W zakresie ustalenia czy w związku z umorzeniem prowadzonego śledztwa, Spółka jest uprawniona do zaliczenia skradzionych środków pieniężnych do kosztów uzyskania przychodu.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 sierpnia 2024 roku wpłynął Państwa wniosek z 20 sierpnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy w związku z umorzeniem śledztwa prowadzonego przez Komendę (…) pod sygn. akt (…), Spółka jest uprawniona do zaliczenia skradzionych w nocy z 31 marca na 1 kwietnia 2024 r. środków pieniężnych w kwocie (…) zł do kosztów uzyskania przychodu.

Uzupełnili go Państwo w odpowiedzi na wezwanie pismem z 8 października 2024 r. (wpływ w tym samym dniu) oraz pismem z 14 października 2024 r. (wpływ w tym samym dniu).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółką komandytową, którego siedziba znajduje się pod adresem (…).

W nocy pomiędzy 31 marca 2024 r. a 1 kwietnia 2024 r. doszło do włamania do siedziby spółki. Sprawcy wybili zamknięte okno i po wejściu w ten sposób do środka budynku dokonali zaboru m.in. gotówki (…) zł, ulokowanej w kasetce spółki.

Budynek był zabezpieczony przed kradzieżą zgodnie z wymogami Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz.U. z 2021 r. poz. 1739).

Powyższe zdarzenie zostało zgłoszone przez komplementariusza spółki – (...) na Komendzie (…). Sprawie nadano sygn. akt (…).

Wnioskodawca, pismem z dnia 29 maja 2024 r., wystąpił do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w przedmiocie możliwości zaliczenia skradzionych w nocy pomiędzy 31 marca a 1 kwietnia 2024 r. środków pieniężnych do kosztów uzyskania przychodu. W treści wniosku wskazał, że jego zdaniem jest on uprawniony do zaliczenia owych środków do kosztów uzyskania przychodu, ponieważ – jak wynika z innych interpretacji indywidualnych wydawanych w podobnych sprawach – wartości pieniężne utracone przez osobę prawną wskutek ich kradzieży mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu pod warunkiem, że owe wartości zostały należycie udokumentowane i zabezpieczone, co w niniejszej sprawie, zdaniem Wnioskodawcy, miało miejsce.

Postanowieniem Komendy (…) z dnia 8 lipca 2024 r., sygn. akt (…) umorzono śledztwo w sprawie włamania do budynku siedziby Wnioskodawcy i zaboru środków pieniężnych w kwocie (…) zł z powodu niewykrycia sprawcy (art. 322 k.p.k.). W uzasadnieniu postanowienia wskazano, iż w toku śledztwa dokonano szeroko zakrojonych czynności dowodowych, mających na celu wykrycie sprawcy kradzieży, niemniej nie przyniosło to skutku i brak jest dalszych środków dowodowych, które by mogły umożliwić jego identyfikację. Postanowienie nie zostało zaskarżone i stało się prawomocne.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 8 sierpnia 2024 r. wydał Interpretację Indywidualną w sprawie z wniosku z 29 maja 2024 r. (Znak: (...)), w której uznał stanowisko Wnioskodawcy odnośnie możliwości zaliczenia skradzionych środków pieniężnych do kosztów uzyskania przychodu za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu interpretacji, organ podatkowy wskazał, iż co prawda istnieje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wartości skradzionych osobie prawnej środków, niemniej środki te muszą być należycie udokumentowane, co w sprawie z wniosku, zdaniem Dyrektora, nie nastąpiło. Wskazał on bowiem, że samo wszczęcie postępowania przygotowawczego nie świadczy o należytym udokumentowaniu skradzionych środków – koniecznym jest wcześniejsze zakończenie owego postępowania przygotowawczego.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 8 października 2024 r. wskazali Państwo, że:

1.Fakt dokonania kradzieży kwoty (…) zł został potwierdzony m.in. przez rzeczoznawcę zatrudnionego przez (…) S.A. w ramach postępowania likwidacyjnego, prowadzonego pod nr (…). Ponadto, we wspomnianym we wniosku Postanowieniu Komendy (…) z dnia 8 lipca 2024 r., sygn. akt (…) wskazano, iż Wnioskodawcy skradziono środki we wskazanej wyżej kwocie i fakt ten nie był kwestionowany przez organy ścigania w toku postępowania. Dokumentacja księgowa Wnioskodawcy również potwierdza okoliczności skradzenia takowej kwoty.

