Czy Spółka jest uprawniona do wstecznego obniżenia stawek amortyzacyjnych od przyjętych do amortyzacji środków trwałych do dowolnej wysokości (wyższej niż 0%), w tym również za wcześniejsze lata podatkowe?

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 sierpnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 13 sierpnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka jest uprawniona do wstecznego obniżenia stawek amortyzacyjnych od przyjętych do amortyzacji środków trwałych do dowolnej wysokości (wyższej niż 0%), w tym również za wcześniejsze lata podatkowe.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

A sp. z o.o. z siedzibą w (…) (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest spółką z siedzibą w Polsce podlegającą w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Przedmiotem działalności Spółki jest w szczególności produkcja i sprzedaż katalizatorów. Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

3 lipca 2023 r. doszło do podziału przez wydzielenie B sp. z o.o., jako spółki dzielonej, na podstawie art. 529 § 1 pkt 4 Kodeksu Spółek Handlowych poprzez przeniesienie części majątku spółki dzielonej, stanowiącej zorganizowaną część przedsiębiorstwa na Wnioskodawcę jako spółkę przejmującą. Wnioskodawca w wyniku podziału oraz sukcesji praw i obowiązków przejął w szczególności zakład produkcji (…) w (…). W skład tej zorganizowanej części przedsiębiorstwa wchodziły także środki trwałe oraz umowy zawarte z dostawcami i odbiorcami.

Zgodnie z art. 16g ust. 9 ustawy o CIT Spółka ustaliła wartość początkową środków trwałych w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji środków trwałych podmiotu podzielonego. Zgodnie z art. 16h ust. 3 ustawy o CIT Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuuje metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot podzielony, z uwzględnieniem art. 16i.

W efekcie, Spółka w ramach prowadzonej działalności posiada i wykorzystuje składniki majątkowe stanowiące środki trwałe w rozumieniu art. 16a ustawy o CIT (dalej: „Środki Trwałe”), podlegające amortyzacji. Co do zasady Środki Trwałe podlegają amortyzacji tzw. metodą liniową, o której mowa w art. 16h ustawy o CIT. Spółka dokonuje również jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, których wartość początkowa jest równa bądź niższa niż 10.000 zł.

Dla Środków Trwałych amortyzowanych metodą liniową Spółka zamierza dokonać wstecznego obniżenia stawek amortyzacyjnych ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2024 r. do poziomu powyżej 0% (na przykład 0,1% lub więcej) na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT. Obniżenie stawek amortyzacyjnych będzie dotyczyło już wykorzystywanych wcześniej środków trwałych.

Środki Trwałe, w odniesieniu do których Wnioskodawca zamierza obniżyć stawki amortyzacyjne nie były oraz nie są wykorzystywane przez Wnioskodawcę w działalności, z tytułu której dochody podlegały lub podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym. Były one wykorzystane w takiej działalności przez podmiot dzielony.

Decyzja o wstecznym obniżeniu stawek amortyzacyjnych, ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2024 r. lub od 1 dnia każdego kolejnego roku podatkowego, może zostać podjęta również w kolejnych latach podatkowych. W zależności od sytuacji, Spółka dokona również stosownej korekty uprzednio złożonego zeznania rocznego CIT-8, wykazując obniżoną wysokość kosztów z tytułu odpisów amortyzacyjnych (np. w przypadku podjęcia decyzji o obniżeniu stawek amortyzacyjnych już w roku 2025, ale ze skutkiem od 1 stycznia 2024).

Pytanie

Czy Spółka jest uprawniona do wstecznego obniżenia stawek amortyzacyjnych od przyjętych do amortyzacji środków trwałych do dowolnej wysokości (wyższej niż 0%), w tym również za wcześniejsze lata podatkowe?

Państwa stanowisko

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka jest uprawniona do wstecznego obniżenia stawek amortyzacyjnych od przyjętych do amortyzacji środków trwałych do dowolnej wysokości (wyższej niż 0%), w tym również za wcześniejsze lata podatkowe.

