Dotyczy ustalenia, czy opłaty ponoszone za użytkowanie Aktywów na podstawie umowy kwalifikowanej jako leasing operacyjny, na podstawie art. 17b ustawy o CIT, stanowią koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, a co za tym idzie podlegają ograniczeniom wynikającym z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 7 marca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 1 sierpnia 2024 r. sygn. akt I SA/Go 138/24;

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 marca 2024 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z 7 marca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy opłaty ponoszone za użytkowanie Aktywów na podstawie umowy kwalifikowanej jako leasing operacyjny, na podstawie art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), stanowią koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, a co za tym idzie podlegają ograniczeniom wynikającym z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, polskim rezydentem podatkowym podlegającym opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. (…) jest spółką handlową prawa polskiego, utworzoną w dniu (…), z siedzibą w (…). Przeważającym przedmiotem działalności Spółki jest (…). Spółka prowadzi także działalność gospodarczą w zakresie (…). Obecnie Wnioskodawca prowadzi (…).

Wnioskodawca należy do (...) Grupy (…) (dalej: „Grupa”), która działa głównie w obszarze (…). Funkcję spółki dominującej w Grupie pełni (…).

Obecnie, na potrzeby prowadzonej działalności, Spółka planuje skorzystać z (…) (dalej: „Aktywa”) w postaci zawarcia transakcji leasingu zwrotnego z instytucją finansową (będącym polskim rezydentem podatkowym), niebędącym podmiotem powiązanym ze Spółką, w ramach której dojdzie do przeniesienia w drodze umowy sprzedaży, własności Aktywów Wnioskodawcy w sensie prawnym i następnie objęcia ich umową leasingu (dalej: „Umowa”).

Umowa spełniać będzie przesłanki określone w art. 17b ustawy o CIT, tj.:

1)Umowa została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji oraz

2)suma ustalonych opłat w Umowie, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu.

Z tytułu zawarcia Umowy, Wnioskodawca ponosić będzie opłaty, które rozpoznawane będą jako koszt uzyskania przychodu na podstawie ustawy o CIT (tj. zgodnie z treścią art. 17b ustawy o CIT).

Skorzystanie przez Spółkę z instytucji leasingu zwrotnego nastąpi z uzasadnionych przyczyn ekonomicznych, a jego głównym bądź jednym z głównych celów, nie będzie uniknięcie ani uchylenie się od opodatkowania. Planowana transakcja leasingu zwrotnego, doprowadzi do poprawy płynności finansowej Spółki poprzez potencjalny pozytywny wpływ w uwolnienia środków finansowych ze zbycia Aktywów przy jednoczesnej możliwości korzystania z nich, na skutek zawarcia transakcji leasingu operacyjnego. Powyższe przyczyni się zatem, do poprawy zdolności do wywiązywania się z bieżących zobowiązań, poprawiając przy tym wizerunek Wnioskodawcy wobec kontrahentów. Zawarcie umowy leasingu zwrotnego doprowadzi do wzrostu kapitału własnego oraz polepszy wartość kluczowych wskaźników finansowych obrazujących sytuację Spółki.

W rezultacie w ocenie Wnioskodawcy, w zakresie przedmiotowego Wniosku do Organu nie znajdzie zastosowania przesłanka z art. 14b § 5b pkt 1 Ordynacji podatkowej, to jest przesłanka do odmowy wydania interpretacji indywidualnej w zakresie tych elementów stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, co do których istnieje uzasadnione przypuszczenie, że stanowią czynność lub element czynności skutkującej unikaniem opodatkowania.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że istnienie uzasadnienia ekonomicznego leasingu zwrotnego, nie jest przedmiotem zapytania Wnioskodawcy i należy je traktować jako element przedstawionego zdarzenia przyszłego, że takie uzasadnienie istnieje i w sprawie nie zachodzą przesłanki do zastosowania klauzul antyabuzywnych.

Dodatkowo należy podkreślić, że podmiot, z którym Wnioskodawca ma zamiar zawrzeć umowę leasingu - instytucja finansowa - jest podmiotem niepowiązanym z Wnioskodawcą, a co za tym idzie, warunki leasingu zwrotnego będą ustalane zgodnie z zasadami rynkowości.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej prawa podatkowego, poprzez potwierdzenie prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy.

Pytanie

Czy opłaty ponoszone za użytkowanie Aktywów na podstawie umowy kwalifikowanej jako leasing operacyjny, na podstawie art. 17b ustawy o CIT, stanowią koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, a co za tym idzie podlegają ograniczeniom wynikającym z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanym zdarzeniu przyszłym, opłaty ponoszone za użytkowanie Aktywów na podstawie umowy kwalifikowanej jako leasing operacyjny, na podstawie art. 17b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawy o CIT”), nie stanowią kosztów finansowania dłużnego, a co za tym idzie nie podlegają ograniczeniom wynikającym z art. 15c ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 709¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm., dalej: „KC”), przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Natomiast w art. 709¹⁷ KC uregulowane zostało pojęcie leasingu finansowego, zgodnie z którym, jeżeli finansujący zobowiązał się, bez dodatkowego świadczenia, przenieść na korzystającego własność rzeczy po upływie oznaczonego w umowie czasu trwania leasingu, korzystający może żądać przeniesienia własności rzeczy w terminie miesiąca od upływu tego czasu, chyba że strony uzgodniły inny termin.

Na gruncie przepisów o podatku dochodowym, ustawodawca zdefiniował leasing finansowy w art. 17f ust. 1 ustawy o CIT, w której to definicji odnosi się do opłat, o których mowa w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT. Na podstawie przywołanej regulacji leasingiem jest nie tylko umowa, która jest w ten sposób kwalifikowana w prawie cywilnym, ale również każda inna, na mocy której finansujący oddaje korzystającemu do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie o CIT, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei, leasing operacyjny został natomiast uregulowany na gruncie odrębnego przepisu - art. 17b ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1)umowa leasingu, w przypadku, gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;

2)umowa leasingu, w przypadku, gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;

3)suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.

Odnosząc się do istoty niniejszego wniosku należy przywołać w tym miejscu art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wyższą ze wskazanych kwot:

1)kwotę 3 000 000 zł albo

2)kwotę obliczoną według następującego wzoru:

[(P - Po) - (K - Am - Kfd)] x 30%

w którym poszczególne symbole oznaczają:

P - zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym,

Po - przychody o charakterze odsetkowym,

K - sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu,

Am - odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a- 16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów,

Kfd - zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu.

Natomiast zgodnie z pojęciem kosztów finansowania dłużnego, zdefiniowanym w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

W ocenie Wnioskodawcy płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz innego podmiotu stanowią płatności za korzystanie z rzeczy, a nie za korzystanie ze środków finansowych uzyskanych od innych podmiotów, a co za tym idzie opłaty takie nie należą do kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, a więc nie powinny podlegać limitowaniu jako koszty finansowania dłużnego. Takie stanowisko potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 kwietnia 2022 r. (sygn. akt II FSK 2197/19), w którym wskazał, że: „Podkreślenia wymaga, że ustawodawca jednoznacznie uregulował granice przedmiotowe normy prawnej wynikającej z treści art. 15c ust. 12 u.p.d.o.p. w pierwszej części tego przepisu. Wprost wskazał bowiem, że pod pojęciem kosztów finansowania dłużnego należy rozumieć wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem środków finansowych i z korzystaniem z tych środków. Skoro w treści wykładanego przepisu mowa jest o korzystaniu ze środków finansowych, a nie o korzystaniu z rzeczy, to znaczy, że pod pojęciem kosztów finansowania dłużnego mieści się tylko leasing finansowy. Otwarty katalog należności przewidziany w art. 15c ust. 12 u.p.d.o.p. dotyczy zatem wyłącznie odsetek i wszelkich innych tytułów prawnych związanych z należnościami za uzyskanie środków finansowych (od wszelkich innych podmiotów) i za korzystanie z tych środków. Część odsetkowa raty leasingowej wymieniona w treści art. 15c ust. 12 u.p.d.o.p. dotyczy w konsekwencji wyłącznie stosownych należności związanych z korzystaniem ze środków finansowych, a nie za korzystanie z rzeczy, bez względu na to, w jaki sposób należności za korzystanie z rzeczy zostały nazwane (udokumentowane) dla potrzeb prawa bilansowego stosowanego przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych”.

Uznanie, że całość lub część opłaty, ponoszonej w związku z użytkowaniem składników majątkowych, których umowy spełniają przesłanki określone w art. 17b ustawy o CIT, podlega ograniczeniom wynikającym z art. 15c ustawy o CIT, prowadziłoby do rozszerzającego rozumienia pojęcia kosztów finansowania dłużnego, bowiem każda opłata za używanie rzeczy (w tym na podstawie umowy najmu czy dzierżawy), której naturalnym elementem jest marża właściciela za oddanie w użytkowanie, byłaby w zakresie tej marży objęta przepisem art. 15c ust. 12 ustawy o CIT jako koszty finansowania dłużnego u korzystającego.

Zgodnie z treścią art. 2 pkt 1 Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (Dz. U. UE. L. z 2016 r. Nr 193, str. 1 ze zm., dalej: „Dyrektywa ATAD”), „koszty finansowania zewnętrznego” oznaczają wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomicznie równoważne odsetkom i wydatki poniesione w związku z pozyskiwaniem finansowania, zgodnie z definicją w prawie krajowym, w tym - choć nie tylko - płatności w ramach pożyczek partycypacyjnych, odsetki kalkulacyjne z tytułu takich instrumentów jak obligacje zamienne i obligacje zerokuponowe, kwoty w ramach alternatywnych uzgodnień dotyczących finansowania, takich jak finansowanie typu islamskiego, element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego, odsetki skapitalizowane ujęte w wartości bilansowej danego składnika aktywów, lub amortyzacja skapitalizowanych odsetek, kwoty określane przez odniesienie do zwrotu z finansowania w ramach zasad dotyczących ustalania cen transferowych, w stosownych przypadkach, kwoty odsetek nominalnych w ramach instrumentów pochodnych lub uzgodnień dotyczących zabezpieczenia związanych z finansowaniem zewnętrznym, z którego korzysta dany podmiot, określone zyski i straty z tytułu różnic kursowych wynikające z zaciągniętych pożyczek i instrumentów związanych z pozyskiwaniem finansowania, opłaty gwarancyjne związane z uzgodnieniami dotyczącymi finansowania, opłaty związane z uzgodnieniami i podobne koszty związane z zaciąganiem pożyczek.

Analizując powyższą regulację należy wskazać, że wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów powinny podlegać zatem jedynie płatności w części odsetkowej z tytułu leasingu finansowego (jako forma finansowania), a nie leasingu operacyjnego (jako forma odpłatnego udostępnienia przedmiotu leasingu). Tym samym, Dyrektywa ATAD bezpośrednio wskazuje, iż wyłączenie nadwyżki kosztów finansowania dłużnego z kosztów uzyskania przychodów - zgodnie z celem Dyrektywy ATAD - powinno mieć zastosowanie tylko do elementu odsetkowego finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego w rozumieniu norm podatkowych.

Powyższa teza znajduje swoje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 15 września 2021 r. (sygn. akt III SA/Wa 225/21), w którym są stwierdził, że: „Mając zatem na uwadze racjonalność ustawodawcy, cel wprowadzenia nowych przepisów w zakresie ograniczenia zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego, jak również uzasadnienie do ustawy wprowadzającej ww. regulacje, w którym powołano się wprost na regulacje zawarte w Dyrektywie ATAD, należy stwierdzić, że użyte w znowelizowanej ustawie pojęcie „część odsetkowa raty leasingowej” powinno odnosić się tylko do leasingu finansowego, o którym mowa w art. 17f u.p.d.o.p. Jak wskazano wyżej - w art. 2 pkt 1 Dyrektywy ATAD wprost wskazany został „element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingowania finansowego”. Dlatego też należy uznać, że polskiemu ustawodawcy również chodziło o leasing finansowy, o którym mowa w art. 17f u.p.d.o.p”.

Sąd w przytoczonym powyżej wyroku uznał również, że do opłat za korzystanie z rzeczy, które na gruncie przepisów ustawy o CIT kwalifikowane są jako leasing operacyjny, nie mają zastosowania ograniczenia z art. 15c ustawy o CIT. Kwota tych opłat nie wpłynie w żaden sposób na wykorzystanie czy wyznaczenie limitów lub wskaźników zawartych w tych regulacjach.

Powyższy pogląd został również przedstawiony w orzecznictwie sądowym, m.in. w wyroku NSA z 27 października 2023 r., sygn. akt II FSK 396/21 oraz w wyrokach WSA we Wrocławiu z 11 października 2018 r., sygn. akt I SA/Wr 651/18 oraz WSA w Gdańsku z 5 marca 2019 r., sygn. akt I SA/Gd 1130/18, WSA w Warszawie z 8 stycznia 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 1516/19, WSA w Łodzi z 17 grudnia 2020 r., sygn. akt I SA/Łd 496/20.

Należy również wskazać, że ustawodawca w uzasadnieniu do projektu ustawy zmieniającej (Ustawa z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. 2017 poz. 2175)) jasno zaznaczył, że modyfikacja przepisów ograniczających wysokość odliczanych odsetek (kosztów finansowania dłużnego) jest rozwiązaniem, stanowiącym implementację Dyrektywy ATAD. Zauważyć przy tym należy, że skoro wprowadzenie art. 15c u.p.d.o.p. związane było z dostosowaniem prawa polskiego do prawodawstwa unijnego i koniecznością respektowania Dyrektyw unijnych, to z uwagi na pierwszeństwo stosowania tego prawa przed prawem krajowym, zasadne jest również stosowanie w tym względzie klasyfikacji unijnych pojęć i zasad.

Analizując powyżej przytoczone regulacje ustawy o CIT należy również mieć na względzie zasadę wyrażoną w art. 2a Ordynacji, zgodnie z którą niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika (zasada in dubio pro tributario). W literaturze wskazuje się, że zasada in dubio pro tributario ma polegać, w uproszczeniu, na: niekaraniu podatnika np. podwyższeniem podatku za możliwą i racjonalną interpretację podatnika, gdyż podatnik nie może ponosić skutków złego prawa (M. Popławski [w:] Ordynacja podatkowa. Tom I. Zobowiązania podatkowe. Art. 1-119zzk. Komentarz aktualizowany, red. L. Etel, LEX/el. 2023, art. 2(a)). W uzasadnieniu zmiany ustawy wprowadzającej art. 2a do Ordynacji podatkowej podniesiono, iż Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 18 lipca 2013 r. (sygn. akt SK 18/09) zwrócił uwagę na konieczność przestrzegania tej zasady przez organy podatkowe i sądy administracyjne w procesie stosowania przepisów prawa podatkowego.

Mając powyższe na względzie należy uznać, że przepisy ustawy o CIT, powinny być interpretowane w sposób możliwie najbardziej zbieżny z treścią i celami Dyrektywy ATAD, zaś w przypadku ich rozbieżności interpretowane zgodnie ze wskazaniami zaprezentowanymi m.in. wyroku Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17 grudnia 2020 r. (sygn. akt I SA/Łd 496/20), w którym sąd wskazał, że: „Wykładnia tych przepisów wymagała ich konfrontacji z zapisami Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 (ATAD), której stanowiły implementację. Istotne rozbieżności w odczytaniu ich treści przez podatnika i organ wskazują na ich niejednoznaczność. W takiej sytuacji, należało dać pierwszeństwo zapisom Dyrektywy, jako stanowiącym źródło kontrowersyjnych uregulowań krajowych. Ujawniona niespójność interpretowanych przepisów wskazuje na ich wadliwą implementację lub co najmniej niewłaściwą wykładnię organu. Wobec budzących wątpliwości zapisów ustawy, należało - zgodnie z art. 2a Ordynacji podatkowej - uwzględnić wykładnię przepisów kierując się zasadą „in dubio pro tributario”.

W konsekwencji, opłaty ponoszone za użytkowanie Aktywów na podstawie Umowy kwalifikowanej jako leasing operacyjny, na podstawie art. 17b ustawy o CIT, nie stanowią kosztów finansowania dłużnego, a co za tym idzie nie podlegają one ograniczeniom wynikającym z art. 15c ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 22 kwietnia 2024 r. wydałem interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB1-1.4010.136.2024.1.MF, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 23 kwietnia 2024 r.

Skarga na interpretację indywidualną

21 maja 2023 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim. Skarga wpłynęła do mnie tego samego dnia.

Wnieśli Państwo o na podstawie:

- art. 146 § 1 p.p.s.a. o uchylenie zaskarżonej Interpretacji w całości,

- art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a o zasądzenie od Organu na rzecz Skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 1 sierpnia 2024 r., sygn. akt I SA/Go 138/24.

Po ponownej analizie sprawy odstąpiłem od wniesienia skargi kasacyjnej od tego wyroku.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 13 września 2024 r. i wpłynął do mnie 2 października 2024 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku  

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w ww. wyroku,

- ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej,

- stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków wojewódzkich sądów administracyjnych i Naczelnego Sądu Administracyjnego, stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935, dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym: