Wydatki ponoszone przez Spółkę na rzecz Zagranicznych Ubezpieczycieli z tytułu Polis ubezpieczeniowych (zarówno w okolicznościach kiedy płatność dokonywana jest przez Spółkę bezpośrednio na rzecz Zagranicznego Ubezpieczyciela, jak i w okolicznościach dokonywania płatności za daną Polisę ubezpieczeniową za pośrednictwem Pośredników Ubezpieczeniowych lub CRO) nie stanowią (nie będą stanowić) zapłaty za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a co za tym idzie Spółka nie jest (nie będzie) zobowiązana do poboru tzw. podatku u źródła od ww. płatności.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 lipca 2024 roku wpłynął Państwa wniosek z 19 lipca 2024 roku o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy wydatki ponoszone przez Spółkę na rzecz Zagranicznych Ubezpieczycieli z tytułu Polis ubezpieczeniowych (zarówno w okolicznościach kiedy płatność dokonywana jest przez Spółkę bezpośrednio na rzecz Zagranicznego Ubezpieczyciela, jak i w okolicznościach dokonywania płatności za daną Polisę ubezpieczeniową za pośrednictwem Pośredników Ubezpieczeniowych lub CRO) stanowią (będą stanowić) zapłatę za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a co za tym idzie czy Spółka jest (będzie) zobowiązana do poboru tzw. podatku u źródła od ww. płatności.

Uzupełnili go Państwo - na wezwanie - pismem z 5 września 2024 r. (data wpływu 5 września 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej również: „Spółka”) jest osobą prawną działającą w branży (...). Wnioskodawca jest rezydentem podatkowym w Polsce na gruncie ustawy o CIT, posiadającym nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

W ramach prowadzonej działalności Spółka nabywa szereg usług tak w zakresie ubezpieczeń majątkowych, jak i osobowych (dalej: "Polisy ubezpieczeniowe").

Usługi w zakresie Polis ubezpieczeniowych świadczone są przez podmioty posiadające w tym zakresie stosowne licencje, zezwolenia, pozwolenia lub koncesje (dalej: "Ubezpieczyciele"). Ubezpieczyciele nie są podmiotami powiązanym ze Spółką w rozumieniu art. 11a ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Część z Ubezpieczycieli, od których Spółka nabywa usługi w zakresie Polis Ubezpieczeniowych, nie ma na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej ani siedziby, ani zarządu w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o CIT (dalej: "Zagraniczni Ubezpieczyciele").

O ile jest to zasadne oraz o ile istnieje taka możliwość, Spółka samodzielnie nabywa od Ubezpieczycieli Polisy ubezpieczeniowe lub nabywa je za pośrednictwem wyspecjalizowanych w tym zakresie agentów lub brokerów ubezpieczeniowych (dalej: "Pośrednik Ubezpieczeniowy"). Pośrednicy Ubezpieczeniowi nie są podmiotami powiązanym ze Spółką w rozumieniu art. 11a ustawy o CIT. Część z Pośredników ubezpieczeniowych nie ma na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej ani siedziby, ani zarządu w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o CIT.

Z uwagi na specyfikę prowadzonej działalności, Spółka może nabywać również Polisy ubezpieczeniowe za pośrednictwem podmiotów, które nie są podmiotami wyspecjalizowanymi w tym zakresie. Podmioty te będące kontraktowymi organizacjami badawczymi (dalej zwane: „CRO”) prowadzą na zlecenie Spółki badania (...) lub inne badania związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością (...) (Spółka działa w tych badaniach jako sponsor badania). W związku z prowadzeniem przez CRO ww. badań, Spółka zleca nabycie przez CRO w imieniu i na rzecz Spółki Polis ubezpieczeniowych od Zagranicznych Ubezpieczycieli lub Pośredników Ubezpieczeniowych. CRO nie są podmiotami powiązanym ze Spółką w rozumieniu art. 11a ustawy o CIT. Część z CRO nie ma na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej ani siedziby, ani zarządu w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o CIT.

Wnioskodawca nie zawsze ma możliwość pozyskania certyfikatu rezydencji Ubezpieczyciela (Zagranicznych Ubezpieczycieli) oraz zagranicznych wyspecjalizowanych agentów lub brokerów ubezpieczeniowych (Pośredników Ubezpieczeniowych) lub CRO, na rzecz/za pośrednictwem których dokonuje płatności, o których mowa we wniosku.

Wnioskodawca przewiduje, że opisane sytuacje zdarzać będą się również w przyszłości.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

W uzupełnieniu wniosku z 5 września 2024 r. wskazaliście Państwo dane identyfikujące podmioty zagraniczne (Ubezpieczycieli, Pośredników Ubezpieczeniowych oraz CRO), o których mowa w opisie stanu faktycznego wniosku. Spółka przedstawiła dane tych podmiotów, które były zaangażowane w świadczenie usług ubezpieczeniowych w 2024 roku.

Jednocześnie Wnioskodawca oświadcza, że nie ma obiektywnej możliwości wskazania podmiotów zagranicznych od których w przyszłości pozyskiwać będzie polisy ubezpieczeniowe. Wybór tych podmiotów nastąpi bowiem w drodze konkursu ofert, które pozyskane zostaną od potencjalnych wykonawców przed rozpoczęciem kolejnych badań klinicznych. Należy jednocześnie podkreślić, że część z realizowanych badań klinicznych finansowana jest ze wsparciem dotacyjnym ze środków Funduszy Europejskich lub budżetu państwa. Umowy o dofinansowanie z tych źródeł wymagają, aby podwykonawców tych badań, w tym również dostawców polisy ubezpieczeniowej, wybierać w wyniku przeprowadzonej obiektywnej i bezstronnej procedury zakupowej, zgodnej z zasadą konkurencyjności (tj. w „paraprzetargu”).

Pytanie

Czy wydatki ponoszone przez Spółkę na rzecz Zagranicznych Ubezpieczycieli z tytułu Polis ubezpieczeniowych (zarówno w okolicznościach kiedy płatność dokonywana jest przez Spółkę bezpośrednio na rzecz Zagranicznego Ubezpieczyciela, jak i w okolicznościach dokonywania płatności za daną Polisę ubezpieczeniową za pośrednictwem Pośredników Ubezpieczeniowych lub CRO) stanowią (będą stanowić) zapłatę za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a co za tym idzie czy Spółka jest (będzie) zobowiązana do poboru tzw. podatku u źródła od ww. płatności?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez Spółkę na rzecz Zagranicznych Ubezpieczycieli z tytułu Polis ubezpieczeniowych (zarówno w okolicznościach kiedy płatność dokonywana jest przez Spółkę bezpośrednio na rzecz Zagranicznego Ubezpieczyciela, jak i w okolicznościach dokonywania płatności za daną Polisę ubezpieczeniową za pośrednictwem Pośredników Ubezpieczeniowych lub CRO) nie stanowią (nie będą stanowić) zapłaty za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a co za tym idzie Spółka nie jest (nie będzie) zobowiązana do poboru tzw. podatku u źródła od ww. płatności.

Uzasadnienie

Na wstępie Spółka zwraca uwagę, że zaprezentowane przez nią stanowisko zostało przejęte z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 sierpnia 2021 r., sygn. II FSK 587/21.

Wskazany powyżej wyrok został wydany w stanie faktycznym, którego istotne elementy są zbieżne z zaprezentowanym przez Spółkę stanem faktycznym oraz opisem zdarzenia przyszłego w niniejszym wniosku.

Jednocześnie, ww. wyrok jest pierwszym lecz niejedynym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego, który dotyczy kwestii możliwości uznania usług ubezpieczenia za świadczenia wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Z tych powodów, zdaniem Spółki, pogląd wyrażony w ww. prawomocnych wyroku powinien zostać przyjęty również w niniejszej sprawie.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze ustala się w wysokości 20% przychodów.

