Kary umowne i braki w majątku jako wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą w CIT estońskim.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych dotyczących jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 czerwca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 12 czerwca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania kar umownych oraz kosztów związanych z brakiem zwrotu palet lub innego bieżącego sprzętu i narzędzi za związane z prowadzoną działalnością gospodarczą i niepodlegające opodatkowaniu ryczałtem.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie z 16 lipca 2024 r. – pismem z 6 sierpnia 2024 r., 14 sierpnia 2024 r. oraz 20 sierpnia 2024 r. (data wpływu odpowiednio: 6, 14 i 20 sierpnia 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego (sformułowany ostatecznie w piśmie z 14 sierpnia 2024 r.)

A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością („Wnioskodawca” lub „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą zarejestrowaną w Krajowym Rejestrze Sądowym. Spółka jest na dzień złożenia Wniosku polskim rezydentem podatkowym, tj. podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych („CIT”). Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej oraz miejsce zarządu w Polsce. Spółka prowadzi księgi rachunkowe zgodnie z ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 120 z późn. zm.).

Wnioskodawca podlega obecnie opodatkowaniu na zasadach przewidzianych w Rozdziale 6b ustawy o CIT, tj. Ryczałtem od dochodów spółek („Ryczałt”). Wnioskodawca na moment składania Wniosku spełnia wszystkie warunki opodatkowania Ryczałtem z art. 28j ust. 1 ustawy o CIT.

Wnioskodawca specjalizuje się przede wszystkim w transporcie drogowym towarów, zapewniając sprawną i bezpieczną logistykę w obrębie Europy dla różnorodnych ładunków.

Spółka dysponuje taborem składającym się z kilkudziesięciu zestawów chłodniczych oraz ciągników siodłowych.

Spółka w ramach prowadzonej przez siebie działalności transportowej i spedycyjnej na terenie Polski i Europy jest niekiedy zobowiązana do zapłaty:

1)kar umownych z tytułu zniszczenia lub utraty ładunku (straty w towarze), zarówno zawinionej jak i niezawinionej;

2)kar umownych z tytułu nieterminowych dostaw, niedostarczenia czy opóźnień w transporcie ładunków, zarówno zawinionych, jak i niezawinionych.

Spółka ponosi także koszty związane z brakiem zwrotu palet oraz innego bieżącego sprzętu i narzędzi, których zwrot:

1)jest nieopłacalny ze względu na niską wartość tych rzeczy oraz konieczność jazdy po całej Europie w celu ich zwrotu; oraz

2)jest niemożliwy ze względu na odmowę przyjęcia tych palet przez kontrahentów Spółki z powodu ich wybrakowania, czy ubrudzenia.

Spółka podejmuje działania w celu zminimalizowania tych strat, wdrażając procedury zabezpieczające i optymalizujące procesy logistyczne, takie jak monitorowanie ładunków w czasie rzeczywistym oraz ścisłą współpracę z firmami ubezpieczeniowymi. Niemniej jednak, takie koszty się zdarzają i są ściśle związane ze specyfiką prowadzonego biznesu.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego (sformułowane ostatecznie w piśmie z 14 sierpnia 2024 r.)

Przedmioty określane jako „bieżący sprzęt i narzędzia” o niskiej wartości to te, które są niezbędne do codziennego funkcjonowania i konserwacji pojazdów oraz infrastruktury Spółki. Obejmuje to między innymi:

• palety,
• narzędzia ręczne, takie jak klucze, śrubokręty, młotki;
• elektronarzędzia o niskiej wartości
• akcesoria warsztatowe, takie jak miarki, wagi, latarki;
• sprzęt ochronny, taki jak rękawice, kaski, kamizelki odblaskowe;
• materiały eksploatacyjne, np. smary, oleje, płyny do mycia szyb.

Przedmioty te są niezbędne do utrzymania sprawności naszej floty oraz zapewnienia bezpieczeństwa i efektywności operacji transportowych.

Mowa jest tu o zdarzeniach incydentalnych i przypadkowych, których nie można określić jakąkolwiek częstotliwością. Są to sytuacje, w których kierowcy zapominają o pewnych drobnych sprzętach, których nie opłaca się zwracać, głównie z powodów logistycznych. Zwrot takich przedmiotów jak narzędzia ręczne czy akcesoria warsztatowe, bywa nieopłacalny w kontekście kosztów transportu i czasu.

Spółka monitoruje ilość niezwracanych sprzętów na podstawie otrzymanych not obciążeniowych.

W sytuacjach, gdy sprzęt nie zostanie zwrócony, a jego wartość i koszty odzyskania przewyższają potencjalne korzyści, koszty te są traktowane jako strata związana z działalnością operacyjną.

Klienci sporadycznie są obciążani kosztami niezwróconego sprzętu. Takie incydentalne sytuacje są wkalkulowane w podstawowe wynagrodzenie Spółki jako normalne ryzyko prowadzonej działalności.

Zasadniczo kwestia zwrotu palet jest odmiennie regulowana w przypadku każdego kontrahenta lub klienta. Od wielu lat nie ma jednolitego, standardowego rozwiązania w zakresie rozliczeń związanych z paletami. Każdy klient lub kontrahent w Europie ma inne wymagania. Jeden oczekuje zwrotu palet, drugi preferuje zapłatę, a jeszcze inny nie wymaga zwrotu palet. W całej Europie wszyscy borykają się z tym samym problemem. W praktyce, każdy kontrahent może mieć inne oczekiwania i zasady dotyczące postępowania z paletami.

