Dotyczy ustalenia, czy Spółka może dokonać obniżenia stawek amortyzacji dla wybranej grupy środków trwałych amortyzowanych wg metody liniowej, przy podjęciu decyzji w trakcie bieżącego roku podatkowego (2020 rok) ze skutkiem zastosowania obniżonych stawek amortyzacji począwszy od pierwszego miesiąca bieżącego roku podatkowego, tj. od 1 stycznia 2020 roku.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 17 czerwca 2020 r. (data wpływu 22 czerwca 2020 r.) – uwzględniam przy tym wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 25 stycznia 2024 r. sygn. akt II FSK  545/21; i

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Spółka może dokonać obniżenia stawek amortyzacji dla wybranej grupy środków trwałych amortyzowanych wg metody liniowej, przy podjęciu decyzji w trakcie bieżącego roku podatkowego (2020 rok) ze skutkiem zastosowania obniżonych stawek amortyzacji począwszy od pierwszego miesiąca bieżącego roku podatkowego, tj. od 1 stycznia 2020 roku – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

W dniu 22 czerwca 2020 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy Spółka może dokonać obniżenia stawek amortyzacji dla wybranej grupy środków trwałych amortyzowanych wg metody liniowej, przy podjęciu decyzji w trakcie bieżącego roku podatkowego (2020 rok) ze skutkiem zastosowania obniżonych stawek amortyzacji począwszy od pierwszego miesiąca bieżącego roku podatkowego, tj. od 1 stycznia 2020 roku.

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego:

Spółka jest podmiotem prowadzącym (…), w szczególności w zakresie zawierania (…) oraz (…). Wnioskodawca podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania, stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawy o CIT”). Ponadto, rok podatkowy Spółki równy jest kalendarzowemu. Działalność Wnioskodawcy polega w szczególności na zawieraniu transakcji gospodarczych, których przedmiotem jest świadczenie usług lub dostawa towarów wynikających (…). W tym więc zakresie, Spółka jest właścicielem bardzo dużej ilości środków trwałych oddanych do używania klientom w ramach (…), o których mowa w Rozdziale 4a ustawy o CIT. Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych korzystając z metod amortyzacji określonych w ustawie o CIT, w tym m.in. wg metody określonej w art. 16h (metoda liniowa), art. 16j (indywidualne stawki amortyzacji) oraz art. 16k (metoda degresywna). Wybór metody następuje każdorazowo przed rozpoczęciem amortyzacji danego środka trwałego. Wybraną metodę, Spółka stosuje do pełnego zamortyzowania środka trwałego.

Dla środków trwałych amortyzowanych według metody liniowej Spółka:

-stosuje podstawowe stawki amortyzacji podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy o CIT (dalej: „Wykaz”) albo

-podejmuje decyzję o obniżeniu podanych w Wykazie stawek dla poszczególnych środków trwałych albo

-rezygnuje ze stosowania obniżonych stawek amortyzacji.

Spółka dokonuje zmiany stawki amortyzacji począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Powyższe decyzje są podejmowane każdorazowo w oparciu o bieżącą prognozę przyszłych przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodu w rozumieniu ustawy o CIT i mają na celu przygotowanie prognoz realizacji aktywa z tytułu odroczonego podatku odroczonego w sposób nieprowadzący do osiągania strat podatkowych. Niniejszy wniosek dotyczy wyłącznie zmiany stawki amortyzacji wynikającej z metody liniowej dokonywania odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w art. 16h ustawy o CIT, poprzez dokonanie obniżenia stawek amortyzacji wynikających z Wykazu począwszy od pierwszego miesiąca roku podatkowego, zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o CIT. Spółka dla wybranej grupy środków trwałych w poprzednim roku podatkowym stosowała obniżone stawki amortyzacji. Uwzględniając prognozy w zakresie dochodu w bieżącym roku podatkowym, które Spółka wykonała z końcem poprzedniego roku podatkowego, począwszy od dnia 1 stycznia 2020 roku Spółka dokonała dla tej samej grupy środków trwałych podwyższenia stawek (zrezygnowała ze stosowania stawek obniżonych) do stawek podstawowych określonych w Wykazie (dalej: „Decyzja”). Powyższe prognozy nie uwzględniały sytuacji epidemicznej wynikającej z SARS-CoV-2, a w szczególności wprowadzenia stanu zagrożenia epidemicznego, ani też późniejszego wprowadzenia stanu epidemii na terenie całej Rzeczypospolitej Polskiej, stan ten wprowadzony został od 20 marca 2020 roku.

Stan faktyczny spowodowany epidemią SARS-CoV-2 ma istotny wpływ na wysokość przychodów i kosztów podatkowych, które Spółka zrealizuje w bieżącym roku. W szczególności będzie to widoczne jako zmniejszenie przychodów z tytułu (…), na skutek zapaści gospodarczej, co przełożyło się na istotny spadek ilości nowych transakcji (…) a także jako efekt kampanii (…) (w celu udzielenia im wsparcia w spłacie bieżących zobowiązań), powodującej opodatkowanie tych opłat w przyszłych latach podatkowych. W konsekwencji, w pełni zgodne ze społecznymi oczekiwaniami działania Spółki mające na celu złagodzenie skutków pandemii dla klientów poprzez odraczanie spłaty opłat (…) spowodowały istotną zmianę prognoz w zakresie kształtowania się dochodu podatkowego w bieżącym roku, na skutek zaistnienia czynników, których Spółka nie była w stanie przewidzieć na moment ich kalkulacji, tj. pod koniec poprzedniego roku podatkowego. Obecna prognoza, uwzględniająca aktualne plany biznesowe dotyczące nowych transakcji (…) oraz zaktualizowane wymagalności kolejnych rat (…) dla klientów, wskazuje na osiągnięcie przez Spółkę straty podatkowej w bieżącym roku podatkowym. Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca rozważa uchylenie Decyzji podjętej pierwotnie ze skutkiem od 1 stycznia 2020 roku w zakresie rezygnacji ze stosowania obniżonych stawek amortyzacji. Uchylenie Decyzji będzie obejmowało wszystkie lub wybrane środki trwałe nią objęte i spowoduje, iż dla wskazanych środków, w całym bieżącym roku podatkowym zastosowanie będą miały stawki amortyzacji stosowane wcześniej (stawki obniżone), tj. do końca poprzedniego roku podatkowego. W tym celu Spółka wystawi w ewidencji środków trwałych odpowiednie dokumenty korygujące a także dokona stosownego przeliczenia planu amortyzacji ze skutkiem od 1 stycznia 2020 roku.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość w zakresie prawidłowości dokonania obniżenia stawek amortyzacji, w szczególności w zakresie uchylenia Decyzji, w trakcie obecnego roku podatkowego ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2020 roku.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, iż Spółka może dokonać obniżenia stawek amortyzacji dla wybranej grupy środków trwałych amortyzowanych wg metody liniowej, przy podjęciu decyzji w trakcie bieżącego roku podatkowego (2020 rok) ze skutkiem zastosowania obniżonych stawek amortyzacji począwszy od pierwszego miesiąca bieżącego roku podatkowego, tj. od 1 stycznia 2020 roku?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowym jest stanowisko Spółki, iż Spółka może dokonać obniżenia stawek amortyzacji dla wybranej grupy środków trwałych amortyzowanych wg metody liniowej, przy podjęciu decyzji w trakcie bieżącego roku podatkowego (2020 rok) ze skutkiem zastosowania obniżonych stawek amortyzacji począwszy od pierwszego miesiąca bieżącego roku podatkowego, tj. od 1 stycznia 2020 roku, na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”). Zdaniem Wnioskodawcy, na prawidłowość przedstawionego stanowiska wskazuje przede wszystkim wykładnia językowa/literalna analizowanego przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o CIT. Zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o CIT „Podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.”

Zgodnie z literalnym brzmieniem powyższego przepisu, podatnik może dokonać obniżenia stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych (amortyzowanych wyłącznie metodą liniową), wyłącznie:

- w momencie wprowadzenia środka trwałego do ewidencji - wtedy amortyzacja ustalona na podstawie obniżonych stawek amortyzacyjnych będzie naliczana począwszy od miesiąca następującego po miesiącu przyjęcia środka trwałego do używania albo

- począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

W ocenie Spółki, przewidziana przez ustawodawcę druga opcja, wskazuje na moment od którego powinno być skuteczne obniżenie stawki amortyzacji i wysokości odpisów amortyzacyjnych. Należy uznać, iż obniżony odpis amortyzacyjny powinien być stosowany przez cały rok od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego, przy czym wskazać należy, iż przepis w żadnym miejscu nie odnosi się do tego, w którym momencie powinna zostać podjęta decyzja o obniżeniu stawek amortyzacji przy ich zastosowaniu począwszy od pierwszego miesiąca każdego roku podatkowego. Innymi słowy, w ramach danego roku podatkowego musi mieć zastosowanie wyłącznie jedna stawka amortyzacji, jednak jej ustalenia można dokonać w dowolnym momencie tego roku. Oznacza to, iż podjęta przez Spółkę decyzja w tym zakresie, w trakcie trwania bieżącego roku podatkowego (2020 rok) ze skutkiem obniżenia stawek amortyzacji począwszy od dnia 1 stycznia 2020 roku jest w pełni uzasadniona, a tym samym prawidłowa.

