Ustalenie, czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że kwoty, którymi obciąża Spółkę bank lub też, które otrzymuje ona od banku, powstałe z tytułu zawartych i opisanych w stanie faktycznym kontraktów zabezpieczających oraz koszty i prowizje bankowe poniesione w związku z zawarciem tych transakcji, nie mieszczą się w definicji kosztów finansowania dłużnego zawartej w art. 15c ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym pozostają bez wpływu na określenie kosztów finansowania dłużnego.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 sierpnia 2024 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że kwoty, którymi obciąża Spółkę bank lub też, które otrzymuje ona od banku, powstałe z tytułu zawartych i opisanych w stanie faktycznym kontraktów zabezpieczających oraz koszty i prowizje bankowe poniesione w związku z zawarciem tych transakcji, nie mieszczą się w definicji kosztów finansowania dłużnego zawartej w art. 15c ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), a tym samym pozostają bez wpływu na określenie kosztów finansowania dłużnego.     

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka A. Spółka z o.o. z siedzibą w (…) (dalej jako: „Wnioskodawca”, „Podatnik”, „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz czynnym podatnikiem VAT. Jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów.

Spółka w swojej działalności wykorzystuje mechanizm działania instrumentu finansowego przy umowach kupna-sprzedaży płodów rolnych zawieranych z rolnikami. Spółka wykorzystuje instrumenty pochodne typu Swap. Rzeczone instrumenty pochodne zabezpieczają przyszłe zmiany ceny na Giełdzie Matif.

Spółka nabywa od rolników indywidulanych wyprodukowane przez nich płody rolne. W dniu zawarcia umowy kupna-sprzedaży strony określają cenę wstępną płodów rolnych (cena określna w umowie z rolnikiem w oparciu o wartość bazową), a do umowy załączony jest schemat finansowy (lub też wpisany jest w umowę zawartą z rolnikiem) oparty o wycenę z Giełdy Matif z dnia sprzedaży, w określonej cenie w euro za 1t z terminem zapadalności za kilka miesięcy. Schemat ten wskazuje w jaki sposób ustalana jest cena końcowa nabywanego towaru.

W oparciu o jedną z umów Spółka przedstawia sposób ustalenia ceny końcowej i wstępnej:

Cena wstępna stanowi 80% ceny z dnia podpisania niniejszej umowy wyrażoną wartością w polskich złotych za jedną tonę (PLN/mt), liczona jest według wzoru: 80% x PLN/1mt) + Vat należny.

Spółka z kontrahentem ustala jednocześnie bazową wartość do ustalenia ceny wstępnej i końcowej bazowej wyrażoną w EUR za 1 mt (jedną tonę metryczną). Nadto umowa stanowi, że cena końcowa zostanie ustalona w PLN/t i będzie stanowiła iloczyn: notowań giełdy Matif na określony miesiąc i godzinę oraz wspólnie ustalonego przez strony kursu walutowego PLN/Euro. W przypadku braku porozumienia, co do kursu walutowego przyjęty zostanie średni kurs emitowany przez NBP w dniu ustalenia ceny końcowej. Umowa wskazuje ostateczny dzień i godziny ustalenia ceny końcowej, a w przypadku, gdy strony nie ustalą tej ceny w tym terminie, za obowiązującą cenę końcową zostanie uznana cena na podstawie wyceny z określonej godziny z giełdy Matif z określonego dnia (ostateczny dzień zapadalności).

Spółka równolegle dokonuje zabezpieczenia transakcji opartej o instrument finansowy w takiej samej kwocie euro za 1t (1mt) w banku. Do dnia zapadalności rolnik uczestniczy we wzrostach/spadkach na giełdzie Matif. W okresie od dnia zawarcia umowy kupna-sprzedaży do dnia zapadalności rolnik decyduje o momencie zamknięcia schematu określenia ceny. W momencie braku decyzji narzędzie zamykane jest przez Spółkę w dniu zapadalności określonej w umowie. Skutkuje to korektą wysokości ceny sprzedaży. W okresie po zawarciu umowy kupna-sprzedaży następuje fizyczny odbiór przedmiotu sprzedaży, a Spółka otrzymuje od rolnika fakturę VAT na 80% wartości ceny bazowej, którą reguluje. Pozostała część ceny bazowej jest rozliczana po zamknięciu przez rolnika schematu rozliczeń określone (i opisanego powyżej na podstawie jednej z umów), albo najpóźniej w dniu zapadalności (czyli ostateczna data rozliczenia), co jest zależne od ceny na Giełdzie Matif.

