Czy Spółka ma obowiązek pobrania podatku u źródła od kwot przekazywanych na rzecz Producenta i Dystrybutora na podstawie umów pośrednictwa i umów licencyjnych oraz czy będzie zobowiązana do realizacji innych obowiązków określonych w art. 26 ustawy o CIT, w tym w szczególności do uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej nierezydenta oraz przesłania informacji, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT (tj.: IFT-2/IFT-2R)

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 grudnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy:

1.   Spółka ma obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, od kwot przekazywanych na rzecz Producenta na podstawie Umów pośrednictwa 1 oraz kwot przekazywanych na rzecz Dystrybutora pośredniczącego na podstawie Umów pośrednictwa 2;

2.   Spółka ma obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, w związku z dokonywaniem płatności na rzecz nierezydentów z tytułu nabycia ograniczonej licencji na korzystanie z programu komputerowego w celu prowadzenia działalności gospodarczej na podstawie zawieranych Umów licencyjnych;

3.   Spółka, dokonując płatności, o których mowa w pytaniu nr 1 i 2 na rzecz nierezydentów, będzie zobowiązana do realizacji innych obowiązków określonych w art. 26 ustawy o CIT, w tym w szczególności do uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej nierezydenta oraz przesłania danemu nierezydentowi i właściwemu organowi podatkowemu informacji, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT (tj.: IFT-2/IFT-2R).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Spółka Akcyjna (dalej również jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką kapitałową będącą polskim rezydentem podatkowym, prowadzącą działalność gospodarczą polegającą m.in. na świadczeniu usług internetowych (tj. usług świadczonych drogą elektroniczną), w tym w szczególności w zakresie świadczenia usług tzw. hostingu serwisów internetowych, poczty elektronicznej oraz udostępniania aplikacji biznesowych przez Internet.

W ramach swojej działalności, Wnioskodawca dokonuje dostaw dedykowanych rozwiązań informatycznych dla klientów, oraz pośrednictwa w sprzedaży licencji na oprogramowanie swoich partnerów biznesowych. W związku z realizowaną działalnością Spółka dokonuje oraz będzie dokonywać w przyszłości wypłat należności z tytułu zawieranych umów na rzecz podmiotów nieposiadających na terytorium RP siedziby ani zarządu w świetle art. 3 ustawy o CIT.

W ramach prowadzanej działalności gospodarczej Spółka zawiera oraz w przyszłości może zawierać:

1. Umowy pośrednictwa w sprzedaży licencji producenta (którym nie jest Wnioskodawca) zakupywane bezpośrednio od producenta (dalej: „Umowy pośrednictwa 1”).

W ramach tej współpracy, Spółka występuje w roli dystrybutora (dalej: „resellera”) oprogramowania danego producenta. Wnioskodawca pełni na gruncie tych umów funkcję pośrednika pomiędzy właścicielem oprogramowania (licencjodawcą, dalej: „Producent”) a klientem Spółki, który jest odbiorcą oprogramowania (licencjobiorcą). Stroną umowy licencyjnej z producentem jest klient Spółki, co oznacza, że Spółka pełni wyłącznie funkcję pośrednika w procesie sprzedaży. Spółka nie otrzymuje od Producenta żadnych licencji ani autorskich praw majątkowych do oprogramowania – konsekwentnie, Spółka nie udziela na rzecz swoich klientów licencji ani nie przenosi autorskich praw majątkowych w ramach realizacji przedmiotowej umowy.

Chociaż mogą wystąpić sytuacje, iż na gruncie umowy z konkretnym Producentem, Spółka ma prawo do ograniczonego korzystania m.in. z logotypów, nazwy czy znaków graficznych Producenta (pod warunkiem spełnienia określonych warunków), użytkowanie takie ma jedynie uboczny charakter i jego celem jest właściwe oznaczenie oferowanych produktów czy właściwe poinformowanie klienta.

Co do zasady, na gruncie Umów pośrednictwa 1, Spółka (jako reseller) wypłaca wynagrodzenie dla Producenta zgodnie z daną Umową, które stanowi część wynagrodzenia otrzymywanego przez resellera za sprzedane oprogramowanie i zwykle jest ustalane jako iloczyn wskazanej ceny za sprzedaną jednostkę oprogramowania, oraz liczby sprzedanych egzemplarzy przez resellera.

Producentem licencji, w odniesieniu do których Spółka pełni funkcję resellera, często są podmioty zagraniczne (tj. podmioty będące nierezydentami w rozumieniu ustawy o CIT).

Przykładowe umowy zawierane przez Spółkę to m.in.:

A.Umowa resellerska z A spółką prawa irlandzkiego z siedzibą w Irlandii

W ramach tej umowy, Producent upoważnia Spółkę do działania jako niezależny, niewyłączny sprzedawca i/lub dostawca produktów Producenta klientom Wnioskodawcy na określonym w umowie terytorium.

Produkty te obejmują m.in. usługi poczty internetowej (…), kalendarza (…), zarządzania kontaktami (…), narzędzia służące do tworzenia, edytowania, udostępniania, wspólnego opracowywania, rysowania i eksportowania dokumentów, arkuszy kalkulacyjnych, prezentacji i formularzy oraz dodawanie do nich treści (…), narzędzia służące do przechowywania danych w chmurze (…) oraz inne (…).

Na gruncie niniejszej umowy, Spółka ma prawo do sprzedawania lub dostarczania produktów Producenta do użytkowników końcowych (klientów Spółki) oraz innych autoryzowanych sprzedawców, samodzielnie lub w powiązaniu z własnymi lub innymi produktami związanymi z produktami Producenta.

Wnioskodawca podkreślił, że warunkiem świadczenia usługi jest zaakceptowanie przez klienta końcowego ogólnych warunków świadczenia usług Producenta. Ponadto, w ramach umowy, Spółka nie nabywa praw, licencji, tytułów ani uprawnień do sublicencjonowania oprogramowania Producenta. Stroną umowy licencyjnej jest jedynie Producent oraz ostateczny klient nabywający oprogramowanie za pośrednictwem Spółki.

B.Umowa resellerska z B spółką prawa irlandzkiego z siedzibą w Irlandii.

W ramach umowy, Spółka ma prawo do sprzedaży (dystrybucji) produktów Producenta klientom Spółki na określone w umowie terytorium. Umowa ma charakter niewyłączny, a Wnioskodawca może swobodnie używać, polecać lub wspierać inne oprogramowanie niż Producenta.

Produkty te obejmują produkty internetowe Producenta, w szczególności narzędzia do tworzenia, edytowania, udostępniania, wspólnego opracowywania, rysowania i eksportowania dokumentów, arkuszy kalkulacyjnych, prezentacji i formularzy oraz dodawanie do nich treści, narzędzia służące do przechowywania danych w chmurze oraz inne. W szczególności, tymi produktami są wszystkie produkty (…) dystrybuowane w modelu chmurowym (…).

Wnioskodawca podkreślił, że warunkiem świadczenia usługi jest zaakceptowanie przez klienta końcowego ogólnych warunków świadczenia usług Producenta. Ponadto, w ramach umowy, Spółka nie nabywa żadnych licencji, praw, tytułów ani uprawnień do sublicencjonowania oprogramowania Producenta. Stroną umowy licencyjnej jest jedynie Producent oraz ostateczny klient nabywający oprogramowanie za pośrednictwem Spółki.

2. Umowy pośrednictwa w sprzedaży licencji producenta (którym nie jest Wnioskodawca) zakupywane od innego dystrybutora (dalej: „Umowy pośrednictwa 2”).

W przypadku takich umów, Spółka występuje w roli resellera oprogramowania danego Producenta, które zakupuje jednak nie bezpośrednio od Producenta, ale od innego dystrybutora (dalej: „Dystrybutor pośredniczący”). Przystępując do takich umów Dystrybutor pośredniczący między Spółką a Producentem upoważnia Spółkę do działania jako niewyłączny sprzedawca produktów Producenta. Umowy zawarte z Dystrybutorami pośredniczącymi nie upoważniają Spółki do wykorzystywania produktów Producentów na własne potrzeby. Spółka nie otrzymuje również od Producenta ani Dystrybutora pośredniczącego żadnych licencji ani autorskich praw majątkowych do oprogramowania – konsekwentnie, Spółka nie udziela na rzecz swoich klientów licencji ani nie przenosi na klientów autorskich praw majątkowych w ramach realizacji przedmiotowych umów. Stroną umowy licencyjnej jest jedynie Producent oraz ostateczny klient nabywający oprogramowanie za pośrednictwem Spółki. Ponadto, Wnioskodawca nie jest upoważniony do zawierania umów ani dokonywania jakichkolwiek transakcji prawnych w imieniu Producenta czy Dystrybutora pośredniczącego. W analizowanym modelu współpracy Spółka pełni wyłącznie funkcje resellera, który działa we własnym imieniu i na własny rachunek. Niniejszy model współpracy może wynikać z preferencji Producenta do współpracy z jednym dystrybutorem, a nie kilkoma.

Podobnie jak w przypadku Umów pośrednictwa 1, także w zakresie Umów pośrednictwa 2 mogą wystąpić sytuacje, w których na gruncie umowy z konkretnym Producentem, Spółka ma prawo do ograniczonego korzystania m.in. z logotypów, nazwy czy znaków graficznych Producenta, użytkowanie jednak takie ma jedynie uboczny charakter i jego celem jest właściwe oznaczenie oferowanych produktów czy właściwe poinformowanie klienta.

Na podstawie Umów pośrednictwa 2, Spółka (jako reseller) wypłaca wynagrodzenie dla Dystrybutora pośredniczącego zgodnie z daną zawartą Umową, które stanowi część wynagrodzenia otrzymywanego przez resellera za sprzedane oprogramowanie i zwykle jest ustalane jako iloczyn wskazanej ceny za sprzedaną jednostkę oprogramowania oraz liczby sprzedanych egzemplarzy przez resellera.

Producentem licencji oraz Dystrybutorem pośredniczącym w analizowanym modelu będącym przedmiotem wniosku o interpretację są podmioty zagraniczne (tj. podmioty będące nierezydentami w rozumieniu ustawy o CIT).

Przykładowa umowa zawarta przez Spółkę to m.in.:

A.Umowa resellerska z C spółka prawa niemieckiego, z siedzibą w Niemczech.

W ramach tej umowy C jako Dystrybutor pośredniczący wyznacza Spółkę jako niewyłącznego partnera do nabywania i odsprzedaży produktów Producenta D (spółka prawa niemieckiego) klientom Wnioskodawcy na określone w umowie terytorium. Produkty te obejmują w szczególności licencje na oprogramowanie D typu end user niezależnie czy jest ono instalowane na urządzeniach klienta lub dostępne za pośrednictwem przeglądarki internetowej, w tym także wszelkie aplikacje. W celu nabycia produktów D Spółka składa natomiast zamówienia u Dystrybutora pośredniczącego, a nie bezpośrednio u Producenta.

Wnioskodawca podkreślił, że warunkiem nabycia licencji na oprogramowanie D jest zaakceptowanie przez klienta końcowego umowy licencyjnej użytkownika końcowego D (ang. End User License Agreement – EULA). Umowa EULA jest zawierana bezpośrednio między Producentem a klientem. Spółka nie jest stroną umowy EULA. Spółka nie może również modyfikować ani ingerować w jakąkolwiek część zapisów umowy EULA.

Umowa resellerska nie przyznaje Spółce żadnego tytułu ani prawa własności do produktów Producenta. Wnioskodawca nie jest również uprawniony do zawierania umów, ani dokonywania jakichkolwiek czynności prawnych w imieniu Dystrybutora pośredniczącego oraz Producenta. Spółka pełni funkcje resellera we własnym imieniu i na własny rachunek.

B.Umowa resellerska z E spółka prawa irlandzkiego z siedzibą w Irlandii, pierwotnie realizowana przez F spółkę prawa amerykańskiego.

Wnioskodawca zawarł umowę resellerską z F (spółka prawa amerykańskiego). F w ramach grupy kapitałowej przeniósł swoje prawa i zobowiązania na gruncie analizowanej umowy na E (spółkę prawa irlandzkiego) w wyniku czego stroną umowy dla Spółki stał się podmiot z Irlandii tj. E. E może być zarówno producentem produktów nabywanych przez Spółkę (Producent) do dalszej odsprzedaży jak i dystrybutorem pośredniczącym (Dystrybutor pośredniczący).

W ramach tej umowy, E upoważnia Spółkę do działania jako niezależny, niewyłączny sprzedawca i/lub dostawca produktów E klientom Wnioskodawcy na określone w umowie terytorium. Spółka pełni funkcje resellera we własnym imieniu i na własny rachunek.

Produkty te obejmują w szczególności produkty Producenta w postaci certyfikatów bezpieczeństwa (narzędzia poświadczającego wiarygodność domeny internetowej oraz jej właściciela), tj. certyfikatów SSL oraz produkty do elektronicznego podpisywania dokumentów.

Wnioskodawca podkreślił, że warunkiem świadczenia usługi jest zawarcie z klientem końcowym umowy abonenckiej, w ramach której klient akceptuje ogólne warunki świadczenia usług opublikowane na stronie grupy E – warunki Producenta. Ponadto, w ramach umowy, Spółka nie nabywa praw, licencji, tytułów ani uprawnień do sublicencjonowania oprogramowania Producenta.

Spółce udostępniana jest jedynie niewyłączna, nieprzenaszalna bez możliwości sublicencjonowania lub modyfikowania kodu źródłowego licencja na interfejs programistyczny, umożliwiający pobranie przez użytkownika certyfikatu bezpośrednio od Producenta (co stanowi jedynie czynność faktyczną użytkownika, natomiast sama licencja nie jest istotą umowy).

3. Umowy korzystania z oprogramowania na gruncie udzielonej Spółce licencji (dalej: „Umowy licencyjne”).

W ramach tego rodzaju umów, Wnioskodawca nabywa na własny rachunek oprogramowanie komputerowe. Korzystanie z oprogramowania przez Spółkę odbywa się na gruncie licencji na korzystanie z programu komputerowego. Wnioskodawca nie jest upoważniony do dalszej odsprzedaży licencji, udzielania dalszych sublicencji, gdyż na gruncie zawieranych Umów licencyjnych nie dochodzi do przeniesienia na Spółkę praw autorskich (i praw pokrewnych) do oprogramowania. W ramach przedmiotowych Umów, Wnioskodawca nabywa wąski zakres uprawnień, które sprowadzają się do użytkowania nabytego egzemplarza oprogramowania zgodnie z jego przeznaczeniem. Wnioskodawca korzysta z programów na swój własny użytek, do prowadzenia działalności gospodarczej oraz tworzenia produktów, które są przedmiotem sprzedaży klientom końcowym. Zgodnie z zawieranymi Umowami licencyjnymi, Wnioskodawca nie ma prawa i możliwości do modyfikowania, kopiowania, rozpowszechniania czy dalszego udostępniania programów innym podmiotom. Wnioskodawca przed rozpoczęciem korzystania z programu akceptuje postanowienia licencji dla użytkownika końcowego, która zawiera opisane powyżej ograniczenia w zakresie dalszego rozporządzania prawami do nabywanych licencji.

Stroną Umów licencyjnych zawieranych przez Spółkę są często podmioty zagraniczne (tj. podmioty będące nierezydentami w rozumieniu ustawy o CIT).

Przykładowe umowy zawierane przez Spółkę obejmują m.in.:

A.Umowa o współpracy pomiędzy Spółką a G spółką prawa angielskiego z siedzibą w Wielkiej Brytanii.

Na gruncie tej umowy, Spółka otrzymuje możliwość korzystania z rozwiązań informatycznych w postaci platformy stworzonej przez Producenta oraz otrzymywania regularnych usprawnień i aktualizacji tych rozwiązań.

Producent umieszcza (ang. deploy) platformę w ramach infrastruktury informatycznej Wnioskodawcy, natomiast Spółka we własnym imieniu oraz na własny rachunek świadczy usługi w oparciu o dostarczoną platformę swoim klientom końcowym.

Klienci, w celu uzyskania usługi, akceptują warunki świadczenia usług Spółki oraz regulamin produktu. W ramach umowy, Spółka otrzymuje ograniczone prawa do korzystania z licencji, natomiast wszystkie prawa autorskie i prawa pokrewne pozostają przy twórcy oprogramowania. Spółka nie nabywa w szczególności praw do modyfikowania, kopiowania, rozpowszechniania, ingerencji w licencjonowany kod w zakresie wykraczającym poza umieszczenie oprogramowania w infrastrukturze Spółki.

B.Umowa licencyjna z H spółką prawa francuskiego z siedzibą we Francji, pierwotnie realizowana przez I spółkę prawa francuskiego.

Wnioskodawca zawarł umowę na zakup licencji z I (spółka prawa francuskiego). W ramach działań restrukturyzacyjnych, na gruncie prawa francuskiego I została wniesiona w postaci wkładu majątkowego na rzecz J (również spółka prawa francuskiego). Następnie J zmieniła nazwę na H. W wyniku wyżej wskazanych działań H stał się stroną umowy dla Spółki pierwotnie zawartej z I.

Przedmiotem umowy jest oprogramowanie w postaci filtrów antyspamowych, które zainstalowane w ramach infrastruktury Wnioskodawcy ma służyć wzbogaceniu usług świadczonych przez Wnioskodawcę w ramach istniejących produktów (w szczególności usług poczty elektronicznej). W szczególności, oprogramowanie to służy zabezpieczeniu skrzynek mailowych oferowanych przez Spółkę swoim klientom przed niepożądanymi, niechcianymi lub niepotrzebnymi wiadomościami (tzw. spamem).

Oprogramowanie to jest elementem dalszej, kompleksowej usługi świadczonej przez Spółkę we własnym imieniu i na własny rachunek.

Klienci końcowi akceptują warunki świadczenia usług Spółki, określone dla jej produktu końcowego. Ochrona antyspamowa traktowana jest jako integralna i nieodłączna część funkcjonalności usług hostingowych. Opłata za wykorzystanie systemów ochrony antyspamowej jest wkalkulowana w cenę pakietów hostingowych. Wnioskodawca może wykorzystywać oprogramowanie antyspamowe tylko w zakresie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i tylko dla swoich klientów. Nie jest uprawniony do udzielania sublicencji.

Spółka uzyskała również interpretację indywidualną z dnia 21 grudnia 2010 r., nr ITPB3/423-506/10/AM, potwierdzającą, iż wypłata wynagrodzenia na rzecz I z tytułu używania oprogramowania antyspamowego nie generuje po stronie Wnioskodawcy obowiązku pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonywanych wypłat należności. Organ podatkowy wskazał w ww. interpretacji, że fakt, iż przedmiotowe oprogramowanie komputerowe jest używane przez Spółkę na potrzeby własne w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, bez możliwości jego wykorzystania na szerszym polu eksploatacji niż końcowy nabywca i użytkownik, skutkuje uznaniem, że wynagrodzenie wypłacane licencjodawcy nie stanowi należności licencyjnych.

Pytania

1.   Czy, mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka ma obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, od kwot przekazywanych na rzecz Producenta na podstawie Umów pośrednictwa 1 oraz kwot przekazywanych na rzecz Dystrybutora pośredniczącego na podstawie Umów pośrednictwa 2?

2.   Czy, mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka ma obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, w związku z dokonywaniem płatności na rzecz nierezydentów z tytułu nabycia ograniczonej licencji na korzystanie z programu komputerowego w celu prowadzenia działalności gospodarczej na podstawie zawieranych Umów licencyjnych?

3.   Czy, mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka, dokonując płatności, o których mowa w pytaniu nr 1 i 2 na rzecz nierezydentów, będzie zobowiązana do realizacji innych obowiązków określonych w art. 26 ustawy o CIT, w tym w szczególności do uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej nierezydenta oraz przesłania danemu nierezydentowi i właściwemu organowi podatkowemu informacji, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT (tj.: IFT-2/IFT-2R)?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy:

1.   Spółka nie ma obowiązku pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), od kwot przekazywanych na rzecz Producenta oraz Dystrybutora pośredniczącego na podstawie Umów pośrednictwa 1 oraz Umów Pośrednictwa 2;

2.   Spółka nie ma obowiązku pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, w związku z dokonywaniem płatności na rzecz nierezydentów z tytułu nabycia ograniczonej licencji na korzystanie z programu komputerowego w celu prowadzenia działalności gospodarczej na podstawie zawieranych Umów licencyjnych;

3.   Spółka nie jest zobowiązania do realizacji innych obowiązków określonych w art. 26 ustawy o CIT, w tym w szczególności do uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej nierezydenta oraz przesłania danemu nierezydentowi i właściwemu organowi podatkowemu informacji, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT (tj.: IFT-2 /IFT-2R) w odniesieniu do płatności, o których mowa w pytaniu nr 1 i 2.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, czyli ciąży na nich tzw. ograniczony obowiązek podatkowy.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa powyżej, uważa się w szczególności dochody (przychody) z wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład. Jednocześnie art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT stanowi, że dochodami (przychodami) takimi są również dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

W myśl art. 3 ust. 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4 tej ustawy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1)   z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2)   z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a)z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

– ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 tej ustawy przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zawarty w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT katalog świadczeń można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. Ogólna charakterystyka świadczeń o podobnym charakterze do świadczeń wymienionych wprost w ustawie o CIT została przedstawiona m.in. w wyroku NSA z 8 sierpnia 2023 r. sygn. akt II FSK 210/21. Zgodnie z tym wyrokiem, w aktualnym brzmieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT za świadczenia podobne należy uznać świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla tych wymienionych w przepisie, ale posiadające również elementy charakterystyczne dla innych od wymienionych. Dla uznania, że świadczenie niewymienione wprost w przepisie jest objęte jego zakresem, decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w tym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych.

Poprawna wykładnia pojęcia „świadczenie o podobnym charakterze” prowadzi zatem do wniosków, że świadczenie takie to nie każde świadczenie, ale tylko świadczenie równorzędne pod względem prawnym do (świadczeń) usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń.

Z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, wynika, że osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e (przepisy nieznajdujące zastosowania w niniejszej sprawie – w przypadku Wnioskodawcy), w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Biorąc pod uwagę brzmienie przytoczonych przepisów, w celu ustalenia, czy na Spółce ciąży obowiązek poboru podatku u źródła od wypłat dokonywanych na rzecz zagranicznych kontrahentów istotne jest ustalenie, czy wypłacane zagranicznemu kontrahentowi wynagrodzenie związane jest z wykonaniem przez Spółkę opisywanych uprzednio rodzajów usług wskazanych przez ustawodawcę w polskich regulacjach podatkowych.

Charakter nabywanych przez Wnioskodawcę usług należy zatem przeanalizować pod kątem możliwości ich przypisania do którejś z kategorii wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, w szczególności pkt 1 i pkt 2a, tj. w przypadku usług opisanych w stanie faktycznym (i zdarzeniu przyszłym – przyp. organu), w szczególności przychodów z: praw autorskich lub praw pokrewnych, lub z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.

W zakresie pytania nr 1

Odnosząc się do kwestii zawieranych przez Spółkę Umów pośrednictwa 1 oraz 2, Wnioskodawca pragnie wskazać, że zgodnie z definicją słownikową „pośrednictwo” to działalność określonej osoby mająca na celu porozumienie między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron (Słownik języka polskiego, PWN). Wśród wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT brak jest usług pośrednictwa.

Rozpatrując model współpracy Spółki z zagranicznymi kontrahentami na podstawie zawieranych Umów pośrednictwa 1 i 2 na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT należy przede wszystkim ustalić, czy wypłaty na jej gruncie nie dotyczą należności z tytułu praw autorskich i praw pokrewnych.

Zaznaczyć zatem należy, że na podstawie Umów pośrednictwa 1 oraz 2 na Wnioskodawcę nie są przenoszone jakiekolwiek prawa autorskie, bądź też prawa majątkowe, uprawniające go do rozpowszechniania, udzielania sublicencji innym podmiotom lub dokonywania zmian w oprogramowaniu. Wnioskodawca jedynie pośredniczy w sprzedaży licencji na oprogramowanie komputerowe, natomiast licencja na oprogramowanie udzielana jest odbiorcy ostatecznemu (klientowi Wnioskodawcy) bezpośrednio przez właściciela oprogramowania. Spółka nie nabywa ani nie udziela żadnych praw autorskich do oprogramowania w ramach zawartych Umów pośrednictwa 1 oraz 2. W związku z powyższym, na gruncie opisywanych Umów nie dochodzi do przeniesienia na Spółkę praw autorskich ani do przekazania praw do używania praw autorskich do oprogramowania. Ewentualne prawa w tym zakresie przyznawane są przez Producenta lub Dystrybutora pośredniczącego w postaci licencji jedynie ostatecznemu klientowi nabywającemu oprogramowanie za pośrednictwem Spółki.

Wnioskodawca przekazuje Producentowi bądź Dystrybutorowi pośredniczącemu wynagrodzenie jedynie za nabyte przez klientów za pośrednictwem Spółki oprogramowanie (będące produktem Producenta). Należy raz jeszcze podkreślić, iż analizowane opłaty nie stanowią wynagrodzenia za prawo autorskie lub korzystanie z praw autorskich, a jedynie odpowiednią cześć wynagrodzenia pobranego przez Spółkę od ostatecznych nabywców produktów. W tym miejscu należy zaznaczyć, że Spółka nie korzysta na gruncie Umów pośrednictwa 1 oraz 2 ze sprzedawanego oprogramowania, w szczególności nie instaluje go ani nie użytkuje – rola Spółki jest ograniczona do dystrybucji oprogramowania lub też pośrednictwa w nabywaniu oprogramowania przez lokalnych klientów Spółki

Na potwierdzenie swojego stanowiska, Spółka przytacza interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 marca 2019 r. sygn. 0114-KDIP2-1.4010.84.2019.1.MR w podobnym stanie faktycznym, gdzie organ stwierdza: „(...) wynagrodzenie przekazywane przez Wnioskodawcę właścicielowi programu komputerowego za nabyte klucze licencyjne, które są instalowane w sprzęcie komputerowym sprzedawanym następnie użytkownikom końcowym, nie będzie stanowić należności licencyjnych objętych dyspozycją art. 21 ustawy o CIT (…). Oznacza to, że w związku z przekazaniem takiej należności (wynagrodzenia) na rzecz irlandzkiego rezydenta podatkowego (właściciela programu komputerowego), Wnioskodawca nie będzie obowiązany do potrącenia od niego zryczałtowanego podatku dochodowego”.

Co istotne, Dyrektor KIS w przytoczonej interpretacji stwierdził również, że w przypadku pośrednictwa w sprzedaży oprogramowania nie dochodzi do przekazania licencji na użytkowanie praw autorskich: „Z powyższego wynika więc, że nie dochodzi także do przeniesienia autorskich praw majątkowych ani do przekazania licencji na użytkowanie praw autorskich do kluczy licencyjnych. Wnioskodawca jest jedynie dystrybutorem oprogramowania, nie jest natomiast licencjobiorcą dystrybuowanego oprogramowania (nie nabywa zatem też prawa do kopiowania, powielania, modyfikowania oprogramowania komputerowego)”.

Powyższe stanowisko Dyrektora KIS zostało potwierdzone także w innych interpretacjach dotyczących podobnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych, w tym m.in. w: interpretacji indywidualnej z 28 maja 2020 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.97.2020.1.SP; interpretacji indywidualnej z 10 marca 2021 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.17.2021.1.AT; interpretacji indywidualnej z 9 września 2022 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.380.2022.2.EJ, czy też interpretacji indywidualnej z 13 stycznia 2023 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.772.2022.1.AW.

Wnioskodawca podkreśla ponadto, że zajmowane przez niego stanowisko znajduje potwierdzenie w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD, który to jest bardzo istotnym źródłem wiedzy w zakresie zasad opodatkowania należności o charakterze transgranicznym, do których to odwołuje art. 21 ustawy o CIT. W treści tego dokumentu wskazuje się bowiem m.in., że umowy pomiędzy właścicielem praw autorskich do oprogramowania a pośrednikiem odpowiedzialnym za dystrybucję tego oprogramowania często przyznają pośrednikowi prawo do dystrybucji kopii programu bez prawa do jego powielania. W takich transakcjach prawa nabyte dotyczące rzeczonych praw autorskich są ograniczone do niezbędnego minimum umożliwiającego pośrednikowi dystrybucję kopii rzeczonego oprogramowania. W takich transakcjach dystrybutorzy płacą jedynie za nabycie kopii oprogramowania, a nie za korzystanie z praw autorskich do tego oprogramowania. Tym samym, w transakcji, w której dystrybutor dokonuje płatności za nabycie i dystrybucję kopii oprogramowania (bez prawa do jego powielania), prawa związane z czynnościami dystrybucji powinny zostać pominięte przy analizie charakteru tej transakcji dla celów podatkowych. Płatności w tego typu transakcjach będą traktowane jako zyski przedsiębiorstw zgodnie z art. 7 Modelowej Konwencji OECD. Jest tak niezależnie od tego, czy dystrybuowane kopie są dostarczane na nośnikach materialnych, dystrybuowane elektronicznie (bez prawa dystrybutora do powielania oprogramowania), czy też oprogramowanie podlega pewnym niewielkim modyfikacjom w celu jego instalacji (por.: akapit 14.4. Komentarza do Modelowej Konwencji OECD z 2017 r., s. 282).

Następnie, należy zaznaczyć, że z oczywistych względów świadczone przez Spółkę usługi pośrednictwa w sprzedaży oprogramowania komputerowego nie mieszczą się w wyznaczonych przez art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT usługach w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej.

W odniesieniu do art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT należy stwierdzić, że jego zakres przedmiotowy obejmuje przychody z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.

W ocenie Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie szczególnie istotne będzie wyjaśnienie znaczenia pojęć: „usług doradczych”, „usług reklamowych” oraz „usług badania rynku”. Przepisy ustawy o CIT nie definiują ww. pojęć. Wobec braku w ustawie definicji należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej tych pojęć.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN (sjp.pwn.pl), „doradczy” to „służący radą”, „doradzający”. Z kolei, „doradzać” to „udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie”. To znaczy, że usługi doradcze obejmują czynności polegające na wyrażaniu opinii w konkretnych kwestiach, nie obejmując jednocześnie usług polegających na faktycznym działaniu (wykonywaniu czynności). W konsekwencji należy uznać, że Wnioskodawca nie wypłaca Producentom i Dystrybutorom pośredniczącym należności z tytułu nabywania usług doradczych bądź świadczeń o podobnym charakterze, gdyż istotą rozliczeń na gruncie Umów pośrednictwa 1 oraz 2 jest jedynie przekazywanie przez Wnioskodawcę części wynagrodzenia dla Producenta lub Dystrybutora pośredniczącego pobranego od nabywców oprogramowania.

Nie można również powiedzieć, że Spółka dokonuje wypłat należności za usługi reklamowe. Przez „usługi reklamowe” rozumie się działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Istotą Umów pośrednictwa 1 i 2 jest umożliwienie Spółce dystrybucji oprogramowania wśród swoich klientów głównie na lokalnym rynku. Tym samym, nie można w analizowanej sytuacji mówić o nabywaniu przez Spółkę jakichkolwiek usług reklamowych, gdyż to de facto Spółka świadczy swoją usługę pośrednictwa sprzedaży na rzecz Producenta lub Dystrybutora pośredniczącego. Dodatkowo, fakt, iż Wnioskodawca na gruncie Umów pośrednictwa 1 lub 2 może być uprawniony do ograniczonego wykorzystania np. znaków graficznych Producenta, jest jedynie pochodną realizowanej umowy i służy prawidłowej realizacji czynności pośrednictwa (w tym odpowiedniego poinformowania klientów o nabywanym oprogramowaniu). W związku z tym należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie nabywa świadczeń reklamowych od podmiotu zagranicznego, co więcej, Spółka nie oczekuje od swoich kontrahentów żadnych działań o charakterze reklamowym lub marketingowym ani nie uiszcza z tego tytułu wynagrodzenia.

Na gruncie Umów pośrednictwa, Spółka nie otrzymuje również ani nie świadczy usług badania rynku. Zgodnie z definicją słownikową zwrot „badać” oznacza „poznawać coś za pomocą analizy naukowej” (Słownik języka polskiego, PWN 2012), pojęcie „rynek” odnosi się zaś do „całokształtu stosunków handlowych i gospodarczych”. Konsekwentnie „badanie rynku” oznacza „poznawanie całokształtu stosunków gospodarczych za pomocą analizy naukowej”. Natomiast, jak już wielokrotnie wspominano we wniosku, cel zawieranych Umów pośrednictwa 1 oraz 2 jest zgoła odmienny, a w ich ramach Spółka nie otrzymuje analiz związanych z badaniem rynku, na którym Wnioskodawca operuje.

Z oczywistych względów nie dochodzi również do operacji przetwarzania danych (w szczególności na gruncie Umów nie są świadczone usługi związane z tworzeniem baz danych, raportów czy formularzy), Spółka nie udziela ani nie uzyskuje ubezpieczeń, gwarancji, poręczeń ani świadczeń o podobnym charakterze.

Należności wynikające z zawieranych Umów pośrednictwa 1 i 2 nie odnoszą się również do usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu oraz świadczeń o podobnym charakterze. Spółka nie otrzymuje żadnych świadczeń mających na celu pozyskanie pracowników od innego podmiotu (w szczególności, zagranicznego kontrahenta Wnioskodawcy).

Podsumowując, czynności dystrybucyjne realizowane na gruncie Umów pośrednictwa 1 i 2 nie mogą zostać uznane za tożsame z celami usług wymienionych w otwartym katalogu świadczeń zawartym w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Usług pośrednictwa nie można zaliczyć także do „świadczeń o podobnym charakterze”, wymienionych w tym przepisie.

W rezultacie należy stwierdzić, iż płatności dokonywane przez Spółkę na gruncie Umów pośrednictwa 1 oraz 2 nie kwalifikują się do żadnej z kategorii wymienionych w treści art. 21 ust. 1 pkt 1-2a ustawy o CIT, jak również nie mają podobnego charakteru do świadczeń tam wymienionych. Konsekwentnie, realizowane na rzecz Producenta lub Dystrybutora pośredniczącego opłaty nie podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w tym przepisie, a co za tym idzie Spółka przy ich dokonywaniu nie jest zobowiązana do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego.

Stanowisko prezentowane przez Spółkę było w przeszłości prezentowane także w już wydanych interpretacjach indywidualnych. W szczególności, Wnioskodawca przytacza:

-     interpretację indywidualną Dyrektora KIS z 12 czerwca 2023 r., sygn. 0111-KDWB.4010.9.2023.1.HK, w której potwierdzono prawidłowość stanowiska zajmowanego przez wnioskodawcę, zgodnie, z którym: „Z uwagi na to, że Spółka jako dystrybutor w istocie nie korzysta w żaden sposób z praw autorskich do oprogramowania, poza zakresem niezbędnym dla przekazania ich klientowi, który jest użytkownikiem oprogramowania, to nie sposób uznać, aby wypłacane wynagrodzenie za nabycie licencji czy subskrypcji oprogramowania stanowiło należności licencyjne w rozumieniu artykułu 12 Konwencji Modelowej. W efekcie, wynagrodzenie wypłacane na rzecz dostawcy oprogramowania (w tym przypadku – Producenta) przez dystrybutora (tj. Wnioskodawcę) na gruncie PL-NL UPO powinno być kwalifikowane jako tzw. zyski przedsiębiorstw, opodatkowane wyłącznie w państwie rezydencji dostawcy. To z kolei oznacza brak możliwości objęcia takich wypłat dyspozycją art. 21 ust. 1 Ustawy CIT, a w konsekwencji brak obowiązku poboru podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 Ustawy CIT.”;

-     interpretację indywidualną Dyrektora KIS z 8 kwietnia 2022 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.40.2022.2.BJ, w której potwierdzono prawidłowość stanowiska zajmowanego przez wnioskodawcę, zgodnie, z którym: „Wnioskodawca jest zatem jedynie dystrybutorem licencji dla odbiorców końcowych (tzw. end-userów), którzy nabywają licencje na używanie oprogramowania/aplikacji na swoich urządzeniach, przeważnie przy użyciu klucza sprzętowego/loginu i hasła oraz linku do pobierania danych. Na Wnioskodawcę nie są przenoszone jakiekolwiek prawa autorskie, bądź też prawa majątkowe uprawniającego do rozpowszechniania, udzielania sublicencji innym podmiotom, czy dokonywania zmian w oprogramowaniu/aplikacjach. Mając powyższe na uwadze, w opinii Wnioskodawcy wynagrodzenie wypłacane przez niego na rzecz podmiotów zagranicznych z ww. tytułu nie ma charakteru należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 obydwu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., a w związku z tym nie podlega ono opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce. W konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku od przychodu uzyskiwanego z tego tytułu przez podmioty zagraniczne.”;

-     interpretację indywidualną Dyrektora KIS z 21 kwietnia 2022 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.91.2022.1.BJ, w której to organ podatkowy stwierdził, że: „Wnioskodawca pośredniczy jedynie w sprzedaży usługi SaaS polegającej na umożliwieniu dostępu do funkcjonalności oprogramowania X W. Wnioskodawca nie nabywa praw do modyfikacji oprogramowania, nie jest jego użytkownikiem, a jedynie pośredniczy w sprzedaży na rzecz zamawiającego. W ramach transakcji, nie zostaną przeniesione na Wnioskodawcę jakiekolwiek prawa autorskie, bądź też prawa majątkowe, uprawniające do rozpowszechniania, udzielania sublicencji innym podmiotom, dokonywania zmian w oprogramowaniu. Wnioskodawca nie ma prawa do korzystania z utworu. Ponadto, zamawiający w zamian za opłatę subskrypcyjną uzyskuje wyłącznie prawo do wykorzystania oprogramowania dla własnych potrzeb w ściśle określonym zakresie. Nie następuje przeniesienie autorskich praw majątkowych do oprogramowania ani praw do infrastruktury dostawcy tj. X. Zarówno Wnioskodawca, jak i zamawiający nie może modyfikować ani wyodrębniać udostępnionego mu oprogramowania, ani udostępniać go podmiotom trzecim w całości ani w części. (…) należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z pośrednictwem w sprzedaży usługi SaaS, polegające na umożliwieniu dostępu do funkcji realizowanych przez oprogramowanie X W. umieszczone na serwerach w chmurze, nie mieszczą się w katalogu świadczeń zawartych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciążą z tego tytułu obowiązki płatnika.”;

