W zakresie konieczności zaliczenia do kosztów finansowania dłużnego wydatków ponoszonych z tytułu zapłaty części odsetkowych rat leasingowych.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 7 lipca 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 15 września 2021 r. sygn. akt III SA/Wa 225/21;  

2)i stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznegow podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 sierpnia 2020 r. za pośrednictwem Poczty Polskiej wpłynął Państwa wniosek z 7 lipca 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konieczności zaliczenia do kosztów finansowania dłużnego wydatków ponoszonych z tytułu zapłaty części odsetkowych rat leasingowych.

Treść  wniosku jest  następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Spółka jest firmą transportową specjalizującą się w przewozach pasażerskich w Polsce oraz za granicą, w szczególności, jest prywatnym operatorem w branży (…). Wnioskodawca poza działalnością w zakresie (…) zajmuje się również wynajmem (…).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka zawiera z wyspecjalizowanymi podmiotami (dalej: „Finansujący”) umowy leasingu operacyjnego (dalej: „Umowy Leasingu”), których przedmiotem są (…) oraz - w mniejszym zakresie – (…) (dalej: „Pojazdy”).

Celem takiego działania jest zapewnienie dostępu do szerokiej gamy floty samochodowej (w szczególności autobusów, w tym autobusów miejskich), która jest wykorzystywana w podstawowej działalności gospodarczej Spółki.

Umowy Leasingu kwalifikowane są przez Wnioskodawcę na potrzeby podatkowe zgodnie z przepisami art. 17b ust. 1 Ustawy CIT jako tzw. leasing operacyjny. Umowy Leasingu zawierane są na co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji dla każdego z leasingowanych Pojazdów. Suma ustalonych opłat w zawartych Umowach Leasingu, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych, która jest zbieżna z wartością rynkową Pojazdów. Co więcej, Umowy Leasingu zawierane są na oznaczony okres, tj. do ostatniego dnia okresu, za który należna jest ostatnia rata leasingowa. W przyjętym pomiędzy Spółką a Finansującymi modelu współpracy, Finansujący dokonuje odpisów amortyzacyjnych od Pojazdów, Spółka zatem nie wprowadza przedmiotów leasingu do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych dla celów podatkowych.

Na potrzeby prowadzenia ksiąg rachunkowych, tj. zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej przyjętymi przez Unię Europejską (dalej: „MSSF”) Wnioskodawca ujmuje Umowy Leasingu jako leasing finansowy, ze względu na spełnienie co najmniej jednej z przesłanek określonych w Międzynarodowym Standardzie Rachunkowości 17 Leasing (obowiązującym do 31 grudnia 2018 r.; dalej: „MSR 17”)/spełnienie definicji leasingu dla leasingobiorcy określonej w Międzynarodowym Standardzie Sprawozdawczości Finansowej 16 Leasing (obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.; dalej: „MSSF 16”).

Dla ułatwienia ewidencji rachunkowej, w zawartych w Umowach Leasingu harmonogramach spłat, wyodrębniana jest zarówno część kapitałowa/czynsz kapitałowy raty leasingowej, jak również część odsetkowa/czynsz odsetkowy (lub określana w niektórych Umowach Leasingu jako zmienna część raty; dalej: „Część odsetkowa”). Również w księgach Spółki z uwagi na fakt, że dla celów rachunkowych powyższe Umowy Leasingu Pojazdów stanowią umowy leasingu finansowego, wydzielana jest część odsetkowa raty leasingowej.

Opisane w stanie faktycznym Umowy Leasingu były zawarte przez Spółkę w latach wcześniejszych oraz będą kontynuowane w kolejnych latach podatkowych.

Pytanie

Czy w świetle tak przedstawionego stanu faktycznego, Spółka powinna traktować Część odsetkową jako koszt finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 Ustawy CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, Spółka nie powinna zaliczać do kosztu finansowania dłużnego wydatków ponoszonych z tytułu zapłaty Części odsetkowych rat leasingowych od Pojazdów używanych na podstawie zawartych Umów Leasingu operacyjnego.

W ocenie Wnioskodawcy art. 15c ust. 1 oraz ust. 12 Ustawy CIT nie znajdzie bowiem zastosowania do Części odsetkowej leasingu operacyjnego w rozumieniu przepisów art. 17b ust. 1 Ustawy CIT.

Uzasadnienie Stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej: „Ustawa CIT”), podatnicy podlegający nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m Ustawy CIT, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Zgodnie natomiast z art. 15c ust. 12 Ustawy CIT przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

O ile powyższy katalog ma charakter otwarty, jak również Ustawodawca nie doprecyzował, którego z określonych w przepisach Rozdziału 4A Ustawy CIT leasingu dotyczy część odsetkowa raty leasingu, w ocenie Wnioskodawcy, w celu wyjaśnienia powyższej wątpliwości należy sięgnąć do przepisów Ustawy CIT dotyczących umowy leasingu, a w szczególności do art. 17b Ustawy CIT, który dotyczy umowy określanej jako leasing operacyjny, gdzie składnik majątku podlega amortyzacji przez finansującego.

I tak, stosownie do art. 17b ust. 1 Ustawy CIT, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, jeżeli:

1)umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne;

2)umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;

3)suma ustalonych opłat w umowie leasingu, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu.

Jeżeli w umowie leasingu została określona cena, po której korzystający ma prawo nabyć przedmiot umowy po zakończeniu podstawowego okresu tej umowy, cenę tę uwzględnia się w sumie opłat, o której mowa w art. 17b ust. 1 pkt 3 Ustawy CIT. Do sumy opłat, nie zalicza się natomiast płatności na rzecz finansującego za świadczenia dodatkowe, o ile są one wyodrębnione z opłat leasingowych, podatków oraz składek na ubezpieczenie środków trwałych lub też kaucji określonej w umowie leasingu wpłaconej finansującemu przez korzystającego (art. 17j ust. 2 Ustawy CIT).

Należy zwrócić uwagę, że do opodatkowania stron umowy zawartej na czas nieoznaczony lub na czas oznaczony, lecz niespełniającej warunków, określonych w art. 17b ust. 1 pkt 3 Ustawy CIT stosuje się przepisy, o których mowa w art. 12-16, dla umów najmu i dzierżawy.

Na gruncie powyżej przytoczonych przepisów Ustawy CIT, można wyciągnąć zatem wniosek, że charakter tzw. leasingu operacyjnego w ujęciu podatkowym zbliżony jest do umowy najmu lub dzierżawy (istota takiego leasingu operacyjnego sprowadza się bowiem do używania rzeczy, która stanowi własność leasingodawcy, za co korzystający ponosi opłaty na jego rzecz, stanowiące w całości wynagrodzenie za używanie rzeczy stanowiące po stronie korzystającego koszt podatkowy a po stronie finansującego przychód podatkowy).

W konsekwencji, w przypadku leasingu kwalifikowanego na gruncie przepisów podatkowych do leasingu operacyjnego, nie ma możliwości odrębnego rozpoznania części odsetkowej raty leasingowej. Regulacje podatkowe w tzw. leasingu operacyjnym identyfikują bowiem jedynie opłatę jako element kosztu korzystania z rzeczy, bez określania poszczególnych elementów kalkulacyjnych tej opłaty. W przypadku umów tzw. leasingu operacyjnego pojęcie „części odsetkowej raty leasingowej” nie występuje w żaden sposób jako odrębna pozycja stanowiąca przychód czy koszt podatkowy. Przepisy art. 17b Ustawy CIT wskazują, że w przypadku umów kwalifikowanych jako leasing operacyjny, przychodem finansującego i odpowiednio kosztem uzyskania przychodów korzystającego są opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy.

Wyodrębnienie części odsetkowej raty dla celów podatkowych możliwe jest jedynie w przypadku leasingu finansowego. Wynika to z faktu, iż w przypadku leasingu finansowego mamy do czynienia z rozłożeniem płatności za nabycie na raty (udzielenia pewnego rodzaju pożyczki). Tym samym podział raty leasingowej na część kapitałową i odsetkową może mieć miejsce wyłącznie w przypadku umów spełniających kryteria leasingu finansowego, o którym mowa w art. 17f Ustawy CIT, bowiem jedynie ta kategoria umów zobowiązuje strony umowy do rozpoznania odpowiednio przychodów i kosztów uzyskania przychodów z tytułu tej części opłaty, która stanowi część odsetkową opłaty leasingowej (inna niż spłata wartości przedmiotu leasingu).

