Opisane we wniosku instalacje stanowią odrębne od rozbudowanego i przebudowanego budynku (…) środki trwałe, podlegające amortyzacji podatkowej zgodnie ze stawkami określonymi w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jako niezależne, kompleksowe środki trwałe.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 stycznia 2024 roku wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy opisane we wniosku instalacje stanowią odrębne od rozbudowanego i przebudowanego budynku (…) środki trwałe, podlegające amortyzacji podatkowej zgodnie ze stawkami określonymi w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jako niezależne, kompleksowe środki trwałe.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca, K. spółka komandytowa z siedzibą w (…) (poprzednio: (…)) jest przedsiębiorcą, czynnym podatnikiem podatku VAT, prowadzącym działalność gospodarczą w branży (…). W celu dywersyfikacji działalności, Wspólnicy podjęli decyzję o rozszerzeniu dotychczasowej działalności Spółki o produkcję i sprzedaż (…).

We wskazanym wyżej celu, Wnioskodawca przeprowadził inwestycję budowlaną, polegającą na: „Przebudowie i rozbudowie budynku (…)”.

Zgodnie z projektem technicznym, do zakresu inwestycji wchodzą następujące główne instalacje:

1. Instalacja c.o., c.w.u. i ciepła technologicznego.

2. Instalacja wentylacji mechanicznej i klimatyzacji.

3. Instalacja kotłowni gazowej wraz z instalacją gazową.

Ad 1.

Źródłem ciepła dla obiektu (…) oraz do zasilania urządzeń przemysłowych jest kotłownia gazowa, zlokalizowana na parterze budynku.

Instalacja ciepłej wody użytkowej i technologicznej stanowi dający się wyodrębnić zespół urządzeń i osprzętu zdatny do niezależnego funkcjonowania w takiej postaci, w jakiej został zmontowany.

Instalacja składa się ze stacji uzdatniania wody, zaworu pierwszeństwa, zaworu antyskażeniowego, orurowania, złączek różnego typu i osprzętu dodatkowego.

Instalacja ciepła technologicznego – obieg AHU. Doprowadzenie czynnika grzewczego do central wentylacyjnych wykonano z głównego rozdzielacza grzewczego, zlokalizowanego w pomieszczeniu kotłowni. Układ zasilają 4 nagrzewnice w centralach wentylacyjnych oraz kurtyny powietrzne nad wejściami do budynku. Nagrzewnice zostały wyposażone w komplet zaworów regulacyjnych, a dalsza część tej instalacji także w zawory kulowe i do stabilizacji ciśnienia, pompę regulacyjną oraz termometry i głowice termostatyczne. Kurtyna powietrzna nad wejściami składa się z zaworów odcinających, filtrów siatkowych, automatycznych zaworów równoważących z siłownikiem.

Instalacja jest instalacją dwururową, wodną, z poziomym prowadzeniem przewodów na ścianach. Rozprowadzenie do poszczególnych nagrzewnic znajduje się pod stropem. Instalacje wykonano z rur stalowych ocynkowanych oraz wielowarstwowych za pomocą objem systemowych, armatura typowa dla Pn 0,6 MPa.

W skład w/w instalacji wchodzą wszystkie elementy i urządzenia konieczne i niezbędne do działania zgodnie z jej przeznaczeniem, jako jednolitej całości technicznej. Instalacja jest kompletna i zdatna do użytku.

Instalacja c.o. oraz ciepłej wody użytkowej i technologicznej stanowi dający się wyodrębnić zespół urządzeń i osprzętu zdatny do niezależnego funkcjonowania w takiej postaci, w jakiej został zmontowany.

Instalacja ta, jako urządzenie techniczne, stanowi kompleksowy środek trwały z grupy 6 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Ad 2.

Wentylacja pomieszczeń obiektu została zaprojektowana i wykonana dla zapewnienia wymaganych warunków higienicznych, gwarantujących zgodną z przepisami krotność wymiany powietrza.