2.Utrata przez Wnioskodawcę środków nie nastąpiła na skutek jego zawinionych działań, rażącego niedbalstwa przy braku zachowania należytej staranności. Budynek, w którym były przechowywane przedmiotowe środki był odpowiednio zabezpieczony w dniu kradzieży. Wnioskodawca swoimi działaniami nie mógł zapobiec zdarzeniu powodującemu po jego stronie szkodę.

3.Kasetka spełniała wymagania przewidziane prawem (tj. określone w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 793 ze zm.).

4.Przechowywana gotówka była zgodna z limitem określonym w ww. Rozporządzeniu oraz z limitem niezbędnego zapasu gotówki ustalonego u Wnioskodawcy na kwotę (…) zł.

Natomiast w piśmie z 14 października 2024 r. wskazali Państwo ponadto, że rzeczoznawca zatrudniony przez (…) S.A. w ramach postępowania likwidacyjnego prowadzonego pod nr szkody: (…) dokonał ustaleń w zakresie prawidłowości zabezpieczenia przez Wnioskodawcę skradzionych środków pieniężnych i nie zgłosił w tym zakresie zastrzeżeń, czego przejawem było przyznanie przez ubezpieczyciela Wnioskodawcy odszkodowania w łącznej kwocie (…) zł.

Należy przy tym jednak zaznaczyć, iż przedmiotowe odszkodowanie nie zostało wypłacone Wnioskodawcy tytułem kradzieży środków pieniężnych, a uszkodzenia drzwi i zamków. Wnioskodawca bowiem nie ubezpieczył się na wypadek kradzieży środków, a jedynie na ryzyko szkód związanych z wandalizmem.

W toku postępowania likwidacyjnego nie ustalono niczego, co by sugerowało, że skradzione środki były własnością innego podmiotu niż Wnioskodawca. Tak samo w toku śledztwa prowadzonego przez Komendę (…) stwierdzono fakt, że skradziona w dniu 31 marca 2024 r. kwota (…) zł była własnością Wnioskodawcy.

Pytanie

Czy Wnioskodawca – w związku z umorzeniem śledztwa prowadzonego przez Komendę (…) pod sygn. akt (…) – jest uprawniony do zaliczenia skradzionych w nocy pomiędzy 31 marca a 1 kwietnia 2024 r. środków pieniężnych w kwocie (...) zł do kosztów uzyskania przychodu?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia skradzionych mu środków pieniężnych do kosztów uzyskania przychodu.

Sama kwestia możliwości zaliczenia skradzionych osobie prawnej środków pieniężnych do kosztów uzyskania przychodu była już przedmiotem rozważań Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. W Interpretacji indywidualnej z 8 sierpnia 2024 r., Znak: (...) wskazał on, że co do zasady jest to dopuszczalne, o ile owe środki zostały m.in. należycie udokumentowane. Uznał przy tym, iż w stanie sprawy przedstawionym we wniosku z 29 maja 2024 r. brak było należytej dokumentacji środków, bowiem postępowanie przygotowawcze mające na celu wykrycie sprawcy kradzieży było jeszcze w toku. Niemniej w międzyczasie Komenda (…) umorzyła śledztwo pod sygn. akt (…) z powodu niewykrycia sprawcy i postanowienie w tym przedmiocie stało się prawomocne.

Skoro Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał w Interpretacji indywidualnej z 8 sierpnia 2024 r., iż Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu skradzionych mu środków w momencie zakończenia postępowania przygotowawczego i owo postępowanie już zostało zakończone, to należy uznać, iż Wnioskodawca w obecnym momencie może wartość tych środków zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie wskazać należy, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Dlatego przedstawione przez Państwa informacje, dotyczące  dochowania przez Państwo należytej staranności i działań w celu zabezpieczenia przez utratą gotówki, o której mowa we wniosku, zostały przyjęte jako niepodlegający ocenie element stanu faktycznego. Natomiast pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności, możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Tym samym okoliczności sprawy, przedstawione przez Państwa we wniosku, nie mogą podlegać ocenie organu w trybie i na zasadach przewidzianych dla instytucji interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie, w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

- wydatek został poniesiony przez podatnika,

- jest definitywny (rzeczywisty), a więc bezzwrotny,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Jednocześnie należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika lub podległych pracowników działających − co do zasady − na rzecz i w interesie przedsiębiorstwa.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą, zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Wśród kosztów wymienionych w tzw. negatywnym katalogu kosztów, ujętym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Oznacza to, że co do zasady, straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być jednak każdorazowo oceniane w aspekcie:

- całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,

- okoliczności, które spowodowały powstanie straty,

- udokumentowania straty,

- podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

W związku z brakiem w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych definicji zarówno straty, jak również środków obrotowych, należy znaczenie to postrzegać w świetle wykładni językowej. Strata w języku potocznym oznacza ubytek, poniesioną szkodę, to co się przestało posiadać. Na ogół stratą jest zniszczenie, uszkodzenie, utracenie towarów lub maszyn i urządzeń w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży, czyli jest ona następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania podatnika.

Przyjmuje się, że dla celów podatkowych tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Należy podkreślić, że jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Każdy przypadek straty w środkach obrotowych, należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie i oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika.

Jednym z warunków uznania straty w środkach obrotowych za koszt uzyskania przychodów jest stwierdzenie, iż strata powstała pomimo dochowania przez podatnika należytej staranności.

Ponadto, istotnym warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów jest jego definitywność, czyli rzeczywiste i bezzwrotne poniesienie przez podatnika. W odniesieniu do środków obrotowych oznacza to, że za stratę w tych środkach można uznać wyłącznie skutki takiego nagłego i nieprzewidywalnego zdarzenia, które spowodowało definitywny, tj. trwały i bezzwrotny uszczerbek w majątku podatnika, tj. utratę (bądź zmniejszenie wartości) składników majątku (środków obrotowych) będących w jego posiadaniu lub stanowiących jego własność.

Ponadto, aby zaliczyć poniesioną stratę do kosztów uzyskania przychodów, niezbędne jest spełnienie warunku formalnego, tj. właściwe udokumentowanie poniesionego kosztu. Właściwym dokumentem na okoliczność powstałej straty jest protokół dotyczący straty, który powinien określać rodzaj szkody materialnej, jej ilość, wartość, przyczynę jej powstania, podpisy osób uprawnionych oraz datę. Zaistnienie szkody powinno być uprawdopodobnione przez właściwe organy, np. policję (umorzenie dochodzenia), instytucję ubezpieczeniową (wypłata odszkodowania).

Należy także podkreślić, że to na podatniku spoczywa szczególny obowiązek zachowania należytej staranności, aby strata w ogóle nie powstała. Nie może być też ona skutkiem działań lub zaniedbań podatnika.

Należy przyjąć, że dla celów podatkowych tylko wydatek będący wynikiem przestępczej działalności, powstały na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot gospodarczy, można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Istotnym warunkiem jest, aby wydatek będący wynikiem przestępczej działalności nie powstał z winy podatnika, jako wynik jego niedbalstwa lub naruszenia przepisów. Jakiekolwiek zawinienie ze strony podatnika poprzez niezachowanie staranności wymaganej w danych warunkach, niedopełnienie obowiązków ciążących na podatniku w celu uniknięcia szkody, uniemożliwia przyjęcie, że powstała szkoda stanowi wydatek o charakterze losowym.

