1. Czy zapłacona przez Spółkę kara gwarancyjna za 2023 r. po zapłacie oraz ewentualne przyszłe kary gwarancyjne zapłacone w przyszłości z tytułu braku odbiorów uzgodnionej ilości (…) na podstawie klauzuli TOP zawartej w Umowie, stanowić będą dla Spółki koszt uzyskania przychodów na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. 2. Czy w przypadku uzyskania przez Spółkę twierdzącej odpowiedzi na pytanie Nr 1, kara gwarancyjna zapłacona za 2023 r. i ewentualne przyszłe zapłacone przez Spółkę kary gwarancyjne z tytułu braku odbiorów uzgodnionej ilości (…) na podstawie klauzuli TOP zawartej w Umowie, stanowić będą dla Spółki koszt uzyskania przychodów w momencie jej poniesienia, tj. ujęcia w księgach not debetowych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 marca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 22 marca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia:

   - czy zapłacona przez Spółkę kara gwarancyjna za 2023 r. po zapłacie oraz ewentualne przyszłe kary gwarancyjne zapłacone w przyszłości z tytułu braku odbiorów uzgodnionej ilości (...) na podstawie klauzuli TOP zawartej w Umowie, stanowić będą dla Spółki koszt uzyskania przychodów na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

   - czy w przypadku uzyskania przez Spółkę twierdzącej odpowiedzi na pytanie Nr 1, kara gwarancyjna zapłacona za 2023 r. i ewentualne przyszłe zapłacone przez Spółkę kary gwarancyjne z tytułu braku odbiorów uzgodnionej ilości (...) na podstawie klauzuli TOP zawartej w Umowie, stanowić będą dla Spółki koszt uzyskania przychodów w momencie jej poniesienia, tj. ujęcia w księgach not debetowych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

C. S.A. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką akcyjną z siedzibą w Polsce i polskim rezydentem podatkowym. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie produkcji (…)

Surowcem niezbędnym do produkcji (…) jest (…). Fabryki (…) buduje się (…). Zapewnienie lokalnych, stałych i pewnych dostaw (…) jest niezbędne do produkcji wyrobów (…) przez Spółkę. (…)

Z uwagi na uwarunkowania rynkowo-geograficzne, a także ze względów technologicznych oraz ekonomicznych Wnioskodawca posiada (…). Jest to podmiot z siedzibą na terytorium Polski (dalej: „Dostawca”), niepowiązany kapitałowo ani osobowo z Wnioskodawcą. (…)

Ze względu na powyższe okoliczności, Spółka w zakresie zakupu (…) musi współpracować z Dostawcą. Spółka celem zabezpieczenia (…) jako surowca do produkcji zawiera z Dostawcą wieloletnie umowy na dostawę (…).

Najnowsza wieloletnia umowa z Dostawcą została zawarta w 2022 r. (dalej: „Umowa”). Umowa zawiera zapisy w zakresie m.in. zakupu (…) od Dostawcy w z góry określonych ilościach na każdy rok trwania umowy (dalej: „Wolumen’”). Umowa określa Wolumeny (…) za lata kalendarzowe od 2023 r.

Wysokość Wolumenów wskazanych w umowie dokonano w oparciu na podstawie analizy sytuacji rynkowej i prognoz co do jej rozwoju, w tym ich wpływu na popyt rynku na produkty Spółki, aktualnych na rok zawarcia Umowy (tj. 2022 r.).

Strony Umowy postanowiły również, że na wypadek braku zakupu uzgodnionej ilości (…) w roku kalendarzowym, Wnioskodawca zobowiązany będzie zapłacić na rzecz Dostawcy kwotę, która odpowiada wartości niezakupionego towaru (wartość liczona dla różnicy, pomiędzy ilością towaru faktycznie zakupioną, a wartością 90% Wolumenu przewidziany na dany rok - tzw. roczny niedobór).

Umowa zawierała więc tzw. klauzulę take-or-pay (dalej: „Klauzula TOP”). Zatem zgodnie z treścią klauzuli TOP zawartej Umowie: „ W przypadku, jeżeli Odbiorca odbierze w ciągu roku kalendarzowego ilości (…) mniejszą, niż 90% Wolumenu Gwarantowanego na ten rok, Odbiorca zapłaci Dostawcy karę gwarancyjną w wysokości równej iloczynowi ceny netto (…) i różnicy między 90-procentoma Wolumenu Gwarantowanego a ilością (…) rzeczywiście odebraną przez Odbiorcę”.

Umowa przewiduje również, że rozliczenie kar gwarancyjnych na podstawie Klauzuli TOP nastąpi po zakończeniu roku każdego roku kalendarzowego i będzie stwierdzane notą obciążeniową.

Z uwagi na sytuację gospodarczą i zmianę warunków ekonomicznych, Wnioskodawca w 2023 r. nie odebrał od sprzedającego ilości (…) w wysokości co najmniej 90% Wolumenu określonego w Umowie.

Brak realizacji w 2023 r. zamówień w określonej wysokości był spowodowany bardzo trudną sytuacją rynkową w branży (…), w tym w segmencie produktów (…). Spowolnienie gospodarcze przełożyło się na mniejszy popyt na produkty Spółki. Tym samym zakupy założonych przed 2023 r. ilości (…) stały się zbędne, ponieważ produkcja (…) przez Spółkę była niższa, niż pierwotnie zakładano w planach. Okoliczności te skłoniły Spółkę do zmniejszenia wielkości produkcji, a co za tym idzie zmniejszenia zakupu (…).

Zakup i odbiór (…) przy braku jej zużycia Spółkę do produkcji byłoby więc działaniem nieracjonalnym. (…). Spółka nie ma więc możliwości magazynowania (…). Wyklucza to więc magazynowanie/wykorzystanie (…) dla przyszłych potrzeb Spółki. Z uwagi na brak magazynów Spółka nie byłaby w stanie sprzedać nadmiaru zakupionej (…) niewykorzystanej do bieżącej produkcji - co więcej samo posiadanie magazynów nie byłoby wystarczające. Prowadzenie działalności w zakresie sprzedaży (…) wymaga też określonej infrastruktury umożliwiającej dostarczenie (…) ewentualnym odbiorcom w postaci (…), której to infrastruktury Spółka nie posiada i której stworzenie dla tych celów byłoby nieuzasadnione ekonomiczne

Zgodnie z klauzulą TOP określoną w Umowie, Dostawca wystawił notę debetową tytułem kary gwarancyjnej za 2023 r.

Kwota wynikająca z ww. dokumentu nie została zapłacona przez Wnioskodawcę na moment złożenia Wniosku o interpretację.

Nie jest wykluczone, że Dostawca wystawiać będzie na Spółkę noty debetowe tytułem kar gwarancyjnych również w latach przyszłych.

Pytania

1.Czy zapłacona przez Spółkę kara gwarancyjna za 2023 r. po zapłacie oraz ewentualne przyszłe kary gwarancyjne zapłacone w przyszłości z tytułu braku odbiorów uzgodnionej ilości (…) na podstawie klauzuli TOP zawartej w Umowie, stanowić będą dla Spółki koszt uzyskania przychodów na gruncie przepisów ustawy o CIT?

2.Czy w przypadku uzyskania przez Spółkę twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, kara gwarancyjna zapłacona za 2023 r. i ewentualne przyszłe zapłacone przez Spółkę kary gwarancyjne z tytułu braku odbiorów uzgodnionej ilości (…) na podstawie klauzuli TOP zawartej w Umowie, stanowić będą dla Spółki koszt uzyskania przychodów w momencie jej poniesienia, tj. ujęcia w księgach not debetowych?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy:

 1. Zapłacona przez Spółkę kara gwarancyjna za 2023 r. po zapłacie oraz ewentualne przyszłe kary gwarancyjne zapłacone w przyszłości z tytułu braku odbiorów uzgodnionej ilości (…) na podstawie klauzuli TOP zawartej w Umowie, stanowić będą dla Spółki koszt uzyskania przychodów na gruncie przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

 2. Czy w przypadku uzyskania przez Spółkę twierdzącej odpowiedzi na pytanie Nr 1, kara gwarancyjna zapłacona za 2023 r. i ewentualne przyszłe zapłacone przez Spółkę kary gwarancyjne z tytułu braku odbiorów uzgodnionej ilości (…) na podstawie klauzuli TOP zawartej w Umowie, stanowić będą dla Spółki koszt uzyskania przychodów w  momencie jej poniesienia, tj. ujęcia w księgach not debetowych.

Uzasadnienie

Zdaniem Wnioskodawcy, kary gwarancyjne zapłacone z tytułu braku odbiorów przez Spółkę w danym roku kalendarzowym zamówienia towarów (...) w określonej wysokości, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W analogicznym stanie faktycznym do zdarzenia przyszłego opisanego przez Wnioskodawcę Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 30 maja 2023 r., Znak:  0111-KDIB1-1.4010.143. 2023.2.RH, uznał, że kara umowna wypłacona na podstawie klauzuli TOP za nieodebranie surowca w określonej ilości stanowi koszt podatkowy na gruncie ustawy o CIT.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz art. 16 ustawy o CIT.

Dokonując kwalifikacji kar gwarancyjnych w kontekście ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należy zatem w pierwszej kolejności ocenić je w świetle wykładni normy zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Norma ta nakazuje uznanie za koszty uzyskania przychodów wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz definitywnie poniesione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. W następnej kolejności należy dokonać oceny, czy kary gwarancyjne nie stanowią wydatku wymienionego w katalogu kosztów (wydatków) art. 16 ust. 1 ustawy o CIT podlegających wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W przedstawionym przez Spółkę opisie zdarzenia przyszłego, wydatek zostanie faktycznie poniesiony przez Spółkę i pozostanie w związku z jej działalnością gospodarczą (został poniesiony w toku tej działalności gospodarczej). Ponadto, będzie to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony.

Co istotne jednak, niewywiązanie się Spółki ze zobowiązania do zamówienia i odbioru określonej ilości (...) nie wynikało z braku należytej staranności lub niegospodarności, lecz było następstwem słabej koniunktury gospodarczej i obniżenia się popytu na produkty Spółki, co skutkowało niższą niż zakładano produkcją przez Spółkę. Nabycie od Dostawcy (...) ponad aktualne potrzeby Spółki byłoby działaniem niemożliwym do wykonania, ponieważ Spółka nie ma zdolności i możliwości magazynowania czy też odsprzedaży (...). Stworzenie infrastruktury magazynowej oraz dostawczej dla (...) byłoby procesem kapitałochłonnym oraz czasochłonnym, a także nieuzasadnionym biznesowo. Nawet, gdyby takie działanie było racjonalne biznesowo, to nie przyniosłyby spodziewanych efektów z uwagi na to, że budowa odpowiedniej infrastruktury do magazynowania i odsprzedaży to proces mogący zająć nawet kilka lat, a (…) zakupiona od Dostawcy wymagałaby przetransportowania jej do magazynu lub potencjalnego klienta Wnioskodawcy bezpośrednio po zakupie od Dostawcy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Norma wyrażona w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT stanowiąc wyjątek od zasady określonej w art. 15 ust. 1 tej ustawy winna być interpretowana ściśle, to jest powinna być rozumiana jako przepis wyłączający możność uznania za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań wskazanych expressis verbis w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT. Nie chodzi bowiem o pozbawienie podatnika możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kar umownych, lecz jedynie tych związanych z wadami dostarczonych towarów, robót lub usług albo ze zwłoką w usunięciu wad.

Wymienione w treści ww. regulacji kary umowne i odszkodowania stanowią katalog zamknięty i wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań przez dostawców lub usługodawców. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania.

Rozwiązanie takie ma na celu zapobieżenie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem niewłaściwego lub nieracjonalnego działania podatnika, bądź jego niedbałości w prowadzeniu działalności gospodarczej. Ustawodawca zadecydował, aby ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosił podatnik i nie było możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem jednak mogą być nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie kar było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im.

Mając to na uwadze - zdaniem Wnioskodawcy - kara gwarancyjna opisana w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, którą Wnioskodawca zapłacił w 2024 r. i potencjalnie może zostać obciążony także za następne lata, nie mieści się w dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT. Kara gwarancyjna, którą została obciążona Spółka nie jest karą, która została wymieniona w katalogu kosztów, które nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu, ponieważ nie jest ona ponoszona z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Przyczyna nałożenia kary jest inna - jest ona związana z niewypełnieniem warunków Umowy i niezamówieniem wymaganej ilości surowców w związku ze zmianą sytuacji rynkowej, która skutkowała koniecznością obniżenia produkcji przez Spółkę.

W konsekwencji, przy spełnieniu pozostałych warunków, należy uznać, że spełnia ona definicję kosztu wskazaną w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i może ona stanowić koszt podatkowy.

Mając to na uwadze należy zauważyć, że warunkiem kwalifikowania określonego wydatku jako kosztu podatkowego, poza kwestią jego faktycznego poniesienia jest jego cel. Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Kara gwarancyjna poniesiona przez Wnioskodawcę jest efektem działań podjętych w celu zabezpieczenia jego źródła przychodów.

Spółka zaznacza, że zawarcie Umowy z Dostawcą jest niezbędne do prowadzenia przez nią działalności gospodarczej (tj. zapewnia dostawę podstawowego surowca wykorzystywanego w działalności od jedynego możliwego dostawcy tego surowca). W ocenie Wnioskodawcy, związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy wydatkiem a uzyskanym przychodem pozostaje bezsporny, ponieważ nałożona na niego kara stanowi w istocie cenę, którą Wnioskodawca musiał zapłacić za nieodebraną (…) w ramach zawartej Umowy. Na powyższe wskazuje też sama nazwa, albowiem „kara gwarancyjna” została nałożona z uwagi na niepobranie kontraktowych ilości obowiązkowych, co oznacza, że ilości te nie mogą nigdy ulec zmniejszeniu.

Nadmienić w tym miejscu również należy, że niezapłacenie zobowiązania wynikającego z Umowy wiąże się z ryzykiem utraty Dostawcy, które byłoby szczególnie niebezpieczne dla Wnioskodawcy, z uwagi na brak alternatywnych dostawców (...) (w najgorszym możliwym scenariuszu zerwanie współpracy z Wnioskodawcą przez Dostawcę oznaczałoby konieczność zakończenia działalności przez Spółkę, z uwagi na brak możliwości pozyskania surowca w postaci (...) niezbędnego do produkcji wyrobów (…)). Niezapłacenie kary gwarancyjnej potencjalnie wiązałoby się również z koniecznością poniesienia innych dodatkowych kosztów, takich jak odsetki czy koszty sądowe. Podkreślenia również wymaga, że postanowienia Umowy dotyczące kary gwarancyjnej stanowią standardowy przejaw współpracy pomiędzy podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą. Również klauzule TOP są często spotykanym rozwiązaniem w umowach dotyczących dostaw masowych w systemie ciągłym.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy uznać, że kara gwarancyjna stanowić będzie wydatek, który uznać można za koszt uzyskania przychodu, ponieważ:

- zostanie poniesiona przez Spółkę z jej zasobów majątkowych,

- będzie definitywna (rzeczywista), tj. wartość poniesionego wydatku nie zostanie Spółce w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostanie w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą (dotyczy podstawowego surowca do produkcji towarów),

- poniesiona zostanie w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

- zostanie właściwie udokumentowana (wystawienie przez Dostawcę stosownego dowodu księgowego noty obciążeniowej),

- nie została wyłączona z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Odnosząc się natomiast do momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów wskazać należy, iż podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami, tj. ustalić czy są to koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z przychodami czy też są to koszty uzyskania przychodu inne niż bezpośrednio związane przychodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, co do zasady są potrącalne w roku podatkowym, w którym został osiągnięty odpowiadający im przychód.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów (innego niż bezpośrednio związanego z przychodem) uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, kara gwarancyjna zapłacona przez Spółkę nie może zostać przypisana do konkretnych przychodów. Z uwagi na brak bezpośredniego związku tego wydatku z konkretnymi przychodami Spółki karę gwarancyjną należy uznać za pośrednie koszty uzyskania przychodów. Tym samym, wydatek związany z zapłatą kary gwarancyjnej podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia, w rozumieniu cytowanego powyżej art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Reasumując, zapłacona przez Spółkę kara gwarancyjna z tytułu niezamówienia uzgodnionej ilości surowca na podstawie klauzuli TOP zawartej w umowie, stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów na gruncie przepisów ustawy o CIT w momencie jej poniesienia (jako koszt pośredni).

Stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę w odniesieniu do kar umownych uiszczanych na podstawie klauzuli TOP potwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w powołanej na wstępie interpretacji indywidualnej z 30 maja 2023 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.143.2023.2.RH, w której organ odstępując od uzasadnienia zaakceptował w całości stanowisko podatnika, zgodnie, z którym:

„Spółka zaznacza, że zawarcie Umowy z dostawcą jest niezbędne do prowadzenia przez nią działalności gospodarczej (tj. zapewnia dostawę surowca wykorzystywanego w działalności). W ocenie Wnioskodawcy, związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy wydatkiem a uzyskanym przychodem pozostaje bezsporny, ponieważ nałożona na niego kara umowna stanowi w istocie cenę, którą Wnioskodawca musiał zapłacić za nieodebrane surowce w ramach zawartej umowy. Na powyższe wskazuje też sama nazwa, albowiem kara umowna została nałożona z uwagi na niepobranie kontraktowych ilości obowiązkowych, co oznacza, że ilości te nie mogą nigdy ulec zmniejszeniu.

Nadmienić w tym miejscu również należy, że niezapłacenie zobowiązania wynikającego z umowy wiąże się z ryzykiem utraty dostawcy oraz potencjalnie z koniecznością poniesienia innych dodatkowych kosztów, takich jak odsetki czy koszty sądowe. Podkreślenia również wymaga, że postanowienia umowy dotyczące kar umownych stanowią standardowy przejaw współpracy pomiędzy podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą. Również klauzule TOP są często spotykanym rozwiązaniem w umowach dotyczących dostaw masowych.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy uznać, że kara umowna stanowić będzie wydatek, który uznać można za koszt uzyskania przychodu, ponieważ:

- został poniesiony przez Spółkę, tj. został zapłacony w 2023 r. z zasobów majątkowych Spółki,

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została Spółce w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą (surowce do produkcji towarów),

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

- został właściwie udokumentowany (została udokumentowana przez kontrahenta stosownym dowodem księgowym - notami obciążeniowymi),

- nie został wyłączony z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

(...)

W przedstawionym stanie faktycznym, kara umowna zapłacona przez Spółkę nie może zostać przypisana do konkretnych przychodów. Z uwagi na brak bezpośredniego związku tego wydatku z konkretnymi przychodami Spółki karę umowną należy uznać za pośrednie koszty uzyskania przychodów. Tym samym, wydatek związany z zapłatą kary umownej podlega zaliczeniu do koszów uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia, w rozumieniu cytowanego powyżej art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Reasumując, zapłacona przez Spółkę kara umowna z tytułu niezamówienia uzgodnionej ilości surowca na podstawie klauzuli TOP zawartej w umowie, stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów na gruncie przepisów ustawy o CIT w momencie jej poniesienia (jako koszt pośredni)”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego oceny Państwa stanowiska w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 oraz Nr 2.

Jednocześnie wskazać należy, że Państwa stanowisko w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów przyszłych kar gwarancyjnych z tytułu braku odbiorów uzgodnionej ilości (...) na podstawie klauzuli TOP, o której mowa we wniosku, zostało uznane za prawidłowe, jeżeli w istocie przyszłe kary gwarancyjne z ww. tytułu zostaną poniesione w związku z zaistnieniem takich samych okoliczności co opisane we wniosku.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, iż została ona wydana w indywidualnej sprawie podmiotu, który o jej wydanie wystąpił, zatem nie jest ona wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

  - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

  - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

  - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

   - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

   - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.