W związku z planowanym wydłużeniem okresu amortyzacji bilansowej Nieruchomości i obniżeniem stawki amortyzacji bilansowej Nieruchomości, odpowiedniemu wydłużeniu podlegać będzie również okres amortyzacji podatkowej Nieruchomości oraz odpowiedniemu obniżeniu stawka amortyzacji podatkowej Nieruchomości

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 lutego 2024 roku wpłynął Państwa wniosek z 24 stycznia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy w związku z planowanym wydłużeniem okresu amortyzacji bilansowej Nieruchomości i obniżeniem stawki amortyzacji bilansowej Nieruchomości, odpowiedniemu wydłużeniu podlegać będzie również okres amortyzacji podatkowej Nieruchomości oraz odpowiedniemu obniżeniu stawka amortyzacji podatkowej Nieruchomości.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawcą jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (…) (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”), która podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest (…). Wnioskodawca został wpisany do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego w (…).

Wnioskodawca jest właścicielem budynku (…), położonego w (…) (dalej jako: „Nieruchomość”). Nieruchomość została przez Wnioskodawcę zakwalifikowana jako środek trwały (symbol Klasyfikacji Środków Trwałych: 103).

Rok podatkowy Wnioskodawcy jest tożsamy z rokiem obrotowym.

Na dzień 31 grudnia 2022 r. oraz na dzień 31 grudnia 2023 r.:

1.Co najmniej 50% wartości bilansowej aktywów Wnioskodawcy bezpośrednio stanowiła wartość bilansowa nieruchomości położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2.Wartość bilansowa tych nieruchomości położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przekraczała 10.000.000 PLN.

W latach podatkowych: (i) od dnia 1 stycznia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2022 r. oraz (ii) od dnia 1 stycznia 2023 r. do dnia 31 grudnia 2023 r. przychody z najmu Nieruchomości stanowiły ponad 60% ogółu przychodów podatkowych.

W odniesieniu do Nieruchomości, Wnioskodawca stosował indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 10% na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm.; dalej jako: „ustawa o CIT”). Stawka ta jest tożsama ze stosowaną przez Spółkę stawką amortyzacji bilansowej na podstawie art. 32 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 120 ze zm.; dalej jako: „ustawa o rachunkowości”).

Wnioskodawca dokonał weryfikacji stosowanej stawki oraz okresu amortyzacji bilansowej, w wyniku czego planuje począwszy od 2024 r. obniżyć stawkę amortyzacji bilansowej w stosunku do dotychczasowej stawki 10% i stosownie wydłużyć okres amortyzacji bilansowej w stosunku do dotychczasowego okresu 10 lat.

Pytanie

Czy w związku z planowanym wydłużeniem okresu amortyzacji bilansowej Nieruchomości i obniżeniem stawki amortyzacji bilansowej Nieruchomości, odpowiedniemu wydłużeniu podlegać będzie również okres amortyzacji podatkowej Nieruchomości oraz odpowiedniemu obniżeniu stawka amortyzacji podatkowej Nieruchomości?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, w związku z planowanym wydłużeniem okresu amortyzacji bilansowej Nieruchomości i obniżeniem stawki amortyzacji bilansowej Nieruchomości, odpowiedniemu wydłużeniu podlegać będzie również okres amortyzacji podatkowej Nieruchomości oraz odpowiedniemu obniżeniu stawka amortyzacji podatkowej Nieruchomości.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o CIT, z zastrzeżeniem art. 16l ustawy o CIT, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1)dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:

a)trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,

b)kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych,

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata;

2)dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Podatnicy, zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie ze stanowiskiem organów podatkowych wykluczone jest obniżenie wysokości stawek amortyzacyjnych przez podatników stosujących stawki indywidualne (tak m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 17 lipca 2020 roku Znak: 0111-KDIB1-1.4010.170.2020.2.SG). Jako uzasadnienie powyższego stanowiska wskazuje się, że przepisy art. 16j ustawy o CIT nie zawierają odpowiednika art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, przewidującego możliwość obniżenia raz przyjętych indywidualnych stawek amortyzacji.

Wskazać jednak należy, iż zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

W rozumieniu art. 4a pkt. 35 lit. b ustawy o CIT, spółką nieruchomościową jest spółka obowiązana do sporządzenia bilansu, na podstawie przepisów o rachunkowości, w którym na ostatni dzień roku poprzedzającego rok podatkowy, a w przypadku gdy spółka nieruchomościowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego – na ostatni dzień roku poprzedzającego rok obrotowy, co najmniej 50% wartości bilansowej aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowiła wartość bilansowa nieruchomości położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw do takich nieruchomości i wartość bilansowa tych nieruchomości przekraczała 10 000 000 zł albo równowartość tej kwoty określoną według kursu średniego walut obcych, ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski, z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ostatni dzień roku podatkowego poprzedzającego odpowiednio rok podatkowy albo rok obrotowy oraz w roku poprzedzającym odpowiednio rok podatkowy albo rok obrotowy przychody podatkowe, a w przypadku gdy spółka nieruchomościową nie jest podatnikiem podatku dochodowego –  przychody ujęte w wyniku finansowym netto, z tytułu najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy, leasingu i innych umów o podobnym charakterze lub z przeniesienia własności, których przedmiotem są nieruchomości lub prawa do nieruchomości, o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 4, oraz z tytułu udziałów w innych spółkach nieruchomościowych, stanowiły co najmniej 60% ogółu odpowiednio przychodów podatkowych albo przychodów ujętych w wyniku finansowym netto – w przypadku podmiotów innych niż określone w lit. a.  

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego i spełnia przesłanki wskazane w art. 4a pkt 35 lit. b ustawy o CIT do uznania Wnioskodawcy za spółkę nieruchomościową w latach podatkowych: (i) od dnia 1 stycznia 2023 r. do dnia 31 grudnia 2023 r. oraz (ii) od dnia 1 stycznia 2024 r. do dnia 31 grudnia 2024 r. Jednocześnie, zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych (dalej Klasyfikacja) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1864), budynki zaliczane są do grupy 1 Klasyfikacji. W konsekwencji do amortyzowania przez Wnioskodawcę Nieruchomości ma zastosowanie ograniczenie wynikające z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, zgodnie z którym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

W ocenie Wnioskodawcy, przepis art. 15 ust. 6 ustawy o CIT jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 16j ustawy o CIT i zgodnie z ogólnymi regułami kolizyjnymi (lex specialis derogat legi generali) powinien być stosowany w pierwszej kolejności. Oznacza to innymi słowy, że w przypadku spółki nieruchomościowej, która dotychczas stosowała indywidualną stawkę amortyzacji w odniesieniu do środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji na podstawie art. 16j ustawy o CIT zbieżną ze stawką amortyzacji bilansowej, a następnie na podstawie art. 32 ust. 3 ustawy o rachunkowości planuje obniżyć stawkę amortyzacji bilansowej (a w konsekwencji wysokości odpisu amortyzacyjnego) w odniesieniu do tych środków trwałych, to zobowiązana jest do stosownego obniżenia stawki amortyzacji podatkowej na zbieżną z obniżoną stawką amortyzacji bilansowej. Przepis art. 15 ust. 6 ustawy o CIT wyraźnie bowiem wskazuje, że odpisy podatkowe w odniesieniu do takiego środka trwałego nie mogą być wyższe niż odpisy bilansowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy,

W myśl art. 4a pkt 35 lit b ustawy o CIT,

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ww. ustawy.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o CIT,

Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy o CIT,

Z powyższego przepisu wynika, że do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania tego składnika. Zatem, podatnik kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji, może dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na jego sytuację gospodarczą.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 16j ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym:

W opisie zdarzenia przyszłego wskazali Państwo, że Spółka jest właścicielem budynku (…) (dalej: „Nieruchomość”), zakwalifikowanego jako środek trwały  pod symbolem KŚT 103. W odniesieniu do Nieruchomości Spółka stosowała indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 10% na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT. Stawka ta jest tożsama ze stosowaną przez Spółkę stawką amortyzacji bilansowej na podstawie art. 32 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.

Począwszy od 2024 r. Spółka planuje obniżyć stawkę amortyzacji bilansowej w stosunku do dotychczasowej stawki 10% i stosownie wydłużyć okres amortyzacji bilansowej w stosunku do dotychczasowego okresu 10 lat.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest ustalenie czy w związku z planowanym wydłużeniem okresu amortyzacji bilansowej Nieruchomości i obniżeniem stawki amortyzacji bilansowej Nieruchomości, odpowiedniemu wydłużeniu podlegać będzie również okres amortyzacji podatkowej Nieruchomości oraz odpowiedniemu obniżeniu stawka amortyzacji podatkowej Nieruchomości.

W tym miejscu wskazać należy, że obniżanie stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych reguluje art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, w myśl którego:

Powyższa zasada dotyczy wyłącznie stawek amortyzacyjnych z Wykazu stawek amortyzacyjnych i nie ma zastosowania do stawek ustalanych indywidualnie.

Metoda dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie, uregulowana w przepisie art. 16j ustawy o CIT, nie przewiduje możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych w trakcie trwania okresu amortyzacji. W treści ww. przepisu nie ma odesłania do uregulowań zawartych w przepisie art. 16i ustawy o CIT. Również inne przepisy nie przewidują możliwości zastosowania przepisu art. 16i ustawy o CIT do zmiany indywidualnych stawek amortyzacyjnych.

Natomiast cytowany wyżej art. 15 ust. 6 ustawy o CIT stanowi o możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, jeżeli odpisy te dokonywane są zgodnie z  zasadami wynikającymi z tej ustawy oraz nie podlegają wyłączeniu z tej kategorii kosztów na podstawie art. 16 ust. 1. Ponadto przepis ten wskazuje na sposób ustalenia limitu, a tym samym wysokości, w jakiej możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dla spółek nieruchomościowych. Zatem w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego i spełnia przesłanki wskazane w art. 4a pkt 35 lit. b ustawy o CIT do uznania go za spółkę nieruchomościową w latach podatkowych od dnia 1 stycznia 2023 r. do dnia 31 grudnia 2023 r. oraz  od dnia 1 stycznia 2024 r. do dnia 31 grudnia 2024 r. Jednocześnie, zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, Nieruchomość została przez Wnioskodawcę zakwalifikowana do grupy 1 Klasyfikacji.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że w odniesieniu do ww. Nieruchomości ma zastosowanie ograniczenie wynikające z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, zgodnie z którym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Zgodzić się bowiem należy z Państwa stanowiskiem, że przepis art. 15 ust. 6 ustawy o CIT jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 16j ustawy o CIT i zgodnie z ogólnymi regułami kolizyjnymi (lex specialis derogat legi generali) powinien być stosowany w pierwszej kolejności.

Z uwagi na powyższe, w sytuacji gdy wydłużą Państwo okresu amortyzacji bilansowej Nieruchomości i obniżą Państwo stawki amortyzacji bilansowej Nieruchomości, to dla celów podatkowych odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tej Nieruchomości w roku podatkowym nie będą mogły być wyższe niż te dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości. Zatem jeżeli Państwo obniżycie wysokości dokonywanych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami o rachunkowości, to również dla celów podatkowych odpisy amortyzacyjne zaliczane do kosztów podatkowych nie będą mogły być wyższe od tych bilansowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że kwestia dotycząca możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych w świetle ustawy o rachunkowości nie jest przedmiotem rozstrzygnięcie w niniejszej interpretacji, ponieważ kwestia ta jest regulowana przez przepisy (ustawy o rachunkowości) niebędące przepisami prawa podatkowego, a przez to nie mogą być przedmiotem interpretacji w trybie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Zatem z ww. zastrzeżeniem Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej stwierdzić należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie innego podmiotu i nie wiąże Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).