W sytuacji, gdy wydatek, będący wynikiem działalności przestępczej, powstał na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia dla starannie działającego przedsiębiorcy, niezawiniona przez niego strata może stanowić koszt uzyskania przychodów. Koniecznym jest jednak, aby był to wydatek rzeczywisty, który musi być również prawidłowo udokumentowany.

Definitywność straty oznacza, iż ma ona charakter nieodwracalny i dany podmiot posiada pewność, iż nie odzyska środków obrotowych, które składają się na stratę. Możliwość kwalifikacji straty w rachunku podatkowym uzależniona jest zatem od wykazania, że doszło do ostatecznego, pewnego uszczuplenia majątku podatnika, tak, że nie zostanie on mu zwrócony pod jakąkolwiek postacią. W tym właśnie kontekście należy upatrywać spełnienia kolejnej przesłanki dotyczącej właściwego dokumentowania.

Z uwagi na specyfikę kosztów wynikających z kradzieży, każdy przypadek straty w środkach obrotowych należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych, towarzyszących sprawie oraz całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika w kontekście stosowanych środków bezpieczeństwa i dochowania należytej staranności.

Reasumując, zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów straty:

- powstałe wyłącznie z winy podatnika,

- wynikające z zaniedbań lub nieprzestrzegania przepisów prawa,

- nieudokumentowane.

Z opisu sprawy wynika, że w nocy z 31 marca 2024 r. na 1 kwietnia 2024 r. doszło do włamania do siedziby Państwa Spółki. Sprawcy wybili zamknięte okno i po wejściu w ten sposób do środka budynku dokonali zaboru m.in. gotówki w kwocie (…) zł ulokowanej w kasetce Spółki.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy Spółka jest uprawniona do zaliczenia skradzionych w nocy pomiędzy 31 marca a 1 kwietnia 2024 r. środków pieniężnych w kwocie (...) zł do kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku wskazali Państwo, że Komenda (…) postanowieniem z 8 lipca 2024 r. sygn. akt (…) umorzyła śledztwo w sprawie włamania do budynku siedziby Spółki z powodu niewykrycia sprawcy.

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, że z ww. postanowienia Komendy (…) wynika, że skradziona 31 marca 2024 r. kwota (…) zł była własnością Spółki. Fakt ten potwierdza również dokumentacja księgowa Spółki.

Z opisu sprawy wynika również, że utrata przez Spółkę środków nie nastąpiła na skutek jej zawinionych działań, rażącego niedbalstwa przy braku zachowania należytej staranności. Budynek, w którym były przechowywane przedmiotowe środki był odpowiednio zabezpieczony w dniu kradzieży. Spółka swoimi działaniami nie mogła zapobiec zdarzeniu powodującemu po jego stronie szkodę.

Wskazali Państwo również, że kasetka spełniała wymagania przewidziane prawem (tj. określone w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne – Dz.U. z 2021 r. poz. 1739), a przechowywana gotówka była zgodna z limitem określonym w tym Rozporządzeniu oraz z limitem niezbędnego zapasu gotówki ustalonego w Spółce na kwotę (…) zł.

W związku z tym, mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że poniesioną przez Państwa stratę gotówki w kwocie (…) zł na skutek kradzieży z włamaniem, możecie Państwo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Tym samym Państwa stanowisko, zgodnie z którym jest Spółka jest uprawniona do zaliczenia skradzionych w nocy pomiędzy 31 marca a 1 kwietnia 2024 r. środków pieniężnych w kwocie (…) zł do kosztów uzyskania przychodu jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej bądź skarbowej zostanie ustalony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).