Brak powstania przychodu po stronie Spółki w przypadku wygaśnięcia zobowiązania podatkowego wskutek podpisania umowy przenoszącej własność Nieruchomości, zgodnie z trybem określonym w art. 66 ust. 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 6 sierpnia 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 16 marca 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 2544/20 (wpływ prawomocnego orzeczenia WSA w Warszawie – 14 sierpnia 2024 r.); i

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 sierpnia 2020 r. wpłynął Państwa wniosek z 6 sierpnia 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku powstania przychodu po stronie Spółki w przypadku wygaśnięcia zobowiązania podatkowego wskutek podpisania umowy przenoszącej własność Nieruchomości, zgodnie z trybem określonym w art. 66 ust. 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej.

Opis zdarzenia przyszłego

A. S.A. z siedzibą w B. (zwana dalej „Spółką” lub „Wnioskodawcą”) jest Spółką, której jedynym akcjonariuszem jest Skarb Państwa. Spółka pełni nadzór właścicielski nad Grupą C., która powstała w (…) r. w wyniku restrukturyzacji przedsiębiorstwa państwowego D. Głównym celem tych przemian było oddzielenie działalności (…) od zarządzania (…) oraz utworzenie samodzielnych podmiotów prawa handlowego mogących świadczyć usługi nie tylko na rynku (…).

Spółka jest jednym z największych posiadaczy samoistnych nieruchomości w Polsce. W zasobach Spółki znajduje się w szczególności około (…) tys. ha gruntów oraz około (…) tys. budynków i budowli (dalej jako „Nieruchomości”). Nieruchomości których posiadaczem samoistnym jest Wnioskodawca w zależności od konkretnego przypadku stanowią jego własność albo prawo użytkowania wieczystego. Majątek Spółki (Nieruchomości) stanowią zarówno obiekty pełniące funkcje związane z (…), nieruchomości stricte komercyjne oraz nieruchomości na których Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej.

Nieruchomości podlegają opodatkowaniu na podstawie ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1170 ze zm.), ustawy z dnia 5 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz. U. z 2020 r., poz. 333 ze zm.) oraz ustawy z dnia 30 października 2002 r. o podatku leśnym (Dz. U. z 2019 r., poz. 888 ze zm.).

Organem podatkowym jest wójt, burmistrz (prezydent miasta).

Wnioskodawca w związku z istnieniem zobowiązań podatkowych, z tytułu podatku od nieruchomości planuje ich wygaszenie w trybie art. 66 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, tj. poprzez przeniesienie własności wybranych Nieruchomości na rzecz danej gminy w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatku od nieruchomości.

Przeniesienie następuje na wniosek A. S.A., na podstawie pisemnej umowy zawartej między wójtem, burmistrzem (prezydentem miasta), a A. S.A. W wyniku zawarcia umowy przenoszącej własność Nieruchomości organ pierwszej instancji wydaje decyzję stwierdzającą wygaśnięcie zobowiązania podatkowego. Decyzja ta ma charakter deklaratoryjny, stwierdzający jedynie, że zobowiązanie podatkowe wygasło z dniem przeniesienia własności Nieruchomości. Oznacza to, że zaległość podatkowa wygasa z chwilą zawarcia umowy, a decyzja jedynie stwierdza tę okoliczność.

Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Rok podatkowy Spółki jest tożsamy z rokiem kalendarzowym.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pytanie

Czy w przypadku wygaśnięcia zobowiązania podatkowego wskutek podpisania umowy przenoszącej własność Nieruchomości, zgodnie z trybem określonym w art. 66 ust. 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód podatkowy, o którym mowa w art. 14a ustawy CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wygaśnięcia zobowiązań podatkowych w oparciu o tryb określony w art. 66 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), nie dojdzie do powstania przychodu, o którym mowa w art. 14a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. 2020 r., poz. 1406, ze zm., dalej: „updop” lub „ustawa CIT”).

Uzasadnienie Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 14a ust. 1 ustawy CIT „W przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego. Przepisy art. 14 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio”.

Zdaniem Wnioskodawcy dla prawidłowego zdekodowania normy prawnej płynącej z komentowanego przepisu za wystarczające należy uznać posłużenie się wykładnią językową. W tym znaczeniu należy podkreślić, że ustawodawca posługując się w konstruowaniu tego przepisu zwrotami normatywnymi, które dotyczą gałęzi prawa cywilnego, a nie podatkowego. Z treści art. 14a ustawy CIT, wynika bowiem że wykonanie zobowiązania (w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji)) poprzez spełnienie świadczenia niepieniężnego generuje przychód u dłużnika. Przy czym w przepisie tym chodzi o spełnienie świadczenia niepieniężnego w miejsce świadczenia pieniężnego, do którego podatnik był zobowiązany, o czym świadczy, po pierwsze, użycie sformułowania o „wysokości zobowiązania”, a po wtóre, przykładowe wymienienie wyłącznie zobowiązań o charakterze pieniężnym (pożyczka, kredyt, dywidenda itd.). Innymi słowy do zastosowania przedmiotowego przepisu dochodzi w sytuacji kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek. Pomiędzy stronami musi istnieć stosunek zobowiązaniowy, na podstawie którego dłużnik obowiązany jest do zapłaty na rzecz wierzyciela określonej kwoty pieniędzy, oraz zobowiązanie musi być uregulowane przez wykonanie świadczenia niepieniężnego ("gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie") - por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej jako „NSA”) z dnia 31 stycznia 2019 r. sygn. II FSK 564/17 oraz z dnia 30 sierpnia 2018 r., sygn. II FSK 2353/16.

W przypadku niespełnienia łącznego przedmiotowych przesłanek komentowany przepis nie może znaleźć zastosowania - taki wniosek wypływa chociażby z wyroku NSA z 31 lipca 2018 r., sygn. II FSK 2049/16, gdzie stwierdzono, że hipoteza analizowanej normy prawnej nie znajduje zastosowania, jeżeli spółka (dłużnik) ma wobec wspólnika (wierzyciela) zobowiązanie o charakterze niepieniężnym (w odniesieniu do wydania majątku spółki zagranicznej w postaci certyfikatów inwestycyjnych na rzecz spółki kapitałowej).

Stosownie do art. 1 ust. 1 ustawy CIT zasadą jest, że przedmiotem opodatkowania tym podatkiem jest rzeczywiście osiągnięty dochód. Jak słusznie podnosi WSA w Warszawie w wyroku z 9 listopada 2017 r., sygn. VIII SA/Wa 559/17, aby można było mówić o dochodzie, musi wystąpić przychód, natomiast wydanie rzeczy (pozbycie się jej) - co do zasady nie może być uznane za przychód u tego, kto rzecz wydał. Tylko w bardzo specyficznej sytuacji - takiej między innymi, o jakiej mowa w art. 14a ustawy CIT - wydanie rzeczy może rodzić przychód po stronie wydającego. Jest to jednak sytuacja wyjątkowa i może mieć miejsce w ściśle określonych w ustawie przypadkach, tj. gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie o określonej wysokości, a więc zobowiązanie o charakterze pieniężnym - por. wyrok z dnia 31 stycznia 2019 r. sygn. II FSK 564/17.

Odwołując się do przepisów Ordynacji podatkowej należy zauważyć, że stosownie do art. 59 § 1 Ordynacji podatkowej „Zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek:

1)  zapłaty;

2)  pobrania podatku przez płatnika lub inkasenta;

3)  potrącenia;

4)  zaliczenia nadpłaty lub zaliczenia zwrotu podatku;

5)  zaniechania poboru;

6)  przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych;

7)  przejęcia własności nieruchomości lub prawa majątkowego w postępowaniu egzekucyjnym;

8)  umorzenia zaległości;

9)  przedawnienia;

10)zwolnienia z obowiązku zapłaty na podstawie art. 14m;

11)nabycia spadku w całości przez Skarb Państwa albo jednostkę samorządu terytorialnego stwierdzonego przez prawomocne postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku - ze skutkiem na dzień otwarcia spadku”.

