Rozpoznanie kosztów uzyskania przychodów z tytułu niespłaconych należności od dłużnika, co do którego ogłoszono upadłość.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 lutego 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 stycznia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu niespłaconych należności od dłużnika, co do którego ogłoszono upadłość. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 22 kwietnia 2024 r. (wpływ 23 kwietnia 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego  

Spółka jest producentem i dystrybutorem (...). Klientami Spółki są salony (...).

(...)

Spółka zawiera z klientami umowy ramowe o współpracy handlowej, określające warunki takiej współpracy, w tym rabaty przyznawane klientom i obowiązujące zasady wzajemnych rozliczeń. Umowy takie zawierane są z istotnymi klientami, współpraca z pozostałymi klientami oparta jest na akceptacji składanych przez nich zamówień oraz na warunkach sprzedaży określonych w dokumencie „Ogólne warunki sprzedaży i świadczenia usług”.

Na dzień 11 lipca 2018 r. Spółka posiadała w swoich księgach należności z tytułu sprzedaży (...) wobec jednego ze swoich istotnych klientów („Dłużnik”), z czego część kwot składających się na te należności była już przeterminowana (po terminie płatności). Należności te nadal są nieprzedawnione i zostały zarachowane, w kwotach netto (bez podatku od towarów i usług), jako przychody należne w rozumieniu art. 12 ust. 3 updop.

W dniu 01 kwietnia 2019 r. Spółka i Dłużnik zawarli ugodę pozasądową, obejmującą kwotę należności widniejących na ten dzień w księgach rachunkowych Spółki, dotyczących nieopłaconych zamówień dłużnika na (...). W ugodzie tej Dłużnik uznał należności Spółki za bezsporne i zobowiązał się do ich spłaty w 11 tygodniowych ratach.

Spłata tych należności nie została przez Dłużnika dokonana, wobec czego Spółka wystąpiła do sądu o wydanie nakazu zapłaty i nakaz taki został wydany w dniu 04 czerwca 2020 r.

Jeszcze przed wydaniem przez sąd gospodarczy ww. nakazu zapłaty, w dniu 04 maja 2020 r. Spółka otrzymała od swojej kancelarii prawnej obsługującej windykację sądową odpis postanowienia z dnia 18 marca 2020 r. wydanego przez sąd upadłościowy, który po rozpatrzeniu wniosku Dłużnika o ogłoszenie upadłości, postanowił:

1.oddalić wniosek o zabezpieczenie majątku Dłużnika;

2.ogłosić upadłość Dłużnika;

3.zatwierdzić warunki sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa Dłużnika na podstawie złożonego przez niego wniosku i wyceny dokonanej przez biegłego, za cenę znacznie niższą niż należności Spółki, z uwagi na fakt, iż gdyby takiego zatwierdzenia sąd nie dokonał, to koszty postępowania likwidacyjnego wobec majątku Dłużnika, wliczając w to wynagrodzenia syndyka, księgowej, czynsze, wynagrodzenia innego personelu, koszty wypowiedzeń umów o pracę, leasingu i inne przekroczyłyby wartość majątku Dłużnika;

4.wezwać wierzycieli do zgłaszania swoich wierzytelności w zakreślonym terminie;

5.wyznaczyć sędziego-komisarza.

Odnośnie do pkt 1 i 3 zostało złożone zażalenie i sprawa o sposób zadysponowania majątkiem Dłużnika nadal jest w toku, natomiast odnośnie ogłoszenia upadłości Dłużnika postanowienie sądu stało się prawomocne, na dowód czego Spółka otrzymała odpis tego postanowienia z adnotacją sądu z dnia 10 kwietnia 2020 r. o treści „W zakresie pkt 2 Sąd Rejonowy (...) stwierdza, że niniejsze orzeczenie jest prawomocne”, podpisany przez sędziego i sekretarza sądowego (potwierdzającego odpis za zgodność z oryginałem).

Odnośnie pozostałych punktów, w tym pkt 2, postanowienie sądu stało się prawomocne.

Spółka dokonywała odpisów aktualizujących na należności od Dłużnika w swoich księgach sukcesywnie (odpisy częściowe) począwszy od czerwca 2019 r., wyłącznie dla celów rachunkowości, nie rozpoznając ich jako kosztów uzyskania przychodów. Całość należności od Dłużnika została objęta odpisami w marcu 2020 r. Spółka nie dokonała jeszcze spisania tych należności w księgach (z jednoczesnym odwróceniem odpisów aktualizacyjnych).

Rok podatkowy Spółki obejmuje okres od 1 kwietnia do 31 marca.  

