Czy dokonane przez Wnioskodawcę wpłaty, o których mowa w art. 89 ust. 1 ustawy o finansowaniu społecznościowym, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 sierpnia 2023 r. za pośrednictwem e-puap wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dokonane wpłaty, o których mowa w art. 89 ust. 1 ustawy o finansowaniu społecznościowym, mogą zostać uznane przez Bank za koszty uzyskania przychodów, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest bankiem krajowym w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2488 ze zm., dalej: „Prawo bankowe”) i podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu w CIT od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest działalność bankowa, prowadzona na podstawie i zgodnie z wymogami Prawa bankowego oraz regulacji Komisji Nadzoru Finansowego. Działalność bankowa, którą prowadzi Wnioskodawca, obejmuje obsługę portfela udzielonych w przeszłości osobom fizycznym kredytów hipotecznych w złotych oraz w walutach obcych (…).

W ramach prowadzonej działalności bankowej Wnioskodawca (lub inny bank, w zakresie, w jakim Wnioskodawca jest następcą prawnym innego banku) zawierał w przeszłości i posiada w swoim portfelu umowy o kredyty mieszkaniowe udzielone osobom fizycznym, w tym umowy o kredyty walutowe (denominowane/indeksowane do waluty obcej).

Z tego względu Wnioskodawca może być zobowiązany - proporcjonalnie do wartości bilansowej brutto posiadanego portfela kredytów mieszkaniowych, w przypadku których opóźnienie w spłacie kapitału lub odsetek przekracza 90 dni - do dokonywania wpłat na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców (dalej: „FWK”) na mocy art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o wsparciu kredytobiorców, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy i znajdują się w trudnej sytuacji finansowej (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2452 ze zm., dalej: „ustawa o wsparciu kredytobiorców”) - dalej: „Podstawowe wpłaty”.

Ponadto w 2022 r. Wnioskodawca został zobowiązany do dokonywania wpłat do FWK na mocy art. 89 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 2022 r. o finansowaniu społecznościowym dla przedsięwzięć gospodarczych i pomocy kredytobiorcom (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1488 ze zm., dalej: „ustawa o finansowaniu społecznościowym”) - dalej: „Dodatkowe wpłaty”.

Na podstawie art. 89 ust. 1 ustawy o finansowaniu społecznościowym do dnia 31 grudnia 2022 r. kredytodawcy w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o wsparciu kredytobiorców, wnoszą dodatkowe wpłaty do Funduszu Wsparcia Kredytobiorców, o którym mowa w art. 14 ustawy o wsparciu kredytobiorców, w łącznej kwocie 1 400 000 000 zł.

Zgodnie z ustawowym obowiązkiem Bank w 2022 r. uiścił Dodatkowe wpłaty w wysokości oraz w terminach wynikających z informacji (pism) otrzymywanych przez Bank od Rady Funduszu Wsparcia Kredytobiorców (dalej: „Rada Funduszu”).

Wartość Podstawowych wpłat nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów w CIT, że względu na bezpośrednie wyłączenie ich z katalogu kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 76 ustawy o CIT.

Wnioskodawca powziął natomiast wątpliwość co do prawidłowej kwalifikacji podatkowej Dodatkowych wpłat na gruncie ustawy o CIT.

Pytanie

Czy dokonane przez Wnioskodawcę wpłaty, o których mowa w art. 89 ust. 1 ustawy o finansowaniu społecznościowym, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonane przez Wnioskodawcę wpłaty, o których mowa w art. 89 ust. 1 ustawy o finansowaniu społecznościowym, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (...).

W świetle powyższego przepisu, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT oraz jeśli wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów).

Definicja kosztów uzyskania przychodów, która została sformułowana przez ustawodawcę, ma charakter ogólny. Z tego względu każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie, mającej na celu dokonanie jego odpowiedniej kwalifikacji. Wyjątkiem powinna być jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wyłącza możliwość zaliczenia go do konkretnego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach podatnik jest zobowiązany zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Z ugruntowanego podejścia prezentowanego w doktrynie i orzecznictwie, dotyczącego interpretacji art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, wynika, że aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, łącznie muszą zostać spełnione następujące warunki:

a) koszt został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

b) jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi zwrócona w jakikolwiek sposób,

c) pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

d) poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

e) został właściwie udokumentowany,

f)nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Aby uznać wartość uiszczanych przez Bank Dodatkowych wpłat za koszty uzyskania przychodów, konieczne jest zatem spełnienie wszystkich wyżej wymienionych przesłanek.

W kolejnej części niniejszego wniosku przedstawione zostało podsumowanie analizy przeprowadzonej przez Bank w tym zakresie.

 a) Poniesienie kosztu przez podatnika

Bank dokonał Dodatkowych wpłat, ponosząc przy tym ekonomiczny ciężar tych wydatków, tj. powyższe koszty zostały pokryte z zasobów majątkowych Banku. W tym zakresie doszło bowiem do rzeczywistego wypływu własnych środków pieniężnych Banku, a koszty obciążające Bank w wyniku uiszczania Dodatkowych wpłat nie zostały poniesione przez inny (trzeci) podmiot w imieniu Banku.

Mając na względzie powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, wydatki ponoszone na Dodatkowe wpłaty należy uznać za spełniające przesłankę „poniesienia” z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

 b) Definitywność poniesienia kosztu

Poniesienie przez Bank Dodatkowych wpłat ma i będzie miało charakter definitywny. Bank nie otrzyma zwrotu ani innego rodzaju rekompensaty z tytułu poniesionych kosztów na Dodatkowe wpłaty, a w konsekwencji poniesie ich całkowity ekonomiczny ciężar w sposób ostateczny.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, wydatki ponoszone na Dodatkowe wpłaty spełniają przesłankę „definitywności” wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

 c) Związek kosztu z prowadzoną działalnością gospodarczą

Bank posiada w swoim portfelu umowy o kredyty mieszkaniowe udzielone osobom fizycznym, które w ramach prowadzonej działalności bankowej zostały zawarte przez Bank lub jego poprzednika prawnego. Z tego względu, na mocy art. 89 ust. 1 ustawy o finansowaniu społecznościowym, Bank zobowiązany został do wniesienia Dodatkowych wpłat. Poniesione przez Bank wydatki na uiszczenie Dodatkowych wpłat mają zatem bezpośredni i ścisły związek z prowadzoną przez Bank działalnością gospodarczą, tj. z czynnościami bankowymi sensu stricto w zakresie udzielania kredytów.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na Dodatkowe wpłaty należy uznać za spełniające warunek związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Bank.

 d) Celowość poniesienia kosztu

Uiszczanie Dodatkowych wpłat było realizacją przez Bank ciążących na nim ustawowych obowiązków, wynikających z charakteru prowadzonej działalności gospodarczej. Bank - jako podmiot prowadzący regulowaną działalność bankową - musi ponosić szereg kosztów związanych z dostosowywaniem się do wymagań prawnych i regulacyjnych, co pozwala na zabezpieczenie ogólnej działalności bankowej, czyli głównego źródła przychodów Banku, podlegających opodatkowaniu CIT.

Ponadto, na mocy art. 89 ust. 3 ustawy o finansowaniu społecznościowym, do Dodatkowych wpłat stosuje się odpowiednio m.in. art. 17a ust. 1 ustawy o wsparciu kredytobiorców. Zgodnie z tym przepisem:

W przypadku niewniesienia wpłaty w terminie (...) Rada Funduszu wzywa kredytodawcę do wniesienia wpłaty wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi począwszy od dnia wymagalności tej wpłaty. (...) (podkreślenie Wnioskodawcy).

W związku z tym należy zauważyć, że terminowe uiszczanie Dodatkowych wpłat chroni Bank przed poniesieniem dodatkowych kosztów związanych z opóźnieniem w uregulowaniu przedmiotowego zobowiązania.

Poniesienie przez Bank wydatków w postaci Dodatkowych wpłat pozwoliło zatem na zachowanie oraz zabezpieczenie źródła przychodów Banku poprzez wywiązanie się przez Wnioskodawcę z obowiązku ustawowego, jak też umożliwiło uniknięcie ponoszenia dodatkowych kosztów, w postaci odsetek ustawowych czy kosztów związanych z egzekucją przedmiotowych wpłat.

Ze względu na powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, uiszczanie Dodatkowych wpłat należy uznać za celowe w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

 e) Udokumentowanie poniesienia kosztu

W zakresie przesłanki udokumentowania kosztu Bank pragnie zauważyć, że podstawa oraz wysokość uiszczonych przez niego Dodatkowych wpłat wynika z dokumentów otrzymywanych przez Bank od Rady Funduszu. Ponadto Bank jest w stanie udokumentować faktyczne poniesienie wydatków związanych z Dodatkowymi wpłatami oraz wysokość tych kosztów m.in. dokumentami potwierdzenia zlecenia i zrealizowania przelewu bankowego oraz dyspozycją odpowiednich księgowań.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, warunek odpowiedniego udokumentowania poniesienia kosztu należy uznać za spełniony w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

  f) Brak zastosowania wyłączenia z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztów uzyskania przychodów nie stanowią koszty wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Podatnik nie może zatem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów takich kosztów, które zostały enumeratywnie wymienione w tym przepisie.

W ocenie Wnioskodawcy, dodatkowe wpłaty nie spełniają przesłanek dla uznania ich za koszty wyłączone z kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. W szczególności - zdaniem Wnioskodawcy - do Dodatkowych wpłat zastosowania nie powinny znaleźć pkt 76 i pkt 77 tego przepisu.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 77 ustawy o CIT:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (...) kwot, o których mowa w art. 8a ust. 7 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o wsparciu kredytobiorców, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy i znajdują się w trudnej sytuacji finansowej.