Ogólne zasady dotyczące dokonywania odpisów amortyzacyjnych zostały określone w art. 16a-16 m ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, oraz inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie natomiast z art. 16i ust. 5 ustawy o CIT podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Z wyżej powołanego przepisu wynika jednoznacznie, że podatnicy amortyzujący środki trwałe wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej z zastosowaniem metody liniowej, mogą obniżyć stosowane dla celów podatkowych stawki amortyzacyjne w stosunku do stawek określonych w Wykazie stawek.

W przypadku Spółki nie znajdzie zastosowania art. 16i ust. 8 ustawy o CIT, zgodnie z którym przepisów ust. 4 i 5 nie stosuje się do środków trwałych wykorzystywanych przez podatników w działalności, z której dochody podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym - w okresie korzystania z takiego zwolnienia. Jak Spółka wskazywała w stanie faktycznym, nie prowadzi działalności z tytułu której dochody podlegały lub podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym, ale środki trwałe wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa otrzymanej w wyniku podziału były wykorzystywane przez podmiot dzielony w działalności zwolnionej. Przepis ten jednak dotyczy zakazu obniżania stawek amortyzacyjnych w okresie korzystania ze zwolnienia.

W ocenie Wnioskodawcy, przepis art. 16i ust. 5 zd. 2 ustawy o CIT, w zakresie w jakim wskazuje on, iż zmiany stawek dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, należy interpretować w ten sposób, że obniżenia stawki amortyzacji określonej w Wykazie stawek można dokonać zarówno w odniesieniu do przyszłych, jak i przeszłych rozliczeń podatkowych (lat podatkowych, za które podatnik złożył już deklarację CIT-8), w tym za wszystkie lata podatkowe wstecz, które nie uległy jeszcze przedawnieniu zgodnie z Ordynacją podatkową.

Wskazać należy w pierwszej kolejności, iż w art. 16i ust. 5 zd. 2 ustawy o CIT nie określa, że zmiana ta musi następować od pierwszego miesiąca roku podatkowego następnego po roku bieżącym, jak również nie zastrzeżono, że zmian stawek amortyzacji nie wolno dokonywać wstecz. Brzmienie wykładanego przepisu nie zawiera jakichkolwiek przesłanek do wprowadzenia ograniczenia, którego podstawę miałoby stanowić sformułowanie „od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego”. To końcowe sformułowanie zawarte w wykładanym przepisie dotyczy bowiem tylko części normy prawnej (przyszłości). Natomiast wcześniejsze sformułowanie zawarte w zdaniu drugim art. 16i ust. 5 ustawy o CIT („począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji”) jednoznacznie wskazuje zarówno na czas teraźniejszy, jak i umożliwia działanie wstecz (z zastrzeżeniem przewidzianym dla ograniczenia w postaci przedawnienia danego zobowiązania podatkowego, którego owo wsteczne działanie może dotyczyć). Istotne ograniczenia w stosowaniu analizowanego przepisu dotyczą zatem okresu początkowego, którym jest miesiąc wprowadzenia środka trwałego do ewidencji, ewentualnie ujawnienia środka trwałego w ewidencji, a także konieczność stosowania jednej stawki w rozliczeniu za dany rok podatkowy.

Wykładnia gramatyczna art. 16i ust. 5 ustawy o CIT uzasadnia zatem wniosek, że wolą ustawodawcy było (i jest) stworzenie podatnikom możliwości modyfikowania podstawy opodatkowania za dany rok podatkowy w sposób elastyczny, poprzez możliwość korygowania odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów również w latach wcześniejszych (wsteczna korekta odpisów amortyzacyjnych).

Tym samym wobec faktu, iż przedmiotowy przepis art. 16i ust. 5 zd. 2 ustawy o CIT nie wskazuje, o który tzw. „następny” rok podatkowy chodzi, w ocenie Wnioskodawcy, uznać należy jednoznacznie, iż obniżenia stawki amortyzacyjnej można dokonywać:

-    począwszy od miesiąca, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych albo

-    od pierwszego miesiąca każdego (jakiekolwiek) kolejnego roku podatkowego, następującego po roku podatkowym, w którym nastąpiło wprowadzenie środka trwałego do ewidencji środków trwałych, przy czym zmiany te mogą być dokonywane zarówno „na bieżąco”, jak i wstecznie, z uwzględnieniem oczywiście okresu przedawnienia zobowiązania CIT.

Przepis artykułu 16i ust. 5 ustawy o CIT nie zawiera zatem ograniczenia dokonywania wstecznej korekty amortyzacji. Skoro więc Ustawodawca wprost nie wprowadził takiego wyłączenia, to nie jest zasadnym domniemywać, że taki zakaz istnieje.

Zawarte w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT terminy nie wprowadzają zakresu czasowego dokonywania tych zmian, lecz określają jedynie „punkty w czasie” (tj. miesiące), od których obniżenie stawki amortyzacyjnej może być dokonywane (tj. od których wysokość odpisów amortyzacyjnych może być ustalana przy zastosowaniu obniżonej stawki). Przepis ten nie wprowadza natomiast limitu czasowego na dokonanie obniżenia stawki amortyzacyjnej. Również literalna wykładnia przedmiotowego przepisu nie pozwala na stwierdzenie, że zmiany stawek amortyzacyjnych można dokonać tylko na przyszłość (tj. tylko na przyszłe okresy rozliczeniowe). W konsekwencji takiej konstrukcji uregulowań, w ocenie Wnioskodawcy, zmiany stawek amortyzacyjnych można dokonać zarówno „na bieżąco” (tzn. korygując stawki w odniesieniu do przyszłych okresów), jak i „wstecz” (tzn. za okresy wcześniejsze).

Na prawidłowość powyższego stanowiska wskazuje również treść uzasadnienia projektu nowelizacji ustawy o CIT , w szczególności dotyczącego nowelizacji art. 16i ust. 5 ustawy o CIT (zob. druk sejmowy nr 411 z 17 kwietnia 2002 r.), w którym wskazano, że: „podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania.”

Ponadto, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż jego stanowisko znajduje oparcie również w art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej, wg którego, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Zatem brak możliwości dokonania wstecznej korekty, a tym samym brak uprawnienia do korekty uprzednio złożonej deklaracji mógłby wystąpić wyłącznie w przypadku wyraźnie uregulowanego wyjątku w ustawie podatkowej.

Za słusznością stanowiska Spółki przemawia wreszcie również fakt, że wsteczna zmiana stawek amortyzacji podatkowej w istocie stanowi jedynie techniczne rozliczenie kosztu w czasie, które nie rzutuje wstecznie na treść obowiązków podatkowych. Nie spowoduje jednocześnie, że Spółka uzyska w rozliczeniu globalnym korzyści podatkowe, ponieważ górną granicą sumy odpisów amortyzacyjnych pozostaje wartość początkowa środka trwałego podlegającego amortyzacji. Brak zatem racjonalnego uzasadnienia do odmowy retrospektywnej zmiany (zwiększenia lub zmniejszenia) stawek amortyzacji.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje oparcie w najnowszym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 lutego 2024 r. o sygn. akt II FSK 708/21, w którym Sąd wskazał m.in., że „W art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p. nie uregulowano wprost ani zakazu dokonywania korekty deklaracji podatkowej (z uwagi na zmianę stawki amortyzacji dokonaną „wstecz”), ani bezpośredniego zakazu dokonywania zmian stawek amortyzacji za lata wcześniejsze. Podkreślić należy, że gdyby ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie takiego zakazu, to powinien uczynić to w sposób niebudzący wątpliwości w ustawie. Błędnie zatem wywodzi organ podatkowy, że - wbrew stanowisku wyrażonemu przez spółkę - nie jest ona uprawniona do dokonania zmiany stawek amortyzacyjnych z mocą wsteczną za poprzednie lata podatkowe ze skutkiem od „pierwszego miesiąca” danego roku podatkowego. Ograniczenie możliwości „wstecznego” modyfikowania wysokości dokonywanych odpisów amortyzacyjnych (kosztów uzyskania przychodów), a przez to również podstawy opodatkowania, związane jest z terminem przedawnienia zobowiązania podatkowego (art. 70 § 1 Op). Brak jest natomiast jakichkolwiek podstaw do wprowadzenia prezentowanego przez organ ograniczenia przy dokonywaniu wykładni art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p. w oparciu o końcową część zdania drugiego tego przepisu, z pominięciem jego części początkowej.

Tym samym nieusprawiedliwiony okazał się materialnoprawny zarzut skargi kasacyjnej”.

Powyższe stanowisko potwierdza ugruntowana już linia orzecznicza sądów administracyjnych m in.:

-Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 stycznia 2024 r. o sygn. II FSK 545/21,

-Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 stycznia 2024 r. o sygn. II FSK 807/21,

-Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 lutego 2022 r. o sygn. II FSK 1413/19,

-Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 20 grudnia 2023 r. o sygn. I SA/Op 299/23,

-Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 lipca 2022 r. o sygn. III SA/Wa 3008/21,

-Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27 kwietnia 2022 r. o sygn. I SA/Łd 92/22,

-Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 16 marca 2022 r. o sygn. I SA/Gd 1187/21,

-Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 25 marca 2021 r. o sygn. I SA/Go 32/21,

-Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2018 r. o sygn. III SA/Wa 566/18.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy ma on prawo obniżyć stawki amortyzacji w odniesieniu do posiadanych środków trwałych, amortyzowanych metodą liniową, z mocą wsteczną tj. od 1 stycznia 2024 r. lub w przyszłości od 1 dnia każdego kolejnego roku podatkowego, przy czym decyzja taka może zostać podjęta także po złożeniu zeznania CIT-8 za rok, za który stawki amortyzacji zostaną obniżone.

W świetle powyższego, Wnioskodawca wnosi o uznanie jego stanowiska za prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”):

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo - skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a - 16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 ustawy o CIT:

W myśl art. 16f ust. 3 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o CIT:

Dodatkowo zauważyć należy, że zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o CIT:

Jak stanowi art. 16i ust. 1 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 16i ust. 4 ustawy o CIT:

Stosownie zaś do art. 16i ust. 5 ustawy o CIT:

Przy czym zgodnie z art. 16i ust. 8 ustawy o CIT:

Powołane przepisy art. 16i ust. 4 i ust. 5 ustawy o CIT, nie zabraniają odpowiednio podwyższenia czy obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki, tj. jej zwiększenia/zmniejszenia począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo jej zwiększenia/zmniejszenia począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 4 i ust. 5 ustawy o CIT, pomimo że nie została ograniczona przez Ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Zatem, ww. przepisy umożliwiły podatnikom podwyższenie/obniżenie stawek amortyzacyjnych, nie określając przy tym szczegółowych zasad tego procesu, za wyjątkiem określenia terminów, w których może do tych zmian dojść (czyli począwszy od miesiąca wprowadzenia do ewidencji lub od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego) oraz w przypadku stosowania dla tych środków trwałych odpisów amortyzacyjnych metodą liniową.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że w art. 16i ust. 4 i ust. 5 ustawy o CIT, ustawodawca jasno określił, kiedy może nastąpić modyfikacja stawki z Wykazu, stwierdzając, że zmiany stawki w odniesieniu do:

a) Środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji – dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji;

b) Środków pozostających już w ewidencji – dokonuje się począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zasady zawarte w art. 16i ust. 4 i ust. 5 ustawy o CIT nie oznaczają, że zmiany stawki amortyzacji można dokonać „wstecz”. Wyrażenie „następny”, zdaniem Organu, oznacza każdy następny rok podatkowy po obecnym. Tak więc podwyższenia/obniżenia stawek amortyzacji środków trwałych, które zostały wprowadzone do ewidencji we wcześniejszym okresie można dokonać tylko na początku każdego roku po bieżącym. Wskazuje na to także treść uzasadnienia projektu ustawy z 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (druk sejmowy nr 411 z dnia 17 kwietnia 2002 r.) „zgodnie z założeniami pakietu „Przede wszystkim przedsiębiorczość” zmieniono również Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, ograniczając liczbę pozycji Wykazu. Wprowadzono też możliwość zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie. Taka zmiana podyktowana była koniecznością dostosowania ustaw podatkowych z rozwiązaniami przyjętymi w ustawie o rachunkowości oraz stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników. Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania”.