Powyższe znajduje również uzasadnienie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 5 marca 2019 roku (Znak: I SA/Gd 1130/18), w którym Sąd stwierdził, że: „W konsekwencji, w przypadku leasingu kwalifikowanego na gruncie przepisów podatkowych do leasingu operacyjnego - a z takim mamy do czynienia w stanie faktycznym sprawy - próby wyodrębnienia z opłat „części odsetkowej raty leasingowej” stanowiłoby zabieg sztuczny, niewynikający z przepisów prawa, gdyż regulacje podatkowe w leasingu operacyjnym identyfikują jedynie opłatę za korzystanie z rzeczy, bez określania poszczególnych elementów kalkulacyjnych tej opłaty. Opłat tych nie można w części uznać za koszty finansowania dłużnego, gdyż ich ponoszenie nie jest związane z uzyskaniem od leasingodawcy jakichkolwiek środków finansowych, co jest warunkiem koniecznym dla objęcia tych wydatków regulacją z art. 15c ust. 13 Ustawy CIT”.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, części odsetkowej raty leasingowej ponoszonej w związku z zawarciem umowy zakwalifikowanej zgodnie z przepisami prawa podatkowego do tzw. umowy leasingu operacyjnego, nie można uznać za koszty finansowania dłużnego. Część odsetkowa płatna przez korzystającego na rzecz leasingodawcy nie jest związana z uzyskaniem od leasingodawcy jakichkolwiek środków finansowych, bowiem w danej relacji prawnej dochodzi jedynie do udostępnienia środka trwałego nadal pozostającego w posiadaniu samoistnym leasingodawcy.

Bez względu również na powyższe, pozostaje kwestia zakwalifikowania przez Wnioskodawcę Umowy Leasingu na potrzeby MSSF jako leasing finansowy zgodnie z MSR 17/leasing zgodnie z MSSF 16. Wnioskodawca w tym miejscu pragnie zaznaczyć, iż kwalifikacja Umowy Leasingu dla potrzeb podatkowych odbywa się tylko i wyłącznie na podstawie przepisów podatkowych (w niniejszej sprawie na podstawie przepisów Ustawy CIT). Przepisy o rachunkowości w tym zakresie pozostają bez znaczenia, gdyż art. 15c Ustawy CIT nie odsyła również w żadnym zakresie do regulacji ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości lub MSSF.

Co więcej, Wnioskodawca chciałby zauważyć, iż regulacja dotycząca kosztów finansowania dłużnego została wprowadzona w wyniku implementacji do przepisów krajowych Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (dalej: „Dyrektywa ATAD”).

Zgodnie z art. 2 pkt 1 Dyrektywy ATAD przez koszty finansowania zewnętrznego (odpowiednik kosztów finansowania dłużnego) należy rozumieć, m.in. element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego. W myśl przywołanego przepisu, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów powinny podlegać zatem jedynie płatności w części odsetkowej z tytułu leasingu finansowego, a nie leasingu operacyjnego. Tym samym, Dyrektywa ATAD bezpośrednio wskazuje, iż wyłączenie nadwyżki kosztów finansowania dłużnego z kosztów uzyskania przychodów - zgodnie z celem Dyrektywy ATAD - powinno mieć zastosowanie tylko do elementu odsetkowego finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego w rozumieniu norm podatkowych.

Dla potwierdzenia powyższej tezy, należy w tym miejscu przytoczyć wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 11 października 2018 roku (Znak: I SA/Wr 651/18), w którym sąd stwierdził, iż: „Mając zatem na uwadze racjonalność ustawodawcy, cel wprowadzenia nowych przepisów w zakresie ograniczenia zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego, jak również uzasadnienie do ustawy wprowadzającej ww. regulacje, w którym powołano się wprost na regulacje zawarte w Dyrektywie ATAD, należy stwierdzić, że użyte w znowelizowanej ustawie pojęcie „część odsetkowa raty leasingowej” powinno odnosić się tylko do leasingu finansowego, o którym mowa w art. 17f ustawy CIT. Jak wskazano wyżej - w art. 2 pkt 1 Dyrektywy ATAD wprost wskazany został „element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingowania finansowego”. Dlatego też należy uznać, że polskiemu ustawodawcy również chodziło o leasing finansowy, o którym mowa w art. 17f ustawy CIT. W ocenie Sądu, do opłat za korzystanie z rzeczy, które na gruncie przepisów ustawy CIT kwalifikowane są jako leasing operacyjny - w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. - nie mają zastosowania ograniczenia z art. 15c ustawy CIT. Kwota tych opłat nie wpłynie w żaden sposób na wykorzystanie, czy wyznaczenie limitów lub wskaźników zawartych w tych regulacjach.”

Podobnie wypowiada się również Radosław Kowalski (Kowalski Radosław. Rozliczanie odsetek w kosztach podatkowych. Publikacje Elektroniczne ABC), stwierdzając, iż „Można byłoby prowadzić spory dotyczące zakresu pojęcia kosztów finansowania dłużnego w relacji do pojęcia opłat leasingowych. Tymczasem należy odwołać się do istoty przepisów „odsetkowych”, wczytać się w treść uzasadnienia, a nade wszystko regulacji prawa unijnego. I właśnie te ostatnie, a dokładniej definicja kosztów finansowania zewnętrznego zawarta w ATAD, pozwalają stwierdzić, że zapewne chodzi wyłącznie o leasing finansowy. W art. 2 pkt 1 ATAD expressis verbis wskazany został „element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego. Powyższe nie pozostawia wątpliwości co do tego, że podatnicy korzystający z leasingu operacyjnego nie zastosują do takich opłat limitów z art. 15c u.p.d.o.p., jak też że kwota tych opłat (w tym wskazanych w fakturze jako odsetki) nie wpłynie w żaden sposób na wykorzystanie czy wyznaczenie limitów lub wskaźników zawartych w takich regulacjach.”

Końcowo, Spółka pragnie w tym miejscu przytoczyć treść art. 2a Ordynacji podatkowej, zgodnie z którą, w przypadku niedających się usunąć wątpliwości, co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika (zasada in dubio pro tributario).

Powyższe oznacza, że w sytuacji wystąpienia rozbieżności pomiędzy tekstem Dyrektywy ATAD a tekstem Ustawy CIT, należy uznać, iż na potrzeby interpretacji art. 15c ustawy CIT w zw. z art. 2 pkt 1 Dyrektywy ATAD, wyłączeniu podlegać będą jedynie części odsetkowe raty leasingu finansowego. Jeżeli zatem wyżej przedstawiona wykładnia językowa, systemowa lub celowościowa nie pozwoli na usunięcie występujących w prawie wątpliwości, wówczas organ podatkowy będzie zobowiązany do wydania rozstrzygnięcia na korzyść podatnika (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 listopada 2017 roku; Znak: II FSK 3280/15).

Ponownie należy zauważyć, że cechą charakterystyczną dla leasingu finansowego jest rozbicie raty leasingowej na ratę kapitałową i odsetkową i tę okoliczność, w połączeniu z treścią Dyrektywy ATAD, która stanowiła podstawę do zmiany przepisów polskiej Ustawy CIT, należy brać pod uwagę przy ocenie, czy część odsetkowa raty tzw. leasingu operacyjnego stanowi koszt finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c Ustawy CIT.

Podsumowując - zdaniem Wnioskodawcy, art. 15c ust. 1 Ustawy CIT oraz art. 15c ust. 12 Ustawy CIT nie znajdą zastosowania do Części odsetkowej rat leasingowych ponoszonych z tytułu użytkowania Pojazdów na podstawie Umów Leasingu operacyjnego. W konsekwencji, Część odsetkowa raty leasingu operacyjnego nie będzie przedmiotowo objęta ograniczeniami w zaliczaniu odsetek do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 16 listopada 2020 r. wydałem interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB2-1.4010.345.2020.2.PB, w której uznałem Państwa stanowisko przedstawione we wniosku w zakresie konieczności zaliczenia do kosztów finansowania dłużnego wydatków ponoszonych z tytułu zapłaty części odsetkowych rat leasingowych – za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 20 listopada 2020 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z 18 grudnia 2020 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła do mnie 23 grudnia 2020 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej Interpretacji indywidualnej w całości oraz zasądzenie na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił skarżoną interpretację wyrokiem z 15 września 2021 r. sygn. akt III SA/Wa 225/21.

12 listopada 2021 r. wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

19 czerwca 2024 r. wycofałem skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny – postanowienie z 27 czerwca 2024 r. sygn. akt II FSK 1485/21 umorzył postępowanie kasacyjne.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 27 czerwca 2024 r.

Wyrok ten, opatrzony klauzulą prawomocności wpłynął do mnie 7 sierpnia 2024 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku 

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w ww. wyroku;

- ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo przywołać należy pełne brzmienie art. 17b ust. 1 Ustawy CIT, zgodnie z którym:

Z kolei zgodnie z art. 17j ust. 1 i 2 Ustawy CIT:

Powyższe pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym: