Czy w opisanych okolicznościach Wnioskodawcy przysługuje prawo do ujęcia wydatków za świadczone przez Y usługi w okresie 2017-2023 r. do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu otrzymania dokumentującej je faktury VAT, tj. w rozliczeniu za kwiecień 2024 r.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 czerwca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w opisanych okolicznościach przysługuje Państwu prawo do ujęcia wydatków za świadczone przez Y usługi w okresie 2017-2023 r. do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu otrzymania dokumentującej je faktury VAT, tj. w rozliczeniu za kwiecień 2024 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X Sp. z o.o. z siedzibą w (…) (dalej: „Spółka" lub „Wnioskodawca”) prowadzi działalność polegającą m.in. na odprowadzaniu i oczyszczaniu ścieków (…). Spółka została założona w 2014 r.

5 kwietnia 2024 r. Spółka zawarła z Y sp. z o.o. z siedzibą w (…) (dalej: „Y") umowę nr: (...) w przedmiocie rozliczenia stwierdzonego przez Strony bezumownego korzystania przez Wnioskodawcę ze świadczonych przez Y na jego rzecz usług odprowadzania wód opadowych lub roztopowych w okresie od 1 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2023 r. (dalej: „Umowa”). W załączniku do Umowy precyzyjnie wskazano, jakie wynagrodzenie za poszczególne lata świadczenia usług są należne Y od Spółki. W wyniku zawartej Umowy, Y na podstawie wystawionej w kwietniu 2024 r. faktury VAT obciążył Spółkę kwotą należną za świadczone na jej rzecz usługi w okresie od 1 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2023 r.

Po sporządzeniu sprawozdania finansowego za 2023 r., a przed jego zatwierdzeniem, Spółka ujęła przedmiotową fakturę w księgach rachunkowych pod okresem grudnia 2023 r. i sporządziła ponownie sprawozdanie finansowe za 2023 r., z przekształceniem retrospektywnym danych porównawczych, tzn. skutki zdarzeń dotyczących lat ubiegłych uznanych jako istotne zostały wykazane w kapitale własnym jako strata z lat ubiegłych.

Wyżej opisane nabyte przez Spółkę usługi były przez nią wykorzystywane do uzyskiwania przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, a poniesione z tego tytułu wydatki Spółka uprawniona jest zaliczyć do kosztów podatkowych.

Z uwagi na sposób, w jaki Spółka wykorzystywała nabywane przez nią od Y usługi, wynagrodzenie należne Y jest dla Spółki kosztem podatkowym bezpośrednim. Stwierdzenie, że Spółka uprawniona jest do zaliczenia wynikającej z Umowy należności na rzecz Y do kosztów podatkowych, jak również, że jest to wydatek mający charakter kosztu bezpośredniego jest elementem stanu faktycznego złożonego wniosku i nie jest przedmiotem niniejszego zapytania.

Spółka informuje również, że złożyła zeznanie podatkowe CIT-8 za 2023 r. 27 marca 2024 r., które następnie skorygowała 3 kwietnia 2024 r.

Pytanie

Czy w opisanych okolicznościach Wnioskodawcy przysługuje prawo do ujęcia wydatków za świadczone przez Y usługi w okresie 2017-2023 r. do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu otrzymania dokumentującej je faktury VAT, tj. w rozliczeniu za kwiecień 2024 r.?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, przysługuje mu prawo do ujęcia wydatków za świadczone przez Y usługi w okresie 2017-2023 r. do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu otrzymania dokumentującej je faktury VAT, tj. w rozliczeniu za miesiąc kwiecień 2024 r., pomimo ujęcia jej w księgach rachunkowych w grudniu 2023 r.

Uzasadnienie

W myśl art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

-  został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

-  jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-  pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-  poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

-  został właściwie udokumentowany,

-  nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Oprócz weryfikacji, czy dany wydatek stanowi koszt podatkowy, konieczne jest jeszcze ustalenie, w rozliczeniu za jaki okres może do kosztów podatkowych zostać zaliczony. W myśl art. 15 ust. 4c ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2 ustawy o CIT, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Z brzmienia powyższego przepisu wynika, zdaniem Spółki, że rozliczenie kosztów bezpośrednich, związanych z przychodami lat ubiegłych, a poniesionych po dacie sporządzenia sprawozdania finansowego/po upływie terminu na złożenie zeznania podatkowego za dany rok, powinno nastąpić w rozliczeniu za rok podatkowy (okres), w którym wydatek został poniesiony. Wynika to, zdaniem Spółki, zarówno:

-    z językowego brzmienia tego przepisu, który stanowi, że rozliczenie powinno nastąpić: „po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie”, co odnosi się, zdaniem Spółki, do ostatniego roku, za który podatnik miał obowiązek sporządzić sprawozdanie finansowe/złożyć zeznanie podatkowe,

-    jak i ze względów celowościowych.

Powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, jest zgodne z celem tego przepisu, którym jest umożliwienie podatnikom rozliczenia kosztów bezpośrednio związanych z przychodami, a poniesionych po dacie sporządzenia sprawozdania finansowego/po upływie terminu na złożenie zeznania podatkowego za dany rok, w roku kolejnym, tj. bez konieczności korygowania rozliczeń za lata ubiegłe.

W takim przypadku rozliczenie powinno nastąpić więc na bieżąco, tj. w dacie poniesienia wydatku. W ocenie Wnioskodawcy, powyższego nie zmienia fakt, że po sporządzeniu sprawozdania finansowego za 2023 r., a przed jego zatwierdzeniem, Spółka ujęła przedmiotową fakturę w księgach rachunkowych pod okresem grudnia 2023 r. i sporządziła ponownie sprawozdanie finansowe za 2023 r., gdyż wyżej przywołany przepis art 15 ust. 4c ustawy o CIT, nie odnosi się sytuacji, w której poza sprawozdaniem finansowym sporządzana jest dodatkowo jego korekta.

Stanowiska wskazujące, że ujęcie do kosztów podatkowych wydatków zaliczanych do kosztów bezpośrednio związanych z przychodami, a poniesionych po roku podatkowym, którego dotyczą, nie powinno nastąpić bezpośrednio po roku, w którym wystąpiły odpowiadające im przychody, ale po ostatnim poprzedzającym roku, za którym podatnik był zobowiązany do sporządzenia sprawozdania finansowego/złożenia zeznania podatkowego dla podatku dochodowego) było również wyrażane przez Ministerstwo Finansów, czego wyrazem jest przykładowe poniższe pismo Ministerstwa Finansów z dnia 25 maja 2015 r. nr: DD10.8221.48.2015.MZO:

„Analiza przytoczonych przepisów prowadzi zatem do wniosku, iż koszty uzyskania przychodów poniesione po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego lub złożenia zeznania, nie później jednak niż data upływu terminu określonego do złożenia zeznania, powinny być potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie. Z przepisu art. 15 ust. 4c u.p.d.o.p. nie wynika jednak, że bezpośrednie koszty uzyskania przychodów, należy wyłącznie ujmować w roku następującym bezpośrednio po roku podatkowym, w którym podatnik uzyskał przychód. Przy rozliczeniu kosztów bezpośrednich na zasadzie wyjątku, pozwalającego ująć te koszty w roku następnym w stosunku do tego, w którym nastąpił przychód, ustawodawca nie ograniczył bezpośrednio do roku, w którym powstał przychód. Przepis ten zawiera otwartą formułę rozliczenia kosztów bezpośrednich w czasie, to jest w tym roku podatkowym następnym, w którym został poniesiony i udokumentowany koszt bezpośredni. Gdyby ustawodawca uznał za stosowne, aby w trybie art. 15 ust. 4c u.p.d.o.p. koszty rozliczyć wyłącznie w roku podatkowym następującym bezpośrednio po roku, którego dotyczy przychód powiązany z tym kosztem zawarłby w tym przepisie analogiczne sformułowanie jak to ma miejsce w innych przepisach u.p.d.o.p., tj. w art. 25 ust. 11, 12 i ust. 16 pkt 2 u.p.d.o.p. Biorąc powyższe pod uwagę - w świetle przedstawionego stanu faktycznego, z którego wynika, że część faktur dotycząca kosztów bezpośrednio związanych z osiąganymi przez Spółkę przychodami roku 2009 i 2010 została przez nią otrzymana w 2011 r., po złożeniu rocznego zeznania podatkowego oraz po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego przez wspólników - stwierdzić należy, że faktury te należy rozliczyć w kolejnym roku podatkowym, w którym został poniesiony i udokumentowany koszt bezpośredni, tj. w 2011 r. W konsekwencji, stanowisko Spółki należy w tym zakresie uznać za prawidłowe.”

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż prawidłowym postępowaniem będzie ujęcie wydatków zakwalifikowanych do kosztów bezpośrednio związanych z przychodami w roku podatkowym, w którym przedmiotowe wydatki zostały przez Spółkę poniesione na rzecz Y, tj. w rozliczeniu za kwiecień 2024 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie zauważyć należy, że w opisie sprawy wskazali Państwo, że Spółka uprawniona jest do zaliczenia wynikającej z Umowy należności na rzecz Y do kosztów podatkowych, jak również, że jest to wydatek mający charakter kosztu bezpośredniego. Państwa wskazanie w tym zakresie Organ uznał za element niepodlegający ocenie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1  ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do określonej kategorii kosztów uzyskania przychodów, lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie charakteru związku pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z  przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o  CIT. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o CIT, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie trzeba podkreślić, że przez pojęcie „zachować” należy rozumieć dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać. Natomiast „zabezpieczyć” oznacza uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę. Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Za koszty związane z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów należy więc uznać przede wszystkim koszty prawidłowego funkcjonowania podatnika oraz prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej, do której zalicza się koszty poniesione w celu uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

-    został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-    jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-    pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-    poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-    został właściwie udokumentowany,

-    nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

-   przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu), oraz

-   potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

-    bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) zgodnie z art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o CIT,

-    inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie) na podstawie art. 15 ust. 4d-4e ustawy o CIT.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że 5 kwietnia 2024 r. zawarli Państwo z Y umowę dot. rozliczenia stwierdzonego przez Strony bezumownego korzystania przez Państwa ze świadczonych przez Y usług odprowadzania wód opadowych lub roztopowych w okresie od 1 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2023 r. W wyniku zawartej Umowy Y, na podstawie wystawionej w kwietniu 2024 r. faktury VAT, obciążył Państwa kwotą należną za świadczone na Państwa rzecz w okresie od 1 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2023 r. usługi. Po sporządzeniu sprawozdania finansowego za 2023 r., a przed jego zatwierdzeniem, ujęli Państwo przedmiotową fakturę w księgach rachunkowych pod okresem grudnia 2023 r. i sporządzili ponownie sprawozdanie finansowe za 2023 rok.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy w opisanych okolicznościach przysługuje Państwu prawo do ujęcia wydatków za świadczone przez Y usługi w okresie 2017-2023 r. do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu otrzymania dokumentującej je faktury VAT, tj. w rozliczeniu za kwiecień 2024 r.

Przy czym, jak wyraźnie wskazaliście Państwo we wniosku, Spółka uprawniona jest do zaliczenia wynikającej z Umowy należności na rzecz Y do kosztów podatkowych, jak również, że jest to wydatek mający charakter kosztu bezpośredniego.

Regulacje dotyczące potrącalności kosztów bezpośrednio związanych z przychodami zawarte zostały w art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT:

Stosownie zaś do art. 15 ust. 4b ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o CIT:

Generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich jest ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośrednio związanego z przychodem w roku jego związania z odpowiadającym mu przychodem, chyba że koszt bezpośredni został poniesiony po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego po zakończonym roku podatkowym (nie późniejszym jednak niż termin określony do złożenia zeznania podatkowego) – w takim przypadku jest on potrącalny w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczy.

Biorąc pod uwagę przedstawione wyżej uregulowania prawne w kontekście opisanych we wniosku okoliczności stwierdzić trzeba, że koszty bezpośrednio związane z przychodami, ponoszone w kolejnych latach podatkowych po uzyskaniu odpowiadającego im przychodu, powinny być rozpoznane w momencie poniesienia. Ustawodawca nie ograniczył możliwości zaliczenia kosztów bezpośrednio związanych z przychodami danego roku podatkowego, a poniesionych po jego zakończeniu tylko do roku podatkowego bezpośrednio następującego po nim. Z literalnej treści art. 15 ust. 4c ustawy o CIT wynika, że koszty bezpośrednie, o których w nim mowa, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie. Z art. 15 ust. 4c ustawy o CIT nie wynika, że koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami należy wyłącznie ujmować w roku następującym bezpośrednio po roku podatkowym, w którym podatnik uzyskał przychód. Przy rozliczaniu kosztów bezpośrednich na zasadzie wyjątku, pozwalającego ująć te koszty w roku następnym w stosunku do tego, w którym wystąpił przychód, ustawodawca nie ograniczył wyłącznie do jednego następnego roku podatkowego, umiejscowionego bezpośrednio po roku, w którym powstał przychód. Przepis ten zawiera otwartą formułę rozliczania kosztów bezpośrednich w czasie, to jest w roku podatkowym następnym, w którym został poniesiony i udokumentowany koszt bezpośredni.

Gdyby ustawodawca uznał za stosowne, aby w trybie art. 15 ust. 4c ustawy o CIT koszty rozliczyć wyłącznie w roku podatkowym następującym bezpośrednio po roku, którego dotyczy przychód powiązany z tym kosztem zawarłby w tym przepisie analogiczne sformułowanie jak to ma miejsce w innych przepisach ustawy, tj. w art. 25 ust. 11, 12 i ust. 16 pkt 2.

Mając powyższe na względzie - w świetle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzić należy, że skoro koszty bezpośrednio związane z uzyskanymi przez Państwa w latach ubiegłych przychodami wynikają z faktury wystawionej w kwietniu 2024 r., co miało miejsce po złożeniu przez Państwa sprawozdania finansowego oraz zeznania podatkowego, to koszty te należy rozliczyć w roku podatkowym, w którym wydatek ten został poniesiony i udokumentowany, tj. w roku 2024.

W konsekwencji Państwa stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego,  obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935).