Z chwilą zamknięcia schematu i ustalenia ceny końcowej z zastosowaniem opisanego w umowie algorytmu i Giełdy Matif, Spółka zamyka instrument finansowy w banku w tej samej cenie, co cena na Giełdzie Matif. Jeżeli cena na Giełdzie Matif jest niższa niż cena bazowa, to bank pobiera z konta Spółki różnicę pomiędzy ceną bazową a ceną obliczoną według ceny na Giełdzie Matif w dniu zapadalności (w przypadku braku środków na koncie w banku Spółka jest zobowiązana do wpłacenia w ciągu 3 dni od zamknięcia instrumentu wymaganą kwotę). Jeżeli cena obliczona według ceny na Giełdzie Matif w dniu zapadalności jest niższa niż 80% ceny bazowej, to rolnik musi skorygować wystawioną fakturę za płody rolne i zwrócić Spółce różnicę.

W przypadku zamknięcia schematu z rolnikiem i instrumentu finansowego z bankiem w cenie opartej o wycenę Giełdy Matif w dniu zapadalności, która jest wyższa niż cena bazowa w umowie z rolnikiem, bank dokonuje zapłaty na rzecz Spółki różnicy pomiędzy ceną obliczoną według ceny na Giełdzie Matif w dniu zapadalności, a ceną bazową stanowiącą podstawę do obliczenia ceny wstępnej jako 80% ceny bazowej i ceny końcowej bazowej. Jednocześnie rolnik dokonuje korekty faktury VAT na ceną końcową, czyli obliczoną według ceny na Giełdzie Matif w dniu zapadalności, a Spółka wypłaca mu różnicę pomiędzy ceną obliczoną według ceny na Giełdzie Matif w dniu zapadalności, a 80% wartości ceny bazowej (czyli ceny wstępnej).

W momencie otrzymania faktury zakupowej za płody rolne, dotyczącej zawartego do tej umowy instrumentu finansowego Swap, Spółka księguje koszt zakupu - 80% ceny bazowej (cena wstępna) jako koszt podatkowy, a po drugiej stronie uzyskuje po sprzedaży płodów rolnych przychód w wysokości 100% ceny sprzedaży do osoby trzeciej. Po zrealizowaniu (zamknięciu) instrumentu finansowego Swap i schematu zapłaty ceny z rolnikiem, jeżeli transakcja była zakończona w cenie towaru niższej niż cena bazowa, bank obciąża Spółkę różnicą w tych cenach. Spółka tę różnicę ujmuje jako koszt finansowy. Jeżeli cena obliczona według ceny na Giełdzie Matif w dniu zapadalności jest wyższa czy niższa niż wskazana w fakturze zawierającej 80% ceny bazowej, to rolnik wystawia Spółce fakturę korygującą na zwiększenie lub zmniejszenie ceny płodów rolnych, co Spółka ujmuje jako zwiększenie lub zmniejszenie kosztu zakupu. Jeśli cena oparta o wycenę Giełdy Matif w dniu zapadalności (cena końcowa) była wyższa niż cena bazowa w umowie z rolnikiem, to wtedy bank wpłaca tę różnicę na konto Spółki i jest ta wartość księgowana w przychody finansowe. Rolnik w takim przypadku wystawia Spółce fakturę korygującą na zwiększenie ceny zakupu, co stanowi koszt podatkowy Spółki w momencie (roku podatkowym) otrzymania faktury korekty.

Koszty ponoszone przy realizacji instrumentów finansowych, dzielone są w doktrynie i przepisach prawa na koszty finansowe zabezpieczające i na koszty finansowe zarządzające. Z uwagi na specyfikę działalności prowadzonej przez Spółkę na rynku rolnym krajowym i zagranicznym, Spółka traktuje te koszty jako koszty zabezpieczające konkretne transakcje i przypisuje do prowadzonej działalności gospodarczej. Ostatecznie zgodnie z mechanizmem działania tych form zabezpieczeń, to rolnik ponosi koszt zawarcia instrumentu finansowego w postaci Swap. Spółka ponosi także koszty bankowe - opłaty, prowizje.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że kwoty, którymi obciąża Spółkę bank lub też, które otrzymuje ona od banku, powstałe z tytułu zawartych i opisanych w stanie faktycznym kontraktów zabezpieczających oraz koszty i prowizje bankowe poniesione w związku z zawarciem tych transakcji, nie mieszczą się w definicji kosztów finansowania dłużnego zawartej w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, a tym samym pozostają bez wpływu na określenie kosztów finansowania dłużnego?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wykorzystane instrumenty zabezpieczające opisane w stanie faktycznym nie stanowią kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Spółka wykorzystuje instrumenty pochodne typu Swap. Rzeczone instrumenty pochodne zabezpieczają przyszłe zmiany ceny na Giełdzie Matif - istotą stosowanej metody zabezpieczenia jest zamknięcie otwartej pozycji cenowej poprzez zawarcie transakcji przeciwstawnej pod względem wartości. Wskutek zawierania rzeczonych transakcji rozliczenie ceny następuje w terminie późniejszym od terminu jej przeprowadzenia.

Z uwagi na specyfikę działalności prowadzonej przez Spółkę, brak wykorzystywania przez Spółkę mechanizmów ograniczających wpływ wahań cen na giełdach na dokonywane transakcje zakupu skutkowałby w praktyce niemożnością generowania oczekiwanej marży na prowadzonej działalności. Wykorzystywanie instrumentów zabezpieczających ma na celu zminimalizowanie odchyleń między ceną zakupu towaru, a jego ceną finalną, pozwalając Spółce na osiągnięcie oczekiwanej marży na dokonywanej transakcji. Tym samym, stosowane przez Spółkę instrumenty zabezpieczające służą zabezpieczeniu wygenerowania zakładanej przez Spółkę marży na transakcjach w ramach podstawowej działalności Spółki.

Na mocy przepisów ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r. poz. 2175; dalej: „ustawa nowelizująca”) nastąpiła nowelizacja przepisów ograniczających wysokość zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów odsetek (kosztów finansowania dłużnego). W ramach implementacji dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r., ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (dalej: „dyrektywa ATAD”), dokonano modyfikacji przepisów dotyczących tzw. niedostatecznej kapitalizacji (thin cap), tj. przepisów przeciwdziałających nadmiernemu finansowaniu podatników długiem, co skutkuje erozją bazy podatkowej w państwie siedziby spółki (art. 15c i art. 15ca ustawy o CIT).

Zgodnie ze znowelizowanym art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

W myśl art. 15c ust. 3 ustawy o CIT, przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Koszty finansowania dłużnego to, zgodnie z ust. 12 artykułu 15c ustawy o CIT, wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Na uwadze należy mieć fakt, że zmiany przepisów ustawy o CIT w zakresie wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego, które weszły w życie 1 stycznia 2018 r. stanowią implementację dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. (dyrektywa ATAD). Zgodnie z definicją kosztów finansowania zewnętrznego zawartą w art. 2 pkt 1 dyrektywy ATAD, są nimi: „wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomicznie równoważne odsetkom i wydatki poniesione w związku z pozyskiwaniem finansowania, zgodnie z definicją w prawie krajowym, w tym - choć nie tylko - płatności w ramach pożyczek partycypacyjnych, odsetki kalkulacyjne z tytułu takich instrumentów jak obligacje zamienne i obligacje zerokuponowe, kwoty w ramach alternatywnych uzgodnień dotyczących finansowania, takich jak finansowanie typu islamskiego, element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego, odsetki skapitalizowane ujęte w wartości bilansowej danego składnika aktywów lub amortyzacja skapitalizowanych odsetek, kwoty określane przez odniesienie do zwrotu z finansowania w ramach zasad dotyczących ustalania cen transferowych, w stosownych przypadkach, kwoty odsetek nominalnych w ramach instrumentów pochodnych lub uzgodnień dotyczących zabezpieczenia związanych z finansowaniem zewnętrznym, z którego korzysta dany podmiot, określone zyski i straty z tytułu różnic kursowych wynikające z zaciągniętych pożyczek i instrumentów związanych z pozyskiwaniem finansowania, opłaty gwarancyjne związane z uzgodnieniami dotyczącymi finansowania, opłaty związane z uzgodnieniami i podobne koszty związane z zaciąganiem pożyczek”.

Zgodnie z uzasadnieniem do zmian w przepisach: „Zakres definicji kosztów finansowania zewnętrznego jest szeroki. Jest on w szczególności szerszy od obecnego zakresu przedmiotowego analogicznych przepisów krajowych, określonego w art. 16 ust. 7b (definicja pożyczki) i art. 15c ust. 8 (definicja odsetek) ustawy o CIT. Obecny zakres wymaga zatem dostosowania (rozszerzenia) do zakresu przewidzianego dyrektywą” (uzasadnienie do projektu ustawy zmieniającej, str. 16 i 17).

Zatem z treści przytoczonych wyżej przepisów wynika, że katalog kosztów finansowania dłużnego obejmuje wszystkie („wszelkiego rodzaju”) obciążenia związane z pozyskaniem finansowania i jest to katalog otwarty, na co wskazuje choćby zwrot „w szczególności” użyty w tym przepisie.

Podsumowując, przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków.

Będą to w szczególności:

‒   odsetki od kredytów, pożyczek (w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej), zobowiązań, factoringu,

‒   opłaty, prowizje, premie,

‒   część odsetkowa raty leasingowej,

‒   koszty gwarancji i zabezpieczeń związanych z pozyskaniem finansowania,

‒   koszty związane z tzw. mechanizmem kredytu kupieckiego, który daje nabywcy prawo wydłużenia terminu płatności (za sprzedany towar lub usługę), za co od odbiorcy pobierane jest dodatkowe wynagrodzenie, kalkulowane za okres odroczenia terminu płatności,

‒   kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań,

‒   koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione, czyli wstępne opłaty, prowizje, wynik na transakcji zabezpieczającej w związku z zabezpieczeniem ryzyk związanych z zaciągnięciem kredytów, pożyczek, zobowiązań,

‒   zrealizowane różnice kursowe od zobowiązań wynikających z finansowania dłużnego w walucie obcej.

Natomiast przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego (art. 15c ust. 13 ustawy o CIT). Prawodawca nakazuje do takiej kategorii zaliczyć zatem również przychody inne niż odsetki, a definiuje je w sposób otwarty i przez to szeroki. To oznacza, że identyfikując tego rodzaju przychody, podatnik musi zastosować dokładnie takie same kryteria, jak przy wyznaczaniu kosztów finansowania dłużnego.

Jak wskazano powyżej, przez koszty finansowania dłużnego w świetle art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, należy rozumieć wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione. Przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego (art. 15c ust. 13 ustawy o CIT).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu transakcji zabezpieczającej z wykorzystaniem bankowego instrumentu zabezpieczającego typu Swap, zawierane przez Spółkę transakcje mają na celu zminimalizowanie ryzyka zmiany cen na Giełdzie Matif. Transakcje te zabezpieczają kluczowe dla działalności Spółki transakcje zakupu towarów od rolników i tym samym mają na celu zabezpieczenie podstawowego źródła jego przychodów. Z uwagi na to, że instrumenty finansowe nabywane są wyłącznie w celu zabezpieczenia się przed wskazanymi rodzajami ryzyk, nie mają charakteru spekulacyjnego i nie powodują uzyskania przez Spółkę jakiejkolwiek formy finansowania, należy uznać, że przychody oraz koszty, ponoszone przez Spółkę z tytułu zawierania tego rodzaju kontraktów, nie są związane z pozyskaniem lub korzystaniem ze środków finansowych. W konsekwencji przychody i koszty związane z realizacją instrumentów zabezpieczających wynikające z kontraktów zawartych z bankiem. Jak i koszty obsługi tych kontraktów i prowizje nie powinny być uwzględniane w kosztach finansowania dłużnego

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym