Moment poniesienia kosztów uzyskania przychodów z tytułu wypłaty wynagrodzenia na rzecz doradcy.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 marca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uznania oraz momentu poniesienia kosztów uzyskania przychodów z tytułu wypłaty wynagrodzenia na rzecz Doradcy.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (dalej również: Powierzający) jest podatnikiem CIT oraz zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. zapewnienie krótkotrwałego zakwaterowania w hotelach i innych podobnych obiektach.

Wnioskodawca na mocy umowy cesji z dnia 29 stycznia 2019 r. wstąpił we wszelkie prawa i obowiązki powierzającego wynikające z umowy zlecenia mającej charakter umowy powierniczej zawartej w dniu 26 września 2016 r. Wnioskodawca przystąpił do umowy cesji celem nabycia nieruchomości hotelowej (dalej: Nieruchomość 1), będącej przedmiotem umowy powierniczej. Na mocy bowiem umowy powierniczej powiernik (dalej: Powiernik) zobowiązał się do świadczenia na rzecz ówczesnego powierzającego usług doradztwa w związku z zamiarem zakupu przez tego powierzającego Nieruchomości 1, w tym zawarcie umowy zakupu Nieruchomości 1 w imieniu własnym, lecz na rzecz i rachunek powierzającego. W związku z zawarciem przez Wnioskodawcę umowy cesji i w konsekwencji wejściem w prawa i obowiązki powierzającego, czynności wynikające z umowy powierniczej świadczone były przez Powiernika na rzecz Wnioskodawcy jako powierzającego.

Z tytułu świadczenia usług i realizacji zlecenia Powiernik otrzymał od Powierzającego wynagrodzenie, którego całkowita kwota została ustalona w umowie powierniczej i aneksach do niej. Wynagrodzenie płatne było w częściach i zostało wypłacone.

W ramach realizacji umowy powierniczej, Powiernik zawarł z potencjalnym sprzedającym przedwstępną umowę sprzedaży Nieruchomości 1 (dalej: Przedwstępna Umowa Sprzedaży) i wpłacił z tego tytułu zadatek, w imieniu własnym, ale na rzecz i rachunek powierzającego. Zadatek został pokryty ze środków ówczesnego powierzającego (środki trafiły bezpośrednio z rachunku powierzającego na rachunek wskazany przez podmiot sprzedający bez pośrednictwa rachunku bankowego Powiernika).

W dniu zawarcia Przedwstępnej Umowy Sprzedaży Powiernik zawarł m.in. z potencjalnym sprzedającym umowę przedwstępną przeniesienia nieruchomości na zabezpieczenie spłaty wierzytelności o zwrot zadatku w pojedynczej lub podwójnej wysokości, (dalej: „Umowa Przedwstępna Przeniesienia Nieruchomości na Zabezpieczenie”), dotyczącą między innymi Nieruchomości 1 oraz innej nieruchomości (dalej: Nieruchomość 2).

Na zabezpieczenie zwrotu przekazanego zadatku została przewłaszczona Nieruchomość 2. Podmiot sprzedający zobowiązał się do przeniesienia prawa użytkowania wieczystego gruntu i związanego z nim prawa własności Nieruchomości 1, przy czym wykonanie tego ostatniego było przedmiotem sporu w postępowaniu sądowym, o którym mowa poniżej.

Do wykonania Umowy Przedwstępnej Sprzedaży nigdy nie doszło i została ona rozwiązana wskutek oświadczenia o odstąpieniu złożonego przez Powiernika, co skutkowało powstaniem po stronie Powiernika wierzytelności o zwrot zadatku w podwójnej wysokości. Wskazana powyżej wierzytelność o zwrot zadatku stanowiła przedmiot odrębnego postępowania sądowego, które zakończyło się wyrokiem sądu okręgowego zasądzającego zwrot zadatku w podwójnej wysokości, od którego sprzedający wniósł apelację, a następnie ją cofnął. Wyrok jest prawomocny i podlega wykonaniu, a zatem sprzedający został zobowiązany do zapłaty na rzecz Powiernika kwoty wierzytelności.