W uzasadnieniu projektu ustawy nowelizującej wskazano zatem na możliwość zaplanowania obniżonych stawek amortyzacji dla celów podatkowych w okresie ponoszenia strat, a tym samym wpływania na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania. Nie można jednak uznać, że art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, zezwala na modyfikowanie odpisów amortyzacyjnych (a więc w konsekwencji wysokości kosztów podatkowych) za okresy wcześniejsze. Analogiczne zasady należy przyjąć do podwyższenia stawek amortyzacyjnych. Podatnicy nie są uprawnieni do modyfikowania kosztów uzyskania przychodów w dowolnym dla siebie momencie i za dowolny okres w przeszłości według własnego uznania, bez wyraźnej przyczyny powodującej korektę. Taką przyczyną może być m.in. błąd rachunkowy, oczywista omyłka czy też błędnie stosowane stawki amortyzacji.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o CIT:

W związku z powyższym, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i zdarzenie przyszłe, zmiany stawek amortyzacyjnych mogą Państwo dokonać począwszy od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego, przy czym przez słowo „następny” należy rozumieć każdy następny po obecnym (bieżącym) roku podatkowym. Nie mogą Państwo natomiast w trakcie lub po zakończeniu roku podatkowego w którym stosowali Państwo obniżone stawki podjąć decyzji dotyczącej modyfikacji stawki amortyzacyjnej ze skutkiem wstecz, dokonując korekty uprzednio dokonywanych odpisów amortyzacyjnych wg stawek wynikających z Wykazu, ponieważ jak wynika z wyżej powołanego przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, podatnik może dokonać zmiany od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Kolejne obniżenie/podwyższenie stawki amortyzacyjnej dla tych konkretnych środków trwałych będzie możliwe jak wynika z przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że w rozumieniu art. 16i ust. 4 i ust. 5 omawianej ustawy, zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ustawodawca stworzył więc możliwość obniżenia/podwyższenia stawek określonych w Wykazie, a decyzję w tym zakresie pozostawił podatnikowi. Jednocześnie brzmienie art. 16i ust. 4 i ust. 5 ustawy o CIT, nie pozostawia wątpliwości co do momentu, w którym może nastąpić modyfikacja stawki z Wykazu – jest to (w odniesieniu do środków będących już w ewidencji) – pierwszy miesiąc każdego następnego roku podatkowego. Zmiana stawki nie może być więc dokonana, jak twierdzi Spółka, z mocą „wsteczną” tj. od 1 stycznia 2024 r. Gdyby istniała taka możliwość przepis art. 16i ust. 4 i ust. 5 musiałby mieć brzmienie: „zmiany stawki można dokonać „wstecz” lub w trakcie roku podatkowego ze skutkiem począwszy od pierwszego miesiąca roku podatkowego”.

Reasumując, literalna wykładnia przepisu art. 16i ust. 4 i ust. 5 ustawy o CIT, nie daje podstaw do dokonania modyfikacji stawki amortyzacyjnej, a więc podjęcia przez podatnika decyzji w tym zakresie, w miesiącu innym niż pierwszy miesiąc każdego roku podatkowego.

Tym samym stanowisko Państwa stwierdzające, że Spółka ma prawo obniżyć stawki amortyzacji w odniesieniu do posiadanych środków trwałych, amortyzowanych metodą liniową, z mocą wsteczną tj. od 1 stycznia 2024 r., przy czym decyzja taka może zostać podjęta także po złożeniu zeznania CIT-8 za rok, za który stawki amortyzacji zostaną obniżone, jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Odnosząc się do powołanych przez Państwa wyroków sądów administracyjnych, stwierdzić należy, że wyroki te zapadły w konkretnych sprawach i są wiążące jedynie w tych sprawach (art. 153 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Powołane w treści Państwa stanowiska orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej interpretacji. Dodać należy, że Organu nie obciąża jednak obowiązek polemiki z powołanymi we wniosku o wydanie interpretacji orzeczeniami (wyrok WSA w Poznaniu z 13 czerwca 2017 r., sygn. akt I SA/Po 1643/16, wyrok NSA z 13 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2063/11).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U  z 2024 r. poz. 935 ze; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co  do  zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).