej wierzytelności i spełnienie świadczenia przez dłużnika. Jest ona często uznawana za podstawową funkcję faktoringu stanowiącą o jego istocie. Jej celem jest likwidacja zatorów płatniczych związanych z odraczaniem dłużnikom terminu zapłaty w umowach sprzedaży, dostawy lub o świadczenie usług. Faktorant ma bowiem zapewnioną płynność finansową, mogąc w szczególności przeznaczyć uzyskane środki na bieżącą działalność (np. dokonując zapłaty gotówkowej z upustem) lub spłatę zobowiązań, i to poprzez upłynnienie własnych, istniejących, zamrożonych aktywów (w postaci niewymagalnych wierzytelności), a nie zaciągnięcie nowego zobowiązania i powiększanie pasywów. Realizacja przez faktoring funkcji finansowej umożliwia także skrócenie bilansu i poprawienie jego struktury. Umowa faktoringu może przy tym przewidywać, że faktorant nie musi korzystać z udostępnionych środków i ponosić związanych z tym kosztów, jeżeli nie ma takiej potrzeby. Ilość pieniędzy otrzymanych przez faktoranta do dyspozycji stanowi pewien procent wysokości nominalnej przeniesionych wierzytelności, zależny od przyjętego przez strony rodzaju faktoringu. W doktrynie można się spotkać z określaniem tej funkcji mianem likwidacyjnej, czego uzasadnieniem ma być jej cel w postaci usunięcia wierzytelności z majątku faktoranta. Nie wydaje się to jednak właściwe, ponieważ faktoring z założenia prowadzi do usuwania wierzytelności z majątku faktoranta (jako przenoszonych na faktora), a wątpliwości w tej mierze mogłyby być podnoszone w przypadku braku realizacji przez faktora w konkretnej sytuacji raczej funkcji del credere niż finansowej.

Funkcja gwarancyjna jest w przypadku faktoringu pełnego funkcją dodatkową i nie wyklucza ona funkcji finansowej. Zresztą w praktyce w większości przypadku realizacja umowy faktoringu jest taka sama jak umowy faktoringu niepełnego, ponieważ - faktor zgadza się na realizację tej funkcji wówczas, gdy uważa dłużnika za wypłacalnego i w dobrej kondycji finansowej, względnie korzysta z usług ubezpieczyciela”.

Za słusznością przedstawionego w niniejszym uzasadnieniu stanowiska przemawiają również tezy zawarte w interpretacji ogólnej Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z 15 lutego 2021 r. nr DD5.8201.11.2020 w sprawie zasad ustalania wysokości kosztów uzyskania przychodu przy zbyciu wierzytelności własnych w ramach umowy faktoringu, dotyczące faktoringu, gdzie wskazano, iż umowa faktoringu nie jest zdefiniowana w polskich przepisach co oznacza, iż jest traktowana jako „umowa nienazwana”. Do umowy faktoringu znajdują zatem zastosowanie przede wszystkim przepisy art. 509 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm. – zwaną dalej „kodeks cywilny”) mówiące o swobodzie przelewu wierzytelności. Zgodnie z ich treścią wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Faktoring występuje w kilku wariantach w zależności od tego na którym podmiocie (faktorze czy faktorancie) spoczywa ryzyko niewypłacalności kontrahenta. Faktoring bez regresu (tzw. faktoring pełny) oznacza sytuację, w której faktor wraz z przejęciem prawa do wierzytelności, przejmuje na siebie także ryzyko niewypłacalności kontrahenta. Z kolei faktoring z regresem (tzw. faktoring niepełny) oznacza sytuację, gdy faktor nie bierze na siebie ryzyka niewypłacalności kontrahenta. Odmianą faktoringu pełnego i niepełnego jest tzw. faktoring mieszanym, w którym faktorant przenosi część ryzyka niespłacenia zobowiązania na faktora, tj. faktor przejmuje ryzyko tylko do wysokości ustalonej kwoty.

(…) zakres świadczonych przez faktora w ramach umowy faktoringu usług jest szerszy niż samo nabywanie i egzekwowanie wierzytelności. Umowa faktoringu jest zazwyczaj umową odpłatną, co oznacza, iż za wykonywane w jej ramach usługi faktor pobiera od faktoranta wynagrodzenie, w postaci prowizji, opłat czy odsetek faktoringowych.

Z punktu widzenia faktoranta zawarcie umowy faktoringu ma na celu poprawę płynności finansowej wierzyciela, poprzez możliwość wcześniejszego dysponowania środkami finansowymi, należnymi takiemu wierzycielowi od dłużnika. Dzięki usłudze faktoringu podatnik uzyskuje środki finansowe zaraz po wystawieniu faktury, niezależnie od wskazanego terminu jej płatności. Z tego względu usługa faktoringowa jest często uznawana za ekonomiczny odpowiednik krótkoterminowego kredytu obrotowego.