Uregulowany w przepisie art. 66 Ordynacji podatkowej sposób wygaśnięcia zobowiązania podatkowego stanowi (stosownie do art. 59 § 1 Ordynacji podatkowej) jedną z możliwości wygaśnięcia zobowiązania podatkowego, która jest równoważna do innych. Jest to sposób opierający się na zaspokojeniu wierzyciela podatkowego świadczeniem w naturze, jakim jest przeniesienie własności rzeczy (praw) podatnika na jego rzecz.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z orzecznictwem już sam fakt umiejscowienia art. 66 Ordynacji podatkowej w dziale III rozdziale 7 pod tytułem „Wygasanie zobowiązań podatkowych” wskazuje, że odnosi się on do jednego, ze sposobów wygaśnięcia tych zobowiązań - obok zapłaty podatku, potrącenia, zaliczenia nadpłaty na poczet zaległości podatkowych lub bieżących zobowiązań podatkowych, jak również zaniechania poboru podatku, umorzenia zaległości podatkowych, pobrania podatku przez płatnika i inkasenta oraz przedawnienia. Tym samym nie odnosi się on do obrotu gospodarczego, który może generować przychód dla podatnika, który jest wymieniony w art. 12 ust. 1 ustawy CIT, gdyż celem umowy zawartej w trybie art. 66 § 2 Ordynacji podatkowej nie jest realizacja jakiegokolwiek przysporzenia w oparciu o stosunek cywilnoprawny, ale wykonanie zobowiązania o charakterze podatkowym - por. wyrok NSA z dnia 29 listopada 2016 r. sygn. II FSK 3066/14. Zaznaczyć przy tym należy, że przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych w trybie art. 66 Ordynacji podatkowej jest mechanizmem szczególnym, który dotyczy wszystkich podatków i danin publicznoprawnych, do których mają zastosowanie przepisy Ordynacji podatkowej i które stanowią dochody budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego. Jak czytamy w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, z dnia 6 sierpnia 2010 r. sygn. III SA/Wa 2224/09 „Mechanizmu tego w żaden sposób nie należy utożsamiać z czynnościami skutkującymi powstaniem obowiązku podatkowego, ani w podatku od towarów i usług, (...) ani w podatku dochodowym od osób prawnych”. Innym argumentem przemawiającym za tym, iż przeniesienie własności nieruchomości lub prawa wieczystego użytkowania gruntów nie może być przyczyną dla powstania po stronie przenoszącego własność obowiązku podatkowego jest ratio legis regulacji art. 66 Ordynacji podatkowej. Zauważyć bowiem należy, iż instytucja przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych w zamian za zaległości podatkowe stosowana jest wyjątkowo, przez podatników, którzy znajdują się w trudnej sytuacji ekonomicznej, dla których zastosowanie rozwiązania dopuszczonego art. 66 Ordynacji podatkowej jest jedyną możliwością uregulowania zaległości podatkowych. Trudno sobie zatem wyobrazić, aby ustawodawca zezwalając w określonych warunkach na zapłatę podatku w formie innej niż pieniężna, równocześnie czynność tę czynił źródłem kolejnego zobowiązania podatkowego. Sama istota instytucji, o której mowa w art. 66 Ordynacji podatkowej, oraz jej skutki podatkowe, była przedmiotem wielu rozstrzygnięć sądów administracyjnych. Właściwie wszystkie przytoczone wyżej argumenty znalazły akceptację Wojewódzkiego Sądy Administracyjnego w Warszawie, w przytaczanym już wyroku w sprawie III SA/Wa 2224/09, który podsumowując prezentowane przez siebie uzasadnienie do wyroku stwierdził, iż podatnik przenosząc własność nieruchomości na rzecz gminy nie uzyska przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Odwołując się do art. 12 ust. 1 ustawy CIT należy zauważyć, że dokonane w nim wyliczenie ma co prawda charakter przykładowy, jednakże za przychód mogą zostać uznane tylko takie przysporzenia majątkowe, które mają charakter trwały, czyli są definitywne i zostały rzeczywiście otrzymane, bądź spowodowały zwiększenie aktywów podatnika. Innymi słowy za przychód podlegający opodatkowaniu należy uznać takie zjawiska które powodują przysporzenie majątkowe dla podatnika w postaci zwiększenia aktywów (np. otrzymanie odszkodowań, powstanie należności z tytułu dostawy towarów i świadczenia usług czy nieodpłatne przysporzenia majątkowe), a czasami także, w ściśle określonych sytuacjach, zmniejszenia zobowiązań (np. wskutek zwolnienia z długu). Zarówno doktryna, jak i orzecznictwo ukształtowało jednolity pogląd, że zgodnie z którym „przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie, a w niektórych przypadkach już sam fakt, że są należne, powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego. (...) Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa tej osoby prawnej” (zob. J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych, C.H. Beck, Warszawa 2007.).

Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, w wyroku z dnia 27 listopada 2003 r., III SA 3382/02 stwierdził, że: „(...) do przychodów zaliczyć można tylko takie wartości, które określają definitywny przyrost majątku podatnika”. Tymczasem przeniesienie własności nieruchomości lub prawa wieczystego użytkowania gruntów na rzecz Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego w zamian za wygaszenie zaległości podatkowej nie powoduje przyrostu wartości majątku podatnika, podobnie jak zapłata podatku w formie pieniężnej nie powoduje przyrostu wartości majątku podatnika, mimo, że faktycznie zarówno przy zapłacie podatku w formie pieniężnej, jak i "zapłacie" w formie rzeczowej dochodzi do zmniejszenia puli jego zobowiązań. Sama istota instytucji, o której mowa w art. 66 Ordynacji podatkowej, oraz jej skutki podatkowe, była przedmiotem wielu rozstrzygnięć sądów administracyjnych (Por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. III SA/Wa 2224/09 w którym Sąd stwierdził, iż podatnik przenosząc własność nieruchomości na rzecz gminy nie uzyska przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób prawnych).

Istotnym prejudykatem dla wykładni komentowanego przepisu jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 grudnia 2018 r. sygn. II FSK 3509/16, gdzie Sąd stwierdził, że „Nie można zgodzić się ze stwierdzeniem, że na skutek umowy podatnik zastoje zwolniony ze zobowiązań na rzecz Skarbu Państwa lub j.s.t, gdyż jest to prawnie dopuszczona forma regulowania należności za zaległości podatkowe, a nie forma jakiegokolwiek zwolnienia, ulgi, czy umorzenia zobowiązań wobec wierzycieli podatkowych. Ponadto nie można takiego sposobu wygaśnięcia zobowiązania podatkowego uznawać za jakąkolwiek postać odpłatnego zbycia, do której odnosi się szczegółowe unormowanie z art. 14 u.p.d.o.p. Przede wszystkim brak jest w takim przypadku określenia wartości rzeczy lub praw majątkowych poprzez ich wyrażenie w cenie określonej w umowie. Jak wskazano powyżej wygaśnięcie zaległości podatkowej nie jest ekwiwalentem za jakiekolwiek świadczenie Skarbu Państwa lub j.s.t. Wręcz odwrotnie w ten sposób podatnik uwalnia się od zobowiązania na rzecz wierzyciela podatkowego, działającego jako podmiot prawa publicznego. Tego rodzaju przeniesienie składnika majątkowego nie powoduje zatem żadnego przysporzenia majątkowego, a więc tym samym bez wyraźnej ingerencji ustawodawcy nie może stanowić przychodu podatkowego, w myśl art. 14a u.p.d.o.p. Przeniesienie własności w celu uregulowania zaległości podatkowej „w naturze” nie jest wobec tego dla spółki odpłatnym zbyciem nieruchomości. Co istotne do chwili wprowadzenia art. 14a u.p.d.o.p. także jakakolwiek forma regulowania innych, cywilnoprawnych zobowiązań przez podatników w postaci datio in solutum także nie powodowała przychodu podatkowego. Trudno zatem przyjmować, aby racjonalny prawodawca zezwalając w określonych warunkach na zwolnienie się podatnika z długu podatkowego, a zatem na uiszczenie podatku w formie innej niż zapłata w pieniądzu, równocześnie czynność tę uczynił źródłem kolejnego zobowiązania podatkowego. W przypadku opisanym we wniosku o interpretację dochodzi do poboru daniny publicznej, a instytucja przewidziana w art. 66 O.p. w założeniu ma pomóc podatnikowi uiścić zaległości podatkowe, ale w taki sposób, aby nie ucierpiał na tym interes Skarbu Państwa i j.s.t. (...) W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego trafny jest pogląd Sądu pierwszej instancji, że przepis art. 14a u.p.d.o.p. dotyczy zobowiązań cywilnoprawnych, związanych z działalnością gospodarczą i tylko takie mogły powodować powstanie przychodu podatkowego. A contrario jakakolwiek forma regulowania podatkowych, a nie cywilnoprawnych zobowiązań przez podatników w postaci datio in solutum nie powodowała przychodu podatkowego. Zatem przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz Skarbu Państwa lub j.s.t. w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków, na zasadach określonych w art. 66 O.p., nie powoduje u podatnika powstania przychodu na podstawie art. 14a ust. 1 u.p.d.o.p. (w brzmieniu obowiązującym po 1 stycznia 2015 r.)”.

Reasumując zdaniem Wnioskodawcy wyrażenie "zobowiązanie" użyte w przepisie art. 14a ustawy CIT nie dotyczy "zobowiązań podatkowych", tylko zobowiązań prywatnych (cywilnoprawnych) które powstają w związku z wykonywaną przez podatnika działalnością gospodarczą. Treść art. 66 Ordynacji podatkowej nie uległa zmianie z dniem 1 stycznia 2015 r., a więc na sposób jego interpretacji nie powinna mieć wpływu zmiana wprowadzona przepisem art. 14a ustawy CIT. W związku z czym przepis ten nie ma zastosowania do przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego w trybie art. 66 Ordynacji podatkowej, a to oznacza, że czynność taka nie powoduje powstania przychodu do opodatkowania. Przeciwny wniosek powodowałoby znaczące zwiększenie już istniejącego zobowiązania podatkowego oraz stanowiłoby zaprzeczenie ratio legis regulacji art. 66 Ordynacji podatkowej. Instytucja przeniesienia własności rzeczy lub prawa majątkowego określona w art. 66 Ordynacji podatkowej stanowi bowiem jeden z możliwych sposobów poboru danin publicznych. Zapłata podatku o czym stanowi wprost art. 59 Ordynacji podatkowej daje podatnikowi prawo wyboru jakim sposobem będzie chciał uiścić istniejące zobowiązanie podatkowe (w pieniądzu, bądź w naturze).

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że prezentowane stanowisko znajduje poparcie w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 13 kwietnia 2017 r. sygn. IPPB3/4240-91/13-15/17/S/EŻ na rzecz Wnioskodawcy, której wydanie poprzedzało wydanie wyroku przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w dniu 8 maja 2014 r. sygn. III SA/Wa 2666/13 oraz wydanie postanowienia przez Naczelny Sąd Administracyjny w dniu 29 listopada 2016 r. sygn. II FSK 3066/14.

Na prawidłowość zaprezentowanego stanowiska wpływa również fakt braku opodatkowania tego typu czynności podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym, co z kolei zostało potwierdzone uchwałą 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 października 2007 r. sygn. I FSK 2/07. Jak podniesiono w uzasadnieniu tej uchwały, podatek od towarów i usług obciąża czynności wykonywane w obrocie gospodarczym. Za takie czynności nie można uznać wywiązywania się z obowiązków podatkowych, jeżeli nawet dochodzi do nich w formie rzeczowej. Takie samo stanowisko wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 maja 2011 r. sygn. I FSK 434/10, gdzie Sąd stwierdził, że komentowany artykuł wprowadza szczególny mechanizm poboru podatku, dlatego też czynności realizowanych na podstawie tego przepisu nie można utożsamiać z dostawą towarów, o której mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Stanowisko wyrażane przez Naczelny Sąd Administracyjny wpisuje się również w orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej - stosownie bowiem do wyroku w sprawie C-36/16 z dnia 11 maja 2017 r. „Artykuł 2 ust. 1 lit. a i art. 14 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - dalej dyrektywa 2006/112 - należy interpretować w ten sposób, że przeniesienie własności nieruchomości przez podatnika podatku od wartości dodanej na rzecz Skarbu Państwa, państwa członkowskiego lub jednostki samorządu terytorialnego takiego państwa, następujące, tak jak w postępowaniu głównym, tytułem zapłaty zaległości podatkowych, nie stanowi odpłatnej dostawy towarów podlegającej podatkowi od wartości dodanej”.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 20 października 2020 r., wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP2-2.4010.223.2020.1.AM, w której uznałem Państwa stanowisko w zakresie braku powstania przychodu po stronie Wnioskodawcy w przypadku wygaśnięcia zobowiązania podatkowego wskutek podpisania umowy przenoszącej własność Nieruchomości, zgodnie z trybem określonym w art. 66 ust. 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej – za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 23 października 2020 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z 17 listopada 2020 r. (wpływ 24 listopada 2020 r.) wnieśli Państwo skargę na powyższą interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wnieśli Państwo o:

1)uchylenie w całości zaskarżonej interpretacji,

2)zwrot kosztów postępowania.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił skarżoną interpretację wyrokiem z 16 marca 2021 r. sygn. akt III SA/Wa 2544/20.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 25 kwietnia 2024 r. sygn. akt II FSK 931/21 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok z 16 marca 2021 r. sygn. akt III SA/Wa 2544/20, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 25 kwietnia 2024 r. Doręczenie prawomocnego orzeczenia nastąpiło 14 sierpnia 2024 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

• uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w ww. wyroku;
• ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.