-     interpretację indywidualną Dyrektora KIS z 30 grudnia 2021 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.507.2021.1.BJ, w której potwierdzono prawidłowość stanowiska zajmowanego przez wnioskodawcę, zgodnie, z którym: „na podstawie Umowy dystrybucyjnej Wnioskodawca nie jest właścicielem Systemu ani żadnej jego części, nie ma też możliwości zmiany jakichkolwiek części Systemu bez pisemnej zgody Dostawcy (Umowa dystrybucji nie przewiduje przeniesienia praw autorskich ani licencji do Systemu na Spółkę, poza wspomnianymi powyżej raportami), należy uznać, iż Wnioskodawca nie jest także uprawniony do przeniesienia praw autorskich ani udzielenia sublicencji do Systemu na klientów końcowych. W rezultacie, na podstawie Umów na pakiety klienci końcowi uzyskują tzw. licencję end-user. (…) uzyskiwane przez Dostawcę Wynagrodzenie nie stanowi przychodów z należności licencyjnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT i w efekcie, Spółka nie jest obowiązana do pobrania podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.”;

-     interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 31 lipca 2017 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.111.2017.1.BJ, w której potwierdzone zostało stanowisko Wnioskodawcy: „działalność Wnioskodawcy polega na sprzedaży licencji na oprogramowanie komputerowe, które Wnioskodawca nabywa od kontrahenta mającego siedzibę na terytorium Francji w celu jego odsprzedaży. Nabywane od podmiotu francuskiego programy komputerowe wraz z licencjami przeznaczone są wyłącznie do dalszej odsprzedaży. (…) Płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta francuskiego z tytułu nabycia licencji do programów komputerowych nie są objęte art. 21 i 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do potrącania od tych płatności zryczałtowanego podatku dochodowego.”.

W zakresie pytania nr 2

Przenosząc uregulowania ustawy o CIT na grunt stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem zapytania nr 2, dotyczącego wypłacania zagranicznemu kontrahentowi wynagrodzenia za nabyte przez Spółkę na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej licencje, należy wskazać, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania są w szczególności przychody z tytułu praw autorskich i pokrewnych, w tym ze sprzedaży tych praw. W świetle przepisów, przedmiotem opodatkowania jest zarówno wynagrodzenie uiszczane tytułem licencji na oprogramowanie, jak i tytułem przeniesienia całości praw autorskich do tego oprogramowania.

Na gruncie polskich przepisów przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór), w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe) – art. 1 ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 1 ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2509).

W myśl art. 74 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy programy komputerowe, co do zasady, podlegają ochronie jak utwory literackie, natomiast ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, można uznać, że w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim – przedmiotem tego prawa są także oprogramowania.

W ocenie Wnioskodawcy wynagrodzenie, które wypłaca oraz będzie wypłacać z tytułu nabycia licencji do programów nie mieści się w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT z uwagi na fakt, że Wnioskodawca na podstawie nabytej licencji nie nabędzie praw do dokonywania jakichkolwiek modyfikacji programów, ani też dalszej ich odsprzedaży lub udzielania dalszych sublicencji. Należy zatem uznać, że Wnioskodawca w ramach rozpatrywanej transakcji nabędzie licencje typu end-user, co należy rozumieć jako nabycie egzemplarza programu komputerowego przez ostatecznego użytkownika (tzw. licencja użytkownika końcowego). W przypadku nabycia licencji typu end-user nie dochodzi do przeniesienia na nabywcę oprogramowania praw do używania praw autorskich (i praw pokrewnych). Nabywca tego typu oprogramowania nabywa bardzo wąski zakres uprawnień, które sprowadzają się do użytkowania nabytego egzemplarza oprogramowania zgodnie z jego przeznaczeniem.

Jak już wskazano, obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Na gruncie przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, nie obejmuje on jednak swoją dyspozycją Wnioskodawcy, gdyż należności wypłacane na gruncie Umów licencyjnych nie stanowią należności licencyjnych na podstawie ww. przepisów, w tym także na podstawie przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wnioskodawca nie nabywa licencji rozumianej jako prawo do rozporządzania programem komputerowym na polach eksploatacji wymienionych w art. 50 lub w art. 74 ust. 4 tejże ustawy, lecz wyłącznie prawo do korzystania z danego egzemplarza programu komputerowego. Sytuację tą można przyrównać do nabycia pojedynczego egzemplarza książki w księgarni: nabywca książki może z niej korzystać we własnym zakresie, jednakże nie może skopiować jej i sprzedawać kopii tej książki innym podmiotom, gdyż nie otrzymał na to licencji w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Innymi słowy, zakup egzemplarza w celu korzystania na własne potrzeby nie jest równoznaczny z udzieleniem licencji, czy też przeniesieniem praw autorskich w rozumieniu ustawy o prawie autorskim.

W świetle powyższego wskazać należy, że na podstawie zawieranych przez Wnioskodawcę Umów licencyjnych nie następuje przeniesienie praw autorskich do nabywanych produktów. Wnioskodawca nabywa licencję do używania konkretnego oprogramowania na własny użytek, w sposób niewątpliwie najbardziej powszechny w obrocie gospodarczym. Wnioskodawca przed rozpoczęciem korzystania z programu akceptuje postanowienia licencji użytkownika końcowego, która zawiera ograniczenia w zakresie dalszego rozporządzania prawami do nabywanych licencji stanowiące, że Wnioskodawca nie ma prawa i możliwości modyfikowania, kopiowania, rozpowszechniania czy dalszego udostępniania programów innym podmiotom. Podkreślenia wymaga, że Wnioskodawca na podstawie zawieranych Umów licencyjnych nabywa licencje na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej – oprogramowanie jest wykorzystywane w celu rozwijania, polepszania lub świadczenia usług przez Spółkę w swoim własnym imieniu, na własny rachunek. W szczególności, zawierane Umowy licencyjne nie dają Spółce praw do dalszej odsprzedaży, powielania, kopiowania, modyfikowania nabywanych produktów. Spółka występuje w tej sytuacji w charakterze końcowego użytkownika, gdyż nie posiada i nie nabywa na gruncie Umów licencyjnych praw autorskich lub pokrewnych do oprogramowania, a jedynie bardzo wąski zakres uprawnień, które sprowadzają się do użytkowania nabytego egzemplarza oprogramowania zgodnie z jego przeznaczeniem.

Wnioskodawca podkreśla dodatkowo, że zajmowane przez niego stanowisko również w tym zakresie znajduje potwierdzenie w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD. W treści tego dokumentu wskazuje się bowiem m.in., że udzielenie praw związanych z czynnościami powielania programu, jeżeli umożliwiają one jedynie efektywne działanie programu przez użytkownika, powinny być pomijane przy analizie charakteru transakcji dla celów podatkowych. Podobnie jest także w przypadku należności wynikających z umów zezwalających na tworzenie wielu kopii oprogramowania, które jednak są ograniczone wyłącznie do wykonania niezbędnych kopii potrzebnych do działania programu na komputerach lub w sieci użytkownika. Płatności w tego typu transakcjach powinny być traktowane jako przychód z zysków przedsiębiorstw zgodnie z art. 7 Modelowej Konwencji OECD. (por.: akapit 14 i 14.2 Komentarza do Modelowej Konwencji OECD z 2017 r., s. 281-282).

Co więcej, potwierdzenie stosowania koncepcji end-user w odniesieniu do nabywania ograniczonych licencji na używanie oprogramowania znajdujemy m.in. w ugruntowanej praktyce interpretacyjnej, w szczególności Wnioskodawca pragnie przywołać w tym zakresie:

-     interpretację indywidualną Dyrektora KIS z 9 sierpnia 2023 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.346.2023.1.AZ, w której to wskazano, że: „Jak wynika z wniosku Spółka nabywa/będzie nabywać w przyszłości od Dostawcy z Singapuru licencje na wykorzystanie na użytek własny Oprogramowania (tzw. licencje użytkownika końcowego). W ramach licencji nie nastąpi przeniesienie na Spółkę jakichkolwiek majątkowych praw autorskich do ww. Oprogramowania, Spółka nie będzie miała prawa do udzielania prawa do korzystania z autorskich praw majątkowych oraz do rozporządzania tymi licencjami, czy też dokonywania zmian w Oprogramowaniu. Zatem jak wcześniej wskazano zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji, zawartym w pkt 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. Wobec powyższego płatności dokonywane przez Państwa na rzecz Dostawcy z siedzibą w Singapurze nie stanowią należności licencyjnych. Oznacza to, że dokonując wypłaty takich należności nie są Państwo zobowiązani do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego.”;

-     interpretację indywidualną Dyrektora KIS z 16 lutego 2023 r., sygn. 0114-KDIP3-2.4011.1121.2022.4.JK3, w której to wskazano, że: „Spółka nabywa od nierezydentów licencje na wykorzystanie Oprogramowania na użytek własny, do prowadzenia działalności gospodarczej (licencje użytkownika końcowego tzw. end-user license). W ramach licencji nie zostaną przeniesione na Spółkę jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do ww. Oprogramowania, Spółka nie ma i nie będzie mieć prawa do udzielania dalszych licencji, ani do rozporządzania tymi licencjami czy też dokonywania zmian w Oprogramowaniu. Zatem jak wcześniej wskazano zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji, zawartym w pkt 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. W związku z powyższym, Spółka dokonując wypłaty należności na rzecz podmiotu zagranicznego nie będącego polskim rezydentem z tytułu nabycia licencji końcowego użytkownika na korzystanie z programu komputerowego nie jest zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od ww. płatności. Spółka nie musi w szczególności uzyskiwać od kontrahentów certyfikatów ich rezydencji podatkowej.”;

-     interpretację indywidualną Dyrektora KIS z 14 lutego 2022 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.574.2021.2.MKU, w której to potwierdzono stanowisko zajmowane przez Wnioskodawcę, zgodnie z którym: „W ocenie Wnioskodawcy, wynagrodzenie, które jest wypłacane z tytułu nabycia tzw. licencji end-user do programów nie mieści się w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, z uwagi na fakt, że Wnioskodawca na podstawie nabytej licencji nie nabędzie praw do dokonywania jakichkolwiek modyfikacji programów, ani też dalszej ich odsprzedaży lub udzielania dalszych sublicencji. Należy zatem uznać, że Wnioskodawca w ramach rozpatrywanej transakcji nabędzie licencje typu end-user, co należy rozumieć jako nabycie egzemplarza programu komputerowego przez ostatecznego użytkownika. W przypadku nabycia licencji typu end-user nie dochodzi do przeniesienia na nabywcę oprogramowania praw do używania praw autorskich (i praw pokrewnych). Nabywca tego typu oprogramowania nabywa bardzo wąski zakres uprawnień, które sprowadzają się do użytkowania nabytego egzemplarza oprogramowania zgodnie z jego przeznaczeniem. Z uwagi na fakt, że w rozpatrywanym przypadku nie dochodzi do przeniesienia na rzecz Wnioskodawcy autorskich praw majątkowych i praw pokrewnych do oprogramowania należy uznać, że wypłacane na rzecz kontrahentów niebędących rezydentami podatkowymi Polski wynagrodzenie nie powinno zostać obciążone w Polsce 20% zryczałtowanym podatkiem u źródła, bowiem nie będzie się mieścić w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.”.

Dodatkowo, dla kompletności wniosku, Spółka wskazuje, iż z tytułu Umów licencyjnych nie wypłaca ona wynagrodzenia na rzecz zagranicznego kontrahenta z tytułu świadczeń mieszczących się w dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, tj. usług w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej. Istotą tych działań jest organizacja konkretnego rodzaju wydarzeń, natomiast istotą transakcji Spółki jest nabycie oprogramowania na własny użytek.

Odnosząc się do art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT i wyszczególnionych w nim świadczeń, w szczególności świadczeń doradczych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, oraz świadczeń o podobnym charakterze, wskazać należy, że wypłacane przez Wnioskodawcę kwoty na rzecz zagranicznego kontrahenta z tytułu Umów licencyjnych nie dotyczą żadnej z ww. usług.

Świadczenie usługi doradztwa stanowi wykorzystanie swojej wiedzy, znajomości rzeczy poprzez wskazywanie najlepszych, najskuteczniejszych rozwiązań do ich zastosowania do danego problemu. Kluczową cechą, która definiuje usługi doradcze, jest fakt, że podmiot/osoba świadcząca takie usługi sugeruje, rekomenduje lub wydaje opinię na temat rozważanych scenariuszy dla odbiorcy usługi. Tak opisane świadczenia nie pokrywają się z sytuacją opisaną w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym w odniesieniu do czynności związanych zakupem licencji na własny użytek, gdyż Wnioskodawca na gruncie Umów licencyjnych nie otrzymuje porad ani opinii, a jedynie prawo do użytkowania oprogramowania.

Nabywane przez Wnioskodawcę licencje użytkownika końcowego nie stanowią również usług reklamowych ani usług o podobnym charakterze, ponieważ za istotę usług reklamowych należy uznać, na gruncie definicji językowej, „rozpowszechnianie informacji o towarach, usługach, miejscach i możliwościach nabycia towarów lub korzystania z określonych usług”, oczywistym jest, że w przedstawionym stanie faktycznym (i zdarzeniu przyszłym – przyp. organu) brak jest usług tożsamych z ww. definicją, a Wnioskodawca nie otrzymuje takich świadczeń na gruncie Umów licencyjnych.

Opisane czynności nie są również podobne do usług przetwarzania danych, gdyż pojęcie „przetwarzania danych” dotyczy czynności mających charakter odtwórczy i obejmują elementy takie jak porządkowanie, archiwizowanie, zabezpieczenie oraz udostępnianie zbiorów danych. W związku z tym nie ma podstaw do uznania opisanego scenariusza nabywania ograniczonej licencji przez Wnioskodawcę za usługi doradcze lub przetwarzania danych, ani za świadczenia podobne do wymienionych.

Z oczywistych względów należy uznać, że należności te nie dotyczą też usług badania rynku, zarządzania i kontroli, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń, gdyż charakter wskazanych czynności jest zgoła odmienny od nabywania przez Spółkę prawa do użytkowania oprogramowania co ma miejsce w analizowanej sprawie.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy opisane we wniosku ograniczone licencje nabywane przez Wnioskodawcę na gruncie Umów licencyjnych od zagranicznych kontrahentów stanowią licencje użytkownika końcowego (end-user), tym samym nie mieszczą się w zakresie usług wskazanych w katalogu z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Opłaty dokonywane przez Spółkę w związku z nabyciem ograniczonej licencji nie stanowią w szczególności wynagrodzenia z tytułu praw autorskich, usług doradczych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, czy usług o podobnym charakterze. W związku z nabywaniem przez Wnioskodawcę licencji nie dochodzi bowiem do przeniesienia praw autorskich ani do udzielenia licencji do korzystania z tych praw w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Istotą zawieranej przez Spółkę z zagranicznym kontrahentem Umowy licencyjnej jest korzystanie z produktów kontrahenta jako użytkownik końcowy dla celów prowadzenia działalności gospodarczej, bez nabywania prawa do modyfikacji kodu, dalszej odsprzedaży czy udostępniania. W związku z powyższym, Wnioskodawca dokonując wypłaty należności na rzecz nierezydentów na podstawie Umów licencyjnych nie jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych kwot.

W zakresie pytania nr 3

Mając na uwadze argumentację przedstawioną w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy do pytań nr 1 i 2, Spółka dodatkowo potwierdza wpływ wyżej wskazanych konkluzji na zakres jej obowiązków wynikających z przepisów dotyczących zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych.

W tym zakresie, Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 26 ustawy o CIT, w sytuacji dokonywania płatności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 tej ustawy „Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności”.

W ocenie Spółki, treść powołanego wyżej przepisu jednoznacznie wskazuje, że udokumentowanie siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym przez niego certyfikatem rezydencji konieczne jest jedynie dla zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową lub przepisami szczególnymi ustawy o CIT regulującymi zwolnienie z podatku u źródła (tj. w oparciu o art. 21 ust. 3 oraz 22 ust. 4 ustawy o CIT).

Mając jednak na uwadze konkluzje dotyczącego przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynikające z uzasadnienia stanowiska Spółki dot. pytań nr 1 i 2, w przedmiotowej sytuacji nie sposób jest przypisać świadczeń uiszczanych na rzecz nierezydentów do żadnej z należności wymienionych w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT. W rezultacie, zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do będących przedmiotem wniosku płatności obowiązek podatkowy w ogóle nie powstaje, a co za tym idzie dyspozycja art. 26 ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania.

W ocenie Wnioskodawcy, powyższe skutkuje w szczególności tym, że w obowiązującym stanie prawnym nie jest wymagane przedstawianie certyfikatu rezydencji zagranicznych kontrahentów Spółki, ponieważ dokumenty takie są wymagane wyłącznie w sytuacji zastosowania stawki zryczałtowanego podatku dochodowego wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, niepobrania podatku zgodnie z taką umową bądź zastosowania jednego ze zwolnień z opodatkowania tym podatkiem, co w opisywanej sprawie nie ma zastosowania.

Zdaniem Spółki, powyższy wniosek dotyczący braku powstania obowiązku podatkowego w odniesieniu do analizowanych należności przekłada się także na inne obowiązki informacyjne zawarte w art. 26 ustawy o CIT.

Należy bowiem wskazać, że zgodnie z art. 26 ust. 3 zd. 2 ustawy o CIT: „Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

1)art. 3 ust. 1 - informację o wysokości pobranego podatku,

2)art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

– sporządzone według ustalonego wzoru. Obowiązek przesłania tych informacji podatnikom oraz urzędowi skarbowemu nie powstaje w przypadku i w zakresie określonych w ust. 2a zdanie pierwsze”.

W przedmiotowym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, wątpliwości Spółki dotyczą jedynie płatności uiszczanych na rzecz nierezydentów, w związku z czym przedmiotem interpretacji jest wyłącznie obowiązek informacyjny wynikający z art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT.

W odniesieniu do tej informacji, art. 26 ust. 3a ustawy o CIT stanowi, że płatnicy są obowiązani przesłać tę informację w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym dokonano wypłat, o których mowa w ust. 1, również wówczas, gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 3b (tj. na wniosek podatnika).

Jednocześnie, zgodnie z art. 26 ust. 3d ustawy o CIT: „Informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku. Przepisy ust. 3b i 3c stosuje się odpowiednio”.

Biorąc pod uwagę ww. regulacje, wskazać należy, że obowiązek złożenia ww. informacji powstaje wyłącznie w przypadku dokonywania wypłat, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT (tj. opodatkowanych zryczałtowanym podatkiem na zasadach art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 ustawy o CIT). Sytuacja taka nie zachodzi w przedmiotowym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, bowiem – zgodnie z wcześniej przedstawioną argumentacją – w analizowanej sytuacji, wypłacane należności nie zawierają się w żadnej z kategorii płatności wymienionych w treści art. 21 ust. 1 bądź 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Mając to na uwadze, stwierdzić należy, że na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek składania informacji, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT w odniesieniu do opisanych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym płatności realizowanych na rzecz nierezydentów.

W związku z tym, w ocenie Spółki, za prawidłowe należy uznać jej stanowisko również w zakresie pytania nr 3, bowiem z przedstawionej analizy prawnej wynika, że w przedmiotowym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie jest ona zobowiązana do realizacji innych obowiązków określonych w art. 26 ustawy o CIT, w tym w szczególności do uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej nierezydenta oraz przesłania danemu nierezydentowi i właściwemu organowi podatkowemu informacji, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT (tj.: informacji IFT-2/IFT-2R).

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w licznych interpretacjach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, przykładowo:

-     w interpretacji z dnia 13 stycznia 2023 r. (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.772.2022.1.AW): „Inaczej jednak w ocenie Spółki wygląda sytuacja, gdy Spółka nie ma obowiązku poboru podatku źródłowego z uwagi na fakt, iż wypłacane przez nią należności nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. W takim przypadku wypłacając należności na rzecz A Spółka nie ma obowiązku poboru podatku nie dlatego, że stosuje zwolnienie z opodatkowania, lecz dlatego, że wypłacane przez nią należności nie są wymienione w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Jak wynika z przedstawionych powyżej argumentów należności wypłacane przez Spółkę z tytułu sprzedaży dostępu do serwisu streamingowego nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jak również art. 12 ust. 3 polsko-szwedzkiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. W konsekwencji oznacza to, że nie musi ona również sporządzać i przesyłać informacji podatkowej IFT.”;

-    w interpretacji z dnia 14 lutego 2022 roku (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.574.2021.2.MKU): „Z uwagi na fakt, że w rozpatrywanym przypadku nie dochodzi do przeniesienia na rzecz Wnioskodawcy autorskich praw majątkowych i praw pokrewnych do oprogramowania należy uznać, że wypłacane na rzecz kontrahentów niebędących rezydentami podatkowymi Polski wynagrodzenie nie powinno zostać obciążone w Polsce 20% zryczałtowanym podatkiem u źródła, bowiem nie będzie się mieścić w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. (…) Oznacza to, że Spółka dokonując zapłaty, nie ma obowiązku odprowadzania jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego. Spółka nie musi zatem w szczególności uzyskiwać od kontrahentów certyfikatów ich rezydencji podatkowej oraz składać informacje IFT-1/IFT-1R oraz IFT- 2/IFT-2R.”;

-    w interpretacji z dnia 10 marca 2021 r. (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.17.2021.1.AT): „Skoro zatem, jak zostało wykazane w stanowisku Wnioskodawcy do pytania nr 1, płatności dokonywane przez Wnioskodawcę nie stanowią należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, to Wnioskodawca nie jest (i nie będzie) zobowiązany do uzyskiwania certyfikatów rezydencji podatkowej od podatników otrzymujących te płatności oraz nie jest (i nie będzie) zobowiązany do sporządzenia informacji IFT-2/2R i złożenia ich do właściwego urzędu skarbowego.”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja dotyczy wyłącznie transakcji z podmiotami wymienionymi we wniosku, dla których dane w zakresie realizacji wymiany informacji podatkowych z innymi państwami zostały przez Wnioskodawcę wskazane.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Odnosząc się natomiast do przywołanego przez Państwa wyroku należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Na marginesie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytań). Zatem inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.