Pytania

1.Czy Spółka, po uprawomocnieniu się postanowienia sądu w zakresie ogłoszenia upadłości Dłużnika, może rozpoznać dokonane do daty uprawomocnienia się tego postanowienia w ww. zakresie odpisy aktualizujące należności od Dłużnika jako koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 26a updop w związku z art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. a updop (poprzez korektę zeznania CIT-8 za rok, w którym nastąpiło uprawomocnienie się postanowienia)?

2.Jeżeli Spółka, po uprawomocnieniu się postanowienia sądu o zakończeniu postępowania upadłościowego, dokona ostatecznego spisania należności od Dłużnika w ciężar kosztów bilansowych w swoich księgach rachunkowych, to czy Spółka może rozpoznać spisane ostatecznie należności od Dłużnika jako koszty uzyskania przychodów w dacie dokonania w księgach rachunkowych ostatecznego ich spisania – na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a w związku z art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. c updop, uznając jednocześnie rozwiązanie odpisów aktualizujących te należności za przychody podatkowe w oparciu o art. 12 ust. 1 pkt 4e updop w przypadku, gdyby zostały one wcześniej rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt. 26a w związku z art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. a updop?

3.Jeżeli Spółka, po uprawomocnieniu się postanowienia sądu o zakończeniu postępowania upadłościowego, dokona ostatecznego spisania należności od Dłużnika w ciężar kosztów bilansowych w swoich księgach rachunkowych, to czy Spółka może rozpoznać spisane ostatecznie należności od Dłużnika jako koszty uzyskania przychodów w dacie dokonania w księgach rachunkowych ostatecznego ich spisania – na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a w związku z art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. c updop w sytuacji, gdy Spółka nie zdecyduje się na skorygowanie zeznania CIT-8, tj. gdy nie rozpozna wcześniej zawiązanych odpisów aktualizujących należności od Dłużnika jako kosztów uzyskania przychodów, mimo uprawomocnienia się wcześniej postanowienia sądu o ogłoszeniu upadłości Dłużnika?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Zdaniem Spółki:

Ad 1

Spółka może rozpoznać odpisy aktualizujące należność od Dłużnika jako koszt uzyskania przychodów w dacie, w której spełnione zostaną łącznie dwa warunki, tj. zostanie dokonany odpis aktualizacyjny w księgach rachunkowych w ciężar kosztów i zostanie uprawdopodobniona jej nieściągalność poprzez uprawomocnienie się postanowienia sądu w zakresie ogłoszenia upadłości Dłużnika (w dacie spełnienia się ostatniego z tych warunków, czyli w marcu 2020 r.). Rozpoznanie takich odpisów jako kosztów podatkowych jest zdaniem Spółki jej prawem, a nie obowiązkiem.

Ad 2

W przypadku uprawomocnienia się postanowienia sądu o ukończeniu postępowania upadłościowego i po ostatecznym spisaniu po tej dacie w koszty bilansowe należności od Dłużnika, Spółka może rozpoznać spisane należności jako koszty uzyskania przychodów w dacie dokonania w księgach rachunkowych ostatecznego ich spisania – na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a w związku z art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. c updop, uznając jednocześnie rozwiązanie odpisów aktualizujących te należności za przychody podatkowe w oparciu o art. 12 ust. 1 pkt 4e w przypadku, gdyby były one wcześniej rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 26a w związku z art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. a updop.

Ad 3

Jeżeli Spółka po uprawomocnieniu się postanowienia sądu o ukończeniu postępowania upadłościowego dokona ostatecznego spisania należności od Dłużnika w ciężar kosztów bilansowych w swoich księgach rachunkowych, to może ona rozpoznać spisane ostatecznie należności od Dłużnika jako koszty uzyskania przychodów w dacie dokonania w księgach rachunkowych ostatecznego ich spisania – na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a w związku z art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. c updop także w sytuacji, gdy Spółka nie zdecyduje się na skorygowanie zeznania CIT-8, tj. gdy nie rozpozna wcześniej zawiązanych odpisów aktualizujących należności od Dłużnika jako kosztów uzyskania przychodów mimo uprawomocnienia się wcześniej postanowienia sądu o ogłoszeniu upadłości Dłużnika.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY

I. Regulacje prawne dotyczące należności odpisanych jako nieściągalne

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, w części, w jakiej uprzednio zostały zarachowane do przychodów należnych i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 2 updop za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1.postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2.postanowieniem sądu o:

a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie

     na zaspokojenie tych kosztów, lub

b)  umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub

c)  zakończeniu postępowania upadłościowego, albo

3.protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

II. Regulacje prawne dotyczące rozpoznawania jako kosztów podatkowych odpisów aktualizujących należności

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 26a updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących należności, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 updop do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 updop nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną w przypadku określonym w ust. 1 pkt 26a updop w szczególności jeżeli dłużnik zmarł, został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość.

III. Odpisy aktualizacyjne jako koszty uzyskania przychodów

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 25 lit a updop pozwala na zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących należności, dokonanych zgodnie z ustawą o rachunkowości, gdy:

a)nieściągalność należności objętych takimi odpisami została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 updop oraz

b)należności te zostały uprzednio zaliczone na podstawie art. 12 ust. 3 updop do przychodów należnych.

Ponieważ nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną w świetle art. 16 ust. 2a pkt 1 updop w przypadku, gdy została ogłoszona upadłość dłużnika, a kwoty netto zawarte w fakturach sprzedaży, z których wierzytelność ta wynika, zostały ujęte przez Spółkę jako przychody podatkowe, Spółka powinna mieć prawo do rozpoznania kwot dokonanych odpisów aktualizacyjnych za koszty uzyskania przychodów.

IV. Rozpoznawanie jako przychodów podatkowych rozwiązanych odpisów aktualizujących należności

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 4e updop przychodami jest równowartość odpisów aktualizujących wartość należności, zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów – w przypadku ustania przyczyn, dla których dokonano tych odpisów.

V. Kwoty należności spisanych jako nieściągalne jako koszty uzyskania przychodów

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a updop pozwala na zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności zarachowanych już uprzednio do przychodów należnych, a więc już opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób prawnych, w przypadku, gdy podatnik tych kwot faktycznie nie otrzymał od kontrahenta.

Ustawodawca zdefiniował pojęcie wierzytelności odpisanej jako nieściągalna w treści przepisu art. 16 ust. 2 updop. Zgodnie z jego brzmieniem za wierzytelności takie uważa się te, których nieściągalność została udokumentowana:

1.postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2.postanowieniem sądu o:

a)oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub

b)umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub

c)zakończeniu postępowania upadłościowego, albo

3.protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Ustawodawca dokonał zatem ścisłego i wyczerpującego wyliczenia sposobów, jakimi można dokumentować nieściągalność wierzytelności. Jest to wyliczenie kompletne, co oznacza, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony powyżej nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności, co podkreśla się również w orzecznictwie. Na przykład w wyroku z 30.05.2004 r., I SA/Bk 78/05, LEX nr 2703027, WSA w Białymstoku podkreślił, że: „Ustalony w art. 23 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych [...] katalog okoliczności definiujących nieściągalność wierzytelności ma charakter zamknięty”, zaś np. w wyroku NSA z 24.01.1997 r., I SA/Po 1048/96, LEX nr 144612, stwierdzono, że nie jest podstawą do uznania wierzytelności za nieściągalną informacja o likwidacji podmiotu gospodarczego (dłużnika) otrzymana w urzędzie pocztowym lub w odpowiednim wydziale urzędu miasta (gminy).

Wśród w/w sposobów dokumentowania nieściągalności ustawodawca wymienił cztery konkretne rodzaje postanowień wydawanych przez sąd upadłościowy lub komornika, za pomocą których można udokumentować nieściągalność należności, w tym postanowienie sądu upadłościowego o zakończeniu postępowania upadłościowego.

Zdaniem Spółki, jeżeli postanowienie sądu upadłościowego o zakończeniu postępowania upadłościowego stanie się prawomocne i Spółka dokona faktycznego spisania wierzytelności w koszty bilansowe, to Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kwoty należności od Dłużnika, której dotyczy takie postanowienie, jako kosztu uzyskania przychodów w dacie, w której spełniony zostanie drugi z dwóch ww. warunków.

VI. Okres rozpoznania odpisu aktualizacyjnego i kwoty należności spisywanej jako nieściągalna jako kosztu podatkowego

Żaden z przepisów updop nie reguluje w sposób szczególny terminu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kwot wierzytelności nieściągalnych spisywanych ostatecznie jako nieściągalne ani momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu aktualizacyjnego na należności, których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zdaniem Spółki oznacza to, że należy odpowiednio stosować ogólne zasady mówiące o poniesieniu kosztów, tj. przepis art. 15 ust. 4e updop, zgodnie z którym „za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów”.

Zatem spisanie należność nieściągalna albo odpis aktualizacyjny na należność, której nieściągalność uprawdopodobniono, powinny być zdaniem Spółki zaliczone do kosztów podatkowych miesiąca (roku), w którym podatnik taki koszt zaksięgował na podstawie posiadanych dokumentów. Ponieważ faktura nie ma tutaj zastosowania, dokumentami stanowiącymi podstawę do zapisu w księgach rachunkowych mogą być jedynie postanowienie sądu upadłościowego o ogłoszeniu upadłości (w przypadku odpisów aktualizacyjnych) albo o zakończeniu postępowania upadłościowego (w przypadku spisania należności) oraz wewnętrzny dokument księgowy, na podstawie którego następuje ujęcie odpisu aktualizacyjnego/ostateczne spisanie należności.

W przypadku, gdy ujęcie odpisu aktualizacyjnego/ostateczne spisanie należności w księgach rachunkowych oraz uprawomocnienie się postanowienia sądu upadłościowego o ogłoszeniu upadłości/o zakończeniu postępowania upadłościowego zbiegną się w jednym okresie (miesiącu, roku podatkowym), nie powinno zdaniem Spółki budzić wątpliwości, że to właśnie w tym okresie podatnik uprawniony jest do rozpoznania kwoty odpisu aktualizacyjnego/należności netto spisywanej w koszty bilansowe jako kosztu uzyskania przychodu.

Jednak w przypadku, gdy:

a)wierzytelność zostanie w jednym okresie objęta odpisem aktualizacyjnym/ostatecznie spisana w księgach rachunkowych w ciężar kosztów bilansowych, a dopiero w kolejnym okresie nastąpi uprawomocnienie się postanowienia sądu o ogłoszeniu upadłości/o zakończeniu postępowania upadłościowego, albo

b)najpierw nastąpi uprawomocnienie się postanowienia sądu o ogłoszeniu upadłości/o zakończeniu postępowania upadłościowego, a dopiero w kolejnym okresie dokonany zostanie odpis aktualizacyjny/należność zostanie ostatecznie spisana w księgach rachunkowych w koszty bilansowe,

– to zdaniem Spółki uznanie kwoty takiego odpisu aktualizacyjnego/spisywanej należności za koszt uzyskania przychodów powinno nastąpić w okresie, w którym obydwa te warunki zostały spełnione (dokonanie w księgach odpisu aktualizacyjnego/spisanie należności oraz uprawomocnienie się postanowienia o ogłoszeniu upadłości/o zakończeniu postępowania upadłościowego).

Tak więc w sytuacji, gdy najpierw nastąpi uprawomocnienie się postanowienia sądu o ogłoszeniu upadłości/o zakończeniu postępowania upadłościowego, a dopiero w późniejszym okresie nastąpi ujęcie odpisu aktualizacyjnego/spisanie należności w księgach rachunkowych, zdaniem Spółki uznanie takiej kwoty odpisu/należności za koszt uzyskania przychodów powinno nastąpić w dacie dokonania w księgach rachunkowych odpisu aktualizacyjnego (przy prawomocności postanowienia o ogłoszeniu upadłości) albo odpisu całkowitego (przy prawomocności postanowienia o zakończeniu postępowania upadłościowego).

Natomiast w sytuacji, gdy najpierw nastąpi dokonanie odpisu aktualizacyjnego/spisanie należności w księgach rachunkowych, a dopiero w późniejszym okresie nastąpi uprawomocnienie się postanowienia sądu o ogłoszeniu upadłości/o zakończeniu postępowania upadłościowego, zdaniem Spółki uznanie takiego odpisu aktualizacyjnego/spisanej należności za koszt uzyskania przychodów powinno nastąpić w okresie, w którym postanowienie sądu stało się prawomocne.

Spółka stoi na stanowisku, że po uprawomocnieniu się postanowienia sądu w zakresie ogłoszenia upadłości Dłużnika, może ona rozpoznać dokonane do daty uprawomocnienia się tego postanowienia w ww. zakresie odpisy aktualizujące należności od Dłużnika jako koszty uzyskania przychodów poprzez korektę zeznania CIT-8 za rok, w którym nastąpiło uprawomocnienie się postanowienia – na podstawie art. 16 ust. 1 pkt. 26a updop w związku z art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. a updop – jako że uprawomocnienie się postanowienia (spełnienie ostatniego z dwóch warunków rozpoznania kosztu podatkowego) miało miejsce już po dokonaniu odpisów w księgach.

Prawo do korekty zeznania rocznego CIT-8 wynika z art. 81 par. 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Jednocześnie, jeżeli Spółka dokonywała odpisów aktualizacyjnych na należność objętą postępowaniem upadłościowym i rozpoznała je jako koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 26a updop w związku z art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. a updop, powinna w tej samej kwocie rozpoznać przychód podatkowy przy ostatecznym spisaniu należności w koszty bilansowe, skutkującym rozwiązaniem wcześniej utworzonych odpisów aktualizacyjnych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.  

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w  przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.