Spółka czasami obciąża klientów lub kontrahentów z tytułu braku zwrotu palet, przy czym są to sytuacje sporadyczne i incydentalne.

W działalności Spółki sporadycznie zdarzają się sytuacje, w których palety nie są zwracane. Takie przypadki są jednak rzadkie i zazwyczaj mają charakter incydentalny. Również obciążenie za niezwrócone palety jest sytuacją wyjątkową. W porównaniu do liczby wykonywanych transportów, takie przypadki zdarzają się naprawdę sporadycznie. Jak wskazano w uzasadnieniu Wniosku, koszty zwrotu palet do Spółki przekroczyłyby kwotę obciążenia.

Pytania (sformułowane ostatecznie w piśmie z 14 sierpnia 2024 r.)

1)Czy kary umowne z tytułu zniszczenia lub utraty ładunku (straty w towarze), zarówno zawinionej, jak i niezawinionej stanowią wydatki związane z prowadzoną działalnością i nie podlegają opodatkowaniu Ryczałtem?

2)Czy koszty związane z brakiem zwrotu palet lub innego bieżącego sprzętu i narzędzi – których oddanie jest nieopłacalne z uwagi na ich niską wartość oraz konieczność podróżowania po całej Europie albo ze względu na odmowę przyjęcia tych palet przez kontrahentów Spółki z powodu ich wybrakowania, czy ubrudzenia – stanowią wydatki związane z prowadzoną działalnością i nie podlegają opodatkowaniu Ryczałtem?

3)Czy kary umowne z tytułu nieterminowych dostaw, niedostarczenia towarów, czy opóźnień w transporcie ładunków, zarówno zawinionych, jak i niezawinionych stanowią wydatki związane z prowadzoną działalnością i nie podlegają opodatkowaniu Ryczałtem?

Państwa stanowisko w sprawie

1.Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, kary umowne z tytułu zniszczenia lub utraty ładunku (straty w towarze), zarówno zawinionej, jak i niezawinionej stanowią wydatki związane z prowadzoną działalnością i nie podlegają opodatkowaniu Ryczałtem.

2.Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, koszty związane z brakiem zwrotu palet lub innego bieżącego sprzętu i narzędzi, których oddanie z uwagi na ich niską wartością oraz koniecznością podróżowania po całej Europie jest nieopłacalne, albo ze względu na odmowę przyjęcia tych palet przez kontrahentów Spółki z powodu ich wybrakowania lub ubrudzenia, stanowią wydatki związane z prowadzoną działalnością i nie podlegają opodatkowaniu Ryczałtem.

3.Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, kary umowne z tytułu nieterminowych dostaw, niedostarczenia towarów czy opóźnień w transporcie ładunków, zarówno zawinionych, jak i niezawinionych stanowią wydatki związane z prowadzoną działalnością i nie podlegają opodatkowaniu Ryczałtem.

UZASADNIENIE

OGÓLNA IDEA RYCZAŁTU

Konstrukcja Ryczałtu zakłada (w pewnym uproszczeniu), że tak długo, jak Spółka nie podzieli swojego zysku na rzecz wspólników, tak długo nie będzie opodatkowana podatkiem dochodowym. Podstawą opodatkowania w Ryczałcie jest przede wszystkim dochód z tytułu podzielonego zysku, wypracowanego w okresie opodatkowania Ryczałtem, w części, w jakiej zysk ten został uchwałą o podziale lub pokryciu wyniku finansowego netto przeznaczony do wypłaty wspólnikom.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 28m ust. 1 ustawy o CIT, opodatkowaniu ryczałtem podlega dochód odpowiadający:

Zgodnie z art. 28n ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o CIT jedną z podstaw opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek jest suma dochodu z tytułu ukrytych zysków i dochodu z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą ustalona w miesiącu, w którym wykonano świadczenie lub dokonano wypłaty lub wydatku.

Innymi słowy, głównym założeniem Ryczałtu jest odroczenie opodatkowania do momentu dystrybucji zysków. Jak wskazano w objaśnieniach podatkowych Ministerstwa Finansów z 23 grudnia 2021 r. „Przewodnik do Ryczałtu od dochodów spółek”, przekazanie do konsumpcji, wypłata czy inna dystrybucja majątku - niezależnie od tego, w jakiej formie jest dokonana - podlega opodatkowaniu. Tym samym, celem ustawodawcy było zapobieżenie sytuacji, w której podatnicy wykorzystywaliby różne instytucje prawa jako formę nieopodatkowanej dystrybucji zysków podlegającej opodatkowaniu Ryczałtem. Jednym z wyjątków jest sytuacja, gdy będziemy mieli co czynienia z tzw. wydatkami niezwiązanymi z działalnością gospodarczą (tak: art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT).

DEFINICJA WYDATKÓW NIEZWIĄZANYCH Z DZIAŁALNOŚCIĄ

W ustawie o CIT brak definicji wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Tym samym za niewłaściwe należy uznać zatem kwalifikowanie wydatków do kategorii dochodu podlegającego opodatkowaniu ryczałtem wyłącznie na podstawie rezultatów weryfikacji, czy określony wydatek stanowiłby koszt podatkowy na zasadach ogólnych. Niemniej pewien związek między omawianymi grupami wydatków dostrzegany jest przez resort finansów, który w objaśnieniach podatkowych Ministerstwa Finansów z 23 grudnia 2021 r. „Przewodnik do Ryczałtu od dochodów spółek” wskazuje się, że przy kwalifikacji danego wydatku jako niezwiązanego z działalnością gospodarczą można wspomagać się praktyką orzeczniczą i interpretacyjną, dotyczącą klasyfikacji kosztów do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Pojęcie „wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą” nie jest tożsame z pojęciem „wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów”, jednak należy zwrócić uwagę na podobieństwo, jakie może je cechować. Podobieństwa pomiędzy wydatkami niezwiązanymi z działalnością gospodarczą a wydatkami niestanowiącymi kosztów uzyskania przychodu, należy upatrywać przede wszystkim w celu ich poniesienia. Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Te same cele powinny realizować wydatki związane z działalnością gospodarczą. Należy bowiem zwrócić uwagę, że jedną z immanentnych cech działalności gospodarczej, która wyróżnia ją od innego rodzaju aktywności, jest jej zarobkowy charakter.

Ponadto, wobec braku definicji "wydatku niezwiązanego z działalnością gospodarczą", zasadnym jest posłużenie się definicjami z języka powszechnego. Słownik języka polskiego PWN definiuje przymiotnik "związanych" jako "mający związek, coś wspólnego, z kimś, z czymś". A contrario "niezwiązany" należy rozumieć jako "niemający związku, czegoś wspólnego z czymś, z kimś".

W procesie oceny, czy dany wydatek powinien być uznany za niezwiązany z działalnością gospodarczą na potrzeby opodatkowania Ryczałtem można posiłkować się katalogiem wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, to ostateczne rozstrzygnięcie w tej kwestii jest uzależnione od konkretnego stanu faktycznego oraz celu poniesienia wydatku, tzn. jego poniesienia w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Ujęcie danego wydatku w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie będzie równoznaczne z uznaniem go za wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą w Ryczałcie. Pogląd taki jest także zbieżny z wykładnią systemową przepisów ustawy o CIT. Jak bowiem wynika z treści art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Sposób sformułowania przytoczonego przepisu w jasny sposób wskazuje, iż kosztami uzyskania przychodów mogą być tylko wydatki poniesione w konkretnym celu, tj. osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków enumeratywnie wskazanych art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe nie oznacza jednak, że wydatki zawarte w tym przepisie nie zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów (lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła), tylko że – z różnych względów – ustawodawca zdecydował się na ich wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów. Gdyby bowiem przyjąć, iż każdy z wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie spełnia opisanej wyżej przesłanki odpowiedniego celu jego poniesienia, regulacja ta byłaby w zasadzie zbędna. Ze względu na brak spełniania podstawowej przesłanki dla uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu, wydatki te nie mogłyby zostać zaliczone do tej kategorii na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Jak bowiem wskazywano: „(...) każdy wydatek musi przejść test z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W innej sytuacji zbędne stają się rozważania dotyczące dalszej kwalifikacji konkretnego wydatku ze względu na dodatkowe kryteria wprowadzone w art. 16 ust. 1 (…)” (tak: wyrok NSA z 15 stycznia 2020 r. sygn. akt II FSK 477/18).

Zgodnie z prezentowanymi w doktrynie stanowiskami: „Należy zawsze pamiętać, że aby wydatek stanowił koszt uzyskania przychodu, musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania, lub zabezpieczenia źródła przychodu. Dopiero wtedy, kiedy te warunki zostaną spełnione, należy analizować katalog z art. 16 ustawy o CIT i sprawdzać, czy wydatek poniesiony nie jest tam zawarty (P. Małecki, M. Mazurkiewicz (w:) P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość; Komentarz, wyd. XII, W., 2021, art. 16, LEX).

Ponadto celem art. 16. ust. 1 ustawy o CIT jest więc przede wszystkim określenie pewnego katalogu wydatków, które choć poniesione w celu uzyskania przychodów i w związku z działalnością gospodarczą, z jakichś powodów zostały uznane przez ustawodawcę za takie, które nie dają możliwości uwzględniania ich w rozliczeniu podatkowym (...) Negatywny katalog, o którym mowa, odnosi się do kosztów, które co do zasady spełniają pozostałe warunki uznania ich za koszt podatkowy. Są to zatem koszty uzyskania przychodów, tyle tylko, że dotyczy ich zakaz uwzględniania ich w rachunku podatkowym. Chodzi tu zatem o koszty, które gdyby nie zostały wyszczególnione w tym negatywnym katalogu, mogłyby zostać uwzględnione przez podatnika w rozliczeniu podatkowym (M. Pogoński (w:) M. Pogoński, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, W. 2014, art. 16, LEX).

Mając na uwadze powyższe należy przyjąć, że wydatki art. 16 ust. 1 ustawy o CIT mogą być poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Co za tym idzie, jeżeli, na potrzeby uznania wydatku za niezwiązany z działalnością gospodarcza istotny jest cel jego poniesienia, to nie można wykluczyć, iż niektóre z wydatków uznawanych na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT za wyłączone z kosztów uzyskania przychodów, będą jednocześnie związane z działalnością gospodarczą podatnika. Istotny jest cel jego poniesienia, to nie można wykluczyć, iż niektóre z wydatków uznawanych na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT za wyłączone z kosztów uzyskania przychodów, będą jednocześnie związane z działalnością gospodarczą podatnika. Za powyższym rozumieniem relacji art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy o CIT przemawia także sposób, w jaki uregulowano liczne wyłączenia zawarte w drugim z tych przepisów. Art. 16 ust. 1 Ustawy CIT wyłącza możliwość uznania danych wydatków za koszty uzyskania przychodów jedynie w określonych okolicznościach lub pod pewnymi warunkami, niejednokrotnie wskazując alternatywny sposób ich rozliczania.

Co istotne, katalog włączeń zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera także wydatki w oczywisty sposób związane z działalnością gospodarczą podatnika, wyłączone jednak z kosztów uzyskania przychodów ze względu na inne przesłanki.

Ponadto, ustawodawca również nie zdefiniował terminu „składniki majątku, które nie są wykorzystywane wyłącznie na cele działalności gospodarczej”. Tym samym określił zbiór składników majątkowych, które oprócz wykorzystywania dla celów działalności gospodarczej, są także wykorzystywane dla innych celów (np. prywatnych podatnika).

Jednakże, jeśli te składniki majątkowe są wykorzystywane w sferze działalności gospodarczej, to nie sposób uznać, że poniesione na te składniki wydatki nie mają związku z działalnością gospodarczą.

Nie sposób nie zgodzić się z tezą, że wydatki związane transportem – w postaci kar umownych z tytułu zniszczenia lub utraty ładunku, jak i koszty związane z brakiem zwrotu palet lub innego bieżącego sprzętu i narzędzi, których oddanie poprzez podróżowanie po całej Europie jest nieopłacalne – pozostają w związku z działalnością prowadzoną przez podatnika. W konsekwencji, można uznać, że składniki majątku stanowią również środki pieniężne, które mogą być w całości lub w części wydatkowane na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, przy czym art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i art. 16 ust. 1 ustawy o CIT powinny być tu stosowane pomocniczo.

Istotne jest przy tym przyjęcie perspektywy bilansowej dokonywanych wydatków - pamiętać bowiem należy, że to wynik bilansowy jest w największym uproszczeniu podstawą opodatkowania w estońskim CIT. Wynik taki, obrazuje wszelkie zdarzenia mające miejsce w jednostce, jako że musi on ewidencjonować wszelkie zdarzenia, choćby po to by zarząd mógł racjonalnie i na bazie pełnych danych ocenić racjonalność i sensowność podejmowania pewnych przedsięwzięć gospodarczych. Przykładowo, jeśli dane działania są wykonywane nieefektywnie, zarząd powinien móc to ocenić na podstawie cyfr zawartych w bilansie i rachunku zysków i strat, a nie wartości sztucznie dostosowanych do kryterium racjonalności, celu czy sensu. Gdyby dane bilansowe nie odzwierciedlały wszystkich zdarzeń występujących w jednostce byłyby nierzetelne a dodatkowo nieprzydatne do celów, do których służą. Nie mogłyby służyć za podstawę podejmowania decyzji gospodarczych. Jako takie muszą też więc zawierać zdarzenia incydentalne o charakterze kosztowym, takie jak opisane w niniejszym wniosku, związane ze zwykłym ryzykiem prowadzenia działalności gospodarczej. Ostateczny wynik bilansowy będzie uwzględniał koszt wystąpienia tych zdarzeń i na tej podstawie zarząd będzie w stanie ocenić, gdzie poprawić efektywność podejmowanych czynności, gdzie szukać oszczędności, gdzie usprawnić proces, a których czynności być może warto zaniechać w ogóle z uwagi na zbyt duże ryzyka i koszty z nimi związane.

OBOWIĄZEK PRZYJMOWANIA WYKŁADNI GOSPODARCZEJ

W tego rodzaju sprawach, dokonując stosownej kwalifikacji, należy każdorazowo odnosić ją do stanu faktycznego sprawy. Ważne natomiast jest to, by z obiektywnego porównania wysokości poszczególnych kosztów – takich jak kary umowne z tytułu zniszczenia lub utraty ładunku, czy kosztów związanych z zostawaniem palet, narzędzi, etc. – z wysokością potencjalnych ciężarów możliwych do poniesienia przez podatnika, wynikał gospodarczy, finansowy sens takiej operacji.

W tym więc kontekście pomocna może okazać ocena zachowania podatnika dokonywana była z perspektywy związku określonego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Chodzi zatem o racjonalne rozstrzygniecie w tym zakresie, czy dany wydatek (koszt) może obiektywnie przyczynić się do realizacji pożądanego celu. Postuluje się przy tym interpretowanie prawa podatkowego w oparciu o tzw. wykładnię gospodarczą, czyli taką, która przewiduje m.in. przyjęcie, że podatnik działa i powinien działać w sposób typowy dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą i dąży do osiągnięcia zysku, a nie strat (tak: wyrok NSA z 22 stycznia 2020 r., II FSK 187/18).

Mając na uwadze powyższe należy przejść do bardziej szczegółowej odpowiedzi na zadane pytania.

Ad 1 i Ad 3

Kary umowne z tytułu zniszczenia lub utraty ładunku (straty w towarze), zarówno zawinionej, jak i niezawinionej oraz kary umowne z tytułu nieterminowych dostaw, niedostarczenia towarów czy opóźnień w transporcie ładunków, zarówno zawinionych, jak i niezawinionych stanowią wydatki związane z prowadzoną działalnością i nie podlegają opodatkowaniu Ryczałtem.

W pierwszej kolejności nie należy traktować kar umownych z tytułu zniszczenia lub utraty ładunku (straty w towarze), oraz kar umownych z tytułu nieterminowych dostaw, niedostarczenia towarów czy opóźnień w transporcie ładunków – w sposób adekwatny do kar wynikających z zakresu odpowiedzialności karnej. Nie mają one bowiem publicznoprawnych cech środków represyjnych podobnych do przykładowo grzywny, mandatu czy kary administracyjnej. Ich podstawą jest cywilna umowa pomiędzy Spółką a kontrahentem, gdzie strona dobrowolnie przyjmuje możliwość wystąpienia sytuacji, w której zaktualizuje się obowiązek dokonania takiego wydatku. Przedsiębiorcy zajmujący się transportem towarów zawierają umowy przewozowe, które często przewidują kary umowne za zniszczenie lub utratę ładunku. Takie kary są wynikiem normalnego ryzyka związanego z działalnością transportową i wręcz nieodzowną częścią jego prowadzenia. W przypadku zawinionego lub niezawinionego zniszczenia lub utraty ładunku (straty w towarze), czy ich nieterminowej dostawy, niedostarczenia towarów czy opóźnień w transporcie, kary te są bezpośrednio związane z realizacją usług transportowych. Brak zaakceptowanie tego ryzyka jest równoznaczne z wycofaniem się z tej formy biznesu.

Konieczność ponoszenia ryzyka biznesowego, występującego w każdej działalności, którego nie sposób całkowicie uniknąć, a którego konsekwencją mogą być kary umowne. Prowadzenie przedsiębiorstwa nie jest bowiem możliwe poprzez całościowe zaplanowanie z góry wszystkich elementów, w szczególności w branży transportowej, w której wiele zależne jest od podmiotów trzecich, takich jak urzędy nadające pozwolenia, bądź podwykonawcy, od których zależne są poszczególne elementy prac czy nawet warunki atmosferyczne. W działalności transportowej, kary umowne za zniszczenie lub utratę ładunku (straty w towarze), opóźnienie w dostarczeniu ładunków, ich nieterminowe dostawy czy niedostarczenie towaru są częścią ryzyka operacyjnego i mają na celu realizację usług przewozowych zgodnie z umowami.

Przedmiotowe wydatki na kary umowne z tytułu zniszczenia lub utraty ładunku (straty w towarze), opóźnień w dostarczeniu ładunków, ich nieterminowych dostaw czy niedostarczeń towaru powinny być oceniane przez pryzmat celowości, takimi jak utrzymanie stosunków gospodarczych z kontrahentami w celu możliwości i generowania przychodów w przyszłości, a nie przez pryzmat tego, czy dany wydatek oderwany od całokształtu działalności przyniósłby rzeczywiste i wymierne korzyści. Wydatki na wypłatę kar umownych poniesione przez Spółkę w związku z wykonywaną przez nią działalnością gospodarczą, które są elementem ziszczenia się normalnego ryzyka gospodarczego typowego dla branży, w której działa Spółka, powinny być kwalifikowane jako wydatki związane z działalnością gospodarczą, a tym samym nie podlegać opodatkowaniu Ryczałtem. Nie jest bowiem możliwe prowadzenie działalności gospodarczej bez podejmowania błędów - przy skali Spółki nawet działania, które dają 99% skuteczność osiąganych celów i tak losowo doprowadzą do pewnych niezamierzonych zdarzeń, których koszty będzie musiała ponieść Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Poniesienie takich kosztów będzie racjonalne i sensowne a także rozsądne z punktu widzenia utrzymania relacji z klientami, kontrahentami i pracownikami. Nikt nie pozostaje nieomylny i nie ma osób niepopełniających błędów - próba ich eliminacji nigdy nie zapewni zerowego poziomu błędów. Stąd konieczne jest godzenie się na ponoszenie ich kosztów - w przeciwnym wypadku niemożliwe byłoby prowadzenie jakiejkolwiek działalności gospodarczej.

W konsekwencji należały przyjąć, że jeżeli Spółka ponosi wydatki na kary związane z jej główną działalnością gospodarczą, a więc w związku z wykonywaną działalnością w spedycji i obsługi transportu, które są związane z niezawinionymi opóźnieniami i ubytkami w przewożonym towarze bądź nie dotrzymaniem terminów i warunków wynikających z zawartej umowy, to wydatki takie są faktycznie związane z działalnością gospodarczą Spółki i są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów oraz w celu zachowania / zabezpieczenia źródła przychodów.

Pomocniczym argumentem może być tu również fakt, że również ustawodawca w art. 16 ust 1 pkt 22 ustawy o CIT wymienił kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Tym samym dodatkowo potwierdził charakter tych wydatków jako związanych z działalnością gospodarczą (patrz: argumentacja powyżej).

Powyższe rozumowanie Spółki potwierdzają wyroki sądów administracyjnych, takich jak:

1.wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 25 stycznia 2024 r. I SA/Po 632/23: „W ocenie Sądu stanowisko organu interpretacyjnego nie znajduje odzwierciedlenia w obowiązującym stanie prawnym. W tym względzie wydatki na kary umowne powinny być oceniane przez pryzmat celowości (np. utrzymanie stosunków gospodarczych z Kontrahentami w celu możliwości i generowania przychodów w przyszłości), a nie przez pryzmat tego, czy dany wydatek oderwany od całokształtu działalności przyniósłby rzeczywiste i wymierne korzyści. Wydatki na wypłatę kar umownych poniesione przez Spółkę w związku z wykonywaną przez nią działalnością gospodarczą, które są elementem ziszczenia się normalnego ryzyka gospodarczego typowego dla branży, w której działa Spółka, nie powinny być kwalifikowane jako wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą, a tym samym podlegać opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek. W konsekwencji biorąc pod uwagę opis stanowiska zawartego we wniosku o udzielenie indywidualnej interpretacji należały przyjąć, że jeżeli Spółka ponosi wydatki na kary związane z działalnością (jej główną działalnością gospodarczą), a więc w związku z wykonywaną działalnością w procesie inwestycyjnym obsługiwanym przez Spółkę w obszarze obrotu nieruchomościami, które są związane z niezawinionymi opóźnieniami bądź nie dotrzymaniem terminów wynikających z zawartej umowy, to wydatki takie są faktycznie związane z działalnością gospodarczą Spółki. Organ interpretujący dokonał błędnej wykładni przepisu art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy CIT w zw. z art. 28n ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od osób prawnych, utożsamiając zdarzenia opisane we wniosku interpretacyjnym z konsekwencjami nieprawidłowego działania spółki. Taki zabieg interpretacyjny w tym zakresie stanowił niedopuszczalną wykładnię rozszerzającą przedmiot opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek”;

2.wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 10 maja 2023 r. I SA/Łd 252/23: „W konsekwencji Sąd stwierdzał, że w tej sprawie doszło do naruszenia prawa materialnego, tj. art. 28m ust. 1 pkt 3. poprzez błędną wykładnię., a zarzuty z pkt 1 i 2 skargi należy ocenić jako zasadne. Nieprawidłowe jest bowiem stanowisko Dyrektora, że wydatki na użytkowanie samochodów osobowych przez pracowników spółki (nie będących wspólnikami) do celów mieszanych i koszty kar umownych, które ponosi Spółka na rzeczy podmiotów niepowiązanych w związku z wykonywaną działalnością przewozową które są związane z niezawinionymi przez Spółkę opóźnieniami w przewozie lub uszkodzeniami przewożonych towarów stanowią w myśl art. 28m ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.p. wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą”.

Co również istotne, podmioty, na rzecz których Spółka płaci kary umowne z tytułu zniszczenia lub utraty ładunku (starty w towarze), opóźnień w dostarczeniu ładunków, nieterminowych dostaw, czy ich nie dostarczenia, nie są podmiotami powiązanymi ze Spółką i nie są jej udziałowcami. W związku z tym, trudno tu o zasadność stosowania przepisu o wydatkach niezwiązanych z działalnością. W przypadku braku powiązań kapitałowych lub osobowych między tymi podmiotami a Spółką, wydatki te mogą być uznane za w pełni związane z jej działalnością gospodarczą.

Należy przy tym zwrócić uwagę, że Spółka pozostaje także beneficjentem tego typu zdarzeń, normalnych dla branży - spółka otrzymuje także niekiedy kary umowne i nie ma wątpliwości odnośnie konieczności rozliczenia ich w przychodach. Analogicznie nie widzi możliwości by nie rozliczać w kosztach wydatków przeciwnych, a także sensu opodatkowania tego typu kosztów.

Warto również podkreślić, że Spółka podejmuje działania mające na celu zminimalizowanie tych strat, wdrażając procedury zabezpieczające i optymalizujące procesy logistyczne, takie jak monitorowanie ładunków w czasie rzeczywistym oraz ścisła współpraca z firmami ubezpieczeniowymi. Spółka regularnie aktualizuje polisy ubezpieczeniowe, aby zapewnić kompleksową ochronę przed różnorodnymi ryzykami związanymi z transportem, co dodatkowo zwiększa bezpieczeństwo operacyjne i minimalizuje potencjalne straty finansowe. Dzięki temu poniesione koszty kar umownych są często zwracane przez ubezpieczyciela w późniejszym terminie.

Podobnie należy rozpatrywać koszty związane z zostawieniem (odmową przyjęcia przez kontrahentów) palet lub innych bieżących sprzętów i narzędzi.

Ad 2

Koszty związane z brakiem zwrotu palet lub innego bieżącego sprzętu i narzędzi, których oddanie jest nieopłacalne z powodu konieczności podróżowania po całej Europie jest nieopłacalne, albo ze względu na odmowę ich przyjęcia przez kontrahentów Spółki z powodu wybrakowania lub ubrudzenia, stanowią wydatki związane z prowadzoną działalnością i nie podlegają opodatkowaniu Ryczałtem.

W przedstawionym stanie faktycznym wydatek w postaci kosztów związanych z zostawieniem, brakiem zwrotu palet lub innych bieżących sprzętów i narzędzi jest w całości związany z działalnością wykonywaną przez Spółkę.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że wiele kursów wymaga obsługi palet oraz posiadania własnych palet. Brak realizowania tego typu usług utrudnia prowadzenie biznesu i pozbawia Spółkę rentownych zleceń, co z kolei negatywnie wpływa na jej konkurencyjność i zdolność do zaspokojenia rosnących wymagań klientów, kontrahentów, a także ogranicza możliwości rozwoju i ekspansji na nowe rynki.

Po drugie, wielokrotnie odebranie palet, sprzętu, narzędzi i powrót z nimi jest bardzo często nieoptymalne, ponieważ można zabrać inny, bardziej wartościowy towar. Jest to nieopłacalne ekonomicznie, ponieważ koszty transportu rosną, a możliwości przewozowe są ograniczone. Transport towarów bez konieczności powrotu po palety pozwala na bardziej efektywne wykorzystanie przestrzeni ładunkowej pojazdów oraz minimalizację kosztów operacyjnych.

Zdarza się również, że powrót po zostawione palety, a także inny bieżący sprzęt i narzędzia wymagałby bardzo częstych pustych przebiegów, co wiązałoby się z poniesieniem znacznie wyższych kosztów przez Spółkę. Taka sytuacja generowałaby dodatkowe koszty paliwa, eksploatacji pojazdów oraz czasu pracy kierowców, co kompletnie nie byłoby opłacalne dla Spółki.

Ponadto pojawiają się koszty związane z brakiem zwrotu palet w sytuacjach, gdy kontrahent Spółki odmówił ich przyjęcia z powodu ich wybrakowania lub ubrudzenia. Z tego tytułu Spółka jest obciążana notami. Koszty te są rynkowe i bezpośrednio związane z prowadzoną działalnością, a ich akceptacja jest często bardziej opłacalna niż podejmowanie jakichkolwiek działań prawnych, nawet jeśli odmowa przyjęcia palet, sprzętu jest bezzasadna. Skarżenie takich sytuacji w sądzie mija się z celem, ponieważ generowałoby dodatkowe koszty i nie gwarantowałoby pomyślnego rozstrzygnięcia, co mogłoby negatywnie wpłynąć na relacje z kontrahentami oraz efektywność operacyjną Spółki.

W konsekwencji należały przyjąć, że jeżeli Spółka ponosi wydatki w postaci kosztów związanych z zostawieniem palet lub innych bieżących sprzętów i narzędzi, które to są związane z jej główną działalnością gospodarczą, a więc w związku z wykonywaną działalnością w spedycji i obsłudze transportu, to wydatki takie są faktycznie związane z działalnością gospodarczą Spółki.

Co również istotne, podmioty, u których zostawia się palety lub inny bieżący sprzęt i narzędzia, bądź które obciążają Spółkę notami za niezwrócone palety – nie są podmiotami powiązanymi ze Spółką i nie są jej udziałowcami. W związku z tym, trudno tu o zasadność stosowania przepisu o wydatkach niezwiązanych z działalnością. W przypadku braku powiązań kapitałowych lub osobowych między tymi podmiotami a Spółką, wydatki te mogą być uznane za w pełni związane z jej działalnością gospodarczą i spełniają kryteria ustawowe dla uznania ich za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT (patrz: argumentacja powyżej). Ponoszenie bowiem kosztów związanych z pozostawieniem palet, sprzętu i narzędzi na miejscu dostawy, bądź ponoszenie kosztów obciążenia za niezwrócenie palet, sprzętu jest bardziej opłacalne ekonomicznie niż ich nieponiesienie. W rezultacie, koszty poniesione w celu pozostawienia (bądź zapłaceniem za niezwrócenie) palet, narzędzi, sprzętu są mniejsze niż koszty związane z ich nieponiesieniem, co przyczynia się do osiągnięcia i zabezpieczenia źródeł przychodów firmy.

Końcowo należy przy tym zwrócić uwagę, że Spółka pozostaje także beneficjentem tego typu zdarzeń, normalnych dla branży. Innymi słowy nie tylko ona jest podmiotem, któremu nie opłaca się powrót po tak pozostawiony sprzęt. Kontrahenci Spółki także podejmują tego typu decyzje, których beneficjentem pozostaje Spółka.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Przedmiotem opodatkowania w formie Ryczałtu jest efektywna dystrybucja zysku ze spółki do jej udziałowca/akcjonariusza/wspólnika, przy czym przepisy nie ograniczają się wyłącznie do opodatkowania dywidend, ale uwzględniają również inne formy dystrybucji. Istotą przyjętego modelu jest odroczenie opodatkowania dystrybuowanego zysku do dnia podjęcia uchwały o przeznaczeniu tego zysku i wypłat równoważnych takiej dystrybucji.

Istotą przyjętego modelu jest odroczenie opodatkowania dystrybuowanego zysku do dnia podjęcia uchwały o przeznaczeniu tego zysku i wypłat równoważnych takiej dystrybucji. Intencją ustawodawcy jest zatem uwzględnienie w katalogu dochodów do opodatkowaniem także innych, alternatywnych niż dywidenda, świadczeń dokonanych na rzecz udziałowców/akcjonariuszy/wspólników lub podmiotów powiązanych bezpośrednio lub pośrednio z podatnikiem lub z tymi udziałowcami/akcjonariuszami/wspólnikami.

W katalogu dochodów do opodatkowania w systemie ryczałtu ustawodawca w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805; dalej: „ustawa o CIT”) wymienił m. in. dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika odpowiada wysokości takich wydatków.

Zgodnie z art. 28m ust. 4a ustawy o CIT:

Z opisu Państwa sprawy wynika, że Spółka zajmuje się transportem drogowym towarów na terenie Polski oraz Europy. Zdarza się, że Spółka jest zobowiązana do zapłaty kary umownej z tytułu zniszczenia lub utraty ładunku oraz z tytułu nieterminowych dostaw, niedostarczenia towarów lub opóźnień w transporcie, zarówno z winy Spółki, jak i z powodów losowych. Spółka zaangażowana jest w działania służące minimalizowaniu ryzyka utraty lub zniszczenia towaru, jednak takie koszty są związane ze specyfiką branży.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii, czy koszty ponoszone z tytułu wskazanych kar umownych stanowią wydatki związane z prowadzoną działalnością i nie podlegają opodatkowaniu Ryczałtem.

Kwestię kwalifikacji na gruncie przepisów o ryczałcie od dochodów spółek danego wydatku lub kosztu do dochodu z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarcza należy rozpatrywać indywidualnie, w odniesieniu do konkretnego opisu i okoliczności sprawy.

Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia „wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą”. Jednak w Przewodniku do Ryczałtu od dochodów spółek z 23 grudnia 2021 roku wskazano, że:

Tak więc wydatki w postaci kar umownych wynikających z opóźnień, niedostarczenia lub utraty towarów w realizacji zamówień nie stanowią „publicznoprawnych wydatków o charakterze sankcyjnym”, o których mowa w Przewodniku. Wynikają one bowiem ze stosunków cywilnoprawnych łączących Spółkę z kontrahentami i są efektem zawartych umów/uzgodnień w zakresie realizacji dostawy towarów. Jednocześnie, w przeciwieństwie do wydatków wskazanych w przykładzie z Przewodnika, wydatki będące przedmiotem niniejszego uzgodnienia nie są karami czy grzywnami orzeczonymi w postępowaniu karnym i wykazują związek z istotą działalności gospodarczej wnioskodawcy, polegającej na świadczeniu usług transportowych i spedycyjnych. Dodatkowo trzeba mieć na względzie to, że Spółka, pomimo zachowania należytej staranności przy realizacji zawartych umów, nie jest w stanie całkowicie uniknąć zapłaty ww. kar umownych, które są często konsekwencją sytuacji losowych.

Podsumowując, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wywiązują się Państwo z zapisów zawartych umów, które zobowiązując do zapłaty kary w przypadku niedotrzymania jej warunków. Tego typu wydatek wynika więc z istoty prowadzonej działalności gospodarczej jako działalności o charakterze zarobkowym i wykazuje związek z tą działalnością.

W analizowanej sprawie wydatki wynikające z otrzymanych kar umownych nie będą stanowić wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT. Są bowiem wydatkami ponoszonymi w toku podstawowej działalności gospodarczej Spółki, polegającej na świadczeniu usług transportowych i spedycyjnych. Wykazują zatem związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wobec powyższego Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego nr 1 i nr 3 należało uznać za prawidłowe.

Państwa wątpliwości dotyczą również kwestii, czy koszty związane z brakiem zwrotu palet lub innego bieżącego sprzętu i narzędzi stanowią wydatki związane z prowadzoną działalnością i nie podlegają opodatkowaniu Ryczałtem.

Przedmioty określane jako „bieżący sprzęt i narzędzia” to między innymi:

• palety,
• narzędzia ręczne, takie jak klucze, śrubokręty, młotki;
• elektronarzędzia o niskiej wartości
• akcesoria warsztatowe, takie jak miarki, wagi, latarki;
• sprzęt ochronny, taki jak rękawice, kaski, kamizelki odblaskowe;
• materiały eksploatacyjne, np. smary, oleje, płyny do mycia szyb.

Utrata tego sprzętu to zdarzenia incydentalne i przypadkowe. Wynikają z sytuacji, w których kierowcy zapominają o pewnych drobnych sprzętach, których nie opłaca się zwracać, głównie z powodów logistycznych.

Państwa zdaniem wielokrotnie odebranie palet, sprzętu, narzędzi i powrót z nimi jest bardzo często nieoptymalne, ponieważ można zabrać inny, bardziej wartościowy towar. pojawiają się koszty związane z brakiem zwrotu palet w sytuacjach, gdy kontrahent Spółki odmówił ich przyjęcia z powodu ich wybrakowania lub ubrudzenia. Z tego tytułu Spółka jest obciążana notami. Koszty poniesione w celu pozostawienia (bądź zapłaceniem za niezwrócenie) palet, narzędzi, sprzętu są mniejsze niż koszty związane z ich nieponiesieniem, co przyczynia się do osiągnięcia i zabezpieczenia źródeł przychodów.

Sporadycznie zdarzają się też sytuacje, w których palety nie są zwracane, ma to charakter incydentalny.

Zdarza się również, że powrót po zostawione palety, a także inny bieżący sprzęt i narzędzia wymagałby bardzo częstych pustych przebiegów, co wiązałoby się z poniesieniem znacznie wyższych kosztów przez Spółkę. Transport towarów bez konieczności powrotu po palety pozwala na bardziej efektywne wykorzystanie przestrzeni ładunkowej pojazdów oraz minimalizację kosztów operacyjnych.

Dodatkowo, podmioty, u których zostają palety lub inny bieżący sprzęt i narzędzia, nie są podmiotami powiązanymi ze Spółką i nie są jej udziałowcami.

Z wniosku wynika, że ponoszą Państwo wydatki związane z niestarannością, niewłaściwym gospodarowaniem paletami i narzędziami przez pracowników. Są to wydatki o charakterze negatywnym – ich ponoszenie związane jest z nieprawidłowościami po Państwa stronie. Wydatki te, choć można byłoby mieć wątpliwości co do celowości i racjonalności ich ponoszenia (choćby na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT), są jednak ponoszone w toku działalności spółki oraz wykazują związek z prowadzoną działalnością – nie będą więc wydatkami niezwiązanymi z działalnością gospodarczą, o którym mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądowych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 z późn. zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.).