Estoński CIT, a koszt kary za stosowanie nieuczciwych praktyk rynkowych

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 września 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 29 sierpnia 2024 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia czy:

- koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, stanowi koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT w 2022 r.;

- koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, stanowi wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą, o którym mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT;

- koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, stanowi dochód z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych, o którym mowa w art. 28m ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT.  

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawcą jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „Spółka”), która powstała w wyniku przekształcenia spółki komandytowej w trybie art. 551 Ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 18 z późn. zm.). Podlega ona nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o CIT. Od lipca 2022 r., Wnioskodawca korzysta z rozliczenia podatku dochodowego w mechanizmie ryczałtu od dochodów spółek (tzw. estoński CIT).

Przeważającym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż (…). W praktyce, działalność ta obejmuje przede wszystkim sprzedaż i produkcję (…). Spółka nieustannie udoskonala gamę produktów, w wyniku inwestycji w nowoczesny park maszynowy, innowacyjne rozwiązania technologiczne oraz współpracę z ekspertami w dziedzinie konstrukcji (…). Pomimo starań oraz przykładanej uwagi do oferowanych produktów, Spółka została ukarana przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów karą za stosowanie nieuczciwych praktyk rynkowych, co nastąpiło w formie decyzji z dnia 17 marca 2022 roku.

Wyżej wskazana decyzja Prezesa UOKiK, została przez Spółkę zaskarżona. Spółka wskazanej kary nie ujęła w księgach rachunkowych i sprawozdaniu za okres I-VI 2022 rok (a więc sporządzany za okres przed przejściem na CIT estoński).

Spółka po sporządzeniu sprawozdania finansowego za 2023 rok, w trakcie badania bilansu otrzymała wyrok nakazujący zapłatę przedmiotowej kary i utrzymujący w mocy decyzję nakładającą w/w karę. Kara została ujęta w księgach rachunkowych za 2023 i została odniesiona na kapitał jako błąd lat ubiegłych. Kara została rozłożona na raty w wyniku złożonego przez Spółkę wniosku.

Pytania

1.Czy w okolicznościach przedstawionych powyżej, koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, stanowi koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT w 2022 r.?

2.Czy w okolicznościach przedstawionych powyżej, koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, stanowi wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą, o którym mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT?

3.Czy w okolicznościach przedstawionych powyżej, koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, stanowi dochód z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych, o którym mowa w art. 28m ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

1. W ocenie Wnioskodawcy, w okolicznościach przedstawionych powyżej, koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, stanowi koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT w 2022 r.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle przytoczonego przepisu warunkami uznania kosztu za koszt uzyskania przychodu są:

- poniesienie kosztu przez podatnika,

- definitywny (rzeczywisty) charakter poniesionego kosztu,

- związek z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- cel poniesienia kosztu, którym jest uzyskanie przychodów, zachowanie lub zabezpieczenie ich źródła,

- właściwe udokumentowanie,

- niewymienienie konkretnego kosztu w katalogu wyłączeń, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zarówno poniesienie kosztu przez Spółkę - uiszczenie kary, jego definitywny charakter, związek kosztu z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę jak również obowiązek udokumentowania kosztu nie budzą wątpliwości na gruncie prezentowanego stanu faktycznego i jako takie nie wymagają wyjaśniania. Cel poniesienia kosztu przez Wnioskodawcę ukierunkowany jest na zabezpieczenie źródła przychodu - zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów Spółki. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2024 r. o sygn. akt: II FSK 1904/23 „Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów, określona w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: „u.p.d.o.p.”) oparta jest na swoistej klauzuli generalnej, która stanowi, że kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszystkie koszty ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkami taksatywnie w ustawie wymienionymi. Wykładnia gramatyczna użytego przez ustawodawcę zwrotu „wszelkie koszty ponoszone w celu osiągnięcia przychodów" oznacza, iż podatnik ma możliwość odliczenia do celów podatkowych wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, iż wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu”.

Zastosowanie się przez Spółkę do treści nałożonego na nią obowiązku ma zagwarantować ciągły, niezakłócony ruch przedsiębiorstwa, zatem utrzymać jego należyte funkcjonowanie, co winno być kwalifikowane jako dążenie do zabezpieczenia źródła przychodów przed negatywnymi konsekwencjami nieponiesienia takiego kosztu. Faktyczne uchylenie się od zapłaty kary skutkowałoby bowiem z całą pewnością wszczęciem postępowania egzekucyjnego, co niewątpliwie zakłóciłoby funkcjonowanie przedsiębiorstwa, a nawet (np. w konsekwencji zajęcia rachunków bankowych) uniemożliwiłoby czasowe regulowanie zobowiązań przez Spółkę, nie tylko uniemożliwiając osiąganie przychodów poprzez np. ponoszenie kosztów inwestycji, ale naraziłoby ją także na daleko idące straty wynikające choćby z opóźnień w regulowaniu zobowiązań finansowych. Jednocześnie, pomiędzy poniesieniem kosztu tj. zapłatą kary, a zabezpieczeniem źródła przychodu istnieje związek przyczynowo skutkowy, który przejawia się w celowości poniesienia kosztu z uwagi na potrzebę zabezpieczenia należytego funkcjonowania Spółki.

Kolejną przesłanką warunkującą zaliczenie kary jako kosztu uzyskania przychodu jest ustalenie, czy nie została uwzględniona w katalogu wyłączeń kosztów podatkowych zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, co skutkowałoby niemożnością jej zakwalifikowania jako kosztu uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 18 ustawy o CIT, za koszty uzyskania przychodu nie uważa się grzywien i kar pieniężnych orzeczonych w postępowaniu karnym, karnym skarbowym, administracyjnym i w sprawach o wykroczenia oraz odsetek od tych grzywien i kar.

W świetle powyższego, kluczową kwestią pozostaje ustalenie czy postępowanie prowadzone przed Prezesem UOKiK tj. postępowanie w sprawie naruszenia zbiorowych interesów konsumentów należy do grona postępowań wymienionych w przytoczonym przepisie.  Postępowanie w sprawie naruszenia zbiorowych interesów konsumentów, stanowi postępowanie, które jest zdeterminowane przez różne przepisy prawne, zamieszczone zarówno w ustawie z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (t. j. Dz. U. z 2024 r, poz. 594), jak również w innych aktach prawnych. Liczne odwołania proceduralne sprawiają, że postępowanie to jest nazywane postępowaniem hybrydowym. Wynika to z tego, że procedura postępowania przed organem antymonopolowym jest zdeterminowana przez włączenie do postępowania rozwiązań zawartych w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego, Kodeksu postępowania cywilnego oraz Kodeksu postępowania karnego.

Odmienny charakter postępowania hybrydowego przed organem antymonopolowym od zwykłego postępowania administracyjnego wynika również z poddania przez ustawodawcę kontroli działalności orzeczniczej organu antymonopolowego sądom powszechnym.

W konsekwencji, nałożona kara nie kwalifikuje się do katalogu ustanowionego na łamach art. 16 ust. 1 pkt 18) ustawy o CIT, a zatem stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, albowiem jak już zostało wskazane cel poniesienia tego kosztu ukierunkowany jest na zabezpieczenie źródła przychodu, zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów Spółki, a sam fakt poniesienia kosztu - nałożonej kary, jego definitywny charakter oraz związek z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę nie budzą wątpliwości. W świetle powyższego istnieje związek pomiędzy poniesieniem kosztu, a zabezpieczeniem źródła przychodu przejawiający się w celowości poniesienia kosztu z uwagi na potrzebę zabezpieczenia należytego funkcjonowania Spółki. Nadto, kara nie została uwzględniona w katalogu wyłączeń kosztów podatkowych zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Jednocześnie, podkreślenia wymaga, że koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, będzie stanowić koszt uzyskania przychodu w dacie poniesienia, czyli w momencie ujęcia kosztu w księgach rachunkowych. Wynika to z faktu, iż jak już zostało wskazane powyżej jest to koszt poniesiony w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów. Kara nałożona przez Prezesa UOKiK pozostaje w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą oraz pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W świetle powyższego, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia, a takim bez wątpienia jest koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą. W konsekwencji, koszt związany z zapłatą tej kwoty podlega zaliczeniu do koszów uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia tj. w dniu wydania decyzji przez Prezesa UOKiK o nałożeniu kary z dnia 17 marca 2022 roku.

Mając na względzie powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, stanowi koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT w 2022 r.

2. W ocenie Wnioskodawcy w okolicznościach przedstawionych powyżej, koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, nie stanowi wydatku niezwiązanego z działalnością gospodarczą, o którym mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT.

Zgodnie bowiem z art. 28m ust. 1 ustawy o CIT, opodatkowaniu ryczałtem podlega dochód odpowiadający:

1)wysokości zysku netto wypracowanego w okresie opodatkowania ryczałtem w części, w jakiej zysk ten został uchwałą o podziale lub pokryciu wyniku finansowego netto przeznaczony:

a)do wypłaty udziałowcom, akcjonariuszom albo wspólnikom (dochód z tytułu podzielonego zysku) lub,

b)na pokrycie strat powstałych w okresie poprzedzającym okres opodatkowania ryczałtem (dochód z tytułu zysku przeznaczonego na pokrycie strat);

2)wysokości ukrytych zysków (dochód z tytułu ukrytych zysków);

3)wysokości wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą (dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą);

4)nadwyżce wartości rynkowej składników przejmowanego majątku lub wniesionego w drodze wkładu niepieniężnego ponad wartość podatkową tych składników (dochód z tytułu zmiany wartości składników majątku) - w przypadku łączenia, podziału, przekształcenia podmiotów lub wniesienia w drodze wkładu niepieniężnego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części;

5)sumie zysków netto osiągniętych w każdym roku podatkowym stosowania opodatkowania ryczałtem w części, w jakiej te zyski nie były zyskami podzielonymi lub nie zostały przeznaczone na pokrycie straty (dochód z tytułu zysku netto) - w przypadku podatnika, który zakończył opodatkowanie ryczałtem;

6)wartości przychodów i kosztów podlegających zgodnie z przepisami o rachunkowości zarachowaniu w roku podatkowym i uwzględnieniu w zysku (stracie) netto, które nie zostały uwzględnione w tym zysku (stracie) netto (dochód z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych). Zgodnie z powyższym, jednym z przedmiotów opodatkowania ryczałtem są wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą. Ustawodawca w ustawie o CIT, nie wskazał, jakie wydatki mieszczą się w tej kategorii. Wskazówkę interpretacyjną stanowi Przewodnik do Ryczałtu od dochodów spółek z dnia 23 grudnia 2021 r., będący objaśnieniami podatkowymi, o których mowa w art. 14a § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 z późn. zm.).

W myśl przewodnika, przy kwalifikacji wydatków do tej kategorii można posiłkować się kwalifikacją wydatków do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Oba rodzaje wydatków są bowiem podobne ze względu na cel ich poniesienia - zarówno koszty uzyskania przychodu, jak i wydatki związane z działalnością gospodarczą są bowiem ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Podkreślenia wymaga fakt, iż pojęcie „wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą” nie jest tożsame z pojęciem „wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów”, jednak dostrzegalne jest pewne podobieństwo, które może je cechować. Podobieństwa pomiędzy wydatkami niezwiązanymi z działalnością gospodarczą, a wydatkami niestanowiącymi kosztów uzyskania przychodu, należy upatrywać przede wszystkim w celu ich poniesienia. Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Te same cele powinny realizować wydatki związane z działalnością gospodarczą. Należy bowiem zwrócić uwagę, że jedną z immanentnych cech działalności gospodarczej, która wyróżnia ją od innego rodzaju aktywności, jest jej zarobkowy charakter.

Podatników opodatkowanych ryczałtem od dochodów spółek nie obowiązuje natomiast art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, w którym z kosztów uzyskania przychodów ustawodawca arbitralnie wyłączył określone przez siebie rodzaje wydatków. W wydawanych interpretacjach indywidualnych organy podatkowe zaznaczają również, że aby ustalić wartość wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą należy odwoływać się do regulacji z Rozdziału 6b ustawy o CIT. Ryczałt - który jest alternatywnym sposobem opodatkowania nie posługuje się takimi pojęciami jak koszty uzyskania przychodów czy koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, zasadne jest zatem, posiłkowanie się dorobkiem orzeczniczym i interpretacyjnym powstałym na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, jednak jedynie w takim zakresie, w jakim ustalano związek wydatków z osiąganymi przychodami.

Katalog wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie jest bowiem tożsamy z wydatkami niezwiązanymi z działalnością gospodarczą i nie powinien być stosowany w przypadku kwalifikacji kosztów jako podlegających opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek.

Przenosząc powyższe na kanwę niniejszej sprawy, należy wskazać, iż wyłączenie grzywien i kar pieniężnych orzeczonych w postępowaniu karnym, karnym skarbowym, administracyjnym i w sprawach o wykroczenia oraz odsetek od tych grzywien i kar w oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 18 ustawy o CIT, nie przesądza o tym, że są to wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą, albowiem jak już zostało wskazane powyżej te regulacje, nie znajdują zastosowania w odniesieniu do podatników opodatkowanych ryczałtem od dochodów spółek.

Ponadto, postępowanie prowadzone przed Prezesem UOKiK tj. postępowanie w sprawie naruszenia zbiorowych interesów konsumentów nie należy do grona postępowań wymienionych w przytoczonym przepisie.

Postępowanie w sprawie naruszenia zbiorowych interesów konsumentów, jest postępowaniem, które jest zdeterminowane przez różne przepisy prawne, które są zamieszczone zarówno w ustawie z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 594), jak również w innych aktach prawnych. Liczne odwołania proceduralne sprawiają, że postępowanie to jest nazywane postępowaniem hybrydowym. Wynika to z tego, że procedura postępowania przed organem antymonopolowym jest zdeterminowana przez włączenie do postępowania rozwiązań zawartych w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego, Kodeksu postępowania cywilnego oraz Kodeksu postępowania karnego.

Odmienny charakter postępowania hybrydowego przed organem antymonopolowym od zwykłego postępowania administracyjnego, wynika również z poddania przez ustawodawcę kontroli działalności orzeczniczej organu antymonopolowego sądom powszechnym.

W związku z powyższym, nałożona kara jest wydatkiem związanym z działalnością gospodarczą, gdyż stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, albowiem cel poniesienia tego kosztu ukierunkowany jest na zabezpieczenie źródła przychodu, zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów Spółki, a sam fakt poniesienia kosztu - nałożonej kary, jego definitywny charakter oraz związek z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę nie budzą wątpliwości. W świetle powyższego, istnieje związek pomiędzy poniesieniem kosztu, a zabezpieczeniem źródła przychodu przejawiający się w celowości poniesienia kosztu z uwagi na potrzebę zabezpieczenia należytego funkcjonowania Spółki.

Niezależnie od powyższych uwag, uwypuklić należy, że koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary, w drodze decyzji z dnia 17 marca 2022 roku, nie został ujęty przez Spółkę w księgach rachunkowych i sprawozdaniu za okres I-VI 2022 rok (a więc sporządzany za okres przed przejściem na CIT estoński, pomimo obowiązku jego wykazania).

W konsekwencji, przedmiotowe zdarzenie gospodarcze miało miejsce przed przejściem Spółki na ryczałt od dochodów spółek tzw. estoński CIT, zatem nie może być uznane za ukryty zysk, nawet jeśli Spółka ujawnia to zdarzenie po przejściu na estoński CIT w księgach za 2023 rok.

Mając na względzie powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, nie stanowi wydatku niezwiązanego z działalnością gospodarczą, o którym mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT.

3. W ocenie Wnioskodawcy, w okolicznościach przedstawionych powyżej, koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, nie stanowi dochodu z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych, o którym mowa w art. 28m ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT.

W myśl art. 28m ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, opodatkowaniu ryczałtem podlega dochód odpowiadający wartości przychodów i kosztów podlegających zgodnie z przepisami o rachunkowości zarachowaniu w roku podatkowym i uwzględnieniu w zysku (stracie) netto, które nie zostały uwzględnione w tym zysku (stracie) netto (dochód z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych).

W świetle powyższego, dochód opodatkowany estońskim CIT, wskazany w art. 28m ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, występuje wówczas, gdy dojdzie do nieujawnienia (pominięcia) przychodów lub kosztów wbrew zasadom prawa bilansowego. W Przewodniku do Ryczałtu od dochodów spółek z dnia 23 grudnia 2021 r., będącym objaśnieniami podatkowymi, o których mowa w art. 14a § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 z późn. zm.), w rozdziale 6.6 dotyczącym dochodu z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych wskazano, że: „Dochód z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych powstaje w związku z pominięciem w prowadzonych księgach zdarzeń (operacji) gospodarczych (w przychodach lub kosztach (stratach, zyskach), pomimo obowiązku ich wykazania”.

Uwypuklić należy, że koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w drodze decyzji z dnia 17 marca 2022 roku, nie został ujęty przez Spółkę w księgach rachunkowych i sprawozdaniu za okres I-VI 2022 rok (a więc sporządzany za okres przed przejściem na CIT estoński, pomimo obowiązku jego wykazania).

W konsekwencji, przedmiotowe zdarzenie gospodarcze miało miejsce przed przejściem Spółki na ryczałt od dochodów spółek tzw. estoński CIT, zatem nie może być uznane za dochód z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych, nawet jeśli Spółka ujawnia to zdarzenie po przejściu na estoński CIT w księgach rachunkowych za 2023 rok.

W świetle powyższego, wobec Spółki nie powstanie dochód z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych w związku z uiszczeniem kary nałożonej przez prezesa UOKiK, albowiem dochód z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych powstaje w związku z pominięciem w prowadzonych księgach zdarzeń (operacji) gospodarczych (w przychodach lub kosztach (stratach, zyskach), pomimo obowiązku ich wykazania, w okresie, gdy podatnik objęty jest estońskim CIT. Mając na względzie powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, która nie została wykazana w sprawozdaniu finansowym za 2022 rok, nie stanowi dochodu z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych, o którym mowa w art. 28m ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ad. 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”, „uCIT”):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc, podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy).

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem, to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że pomimo starań oraz przykładanej uwagi do oferowanych produktów, zostali Państwo ukarani przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów karą za stosowanie nieuczciwych praktyk rynkowych, co nastąpiło w formie decyzji z dnia 17 marca 2022 roku. Wyżej wskazana decyzja Prezesa UOKiK, została przez Państwa zaskarżona. Państwa Spółka wskazanej kary nie ujęła w księgach rachunkowych i sprawozdaniu za okres I - VI 2022 rok (a więc sporządzany za okres przed przejściem na CIT estoński).

W związku z powyższym, skoro wydaną przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów decyzję zaskarżyli Państwo do sądu to nie można uznać, że kara ta jest ostateczna, a w związku z tym stanowi koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. 

Jednym z podstawowych warunków uznania konkretnego wydatku za koszt podatkowy jest również definitywność wydatku, co oznacza, że wartość poniesionego wydatku nie zostanie podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona. Nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wydatki, które z założenia mogą zostać zwrócone.

Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy w okolicznościach przedstawionych powyżej, koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, stanowi koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT w 2022 r., jest nieprawidłowe.

Ad. 2

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia, czy koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, stanowi wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą, o którym mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT,

W myśl art. 28n ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT,

Zgodnie z art. 28t ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT,

W katalogu dochodów do opodatkowania w systemie ryczałtu ustawodawca w art. 28m ust. 1 pkt 3 wymienił dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika odpowiada wysokości takich wydatków.

Dochody niezwiązane z działalnością gospodarczą mogą częściowo pokrywać się z dochodami stanowiącymi ukryte zyski. W przypadku jednak wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą nie jest konieczne i wymagane badanie powiązań z podmiotem na rzecz którego dokonywana jest wypłata lub z którym dokonuje się transakcji.

Z przepisów ustawy o CIT, nie wynika wprost jakiego rodzaju wydatki mogą być uznane za dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Ustawodawca nie zdecydował się na sformułowanie w przepisie definicji ani nawet przykładowego katalogu tego rodzaju wydatków. W związku z powyższym, aby ustalić jakie kategorie wydatków oraz kosztów mieszczą się w zakresie wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, należy odwołać się do znaczenia, jakie posiada niniejsze pojęcie w języku powszechnym. W tym aspekcie warto odnotować, że jedną z immanentnych cech działalności gospodarczej, która wyróżnia ją od innego rodzaju aktywności, jest jej zarobkowy charakter. Zatem, za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą możną uznać m.in. takie wydatki i koszty, które nie są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Ryczałt od dochodów spółek będący alternatywną formą opodatkowania dedykowaną podatnikom podatku CIT, nie posługuje się takimi pojęciami jak koszty uzyskania przychodów czy koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik opodatkowany ryczałtem od dochodów spółek dokonuje wyliczenia oraz zapłaty podatku w oparciu o przepisy Rozdziału 6b ustawy o CIT.

Sposób kwalifikacji dochodu z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą uzależniony jest od indywidualnego stanu faktycznego, w jakim pozostaje podatnik. W ocenie wydatków kwalifikujących się do tego rodzaju dochodów można się posiłkować kwalifikacją wydatków do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1, wynikającą z praktyki podmiotu jak również bogatego orzecznictwa sądowo-administracyjnego. Wprawdzie pojęcie „wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą” nie jest tożsame z pojęciem „wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów”, jednak należy zwrócić uwagę na podobieństwo, jakie może je cechować. Podobieństwa pomiędzy wydatkami niezwiązanymi z działalnością gospodarczą a wydatkami niestanowiącymi kosztów uzyskania przychodu, należy upatrywać przede wszystkim w celu ich poniesienia. Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Te same cele powinny realizować wydatki związane z działalnością gospodarczą. Należy bowiem zwrócić uwagę, że jedną z immanentnych cech działalności gospodarczej, która wyróżnia ją od innego rodzaju aktywności, jest jej zarobkowy charakter.

W związku z powyższym koszty, które nie służą realizacji podstawowego celu prowadzonej działalności gospodarczej jakim jest osiąganie zysków, lecz są efektem ubocznym działań zmierzających do osiągnięcia, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, mogą być uznane za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą.

Mając na uwadze powyższe, w odniesieniu do przedstawionych wątpliwości wskazać należy, że ww. wydatek, poniesiony przez Państwa Spółkę z tytułu zapłaty kary za stosowanie nieuczciwych praktyk rynkowych, należy uznać za wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT.

Prowadzenie działalności wiąże się z ponoszeniem wydatków, ale nie każdy z tych wydatków jest związany z działalnością gospodarczą, która jest ukierunkowana na osiągnięcie przychodu. Zatem, nie każdy wydatek ma na celu osiągnięcie przychodów, a część ponoszonych wydatków wynika z „negatywnych” działań podatnika i takie wydatki powinny być uznane za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą w myśl art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT.

Taki właśnie sposób rozumienia „wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą” potwierdza Przewodnik do ryczałtu od dochodów spółek, gdzie w przykładzie 29 wskazano:

„Spółka opodatkowana ryczałtem, produkująca buty, dokonuje wydatków związanych z opłatą kar, grzywien orzeczonych w postępowaniu karnym. Ponosi również wydatki na rzecz organizacji miłośników zdrowego żywienia.

Czy wydatki te są kosztem spółki i czy podlegają opodatkowaniu w jakiejkolwiek formie?

Takie wydatki mogą być kosztem spółki dla celów przepisów o rachunkowości, o ile jest to zgodne z zasadami rachunkowymi spółki. Jednak wydatki z tytułu kar i grzywien ze względu na sankcyjny charakter oraz brak związku z osiąganiem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła oraz z istotą działalności gospodarczej – podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, jako dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Wprawdzie często działalność gospodarcza obciążana jest różnymi karami i opłatami, niemniej jednak obowiązki związane z ich zapłatą nie są wpisane w podstawowy profil zachowania spółki, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Kary i opłaty karne wynikają raczej z zawinionych działań wynikających z błędów ludzkich, a nie z samej istoty działalności gospodarczej.”

W związku z powyższym, zapłatę kary za stosowanie nieuczciwych praktyk rynkowych, należy uznać za wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT. Będzie on stanowił wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą Spółki i tym samym będzie podlegał opodatkowaniu ryczałem od dochodów spółek.

W analizowanej sprawie mamy do czynienia z wydatkiem, do którego dochodzi w trakcie opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek w związku z otrzymaniem wyroku nakazującego zapłatę kary i utrzymującym w mocy decyzję nakładającą ww. karę, a wydatek ten nie jest nakierowany na osiągnięcie przychodu przez spółkę.

Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, stanowi wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą, o którym mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, jest nieprawidłowe.

Ad. 3

Państwa wątpliwości dotyczą również ustalenia, czy koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, stanowi dochód z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych, o którym mowa w art. 28m ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT.

W myśl art. 28m ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT,

W „Przewodniku do Ryczałtu od dochodów spółek” (dalej: „Przewodnik”) rozdział 6.6 „Dochód z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych (art. 28m ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT)” wskazano, że: „Dochód z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych powstaje w związku z pominięciem w prowadzonych księgach zdarzeń (operacji) gospodarczych (w przychodach lub kosztach (stratach, zyskach), pomimo obowiązku ich wykazania.

Zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, do ksiąg rachunkowych danego okresu sprawozdawczego, należy wprowadzić w postaci zapisu każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Jeśli jednostka gospodarcza nie ujęła danego zdarzenia gospodarczego w księgach rachunkowych w wyniku błędu, to w zależności od tego czy błąd ten został ujawniony przed zatwierdzeniem, czy po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego za rok obrotowy, którego ten błąd dotyczy oraz czy ma on istotny wpływ na to sprawozdanie finansowe, operacja gospodarcza dotycząca tego błędu powinna zostać ujęta:

- albo w księgach bieżącego roku obrotowego;

- albo w księgach rachunkowych roku, którego dotyczy;

- zgodnie z regulacjami art. 54 ustawy o rachunkowości.

Po ujawnieniu takiego uchybienia (np. w ramach kontroli podatkowej organu podatkowego lub weryfikacji własnej podatnika) podatnik – zgodnie z zasadami prowadzenia ksiąg rachunkowych – zaksięgowuje więc daną operację gospodarczą w roku jej ujawnienia. Jednak okoliczność ta nie modyfikuje faktu, że w ryczałcie obowiązek podatkowy z tego tytułu powstaje w roku podatkowym, w którym przychody te lub koszty powinny zostać zarachowane”.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 54 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 120 ze zm.):

W świetle powyższego stwierdzić należy, że dochód z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych powstaje w związku z pominięciem w prowadzonych księgach zdarzeń gospodarczych w sytuacji gdy, istniał obowiązek ich wykazania.

Należy zauważyć, że art. 28m ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT dotyczy pominiętych operacji gospodarczych zrealizowanych w okresie, w którym podatnik korzysta z opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek.

Ryczałt od dochodu z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych należy wpłacić do końca trzeciego miesiąca roku podatkowego następującego po roku, w którym przychody lub koszty powinny zostać zarachowane (art. 28t ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT). Zatem, podatnik może dokonywać w tym terminie stosownych korekt w księgach rachunkowych dla danego okresu sprawozdawczego bez obowiązku zapłaty dodatkowego podatku od dochodu z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych.

W przypadku korekty, która nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, podatnicy opodatkowani ryczałtem od dochodów spółek, którzy otrzymali faktury korygujące dotyczące okresu opodatkowania na zasadach klasycznych, nie dokonują dla celów podatkowych korekty przychodów ani kosztów uzyskania przychodów. W takim przypadku podatnicy uwzględniają skutki faktury korygującej wyłącznie dla celów rachunkowych, zgodnie z ustawą o rachunkowości. Zwracamy jednak uwagę, że ustawa o rachunkowości nie posługuje się sformułowaniem „błąd rachunkowy lub inna oczywista omyłka”, lecz odwołuje się do „istotnych błędów”. Ponadto, ustawa o rachunkowości uzależnia zasady ujmowania faktur korygujących również od momentu, w którym jednostka je otrzymała tj. przed sporządzeniem sprawozdania finansowego, po sporządzeniu sprawozdania finansowego ale przed jego zatwierdzeniem oraz po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego.

Podatnicy opodatkowani w formie ryczałtu od dochodów spółek ustalają przychody i koszty podatkowe na zasadach określonych w ustawie o rachunkowości. W myśl ww. ustawy, co do zasady, ewidencja korekty przychodów/kosztów w księgach rachunkowych polega na zwiększeniu bądź zmniejszeniu odpowiednio przychodów/kosztów.

Istotą sprawy jest, czy dla Spółki nie powstanie dochód z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych w związku z kosztem nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą. Jak już wcześniej wskazano, dochód z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych dotyczy pominiętych w wyniku błędu operacji gospodarczych. Dochód ten powstaje w związku z pominięciem w prowadzonych księgach zdarzeń (operacji) gospodarczych (w przychodach lub kosztach (stratach, zyskach), pomimo obowiązku ich wykazania.

W przedstawionej sprawie nie występuje natomiast powyższa sytuacja. Nie mamy tu do czynienia z sytuacją, w której doszło do pominięcia zdarzeń pomimo obowiązku ich wykazania w księgach rachunkowych w trakcie opodatkowania ryczałtem. Spółka po sporządzeniu sprawozdania finansowego za 2023 rok, w trakcie badania bilansu otrzymała wyrok nakazujący zapłatę przedmiotowej kary i utrzymujący w mocy decyzję nakładającą w/w karę. Kara została ujęta w księgach rachunkowych za 2023 i została odniesiona na kapitał jako błąd lat ubiegłych. Kara została rozłożona na raty w wyniku złożonego przez Spółkę wniosku.

W związku z powyższym w przedstawionej sprawie nie dojdzie od powstania dochodu z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych.

Państwa stanowisko, w zakresie ustalenia, czy koszt nałożonej przez Prezesa UOKiK kary w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, stanowi dochód z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych, o którym mowa w art. 28m ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).