Jak wskazano na wstępie niniejszego wniosku, Spółka w poprzednim roku podatkowym, dla wybranej grupy środków trwałych amortyzowanych metodą liniową dokonywała obniżonych odpisów amortyzacyjnych wobec stawek wynikających z Wykazu. Począwszy od dnia 1 stycznia 2020 roku obniżone stawki zostały podniesione do wartości zgodnych z Wykazem. Spółka zamierzała stosować stawki amortyzacyjne zgodne z tymi wynikającymi z Wykazu przez cały bieżący rok podatkowy, gdyż ówczesna sytuacja zarówno makroekonomiczna jak i ta odnosząca się do warunków gospodarczych nie uzasadniała podjęcia jakichkolwiek działań korygujących. Niestety, w trakcie trwania 2020 roku, w dniu 14 marca 2020 roku ogłoszono na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do odwołania stan zagrożenia epidemicznego, a dalej począwszy od 20 marca 2020 roku stan epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2. Począwszy od pierwszych dni Spółka wdrożyła działania mające na celu wsparcie klientów, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji finansowej, w szczególności poprzez odraczanie i zawieszanie (…), co wpływa bezpośrednio także na uzyskiwane przez Spółkę przychody podatkowe. Stan zagrożenia epidemicznego i późniejszej epidemii spowodował, iż Spółka praktycznie z dnia na dzień, zmuszona była do podjęcia wielu trudnych i niespodziewanych decyzji, które w zamierzeniu mają pozwolić Spółce zachować byt ekonomiczny, w tym do podjęcia decyzji odnoszących się bezpośrednio na stosowanie przepisów prawa podatkowego w granicach wynikających z tychże przepisów. Jedną z takich decyzji jest m.in. rozważane uchylenie pierwotnej Decyzji o rezygnacji ze stosowania obniżonych stawek amortyzacji ze skutkiem począwszy od pierwszego miesiąca obecnego roku podatkowego. Odnosząc się do treści przepisu, w zakresie którego Spółka wnosi o dokonanie interpretacji w jej indywidualnej sprawie zgodnie z treścią art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, w ocenie Spółki podjęcie takiej właśnie decyzji w trakcie 2020 roku ze skutkiem począwszy od pierwszego miesiąca bieżącego roku podatkowego jest bezsprzecznie prawidłowe oraz możliwe. Ustawodawca normując przepis art. 16i ust. 5 ustawy o CIT zdanie drugie posłużył się przede wszystkim alternatywą rozłączną, tj. umożliwia zmniejszenie stawki amortyzacji (i) począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo (ii) od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. W sytuacji opisanej w części (ii) należy ponadto wskazać na to, iż każdy następny rok podatkowy to ten, który ma miejsce po roku w którym wprowadzono środki trwałe do ewidencji. Ustawa o CIT nie normuje natomiast w żaden sposób tego, iż „każdym następnym” rokiem podatkowym miałby być ten, który ma miejsce dopiero po podjęciu odpowiedniej decyzji w tym zakresie. Tym samym, i na tej podstawie należy wskazać, iż działania Spółki związane z podjęciem w trakcie 2020 roku decyzji skutkującej począwszy od pierwszego miesiąca bieżącego roku podatkowego są zgodne z treścią przepisu, innymi słowy, przepis nie zabrania Spółce do rozpoznania takich właśnie skutków podatkowych dotyczących obniżenia stawek amortyzacji w odniesieniu do wartości wynikających z Wykazu ze skutkiem od 1 stycznia 2020 roku. Na powyższą, jak najbardziej słuszną interpretację przepisu ustawy o CIT, wskazują ponadto definicje zawarte w słowniku języka polskiego PWN (https://sip.pwn.pl/), w tym zakresie należy zdekodować terminy „każdy” oraz „następny”. „Każdy” jest to „zaimek komunikujący, że to, o czym jest mowa w zdaniu, odnosi się do osób, przedmiotów lub zjawisk danej grupy, i że nie ma takich, do których by się to nie odnosiło”, a „następny” oznacza „ten, kto następuje po innym” oraz „następujący po innym w kolejności czasowej lub przestrzennej”. Użycie więc przez ustawodawcę w powołanym przepisie terminu „każdego następnego” oznacza, iż zmiana stawki amortyzacji może nastąpić najwcześniej w odniesieniu do roku, po którym wprowadzono środki trwałe do ewidencji środków trwałych ale i także w odniesieniu do każdego następnego roku podatkowego, w którym nadal występuje możliwość dokonania odpisów amortyzacyjnych. I jest to jedyna granica stosowania przepisu gdyż, co istotne jest w omawianej sytuacji, w której znajduje się Spółka, przepis w żadnym zakresie nie ogranicza czy też nie wskazuje w którym momencie podatnik miałby najpóźniej podjąć decyzję o obniżeniu stawek amortyzacji ażeby począwszy od pierwszego miesiąca 2020 roku podatkowego takie obniżone stawki amortyzacyjne mógł stosować.  Spółka pragnie przy tym wskazać, że decyzja w zakresie stosowania obniżonych stawek amortyzacji podjęta w trakcie 2020 roku skutkuje wyłącznie począwszy od początku tego samego roku podatkowego. Tym samym, podjęta obecnie decyzja nie dotyczy odpisów amortyzacyjnych i rozliczeń dokonywanych w poprzednich latach podatkowych. Na prawidłowość stanowiska Spółki wskazuje również dokonana wykładnia celowościowa i autentyczna. Spółka stoi na stanowisku, że wolą ustawodawcy było i jest pozostawienie podatnikowi prawa do podjęcia indywidualnej i swobodnej decyzji w omawianym zakresie, w dowolnym momencie (z zastrzeżeniem ograniczenia, iż wybór dotyczy danego całego roku podatkowego). Jako bezsprzeczny argument można wskazać na m.in. treść uzasadnienia projektu nowelizacji ustawy o CIT, w szczególności dotyczącego nowelizacji art. 16i ust. 5 ustawy o CIT (druk sejmowy nr 411 z dnia 17 kwietnia 2002 r.). Z uzasadnienia wynika, iż: „Wprowadzono też możliwość zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie. Taka zmiana podyktowana była koniecznością (..) stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników. Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania”. W konsekwencji, nieuzasadnione byłoby interpretowanie wskazanego przepisu w ten sposób, iż podatnik ma prawo analizować potencjalną wysokość straty podatkowej/dochodu podatkowego za dany rok podatkowy wyłącznie przed jego rozpoczęciem, gdy nie są znane uwarunkowania, w jakich podatnik będzie prowadził działalność gospodarczą przez kolejnych dwanaście miesięcy (w tym, zdarzenia niemożliwe do przewidzenia przed 1 stycznia danego roku podatkowego - jak przykładowo pandemia COVID-19 ogłoszona przez WHO dopiero w marcu 2020 roku, dalej stan epidemii ogłoszony na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, które mają istotny wpływ na końcowy wynik podatkowy za bieżący rok podatkowy u większości podatników). Spółka znalazła się właśnie w takim momencie prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, kiedy istniejący przepis prawa, zamierza zastosować tak, ażeby poprzez zmniejszenie stawek amortyzacji móc wpłynąć na wysokość ewentualnej straty podatkowej poprzez jej minimalizację.

Ponadto, gdyby intencja ustawodawcy była inna niż stanowisko Spółki, wówczas - mając na uwadze zasadę jego racjonalności - treść przepisu precyzowałaby, iż obniżenie stawek amortyzacyjnych jest możliwe od pierwszego miesiąca roku podatkowego następującego po bieżącym roku podatkowym. Skoro jednak ustawodawca wskazał moment w czasie jako „od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego” i nie ograniczył, nie wskazał wprost okresu w jakim podatnik ma prawo podjąć decyzję w tym zakresie - należy uznać, iż jego intencją było umożliwienie podatnikom podejmowanie decyzji w dowolnym momencie, lecz ze skutkiem od konkretnego momentu na osi czasu (tj. od początku danego roku podatkowego). W tym miejscu warto przywołać wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2018 roku, sygn. akt III SA/Wa 566/18, który w pełni dobitnie potwierdza przyjętą przez Spółkę interpretację omawianego przepisu prawa, cytując „Spółka może zmienić stosowane stawki amortyzacyjne ze skutkiem od pierwszego miesiąca danego roku podatkowego na podstawie decyzji, która może zostać podjęta w trakcie trwania roku podatkowego”. Ponadto sąd orzekł, iż „Dokonana przez sąd wykładnia gramatyczna przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o CIT prowadzi do wniosku, że wolą ustawodawcy było i jest pozostawienie podatnikowi prawa do podjęcia indywidualnej i swobodnej decyzji w omawianym zakresie”. Gdyby nawet doszukiwać się w treści przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o CIT jakichkolwiek wątpliwości to zgodnie z art. 2a Ordynacji podatkowej „Niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika”. Jest to takie działanie, które umożliwia zachowanie pewności prawa w związku z podejmowanymi przez podatnika czynnościami, które wyłącznie w ramach i w granicach istniejących oraz obowiązujących przepisów prawa, pozwalają na zachowanie wynikające z możliwych hipotez interpretacyjnych, a która jest jak najbardziej możliwa do przyjęcia. Podobnie wskazano to w przytoczonym wyroku „Sąd (...) zważył, że wykładnia celowościowa oraz systemowa nie może być dokonywana w jawnej opozycji do wyraźnego brzmienia przepisów, bowiem przyjmuje się je w razie niejasności przepisu i wątpliwości, co do jego treści. Co więcej, taka wykładnia nie powinna być dokonywana na niekorzyść podatników. Wykładnia przepisów niejasnych powinna być dokonywana na korzyść podatnika in dubio pro tributario”.

Powyższe stanowisko jest również prezentowane przez sądy administracyjne w tym, przez Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 29 listopada 2017 r. (sygn. akt II FSK 3280/15) wskazał, iż „Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w tej sprawie stoi na stanowisku, że wątpliwości powstające w procesie wykładni przepisów prawa podatkowego, których nie da się usunąć z zastosowaniem podstawowych metod wykładni, tj. językowej, systemowej lub celowościowej, uzasadniają odwołanie się do zasady in dubio pro tributario i przyjęcie takiego rozumienia interpretowanego przepisu prawa, które jest korzystne dla podatnika”. Podobnie w przedmiotowej kwestii wypowiedział się również Trybunał Konstytucyjny, który przykładowo w wyroku z dnia 13 grudnia 2017 r. (sygn. akt SK 48/15) orzekł, iż: „Trybunał Konstytucyjny uznał za zasadne przypomnienie fundamentalnej dla wykładni przepisów prawa daninowego, w tym prawa podatkowego, zasady in dubio pro tributario, będącej oczywistą konsekwencją, wyrażonej w art. 84 w związku z art. 217 Konstytucji, zasady nullum tributum sine lege. Przestrzeganie omawianej zasady przez organy podatkowe oraz kontrolujące ich działalność sądy administracyjne jest warunkiem koniecznym zapewnienia podatnikom niezbędnego poziomu bezpieczeństwa prawnego, co niewątpliwie sprzyjać będzie budowaniu zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa w tym bardzo newralgicznym obszarze”.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, iż decyzja jaką Spółka zamierza podjąć w trakcie bieżącego 2020 roku podatkowego, powodująca zmianę stawek amortyzacji poprzez ich obniżenie ze skutkiem począwszy od pierwszego miesiąca bieżącego roku podatkowego jest w pełni prawidłowa oraz uzasadniona wobec brzmienia treści przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o CIT.

W świetle przywołanych argumentów Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że przedstawione przez niego stanowisko i rozumienie treści przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe. 

Interpretacja indywidualna

W dniu 22 września 2020 r. rozpatrzyłem Państwa wniosek i wydałem interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB1-1.4010.232.2020.1.DK, w której uznałem Państwa  stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 28 września 2020 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z 27 października 2020 r., wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Formułując zarzuty skargi wnieśli Państwo o uchylenie w całości zaskarżonej interpretacji indywidualnej oraz zasądzenie na rzecz Skarżącej kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

W dniu 4 listopada 2020 r. wpłynęło do mnie uzupełnienie skargi.

Pismem z 1 grudnia 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.232.2020.2.MF udzieliłem odpowiedzi na Państwa skargę.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił Państwa skargę – wyrokiem z 3 lutego 2021 r. sygn. akt I SA/Po 793/20.

Wnieśliście Państwo skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 25 stycznia 2024 r. sygn. akt II FSK 545/21 uchylił zaskarżony wyrok w całości, uchylił interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 września 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010. 232.2020.1.DK oraz zasądził od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz Państwa zwrot kosztów postępowania sądowego.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie wpłynął do tut. Organu 14 marca 2024 r. 

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku 

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w ww. wyroku;

- ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku - jest prawidłowe.

- Odstępuję od uzasadnienia prawnego oceny Państwa stanowiska.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji, tj. w 2020 r.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2386 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j Dz.U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”.  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2386 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej zgodnie z którym: