Interpretacja indywidualna z dnia 13 maja 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.168.2024.1.KW
Temat interpretacji
Ustalenie czy dla budynku oddanego do użytkowania i wprowadzonego do ewidencji spółki w 2024 r. prawidłowe jest ustalenie indywidualnych stawek amortyzacji, tj. stawki 10 % przez okres 10 lat.
Interpretacja indywidualna
– stanowisko nieprawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia czy dla budynku, oddanego do użytkowania i tym samym wprowadzonego do ewidencji spółki w roku 2024, prawidłowe jest ustalenie amortyzacji według indywidualnej stawki tj. stawki 10% przez okres 10 lat zgodnie z artykułem 16j ustawy z o podatku dochodowym od osób prawnych, zamiast stawki 2,5% według której przewidywany okres amortyzacji wyniesie 40 lat, pomimo iż pozwolenie na jego budowę uzyskano w 2021 roku - jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
29 marca 2024 roku wpłynął Państwa wniosek z 12 marca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy dla budynku, oddanego do użytkowania i tym samym wprowadzonego do ewidencji spółki w roku 2024, prawidłowe jest ustalenie amortyzacji według indywidualnej stawki tj. stawki 10% przez okres 10 lat zgodnie z artykułem 16j ustawy z o podatku dochodowym od osób prawnych, zamiast stawki 2,5% według której przewidywany okres amortyzacji wyniesie 40 lat, pomimo iż pozwolenie na jego budowę uzyskano w 2021 roku.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Spółka dokonała rozbudowy środka trwałego; hali produkcyjno-magazynowej z częścią badawczo- rozwojową oraz biurową na podstawie decyzji nr (...) z dnia (...) 2021 roku, wydanej przez Urząd miejski w (…).
Wybudowany środek trwały mieści się w kategorii wytworzonych we własnym zakresie budynków (lokali) niemieszkalnych zaliczonych do grupy 1 klasyfikacji środków trwałych.
Dnia (...) 2024 roku spółka otrzymała pozwolenie na użytkowanie w/w środka trwałego, decyzją (...).
W związku z czym przedmiotowa hala produkcyjno-magazynowa po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych zostanie wprowadzona w 2024 roku.
Podatnicy będący mikro przedsiębiorcami, małymi lub średnimi przedsiębiorcami w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 20218 r. - Prawo przedsiębiorców, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla wytworzonych we własnym zakresie środków trwałych będących budynkami (lokalami) niemieszkalnymi i budowlami, zaliczonymi do grupy 1 i 2 Klasyfikacji po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych danego podatnika, w przypadku gdy ten środek trwały znajduje się na obszarze gminy:
1)zlokalizowanej w powiecie, w którym przeciętna stopa bezrobocia wynosi co najmniej 120% przeciętnej stopy bezrobocia w kraju, oraz
2)w której wskaźnik dochodów podatkowych na jednego mieszkańca w gminie jest mniejszy niż 100% wskaźnika dochodów podatkowych dla wszystkich gmin.
W przypadku gdy środek trwały o którym mowa w art. 16j ust. 7, znajduje się na obszarze gminy zlokalizowanej w powiecie, w którym przeciętna stopa bezrobocia wynosi:
1)od 120% do 170% przeciętnej stopy bezrobocia w kraju - okres amortyzacji dla tego środka trwałego nie może być krótszy niż 10 lat.
Spółka oświadcza, że spełnia w/w warunki.
Pytanie
Czy w opisanym stanie faktycznym firma postąpi słusznie ustalając dla przedmiotowego budynku, oddanego do użytkowania i tym samym wprowadzonego do ewidencji spółki w roku 2024, amortyzację według indywidualnej stawki tj. stawki 10% przez okres 10 lat zgodnie z artykułem 16j ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, zamiast stawki 2,5% według której przewidywany okres amortyzacji wyniesie 40 lat pomimo iż pozwolenie na jego budowę uzyskano w 2021 roku?
Państwa stanowisko w sprawie
Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale o przewidywanym okresie dłuższym niż rok, wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.
W myśl artykułu 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą indywidualnie ustalać stawki amortyzacyjne po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli.
Zdaniem Wnioskodawcy spełnia warunki do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10 %.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),
kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…)
Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo - skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.
Z uwagi na fakt, że niektóre składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia/wytworzenia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki na ich nabycie/wytworzenie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.
Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy,
kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.
Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ww. ustawy.
W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o CIT,
amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 ustawy o CIT,
podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się, zgodnie z art. 16h-16m ustawy o CIT,
gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.
Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o CIT,
podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o CIT:
Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.
Jak stanowi art. 16i ust. 1 ustawy o CIT,
odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.
Z powyższego przepisu wynika, że do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania tego składnika. Zatem, podatnik kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji, może dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na jego sytuację gospodarczą.
Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 16j ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym:
podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
1) dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
a) 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,
b) 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,
c) 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach;
2) dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy;
3) dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata;
4) dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
Zgodnie z art. 16j ustawy o CIT, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne. Warunkiem zastosowania ww. stawki, jest to by środek trwały był używany w rozumieniu art. 16j ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT.
Przedmiotem Państwa wątpliwości jest ustalenie czy firma postąpi słusznie ustalając dla budynku, o którym mowa w przedstawionym zdarzeniu przyszłym oddanego do użytkowania i tym samym wprowadzonego do ewidencji spółki w roku 2024, amortyzację według indywidualnej stawki tj. stawki 10% przez okres 10 lat zgodnie z artykułem 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zamiast stawki 2,5% według której przewidywany okres amortyzacji wyniesie 40 lat, pomimo iż pozwolenie na jego budowę uzyskano w 2021 roku.
Wskazać należy, że ustawą z dnia 17 sierpnia 2023 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2023 r. poz. 1787) do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostały wprowadzone nowe regulacje, o których mowa w art. 16j ust. 7-11 i ust. 13.
Zgodnie z art. 16j ust. 7 ustawy o CIT,
Podatnicy będący mikroprzedsiębiorcami, małymi lub średnimi przedsiębiorcami w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla wytworzonych we własnym zakresie środków trwałych będących budynkami (lokalami) niemieszkalnymi i budowlami, zaliczonymi do grupy 1 i 2 Klasyfikacji, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych danego podatnika, w przypadku gdy ten środek trwały znajduje się na obszarze gminy:
1) zlokalizowanej w powiecie, w którym przeciętna stopa bezrobocia wynosi co najmniej 120% przeciętnej stopy bezrobocia w kraju, oraz
2) w której wskaźnik dochodów podatkowych na jednego mieszkańca w gminie jest mniejszy niż 100% wskaźnika dochodów podatkowych dla wszystkich gmin. Powyższa zasada dotyczy wyłącznie stawek amortyzacyjnych z Wykazu stawek amortyzacyjnych i nie ma zastosowania do stawek ustalanych indywidualnie.
Stosownie do art. 16j ust. 8 ustawy o CIT,
W przypadku gdy środek trwały, o którym mowa w ust. 7, znajduje się na obszarze gminy zlokalizowanej w powiecie, w którym przeciętna stopa bezrobocia wynosi:
1) od 120% do 170% przeciętnej stopy bezrobocia w kraju - okres amortyzacji dla tego środka trwałego nie może być krótszy niż 10 lat;
2) powyżej 170% przeciętnej stopy bezrobocia w kraju - okres amortyzacji dla tego środka trwałego nie może być krótszy niż 5 lat.
W myśl art. 16j ust. 9 ustawy o CIT,
Spełnienie warunków, o których mowa w ust. 7, ustala się na miesiąc, w którym wystąpiło jedno z następujących zdarzeń:
1) uprawomocniła się decyzja o pozwoleniu na budowę;
2) upłynął termin na wniesienie sprzeciwu wobec dokonanego zgłoszenia budowy albo wydano zaświadczenie o braku podstaw do wniesienia takiego sprzeciwu;
3) środek trwały został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - w przypadku gdy budowa tego środka trwałego nie wymaga uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę albo dokonania zgłoszenia budowy lub z innych przyczyn nie doszło do wydania takiej decyzji albo dokonania takiego zgłoszenia.
Wskazać należy, że zgodnie z art. 16j ust. 10-13 ustawy o CIT,
10. Przez przeciętną stopę bezrobocia w powiecie i przeciętną stopę bezrobocia w kraju, o których mowa w ust. 7 pkt 1 i ust. 8, rozumie się przeciętną stopę bezrobocia w powiecie i przeciętną stopę bezrobocia w kraju ogłoszone przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 82 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w roku bezpośrednio poprzedzającym rok, w którym wystąpiło zdarzenie określone w ust. 9.
11. Przez wskaźnik dochodów podatkowych na jednego mieszkańca w gminie i wskaźnik dochodów podatkowych dla wszystkich gmin, o których mowa w ust. 7 pkt 2, rozumie się odpowiednio wskaźnik G i wskaźnik Gg w rozumieniu art. 20 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. z 2022 r. poz. 2267 oraz z 2023 r. poz. 1586 i 2005), stanowiące podstawę do wyliczenia kwot części wyrównawczej subwencji ogólnej na rok bezpośrednio poprzedzający rok, w którym wystąpiło zdarzenie określone w ust. 9.
12. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w terminie do dnia 31 grudnia każdego roku, ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej ,,Monitor Polski'', wartości wskaźników, o których mowa w ust. 11.
13. Pomoc, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa Unii Europejskiej dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.
Zgodnie z przepisem przejściowym zawartym w ww. Ustawie wprowadzającej zmiany m.in. w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 3 ww. ustawy),
Przepisy art. 22j ust. 7–13 ustawy zmienianej w art. 1 i art. 16j ust. 7–13 ustawy zmienianej w art. 2 mają zastosowanie do środków trwałych będących budynkami (lokalami) niemieszkalnymi i budowlami, w przypadku których po dniu 31 grudnia 2023 r.:
1) nastąpiło uprawomocnienie się decyzji o pozwoleniu na budowę albo
2) upłynął termin na wniesienie sprzeciwu wobec dokonanego zgłoszenia budowy albo wydanie zaświadczenia o braku podstaw do wniesienia takiego sprzeciwu, albo
3) nastąpiło wprowadzenie po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli budowa tego środka trwałego nie wymaga uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę albo dokonania zgłoszenia budowy lub z innych przyczyn nie doszło do wydania takiej decyzji albo dokonania takiego zgłoszenia.
Jak wynika z opisu sprawy, Spółka dokonała rozbudowy środka trwałego; hali produkcyjno-magazynowej z częścią badawczo- rozwojową oraz biurową na podstawie decyzji nr (...) z dnia (...) 2021 roku, wydanej przez Urząd miejski w (…). Wybudowany środek trwały mieści się w kategorii wytworzonych we własnym zakresie budynków (lokali) niemieszkalnych zaliczonych do grupy 1 klasyfikacji środków trwałych. Dnia (...) 2024 roku spółka otrzymała pozwolenie na użytkowanie w/w środka trwałego, decyzją numer (...). W związku z czym przedmiotowa hala produkcyjno-magazynowa po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych zostanie wprowadzona w 2024 roku.
Należy podkreślić, że z treści art. 3 ustawy wprowadzającej, wynika że ww. przepis art. 16j ust. 7-13 ustawy o CIT ma zastosowanie do środków trwałych będących budynkami (lokalami) niemieszkalnymi i budowlami, w przypadku których po dniu 31 grudnia 2023 r. nastąpiło uprawomocnienie się decyzji o pozwoleniu na budowę. W opisanym zdarzeniu przyszłym, Spółka wskazała, że na podstawie decyzji nr (...) z dnia (...) 2021 roku, wydanej przez Urząd Miejski w (…) dokonała rozbudowy środka trwałego; hali produkcyjno-magazynowej z częścią badawczo- rozwojową oraz biurową.
Tym samym ww. decyzję Spółka uzyskała w 2021 r. i rozpoczęła na jej podstawie rozbudowę wskazanej we wniosku hali produkcyjno-magazynowej. Warunkiem skorzystania ze zwolnienia jest, aby decyzja uprawomocniła się po 31.12.2023 r. Warunek ten nie został spełniony.
Powyższe wyklucza możliwość skorzystania przez Spółkę z możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji w oparciu o art. 16j ust. 7-13 ustawy o CIT, gdyż pozwolenie na budowę uzyskano w 2021 roku.
Mając na uwadze przedstawiony przez Spółkę opis zdarzenia przyszłego oraz powyższe przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że Spółka nie jest uprawniona do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji, tj. stawki 10% przez okres 10 lat zgodnie z art. 16j ust. 7 ustawy o CIT zamiast stawki 2,5% według której przewidywany okres amortyzacji wyniesie 40 lat.
Zatem Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej stwierdzić należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie innego podmiotu i nie wiąże Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, będących przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).