Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwot ugody sądowej i wynagrodzenia dla mediatora oraz powstania przychodu z otrzymanej kwoty z ugody.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie:

• czy wpłacone zabezpieczenie komornicze, zapłata na rzecz Kontrahenta płatności wynikającej z ugody oraz kwota wynagrodzenia mediatora stanowią koszty uzyskania przychodów – jest prawidłowe;
• czy kwota zabezpieczenia należytego wykonania umowy stanowi przychód podatkowy – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 lutego 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 20 lutego 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zawartej ugody sądowej. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie z 18 kwietnia 2024 r. – pismem z 26 kwietnia 2024 r. (data wpływu: 2 maja 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W latach 2015-2017 współpracowaliśmy z kontrahentem B. Sp. z o.o. NIP (…) w zakresie prac elektrycznych w budynku Centrum (…).

Chcąc uniknąć eskalacji dalszych kosztów postępowań sądowych, Strony wystąpiły z wnioskiem o przeprowadzenie mediacji i zawarły ugodę sądową, z której wynikają ustalenia dotyczące zamknięcia toczących się sporów o zapłatę i wszelkich roszczeń zgłaszanych przez obie strony.

A. Sp. z o.o. wyraził zgodę, aby:

• wpłacone przez A. Sp. z o.o. do Komornika Sądowego zabezpieczenie w kwocie (…) złotych zostało wypłacone z rachunku depozytowego na rzecz B.,
• dodatkowo nastąpi zapłata na rzecz B. kwoty (…) zł,
• zatrzymane przez A. zabezpieczenie wykonania przedmiotu umowy w kwocie (…) zł zostanie zaliczone dla A. Sp. z o.o.

Ugoda została zatwierdzona przez sąd.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego

B. Sp. z o.o. był podwykonawcą Spółki w zakresie prac elektrycznych. Spółka była głównym podwykonawcą, wykonywała około 90% prac budowlanych dla Generalnego Wykonawcy.

Przedmiotem sporu było nieprawidłowe i niezakończone wykonanie prac elektrycznych, które wpłynęło na wydłużenie przekazania prac przez Spółkę dla Generalnego Wykonawcy.

Roszczeniem była ze strony Spółki odmowa zapłaty za faktury, gdyż wynikający z nich zakres prac elektrycznych nie pokrywał się ze stanem faktycznym, a tym samym brak potwierdzenia odbioru tych prac. B. żądał zapłaty za faktury, których wartość nie była zgodna ze stanem faktycznym.

Zgodnie z zawartą ugodą mediacyjną, chcąc zakończenia całości relacji dotyczących prac elektrycznych z kontrahentem, kwota do zapłaty wynikająca z ugody została zapłacona jako płatność ugodowa, znosząca roszczenia obydwu stron. Zabezpieczenie należytego wykonania umowy stanowi zatrzymanie 5% płatności z każdej faktury i służy ono pokryciu roszczeń Zamawiającego z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przez Wykonawcę.

Koszt związany z zapłatą jest definitywny, nie zostanie on zwrócony Spółce. Przekazanie kwoty (…) zł zostało przekazane przelewem bankowym, natomiast kwota (…) zdeponowana przez Komornika zostanie wypłacona z rachunku depozytowego Ministra Finansów na rzecz B.

Wypłata kwot wskazanych w ugodzie pozwala na bezproblemowe prowadzenie zakresu naszej działalności, podejmowanie kolejnych inwestycji, a ty samym rozwój Spółki i osiąganie przychodów. Wynagrodzenie mediatora w łącznej kwocie (…) zł zostało poniesione w częściach równych po 50% wynagrodzenia przez A. i B.

Pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

1.Czy wpłacone zabezpieczenie komornicze (...) zł, a także zapłata na rzecz B. płatności ugodowej oraz kwota wynagrodzenia mediatora można zakwalifikować do katalogu kosztów zawartych w art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

2.Czy kwota zabezpieczenie należytego wykonania umowy stanowi przychód podatkowy, znajdujący się w katalogu przychodów zawartych w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Wynikająca z Ugody kwota wpłaconego do komornika zabezpieczenia i należna na rzecz B. w wysokości (…) zł, a także zapłacona w całości przez Wnioskodawcę kwota w wysokości (…) zł stanowią koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych.

Pozostała kwota zabezpieczenia na poczet prawidłowego wykonania przedmiotu umowy stanowi przychód podatkowy.

W przekonaniu Spółki kwota zapłacona na podstawie ugody w opisanym stanie faktycznym stanowić będzie koszt uzyskania przychodów. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. W świetle przywołanego przepisu nie budzi wątpliwości, że kosztami uzyskania przychodu są wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz definitywnie poniesione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, związane z prowadzoną działalności gospodarczą o ile, jak wynika z art. 15 ust. 1 in fine, nie zostały one wymienione w katalogu kosztów (wydatków) zawartym w art. 16 ust. 1.

Po dokładnej analizie wszystkich czynników Wnioskodawca uznał, iż z punktu widzenia racjonalnego prowadzenia działalności gospodarczej znacznie bardziej korzystne było wypłacenie ustalonej w ugodzie kwoty, niż ponoszenie dalszych kosztów prowadzenia sporu. Z tego punktu widzenia zawarcie ugody miało na celu uniknięcie ponoszenia dalszych – znacznie większych wydatków, a także zachowanie pełnej zdolności operacyjnej podmiotu, co przekłada się bezpośrednio na możliwość pozyskiwania klientów, prowadzenie bieżącej działalności, a co za tym idzie – uzyskiwanie przychodów.

W odniesieniu do wynagrodzenia mediatora Spółka uważa, że stanowi ono koszt uzyskania przychodów, gdyż po zamknięciu całego postępowania, Spółka może zacząć realizować nowe zamówienia i podpisywać nowe umowy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: ustawa o CIT):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

a.„celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

b.„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

c.„zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podatnik, oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą, winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik, uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu, odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Zgodnie z utrwalonym poglądem judykatury:

(por. wyrok NSA z 2 sierpnia 2012 roku, sygn. akt II FSK 41/11, uchwała NSA z 24 stycznia 2011 r., sygn. akt II FPS 6/10, oraz uchwała z 12 grudnia 2011 roku, sygn. akt II FPS 2/11). Poza tym:

(por. wyrok NSA z 9 września 2011 roku, sygn. akt II FSK 1118/10). Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego kosztu (por. wyrok NSA z 1 marca 2016 roku, sygn. akt II FSK 4009/13).

Z treści wniosku i uzupełnienia wynika, że byli Państwo wykonawcą prac w budynku Centrum (...). Weszli Państwo w spór sądowy ze swoim podwykonawcą (Kontrahentem), który wykonywał usługi z zakresu prac elektrycznych. Przedmiotem sporu było nieprawidłowe i niezakończone wykonanie prac elektrycznych, które wpłynęło na wydłużenie przekazania całości prac przez Spółkę Generalnemu Wykonawcy.

Roszczeniem była Państwa odmowa zapłaty za faktury, ponieważ wynikający z nich zakres prac elektrycznych nie pokrywał się ze stanem faktycznym, a tym samym nie potwierdzili Państwo odbioru tych prac. Kontrahent żądał zapłaty za wystawione faktury.

Aby uniknąć dalszych kosztów postępowań sądowych, zawarli Państwo ze swoim podwykonawcą ugodę sądową, w wyniku której:

• wpłacone przez Spółkę do Komornika Sądowego zabezpieczenie w kwocie (…) zł zostało wypłacone na rzecz Kontrahenta,
• dodatkowo zapłacili Państwo na rzecz Kontrahenta kwotę (…) zł,
• zatrzymane przez Spółkę zabezpieczenie wykonania przedmiotu umowy w kwocie (…) zł zostanie zaliczone na rzecz Spółki.

Ponieśli Państwo także koszt wynagrodzenia mediatora – w wysokości (…) zł. Ugodę zatwierdził sąd.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii, czy mogą Państwo kwotę ugody zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ustawy o CIT.

W tej sprawie istotne jest, aby przyjrzeć się racjonalności poniesienia wydatków w postaci zapłaty wskazanych kwot, na podstawie zawartej ugody sądowej.

Należy zauważyć, że koszty związane z działalnością gospodarczą, oprócz tego, że muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania, nie mogą obciążać budżetu skutkami zaniedbań przedsiębiorcy, powodujących zmniejszenie jego wpływów.

Podatnik nie może bowiem kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania. Działalność podmiotu gospodarczego powinna cechować dbałość i zachowanie należytej staranności tak w procesie decyzyjnym, jak i wykonawczym. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im.

Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ustawy o CIT uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że poniesiony wydatek przysporzy mu spodziewanego przychodu lub przyczyni się do zabezpieczenia źródła przychodów.

O tym, że dany wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu można mówić wówczas, gdy jego poniesienie ma lub może mieć wpływ na powstanie lub też zwiększenie przychodów. Możliwość zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów ma przede wszystkim skłaniać podatników do podejmowania racjonalnych decyzji gospodarczych, w tym znaczeniu, że przysparzać one będą konkretne przychody podatkowe lub też zachowają źródło przychodów w niezmienionym stanie albo zabezpieczą to źródło przed uszczupleniem czy zmniejszeniem. Przy czym za celowe można uznać jedynie takie wydatki, które, oceniane przez pryzmat całokształtu okoliczności faktycznych, pozwalają na przyjęcie, że zamiarem Spółki w momencie poniesienia wydatku było właśnie albo osiągniecie przychodu albo ewentualnie jego zachowanie, czy też zabezpieczenie. Badanie całokształtu okoliczności faktycznych ma w sprawie kluczowe znaczenie: kategoria „kosztu podatkowego” zależna jest od oceny okoliczności, w jakich wydatek został poniesiony.

Pod pewnymi warunkami ugoda sądowa może zostać zaliczona do kosztów podatkowych. Ważne, by zawarta ugoda sądowa nie dotyczyła zapłaty kary umownej lub odszkodowania, ponieważ zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT za koszty uzyskania przychodów nie uważa się:

Ugoda musi również zostać zawarta w celu zabezpieczenia i zachowania źródła przychodu. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 29 listopada 2018 r., sygn. akt II FSK 2940/18:

Przenosząc powyższe argumenty do stanu faktycznego należy zatem uznać, że zawarcie ugody sądowej można uznać za czynność racjonalną ekonomicznie. Spółka podjęła decyzję, aby przystąpić do mediacji z Kontrahentem, aby zminimalizować ryzyko ciągłego wzrostu kosztów postępowań sądowych i już ostatecznie zakończyć kwestię sporu z Kontrahentem.

Spór z kontrahentem dotyczył odmowy zapłaty przez Spółkę za faktury wystawione przez Kontrahenta, ponieważ, Państwa zdaniem, rzeczywisty zakres wykonanych prac nie pokrywał się z tym, za który je wystawiono.

Ugoda zatem nie dotyczyła zapłaty ani kary umownej ani odszkodowania, a wynagrodzenia za prace elektryczne w Centrum (...).

Wobec tego zapłata całości kwot wynikających z ugody była racjonalnym wydatkiem Spółki, mającym na celu zabezpieczenie przyszłych przychodów, ponieważ jej zapłata zakończyła toczący się spór i umożliwiła Spółce podjęcie kolejnych inwestycji.

Analogicznie, skoro wypłata kwoty wynikającej z ugody może stanowić koszt uzyskania przychodów, to kosztem również będą wydatki, które doprowadziły do ugody – wynagrodzenie mediatora. Skorzystanie z usługi mediacji, które miało służyć otwarciu się możliwości realizacji kolejnych zamówień i zawierania nowych umów, stanowi podstawę do uznania tego wydatku jako zabezpieczenia źródła przychodów.

Wobec powyższego Państwa stanowisko w zakresie uznania Państwa wydatków za koszty uzyskania przychodów należało uznać za prawidłowe.

Państwa wątpliwości dotyczą również kwestii, czy zatrzymane w drodze ugody zabezpieczenie stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Ustawa o CIT nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o CIT można więc stwierdzić, że co do zasady, przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa. Przy czym, sformułowanie „otrzymane” oznacza, że pieniądze, wartości pieniężne i inne świadczenia muszą wpłynąć na rachunek bankowy podatnika, bądź faktycznie podatnik musi otrzymać je w inny sposób (np. zapłata gotówką, nabycie prawa). Przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje przy tym wyjątki od powyższej reguły. Dotyczą one m.in.:

• przychodów z działalności gospodarczej (art. 12 ust. 3 ustawy o CIT) – za przychód uważa się także należne przychody, nawet jeszcze faktycznie nieotrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont;
• przypadków, w których przysporzenia otrzymywane przez podatnika nie stanowią jego przychodów podatkowych (art. 12 ust. 4 ustawy o CIT).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT:

Nie wszystkie przychody rozpoznawane przez podatnika wpływają na podstawę opodatkowania.

Zgodnie bowiem z przywołanym art. 7 ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT:

Sposób ujęcia przedmiotu opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych nie jest przypadkowy i pozwala na wyprowadzenie wniosku o objęciu zakresem ustawy wszystkich zdarzeń, z którymi wiąże się dla podatnika konkretna korzyść o wymiarze finansowym powodująca zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów.

Wystąpienie każdego zdarzenia powodującego wymierną korzyść po stronie podatnika skutkuje obowiązkiem opodatkowania osiągniętej nadwyżki ponad koszty jej uzyskania przez podatnika. Nie jest przy tym istotne źródło korzyści, chodzi bowiem o każdy przypadek powodujący wzrost wartości majątku lub zmniejszenie zobowiązań ciążących na podatniku. Przyjęte rozwiązanie legislacyjne pozwala na stosowanie przepisów ustawy niezależnie od specyfiki podmiotów podlegających opodatkowaniu, zmieniających się okoliczności i rzeczywistości gospodarczej, jak również ewolucji różnego rodzaju instrumentów wykorzystywanych w obrocie gospodarczym.

Jak wskazali Państwo w opisie sprawy zatrzymane zabezpieczenie Państwu z tytułu zabezpieczenia należytego wykonania umowy w wysokości (...) zł mocą ugody sądowej zostało przyznane Spółce.

Podsumowując, przyznana Państwu kwota zabezpieczenia będzie stanowiła przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o CIT.

Wobec powyższego Państwa stanowisko w zakresie powstania przychodu podatkowego należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 z późn. zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.).