Ponieważ przychody ze świadczeń ubezpieczeniowych nie zostały wprost wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, stosowanie do nich ww. przepisu możliwe byłoby wyłącznie w przypadku istnienia ich podobieństwa do któregoś ze świadczeń w nim nazwanych.

Z uwagi na brak definicji legalnej zwrotu "świadczeń o podobnym charakterze", interpretując go należy w pierwszej kolejności kierować się jedną z podstawowych dyrektyw wykładni językowej, czyli dyrektywą języka potocznego, zgodnie z którą poszczególnym wyrażeniom normy prawnej nadaje się przede wszystkim znaczenie właściwe dla języka potocznego.

Zgodne ze słownikowym znaczeniem "charakter" oznacza "zespół cech właściwych danemu przedmiotowi lub zjawisku, odróżniających je od innych przedmiotów i zjawisk tego samego rodzaju" (Słownik języka polskiego PWN). W przypadku badanego przepisu oznacza to, że "właściwy zespół cech odróżniających" musi wytyczać zakres konstytutywnych właściwości wymienionych w nim świadczeń. Przez podobieństwo zaś należy rozumieć dzielenie cech przez zestawiane pojęcia.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny (NSA) w wyroku z 5 lipca 2016 r. w sprawie II FSK 2369/15: „świadczenia wymienione w tym przepisie można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p., ale posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie niewymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych".

Tym samym usługi o podobnym charakterze to usługi, które nie zostały wprost wymienione w tym przepisie, niemniej jednak posiadają w przeważającej mierze cechy charakterystyczne dla usług w nim wymienionych.

W świetle powyższego proces porównania świadczeń z uwagi na ich podobny charakter każdorazowo wymaga określenia cech konstytutywnych świadczenia wymienionego w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a następnie zestawienia ich z cechami świadczenia porównywanego z uwzględnieniem ilości cech wspólnych, ich istotności oraz natężenia zbieżności. Przy czym, jak wskazał NSA w wyroku II FSK 587/21: „w procesie tym należy kierować się zasadą eiusdem generis, zgodnie z którą, jeżeli prawodawca posłużył się przykładowym katalogiem obiektów – w tym przypadku świadczeń, z których wystąpieniem wiąże powstanie obowiązku podatkowego - to w toku jego interpretacji należy pomijać te obiekty, które nie wykazują istotnego podobieństwa do tych wymienionych”.

Zdaniem Spółki, nie ulega wątpliwości, że Polisy ubezpieczeniowe nie stanowią, ani nie są zbliżone charakterem do usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu oraz usług poręczeń. Usługi te nie mają cech charakterystycznych właściwych dla Polis ubezpieczeniowych.

Świadczeniami porównywanymi w niniejszej sprawie są zatem: gwarancja (jako świadczenie wymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT) oraz ubezpieczenie (jako świadczenie nabywane przez Spółkę, a nie wymienione we wskazanym przepisie).

Spółka uważa że Polisy ubezpieczeniowe nie stanowią ani usług gwarancji, ani usług o podobnym charakterze.

Należy zaznaczyć, że na gruncie języka potocznego gwarancja oznacza zarówno zapewnienie, że coś nastąpi, bądź jest prawdziwe, jak również odnosi się do zobowiązania producenta do naprawy lub wymiany nabytego towaru w przypadku ujawnienia się jego wad. Przez ubezpieczenie zaś należy rozumieć umowę zawartą z wyspecjalizowanym podmiotem, której celem jest otrzymanie odszkodowania tytułem szkody powstałej na skutek określonego rodzaju zdarzeń (por. Słownik języka polskiego PWN). Pojawia się ono również w związkach frazeologicznych, takich jak "ubezpieczenie społeczne" (czyli systemu świadczeń wypłacanych przez państwo w przypadku chociażby chorób) oraz "ubezpieczenie na życie" (czyli zapewnienia wypłaty określonej sumy w przypadku śmierci osoby ubezpieczonej).