Warto też zauważyć, że koszt faktoringu zależy od okresu finansowania faktury. To opłata pokrywająca koszt pieniądza w czasie. Jest to określony procent wartości faktury, która jest finansowana przez faktora. Nalicza się ją za każdy dzień finansowania do terminu płatności. Prowizja ta najczęściej jest sumą marży faktora plus wskaźnika (WIBOR, LIBOR lub inny).

Podkreślenia wymaga, że w opisanym we wniosku stanie faktycznym w wynagrodzeniu płaconym faktorowi nie występuje „podział” na wynagrodzenie z tytułu faktoringu pełnego i niepełnego, co dodatkowo wskazuje na jeden i ten sam cel zawarcia umowy faktoringu, jakim jest bieżące pozyskanie finansowania z tytułu wystawionych faktur. Wynagrodzenie to jest kalkulowane łącznie jako suma: prowizji w wysokości x% wartości Limitu faktoringowego ustalonego na podstawie Umowy i odsetek od udzielonego finansowania kalkulowanych według stopy bazowej WIBOR 1M + y% p.a. Podział taki jest zaproponowany przez samą spółkę i stanowi on swego rodzaju szacunek w zakresie przyporządkowania kosztów faktoringu do jego rodzajów (pełny lub z prawem regresu). Opiera się on na przyjęciu, że kwota wynagrodzenia odnosząca się do faktoringu niepełnego stanowi koszt finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ustawy o CIT wyłącznie częściowo, tj. w części przypadającej na: 5% limitu faktoringowego (tj. w części, w stosunku do której faktor może zwrócić się z regresem do spółki) oraz spłat dokonywanych przez spółkę bezpośrednio na rzecz faktora z tytułu faktur wystawionych na kluczowego klienta. W pozostałej części wynagrodzenie stanowi płatność z tytułu faktoringu pełnego niestanowiącą kosztów finansowania dłużnego. Należy zauważyć, że 95% wartości wynagrodzenia w części dotyczącej limitu faktoringowego, które ma nie podlegać ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów podatkowych, nie jest de facto ustalone na podstawie wartości konkretnych wierzytelności przekazywanych (cedowanych) na faktora, tylko jest przyjęte jako różnica całego limitu faktoringowego i 5% tej kwoty, a więc w każdej sytuacji, niezależnie od tego czy cały limit zostanie wykorzystany, lub czy dojdzie do regresu w wysokości 5% limitu (jak wynika z treści wniosku: w takiej części faktor może – a więc nie musi – zwrócić się z regresem do spółki).

W związku z powyższym, wskazać należy, że pisany w stanie faktycznym faktoring nazwany mieszanym w całości stanowi formę finansowania faktoranta, a koszty wynagrodzenia ponoszone przez Państwa (odsetki plus prowizja) stanowią koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ustawy o CIT i będą podlegały w całości limitowaniu w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji należy stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy sprowadzające się do twierdzenia, że kwota Wynagrodzenia stanowi koszt finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ustawy o CIT wyłącznie częściowo, tj. w części przypadającej na:

- 5% Limitu faktoringowego (tj. w części w stosunku do której Faktor może zwrócić się z regresem do Spółki),

- spłat dokonywanych przez Spółkę bezpośrednio na rzecz Faktora z tytułu faktur wystawionych na Kluczowego Klienta,

jest nieprawidłowe.

Końcowo zauważyć należy, że w uzasadnieniu własnego stanowiska powołali Państwo prawomocne wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 8 stycznia 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 1517/19 oraz z 28 listopada 2021 r. sygn. akt III SA/Wa 828/21, oraz wyrok NSA o sygn. akt II FSK 391/22, jednakże zauważyć należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do przedmiotowej sprawy. Ponadto zauważyć należy, że wyrok WSA w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 1517/19 nie dotyczył faktoringu pełnego tylko faktoringu z regresem i w tym temacie Sąd oddalił skargę podatnika.

Podkreślić również należy, że  Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 24 września 2024 r., sygn. akt I SA/Wr 292/24 wskazał, że „W kwestii zarzutu procesowego obejmującego nie odniesienie się przez DKIS do orzeczeń sądów administracyjnych Sąd stoi na stanowisku, że nie jest rolą organu interpretującego w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej przepisów polemika z orzeczeniami sądów administracyjnych. DKIS ma skupić się na odniesieniu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego z wniosku o wydanie interpretacji do przepisów, a nie do orzeczeń sądowych, które nie stanowią źródła prawa. Jakkolwiek Wnioskodawca może oprzeć swoje stanowiska na poglądach orzecznictwa przyjmując je jako własne, to DKIS ma dokonać własnej interpretacji przepisów, których ten wniosek dotyczy. Wynika to również ze specyfiki, indywidualizacji stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego zawartego w każdym z odrębnych wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej i w konsekwencji odnoszących się do nich interpretacji oraz wyroków”.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

  - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

  - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

  - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej – ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

   - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

   - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 oraz art. 14r § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).