Interpretacja indywidualna z dnia 3 kwietnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.42.2024.2.SH
Temat interpretacji
1. Czy usługę wymiany kotła gazowego na nowy należało zakwalifikować jako remont, a tym samym zaksięgować jako usługę obcą, ujmując ją bezpośrednio w kosztach czy należało zaewidencjonować ją w ewidencji środków trwałych i amortyzować. 2. Czy usługę wymiany alarmu należało potraktować jak remont, ujmując bezpośrednio w kosztach jako usługę obcą, czy powinno się potraktować to jak inwestycję, ujmując wymianę alarmu w środkach trwałych, dokonując jednorazowej amortyzacji.
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
25 stycznia 2024 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:
-czy usługę wymiany kotła gazowego na nowy należało zakwalifikować jako remont, a tym samym zaksięgować jako usługę obcą, ujmując ją bezpośrednio w kosztach czy należało zaewidencjonować ją w ewidencji środków trwałych i amortyzować,
-czy usługę wymiany alarmu należało potraktować jak remont, ujmując bezpośrednio w kosztach jako usługę obcą, czy powinno się potraktować to jak inwestycję, ujmując wymianę alarmu w środkach trwałych, dokonując jednorazowej amortyzacji.
Uzupełnili go Państwo, w odpowiedzi na wezwanie pismem z 27 marca 2024 r., data wpływu 29 marca 2024 r. za pośrednictwem operatora pocztowego.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
(…) Biblioteka (…) (…) lat temu wymieniła piece (..) na kocioł gazowy, zlecając wykonanie instalacji grzewczej wraz z zakupem kotła. Potraktowano to jako inwestycję i wniesiono na stan środków trwałych, dokonując co miesiąc amortyzacji. Wartość inwestycji zamortyzowała się w (…) r. Dwa lata temu w trakcie sezonu grzewczego kocioł się zepsuł, a ponieważ nie można go było naprawić, wymieniono go na nowy. Do wykonanej usługi wymiany kotła sprzedawca wystawił fakturę VAT, w opisie było „wykonanie usługi wymiany kotła gazowego”. Faktura opiewała na kwotę (…) zł brutto. Zakupiony kocioł grzewczy wg stanowiska biblioteki nie jest samodzielnym środkiem trwałym, bo nie będzie funkcjonował bez instalacji grzewczej. Przeznaczenie wymienionego kotła również się nie zmieniło, w dalszym ciągu służy on do ogrzewania pomieszczeń. Biblioteka potraktowała wymianę kotła jako remont i zaksięgowała jako usługę obcą.
Podobna sytuacja miała miejsce w przypadku założenia alarmu do Biblioteki. Alarm został zainstalowany wraz z całym okablowaniem i potraktowany jako środek trwały a następnie amortyzowany co miesiąc. Po (…) latach alarm się zepsuł i wymagał wymiany. Zlecono usługę wymiany wadliwego urządzenia. Również w tym przypadku sprzedawca wystawił fakturę VAT za wymianę systemu alarmowego na łączną kwotę brutto (…) zł. Tak samo jak w przypadku wymiany kotła gazowego potraktowano wymianę zepsutego urządzenia alarmowego jak remont i zaksięgowano jako usługę obcą w księgach rachunkowych.
W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 27 marca 2024 r., odpowiadając na zadane pytania, wskazali Państwo m. in., że:
-Inwestycja, która była przeprowadzona w latach ubiegłych, dotyczyła wykonania kompleksowej instalacji wraz z zakupem i montażem kotła. Cała inwestycja została wniesiona na stan środków trwałych jako jedna pozycja. Sam kocioł jest częścią składową instalacji i nie może działać odrębnie.
-Alarm wraz z okablowaniem został potraktowany jako jeden środek trwały i tak wprowadzony do ewidencji. Tak jak wyżej, alarm jest częścią składową instalacji i nie może działać odrębnie.
-Wydatki poniesione na wymianę kotła gazowego nie spowodowały wzrostu wartości użytkowej tego kotła w stosunku do wartości z dnia przyjęcia do użytkowania.
-Wydatki poniesione na wymianę alarmu nie spowodowały wzrostu wartości użytkowej tego alarmu w stosunku do wartości z dnia przyjęcia do użytkowania.
Pytania
- Czy usługę wymiany kotła gazowego na nowy należało zakwalifikować jako remont, a tym samym zaksięgować jako usługę obcą, ujmując ją bezpośrednio w kosztach czy należało zaewidencjonować ją w ewidencji środków trwałych i amortyzować?
- Czy usługę wymiany alarmu należało potraktować jak remont, ujmując bezpośrednio w kosztach jako usługę obcą, czy powinno się potraktować to jak inwestycję, ujmując wymianę alarmu w środkach trwałych, dokonując jednorazowej amortyzacji?
Państwa stanowisko w sprawie
Ad 1
W ocenie Wnioskodawcy, wymiana zepsutego kotła gazowego stanowiła remont, czyli przywrócenie do stanu poprzedniego, ponieważ nowy kocioł nie spełnia żadnych dodatkowych funkcji, których nie było w starym. W zaistniałej sytuacji nastąpiła wymiana urządzenia, nie powstała konieczność tworzenia nowej instalacji. W dalszym ciągu kocioł pełni funkcję grzewczą, nie ma możliwości zamontowania go w innej lokalizacji, bo kocioł dobierany jest do kubatury konkretnego pomieszczenia, ustalając tym samym jego moc grzewczą. Ponadto sam piec bez instalacji nie będzie funkcjonował, więc nawet jeśli byłaby możliwość przeniesienia go do innej lokalizacji, należałoby najpierw przystosować do niego instalację lub założyć nową. Wówczas byłaby to inwestycja. Istotą remontu jest wykonanie prac przywracających pierwotny stan techniczny i użytkowy. Jeżeli piec gazowy nie będzie funkcjonował bez instalacji grzewczej, czyli stanowi jej część, to według stanowiska biblioteki, wymiana pieca stanowiła wymianę zużytych składników technicznych, które nie spowodowały zmian w użytkowaniu, przeznaczeniu i konstrukcji tego obiektu. W konsekwencji był to remont polegający na utrzymaniu instalacji gazowej we właściwym stanie technicznym i użytkowym, co pozwalało na ujęcie poniesionego wydatku bezpośrednio w kosztach, jako usługę obcą.
W ocenie Wnioskodawcy, wymiana zepsutego systemu alarmowego stanowiła remont, polegający na przywróceniu do stanu pierwotnego zamontowanej instalacji. Powstała zatem podstawa do ujęcia wydatku w księgach jako usługę obcą.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”)
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.
Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów (koszty bezpośrednie), jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (koszty pośrednie). Koszty pośrednie stanowią wydatki na funkcjonowanie przedsiębiorstwa, związane z całokształtem działalności. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika, gdyż brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.
A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:
-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
-został właściwie udokumentowany,
-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.
Artykuł 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera katalog, w którym ustawodawca określił wydatki, które pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów dla celów podatkowych.
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:
a)nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
b)nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
c)ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.
Wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią zatem bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Koszt taki stanowią natomiast, zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ustawy o CIT
odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.
Natomiast zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT
Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
W myśl art. 16d ust. 1 ww. ustawy
Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.
Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o CIT
Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.
W myśl art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT
Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.
Zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o CIT
Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.
Stosownie do art. 16g ust. 13 ww. ustawy
Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.
Ad 1 i Ad 2
Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia, czy usługę wymiany kotła gazowego na nowy należało zakwalifikować jako remont, a tym samym ujmując ją bezpośrednio w kosztach czy należało zaewidencjonować ją w ewidencji środków trwałych i amortyzować oraz czy usługę wymiany alarmu należało potraktować jak remont, ujmując bezpośrednio w kosztach jako usługę obcą.
Odnosząc się do powołanych powyżej przepisów oraz Państwa wątpliwości wskazać należy, że ulepszeniem środka trwałego - w rozumieniu ustawy o CIT - jest:
-przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,
-rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,
-rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,
-adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,
-modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego.
Modernizacją jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego, ewentualnie obniżce kosztów eksploatacji. Przy czym efektem ulepszenia środka trwałego w rozumieniu omawianego przepisu ma być ponadto zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się przykładowo wydłużeniem okresu jego używania.
Przy kwalifikacji wydatków, w wyniku poniesienia których nastąpiło ulepszenie środka trwałego, niezbędne jest również określenie, czy te wydatki zwiększają wartość użytkową środka trwałego. W wyroku NSA z dnia 4 grudnia 2020 r. (sygn. akt I SA/Łd 312/01) sąd stwierdził, że: „ustalenie, że dany środek trwały został poddany przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji jest tylko pierwszą przesłanką zwiększenia wartości początkowej środka trwałego o wydatki poniesione na ulepszenie musi być spełniona jeszcze jedna przesłanka: wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia przyjęcia tego środka do używania”.
Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka. Wydatki o charakterze ulepszeniowym, podlegają zaliczeniu do ww. kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości początkowej środka trwałego. Jeżeli jednak wydatki te nie przekroczą kwoty 10.000 zł, mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu jednorazowo w dacie poniesienia.
Z powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że istotne dla oceny robót jako ulepszenia jest porównanie stanu obiektu z dnia przyjęcia do używania, rodzaju robót i stanu obiektu po ich dokonaniu.
Od ww. wydatków ulepszeniowych, należy odróżnić wydatki remontowe dotyczące środków trwałych, które podlegają zaliczeniu bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, o ile spełniają przesłanki uznania ich za ww. koszty, wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje przytoczonych w art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, pojęć takich jak: przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja czy modernizacja. Pojęcie remontu również nie zostało wyjaśnione w tej ustawie. Tym samym zasadne jest sięgnięcie w tym zakresie do definicji zawartych w innych gałęziach prawa. Pojęcie to definiują przepisy prawa budowlanego.
Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 682 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem za remont należ rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.
Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.
Przed zakwalifikowaniem określonych wydatków do inwestycji lub remontów należy każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót, porównując je do stanu istniejącego na podstawie dokumentacji technicznej, a w przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków oprzeć się na opinii biegłego, który w oparciu o stosowną dokumentację i oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych nakładów. Przy ocenie wydatków - czy są to wydatki na remont - należy brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.
Mając powyższe na względzie, wskazać należy, że z wniosku wynika, iż kocioł gazowy (…) lata temu w trakcie sezonu grzewczego się zepsuł, a ponieważ nie można go było naprawić, wymieniono go na nowy. Do wykonanej usługi wymiany kotła sprzedawca wystawił fakturę VAT, w opisie było „wykonanie usługi wymiany kotła gazowego”. Faktura opiewała na kwotę (…) zł brutto. Zakupiony kocioł grzewczy nie jest samodzielnym środkiem trwałym, bo nie będzie funkcjonował bez instalacji grzewczej. Przeznaczenie wymienionego kotła również się nie zmieniło, w dalszym ciągu służy on do ogrzewania pomieszczeń.
Podobna sytuacja miała miejsce w przypadku założenia alarmu do Biblioteki. Po (…) latach alarm się zepsuł i wymagał wymiany. Zlecono usługę wymiany wadliwego urządzenia. Również w tym przypadku sprzedawca wystawił fakturę VAT za wymianę systemu alarmowego na łączną kwotę brutto (…) zł.
Ponadto z uzupełnienia wniosku wynika, że inwestycja, która była przeprowadzona w latach ubiegłych, dotyczyła wykonania kompleksowej instalacji wraz z zakupem i montażem kotła. Cała inwestycja została wniesiona na stan środków trwałych jako jedna pozycja. Sam kocioł jest częścią składową instalacji i nie może działać odrębnie.
Również alarm wraz z okablowaniem został potraktowany jako jeden środek trwały i tak wprowadzony do ewidencji. Alarm jest częścią składową instalacji i nie może działać odrębnie.
Wydatki poniesione na wymianę kotła gazowego nie spowodowały wzrostu wartości użytkowej tego kotła w stosunku do wartości z dnia przyjęcia do użytkowania, jak również wydatki poniesione na wymianę alarmu nie spowodowały wzrostu wartości użytkowej tego alarmu w stosunku do wartości z dnia przyjęcia do użytkowania. Zatem wydatki poniesione na wymianę kotła gazowego na nowy oraz na wymianę alarmu należy zakwalifikować jako wydatki o charakterze remontowym, a tym samym wydatki te możecie Państwo ująć, bezpośrednio w kosztach uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.
W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 1 i Nr 2 jest prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).