Czy płatności wypłacane przez Spółkę na rzecz faktorów w ramach Umów Faktoringu nie podlegają podatkowi u źródła w Polsce i w związku z tym, Spółka nie jest zobowiązana do poboru podatku u źródła od tych płatności?

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 sierpnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych który dotyczy ustalenia, czy płatności wypłacane przez Spółkę na rzecz faktorów w ramach Umów Faktoringu nie podlegają podatkowi u źródła w Polsce i w związku z tym, Spółka nie jest zobowiązana do poboru podatku u źródła od tych płatności.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 23 października 2024 r. (wpływ 24 października 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

(…) Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka jest częścią (…) grupy kapitałowej (…) (dalej: „Grupa”), działającej (…). Podstawową działalnością Spółki jest działalność (…). Spółka działa w sektorze (…). Spółka prowadzi (…) na terenie Polski i za granicę. (…).

W celu zapewnienia odpowiedniej płynności finansowej Spółka zawarła i w dalszym ciągu planuje zawierać umowy faktoringu polegające na sprzedaży określonych wierzytelności przysługujących Spółce w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wartości wierzytelności (dalej: „Umowy Faktoringu”). W ramach Umów Faktoringu Spółka pełni funkcję faktoranta. Faktorami są natomiast zagraniczne instytucje finansowe. Faktorzy zobowiązują się wypłacać Spółce wierzytelności przysługujące Spółce od kontrahentów jeszcze przed terminem wymagalności. W rezultacie Spółka otrzymuje zapłatę za wystawione faktury jeszcze przed terminem zapłaty.

W związku z zawartymi Umowami Faktoringu, Spółka dokonuje zapłaty wynagrodzenia na rzecz faktorów, np. w formie prowizji, odsetek lub innych opłat. Zawierane przez Spółkę Umowy Faktoringu mają charakter faktoringu właściwego. W związku ze zbywaniem wierzytelności na mocy zawartych Umów Faktoringu na faktorów przechodzą zarówno wszelkie uprawnienia wynikające z nabycia przedmiotowych wierzytelności jak również ryzyka, w tym ryzyko niewypłacalności.

Funkcję faktorów pełnią podmioty z siedzibą w krajach innych niż Polska. Podmioty te podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania na terytorium państw swoich rezydencji, tj. innych krajów niż terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Niektórzy z faktorów należą do grup kapitałowych, w ramach których podmioty w nich uczestniczące mogą prowadzić działalność w Polsce za pośrednictwem oddziałów. Niemniej, działalność faktoringowa prowadzona na rzecz Wnioskodawcy w ramach Umów Faktoringu świadczona jest w całości przez zagraniczne instytucje finansowe zarówno posiadające siedzibę jak również podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów w krajach innych niż Polska.

Wobec powyższego, Spółka powzięła wątpliwość co do ewentualnego powstania obowiązku poboru podatku u źródła z tytułu wynagrodzenia wypłacanego na rzecz faktorów wynikającego z Umów Faktoringu.

W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo dane transgraniczne identyfikujące podmioty zagraniczne biorące udział w zdarzeniu opisanym we wniosku.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym płatności wypłacane przez Spółkę na rzecz faktorów w ramach Umów Faktoringu nie podlegają podatkowi u źródła w Polsce i w związku z tym, Spółka nie jest zobowiązana do poboru podatku u źródła od tych płatności zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym płatności wypłacane przez Spółkę na rzecz faktorów w ramach Umów Faktoringu nie podlegają podatkowi u źródła w Polsce i w związku z tym, Spółka nie jest zobowiązana do poboru podatku u źródła od tych płatności zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Dochody wynikające z ograniczonego obowiązku podatkowego ujęte zostały m. in. w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Z tego tytułu, w szczególności ograniczony obowiązek podatkowy obejmuje przychody nierezydentów osiągane z tytułu:

•odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

•świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, które dokonują wypłat należności z powyżej wskazanych tytułów, są co do zasady obowiązane jako płatnicy pobierać zryczałtowany podatek dochodowy (tj. podatek u źródła) od tych wypłat.

W tym kontekście, należy wskazać, że zawierane przez Spółkę Umowy Faktoringu przewidują wynagrodzenie wypłacane w formie odsetek, prowizji i innych opłat. W tym kontekście, należy wskazać, ze ustawa o CIT nie definiuje pojęcia „odsetek”. W związku z tym, kierując się zasadą literalnej wykładni przepisów prawa podatkowego, należy odwołać się do wykładni językowej wskazanego pojęcia.

Zgodnie z definicją podawaną przez Encyklopedię Prawa (Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2000, str. 587), odsetki stanowią „okresowe świadczenie uboczne w postaci określonej kwoty lub rzeczy oznaczonych co do gatunku, stanowiące zazwyczaj wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału. Wielkość odsetek ustala się z uwzględnieniem określonej stopy procentowej w stosunku do wielkości kapitału oraz czasu korzystania z niego”.

Natomiast zgodnie z informacją zawartą w Słowniku języka polskiego (https://sjp.pl/odsetki, dostęp: 09.08.2024 r.), „odsetki” to „kwota stanowiąca określony procent od jakiejś sumy pieniędzy, zwykle od kapitału, kredytu itp.”.

Definicja „odsetek” została również przedstawiona w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. W tym zakresie podkreślone zostało, że odsetki stanowią wynagrodzenie z tytułu pożyczonych pieniędzy, w związku z czym, w celu zakwalifikowania określonej płatności do kategorii odsetek istotne jest istnienie długu pieniężnego pomiędzy podmiotem dokonującym płatności a jej odbiorcą.

Kwestia rozumienia wynagrodzenia odsetkowego została również rozwinięta w Komentarzu do Kodeksu cywilnego pod red. Małgorzaty Balwickiej-Szczyrby oraz Anny Sylwestrzak (2024), zgodnie z którym: „Odsetki stanowią sui generis wynagrodzenie za korzystanie z cudzych pieniędzy lub rzeczy zamiennych (odsetki kapitałowe), także w przypadku przedłużenia takiego korzystania w sytuacji opóźnienia (odsetki za opóźnienie),(…) Źródłem obowiązku świadczenia odsetek może być czynność prawna, ustawa, orzeczenie sądu lub decyzja innego właściwego organu. (…)”.

Dokonując zestawienia powyżej przedstawionych definicji, w celu zidentyfikowania płatności dokonywanej tytułem wypłaty odsetek, można wyróżnić następujące przesłanki:

- płatność ta powinna być związana z istnieniem określonego długu między podmiotem otrzymującym odsetki a podmiotem dokonującym ich płatności,

- odsetki powinny wynikać z umowy przewidującej udzielenie finansowania o charakterze zwrotnym.

Umowa faktoringu nie została uregulowana w Kodeksie cywilnym i w związku z tym, zaliczana jest do tzw. umów nienazwanych. Biorąc pod uwagę jej postanowienia, łączy elementy zarówno cesji wierzytelności i umowy zlecenia, jednakże w ocenie Wnioskodawcy, nie może zostać utożsamiona w całości z którąkolwiek z tych umów.

Biorąc pod uwagę ukształtowaną praktykę, np. przedstawioną w ramach wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 kwietnia 2018 r. o sygn. II FSK 1009/16, wskazuje się na to, że „faktoring polega na tym, że faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi”.

W ramach faktoringu właściwego, który jest rodzajem faktoringu realizowanego przez Spółkę należy jednocześnie wskazać na: obciążenie faktora ryzykiem niewypłacalności dłużnika oraz brak prawa regresu wobec faktoranta, tj. obowiązku zwrotu wypłaconej kwoty. W zakresie faktoringu właściwego następuje więc definitywne przeniesienie wierzytelności na faktora w zamian za określone wynagrodzenie. Biorąc pod uwagę Umowy Faktoringu zawierane przez Spółkę, jak wskazano, na faktorów przechodzą zarówno wszelkie uprawnienia wynikające z nabycia przedmiotowych wierzytelności jak również ryzyka, w tym ryzyko niewypłacalności. Tym samym, na skutek zawierania Umów Faktoringu, dochodzi do przeniesienia wierzytelności przez faktora w zamian za określone wynagrodzenie. Należy jednocześnie zauważyć, że zawarcie Umów Faktoringu nie wiąże się z udzielaniem przez faktorów na rzecz Spółki jakichkolwiek kredytów czy pożyczek oraz otrzymywaniem przez faktorów spłat kredytów czy pożyczek.

W świetle powyższego, biorąc pod uwagę charakterystykę zawieranych Umów Faktoringu, płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz faktorów nie stanowią wynagrodzenia za finansowanie udzielone Spółce, a w rezultacie, w ocenie Wnioskodawcy, nie stanowią odsetek w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Z kolei stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, opodatkowaniu podatkiem u źródła podlegają następujące świadczenia: doradcze, księgowe, badania rynku, prawne, reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczenia o podobnym charakterze. Jednocześnie, świadczenia o podobnym charakterze stanowią tylko takie świadczenia, które mają charakter podobny do wymienionych w przywołanym przepisie, natomiast nie są nimi wszystkie świadczenia niematerialne.

Tym samym, w ocenie Spółki, wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę w ramach Umów Faktoringu na rzecz faktorów nie stanowi również przychodów z innych tytułów wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie wypłacane na rzecz faktorów w formie np. odsetek, prowizji lub innych opłat nie wchodzi w zakres katalogu świadczeń wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Tym samym, w ocenie Spółki, płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz faktorów w ramach Umów Faktoringu nie będą podlegać podatkowi u źródła w Polsce i w związku z tym, Spółka nie będzie zobowiązana do poboru podatku u źródła od tych płatności zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Należy zaznaczyć, że wskazane wyżej stanowisko oraz argumentacja Spółki znajduje również potwierdzenie w wydawanych interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: DKIS), np.:

   - z dnia 21 września 2023 r. o sygn. 0114-KDIP2-1.4010.405.2023.1.PP, w ramach której wskazano, iż: „wynagrodzenia wypłacane na rzecz Faktora (odpowiednio naliczane prowizje, odsetki, inne opłaty dodatkowe) - nie stanowią odsetek w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT ani innych świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 ww. ustawy. Płatności te nie są związane także z innymi tytułami w przepisie tym wymienionymi”;

   - z dnia 17 lipca 2023 r. o sygn. 0111-KDIB1-1.4010.65.2023.5.MF, w ramach której potwierdzono, iż: „płatności (ani ich części), które będą dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz F. w ramach umowy faktoringowej nie wchodzą w zakres katalogu świadczeń wskazanych w art. 21 ust. 1 updop. Tym samym, płatności (ani ich części), które będą dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz F. w ramach umowy faktoringowej nie będą podlegać WHT w Polsce i w związku z tym, Spółka nie będzie zobowiązana do poboru WHT od tych płatności zgodnie z art. 26 ust. 1 updop”;

   - z dnia 19 maja 2023 r. o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.141.2023.1.ANK, zgodnie z którą: „skoro umowa faktoringu dotyczy zbywanych na rzecz faktora wierzytelności przysługujących Spółce wobec kontrahentów, dzięki czemu uzyskuje ona środki finansowe z tytułu świadczonych usług wcześniej, niż wynikałoby z przyjętych w tych transakcjach terminów zapłaty a wysokość wynagrodzenia (Opłata faktoringowa) należna faktorowi jest ustalana na podstawie: referencyjnej stopy procentowej (SOFR) oraz marży, której wysokość jest określana na bazie ratingu kredytowego danego kontrahenta Spółki - to wypłacane wynagrodzenie nie stanowi odsetek w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT ani innym świadczeniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT”;

    - z dnia 11 października 2018 r. o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.348.2018.1.AK, w ramach której zostało uznane za prawidłowe stanowisko, zgodnie z którym: „Wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę Faktorowi na podstawie Umowy Faktoringu, nie będzie podlegać w Polsce opodatkowaniu CIT, a w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie płatnikiem obowiązanym do jego pobrania”;

   - z dnia 8 sierpnia 2017 r. o sygn. 0111-KDIB1-3.4010.151.2017.1.IZ, w ramach której potwierdzono, że prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym: „nie ma obowiązku poboru podatku u źródła od Wynagrodzenia wypłacanego na rzecz Faktora z tytułu realizacji Umowy faktoringu na podstawie art. 26 ust. 1 updop. Wynagrodzenie wypłacane na rzecz Faktora nie mieści się w katalogu przychodów wskazanych w określonym art. 21 ust. 1 updop oraz nie jest objęte dyspozycją art. 11 Konwencji”.

Podsumowując, Spółka wnosi o potwierdzenie, że płatności wypłacane przez Spółkę na rzecz faktorów w ramach Umów Faktoringu nie podlega podatkowi u źródła w Polsce i w związku z tym, Spółka nie jest zobowiązana do poboru podatku u źródła od tych płatności zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm., dalej: updop):

Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 5 updop:

W świetle art. 3 ust. 5 updop:

W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Katalog takich przychodów został określony w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 updop.

Stosownie do art. 21 ust. 1 updop:

Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

 1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

 2) z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów; 

 3) z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

 4) uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 updop:

W art. 21 updop wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop.

Stosownie natomiast do postanowień art. 26 ust. 1 updop:

Odnosząc powołane wyżej przepisy do przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wskazać należy, że dla określenia skutków podatkowych jakie mogą wystąpić w związku z przedstawionym stanem faktycznym konieczne jest przede wszystkim ustalenie charakteru wypłacanego wynagrodzenia. Ze względu na charakter wymienionych w art. 21 ust. 1 updop tytułów jakich mogą dotyczyć wypłacane należności, na szczególną uwagę zasługują, wymienione w pkt 1 ww. artykułu odsetki.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia „odsetki”. Zgodnie z definicją podawaną przez Encyklopedię Prawa (Wydawnictwo C.H.Beck, Warszawa 2000, str. 587), odsetki stanowią „okresowe świadczenie uboczne w postaci określonej kwoty pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku, stanowiące zazwyczaj wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału. Wielkość odsetek ustala się z uwzględnieniem określonej stopy procentowej w stosunku do wielkości kapitału oraz czasu korzystania z niego”.

W sposób analogiczny definiuje pojęcie odsetek Komentarz do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku (dalej: „Komentarz OECD”). W Komentarzu OECD podkreśla się, iż odsetki stanowią wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału, zatem warunkiem koniecznym do zakwalifikowania określonej płatności do kategorii odsetek jest istnienie długu pieniężnego pomiędzy podmiotem dokonującym płatności a jej odbiorcą.

Jak wynika z powyższego, aby można było mówić o płatności dokonywanej tytułem odsetek, płatność taka musi być związana z istnieniem określonego długu pomiędzy podmiotem otrzymującym odsetki a podmiotem dokonującym ich płatności.

Jak wynika z opisu sprawy, wynagrodzenie przekazywane przez Spółkę na rzecz Faktorów np. w formie prowizji, odsetek lub innych opłat, nie będzie wiązać się z długiem istniejącym po stronie Spółki, lecz wypłata tego wynagrodzenia będzie wynikać z zawarcia Umów Faktoringu, zatem dokonywanie opłat o jakich mowa we wniosku nie jest następstwem kredytowania Spółki.

Istotą umowy faktoringu jest bowiem cesja wierzytelności za określoną cenę, a nie finansowanie dłużne. Faktoring stanowi kompletną usługę, która niewątpliwie wykracza poza samo dostarczenie środków pieniężnych, a więc np. pożyczkę, kredyt czy wydanie innych instrumentów dłużnych generujących płatność odsetek. W ramach faktoringu nie dochodzi do wydania środków pieniężnych podlegających zwrotowi po określonym czasie. Umowy faktoringu stanowią tzw. umowy nienazwane, które łączą w sobie elementy różnych umów, tj. cesji wierzytelności i umowy o świadczenie dodatkowych czynności, jednak bez całkowitego utożsamiania ich z którąkolwiek z tych umów. Mając na uwadze powyższe, umowa faktoringu nie może być utożsamiana z umową pożyczki/kredytu gdzie dochodzi do wydania kapitału, za korzystanie z którego wierzycielowi należne są odsetki.

Biorąc pod uwagę powyższe, ww. wynagrodzenie które będzie wypłacane przez Spółkę na rzecz Faktorów w ramach Umów Faktoringu, nie może być zakwalifikowane jako odsetki, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, ponieważ nie stanowi wynagrodzenia za finansowanie udzielone Spółce.

Wskazać w tym miejscu należy, że zawarty w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a updop katalog świadczeń skutkujących koniecznością ryczałtowanego opodatkowania dochodów można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, ale posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie niewymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop jest objęte jego zakresem, decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych.

Zauważyć należy, że o tym, czy dane świadczenie ma charakter usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń nie decyduje sposób, w jaki strony nazwały to świadczenie w umowie, lecz jego rzeczywisty charakter. Innymi słowy, nie nazwa, lecz zakres świadczenia decyduje o tym jaki ma ono charakter, gdyż ocena prawnego charakteru danego świadczenia powinna nastąpić na podstawie obiektywnej analizy całokształtu okoliczności faktycznych przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji.

Mając na względzie przedstawiony opis sprawy, wskazać należy, że usługi świadczone przez Faktorów w ramach zawartych Umów Faktoringu nie mogą zostać uznane za świadczenia doradcze, księgowe, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu ani gwarancji i poręczeń lub za świadczenia o podobnym charakterze. Zatem, wypłacane wynagrodzenie np. w formie prowizji, odsetek lub innych opłat, nie stanowi wynagrodzenia za usługi o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop. Ww. wynagrodzenie nie obejmuje również innych należności o których mowa w art. 21 ust. 1 updop.

Mając na uwadze powyższe, wynagrodzenie wypłacane na rzecz Faktorów - nie stanowi należności o których mowa w art. 21 ust. 1 updop. W szczególności nie stanowi „odsetek” w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 updop. W stosunku do tych należności, Spółka nie będzie zatem zobowiązana do poboru podatku u źródła w związku z wypłatą należności z tytułu Umów Faktoringu na podstawie przepisów updop. Oznacza to, że na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 tej ustawy.

Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

  - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

  - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

  - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm. dalej jako „PPSA”. Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

  - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

  - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).