W związku z brakiem możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, Kierownik Jednostki zezwala na udokumentowanie operacji gospodarczej ... - Interpretacja - null
Temat interpretacji
Temat interpretacji
Temat interpretacji
W związku z brakiem możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, Kierownik Jednostki zezwala na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowego dowodu zastępczego, żeby móc udokumentować operację gospodarczą i rozliczyć w księgach zapłatę za nią, a także zaliczyć do kosztów podatkowych/ecit.
Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
6 czerwca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 5 czerwca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia czy w myśl art. 20 ust. 4 ustawy o rachunkowości w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, Kierownik Jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowego dowodu zastępczego, żeby móc udokumentować operację gospodarczą i rozliczyć w księgach zapłatę za nią i taki wydatek ująć jako koszt podatkowy w ramach estońskiego CIT i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Spółka dokonuje rezerwacji (…). Są to w większości rezerwacje (…). Nagminnie zdarza się, że mimo usilnych próśb (maile/telefony), wynajmujący nie wystawiają rachunków/dokumentów – tłumacząc się, że w (…) nie mają takiego obowiązku. Dodatkowo, często dostęp do (…) jest utrudniony (otrzymujemy tylko kod dostępu (…), nie mając w ogóle kontaktu z właścicielem).
(…) przekazuje informacje, że nie są zobowiązani do wystawiania faktur jako pośrednik, tylko należy kontaktować się z obiektem.
Pytanie
Czy w takiej sytuacji, w myśl art. 20 ust. 4 ustawy o rachunkowości, w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, Kierownik Jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowego dowodu zastępczego, żeby móc udokumentować operację gospodarczą i rozliczyć w księgach zapłatę za nią? I taki wydatek ująć jako koszt podatkowy w ramach estońskiego CIT i ustawy o CIT?
Państwa stanowisko w sprawie
W związku z brakiem możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, Kierownik Jednostki zezwala na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowego dowodu zastępczego, żeby móc udokumentować operację gospodarczą i rozliczyć w księgach zapłatę za nią, a także zaliczyć do kosztów podatkowych/ecit.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Jak wskazali Państwo we wniosku, Spółka dokonuje (…) rezerwacji (…) w (…), za które wynajmujący nie wystawiają rachunków/dokumentów.
W związku z tym, powzięli Państwo wątpliwość czy w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, Kierownik Jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowego dowodu zastępczego, żeby móc udokumentować operację gospodarczą i rozliczyć w księgach zapłatę za nią i taki wydatek ująć jako koszt podatkowy w ramach estońskiego CIT i ustawy o CIT.
Sposób opodatkowania tzw. „CIT estońskim” uregulowany został w rozdziale 6b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) zatytułowanym „Ryczałt od dochodów spółek”, a także w przepisach ogólnych, które są związane z rozliczeniami dokonywanymi w ryczałcie (m.in. art. 12 ust. 1 pkt 4e, 5a i 12 oraz ust. 3aa pkt 3, ust. 4 pkt 28, art. 15 ust. 1ab pkt 3, ust. 1ze, art. 16g ust. 22 i art. 16h ust. 3e oraz art. 18aa).
W przypadku podatników, którzy wybrali opodatkowanie w formie ryczałtu od dochodów spółek, ten sposób opodatkowania oznacza odejście od dotychczasowych zasad znanych z ustawy o CIT.
Zgodnie z art. 28h ust. 1 ustawy o CIT,
podatnik opodatkowany ryczałtem nie podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 19, art. 24b, art. 24ca i art. 24d.
Zatem, dla ustalenia podstawy opodatkowania w ryczałcie nie stosuje się innych przepisów ustawy o CIT, regulujących analogiczne kwestie, tj. w zakresie ustalenia dochodu, podstawy opodatkowania, stawki podatkowej, a także podatku od przychodów z budynków czy podatku minimalnego, których rozliczenie jest bezpośrednio związane z podstawowymi (klasycznymi) zasadami rozliczania podatku CIT.
Z art. 28h ustawy o CIT jednoznacznie wynika, że podatnik opodatkowany ryczałtem od dochodów spółek (tzw. estońskim CIT) nie podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 19 ustawy o CIT.
Przepis art. 19 ustawy o CIT, co do zasady, reguluje wysokość stawki opodatkowania (19% lub 9%) wyliczanej od podstawy opodatkowania. Jak wynika z art. 18 ust. 1 ustawy o CIT, podstawę opodatkowania stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 7.
Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o CIT,
dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.
W przypadku podatników opodatkowanych w formie ryczałtu nie ustala się dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania, co oznacza, że nie ustala się też kosztów podatkowych.
Przenosząc powyższe na grunt opisanego we wniosku stanu faktycznego, stwierdzić należy, że skoro rozliczają się Państwo na podstawie ryczałtu od dochodów spółek (CIT estoński), to wydatki związane z rezerwacją (…), udokumentowane w sposób określony w art. 20 ust. 4 ustawy o rachunkowości, nie mogą stanowić kosztów podatkowych.
Zatem Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.
Jednocześnie w zakresie samego dokumentowania trzeba wskazać, że zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych, określa art. 20 i następne ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 120 ze zm.).
W myśl art. 20 ust. 2 ww. ustawy,
podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:
1) zewnętrzne obce – otrzymane od kontrahentów;
2) zewnętrzne własne – przekazywane w oryginale kontrahentom;
3) wewnętrzne – dotyczące operacji wewnątrz jednostki.
Natomiast zgodnie z art. 20 ust. 3 ustawy o rachunkowości,
podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:
1) zbiorcze – służące do dokonania łącznych zapisów zbioru dowodów źródłowych, które muszą być w dowodzie zbiorczym pojedynczo wymienione;
2) korygujące poprzednie zapisy;
3) zastępcze – wystawione do czasu otrzymania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego;
4) rozliczeniowe – ujmujące już dokonane zapisy według nowych kryteriów klasyfikacyjnych.
Z kolei w myśl art. 20 ust. 4 ww. ustawy,
w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.
Z ww. przepisu wynika zatem, że decyzja, co do sposobu dokumentowania za pomocą dowodów zastępczych, należy do wyłącznych kompetencji kierownika danej jednostki. Co więcej, decyzja ta musi wynikać z uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych. Tym samym, organ podatkowy nie może w postępowaniu interpretacyjnym oceniać czy brak dowodu zewnętrznego jest uzasadniony, czy też nie jest uzasadniony i czy istnieje, czy też nie istnieje możliwość jego uzyskania.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, będących przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).