Czy płatności za usługi, które wynikają z zawartych umów pomiędzy stronami należy traktować jako płatności z tytułów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, w konsekwencji czego Spółka będzie obowiązana, na podstawie art. 26 ust. 1 tej ustawy do pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 20% wypłacanych płatności z możliwością zastosowania stawki obniżonej wynikającej z Umów między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatku od dochodów i od majątku podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. oraz między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisanej w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 listopada 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 2 listopada 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy płatności za usługi, które wynikają z zawartych umów pomiędzy stronami należy traktować jako płatności z tytułów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o  CIT, w konsekwencji czego Spółka będzie obowiązana, na podstawie art. 26 ust. 1 tej ustawy do pobrania i  odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 20% wypłacanych płatności z możliwością zastosowania stawki obniżonej wynikającej z  Umów między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatku od dochodów i od majątku podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. oraz między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i  zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisanej w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 15 stycznia 2023 r. (wpływ tego samego dnia). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

(…) z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, specjalizuje się w  zakresie dostawy rozwiązań (...) oraz mobilnych rozwiązań termicznych dla ciężkich pojazdów użytkowych i terenowych. W ramach prowadzonej działalności Spółka wytwarza komponenty wykorzystywane w przemyśle motoryzacyjnym oraz montuje również kompletne produkty (...) dla europejskich segmentów autobusów, pojazdów terenowych i  użytkowych. Produkty charakteryzują się wysokim stopniem złożoności procesów technologicznych. Przykładami komponentów produkowanych przez Spółkę w Oławie są wężownice skraplacza, parownika i nagrzewnicy, wiązki przewodów, rury (…), metalowe obudowy, zawory wodne i elektronika. Spółka montuje również kompletne produkty (…) dla europejskich segmentów autobusów, pojazdów terenowych i użytkowych.

Spółka (…), mająca siedzibę na terytorium Królestwa Szwecji ((…) dalej jako: „(…)” lub „A”) oraz Spółka (…) GmbH, mająca siedzibę na terytorium Republiki Federalnej Niemiec ((…), Niemcy; dalej jako: „(…)” lub „B”) są powiązane z Wnioskodawcą kapitałowo - należą do tej samej struktury holdingowej (...) Group Holding AB. We wniosku A oraz B występują razem jako „podmiot powiązany” lub „podmioty powiązane”.

Spółka nabywa usługi inżynieryjne od (…) oraz (…) na podstawie pisemnych umów zawartych kolejno w 2018 oraz 2012 roku. Zgodnie z  zawartymi umowami, A oraz B świadczą usługi na rzecz Spółki. Usługi są związane z niestandardowymi rozwiązaniami inżynieryjnymi dla mobilnych systemów (...) i  obejmują, ale nie ograniczają się do następującego katalogu:

- Ogólny dobór mocy grzewczej dla konkretnego zastosowania,

- Projektowanie rdzenia nagrzewnicy, rdzenia parownika, rdzenia skraplacza,

- Obliczanie, projektowanie, testowanie i weryfikacja systemu (...) (usługa świadczona tylko przez A),

- Projektowanie mechaniczne komponentów,

- Projektowanie elektryczne komponentów,

- Elektroniczna tablica sterownicza i projektowanie oprogramowania,

- Projektowanie okablowania i schematy,

- Budowanie prototypów do testów inżynieryjnych i walidacji,

- Obiekty testowe dla funkcji komponentów i systemów spełniających wszystkie wymagania,

- Wszystkie wymagania inżynieryjne pojazdu, w tym kompatybilność EMI,

- Zarządzanie programem inżynieryjnym i specjalista ds. aplikacji.

Wnioskodawca zawarł z (…) oraz (…) umowę, na podstawie której uprawniony jest do odpłatnego korzystania z usług świadczonych przez pracowników Spółek Powiązanych w oparciu o doświadczenie zawodowe oraz fachową wiedzę. Tak udzielane wsparcie ma umożliwić Spółce zarządzanie procesami, których nie ma możliwości rozwiązać z wykorzystaniem posiadanych zasobów (z uwagi m.in. brak wiedzy i  doświadczenia, niewystarczające kwalifikacje pracowników Spółki). Dzięki zawartej umowie Wnioskodawca nie musi zatrudniać samodzielnie pracowników inżynieryjnych.

Wynagrodzenia za świadczone usługi są stałe w ujęciu miesięcznym, wypłacane przez Wnioskodawcę do Podmiotów powiązanych. Jego konstrukcja polega na objęciu wszystkich bezpośrednich i pośrednich kosztów świadczenia usług z marżą w wysokości 4%.

W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, że:

   - należności wypłacane w ramach zawartej umowy na rzecz ww. spółek, tj. (...) GmbH oraz (...) AB przekroczyły w  danym roku podatkowym kwotę 2.000.000 PLN dla każdej ze spółek.

   - Realizowane na rzecz Wnioskodawcy świadczenia:

(i) nie zawierają informacji poufnych (tj. są one powszechnie znane i dostępne),

(ii) nie spełniają kryterium istotności (w  rozumieniu definicji know-how), oraz

(iii) nie można uznać ich za zidentyfikowane, tj. opisane lub utrwalone w taki sposób, że można sprawdzić, iż spełniają one kryterium poufności i istotności.

Powyższe wynika z następujących okoliczności:

   - wiedza i doświadczenie zawodowe udostępniane przez podmioty powiązane względem Wnioskodawcy nie są poufne, a jest to wiedza ogólnodostępna wynikająca z doświadczenia w branży, a Wnioskodawca - przy zaangażowaniu większych środków finansowych niż wypłata wynagrodzenia za świadczone usługi - byłby w stanie uzyskać dane, które przyczyniłyby się do rozwiązywania problemów,

   - nie jest to wiedza istotna w znaczeniu, jakie należy przyjąć w toku dokonywania interpretacji pojęcia „istotny” - jest to wiedza, która usprawnia pewne procesy i daje swego rodzaju gwarancję, niemniej nie można uznać jej jako wyłączną do prowadzenia działalności,

   - informacje i dane przekazywane przez podmioty powiązane nie są utrwalane w formie, która pozwoliłaby na ich wykorzystanie jako przedmiot oddzielnego obrotu handlowego,

   - w toku podejmowanych przez podmioty powiązane czynności nie dochodzi do przeniesienia prawa do użytkowania.

Podmioty powiązane są zobowiązane do wykonywania na rzecz Wnioskodawcy prac inżynieryjnych. Zdaniem Spółki, istotą umów z podmiotami powiązanymi jest więc świadczenie usług inżynieryjnych, a nie przekazywanie wiedzy know-how.

Wnioskodawca wskazał, że na podstawie zawartych umów, (...)GmbH oraz (...)AB świadczą na rzecz Spółki usługi związane z niestandardowymi rozwiązaniami inżynieryjnymi dla mobilnych systemów (...).

Z uwagi na racjonalizację kosztów, Wnioskodawca zawarł z podmiotami powiązanymi umowy, na podstawie których uprawniony jest do odpłatnego korzystania z doświadczenia zawodowego oraz fachowej wiedzy ich personelu. Tak udzielane wsparcie ma umożliwić Spółce sprawne oraz jakościowe rozwiązywanie sytuacji, których nie ma możliwości rozwiązać z wykorzystaniem posiadanych zasobów. Dzięki zawartym umowom Wnioskodawca nie musi samodzielnie zatrudniać pracowników inżynieryjnych, a może, wedle potrzeb, uzyskać wsparcie personelu (...) GmbH oraz (...)AB.

Pracownicy podmiotów powiązanych podczas rozwiązywania problemów technicznych na rzecz klientów Wnioskodawcy bazują głównie na dokonywaniu ustaleń ustnych lub notatkach służbowych przekazywanych mailowo Wnioskodawcy.

Wnioskodawca podkreślił, że efekty pracy pracowników podmiotów powiązanych nie są utrwalane w formie, w jakiej byłoby możliwe ich odsprzedanie na rzecz innych klientów czy stworzenie dokumentacji, która mogłaby być przedmiotem obrotu handlowego.

Informacje udostępnione Wnioskodawcy przez personel podmiotów powiązanych są informacjami, które Wnioskodawca mógłby uzyskać we własnym zakresie (zatrudniając samodzielnie wykwalifikowany personel oraz dbając o jego odpowiednie przeszkolenie) jednak byłoby to nieuzasadnione ze względu na niewspółmierne koszty.

Biorąc pod uwagę wskazane wyżej uregulowania oraz stan faktyczny usługi będące przedmiotem Wniosku, nie posiadają cech charakterystycznych dla tzw. know-how. Świadczy o tym przede wszystkim usługowy charakter świadczenia, a także fakt, że informacje przekazywane w ramach odpłatnych usług nie mają charakteru poufnego, powtarzalnego oraz nie są utrwalane w formie, w jakiej byłoby możliwe ich odsprzedanie czy stworzenie dokumentacji - nie są zidentyfikowane.

Wnioskodawca wskazał, że w ramach zawartych umów nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich lub korzystania z praw autorskich lub jakichkolwiek praw pokrewnych np. do projektów, dokumentacji.

Wnioskodawca posiada certyfikaty rezydencji zagranicznych podmiotów powiązanych na rzecz których będą wypłacane należności.

Wnioskodawca wskazał dookreślenie zakresu czynności wskazanych we Wniosku usług inżynieryjnych:

a) Do usługi ogólny dobór mocy grzewczej dla konkretnego zastosowania:

   - każdy projektowany system lub komponent systemu musi charakteryzować się odpowiednią wydajnością (mocą grzewczą, mocą chłodniczą). Funkcja Spółki polega na odpowiednim dobraniu wydajności systemu tak, aby wymagania Klienta i regulacje prawne były spełnione w jak największym stopniu. Do tego stosuje się zestaw narzędzi inżynierskich (programy do symulacji i obliczeń, testy prototypów, dobre praktyki, referencyjne systemy, itp.),

 b) Do usługi projektowanie rdzenia nagrzewnicy, rdzenia parownika, rdzenia skraplacza:

   - głównymi elementami systemu grzewczo-klimatyzacyjnego są wymienniki ciepła o trzech podstawowych funkcjach: nagrzewnicy, parownika i skraplacza. Spółka korzystając z wiedzy i odpowiednich narzędzi inżynierskich dobiera podstawowe parametry każdego z tych elementów tak, aby kompletny system klimatyczno- grzewczy spełniał wymagania Klienta i prawne.

c) Do usługi obliczanie, projektowanie, testowanie i weryfikacja systemu (...):

   - spółka świadczy usługi dostarczania pełnej dokumentacji gotowego systemu klimatyzacyjno-grzewczego lub jego części, co obejmuje jego: zaprojektowanie (koncepcja systemu spełniająca wszystkie wymagania Klienta i prawne), zweryfikowanie i przetestowanie (w celu potwierdzenia zgodności z wymaganiami Klienta i prawnymi; testy wykonywane albo wewnętrznie w laboratorium w  Szwecji lub w zewnętrznych ośrodkach - u klientów lub zewnętrznych laboratoriach) oraz pełne opisanie (dokumentacja rysunkowa i projektowa).

d) Do usługi projektowanie mechaniczne komponentów:

   - aspekty mechaniczne powyższego punktu (obliczanie, projektowanie, testowanie i weryfikacja systemu (...)), np. zaprojektowanie obudowy produktu lub systemu, wymienników ciepła, mocowanie i umiejscowienie komponentów, etc. na podstawie ogólnodostępnych rozwiązań technicznych i wiedzy powszechnej,

e) Do usługi projektowanie elektryczne komponentów:

  - aspekty elektryczne powyższego punktu (obliczanie, projektowanie, testowanie i weryfikacja systemu (...)), np. projektowanie wiązek elektrycznych.

 f) Do usługi elektroniczna tablica sterownicza i projektowanie oprogramowania:

   - definiowanie logiki sterowania całym układem i interakcji z systemami po stronie Klienta, definicja wymagań dla opracowania oprogramowania (oprogramowanie jest opracowywane w innej spółce B), testowanie i walidacja oprogramowania, koordynacja integracji systemu sterowania z systemem Klienta.

  g) Do usługi projektowanie okablowania i schematy:

- czynności z ppkt e i f.

h) Do usługi budowanie prototypów do testów inżynieryjnych i walidacji:

   - Jeżeli istnieje taka potrzeba (główny dział prototypowania znajduje się obecnie w  (…) Sp. z o.o.), Spółka świadczy usługi budowania prototypów (z powierzonych i własnych materiałów) i pozyskiwania komponentów niezbędnych do przeprowadzenia testów walidacyjnych (część procesu projektowania produktu).

i) Do usługi obiekty testowe dla funkcji komponentów i systemów spełniających wszystkie wymagania:

   - Spółka posiada i udostępnia na potrzeby (...) Sp. z o.o. laboratorium (komora klimatyzacyjna, warsztat, tunel do pomiaru przepływu powietrza, etc.), w którym realizuje testy walidacyjne systemów, produktów i komponentów, będące częścią realizowanych projektów.

  j) Do usługi wszystkie wymagania inżynieryjne pojazdu, w tym kompatybilność (…):

   - Spółka (patrz również powyżej) jest w stanie własnymi zasobami i środkami trwałymi, lub zlecając pewną część lub całość innym podmiotom, zrealizować większość testów walidacyjnych niezbędnych do potwierdzenia zgodności projektowanych systemów i  produktów z wymaganiami klientów i prawnymi.

k) Do usługi zarządzanie programem inżynieryjnym i specjalista ds. aplikacji:

    - Spółka realizuje projekty wdrożeniowe zgodnie z przyjętymi przez (...) Sp. z o.o. procesami zarządzania projektami, programami projektów i  zarządzania jakością i  środowiskiem,

   - W ramach struktury osobowej, Spółka realizuje funkcje typowe dla inżynierów ds. wdrożeń (czyli zarządzanie wymaganiami klienta, komunikacja z Klientem, raportowanie postępów w  projekcie, rozwiązywanie problemów z integracją, projektowaniem, walidacją, etc.).

Jednocześnie Spółka w uzupełnieniu wskazała, że opis stanu faktycznego w pozostałym zakresie pozostaje bez zmian.

Pytania

 1. Czy płatności za te usługi, które wynikają z zawartych umów pomiędzy stronami należy traktować jako płatności z tytułów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o  CIT, tj. przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w  tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), w konsekwencji czego Spółka będzie obowiązana, na podstawie art. 26 ust. 1 tej ustawy do pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 20% wypłacanych płatności z możliwością zastosowania stawki obniżonej wynikającej z Umów między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatku od dochodów i od majątku podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r., (Dz. U. z 2005 r. poz. 90, dalej: „Umowa o  unikaniu podwójnego opodatkowania”) oraz między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a  Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisanej w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193 dalej: „Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania”)?

 2. Jeżeli stanowisko podatnika w zakresie pytania oznaczonego we wniosku jako nr 1 zostanie uznane przez Organ za nieprawidłowe, to czy prawidłowym jest stwierdzenie, że w tej sytuacji zastosowanie znajdzie preferencja z art. 7 Umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych z tymi państwami?

 3. W przypadku, gdy stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku jako pytanie nr 2 jest prawidłowe, czy w przedstawionej sytuacji znajdzie zastosowanie art. 26 ust. 2e ustawy o CIT (mechanizm Pay&Refund)?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

W ocenie Spółki, uwzględniając treść art. 3 ust. 2 i 3 pkt 5, art. 21 ust. 1 oraz art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, płatności za usługi wypłacane przez Spółkę na rzecz Podmiotów powiązanych nie stanowią przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o  CIT, w konsekwencji czego na Spółce nie ciąży obowiązek pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od takich należności.

Płatności za usługi a należności licencyjne

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w  szczególności dochody (przychody) z:

   - tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Powyższa regulacja została doprecyzowana art. 3 ust. 5 ustawy o CIT, zgodnie z którym za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w  art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w  ust. 3 pkt 1-4.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

W art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wskazano natomiast, że osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem przewidzianych ustawowo odliczeń. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o  unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

W przypadku gdy wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, nie przekraczają w roku podatkowym na rzecz tego samego podatnika łącznie kwoty 2  000 000 zł, obowiązki płatnika uregulowane są w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 1 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowanie w tym drugim Państwie.

Natomiast w ust. 2 wskazanego artykułu Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1, mogą być także opodatkowane w  umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w  drugim umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty brutto należności licencyjnych.

Dodatkowo jak wynika z art. 12 ust. 3 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, przez pojęcie należności licencyjnych należy rozumieć wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, działa artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych prawo osobistych oraz do wypłat otrzymanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Mając na względzie stan faktyczny będący przedmiotem Wniosku należy wskazać, że podstawowe znaczenie dla stwierdzenia nałożenia na Spółkę obowiązku pobrania i odprowadzenia podatku u źródła od należności licencyjnych jest ustalenie znaczenia pojęcia informacji dotyczących doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej, tj. tzw. know-how oraz tego czy wypłacane należności stanowią wynagrodzenie za świadczone usługi czy przychody z tytułu udostępniania know-how.

Pojęcie know-how

Termin know-how był przedmiotem wielokrotnych rozważań w literaturze. W pierwszej kolejności zasadnym wydaje się jednak odniesienie do definicji wypracowanej przez Stowarzyszenie Ochrony Własności Przemysłowej (Association des Bureaux pour la Protection de la Propriete Industrielle, ANBPPI), zgodnie z którą know how należy rozumieć jako całokształt nieujawnionych informacji technicznych, niezależnie od tego, czy podlegają one opatentowaniu, czy nie, niezbędnych do przemysłowego wytwarzania produktu lub stworzenia technologii produkcji. Ponieważ informacja taka osiągana jest na podstawie doświadczenia, know-how stanowi to, czego producent nie może poznać na podstawie samego zbadania produktu i samej znajomości postępu technicznego.