Jak wynika z powyższego, z kosztów uzyskania przychodów w CIT wyłączone zostały kwoty, o których mowa w art. 8a ust. 7 ustawy o wsparciu kredytobiorców, tj. kwoty pokrywane z własnych środków kredytodawców, przeznaczane na wsparcie lub na pożyczkę na spłatę zadłużenia przez kredytobiorców (w przypadku spełnienia warunków udzielenia takiego wsparcia).

W ocenie Wnioskodawcy, wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 77 ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania w odniesieniu do Dodatkowych wpłat, jako że wskazane w powołanym przepisie kwoty wyłączone z kosztów uzyskania przychodów nie dotyczą wpłat na FWK, lecz odnoszą się do środków pieniężnych wypłacanych w związku z bezpośrednim wsparciem dla kredytobiorców, uregulowanym na gruncie ustawy o wsparciu kredytobiorców.

Jednocześnie, jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 76 ustawy o CIT:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (...) wpłat na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców, o których mowa w art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o wsparciu kredytobiorców, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy i znajdują się w trudnej sytuacji finansowej (...).

Jak wynika z powyższego, z kosztów uzyskania przychodów w CIT zostały wyłączone wpłaty na FWK uiszczane na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o wsparciu kredytobiorców (zdefiniowane w niniejszym wniosku jako „Podstawowe wpłaty”).

Zdaniem Wnioskodawcy, wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 76 ustawy o CIT - pomimo tego, że dotyczy jednego z rodzajów wpłat na FWK - nie znajdzie zastosowania w odniesieniu do Dodatkowych wpłat, za czym przemawia szereg argumentów przedstawionych przez Wnioskodawcę w dalszej części niniejszego wniosku.

Brak tożsamości pomiędzy Podstawowymi wpłatami a Dodatkowymi wpłatami

Przede wszystkim Wnioskodawca pragnie wskazać, że Podstawowe wpłaty, o których mowa w art. 16a ust. 1 ustawy o wsparciu kredytobiorców, są odrębnymi wpłatami, wynikającymi z innej podstawy prawnej niż Dodatkowe wpłaty.

Obowiązek uiszczania Dodatkowych wpłat został bowiem uregulowany na gruncie art. 89 ust. 1 ustawy o finansowaniu społecznościowym. Jak wynika z tego przepisu:

Do dnia 31 grudnia 2022 r. kredytodawcy w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy zmienianej w art. 66 wnoszą dodatkowe wpłaty do Funduszu Wsparcia Kredytobiorców, o którym mowa w art. 14 ustawy zmienianej w art. 66, w łącznej kwocie 1 400 000 000 zł.

Przy czym przez „ustawę zmienianą w art. 66”, o której mowa w przywołanym artykule, rozumieć należy ustawę o wsparciu kredytobiorców.

A zatem należy podkreślić, że podstawą prawną uiszczania Dodatkowych wpłat są regulacje odmienne od podstawy prawnej uiszczania Podstawowych wpłat, do których wprost referuje art. 16 ust. 1 pkt 76 ustawy o CIT.

Ponadto warto również zaznaczyć, że art. 89 ustawy o finansowaniu społecznościowym odnosi się do ustawy o wsparciu kredytobiorców wyłącznie w jednoznacznie zdefiniowanym i ograniczonym zakresie. Jak wynika bowiem z art. 89 ust. 2 ustawy o finansowaniu społecznościowym:

Terminy wpłat, o których mowa w ust. 1, oraz ich wysokość określa, w drodze uchwały, Rada Funduszu Wsparcia Kredytobiorców. Przepisy art. 16a ust. 2-2b i 4-6 ustawy zmienianej w art. 66, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się odpowiednio (podkreślenie Wnioskodawcy).

Ponadto art. 89 ust. 3 ustawy o finansowaniu społecznościowym stanowi, że:

Do dochodzenia należności z tytułu wpłat, o których mowa w ust. 1, przepisy art. 17a ust. 1-3 ustawy zmienianej w art. 66 stosuje się odpowiednio (podkreślenie Wnioskodawcy).

W konsekwencji Wnioskodawca pragnie zauważyć, że wśród regulacji, które winny znaleźć odpowiednie zastosowanie do Dodatkowych wpłat, brak jest art. 16a ust. 1 ustawy o wsparciu kredytobiorców - a więc przepisu explicite powoływanego na gruncie art. 16 ust. 1 pkt 76 ustawy o CIT.

Fakt, że ustawodawca nakazuje odpowiednio stosować niektóre przepisy o Podstawowych wpłatach do Dodatkowych wpłat, stanowi jednocześnie dowód na to, iż stanowią one odrębne tytuły wpłat na FWK - i tak też powinny być rozpatrywane na gruncie ustawy o CIT.

