Spółka była w 2023 roku i będzie w latach następnych uprawniona do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych wprowadzonego do ewidencji środków trwałych opisanego w stanie faktycznym wniosku o wydanie interpretacji budynku

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 stycznia 2024 roku wpłynął Państwa wniosek z 19 stycznia 2024 roku o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy Spółka była w 2023 roku i będzie w latach następnych uprawniona do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych wprowadzonego do ewidencji środków trwałych opisanego w stanie faktycznym wniosku o wydanie interpretacji budynku.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 22 marca 2024 r. (wpływ za pośrednictwem platformy ePUAP tego samego dnia).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

W dniu 13 lipca 2015 roku A. spółka komandytowa (dalej jako „Wnioskodawca”) nabyła na własność budynek mieszkalny – kamienicę, przy czym, co najmniej połowa powierzchni użytkowej budynku wykorzystywana jest faktycznie do celów niemieszkalnych, w tym sensie, że powierzchnia ta zajęta jest na prowadzenie działalności gospodarczej Wnioskodawcy bądź innych podmiotów gospodarczych.

Dodatkowo, budynek wpisany jest do rejestru zabytków i objęty ochroną konserwatorską.

Budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i amortyzowany. Odpisy amortyzacyjne do 31 grudnia 2022 roku zaliczone były do kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Wnioskodawca wystąpił do Głównego Urzędu Statystycznego (którego stanowisko załącza do niniejszego wniosku) wskazując następujący opis budynku:

„Spółka zakupiła budynek oznaczony jako mieszkalny – jest to kamienica w zabudowie pierzejowej, wielorodzinna, murowana z cegły o powierzchni (…) m², wybudowana przed rokiem (…), posiadająca doprowadzoną sieć centralnego ogrzewania, kanalizację, wodociąg, sieć elektryczną, gazową i telekomunikacyjną. Ponad połowa powierzchni użytkowej budynku wykorzystywana jest faktycznie i zajęta na cele niemieszkalne – prowadzona jest w lokalach tego budynku działalność gospodarcza. Lokale te bowiem zostały przystosowane do prowadzenia działalności gospodarczej i technicznie nie mogą pełnić funkcji lokali mieszkalnych. Budynek wpisany jest do rejestru zabytków (…) pod nr (…), objęta ochroną konserwatorską”.

W uzupełnieniu wniosku do GUS na ich wezwanie, Wnioskodawca wskazał: „lokale budynku przy ul. (…) w (…) są wykorzystywane do następujących rodzajów działalności i powierzchni użytkowej:

- (…),

- (…),

- (…),

- (…),

- (…)”.

GUS zakwalifikował budynek do Klasyfikacji Środków Trwałych: grupa 1 rodzaj 109 „Pozostałe budynki niemieszkalne”.

W chwili złożenia wniosku zmianie uległ najemca (…).

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 22 marca 2024 r. wskazali Państwo ponadto, że:

 1. Budynek, o którym mowa we wniosku, Wnioskodawca zakwalifikował do KŚT środki trwałe grupa 1 kod 109 – budynki niemieszkalne od momentu wprowadzenia środka trwałego do ewidencji. Wobec tego, że Wnioskodawca powziął wątpliwość czy faktycznie mamy do czynienia z budynkiem niemieszkalnym, wystąpił do Głównego Urzędu Statystycznego z wnioskiem o wydanie opinii w zakresie prawidłowej klasyfikacji tego budynku (Wnioskodawca przesłał i ponownie przesyła opinię GUS do Organu). Ostrożnościowo, czekając na wydanie opinii z GUS, Wnioskodawca zaniechał zaliczania w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od 1 stycznia 2023 r. (w związku ze zmianą przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczących braku prawa zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych lokali i budynków mieszkalnych). W tym miejscu Wnioskodawca zaznacza, że występuje z wnioskiem o  wydanie interpretacji prawa podatkowego, aby mieć pewność i ochronę prawną, w jaki konkretnie sposób powinien postąpić. Podatnik zwraca uwagę, że klasyfikacja środka trwałego według KŚT nie determinuje prawa do zaliczania odpisów amortyzacyjnych w ciężar kosztów podatkowych.

 2. Po otrzymaniu opinii z GUS, Wnioskodawca nie dokonał zmiany kwalifikacji budynku w Klasyfikacji Środków Trwałych, albowiem od momentu wprowadzenia go na stan środków trwałych oznaczony był jako budynek niemieszkalny, ale Wnioskodawca zaniechał zaliczania w ciężar kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych z momentem zmiany przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie braku prawa zaliczania odpisów amortyzacyjnych w ciężar kosztów uzyskania przychodów. W przypadku otrzymania pozytywnej dla Wnioskodawcy interpretacji prawa podatkowego, rozpocznie zaliczanie w ciężar kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych.

Pytanie

Czy Wnioskodawca był w 2023 roku i będzie w latach następnych uprawniony do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych wprowadzonego do ewidencji środków trwałych budynku, opisanego w stanie faktycznym wniosku o wydanie interpretacji?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, istnieje możliwość zaliczenia odpisów amortyzacyjnych w ciężar kosztów uzyskania przychodów w spółce z tego względu, iż znaczna część budynku jest wykorzystywana do celów niemieszkalnych, tj. zajęta jest faktycznie na prowadzenie działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę i inne podmioty gospodarcze na podstawie umów najmu zawartych z Wnioskodawcą jako wynajmującym. Główny Urząd Statystyczny dokonał odpowiedniej kwalifikacji według KŚT potwierdzając, iż mamy do czynienia z pozostałym budynkiem niemieszkalnym.

Uzasadnienie

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. DZ.U z 2023 poz. 2805 ze zm.) – dalej jako „ustawa o CIT”.

Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów wskazanej ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

        - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z treścią art. 16c ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r. amortyzacji nie podlegają:

 1) grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

 2) budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno- wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,

2a) budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

 3) dzieła sztuki i eksponaty muzealne,

 4) wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a,

 5) składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

         - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie natomiast z art. 71 ust. 2 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (dalej: „Ustawa zmieniająca”), podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r. zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

W myśl wskazanych powyżej przepisów, podatnicy mieli możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych między innymi od lokali mieszkalnych nie dłużej niż do 31 grudnia 2022 r.

Wprowadzona nowelizacja wskazanego powyżej przepisu art. 16c ustawy o podatku CIT nie obejmowała i nie obejmuje nadal budynków niemieszkalnych.

Według Klasyfikacji Środków Trwałych w 1 rodzaj 109 – znajdują się pozostałe budynki niemieszkalne. Rodzaj ten obejmuje:

   - hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania, z wyłączeniem hoteli robotniczych sklasyfikowanych w rodzaju 110,

   - schroniska młodzieżowe, górskie, domki kempingowe, domy wypoczynkowe oraz pozostałe budynki zakwaterowania turystycznego,

   - restauracje, bary, stołówki,

   - budynki przeznaczone do sprawowania kultu religijnego i czynności religijnych w tym kościoły, kaplice, cerkwie, meczety, synagogi, cmentarze i obiekty z nimi związane, domy pogrzebowe, krematoria,

   - budynki portierni, wagowni, dyspozytorni,

   - obiekty budowlane wpisane do rejestru zabytków i objęte indywidualną ochroną konserwatorską oraz nieruchome archeologiczne dobra kultury,

   - budynki niemieszkalne na terenie zakładów karnych i poprawczych, aresztów śledczych, schronisk dla nieletnich,

   - niemieszkalne budynki koszarowe,

   - obiekty miejskie użyteczności publicznej, takie jak wiaty autobusowe, toalety publiczne, łaźnie,

   - groty solne stanowiące samodzielne budynki,

   - pozostałe budynki niemieszkalne, gdzie indziej niesklasyfikowane.

Rodzaj ten nie obejmuje:

- budek telefonicznych, sklasyfikowanych w rodzaju 102,

- restauracji, barów w centrach handlowych, sklasyfikowanych w rodzaju 103,

- szpitali więziennych i wojskowych, sklasyfikowanych w rodzaju 106,

- budynków kultu religijnego wykorzystywanych, jako muzea, sklasyfikowanych w rodzaju 107,

- restauracji, barów w budynkach mieszkalnych, sklasyfikowanych w rodzaju 110,

- budynków mieszkalnych na terenie koszar, zakładów karnych i poprawczych, aresztów śledczych, sklasyfikowanych w rodzaju 110,

- budowli wojskowych, sklasyfikowanych w rodzaju.

Okoliczność, że budynek oznaczony jest jako mieszkalny nie ma znaczenia, gdyż przepisy podatkowe nie określają, kiedy budynek można sklasyfikować jako mieszkalny lub niemieszkalny. Jak natomiast wynika z objaśnień do KŚT, budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. Podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w KŚT oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB).

Według PKOB budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. W przypadku, gdy co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych, budynek klasyfikowany jest jako budynek mieszkalny. W analizowanej sytuacji, więcej niż połowa powierzchni użytkowej budynku faktycznie wykorzystywana jest na prowadzenie działalności gospodarczej. Powierzchnia lokali w tym budynku jest przedmiotem wynajmu na rzecz przedsiębiorców i oni faktycznie wykorzystują lokale do prowadzenia tam swojej działalności. Zatem, to faktyczne wykorzystywanie budynku powinno, zdaniem Wnioskodawcy, decydować o tym czy dany budynek, czy lokal uznajemy na potrzeby ustaw podatkowych jako budynek mieszkalny bądź niemieszkalny. Klasyfikacji obiektów budowlanych dokonuje Główny Urząd Statystyczny (…), a ten potwierdził Wnioskodawcy, że mamy do czynienia w analizowanej sprawie z budynkiem niemieszkalnym według KŚT.

Wobec powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przedmiotowym stanie faktycznym sprawy mamy do czynienia de facto z budynkiem niemieszkalnym przez fakt jego faktycznego wykorzystywania i w rezultacie odpisy amortyzacyjne mogły być w 2023 roku i w latach następnych będą stanowiły w Spółce koszt uzyskania przychodów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy,

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT,

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

 a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

 b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

 c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

    - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT,

amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

    - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16c ustawy o CIT,

amortyzacji nie podlegają:

 1) grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

 2) budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,

2a) budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

 3) dzieła sztuki i eksponaty muzealne,

 4) wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a,

 5) składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

         - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji, o ile spełniają następujące warunki:

   - zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

   - stanowią własność lub współwłasność podatnika,

   - są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

   - przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

   - są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

   - nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o CIT.

Jak wskazali Państwo w opisie sprawy, Spółka w 2015 roku nabyła na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej budynek i wpisała go do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz sklasyfikowana wg KŚT grupa 1, rodzaj 109 – „pozostałe budynki niemieszkalne”. W związku ze zmianą przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczących braku prawa zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych lokali i budynków mieszkalnych, od 1 stycznia 2023 roku zaniechali Państwo dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego budynku, do czasu potwierdzenia przez Główny Urząd Statystyczny prawidłowości dokonanej przez Państwa klasyfikacji wg KŚT. Otrzymali Państwo opinię GUS, z której wynika, że ww. budynek został sklasyfikowany do KŚT: grupa 1, rodzaj 109 „Pozostałe budynki niemieszkalne”.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy w 2023 roku i w latach następnych będą Państwo uprawnieni do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych wprowadzonego do ewidencji środków trwałych budynku, opisanego w stanie faktycznym wniosku o wydanie interpretacji.

Na wstępie wskazać należy, że zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz.U. z 2016 r. poz. 1864 ). Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego, służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu, o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

Należy dodać, że podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparty jest na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

W związku z powyższym, przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej przez Państwa klasyfikacji budynku wskazanego we wniosku do odpowiedniej grupy klasyfikacji środków trwałych. Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy Organ przyjął za Państwem, jako niepodlegający ocenie element opisu stanu faktycznego, wskazaną przez Państwa kwalifikację opisanej we wniosku nieruchomości jako budynku niemieszkalnego, zakwalifikowanego do KŚT pod symbolem 109. Powyższa kwalifikacja, jak wskazano we wniosku, została Państwu potwierdzona przez GUS.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, stwierdzić należy, że skoro opisany we wniosku budynek, od momentu wprowadzenia go przez Państwa do ewidencji środków trwałych, został zakwalifikowany wg KŚT jako Grupa 1, Rodzaj 109 – „Pozostałe budynki niemieszkalne”, to tym samym, Spółka w 2023 roku była i w latach następnych będzie uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej ww. budynku i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ wyłączenie określone art. 16c pkt 2a ustawy o CIT nie dotyczy budynków niemieszkalnych.

Tym samym Państwa stanowisko jest prawidłowe.   

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

  - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

  - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

  - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).