Na tle Przedwstępnej Umowy Sprzedaży Nieruchomości 1 oraz powiązanych z nią dokumentów i czynności, jak również określonych zdarzeń z nią związanych doszło do szeregu sporów pomiędzy Powiernikiem działającym na zlecenie Powierzającego, a sprzedającym oraz innymi podmiotami zaangażowanymi w transakcję.

Mając na uwadze fakt, iż intencją Spółki było doprowadzenie do polubownego rozwiązania w/w kwestii spornych wskutek którego nastąpi nabycie Nieruchomości 1 oraz ruchomości i praw wykorzystywanych przez dotychczasowego dzierżawcę Nieruchomości 1, zaprzestanie kwestionowania sytuacji prawnej Powiernika jako właściciela Nieruchomości 2, dokonanie rozliczeń między stronami, zakończenie określonych postępowań toczących się z udziałem stron, Spółka zawarła umowę z podmiotem (dalej: Doradca), którego przedmiotem działalności jest świadczenie usług doradztwa oraz konsultingu biznesowego w celu wyświadczenia przez ten podmiot usług w zakresie pośrednictwa w negocjowaniu warunków transakcji i jej skutecznej realizacji. Na podstawie zawartej umowy Doradca zobowiązany był m.in. do:

• dokonywania analizy stanu faktycznego procesu negocjowania zawarcia transakcji;
• dokonywania analizy wiarygodności stanowisk negocjacyjnych stron transakcji;
• udziału w negocjowania umów i dokumentów składających się na transakcję;
• koordynacji procesu finansowania transakcji, w tym negocjowania terminów płatności;
• zapewniania wszelkich dokumentów urzędowych lub przygotowywania innych dokumentów niezbędnych do zawarcia transakcji;
• udziału w zawieraniu umów i podpisywaniu dokumentów składających się na transakcję;
• udziału w przygotowywaniu protokołów odbioru nieruchomości, których dotyczy Transakcja;
• udziału w innych czynnościach związanych z zawarciem i wykonaniem umów składających się na transakcję.

Spółka oraz Doradca w ramach umowy określiły kamienie milowe tj. zdarzenia, które powinny zostać osiągnięte i które warunkowały wypłatę wynagrodzenia tj.:

• zawarcie umowy - porozumienia ugodowego pomiędzy Powierzającym, Powiernikiem oraz pozostałymi podmiotami zaangażowanymi w spór;
• przekazanie przez podmiot sprzedający na rzecz Powierzającego posiadania Nieruchomości 1 oraz przeniesienie ruchomości i praw wykorzystywanych przez dzierżawcę Nieruchomości 1 do prowadzenia działalności hotelowej;
• dokonanie prawomocnego wpisu Powiernika jako użytkownika wieczystego do Księgi Wieczystej Nieruchomości 1 .

Wszystkie ze wskazanych powyżej kamieni milowych zostały osiągnięte - doszło do zawarcia porozumienia ugodowego oraz ugody sądowej w sprawie o zawarcie umowy przyrzeczonej przewłaszczenia na zabezpieczenie Nieruchomości 1 toczącej się przed sądem okręgowym pomiędzy Powiernikiem a potencjalnym sprzedającym (Powiernik pozwał potencjalnego sprzedającego o wykonanie Umowy Przedwstępnej Przeniesienia Nieruchomości na Zabezpieczenie) oraz doszło do prawomocnego wpisu Powiernika jako użytkownika wieczystego do Księgi Wieczystej Nieruchomości 1.

Na mocy ugody sądowej:

• Pozwany (potencjalny sprzedający) w wykonaniu Umowy Przedwstępnej Przeniesienia Nieruchomości na Zabezpieczenie, celem zabezpieczenia wierzytelności Powiernika o zwrot zadatku w pojedynczej lub podwójnej wysokości, przeniósł na Powoda (Powiernika) prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości 1;
• Następnie Powód (Powiernik) oświadczył, że wykonał przysługujące mu prawo do zaspokojenia swojej wierzytelności pieniężnej o zwrot zadatku w podwójnej wysokości, wynikające z Umowy Przedwstępnej Przeniesienia Nieruchomości na Zabezpieczenie oraz Umowy Przedwstępnej Sprzedaży, tj. przejął Nieruchomość 1 definitywnie jako użytkownik wieczysty i właściciel, celem zaspokojenia wierzytelności o zwrot zadatku wynikającego z Umowy Przedwstępnej Sprzedaży w podwójnej wysokości wraz z odsetkami za opóźnienie;
• Powiernik dokonał także rozliczenia pozyskanego zaspokojenia w ten sposób, że oświadczył, iż uznaje swoją wierzytelność pieniężną wynikającą z wyroku sądu okręgowego za zaspokojoną w całości z chwilą definitywnego przejęcia praw i posiadania Nieruchomości 1 i Nieruchomości 2 bez obowiązku zwrotu jakichkolwiek wartości na rzecz potencjalnego sprzedającego i byłego właściciela Nieruchomości 2.

Tym samym Doradcy należne było wynagrodzenie za wykonane czynności dotyczących wskazanych powyżej kamieni milowych. Zgodnie z odpowiednimi przepisami ustawy o VAT Doradca wystawił faktury na rzecz Powierzającego dotyczące wykonanych już usług w zakresie kamieni milowych, Spółka uiściła wynagrodzenie wynikające z tych faktur.

Pytania

1.Czy wynagrodzenie na rzecz Doradcy (dalej: Wynagrodzenie) stanowi koszt uzyskania przychodu dla Powierzającego w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

2.Jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze będzie twierdząca, to czy Wynagrodzenie stanowi dla Wnioskodawcy pośredni koszt uzyskania przychodu związany z prowadzoną działalnością hotelową i podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu w momencie jego poniesienia w myśl art. 15 ust. 4d ustawy o CIT?

Państwa stanowisko

Ad 1

W ocenie Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż Wynagrodzenie stanowi dla Powierzającego koszt uzyskania przychodu w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Ad 2

W ocenie Wnioskodawcy, Wynagrodzenie stanowi dla Wnioskodawcy pośredni koszt uzyskania przychodu związany z prowadzoną działalnością hotelową i podlegał o zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu w momencie jego poniesienia.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ad 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym opd osób prawnych (Dz. U z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”.

Tym samym, na gruncie ustawy o CIT pod kątem ujęcia w kosztach podatkowych należy rozumieć wydatek, który:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W analizowanej sytuacji wszystkie z powyższych warunków zostały spełnione.

Po pierwsze, wydatek na zapłatę Wynagrodzenia poniesiony został przez podatnika, tj. został on pokryty z zasobów majątkowych Wnioskodawcy (podatnika). Wydatek ten jest definitywny (rzeczywisty), tj. jego wartość nie zostanie Wnioskodawcy w żaden sposób zwrócona.

Po drugie, wydatek na zapłatę Wynagrodzenia pozostaje w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą i został poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów, a także może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów. Wynagrodzenie płatne było bowiem na rzecz Doradcy za wykonanie czynności negocjacyjnych mających na celu doprowadzenie do zawarcia porozumienia ugodowego, na skutek którego Wnioskodawcy przekazane zostało posiadanie Nieruchomości 1 w zarządzanie i do prowadzenia. Dzięki temu Wnioskodawca mógł rozpocząć działalność hotelarską na Nieruchomości 1 i osiągać przychody z przedmiotowego tytułu. Konieczność zaangażowania Doradcy wynikała z problemów negocjacyjnych związanych z zakończeniem sporu, który trwał od lutego 2017 roku.

Tym samym, nie ulega wątpliwości, że wydatek na zapłatę Wynagrodzenia został poniesiony w celu skorzystania z Nieruchomości 1 przez Powierzającego i rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej na Nieruchomości 1. Innymi słowy, jest to wydatek który bezsprzecznie został poniesiony w celu uzyskania przychodów.

Ponadto, wydatek został właściwie udokumentowany - dokumentami potwierdzającymi jego poniesienie jest treść porozumienia ugodowego, faktury wystawione na Wnioskodawcę oraz potwierdzenie przelewu środków na odpowiedni rachunek bankowy.

Analizując ostatni z warunków, jaki musi spełniać wydatek w celu zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów, zwrócić należy uwagę, iż wynagrodzenie za usługi doradcze nie znajduje się w grupie wydatków, określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Podsumowując, w odniesieniu do analizowanego wydatku spełnione zostały wszystkie warunki umożliwiające zaliczenie go do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, należy przyjąć, że wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę na zapłatę Wynagrodzenia z tytułu usług Doradcy, stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Ad 2

Mając na uwadze stanowisko przedstawione w pkt 1 powyżej, w ocenie Wnioskodawcy wydatek na zapłatę Wynagrodzenia stanowi dla niego koszt podatkowy inny niż bezpośrednio związany z przychodami, który powinien być zaliczony do kosztów podatkowych w dacie poniesienia.

Ustawa o CIT wyróżnia dwie podstawowe kategorie kosztów uzyskania przychodu, tj. koszty bezpośrednio związane z przychodami oraz koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie).

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zatem, a contrario, jeżeli przychody, z którymi koszty pośrednie są związane, uzyskiwane są w okresie dłuższym niż rok, a w momencie poniesienia kosztów pośrednich nie ma możliwości ustalenia długości okresu uzyskiwania przychodów, z którymi wydatki pośrednie będą związane, takie koszty pośrednie należy rozpoznać dla celów podatkowych zgodnie z art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze ustawy o CIT, tj. w dacie ich poniesienia.

Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jak wskazano w cytowanej powyżej Interpretacji Indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 maja 2019 r., znak: 0111-KDIB1-1.4010.98.2019.1.NL, „Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje jednocześnie pojęć "kosztów bezpośrednio związanych z przychodami" oraz "kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami". Odwołując się do wykładni językowej wyżej wskazanych pojęć oraz wypracowanej w tym zakresie praktyki interpretacyjnej i orzeczniczej za koszty bezpośrednio związane z przychodami - należałoby uznać koszty, których poniesienie pozostaje w bezpośrednim związku z uzyskaniem konkretnego przychodu, tzn. koszty, których poniesienie jest niezbędne z punktu widzenia uzyskania określonego przychodu. Natomiast za koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami - uznać należy pozostałe koszty podatkowe, tzn. koszty, w przypadku których niemożliwe jest ich przypisanie do określonego (konkretnego) przychodu. Są to zatem wszelkiego rodzaju koszty związane z całokształtem działalności podatnika, z jego ogólnym funkcjonowaniem.”

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, których poniesienie co prawda warunkuje uzyskanie przychodu, niemniej nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach - innymi słowy nie można przypisać konkretnego przychodu. Przykładem takich kosztów są koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów. Innymi słowy, kosztami pośrednimi są wszelkie koszty których nie można w sposób precyzyjny alokować do konkretnych przychodów tj. przychodów o konkretnej wysokości (wynikających z określonych faktur sprzedażowych) poniesionych w określonym czasie.

W ocenie Spółki, takim kosztem spełniającym definicję kosztu pośredniego jest wydatek z tytułu usług konsultingowych (doradczych).

Nie ma bowiem możliwości przypisania go do konkretnych przychodów - poniesiony on zostanie w celu uzyskania przychodów z działalności hotelowej, generowanych w sposób ciągły.

Tym samym, niemożliwe jest przyporządkowanie tego wydatku do konkretnych faktur sprzedażowych wystawianych przez Wnioskodawcę tj. do konkretnych przychodów generowanych przez Spółkę. Nie jest możliwe zatem ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów, gdyż ten jak wskazano powyżej generowany będzie w sposób ciągły.

Co więcej wskazać należy, iż nie jest to wydatek warunkujący bezpośrednio nabycie Nieruchomości 1, a wyłącznie ma na celu zabezpieczenie źródła przyszłych przychodów Spółki, które Wnioskodawca będzie osiągać w związku z prowadzeniem działalności hotelowej. Należy wskazać, iż koszty te nie są kosztami ściśle związanymi z zakupem Nieruchomości, gdyż ich poniesienie nie było warunkiem koniecznym do dokonania zakupu. Nabycie przedmiotowych usług doradczych przyśpieszyło proces negocjacyjny. Natomiast nie warunkowało samego zakupu Nieruchomości 1 będącej źródłem przychodów podatkowych Wnioskodawcy. W rezultacie, poniesienie tych wydatków nie powinno mieć wpływu na wartość początkową zakupionej Nieruchomości.

