Interpretacja indywidualna z dnia 12 kwietnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.80.2024.1.SG
Temat interpretacji
Ustalenia, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym wskazane przez Wnioskodawcę koszty związane ze zmianą miejsca użytkowania opisanego środka trwałego stanowią koszty bieżącej działalności operacyjnej nie zwiększając jego wartości początkowej
Interpretacja indywidualna
– stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
12 lutego 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 8 lutego 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w opisanym stanie faktycznym (winno być: stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym) wskazane przez Wnioskodawcę koszty związane ze zmianą miejsca użytkowania opisanego środka trwałego stanowią koszty bieżącej działalności operacyjnej nie zwiększając jego wartości początkowej.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego
Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.
W związku z zakupem nowego środka trwałego (…) i potrzebą wygospodarowania miejsca pod nowe urządzenie Wnioskodawca podjął decyzję o przeniesieniu kabiny lakierniczej stanowiącej środek trwały z jednej części hali do innej części tej samej hali.
Umiejscowienie nowo kupowanego urządzenia w miejscu kabiny lakierniczej hali jest podyktowane jego wymiarami, sposobem jego obsługi oraz produktami które będą na nim produkowane (…).
Wskazane argumenty przemawiają za tym, że Wnioskodawca musi przenieść kabinę lakierniczą w nowe miejsce.
Kabina lakiernicza została oddana do eksploatacji w roku 2015. Wartość tego środka trwałego przyjętego na ewidencję wyniosła (…) zł i podlega amortyzacji metodą liniową.
Operacja zmiany miejsca użytkowania kabiny lakierniczej będzie wymagała m.in. poniższych działań:
a)wykonania dokumentacji projektowej budowlanej zmiany lokalizacji kabiny lakierniczej,
b)prac demontażowych na hali,
c)zaślepienia otworów pozostałych po demontażu kominów wentylacyjnych przy użyciu płyt poliwęglanowych,
d)przebudowy instalacji gazowej w hali,
e)wykonania otworów w dachu, obróbki blacharskiej, uszczelnienia elementów wystających poza dach,
f)usługi montażu kabiny w nowej lokalizacji,
g)zakupu materiałów niezbędnych do montażu kabiny w nowej lokalizacji, tj. m.in.: uszczelek, blachy profilowanej, pasków klinowych, silikonu, dodatkowych kominów spalin, dodatkowych kanałów wentylacyjnych,
h)wymiany agregatów wyciągowych (posiadających zwiększoną moc w stosunku do istniejących wyłącznie ze względu konieczność ich zastosowania z uwagi na dłuższe przewody kominowe),
i)wykonania zasilania w energię elektryczną wraz zamontowaniem nowej rozdzielni z wyłącznikiem przeciwpożarowym,
j)wykonania podłączenia do zbiornika sprężonego powietrza,
k)poniesienia kosztów kierownika i nadzoru budowlanego.
Całkowite koszt związane ze zmianą miejsca użytkowania wskazanego środka trwałego (wskazanymi działaniami) będą wynosiły około (…) zł.
Na dzień złożenia wniosku większość z wyżej wymienionych prac została już zrealizowana.
Pytanie
Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w opisanym stanie faktycznym (winno być: stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym) wskazane przez Wnioskodawcę koszty związane ze zmianą miejsca użytkowania opisanego środka trwałego stanowią koszty bieżącej działalności operacyjnej nie zwiększające jego wartości początkowej?
Państwa stanowisko w sprawie
Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.
Wobec tego, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi spełniać łącznie następujące przesłanki:
- musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
- nie może być wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
- musi być należycie udokumentowany.
Stosownie do treści z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:
a)nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
b)nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
c)ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.
Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m.
Zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.
W myśl art. 16g ust. 16 ustawy o CIT, w razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca o odłączeniu, o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego.
Przepis art. 16g ust. 17 ustawy o CIT stanowi, iż jeżeli odłączona część zostanie następnie przyłączona do innego środka trwałego, w miesiącu połączenia zwiększa się wartość początkową tego innego środka o różnicę, o której mowa w ust. 16.
Mając na uwadze powołane przepisy stwierdzić należy, że wartość początkowa środków trwałych, od której naliczane są odpisy amortyzacyjne, może być zmieniona - zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT - w wyniku ich ulepszenia. Wartość początkowa może być także zmieniona w sytuacji przyłączenia albo odłączenia części składowych (art. 16g ust. 16 i 17 ustawy o CIT).
Opisane przeniesienie uprzednio użytkowanego środka trwałego z jednego miejsca na drugie nie stanowi natomiast okoliczności skutkującej zwiększeniem wartości początkowej.
W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym (winno być: stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym) wskazane przez Wnioskodawcę koszty związane ze zmianą miejsca użytkowania opisanego środka trwałego stanowią koszty bieżącej działalności operacyjnej nie zwiększając jego wartości początkowej.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej „ustawa o CIT”),
kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.
Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:
-został poniesiony przez podatnika,
-jest definitywny, a więc bezzwrotny,
-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
-poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
-nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 updop,
-został właściwie udokumentowany.
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT
nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:
a)nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
b)nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
c)ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.
Wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią zatem bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Koszt taki stanowią natomiast, zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ustawy o CIT,
odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.
Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a omawianej ustawy podatkowej.
Według art. 16a ust. 1 ustawy o CIT,
amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Natomiast zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o CIT,
Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.
W myśl art. 16d ust. 2 ustawy o CIT,
składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.
Z kolei w myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT,
odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT,
odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.
Powyższy przepis określa więc moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją.
Zatem odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej środka trwałego, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzony został (zostanie) do ewidencji środków trwałych.
Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 16g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.
Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT,
za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.
Natomiast zgodnie z art. 16g ust. 3 ustawy o CIT,
za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.
Stosownie do art. 16g ust. 13 ustawy o CIT,
jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.
Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji (art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – zdanie drugie).
Z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika zatem, że środek trwały można uznać za ulepszony, gdy został on przebudowany, rozbudowany, poddany rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji.
W praktyce przyjmuje się, że:
- przebudowa – to zmiana (poprawa) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
- rozbudowa – to powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności zaś budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
- rekonstrukcja – odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,
- adaptacja – to przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż wskazywało jego pierwotne przeznaczenie, albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych,
- modernizacja – to unowocześnienie środków trwałych.
Z powyższego wynika, że odtworzenie środka trwałego, jego odbudowa stanowi rekonstrukcję w myśl art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. A co za tym idzie przedstawione działania prowadzą według powołanego przepisu do ulepszenia środka trwałego. Będą zatem powiększały wartość początkową tego składnika majątku i będą stanowiły koszty poprzez odpisy amortyzacyjne.
Zauważyć należy, że w myśl art. 16g ust. 16 ustawy o CIT,
w razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu, o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego.
Z kolei w myśl art. 16g ust. 17 ustawy o CIT,
jeżeli odłączona część zostanie następnie przyłączona do innego środka trwałego, w miesiącu połączenia zwiększa się wartość początkową tego innego środka o różnicę, o której mowa w ust. 16.
Mając na uwadze powołane przepisy stwierdzić należy, że wartość początkowa środków trwałych, od której naliczane są odpisy amortyzacyjne, może być zmieniona – zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – w wyniku ich ulepszenia. Wartość początkowa może być również zmieniona w sytuacji przyłączenia albo odłączenia części składowych (art. 16g ust. 16 ww. ustawy).
Opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym przeniesienie uprzednio użytkowanego środka trwałego z jednego miejsca na drugie nie stanowi okoliczności skutkującej zwiększeniem wartości początkowej tego środka trwałego.
Zauważyć zatem należy, że wydatki poniesione na: wykonanie dokumentacji projektowej budowlanej zmiany lokalizacji kabiny lakierniczej, prace demontażowe na hali, zaślepienie otworów pozostałych po demontażu kominów wentylacyjnych przy użyciu płyt poliwęglanowych, przebudowę instalacji gazowej w hali, wykonanie otworów w dachu, obróbkę blacharską, uszczelnienie elementów wystających poza dach, usługi montażu kabiny w nowej lokalizacji, zakupu materiałów niezbędnych do montażu kabiny w nowej lokalizacji, tj. m.in.: uszczelek, blachy profilowanej, pasków klinowych, silikonu, dodatkowych kominów spalin, dodatkowych kanałów wentylacyjnych, wymianę agregatów wyciągowych (posiadających zwiększoną moc w stosunku do istniejących wyłącznie ze względu konieczność ich zastosowania z uwagi na dłuższe przewody kominowe), wykonanie zasilania w energię elektryczną wraz zamontowaniem nowej rozdzielni z wyłącznikiem przeciwpożarowym, wykonanie podłączenia do zbiornika sprężonego powietrza, poniesienie kosztów kierownika i nadzoru budowlanego, nie mają wpływu na wartość początkową kabiny lakierniczej, pod warunkiem, że nie będą związane z ulepszeniem, na skutek którego doszłoby do wzrostu wartości użytkowej kabiny, mierzonego w szczególności jej okresem używania, czy kosztami eksploatacji.
Reasumując, ww. wydatki związane ze zdemontowaniem, przeniesieniem i ponownym zainstalowaniem kabiny lakierniczej, nie zwiększają wartości początkowej tego środka trwałego. Wydatki te należy uznać przy tym za spełniające kryterium celowości, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż związane są z koniecznością wygospodarowania miejsca pod nowe urządzenie i prawidłowym funkcjonowaniem tego urządzenia w tej działalności.
Ponadto wydatki te nie znajdują się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Wobec tego wydatki te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, jako koszty bieżącej działalności Spółki .
W konsekwencji, Państwa stanowisko, zgodnie z którym, w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym wskazane przez Wnioskodawcę koszty związane ze zmianą miejsca użytkowania opisanego środka trwałego (kabiny lakierniczej) stanowią koszty bieżącej działalności operacyjnej nie zwiększając przy tym jego wartości początkowej, należało uznać za prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).