Instalacja wentylacji mechanicznej składa się z 4 niezależnych układów wentylacyjnych (NW1 o wydajności Vn = 2090m³/h, NW2 o wydajności Vn = 2580m³/h, NW3 o wydajności Vn = 10 870 m³/h i NW4 o wydajności Vn = 500 m³/h), opartych na wspólnej centrali wentylacyjnej nawiewno-wywiewnej, zamontowanej na wspornikach na dachu budynku, wyposażona dodatkowo w agregaty chłodnicze skraplające, zamontowane w celu uzdatnienia powietrza do temperatury 19-22 zimą, a w okresie letnim do temperatury 20. Instalacja w części dachowej zawiera także wentylatory wyciągowe. W instalacji zastosowano przewody wentylacyjne i kształtki wykonane z blachy stalowej ocynkowanej w klasie N ( niskociśnieniowe) oraz kanały prostokątne typu A/1, oraz kanały okrągłe typu SPIRO, a także przewody elastyczne typu Flex. Zawory powietrzne i skrzynki rozprężne anemostatów połączono z kanałami za pomocą odcinków elastycznych przewodów. Instalacje wyposażono w przepustnice powietrza. Kanały wentylacyjne podwieszono do elementów konstrukcyjnych budynku ( pod stropem pomieszczeń lub w przestrzeni sufitów podwieszanych) za pomocą typowych zawiesi systemowych. Dachowe wentylatory wyciągowe zamontowano na podstawach tłumiących oraz wyposażono w klapy zwrotne i regulatory prędkości obrotowej. W przypadku części instalacji poprowadzonej w kanałach zewnętrznych, wykonano izolacje matami z wełny mineralnej 80 mm (pod płaszczem z folii AL). Kanały wentylacyjne wewnątrz budynku zaizolowano matami z wełny mineralnej o grubości 40 mm w otulinie folii AL. Przewody instalacji wentylacji mechanicznej prowadzone przez przegrody p.poż. zabezpieczono klapami p.poż z siłownikiem elektrycznym ze sprężyna powrotną. Tłumiki akustyczne nawiewne i wywiewne do pomieszczeń wykonano jako kanałowe. System działający jako góra-dół dostarcza zimą do pomieszczeń powietrze zewnętrzne ogrzane do temperatury nawiewu tn = 22 za pośrednictwem nawiewników wirowych ze skrzynkami rozprężnymi wyposażonymi w przepustnice powietrza oraz zawory wentylacyjne.

Wywiew powietrza z pomieszczeń wykonano za pomocą anemostatów ze skrzynkami rozprężnymi z przepustnicami powietrza oraz zaworami wentylacyjnymi.

Pomieszczenia wewnętrzne budynku klimatyzowane są za pomocą jednostek kasetonowych, zamontowanych na sufitach pomieszczeń. Nastaw temperatury odbywa się za pośrednictwem indywidualnych sterowników umożliwiających ustawienie wybranej przez użytkowników temperatury. Serwerownia jest klimatyzowana za pośrednictwem sytemu Split, a w pomieszczeniu zamontowano ścienne jednostki klimatyzacyjne. Jednostki zewnętrzne instalacji klimatyzacji zostały zamontowane na dachu na podkonstrukcjach. Instalacja chłodnicza została wykonana z rur miedzianych izolowanych i została wyposażona w pompki skroplin. Skropliny są odprowadzane przewodami do kanalizacji sanitarnej.

W skład instalacji wchodzą zatem wszystkie elementy i urządzenia konieczne i niezbędne do działania zgodnie z jej przeznaczeniem, jako jednolitej całości technicznej. Instalacja jest kompletna i zdatna do użytku.

Instalacja ta, jako urządzenie techniczne, stanowi kompleksowy środek trwały z grupy 6 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Ad 3.

Instalacja gazu wraz z kotłownią wodną opalaną gazem GZ 50 jest podstawą zasilania urządzeń i aparatury produkcyjnej oraz zasilania budynku w ciepło (c.o., c.w.u. oraz ciepło technologiczne obiegi rozdzielone rozdzielaczem z rur stalowych).

Kotłownia jest pierwszym i najistotniejszym elementem każdej z tych instalacji. W wyodrębnionym pomieszczeniu kotłowni na parterze budynku zamontowano dwie niezależne kotłownie: pierwsza zasila parter budynku, druga zasila piętro budynku.

Kotłownia obsługująca parter budynku pracuje w oparciu o kaskadę dwóch kotłów gazowych kondensacyjnych z zamkniętą komorą spalania o mocy 1000 kW każdy. Piętro budynku zasila jeden kocioł kondensacyjny z zamkniętą komorą spalania o mocy 50 kW. Obie kotłownie pracują w systemie zamkniętym, zabezpieczonym system stabilizacyjnym w postaci naczynia wyrównawczego (zabezpieczenie I stopnia) oraz zaworem bezpieczeństwa dla kotłów (zabezpieczenie II stopnia). Obieg wody grzewczej w kotłowni wymuszony jest przez pompy obiegowe instalacji grzewczych oraz pompy kotłowe w obiegach pierwotnych. Napełnianie zładu grzewczego kotłów wodą następuje poprzez stację uzdatniania wody zabezpieczoną na wejściu filtrem. Powietrze do procesu spalania pobierane jest z zewnątrz poprzez wydzielony komin koncentryczny powietrzno-spalinowy. Dodatkowo dla zapewnienia ogólnej wentylacji pomieszczenia kotłowni zamontowano kratkę nawiewną o wymiarach 30x45 cm. Przewody wentylacyjne wywiewne zamontowano pod stropem pomieszczenia. Części wspólne instalacji wszystkich kotłów odprowadzające spaliny wykonano z elementów ze stalli szlachetnej i zamontowano po stropem indywidualnymi przewodami powietrzno-spalinowymi wyprowadzonymi na zewnątrz ponad powierzchnię dachu.

Elementami instalacji oprócz części składowych wymienionych wyżej są elementy zabezpieczające i stabilizujące ciśnienie układu oraz jego temperaturę: manometry, termometry oraz aparatura regulacyjna. Pozostałymi elementami instalacji są: rury, złączki różnego typu, zawory oraz grzejniki płytowe.

W związku z tym, w skład instalacji wchodzą wszystkie elementy i urządzenia konieczne i niezbędne do działania zgodnie z jej przeznaczeniem, jako jednolitej całości technicznej. Instalacja jest kompletna i zdatna do użytku.

Instalacja, jako urządzenie techniczne, stanowi kompleksowy środek trwały z grupy 6 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Inwestycja polegająca na przebudowie i rozbudowie budynku (…) została dopuszczona przez Powiatowego Państwowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w (…) do użytkowania w 2023 roku. Instalacje, o których mowa we wniosku wraz z osprzętem, przewodami i elementami dodatkowymi, będą eksploatowane w działalności gospodarczej Wnioskodawcy w okresie dłuższym niż rok.

Instalacje i urządzenia tworzące opisane wyżej instalacje są kompletne, zdatne do użytku i dają się wyodrębnić ( zostały wykonane w szachtach pionowych, kanałach poziomych pod stropem, w sufitach powieszanych na ścianach). Biorąc pod uwagę taki sposób ich wykonania, można je zdemontować bez naruszenia konstrukcji budynku i bez uszkodzenia urządzeń stanowiących jej elementy składowe.

Pytanie

Czy w stanie faktycznym przedmiotowej sprawy, szczegółowo opisanym we wniosku, instalacje wymienione w poz. 1-3, składające się z urządzeń technicznych oraz łączących je przewodów, okablowania, kanałów, szachtów, osprzętu (zaworów, złączek, łączników różnego typu) oraz innych elementów wyposażenia i innych części składowych tych instalacji, stanowią odrębne od rozbudowanego i przebudowanego budynku (…) środki trwałe, podlegające amortyzacji podatkowej zgodnie ze stawkami określonymi w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych – jako niezależne, kompleksowe środki trwałe?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca prezentuje stanowisko, że instalacje wskazane we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej prawa podatkowego są odrębnymi od budynku instalacjami, podlegającymi amortyzacji jako odrębne, kompleksowe środki trwałe, zakwalifikowane do grupy 6 KŚT – urządzenia techniczne, wg stawek wskazanych w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa CIT”).

Na uzasadnienie swojego stanowiska Wnioskodawca przytacza następujące argumenty:

Art. 15 ustawy CIT ma podstawowe znaczenie w określeniu dochodu i obliczeniu od tego dochodu podatku przez osoby prawne. Dochód podatkowy ze źródła przychodów stanowi różnice pomiędzy przychodami uzyskanymi z jednego z dwóch źródeł opisanych w art. 12 ustawy CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, za wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT. Jak z tego wynika, podstawową cechą kosztu podatkowego jest jego związek z przychodem, ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Inaczej mówiąc, poniesienie wydatku musi być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, z zastrzeżeniem, że działalność ta jest nastawiona na zysk, a  wydatek co najmniej ma potencjalny wpływ na wielkość uzyskanych (lub spodziewanych) przychodów z działalności (wyrok WSA w Olsztynie z dnia 7 lutego 2019 roku, sygn. akt I SA/OL 800/18).

Związek kosztów z przychodami jest podstawowym, ale nie jedynym, warunkiem uznania określonego kosztu za koszt podatkowy. W orzecznictwie sądowo-administracyjnym przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, zmierzającą do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów aktualnie oraz w przyszłości. Ponadto, związek wydatków z przychodami nie musi być bezpośredni, ale musi mieć charakter definitywny. Podsumowując, aby określony wydatek uznać za koszt podatkowy musi on łącznie spełniać następujące warunki:

a) musi być definitywny, czyli faktycznie poniesiony przez podatnika,

b) musi mieć na celu uzyskanie przychodów (ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródeł przychodów aktualnie lub w przyszłości) przez podatnika,

c) musi mieć związek z działalnością gospodarcza podatnika,

d) musi być przez podatnika właściwie udokumentowany.

Jednym z kosztów uzyskania przychodów, określonym w art. 15 ust. 6 ustawy CIT, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne). Odpisy amortyzacyjne są formą rozliczania w czasie poniesionych przez podatnika wydatków poprzez ich kwalifikację do kosztów uzyskania przychodów w celu pomniejszenia dochodu do opodatkowania wg zasad określonych w art. 16a-16m ustawy CIT z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Biorąc pod uwagę powyższe, w pierwszej kolejności należy zdekodować pojęcie środków trwałych. Zgodnie z treścią art. 16a ust. 1 ustawy CIT, środkami trwałym są składniki majątkowe podatnika, które:

 a) są własnością lub współwłasnością podatnika,

 b) przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

 c) są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

 d) zostały nabyte od innego podmiotu lub wytworzone przez podatnika i są wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy CIT,

 e) są budowlami, budynkami lub lokalami będącymi odrębną własnością, maszynami, urządzeniami i środkami transportu lub innymi przedmiotami.

Amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy użyciu stawek amortyzacyjnych ( art. 16i ustawy CIT), stanowiących załącznik nr 1 do ustawy CIT, w której ustawodawca odwołuje się do konkretnego symbolu klasyfikacji środków trwałych (KŚT), można zasadnie stwierdzić, że Klasyfikacja Środków Trwałych, rozumiana jako usystematyzowany zbiór obiektów majątku trwałego służących do celów ewidencyjnych, ustalenia stawek odpisów amortyzacyjnych, stanowi rozszerzenie katalogu określonego przez ustawodawcę w art. 16a ust. 1 ustawy CIT. 

Zgodnie z definicją Klasyfikacji Środków Trwałych zawartą w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2026 (winno być: „2016”) roku  - podstawową jednostkę ewidencji w tej klasyfikacji stanowi pojedynczy element majątku trwałego, spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania lub świadczenia usług. Dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt także tzw. obiektu zbiorczego, czyli zespołu powiązanych ze sobą elementów tworzących jedną technologiczną całość funkcjonalną o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż jeden rok, w przypadku budynku nie powiązaną z konstrukcją tego budynku (w tym znaczeniu, że obiekt zbiorczy, w tym przypadku, instalacje wymienione w treści wniosku można odłączyć od budynku bez naruszenia jego konstrukcji)).

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, aby składniki majątku, o których mowa w art. 16a ust. 1 ustawy CIT mogły zostać zaliczone do środków trwałych, muszą one spełniać następujące warunki:

 a) wnioskodawca (podatnik) musi je wytworzyć we własnym zakresie (czyli musi uszczuplić swój majątek),

 b) wytworzone środki trwałe muszą stanowić własność lub współwłasność wnioskodawcy (podatnika),

 c) wytworzone środki trwałe muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania; co prawda ustawodawca nie definiuje pojęcia kompletności i zdatności do używania, ale opierając się na kryterium funkcjonalnym oraz celowościowym stwierdzić można, że warunki te są spełnione w sytuacji, w której środek trwały (w tym zbiorczy środek trwały niepowiązany na stałe z budynkiem, można go odłączyć od budynku bez naruszenia konstrukcji budynku) wyposażony jest we wszystkie niezbędne elementy konstrukcyjne, pozwalające mu na samodzielne, sprawne technicznie działanie, zgodnie z jego przeznaczeniem (celem), potwierdzonym stosownymi atestami, dopuszczeniami, zezwoleniami i pozwoleniami, w tym pozwoleniem na użytkowanie,

 d) przewidywany okres używania środka trwałego jest dłuższy niż jeden rok.

Reasumując, wszystkie wymienione w treści wniosku składniki majątku trwałego Wnioskodawcy mogą zostać uznane za odrębne środki trwałe, ponieważ stanowią własność Wnioskodawcy, zostały wytworzone przez podatnika we własnym zakresie, ich okres używania jest dłuższy niż rok, służą Wnioskodawcy do prowadzenia działalności gospodarczej, są kompletne ze względu na cel i funkcję, której służą, mogą zostać odłączone od budynku bez uszkodzenia jego konstrukcji.

Na poparcie prawidłowości swojego stanowisk wnioskodawca przywołuje:

a) interpretację indywidualną Dyrektora KIS z 20 maja 2020 roku, Znak: KDIB1-1.4010.125.2020.1.SG,

b) interpretację indywidualną Dyrektora KIS z 1 czerwca 2023 roku, Znak: KDIB1-1.4010.199.2023.1.RH.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej „ustawa o CIT”),

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

 1) został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

 2) jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

 3) pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

 4) poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

 5) został właściwie udokumentowany,

 6) nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o CIT,

Jak wynika z powyższego, kosztem uzyskania przychodów mogą być również odpisy amortyzacyjne.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o CIT,

Oznacza to, że wymienione w pkt 1-3 powyższej regulacji środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

 1) zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

 2) stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o CIT,

 3) są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

 4) przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – to podatnik samodzielnie decyduje o tym, jak długo będzie używany dany składnik,

 5) są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

 6) nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o CIT.

Środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne, umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do treści art. 16i ust. 1 ustawy o CIT,

W tym miejscu wskazać należy, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1864) będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 773).

Klasyfikacja Środków Trwałych (dalej: „KŚT”) jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt – obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Należy jednak zauważyć, że zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji. Obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego do odpowiedniej grupy KŚT spoczywa na podmiocie gospodarczym. Wynika to z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11). W przypadku trudności w ustaleniu właściwej klasyfikacji, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do odpowiedniego Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

W opisie stanu faktycznego wskazali Państwo, że Wspólnicy podjęli decyzję o rozszerzeniu dotychczasowej działalności Spółki (…).

W tym celu Spółka przeprowadziła inwestycję budowlaną, polegającą na przebudowie i rozbudowie budynku (…).

W zakres inwestycji wchodzą następujące główne instalacje:

1) instalacja c.o., c.w.u. i ciepła technologicznego,

2) instalacja wentylacji mechanicznej i klimatyzacji,

3) instalacja kotłowni gazowej wraz z instalacją gazową.

Wskazali Państwo również, że ww. instalacje jako urządzenia techniczne, stanowią kompleksowe środki trwałe z grupy 6 Klasyfikacji Środków Trwałych, są kompletne, zdatne do użytku i dają się wyodrębnić ( zostały wykonane w szachtach pionowych, kanałach poziomych pod stropem, w sufitach powieszanych na ścianach), można je zdemontować bez naruszenia konstrukcji budynku i bez uszkodzenia urządzeń stanowiących jej elementy składowe. Ponadto, inwestycja polegająca na przebudowie i rozbudowie budynku (…) została dopuszczona przez Powiatowego Państwowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w (…) do użytkowania we wrześniu 2023 roku, a opisane we wniosku instalacje wraz z osprzętem, przewodami i elementami dodatkowymi, będą eksploatowane w działalności gospodarczej Spółki w okresie dłuższym niż rok.

Przenosząc cytowane wyżej przepisy na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że skoro:

 1) opisane w stanie faktycznym instalacje stanowiące własność Spółki są wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą,

 2) przewidywany okres używania ww. składników majątkowych jest dłuższy niż rok,

 3) przedmiotowe instalacje stanowią kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używaniaurządzenia,

 4) z uwagi na sposób montażu tych urządzeń i instalacji nie są one trwale związane z budynkiem, gdyż każde z nich można odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku (w ich skład wchodzą wszystkie elementy i urządzenia konieczne i niezbędne do działania zgodnie z ich przeznaczeniem),

to zgodzić należy się z Państwem, że opisane w stanie faktycznym instalacje (tj. instalacja c.o., c.w.u. i ciepła technologicznego, instalacja wentylacji mechanicznej i klimatyzacji, instalacja kotłowni gazowej wraz z instalacją gazową) składające się z urządzeń technicznych oraz łączących je przewodów, okablowania, kanałów, szachtów, osprzętu (zaworów, złączek, łączników różnego typu) oraz innych elementów wyposażenia i innych części składowych tych instalacji, stanowią odrębne środki trwałe od rozbudowanego i przebudowanego budynku (…), podlegające amortyzacji podatkowej zgodnie ze stawkami określonymi w załączniku nr 1 do ustawy o CIT.

Zatem, Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

  - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

  - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

  - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).