Za cenę nabycia, stosownie do treści art. 16g ust. 3 ustawy o CIT, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Ustawa o CIT nie precyzuje, co należy rozumieć pod pojęciem "koszty związane z zakupem środka trwałego". W art. 16g ust. 3 Ustawy o CIT dotyczącym ustalenia ceny nabycia ustawodawca nie definiuje katalogu kosztów, które powinny być kapitalizowane do wartości początkowej środka trwałego. Wskazany przepis zawiera jedynie katalog przykładowy. Niemniej jednak, zdaniem Spółki, art. 16g ust. 3 ustawy o CIT nie odnosi się do wszystkich kosztów, które w jakikolwiek sposób mają związek z nabyciem środka trwałego. Z treści tego przepisu bowiem jednoznacznie wynika, iż do wartości początkowej nabytych środków trwałych należy zaliczyć bowiem tylko te wydatki, które są ściśle związane z ich nabyciem, tj. takie, bez których poniesienia nabycie środków trwałych byłoby niemożliwe.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki uznać należy, że przedmiotowe wydatki na usługi doradcze nie powinny być alokowane na wartość początkową Nieruchomości 1 i zaliczane do kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne. Bez znaczenia przy tym jest fakt, kiedy usługi te zostały wykonane i kiedy dokumentujące je faktury zostały wystawione i otrzymane przez Spółkę.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki te należy zakwalifikować do kosztów pośrednich, związanych z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.

Tym samym, nie są spełnione warunki do uznania przedmiotowego kosztu za koszt bezpośredni.

W konsekwencji, koszt ten stanowił koszt pośredni, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, a co za tym idzie, podlegał zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu w dacie jego poniesienia.

Stanowisko zgodnie z którym koszty usług doradczych związanych z konkretną transakcją (czy to dotyczącą nabycia nieruchomości, czy udziałów/akcji) jako koszty niezwiązane w sposób bezpośredni z konkretnymi przychodami stanowią koszty pośrednie, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT potwierdzane jest jednolicie w interpretacjach indywidualnych.

Przedmiotowe podejście zostało wskazane przykładowo przez:

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 19 kwietnia 2022 r. (nr 0111-KDIB1-1.4010.6.2022.3.MF) - w odniesieniu do transakcji nabycia udziałów/akcji;
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 8 marca 2016 r. (nr IPPB5/4510-152/16-3/MR);
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacjach z dnia 12 lutego 2015 r. (sygn. IPPB3/423-1284/14-3/MC, IPPB3/423-1285/14-3/MC oraz IPPB3/423-1286/
• 14-3/MC), zgodnie z którymi "(...) koszty usług doradczych należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia jako związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą polegającą na nabyciu i wynajmie Nieruchomości, a nie alokować je do wartości początkowej Nieruchomości dla celów amortyzacji podatkowej".
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 10 kwietnia 2015 r. (sygn. ILPB3/423-413/11/15-S/JG), który stwierdził, że wydatki na wszelkie usługi doradcze pomocne w analizie racjonalności przedsięwzięcia biznesowego powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów innych, niż koszty bezpośrednie. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu: "(...) wydatki na zakup usług - poprzedzających decyzję ostateczną o utworzeniu nowej spółki celowej i jej docelowym kształcie - stanowią koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i jako wydatki pośrednie związane z zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów, są potrącalne w dacie ich poniesienia zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 4d i 4e ww. ustawy".

Podobny pogląd zaprezentował również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 lutego 2015 r. (sygn. II FSK 3210/12), dotyczącym kosztów usług doradczych związanych z planowanym podwyższeniem kapitału zakładowego, uznając wskazane wydatki za koszty inne, niż bezpośrednio związane z przychodami.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanego we wniosku wyroku NSA oraz interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm. dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.