Na odmienny charakter Dodatkowych wpłat wskazuje również umiejscowienie tej regulacji w ustawie o finansowaniu społecznościowym, nakładającej na kredytodawców obowiązek ich wniesienia. Przepisy dotyczące Dodatkowych wpłat zamieszczono bowiem w Rozdziale 10 tej ustawy, który zatytułowano: „Przepisy epizodyczne, przejściowe i końcowe”. Zatem regulacja zawarta w art. 89 ust. 1 ustawy o finansowaniu społecznościowym - w świetle ściśle ustalonego czasu i zakresu obowiązywania (dotyczącego opłat uiszczanych do 31 grudnia 2022 r.), a także ze względu na określone odstępstwa od ustawy o wsparciu kredytobiorców - powinna zostać uznana za regulację mającą charakter epizodyczny.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, epizodyczny i jednorazowy charakter Dodatkowych wpłat również potwierdza ich indywidualny charakter, odrębny od Podstawowych wpłat.

Konstrukcja przepisów dotyczących kosztów uzyskania przychodów

Należy wskazać, że sposób sformułowania przepisów dotyczących wydatków enumeratywnie wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ust. 1 ustawy o CIT został określony precyzyjnie i ściśle. Oznacza to, że ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów wyłącznie jednoznacznie wskazane w tym przepisie wydatki.

W art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie sposób bowiem znaleźć sformułowania „w szczególności”, co potwierdza zamknięty charakter katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów, który jest zawarty w tym przepisie.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, należy zauważyć, że w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT brak jest wyłączenia odnoszącego się do Dodatkowych wpłat uiszczanych na podstawie przepisów art. 89 ustawy o finansowaniu społecznościowym. Co więcej, Wnioskodawca pragnie podkreślić w tym zakresie, że ustawa o finansowaniu społecznościowym, regulująca obowiązek wniesienia Dodatkowych wpłat, nie dokonała bynajmniej zmiany ustawy o CIT poprzez rozszerzenie katalogu kosztów, które nie są uważane za koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Banku, gdyby intencją ustawodawcy było wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów Dodatkowych wpłat, takie wyłączenie wprowadzono by do ustawy o CIT wprost – w sposób wyraźny. Skoro natomiast nie rozszerzono katalogu art. 16 ust. 1 ustawy o CIT o koszty Dodatkowych wpłat – tak jak miało to miejsce w stosunku do Podstawowych wpłat, tj. wpłat, o których mowa w art. 16a ust. 1 ustawy o wsparciu kredytobiorców - to należy w konsekwencji uznać, iż wyłączenie Dodatkowych wpłat z kosztów uzyskania przychodów nie było intencją ustawodawcy.

Zakaz stosowania wykładni rozszerzającej w stosunku do art. 16 ust. 1 ustawy o CIT

W dalszej kolejności Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę na zasadę interpretacji ścisłej wszystkich przepisów podatkowych. Zgodnie z poglądem, który utrwalony jest w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, jak również w doktrynie, przepisy ustaw podatkowych należy wykładać ściśle, a więc z wyłączeniem wykładni rozszerzającej - i to zarówno w odniesieniu do przepisów określających preferencje podatkowe, jak i w zakresie dotyczącym obowiązków podatkowych.

Do wskazanej powyżej zasady w kontekście analizowanego w niniejszym wniosku art. 16 ust. 1 ustawy o CIT odniósł się Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) oz. w Krakowie w wyroku z 2 lutego 1995 r., sygn. akt SA/Kr 2480/94, w którym stwierdził, iż:

Interpretując przepis art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (...), trzeba mieć na uwadze, iż stanowi on odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 15. Zatem jego wykładnia musi być ścisła (podkreślenie Wnioskodawcy).

Podobne stanowisko było prezentowane na przestrzeni kolejnych lat - np. w wyroku NSA z 16 grudnia 2020 r., sygn. akt II FSK 3444/18, w którym zauważono, że:

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 71 u.p.d.o.p. stanowi wyjątek od wyrażonej w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. zasady ogólnej dotyczącej zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów. W tym miejscu wskazać należy na regułę, że wyjątków nie należy interpretować rozszerzająco (exceptiones non sunt extendendae) (podkreślenie Wnioskodawcy).

Analogiczna teza została wskazana również w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: „WSA”) w Warszawie z 21 stycznia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 1601/08 (orzeczenie prawomocne), w którym sąd stwierdził, że:

Ogólną zasadą interpretacyjną przepisów ustanawiających wyjątek od pewnej reguły, pozostaje, iż przepisy te nie mogą podlegać wykładni rozszerzającej. Tylko więc gdy zostanie jednoznacznie wykazane, że dany rodzaj kosztów bez wątpienia mieści się w zakresie (...) art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., możliwe jest nieuznanie takiego kosztu za koszt uzyskania przychodów. Oczywiście poza przypadkami, kiedy koszt taki nie spełnia wymogów określonych w art. 15 ust. 1 tej ustawy (...) (podkreślenie Wnioskodawcy).

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, interpretacja art. 16 ust. 1 pkt 76 czy pkt 77 ustawy o CIT jako wyłączającego z kosztów uzyskania przychodów również wpłaty uiszczane na podstawie art. 89 ust. 1 ustawy o finansowaniu społecznościowym - które bynajmniej nie zostały wskazane w żadnym z tych przepisów - stanowiłoby niedopuszczalną wykładnię rozszerzającą art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Orzecznictwo sądów administracyjnych w zakresie Dodatkowych wpłat

Wnioskodawca pragnie zauważyć, że jego stanowisko przedstawione w niniejszym wniosku - zgodnie z którym Dodatkowe wpłaty mogą stanowić koszty uzyskania przychodów kredytodawców, jako że wydatki takie nie są objęte przepisem art. 16 ust. 1 pkt 76 ustawy o CIT - znajduje swoje potwierdzenie w orzecznictwie sądowoadministracyjnym.

Możliwość rozpoznania Dodatkowych wpłat jako kosztów uzyskania przychodów została bowiem potwierdzona w wyrokach:

1) WSA w Warszawie z 6 lipca 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 690/23,

2) WSA w Warszawie z 18 lipca 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 883/23,

3) WSA w Warszawie z 6 września 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 964/23,

4) WSA w Warszawie z 7 września 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 1380/23,

5) WSA we Wrocławiu z 24 października 2023 r., sygn. akt I SA/Wr 186/23,

6) WSA w Warszawie z 15 listopada 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 1914/23,

7) WSA w Warszawie z 15 listopada 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 1740/23, oraz

8) WSA w Warszawie z 21 marca 2024 r., sygn. akt III SA/Wa 2663/23.

Przykładowo w orzeczeniu z 7 września 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 1380/23, sąd zaznaczył, iż:

Prawidłowa wykładnia art. 16 ust. 1 pkt 76 u.p.d.o.p. stanowi, że do kosztów uzyskania przychodu (...) nie można zaliczyć wyłącznie wymienionej w nim wpłaty tzw. głównej czyli wpłaty na Fundusz, dokonywanej na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy z o października 2015 r. o wsparciu kredytobiorców [...]. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 76 u.p.d.o.p. nie wyłącza zaś możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wypłaty określanej jako dodatkowa, która choć również wpłacana jest na Fundusz, to jej podstawą jest art. 89 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 2022 r. o finansowaniu społecznościowym (podkreślenia Wnioskodawcy).

Natomiast w wyroku z dnia 24 października 2023 r., sygn. akt I SA/Wr 186/23, WSA we Wrocławiu stwierdził, iż:

Jednoznaczne wskazanie na wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wpłaty kwartalnej przez powołanie wprost przepisu konkretnej ustawy (art. 16a u.o.w.s.k.) statuującego te wpłaty nie daje pola dla objęcia wspomnianym wyłączeniem wpłat dodatkowych wskazanych w jednostce redakcyjnej zupełnie innej ustawy (art 89 ust. 1 u.o.f.s.p.). Zdaniem Sądu gdyby ustawodawca wprowadził w art. 16 ust. 1 pkt 76 u.p.d.o.p. generalne wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wszystkich wpłat na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców to nie konkretyzowałby zakresu zwolnienia przez wskazanie jednostki redakcyjnej jednego aktu prawnego lecz posłużyłby się ogólnym odniesieniem do wpłat na wymieniony Fundusz (podkreślenia Wnioskodawcy).

Z kolei w orzeczeniu WSA w Warszawie z 6 lipca 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 690/23, wskazano, że:

(...) art. 16 ust.1 pkt 76 ustawy o CIT interpretowany w sposób prawidłowy nie stoi na przeszkodzie by do kosztów uzyskania przychodu zaliczyć wpłatę dodatkową na Fundusz ponoszoną na podstawie art. 89 ust. 1 ustawy o finansowaniu. Dlatego przy ponownym rozpatrzeniu sprawy DKIS wydając interpretację na wniosek Skarżącej uwzględni w swych rozważaniach ocenę prawną zaprezentowaną przez Sąd.

Należy zauważyć, że w toku dokonywania oceny własnego stanowiska podatnika organ podatkowy powinien uwzględniać orzecznictwo sądów administracyjnych w danej sprawie. Stanowisko to znajduje swoje potwierdzenie np. w wyroku NSA z dnia 23 lipca 2018 r., sygn. akt I FSK 1399/16, w którym zauważono, iż:

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowoadministracyjnym, popartym także poglądami doktryny, obowiązujący od 1 lipca 2007 r. art. 14e § 10.p. wychodzi poza zasadę związania wyrokiem tylko w sprawie, w której wyrok ten zapadł, i nadaje orzecznictwu sądów administracyjnych walor normatywny także w stosunku do innych indywidualnych spraw załatwianych w drodze interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacji indywidualnych). 0d tej daty orzecznictwo stało się istotnym miernikiem legalności wydawanych interpretacji indywidualnych (podkreślenie Wnioskodawcy).

Także w wyroku z 12 sierpnia 2021 r., sygn. akt II FSK 2890/20, NSA stwierdził, że:

Nieuzasadnione pomijanie orzecznictwa narusza wyrażoną w art. 121 § 1 O.p. zasadę prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.

Podobnie wypowiedział się WSA w Bydgoszczy w wyroku z dnia 8 listopada 2022 r., sygn. akt I SA/Bd 502/22 (orzeczenie prawomocne) w którym zaznaczył, że:

(...) orzecznictwo sądów stało się przesłanką do formułowania oceny poprawności funkcjonujących w obrocie prawnym interpretacji (...). Skoro więc organ wydający interpretacje indywidualne może w ramach działania z urzędu, zmienić wydaną już uprzednio interpretację z racji stwierdzenia jej wadliwości w świetle orzecznictwa sądowego, to tym bardziej ma obowiązek dokonywać analizy tego orzecznictwa w postępowaniu zmierzającym do wydania takiej interpretacji, a zwłaszcza w przypadku, gdy na takowe orzecznictwo powołuje się osoba składająca wniosek o jej wydanie. Nie można bowiem przyjąć takiej wykładni powyższych przepisów, że z jednej strony ustawodawca nie nakłada na organ wydający interpretacje indywidualne obowiązku analizowania orzecznictwa zapadłego w innych sprawach dotyczącego analogicznych sytuacji prawnopodatkowych, a z drugiej strony przyjmuje jednocześnie, że pominięcie takiego orzecznictwa może być przyczyną zmiany tak wydanej interpretacji (podkreślenie Wnioskodawcy).

Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, zbieżność jego oceny co do interpretacji przepisu art. 16 ust. 1 pkt 76 ustawy o CIT z interpretacją zaprezentowaną w bogatym orzecznictwie sądowoadministracyjnym potwierdza prawidłowość tej oceny.

Biorąc pod uwagę przedstawioną analizę, zdaniem Wnioskodawcy należy stwierdzić, że dokonane przez Wnioskodawcę wpłaty, o których mowa w art. 89 ust. 1 ustawy o finansowaniu społecznościowym, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Warto pamiętać o tym, kiedy wydatek staje się rzeczywiście kosztem. Sam fakt jego opłacenia nie zawsze pozwala na automatyczne zaliczenie go do kosztów. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wskazuje na przynależność określonego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. Taka konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT) ­− pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Wobec tego kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie przychodów ze źródła przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Z opisu sprawy wynika, że w związku z faktem, iż Bank w przeszłości udzielał kredytów na cele mieszkaniowe, jako kredytodawca zobowiązany jest do dokonywania wpłat na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców, na mocy art. 16a ust. 1 ustawy o wsparciu kredytobiorców. Ponadto w 2022 r. zobowiązani Państwo zostaliście do dokonywania wpłat do Funduszu Wsparcia Kredytobiorców na podstawie art. 89 ust. 1 ustawy o finansowaniu społecznościowym dla przedsięwzięć gospodarczych i pomocy kredytobiorcom (Dodatkowe wpłaty).

Zgodnie z ustawowym obowiązkiem Bank w 2022 r. uiścił Dodatkowe wpłaty, w wysokości oraz w terminach wynikających z informacji (pism) otrzymywanych przez Bank od Rady Funduszu Wsparcia Kredytobiorców.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest ustalenie, czy Dodatkowe wpłaty dokonywane na podstawie Ustawy o finansowaniu społecznościowym mogą zostać uznane przez Banku za koszt uzyskania przychodu, na podstawie art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Odnosząc się do powyższego zauważyć należy, że Fundusz Wsparcia Kredytobiorców (dalej: „Fundusz”) został powołany w 2016 r. ustawą z 9 października 2015 r. o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy (t. j. Dz. U. 2022 r. poz. 2452, dalej: „ustawa o wsparciu kredytobiorców”).

Z Funduszu mogą korzystać osoby, które muszą spłacać kredyt hipoteczny, ale znalazły się w trudnej sytuacji materialnej. Na ten cel pozyskuje się środki finansowe od kredytodawców, którzy zasilają Fundusz, stosownie do art. 16a ust. 1 ustawy o wsparciu kredytobiorców. Zgodnie z tym przepisem:

Dodatkowo, na podstawie art. 23a ustawy o wsparciu kredytobiorców:

 1. Kredytodawcy przekazują Radzie Funduszu półroczną informację dotyczącą:

1) liczby wniosków, o których mowa w art. 6 ust. 1,

2) przesłanek, na jakich oparte zostały wnioski, o których mowa w art. 6 ust. 1,

3) liczby odrzuconych wniosków, o których mowa w art. 6 ust. 1, wraz ze wskazaniem przesłanek ich odrzucenia

- w terminie 30 dni od dnia zakończenia półrocza.

 2. Rada Funduszu przekazuje ministrowi właściwemu do spraw instytucji finansowych półroczną informację o funkcjonowaniu Funduszu, sporządzoną w szczególności na podstawie danych, o których mowa w ust. 1.

 3. Informacja, o której mowa w ust. 2, jest przekazywana w terminie 30 dni od dnia upływu terminu, o którym mowa w ust. 1.

 4. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych przedstawia sejmowej komisji właściwej do spraw instytucji finansowych roczną informację dotyczącą funkcjonowania Funduszu oraz działań Rady Funduszu, będących realizacją ustawy, w terminie do końca pierwszego kwartału roku następnego.

Ustawa o wsparciu kredytobiorców nie określa przy tym kwoty, jaka ma być zebrana przez Fundusz Wsparcia Kredytobiorców. Co do zasady Komitet Stabilności Finansowej ocenia co kwartał, czy nie ma potrzeby wnoszenia wpłat przez kredytodawców na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców. Zgodnie z ustawą o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, taka opinia wydawana jest dla Rady Funduszu Wsparcia Kredytobiorców i na jej podstawie Rada ustala kwartalną wysokość wpłat kredytodawców. Uwzględnia się przy tym dane dotyczące wielkości portfeli kredytów mieszkaniowych i informacje przekazywane od Banku Gospodarstwa Krajowego o stanie środków Funduszu oraz ilości wniosków o wsparcie lub pożyczkę na spłatę zadłużenia, które wskazują na stopień wykorzystania zgromadzonych środków. Stan środków zgromadzonych przez Fundusz Wsparcia Kredytobiorców, jak i zakres ich wykorzystania są zatem cyklicznie monitorowane. Dokonywane na tej podstawie analizy umożliwiają efektywne wykorzystywanie środków zgromadzonych w Funduszu i w razie konieczności powodują także zmiany ustawodawcze.

Jedną z nowelizacji podjętych przez ustawodawcę w 2019 r. w celu umożliwienia bardziej celowego dostosowania otrzymywanych środków było wprowadzenie zmiany w art. 16 ustawy o wsparciu kredytobiorców, które korespondowało ze zmianą art. 14 w zakresie uzyskiwanych wpłat na Fundusz.

W nowelizowanej ustawie wyodrębniono w ramach Funduszu Wsparcia Kredytobiorców dwa specjalistyczne Fundusze:

    - Fundusz Wspierający, przeznaczony dla wszystkich kredytobiorców, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji finansowej, oraz

    - Fundusz Restrukturyzacyjny, zapewniający finansowanie procesu wsparcia dobrowolnej restrukturyzacji kredytów mieszkaniowych denominowanych lub indeksowanych do waluty innej niż ta, w której kredytobiorca uzyskuje dochód.

Znowelizowane przepisy stały się swego rodzaju wytycznymi dla Rady Funduszu do ustalania wysokości kwartalnych wpłat na poszczególne subfundusze.

W konsekwencji ww. zmian, również w ustawie o CIT wprowadzono z dniem 1 stycznia 2020 r. nowelizację, której celem było zapewnienie neutralności podatkowej w zakresie zarówno wpłat wnoszonych na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców, jak i środków, które kredytodawca otrzyma na wsparcie procesu dobrowolnej restrukturyzacji kredytów mieszkaniowych denominowanych lub indeksowanych do walut innych niż te, w których kredytobiorcy uzyskują dochody.

Na podstawie obowiązującego od 1 stycznia 2020 r. art. 16 ust. 1 pkt 76 ustawy o CIT:

Tym samym ustawodawca w sposób jednoznaczny wyłączył możliwość zaliczenia tego rodzaju wpłat z kosztów uzyskania przychodów.

Co istotne, zgodnie z art. 16a ust. 2b o wsparciu kredytobiorców:

Wysokość wpłat na Fundusz powinna zapewniać stałe utrzymanie środków Funduszu na poziomie zabezpieczającym bieżące realizowanie umów, o których mowa w art. 8 ust. 1 - czyli na wsparcie lub pożyczkę na spłatę zadłużenia, które przyznawane są odpowiednio na podstawie umowy o udzieleniu wsparcia lub umowy pożyczki na spłatę zadłużenia zawieranej przez kredytobiorcę z kredytodawcą.

Dodatkowo, ustawą z dnia 7 lipca 2022 r o finansowaniu społecznościowym dla przedsięwzięć gospoda.rczych i pomocy kredytobiorcom (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 984, dalej: „ustawa o finansowaniu społecznościowym”) – która wprowadza m.in. możliwość zawieszenia przez kredytobiorców spłaty kredytu hipotecznego udzielonego w walucie polskiej przez okres do ośmiu miesięcy w latach 2022-2023 („wakacje kredytowe”) – kredytodawcy na podstawie uchwały Rady Funduszu zobowiązani zostali do uiszczania dodatkowych wpłat na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców w celu zasilenia Funduszu dodatkowo kwotą 1,4 mld zł.

Zauważyć zatem należy, że Fundusz Wsparcia Kredytobiorców z uwagi na zmieniające się uwarunkowania społeczno-gospodarcze funkcjonuje w nowej formule. Powyższe jest reakcją na pogłębiający się kryzys w sektorze kredytów hipotecznych i umożliwia pozyskiwanie środków finansowych na prawidłowe funkcjonowanie Funduszu, stosownie do aktualnego zapotrzebowania.

Stosownie do art. 89 ustawy o finansowaniu społecznościowym ustalono, że:

 1. Do dnia 31 grudnia 2022 r. kredytodawcy w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy zmienianej w art. 66 wnoszą dodatkowe wpłaty do Funduszu Wsparcia Kredytobiorców, o którym mowa w art. 14 ustawy zmienianej w art. 66, w łącznej kwocie 1 400 000 000 zł.

 2. Terminy wpłat, o których mowa w ust. 1, oraz ich wysokość określa, w drodze uchwały, Rada Funduszu Wsparcia Kredytobiorców. Przepisy art. 16a ust. 2-2b i 4-6 ustawy zmienianej w art. 66, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się odpowiednio.

 3. Do dochodzenia należności z tytułu wpłat, o których mowa w ust. 1, przepisy art. 17a ust. 1-3 ustawy zmienianej w art. 66 stosuje się odpowiednio.

Dodatkowe wpłaty ustalono w związku z koniecznością zwiększenia środków Funduszu do 2 miliardów złotych. Wpłaty te są jedynie uzupełnieniem dotychczasowych wpłat, służą temu samemu celowi oraz wpłacane są do tego samego Funduszu, którego funkcja pozostaje niezmienna. Ustawodawca korzystając z synergii przepisów dotyczących Funduszu Wsparcia Kredytobiorców nakazał ich „odpowiednie stosowanie”. Nie należy zatem doszukiwać się odrębności semantycznej wpłat na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców dokonywanych na podstawie ustawy o wsparciu kredytobiorców, czy na podstawie ustawy o finansowaniu społecznościowym. Wpłaty te zasilają ten sam Fundusz, a środki finansowe z nich pozyskane służą temu samemu celowi.

Ustawodawca wyraźnie w art. 16 ust. 1 pkt 76 ustawy o CIT wyłączył wpłaty na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców z kosztów uzyskania przychodów. Celem tego wykluczenia jest zachowanie neutralności podatkowej − z jednej strony wpłat wnoszonych na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców, jako kosztów, a z drugiej − środków, które kredytodawca może otrzymać na wsparcie procesu dobrowolnej restrukturyzacji kredytów mieszkaniowych denominowanych lub indeksowanych do walut innych niż te, w których kredytobiorcy uzyskują dochody, jako przychodów.

Powyższa wykładnia wskazanego przepisu, wbrew Państwa twierdzeniu, nie ma charakteru wykładni rozszerzającej ale wynika z kompleksowej wykładni tego przepisu.

Zauważyć bowiem należy, że przy interpretowaniu przepisów prawa podatkowego nie można pominąć funkcji, które mają pełnić, ale również celów, dla których zostały wprowadzone te regulacje. Nie można bowiem poprzestawać wyłącznie na semantycznym rozpoznaniu interpretowanego tekstu, nawet jeśli wydaje się on literalnie jednoznaczny. Z tej też przyczyny nawet zrozumiałe i jasne przepisy, wbrew sentencji clara non sunt interpretanda, muszą zostać poddane dalszej analizie. Każdy przepis powinien być poddany kompleksowej wykładni, zarówno przy użyciu dyrektyw językowych, jak i pozajęzykowych. Dopiero wówczas można uzyskać rzetelny rezultat procesu interpretacyjnego. Jak wskazuje się w orzecznictwie: „jednym z najmocniejszych argumentów o poprawności interpretacji jest okoliczność, że wykładnia językowa, systemowa i funkcjonalna dają zgodny wynik” (wyrok NSA z 7 maja 2013 r. sygn. akt I FSK 78/13).

Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że dodatkowa wpłata wnoszona do Funduszu Wsparcia Kredytobiorców nie może zostać zaliczona przez Bank do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Wydatki, które Bank poniósł z tego tytułu dotyczą wpłat na Fundusz, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 76 ustawy o CIT. Przepis ten wyłącza z kosztów uzyskania przychodów dokonywane przez kredytodawców wpłaty na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców, co uniemożliwia zaliczenie tego typu wydatków do kosztów podatkowych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa wyroków sadów administracyjnych należy zauważyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Ponadto należy zauważyć, że powołane przez Państwa we własnym stanowisku wyroki sądowe rozstrzygające kwestię możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych Dodatkowych wpłat na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców, tj. wyrok z 6 lipca 2023 r. o sygn. akt III SA/Wa 690/23, z 18 lipca 2023 r. o sygn. akt III SA/Wa 883/23, z 6 września 2023 r. o sygn. akt III SA/Wa 964/23, z 7 września 2023 r. o sygn. akt III SA/Wa 1380/23, z 24 października 2023 r. o sygn. akt I SA/Wr 186/23, z 15 listopada 2023 r. o sygn. akt III SA/Wa 1914/23 oraz sygn. akt III SA/Wa 1740/23, jak również z 21 marca 2024 r. o sygn. akt 2663/23 – są nieprawomocne.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z  dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…).

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o  postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

   - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

   - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).