Komisja Europejska, w rozporządzeniu nr 772/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii (Dz. Urz. UE. L 123, poz. 11), wypracowała natomiast definicję, zgodnie z którą know-how to „pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne, istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową oraz zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności”.

W orzecznictwie sądów administracyjnych oraz stanowiskach organów podatkowych wskazuje się, że:

- wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 lipca 2003 r., sygn. akt III SA 1661/02:

W ustawodawstwie Komisji Wspólnot Europejskich przez know-how rozumie się zespół technicznych informacji, które są poufne, istotne oraz zidentyfikowane we właściwej formie (por. J. Szwaja, W. Tabor i M. Du Val, Reguły konkurencji a licencje patentowe i know-how, Warszawa 1996, str. 124.).

Termin „poufny” oznacza, że pakiet know-how jako taki, lub jako ściśle określona konfiguracja i usytuowanie danych elementów, nie jest powszechnie znany lub dostępny.

Termin „istotny” oznacza, że know-how zawiera informacje, które są ważne dla całości lub zasadniczej części:

a) sposobu wytwarzania, lub

b) produktu i usługi, albo

c) dla rozwoju powyższych,

d) nie zawiera informacji banalnych.

Know-how musi więc być użyteczne, tzn. w dacie zawierania umowy można oczekiwać, że daje ono możliwość polepszenia konkurencyjnej pozycji licencjobiorcy, np. poprzez umożliwienie mu wejścia na nowy rynek lub zapewnienie przewagi konkurencyjnej w  stosunku do innych wytwórców lub usługodawców, którzy nie mają dostępu do licencyjnego know-how lub innego porównywalnego know-how.

Termin „zidentyfikowany” oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, iż spełnia ono kryterium poufności i istotności, oraz aby zapewnić, że licencjobiorca nie jest nadmiernie ograniczony w korzystaniu ze swojej własnej technologii. Aby know-how mogło być zidentyfikowane, musi być ono ustalone w umowie licencyjnej albo w odrębnym dokumencie, bądź też zarejestrowane w jakiejkolwiek innej stosownej formie najpóźniej w chwili, kiedy know-how będzie przekazywane lub wkrótce potem, pod warunkiem, że odrębny dokument lub inne miejsce zarejestrowania będą dostępne w razie zaistnienia takiej potrzeby.

- wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 12 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Sz 725/07 (orzeczenie prawomocne):

W powołanym przez strony Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD przyjmuje się, że know-how stanowi wszelkie nieujawnione informacje techniczne konieczne do przemysłowego odtworzenia produktu lub procesu w sposób bezpośredni i w tych samych warunkach niezależnie od tego czy informacja taka może podlegać ochronie patentowej, czy też nie, w zakresie, w jakim know-how jest wynikiem doświadczenia przedstawia ono to, czego wytwórca nie jest w stanie dowiedzieć się jedynie na podstawie zbadania samego produktu lub jedynie dzięki znajomości postępu technicznego. (...)

Termin „poufne” oznacza, że informacje nie są generalnie znane lub łatwo dostępne, a ich wartość wyraża się zwłaszcza w przewadze czasu, który uzyskuje korzystający z know-how nad konkurencją. Informacja jest „istotna” gdy zawiera ważne (z punktu widzenia otrzymującego dla całości bądź istotnej części technologii produktu, bądź usługi albo dane istotne dla ich rozwoju, zaznaczono przy tym, że know-how musi być użyteczne dla korzystającego tzn. powinno polepszać jego pozycję konkurencyjną. Cecha „identyfikowalności” know-how polega na tym, że można je tak ustalić, że będzie możliwa obiektywna weryfikacja spełnienia kryteriów poufności i istotności.

W świetle powyższego z know-how mamy do czynienia wówczas, gdy korzystający „wytwórca” w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej korzysta z niejawnych informacji technicznych od innego podmiotu, których sam nie posiada, ani nie jest w stanie sam się dowiedzieć, koniecznych w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej do przemysłowego odtworzenia produktu lub procesu w sposób bezpośredni, których zastosowanie polepsza jego sytuację konkurencyjną na rynku.

Wyrok NSA z dnia 15 marca 2012 r., sygn. akt I FSK 973/11:

(...) również w przepisach ustaw dotyczących podatków dochodowych pojęcie know-how nie zostało w sposób jednolity i dostatecznie jasny zdefiniowane. W komentarzach do art. 22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (autorstwa A.Gomułowicza i  J.Małeckiego oraz A.Bartosiewicza i R.Kubackiego) dla wyjaśnienia tego pojęcia wskazano na wykładnię zawartą w uzasadnieniu wyroku NSA z dnia 16 kwietnia 1998 r., sygn. akt I SA/Kr 917/97 (publ. POP 2001, z. 2, poz. 42), z którego wynika, że J. Szwaja, W. Tabor i M. Du Val w opracowaniu "Reguły Konkurencji a licencje patentowe i know-how", Warszawa 1996, s. 124, wskazują, iż w ustawodawstwie Komisji Wspólnot Europejskich dotyczących tych reguł przez know-how rozumie się zespół technicznych informacji, które są poufne, istotne i  zidentyfikowane we właściwej formie.

Termin „poufny” oznacza, że pakiet know-how jako taki lub jako ściśle określona konfiguracja i usytuowanie danych elementów nie jest powszechnie znany lub łatwo dostępny. Część jego wartości wyraża się w wyprzedzeniu konkurentów, które licencjobiorca (a w przypadku sprzedaży - kupujący) uzyskuje, gdy zostanie mu ono udostępnione.

Know-how nie jest rozumiane wąsko; nie każdy jego pojedynczy element musi być całkowicie nieznany i  niedostępny poza firmą licencjodawcy.

Termin „istotny” oznacza, że know-how zawiera informacje, które są ważne dla całości lub zasadniczej części:

a) sposobu wytwarzania, lub

b) produktu i usługi, albo

c) dla rozwoju powyższych i nie zawiera informacji banalnych.

Know-how musi więc być użyteczne, tzn. w dacie zawierania umowy można oczekiwać, że daje ono możliwość polepszenia konkurencyjnej pozycji licencjobiorcy, np. poprzez umożliwienie mu wejścia na nowy rynek lub zapewnienie przewagi konkurencyjnej w  stosunku do innych wytwórców lub usługodawców, którzy nie mają dostępu do licencyjnego know-how lub innego porównywalnego know-how.

Termin „zidentyfikowany” oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności, oraz aby zapewnić, że licencjobiorca nie jest nadmiernie ograniczony w korzystaniu ze swojej własnej technologii. Aby know-how mogło być zidentyfikowane, musi być ustalone w umowie licencyjnej albo w odrębnym dokumencie, bądź też zarejestrowane w jakiejkolwiek innej stosownej formie najpóźniej w chwili, kiedy know-how będzie przekazywane lub wkrótce potem, pod warunkiem że odrębny dokument lub inne miejsce zarejestrowania będą dostępne w razie zaistnienia takiej potrzeby.

- wyrok NSA z dnia 27 maja 2015 r., sygn. akt II FSK 300/15:

Pojęcie należności licencyjnych zawarte w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania nie dotyczy wszelkich opłat dokonywanych w związku z kontraktami, których przedmiotem są prawa na dobrach niematerialnych, lecz wyłącznie tych, w których mamy do czynienia z  ustanowieniem prawa do ich użytkowania. Tym samym zapłata za przeniesienie własności danego prawa nie może być uważana za należność licencyjną w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. (...).

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD know - how dotyczy wszelkich nieujawnionych informacji technicznych, koniecznych do odtworzenia produktu bądź procesu w takich samych warunkach, bez względu na to, czy informacja ta może podlegać ochronie patentowej, czy nie. Know - how oznacza doświadczenie zawodowe w takim znaczeniu, że reprezentuje ono czynnik, bez którego odtworzenie produktu nie jest możliwe na podstawie samego zbadania produktu i wiedzy o postępie technicznym (pkt 11, 11.1., 11.2., 11.3. Komentarza). Przy wykładni pojęcia know - how w kontekście prawa międzynarodowego podatkowego może stwarzać problem odróżnienie należności za udostępnienie know - how od płatności za usługi.

   - interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „Dyrektor KIS”) z dnia 8 kwietnia 2022 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.69.2022.2.BJ, w której organ potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym:

Należy uznać, że know-how dotyczy wszelkich nieujawnionych informacji technicznych, koniecznych do odtworzenia produktu bądź procesu w takich samych warunkach, bez względu na to, czy informacja ta może podlegać ochronie patentowej, czy nie. Know-how oznacza doświadczenie zawodowe w takim znaczeniu, że reprezentuje ono czynnik, bez którego odtworzenie produktu nie jest możliwe na podstawie samego zbadania produktu i  wiedzy o postępie technicznym.

Z kolei w doktrynie prawa podatkowego pojęcie know-how definiowane jest jako wiadomości poufne dotyczące techniki, technologii, organizacji, umiejętność pewnego postępowania, całokształt wiadomości, a więc wiedzy fachowej oraz doświadczeń dotyczących technologii i prowadzenia procesu produkcyjnego określonego wyrobu (M. Wilk w Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, wyd. IV Krajewska Aleksandra i in., Wolters Kluwer 2016).

Na podstawie powyższego, można wyróżnić pewne stałe cechy, które charakteryzują umowy know-how, pozwalające na ich identyfikację:

   - prawa do know-how są prawami na dobrach niematerialnych,

   - know-how to wiedza i zebrane doświadczenia, które pozwalają na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego lub chociaż na prowadzenie określonej działalności gospodarczej w określony sposób, oraz mają one charakter specjalny, co oznacza, że gdyby nie udostępnienie ich przez dostawcę, to odbiorca nie miałby możliwości ich poznać sam albo wiązałoby się to z większymi kosztami,

   - wiedza ta ma konkretną wartość majątkową,

   - wiedza ta została uzyskana dzięki doświadczeniu,

   - jest to wiedza poufna, objęta tajemnicą,

   - jest to wiedza istotna, czyli mogąca istotnie usprawnić pewne procesy produkcji,

   - jest to wiedza zidentyfikowana, tj. są to informacje „utrwalone w zamkniętej i spójnej formie”. (G. Dźwigała, Opodatkowanie know-how, Prz. Pod. 2004, nr 2, s. 9).

Przenosząc powyższe na grunt stanu faktycznego będącego przedmiotem wniosku, należy stwierdzić, że świadczone usługi na rzecz Spółki przez Podmioty powiązane, z wykorzystaniem posiadanego doświadczenia zawodowego i wiedzy fachowej, nie spełnia warunków uznania za know-how. Powyższe wynika z następujących okoliczności:

   - wiedza i doświadczenie zawodowe udostępniane przez Podmioty powiązane nie są poufne, a  jest to wiedza ogólnodostępna wynikająca z doświadczenia w sferze projektowej i produkcyjnej, a Wnioskodawca - przy zaangażowaniu większych środków finansowych niż wypłata wynagrodzenia za świadczone usługi - byłby w stanie uzyskać dane, które przyczyniłyby się do rozwiązywania problemów powstałych w czasie produkcji,

   - nie jest to wiedza istotna w znaczeniu, jakie należy przyjąć w toku dokonywania interpretacji pojęcia „istotny” - jest to wiedza, która usprawnia pewne procesy produkcyjne i daję swego rodzaju gwarancję, niemniej nie można uznać jej jako wyłącznej do prowadzenia działalności produkcyjnej,

   - informacje i dane przekazywane przez Podmioty powiązane, nie są utrwalane w formie, która pozwoliłaby na ich wykorzystanie jako przedmiot oddzielnego obrotu handlowego,

   - w toku podejmowanych przez Podmioty powiązane czynności nie dochodzi do przeniesienia prawa do użytkowania i informacje i dane.

Niemniej, nawet gdyby uznać, że przekazywana wiedza i doświadczenie zawodowe stanowią know-how, to nie można uznać, że są one świadczeniem głównym umowy łączącej Spółkę a  Podmioty powiązane. Podmioty powiązane są zobowiązane do wykonywania na rzecz Wnioskodawcy w szczególności prac inżynieryjnych (por. interpretacja indywidualna Dyrektora IS w Warszawie z dnia 15 lipca 2008 r., nr IPPB3-423-573/08-2/MK, w której wskazano, że świadczenie usługi inżynierskiej przez spółkę francuską na rzecz spółki polskiej nie ma charakteru należności licencyjnych, w konsekwencji czego podmiot polski nie będzie obowiązany do potrącenia od niej zryczałtowanego podatku dochodowego. Organ zaznaczył także, że w przypadku tak zawartych umów, świadczenie usługi inżynierskiej jest główną pozycją umowy, a wykorzystanie wiedzy know-how jest jedynie elementem ubocznym.)

Zdaniem Spółki, istotą umów z Podmiotami powiązanymi jest więc świadczenie usług inżynieryjnych, a nie przekazywanie wiedzy know-how.

Jak wynika z licznych stanowisk organów podatkowych (np. interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 sierpnia 2008 r., nr IPPB3-423-866/08-2/JB), aby ustalić czy w danej sytuacji mamy do czynienia z usługą, czy przekazywaniem wiedzy know-how należy zastanowić się nad cechami rozróżniającymi. W kontrakcie know-how jedna ze stron zgadza się przekazać drugiej stronie specjalną wiedzę i doświadczenie, które pozostaje powszechnie nieznane. Know-how stanowi to, czego nie można poznać na podstawie badania produktu i samej znajomości postępu technicznego. Przy czym udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania żadnej roli w stosowaniu przekazanych informacji ani nie gwarantuje on rezultatu użycia tych informacji. Kontrakt ten należy odróżnić od kontraktu polegającego na świadczeniu usług, w którym jedna ze stron zobowiązuje się do użycia swoich szczególnych umiejętności zawodowych i doświadczenia do wykonania pracy na rzecz drugiej strony.

Dla dokonania rozróżnienia między usługą a know-how zasadnicze znaczenie ma wskazanie różnicy pomiędzy wiedzą jako taką a jej zastosowaniem i uzyskanymi dzięki temu rezultatami. Usługa ma, co do zasady, charakter jednorazowy, nawet jeżeli jej skutki są długotrwałe. Natomiast know-how może być stosowane wielokrotnie i samodzielnie przez uprawnionego, dla wszystkich sytuacji, w których jest to możliwe. W ocenie Spółki, umowa nie zakłada takiej swobody i samodzielności.

W interpretacji indywidualnej z dnia 8 sierpnia 2008 r., nr IPPB3-423-866/08-2/JB, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wskazał:

„Istotnym czynnikiem pozwalającym odróżnić umowy o świadczenie usług od umów know-how jest poziom i charakter nakładów ponoszonych przez sprzedawcę. W przypadku bowiem dostarczenia know-how nie wymaga to niczego więcej niż skopiowania informacji zawierającej know-how. W przypadku zaś umów o świadczenie usług, wymagają one znacznie większych nakładów. Ponadto takie umowy, w zależności od ich charakteru, wymagają poniesienia m.in. następujących wydatków: pensje i honoraria dla personelu zatrudnionego przy projektowaniu, opracowaniu, testowaniu produktu oraz zapłaty dla podwykonawców świadczących różnego rodzaju czynności pomocnicze.

Dla dokonania rozróżnienia między usługą a know-how zasadnicze znaczenie ma wskazanie różnicy pomiędzy wiedzą jako taką a jej zastosowaniem i uzyskanymi dzięki temu rezultatami. Usługa ma, co do zasady, charakter jednorazowy, nawet jeżeli jej skutki są długotrwałe. Natomiast know-how może być stosowane wielokrotnie i samodzielnie przez uprawnionego, dla wszystkich sytuacji, w których jest to możliwe. W ocenie Spółki, umowa nie zakłada takiej swobody i samodzielności.

Dodatkową, istotną wskazówką dla odróżnienia know-how od usług, może być również sposób ustalonego wynagrodzenia. W przypadku usług wynagradzane jest bowiem konkretne działanie. Jeżeli przedmiotem usługi miało być osiągnięcie konkretnych rezultatów - wynagradzane mogą być właśnie te rezultaty (według z góry przyjętych zasad). Tymczasem, w przypadku umów know-how często stosuje się otwarte formy wynagradzania charakterystyczne dla przekazywania wartości niematerialnych, w szczególności możemy mieć tu do czynienia z wynagrodzeniami zależnymi od obrotów uzyskanych dzięki przekazanym wartościom; tego rodzaju formuły nie są stosowane dla wynagradzania usług. Kalkulacja ceny według umowy oparta jest m.in. na kosztach poniesionych dla potrzeb danego projektu, a także w oparciu o cenę wytworzonych prototypów, stąd bliżej jest do uznania jej jako wynagrodzenia za wykonaną usługę niż za przekazaną wiedzę know-how.”

Dodatkowo, zgodnie Komentarzem Modelowej Konwencji OECD umowa na zakup know-how różni się od umowy o świadczenie usług, wedle której jedna ze stron stosuje własne umiejętności zawodowe i doświadczenie, wykonując pracę dla drugiej strony. Dalej wskazano, że w praktyce handlowej spotyka się umowy, które obejmują zarówno know-how, jak i udzielenie pomocy technicznej. Przykładem takiego kontraktu, jednym z wielu, jest umowa franchisingowa (kontrakt specjalnego charakteru), w której udostępniający przekazuje nabywcy swoją wiedzę i doświadczenie oraz udziela mu różnorodnej pomocy technicznej, której towarzyszy, w pewnych przypadkach, pomoc finansowa i dostawa towarów. W takich umowach mieszanych należy - opierając się na danych zawartych w  umowie lub drogą analizy logicznej - dokonać rozbicia całej kwoty wynagrodzenia na oddzielne elementy i do każdego z nich zastosować odrębne zasady opodatkowania. Jeżeli jednak jeden z elementów świadczenia stanowi pozycję główną kontraktu, a pozostałe elementy są uboczne lub mają raczej znikome znaczenie, to normę stosowaną do głównego elementu należy stosować do całości wynagrodzenia.

Tym samym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, zgodnie z którym, uwzględniając treść art. 3 ust. 2 i 3 pkt 5, art. 21 ust. 1 oraz art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, wynagrodzenie za świadczone usługi wypłacane przez Spółkę na rzecz Podmiotów powiązanych nie stanowi przychodów, o  których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, w konsekwencji czego na Spółce nie ciąży obowiązek pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od takich należności.

Gdyby jednak zdaniem Organu, wynagrodzenie za gotowość stanowiło przychody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, to zastosowanie znajdzie preferencja, o której mowa w art. 12 ust. 2 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

W przepisie tym wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu – opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały.

Jak stanowi art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT:

Jak stanowi art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

W art. 21 ustawy o CIT wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 22a ustawy o CIT:

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT:

Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 26 ust. 2ea ustawy o CIT:

Jak stanowi art. 26 ust. 2ec ustawy o CIT:

W myśl art. 26 ust. 2g ustawy o CIT:

Z koeli art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, stanowi że:

Jednocześnie szczegółowe reguły składania tego rodzaju oświadczeń określają przepisy art. 26 ust. 7b-7c i art. 26 ust. 1f ustawy o CIT.

W rozpatrywanej sprawie w stosunku do kontrahenta B zastosowanie znajdą postanowienia zawarte w Umowie zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz.U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90, dalej: „umowa polsko–niemiecka”).

Stosowanie do art. 7 ust. 1 umowy polsko-niemieckiej:

Jak wynika z art. 7 ust. 7 ww. umowy:

Zgodnie z art. 12 ust. 1-3 umowy polsko-niemieckiej:

Z kolei w odniesieniu do kontrahenta A zastosowanie znajdą postanowienia zawarte w Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w dniu 19 listopada 2004 r. w Sztokholmie (Dz. U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193 ze zm. dalej: „umowa polsko-szwedzka”).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy polsko-szwedzkiej:

Jak wynika z art. 7 ust. 6 umowy polsko-szwedzkiej:

Z koeli w myśl art. 12 ust. 1-3 umowy polsko-szwedzkiej:

Dokonując interpretacji postanowień umów ws. unikania podwójnego opodatkowania należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Państwa wątpliwości w zakresie pytania nr 1 dotyczą ustalenia czy płatności za wskazane we wniosku usługi, należy traktować jako płatności z tytułów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o  CIT oraz czy Spółka będzie obowiązana, na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, do pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego z uwzględnieniem przepisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Pod pojęciem „know-how” należy rozumieć określoną wiedzę o poufnym charakterze, w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Prawa do korzystania z tej wiedzy mogą być przedmiotem obrotu, m.in. sprzedaży praw, udzielenia licencji. Pojęcie to określa m.in. wiedzę techniczną i specjalne właściwości odkryte przez dany podmiot w rezultacie prowadzonych przez siebie badań, a nieznane konkurencji. „Know-how” można zdefiniować jako pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

- niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,

- istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania czy sprzedaży produktów objętych umową oraz

- zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

Aby know-how mogło być zidentyfikowane, musi być ono ustalone w umowie albo w odrębnym dokumencie, bądź też zarejestrowane w jakiejkolwiek innej stosownej formie.

W punkcie 8.5 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (OECD (2014) Modelowa konwencja w sprawie podatku od dochodu i majątku. Wersja skrócona 2014, Wolters Kluwers SA, Warszawa 2016 r.), odnoszącego się do definicji należności licencyjnych, wskazano, że „Jeżeli informacje, o których mowa w ustępie 2, są dostarczone lub jeżeli przyznane zostało użytkowanie lub prawo do użytkowania majątku, o którym mowa w tym ustępie, osoba władająca takimi informacjami lub majątkiem może zgodzić się nie udostępniać takich informacji lub majątku nikomu innemu. Zapłata dokonana za taką zgodę stanowi zapłatę za zapewnienie wyłączności posiadania takich informacji lub wyłączności prawa użytkowania takiego majątku, w zależności od przypadku. Te płatności stanowiące „należności wszelkiego rodzaju uzyskane jako wynagrodzenie wypłacone (...) za prawo do użytkowania mienia lub za informacje” podlegają definicji należności licencyjnych”.

Ponadto, pkt 11 Komentarza do art. 12 wyraźnie wskazuje, że „Kwalifikując należności licencyjne jako wynagrodzenia wypłacane za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej, ustęp 2 czyni aluzję do know-how. Różne wyspecjalizowane ugrupowania i poszczególni autorzy wypracowali liczne definicje know-how. Określenie „wynagrodzenia (…) za informacje związane z doświadczeniem nabytych w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej” jest stosowane w kontekście przenoszenia/przekazywania pewnych informacji, które nie były przedmiotem patentu i które na ogół nie mieszczą się w innych kategoriach praw własności intelektualnej. Wyposażenie to odsyła w zasadzie do informacji publicznie nieujawnionych o charakterze przemysłowym, handlowym lub naukowym, mających związek z nabytym doświadczeniem, które mają praktyczne zastosowanie w działalności przedsiębiorstwa, i których ujawnienie może przenieść korzyści ekonomiczne. Ponieważ definicja nawiązuje do informacji związanych z nabytym doświadczeniem, to artykuł nie ma zastosowania do wynagrodzenia za nowe informacje otrzymane w wyniku usług wykorzystywanych na zlecenie osoby wypłacającej wynagrodzenie”.

W punkcie 11.1, 11.2 ww. Komentarza do art. 12 ust. 2, wyraźnie stwierdza się, że „W umowie na zakup know-how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępniania drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek. Uważa się, że udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnianej formuły produkcyjnej ani też nie jest zobowiązany do gwarantowania wyników stosowania tej formuły. Taki rodzaj umowy różni się od umowy o świadczenie usług, według której jedna ze stron stosuje własne umiejętności zawodowe i doświadczenie, wykonując pracę dla drugiej strony. Płatności dokonane z tego tytułu wchodzą na ogół w zakres artykułu 7.”

Zgodnie z pkt 11.3 ww. Komentarza, umowy know-how to: „Umowy na udostępnienie know-how odnośnie do informacji, które już istnieją lub za udostępnienie informacji po ich opracowaniu lub stworzeniu, i które zawierają specjalne postanowienia dotyczące poufności takich informacji.”

Ponadto punkt 11.6 Komentarza stanowi, iż „W praktyce handlowej spotyka się umowy, które obejmują zarówno know-how, jak i udzielenie pomocy technicznej. Przykładem takiego kontraktu, jednym z wielu, jest umowa franchisingowa (kontrakt specjalnego charakteru), w której udostępniający przekazuje nabywcy swoją wiedzę i doświadczenie oraz udziela mu różnorodnej pomocy technicznej, której w pewnych przypadkach towarzyszą pomoc finansowa i dostawa towarów. W takich umowach mieszanych należy – opierając się na danych zawartych w umowie lub drogą analizy logicznej – dokonać rozbicia całej kwoty wynagrodzenia na oddzielne elementy i do każdego z nich zastosować odrębne zasady opodatkowania. Jeżeli jednak jeden z elementów świadczenia stanowi pozycję główną kontraktu, a pozostałe elementy są uboczne lub mają raczej znikome znaczenie, to normę stosowaną do głównego elementu należy stosować do całości wynagrodzenia”.

W ocenie Organu nabywane przez Spółkę świadczenia w postaci usług wymienionych we wniosku nie kwalifikują się do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, w szczególności Wnioskodawca nie nabywa od kontrahenta know-how.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy Spółka nabywa usługi inżynieryjne od podmiotów powiązanych. Pracownicy spółek powiązanych w oparciu o doświadczenie zawodowe oraz fachową wiedzę udzielają Wnioskodawcy wsparcia w postaci prac inżynieryjnych, których Spółka nie ma możliwości rozwiązać z wykorzystanie posiadanych zasobów (z uwagi na brak wiedzy i doświadczenia oraz niewystarczające kwalifikacje pracowników Spółki). Dzięki nabywanym usługą Wnioskodawca nie musi samodzielnie zatrudniać pracowników inżynieryjnych.

Wiedza i doświadczenie zawodowe udostępniane Wnioskodawcy nie są poufne, a jest to wiedza ogólnodostępna wynikająca z doświadczenia w branży, a Wnioskodawca – przy zaangażowaniu większych środków finansowych niż wypłata wynagrodzenia za świadczone usługi – byłby w stanie uzyskać dane, które przyczyniłyby się do rozwiązania problemów.

Ponadto informacje i dane przekazywane przez podmioty powiązane nie są utrwalone w formie, która pozwoliłaby na ich wykorzystanie jako przedmiot oddzielnego obrotu handlowego. Pracownicy podmiotów powiązanych podczas rozwiązywania problemów technicznych na rzecz klientów Wnioskodawcy bazują głównie na dokonywaniu ustaleń ustnych lub notatkach służbowych przekazywanych mailowo Wnioskodawcy. Ponadto w toku podejmowanych przez podmioty powiązane czynności nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich lub korzystania z praw autorskich lub jakichkolwiek praw pokrewnych np. do projektów, dokumentacji.

Mając na uwadze powyższe okoliczności nabywane przez Spółkę usługi nie wchodzą w zakres przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT i tym samym spółka nie jest obowiązana do poboru podatku u źródła zgodnie z przepisami art. 26 ustawy o CIT.

Spółka nabywa od podmiotów powiązanych usługi inżynieryjne w postaci wsparcia technicznego przez doświadczonych pracowników podmiotów powiązanych w ramach, których nie dochodzi do udzielania Wnioskodawcy informacji poufnych, a jest to wiedza ogólnodostępna wynikająca z doświadczenia w branży. Nie jest to również wiedza istotna w znaczeniu, jakie należy przyjąć w toku dokonywania interpretacji pojęcia „istotny” w ramach know-how – jest to wiedza, która usprawnia pewne procesy i daje swego rodzaju gwarancję, niemniej nie można uznać jej jako wyłączną do prowadzenia działalności. Informacje oraz dane przekazywane przez podmioty powiązane nie są utrwalane w formie, która pozwoliłaby na ich wykorzystanie jako przedmiot oddzielnego obrotu handlowego. Nie są też na Spółkę przenoszone prawa autorskie, ani też Spółka nie korzystana z praw autorskich lub jakichkolwiek praw pokrewnych.

Zatem należy się z Państwem zgodzić, że płatności za usługi wypłacane przez Spółkę na rzecz Podmiotów powiązanych nie stanowią przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, w konsekwencji czego na Spółce nie ciąży obowiązek pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od takich należności.

Wobec powyższego Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do pytań oznaczonych we wniosku nr 2 i 3 zauważyć należy, że pytania te miały charakter warunkowy i uzależnione były od uznania Państwa stanowiska w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe. Z uwagi na potwierdzenie Państwa stanowiska w zakresie pytania nr 1 udzielenie odpowiedzi na pytania nr 2 i 3 stało się bezzasadne.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

  - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

  - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

  - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

 art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).