Tym samym już na poziomie językowym zaznaczają się istotne różnice w rozumieniu obu pojęć. Przede wszystkim pojęcie ubezpieczenia wyraźnie powiązane jest z zawarciem określonego rodzaju umowy, której istotą jest wypłata odszkodowania w przypadku wystąpienia szkody wyrządzonej na skutek wskazanych w niej zdarzeń. Ponadto umowa ta zawierana jest z wyspecjalizowanym podmiotem. Przy czym wymienione cechy mają istotny charakter dla zdefiniowania tego rodzaju świadczeń. Równocześnie cech tych nie odnajdujemy w definicji słownikowej pojęcia gwarancji. W świetle powyższego, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, racje językowe nie dają podstaw do sformułowania wniosku, że cechy konstytutywne obu świadczeń są na tyle zbliżone, iż można mówić o ich podobnym charakterze w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Zdaniem Spółki, porównanie stosunków prawnych umowy ubezpieczenia oraz umowy gwarancji (np. ubezpieczeniowej), wskazuje na istniejące liczne różnice cechujące oba stosunki prawne. W orzecznictwie wprost wskazuje się, że odmienności nie pozwalają na uznanie, że świadczenia dokonywane w wykonaniu tych umów mogą być uznane za "podobne" w rozumieniu przywołanego wcześniej przepisu. Należy wskazać na ocenę prawną wyrażoną w wyroku WSA w Bydgoszczy z 22 stycznia 2020 r. sygn. akt I SA/Bd 655/19, podzielaną w innych orzeczeniach WSA - np.: I SA/Bd 249/20, III SA/Wa 2694/19, III SA/Wa 2621/19, III SA/Wa 2361/19).

W ocenie Spółki, umowy ubezpieczenia, w tym zaprezentowane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego Polisy ubezpieczeniowe, wykazują istotne cechy odróżniające je od umów gwarancji (Spółka jedynie pomocniczo posługuje się przepisami kodeksu cywilnego, mając na względzie że zawierane w obrocie międzynarodowym umowy ubezpieczeń mogą być regulowane odmiennie):

1)umowa gwarancji ubezpieczeniowej, wedle kryteriów prawa cywilnego, jest umową nienazwaną, dopuszczalną zgodnie z kodeksową zasadą swobody umów (art. 3531 k.c.). W przypadku ubezpieczenia majątkowego, zgodnie z art. 805 § 2 pkt 1 k.c., ubezpieczyciel wyrównuje szkodę spowodowaną określonym zdarzeniem (wypadkiem), a przypadku natomiast ubezpieczenia osobowego wypłaca umówioną sumę pieniężną, rentę lub inne świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu ubezpieczonego (art. 805 § 2 pkt 2 k.c.). W ramach gwarancji ubezpieczeniowej wypełnia on jedynie zobowiązanie polegające na wypłacie konkretnej sumy pieniężnej wobec braku spełnienia świadczenia przez dłużnika, zlecającego udzielenie tego typu zabezpieczenia. Cechą charakterystyczną umowy ubezpieczenia jest zobowiązanie się przez ubezpieczającego do opłacenia składki (art. 805 § 1 k.c.), co nie występuje w przypadku gwarancji.

2)umowa ubezpieczenia jest umową dwustronną łączącą ubezpieczyciela z ubezpieczającym (art. 805 § 1 k.c.). Umowa gwarancji ubezpieczeniowej jest natomiast podmiotowo bardziej złożona. Jest bowiem zawierana pomiędzy gwarantem (zakładem ubezpieczeń) a beneficjentem (wierzycielem), zaś równolegle pomiędzy gwarantem (zakładem ubezpieczeń) a dłużnikiem (zleceniodawcą gwarancji) jest zawierana dodatkowa umowa o udzielenie gwarancji.

3)świadczenie ubezpieczyciela służy naprawieniu szkody majątkowej lub niemajątkowej, zaś u podstaw świadczenia z tytułu gwarancji leży stosunek prawny będący przedmiotem umowy pomiędzy dłużnikiem (zleceniodawcą gwarancji), a wierzycielem (beneficjentem gwarancji). Gwarancja zatem, służy zaspokojeniu roszczenia osoby trzeciej, lecz - inaczej niż w przypadku umowy ubezpieczenia - świadczenie z niej wynikające następuje w wykonaniu zobowiązania umownego. U podstaw gwarancji leży zidentyfikowany (faktycznie i prawnie) umowny stosunek prawny (stosunek podstawowy), zaś w przypadku umowy ubezpieczenia świadczenie aktualizuje roszczenie o nieznanej podstawie faktycznej.

4)w przypadku umów ubezpieczenia ubezpieczyciel po naprawieniu szkody wstępując na miejsce ubezpieczającego nabywa roszczenie (regresowe) przeciwko osobie trzeciej (art. 518 § 1 pkt 4 w zw. z art. 828 § 1 k.c.). Co dotyczy umowy jednak gwarancji, w orzecznictwie przyjmuje się, że nie ma podstaw do zastosowania art. 518 § 1 k.c. - wprost lub w drodze analogii - do gwaranta spłacającego cudzy dług na podstawie umowy przewidzianej w art. 391 k.c., gdyż za dług ten gwarant nie jest odpowiedzialny ani osobiście ani rzeczowo, jak wymaga tego regulacja zawarta w art. 518 § 1 pkt 1 k.c. Gwarant spełniając swoje zobowiązanie wobec beneficjenta spłaca swój, a nie cudzy dług. Jego zobowiązaniem jest bowiem doprowadzenie do tego, by dłużnik główny beneficjenta spłacił swój dług, a jeżeli tego nie uczyni, gwarant obowiązany jest do zapłaty beneficjentowi odszkodowania i jest to tylko jego własny dług, a nie dług także dłużnika głównego.

Obok wskazania na powyższe różnice występujące pomiędzy stosunkami prawnymi wynikającymi z umów: ubezpieczenia i gwarancji, wskazać należy - za wyrokiem WSA w Bydgoszczy I SA/Bd 655/19 - na argumenty płynące z wykładni systemowej, tj. porównania treści art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. oraz art. 15e ust. 1 pkt ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym do 01.01.2022).

W myśl drugiego z ww. przepisów, z kosztów uzyskania przychodów wyłączono "koszty usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze". W porównaniu z katalogiem przychodów zawartym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT zwraca uwagę, że art. 15e ust. 1 pkt ustawy o CIT rozróżnia ubezpieczenia od gwarancji przy użyciu w treści przepisu tego samego zwrotu "oraz świadczeń o podobnym charakterze".

Należy zatem uznać, że intencją ustawodawcy było odróżnienie ubezpieczeń od gwarancji

jako usług o odmiennym charakterze. Zdaniem Spółki, gdyby ustawodawca zamierzał uznać usługi ubezpieczenia za usługi objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, włączyłby je do zakresu ww. przepisu w 2018 r., wraz z wprowadzeniem do ustawy o CIT art. 15e.

Tym samym, mając na uwadze cel obu przepisów, ich miejsce w systematyce ustawy (argumentum a rubrica) oraz zbieżność zakresu przedmiotowego, wskazana różnica w katalogu świadczeń wymienionych w obu przepisach jest istotna i przemawia za tym, że ubezpieczenie nie jest świadczeniem o charakterze podobnym do gwarancji.

Następnie, Spółka wskazuje, że w przeciwieństwie do świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, umowa ubezpieczenia jest umową nazwaną, której normatywny kształt jest historycznie utrwalony i powszechnie spotykany w obcych porządkach prawnych. Co więcej, kwestia zawierania umów ubezpieczenia oraz wymogów stawianych podmiotom prowadzącym działalność ubezpieczeniową została uregulowania w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z 25 listopada 2009 r. (Dz.U.UE.L.2009.335.1). Przy czym dyrektywa ta stanowi instrument służący urzeczywistnieniu rynku wewnętrznego, a jednym z celów dyrektywy jest zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich w zakresie prawa ubezpieczeń (pkt 11 preambuły).

Innymi słowy, w odróżnieniu od takich usług jak badanie rynku, zarządzenie, doradztwo, których zakres jest zmienny i trudny do uchwycenia, pojęcie ubezpieczenia ma swoje ugruntowane znaczenie. Zarówno na poziomie języka potocznego jak i prawnego (również z uwzględnieniem jego międzynarodowego aspektu) ubezpieczenie oznacza usługę świadczoną przez profesjonalny podmiot, której istota sprowadza się do wypłaty odszkodowania w przypadku wystąpienia szkody wyrządzonej na skutek określonego rodzaju zdarzeń.

Tym bardziej zatem, skoro użycie zwrotu "świadczeń o podobnym charakterze" ma na celu uelastycznienie zakresu przedmiotowego wykładanej normy prawnej z uwagi na międzynarodowy charakter świadczeń, których ona dotyczy oraz wykorzystywanie trudnych do zdefiniowania usług przy agresywnej optymalizacji podatkowej - przemilczenie przez ustawodawcę usługi ubezpieczenia należy uznać na znamienne.

W świetle powyższego ostatecznie należy stwierdzić, że umowa, której treść odpowiada essentialia negotii umowy ubezpieczenia, określonym w art. 805 § 1 k.c., nie jest "świadczeniem o podobnym charakterze" do gwarancji w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT - a co za tym idzie podmioty wskazane w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT nie mają obowiązku pobierać jako płatnicy podatku u źródła od przychodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, z tytułu świadczenia usługi ubezpieczenia.

Tak jak Spółka wskazała na wstępie, stanowisko Spółki w niniejszej sprawie przejmuje tezy wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 sierpnia 2021 r., sygn. II FSK 587/21.

Wyrok ten potwierdza, że ubezpieczenia (a zatem również Polisy ubezpieczeniowe wskazane w stanie faktycznym/opisie zdarzenia przyszłego niniejszego wniosku) nie stanowią świadczeń wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a.

Brak opodatkowania usług ubezpieczeniowych podatkiem u źródła został także potwierdzony przez NSA w wyroku z 16 maja 2023 r., II FSK 2757/20, z 19 lipca 2023 r., II FSK 130/21 oraz z 1 września 2023 r., II FSK 2510/20.

Analogiczne stanowisko zostało przedstawione m.in. w następujących interpretacjach indywidualnych:

1)interpretacja indywidualna z dnia 17 listopada 2023 r. sygn. 0111-KDIB1-2.4010.473.2023.2.END,

2)interpretacja indywidualna z dnia 26 marca 2024 r. sygn. 0111-KDIB2-1.4010.112.2024.2.AJ.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez Spółkę na rzecz Zagranicznych Ubezpieczycieli z tytułu Polis ubezpieczeniowych (zarówno w okolicznościach kiedy płatność dokonywana jest przez Spółkę bezpośrednio na rzecz Zagranicznego Ubezpieczyciela, jak i w okolicznościach dokonywania płatności za daną Polisę ubezpieczeniową za pośrednictwem Pośredników Ubezpieczeniowych lub CRO) nie stanowią (nie będą stanowić) zapłaty za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a co za tym idzie Spółka nie jest (nie będzie) zobowiązana do poboru tzw. podatku u źródła od ww. płatności.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym i zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto, niniejsza interpretacja dotyczy tylko transakcji z podmiotami wskazanymi w uzupełnieniu wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA),

albo

• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA),

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.