Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na rozliczenia wynikające z umowy zawartej pomiędzy leasingodawcą i importerem.

Interpretacja indywidualna                         – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

28 grudnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej m.in. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na rozliczenia wynikające z umowy zawartej pomiędzy Spółką Finansującą i Importerem.

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem wspólnym:

1.Zainteresowany będący stroną postępowania:

X Sp. z o.o.

2.Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

Y Oddział w Polsce

Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Uwagi wstępne

Na wstępie Wnioskodawcy wskazują, że w przeszłości otrzymali następujące interpretacje indywidualne w odniesieniu do rozliczeń, będących przedmiotem wniosku:

• interpretacja indywidualna z dnia 4 kwietnia 2017 r., nr 1462-IPPP3.4512.108.2017.1.RD, w której organ podatkowy uznał, że rozliczenia pomiędzy Wnioskodawcami podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT (do której to interpretacji indywidualnej, pomimo, że stanowisko Wnioskodawców zostało uznane za nieprawidłowe, Wnioskodawcy się zastosowali);
• interpretacja indywidualna z dnia 27 września 2017 r., nr 0114-KDIP1-3.4012.231. 2017.2.KC, w której organ podatkowy potwierdził prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z przeprowadzanymi rozliczeniami;
• interpretacja indywidualna z dnia 6 października 2017 r., nr 0114-KDIP2-2.4010.111. 2017.3.SO, w której organ interpretacyjny uznał stanowisko Wnioskodawców za nieprawidłowe. Następnie na podstawie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjny w Warszawie z dnia 27 września 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 4137/17 uchylono zaskarżoną interpretację indywidualną, a wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: „NSA”) z dnia 23 listopada 2021 r., sygn. akt II FSK 507/19 oddalono skargę kasacyjną organu podatkowego. Tym samym, w wyniku ponownego rozstrzygnięcia sprawy, 30 marca 2022 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał stanowisko Wnioskodawców za prawidłowe. Interpretacja dotyczyła możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z przeprowadzanymi rozliczeniami.

Wnioskodawcy zamierzają wprowadzić zmiany do istniejącego modelu sprzedaży (przedstawionego w uzyskanych i wymienionych wyżej interpretacjach indywidualnych). Zmiana będzie sprowadzała się do tego, że X Sp. z o.o. (dalej: „X”, „Spółka Finansująca”) zamiast nabywania od dealerów pojazdów marki (…) i (…), którzy z kolei nabywają pojazdy od Y Oddział w Polsce, dalej: „Importer”) planuje nabywać pojazdy bezpośrednio od Importera. Zmiany będą wprowadzane stopniowo i w pierwszej kolejności będą dotyczyły pojazdów marki (…), by następnie objąć swoim zakresem również pozostałe pojazdy.

Z uwagi, że zmiana modelu nabywania pojazdów przez X Sp. z o.o. spowoduje utratę ochrony wynikającej z interpretacji indywidualnych, Wnioskodawcy po raz kolejny występują o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej konsekwencji podatkowych, wynikających z umowy rozliczenia szacowanej wartości sprzedaży pojazdów po zakończeniu umowy leasingu/ najmu (o której mowa poniżej).

Y Oddział w Polsce jest wyłącznym importerem samochodów osobowych marki (…) i (…) na terytorium Polski. X Sp. z o.o. zajmuje się m.in. udostępnianiem pojazdów na podstawie umów leasingu lub najmu (finansowanie).

Do tej pory, w przypadku korzystania przez klienta z pojazdów na podstawie umowy leasingu lub najmu, klient składał odpowiednie zamówienie na pojazd o wybranej specyfikacji przez dealera lub bezpośrednio w Spółce Finansującej, która nabywała od dealera dany pojazd by następnie oddać go do używania klientowi. W planowanym, nowym modelu sprzedaży, po złożeniu zamówienia przez klienta, Spółka Finansująca będzie nabywać pojazdy bezpośrednio od Importera.

W celu zwiększenia dostępności leasingu operacyjnego/najmu pojazdów marki (…) i (…) oraz wypracowania/zwiększenia lojalności klientów do marki (…) i (…), a w konsekwencji, zwiększenia sprzedaży pojazdów po stronie Importera, Importer oraz Spółka Finansująca zawarły umowę dotyczącą rozliczenia szacowanej wartości sprzedaży pojazdów marki (…) i (…) po zakończeniu umowy leasingu/najmu (dalej „Umowa”). Przedmiotowa Umowa, w odpowiednio zmienionej wersji, będzie również obowiązywała w nowym modelu sprzedaży.

Sposób szacowania wartości sprzedaży pojazdów na podstawie Umowy

Zgodnie z planowanymi postanowieniami Umowy, Importer oraz Spółka Finansująca ustalają podstawową szacowaną wartość końcową pojazdu („podstawowa wartość rezydualna”), która powinna zostać osiągnięta w wyniku sprzedaży pojazdu przez Spółkę Finansującą po zakończeniu trwania umowy leasingu/najmu. Dla każdej umowy pozostaje ona stała przez cały okres obowiązywania (chyba, że dochodzi do modyfikacji umowy).

Podstawowa wartość rezydualna szacowana jest na podstawie danych/wycen statystycznych, kalkulowanych przez niezależne podmioty zajmujące się profesjonalną wyceną rynkową wartości samochodów nowych oraz używanych, a także części do nich. Spółka Finansująca i Importer bazują na wycenach przygotowywanych przez zewnętrzne podmioty. Przedmiotowe wyceny kalkulowane są w oparciu m.in. o markę, model, rocznik, typ silnika i jego pojemność, rodzaj wyposażenia pojazdu. Tym samym, nie są to wyceny indywidualne konkretnego pojazdu, lecz pewnej grupy pojazdów spełniających określone parametry. Wyceny te prezentują pewien przedział cenowy, a nie konkretnie określoną wartość.

Następnie, uzyskana od podmiotu zewnętrznego wycena statystyczna pojazdów, na dalszym etapie może być modyfikowana przez Spółkę Finansującą i Importera poprzez czynniki jakościowe i ilościowe takie jak m.in. wartość końcowa opcjonalnego wyposażenia, średnie koszty remarketingu (tj. sprzedaży pojazdów na rynku) czy średni dodatkowy przychód wynikający ze sprzedaży pojazdów w kanałach o wyższej marży (np. kanał sprzedaży detalicznej).

Wyjątkowo mogą zdarzyć się sytuacje, gdzie z uwagi na dodatkowe/niestandardowe okoliczności faktyczne część czynników i modyfikacji może dotyczyć wybranej grupy pojazdów. Przykładem takich niestandardowych okoliczności faktycznych może być:

(i)zróżnicowanie szacowanej wartości końcowej pojazdów ze względu na rodzaj silnika (diesel lub silnik benzynowy)

(ii)koncentracja danego modelu pojazdu, którego wysoka dostępność może doprowadzić do obniżenia ceny danego pojazdu.

Dodatkowo, ze względów konkurencyjnych lub marketingowych Importer i Spółka Finansująca mogą uruchomić programy wsparcia sprzedaży poprzez ustalenie umownej wartości końcowej pojazdu („umowna wartość rezydualna”) wyższej niż podstawowa wartość rezydualna. Umowna wartość rezydualna uwzględnia aspekty handlowe i jest dostosowana do strategii sprzedaży Spółki Finansującej i Importera. Wówczas, podmiot narzucający wyższą umowną wartość rezydualną będzie ponosił ryzyko związane z brakiem osiągnięcia zakładanej ceny sprzedaży.

Na potrzeby poniższego opisu sposobu rozliczeń należy przyjąć, że jeśli Strony nie zdecydują się ustalić umownej wartości rezydualnej, to wówczas umowna wartość rezydualna jest równa wysokości podstawowej wartości rezydualnej.

Sposób rozliczeń

a.Rozliczenie w przypadku zysku

W przypadku sprzedaży pojazdu przez Spółkę Finansującą po cenie wyższej niż umowna wartość rezydualna (przychody netto ze sprzedaży są wyższe niż umowna wartość rezydualna), zysk stanowiący różnicę pomiędzy ceną sprzedaży a wartością umownej wartości rezydualnej, zostanie podzielony pomiędzy Spółkę Finansującą i Importera w podziale 50%/ 50%.

b.Rozliczenie w przypadku sprzedaży za podstawową wartość rezydualną

W przypadku braku ustalenia umownej wartości rezydualnej i sprzedaży pojazdu przez Spółkę Finansującą za podstawową wartość rezydualną, pomiędzy stronami Umowy nie dochodzi do żadnych rozliczeń.

c.Rozliczenie w przypadku straty

W przypadku, gdy cena sprzedaży pojazdu będzie niższa niż umowna wartość rezydualna, ale wyższa niż podstawowa wartość rezydualna:

• strata w wysokości różnicy pomiędzy umowną wartością rezydualną a przychodami ze sprzedaży zostanie poniesiona przez podmiot (Spółkę Finansującą lub Importera), który ustalił umowną wartość rezydualną,
• w przypadku, gdy obie strony (Spółka Finansująca i Importer) ustaliły umowną wartość rezydualną, strata zostanie pokryta proporcjonalnie przez oba podmioty.

W przypadku, gdy cena sprzedaży pojazdu będzie niższa niż podstawowa wartość rezydualna:

• strata w postaci różnicy pomiędzy ceną sprzedaży a podstawową wartością rezydualną do wysokości 1% poniżej szacowanej wartości końcowej (strata rynkowa do wysokości 1% jest mierzona jako jeden procent sugerowanej ceny detalicznej, którą producent podaje na rynek jako sugerowaną cenę bazową) łącznie z dodatkowymi opcjami zamówionymi przez klienta w momencie konfiguracji/zamawiania pojazdu) - będzie poniesiona w całości przez Spółkę Finansującą,
• strata w postaci różnicy pomiędzy ceną sprzedaży a podstawową wartością rezydualną (jeśli strata przekracza 1%) zostanie poniesiona proporcjonalnie w podziale 50%/ 50% przez oba podmioty.

W efekcie realizacji Umowy, pomiędzy Importerem a Spółką Finansującą może dochodzić do następujących przepływów pieniężnych:

• Spółka Finansująca będzie wypłacała Importerowi 50% zysku obliczonego jako różnica pomiędzy umowną wartością rezydualną a rzeczywistą ceną sprzedaży (wówczas gdy cena sprzedaży przekroczy umowną wartość rezydualną pojazdu na koniec umowy leasingu); oraz
• Importer będzie wypłacał Spółce Finansującej 50% straty obliczonej jako różnica pomiędzy podstawową wartością rezydualną pojazdu a rzeczywistą ceną sprzedaży (wówczas gdy cena sprzedaży będzie poniżej podstawowej wartości rezydualnej pojazdu na koniec umowy leasingu, jeśli strata przekracza 1%). Dodatkowo, Importer wypłaci Spółce Finansującej kwotę straty z tytułu ustalenia przez Importera umownej wartości rezydualnej powyżej rzeczywistej ceny sprzedaży.

W wyniku zawartej Umowy, Spółka Finansująca może zaoferować potencjalnym klientom atrakcyjne warunki leasingu/najmu pojazdów (…) i (…) (niższe raty). Jednocześnie, z uwagi na konkurencyjnie skalkulowane raty leasingu/najmu, cena wykupu pojazdu po zakończeniu umowy leasingu będzie stosunkowo wysoka dla dotychczasowego korzystającego przez co najprawdopodobniej nie nabędzie on używanego pojazdu, lecz zostanie on sprzedany podmiotowi trzeciemu po wartości rynkowej. Z drugiej strony, niskie raty leasingu/najmu mają skłonić dotychczasowych korzystających do zawarcia nowej umowy leasingu na kolejny pojazd (…) lub (…). W konsekwencji, zawarta Umowa ma wpływ zarówno na zwiększenie atrakcyjności oferty Spółki Finansującej, jak i zwiększa sprzedaż pojazdów po stronie Importera.

Przedmiotowa Umowa, poza określeniem sposobu rozliczenia wartości sprzedaży pojazdów marki (…) i (…) po zakończeniu umowy leasingu/najmu, nie nakłada na strony żadnych innych obowiązków.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawcy chcieliby potwierdzić konsekwencje podatkowe w podatku VAT oraz CIT, wynikające z powyższych rozliczeń.

Pytania

1.Czy rozliczenia pomiędzy Importerem a Spółką Finansującą polegające na wypłacie lub otrzymaniu różnicy pomiędzy szacowaną wartością przedmiotu leasingu a rzeczywistą ceną sprzedaży, będą stanowić wynagrodzenie za świadczoną usługę i w konsekwencji, będą podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT?

2.Czy nabywcy usług opisanych w zdarzeniu przyszłym (tj. Spółce Finansującej bądź Importerowi - w zależności od tego kto będzie usługobiorcą) będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących ich wykonanie?

3.Czy nabywca usług opisanych w zdarzeniu przyszłym (tj. Spółka Finansująca bądź Importer – w zależności od tego kto będzie usługobiorcą) będzie mógł zaliczyć wydatki poniesione na nabycie tych usług do kosztów uzyskania przychodów?

Przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia jest odpowiedz na pytania Nr 3 dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie pytania Nr 1 i 2 dotyczących podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 3

Zdaniem Wnioskodawców, nabywca usług opisanych w stanie faktycznym (tj. Spółka Finansująca bądź Importer - w zależności od tego kto jest usługobiorcą) będzie mógł zaliczyć wydatki poniesione na nabycie tych usług do kosztów uzyskania przychodów.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawców

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów”.

Stosownie do powyższej regulacji, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, z wyjątkiem zastrzeżonych w ustawie (wskazanych enumeratywnie w art. 16 ust. 1 ustawy CIT), stanowią koszty podatkowe, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Ponadto należy podkreślić, że dany wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tytułu prowadzonej działalności. Jak wskazał NSA w wyroku z dnia 2 grudnia 2005 r. o sygn. akt II FSK 11/05 „stosownie do treści tego przepisu kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, tzn. z istniejącym po stronie podatnika zamiarem uzyskania lub powiększenia sumy przychodów w wyniku poniesienia tych wydatków (...). Związek przyczynowy występować musi pomiędzy poniesionym kosztem a przychodem osiągniętym lub zamierzonym i nieosiągniętym, i w tym znaczeniu wchodzi w grę także kryterium obiektywne pozwalające na ocenę czy konkretny koszt jest - lub może być przydatny  z punktu widzenia celu, o jakim mowa wyżej (...). Podkreślić także należy, iż decydującego znaczenia nie będzie miało ani to, czy nastąpiło faktyczne osiągnięcie lub zwiększenie przychodów, ani rozmiar takiego zwiększenia. Do kosztów uzyskania przychodów zakwalifikowane mogą być koszty poniesione przez podatnika w przypadku, gdy stwierdzono uzyskanie przychodów w rozmiarze nieodpowiadającym gospodarczej istocie przedsięwzięcia, w tym np. przychodów w wysokości mniejszej, a nawet niewspółmiernie mniejszej, od poniesionych nakładów. Zasadniczo błędne byłoby odtwarzanie związku pomiędzy wydatkami a rzeczywiście uzyskanymi przychodami, istotny jest związek pomiędzy kosztem poniesionym a celem (projekcją) uzyskania przychodu”.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawców wydatki związane z czynnościami podejmowanymi przez Wnioskodawców w ramach Umowy, spełniają warunki uznania ich za koszt uzyskania przychodu na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy CIT. Z całą pewnością wydatki te pozostają w związku z przychodem, gdyż wpływają z jednej strony na atrakcyjność oferty usług leasingu/najmu świadczonych przez Spółkę Finansującą, z drugiej natomiast przekładają się na zwiększenie sprzedaży po stronie Importera.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawców, nabywca usług opisanych w zdarzeniu przyszłym (tj. Spółka Finansująca bądź Importer - w zależności od tego kto jest usługobiorcą) będzie mógł zaliczyć wydatki poniesione na nabycie tych usług do kosztów uzyskania przychodów.

Prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z przedmiotowymi rozliczeniami zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej z dnia 6 października 2017 r., nr 0114-KDIP2-2.4010.111.2017.3.SO (winno być: z dnia 30 marca 2022 r., nr 0114-KDIP2-2.4010.111.2017.13.S/SO/AG).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy koszt poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie

w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16. ust. 1 ustawy o CIT.

Zasadnicze znaczenie dla dokonania oceny możliwości zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodu będzie miało określenie, czy są one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, co wynika wprost z normy art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt nie wymienienia określonego wydatku w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie może przesądzać automatycznie o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest wykazanie związku ponoszonych kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Do pierwszej z wymienionych kategorii należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami to natomiast takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów.  Koszty pośrednie to przede wszystkim koszty ogólnego zarządu, związane z zapewnieniem funkcjonowania przedsiębiorstwa, takie jak: koszty obsługi administracyjnej, księgowej czy prawnej, koszty działań promocyjnych, wydatki na składki na ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej czy też koszty mediów.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Importer (Y Oddział w Polsce) oraz Spółka Finansująca (X Sp. z o.o.) zawarły umowę dotyczącą rozliczenia szacowanej wartości sprzedaży pojazdów marki (…) i (…) po zakończeniu umowy leasingu/najmu (dalej „Umowa”).

Zgodnie z planowanymi postanowieniami Umowy, Importer oraz Spółka Finansująca ustalają podstawową szacowaną wartość końcową pojazdu („podstawowa wartość rezydualna”), która powinna zostać osiągnięta w wyniku sprzedaży pojazdu przez Spółkę Finansującą po zakończeniu trwania umowy leasingu/najmu.

Importer i Spółka Finansująca mogą uruchomić programy wsparcia sprzedaży poprzez ustalenie umownej wartości końcowej pojazdu („umowna wartość rezydualna”) wyższej niż podstawowa wartość rezydualna. Umowna wartość rezydualna uwzględnia aspekty handlowe i jest dostosowana do strategii sprzedaży Spółki Finansującej i Importera. Podmiot narzucający wyższą umowną wartość rezydualną będzie ponosił ryzyko związane z brakiem osiągnięcia zakładanej ceny sprzedaży.

W efekcie realizacji Umowy, pomiędzy Importerem a Spółką Finansującą może dochodzić do następujących przepływów pieniężnych:

• Spółka Finansująca będzie wypłacała Importerowi 50% zysku obliczonego jako różnica pomiędzy umowną wartością rezydualną a rzeczywistą ceną sprzedaży (wówczas gdy cena sprzedaży przekroczy umowną wartość rezydualną pojazdu na koniec umowy leasingu); oraz
• Importer będzie wypłacał Spółce Finansującej 50% straty obliczonej jako różnica pomiędzy podstawową wartością rezydualną pojazdu a rzeczywistą ceną sprzedaży (wówczas gdy cena sprzedaży będzie poniżej podstawowej wartości rezydualnej pojazdu na koniec umowy leasingu, jeśli strata przekracza 1%). Dodatkowo, Importer wypłaci Spółce Finansującej kwotę straty z tytułu ustalenia przez Importera umownej wartości rezydualnej powyżej rzeczywistej ceny sprzedaży.

Kwestią budzącą Państwa wątpliwości jest możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wywiązanie się z Umowy, tj. kwot przekazywanych odpowiednio Spółce Finansującej przez Importera lub Importerowi przez Spółkę Finansującą w ramach podziału różnicy na sprzedaży (zysk lub strata) we wskazanych powyżej proporcjach.

Analizując możliwość zaliczenia jakiegokolwiek wydatku do kosztów uzyskania przychodów, należy mieć na względzie, że podatnik, uznając wydatek za koszt podatkowy odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Po dokonaniu analizy treści wniosku należy stwierdzić, że organ podziela stanowisko przedstawione przez Zainteresowanych. Wydatki ponoszone odpowiednio przez Importera lub Spółkę Finansującą na wywiązanie się z Umowy mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów tych podmiotów.

Należy zauważyć, że – jak sami Państwo wskazują we wniosku - zawarcie umowy z Importerem, co do ostatecznego rozliczenia sprzedaży samochodu spowodowana jest niższymi ratami leasingu w trakcie jego trwania, co stanowi zachętę dla klientów dla zawierania umowy w formule niskich rat leasingowych. Z kolei wysoki wykup ma zniechęcać klientów do wykupu samochodu i tym samym zachęcać do zawarcia nowej umowy leasingowej z niskimi ratami w trakcie jej trwania. To z kolei zwiększy przychody z usług leasingu. Zatem na tym etapie wystąpi związek ponoszonych kosztów z przychodami.

Ponadto, przedstawiona przez Zainteresowanych formuła prowadzonej działalności i ponoszone przez Państwa wydatki, poza związkiem ze wzrostem przychodów związanych z zawieraniem umów leasingowych, mają też związek z przychodami powiązanymi ze sprzedażą ostateczną samochodów leasingowych. W wyniku ostatecznego rozliczania się z Importerem Spółka Finansująca uzyskuje z jednej strony przychody związane ze sprzedażą samochodów po cenie wyższej niż zakładana, w formule podziału zysku 50%/50%. Z kolei w przypadku straty ponosi koszty w tej samej formule 50%/50% (z uwzględnieniem warunków dotyczących rozliczenia straty ustalonych w Umowie). Związek ww. kosztów z przychodem jest oczywisty, bowiem wydatki te mogą przyczynić się do wzrostu przychodów. Skoro zatem mogą przyczynić się do wzrostu przychodów to są kosztem jego uzyskania. Ponadto koszty te spełniają warunki ustawowe, tj. zostały poniesione przez Zainteresowanych, są definitywne, pozostają w związku z prowadzoną przez Państwa działalnością gospodarczą, poniesione zostały w celu uzyskania (w tym zwiększenia) przychodów, zostały właściwe udokumentowane i nie znajdują się w katalogu wydatków z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W konsekwencji, nabywca usług opisanych w zdarzeniu przyszłym, tj. Spółka Finansująca bądź Importer – w zależności od tego kto będzie usługobiorcą – będzie mógł zaliczyć wydatki poniesione na nabycie tych usług do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym, Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z  29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Zainteresowany będący stroną postępowania ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 w zw. z art. 14r ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).