Dotyczy ustalenia, czy z tytułu dochodów uzyskiwanych w związku z posiadaniem Powierzonego Mienia albo zbyciem jego składników dokonywanym w imieniu własnym, ale na rachunek Klientów Powiernik będzie podatnikiem CIT, wobec czego zostanie zobowiązany do rozpoznania obowiązku podatkowego w CIT zgodnie z obowiązującymi przepisami i rozliczenia podatku; Czy otrzymanie składników Powierzonego Mienia przez Powiernika od Klientów, na podstawie Umowy Powiernictwa, będzie podlegało opodatkowaniu CIT u Powiernika; Czy zwrotne przekazanie składników Powierzonego Mienia przez Powiernika do Klientów, na podstawie Umowy Powiernictwa, będzie podlegało opodatkowaniu CIT u Powiernika.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 grudnia 2023 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Pana wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

   - z tytułu dochodów uzyskiwanych w związku z posiadaniem Powierzonego Mienia albo zbyciem jego składników dokonywanym w imieniu własnym, ale na rachunek Klientów Powiernik będzie podatnikiem CIT, wobec czego zostanie zobowiązany do rozpoznania obowiązku podatkowego w CIT zgodnie z obowiązującymi przepisami i rozliczenia podatku;

   - otrzymanie składników Powierzonego Mienia przez Powiernika od Klientów, na podstawie Umowy Powiernictwa, będzie podlegało opodatkowaniu CIT u Powiernika;

   - zwrotne przekazanie składników Powierzonego Mienia przez Powiernika do Klientów, na podstawie Umowy Powiernictwa, będzie podlegało opodatkowaniu CIT u Powiernika.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X („Wnioskodawca”) jest osobą fizyczną i polskim rezydentem podatkowym w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca założy (zawiąże) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością („Spółka”), która:

a) będzie prowadziła działalność gospodarczą;

b) zostanie zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym („KRS”);

c) będzie polskim rezydentem podatkowym, tj. posiadać będzie siedzibę działalności gospodarczej oraz miejsce zarządu w Polsce;

d) będzie prowadziła księgi rachunkowe zgodnie z ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 120 z późn. zm.).

Spółka będzie świadczyć usługi powiernictwa za wynagrodzeniem na rzecz różnych podmiotów, w tym zagranicznych („Klienci”). Klienci oraz Spółka zostaną stronami umowy powiernictwa („Umowa Powiernictwa”), na podstawie której Spółka (dalej również jako „Powiernik”) będzie powiernikiem Klientów.

Wynagrodzenie należne Powiernikowi z tytułu realizacji świadczeń przewidzianych w Umowie Powiernictwa zostanie ustalone na warunkach rynkowych.

Zgodnie z Umową Powiernictwa, Klient powierzy Powiernikowi majątek („Powierzone mienie”) na potrzeby realizacji tej umowy. W skład Powierzonego mienia będą wchodzić udziały, akcje lub ogóły praw i obowiązków w spółkach, prawa własności lub prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, środki finansowe w tym w walutach obcych. W skład Powierzonego mienia wchodzić także będą dochody z Powierzonego mienia oraz mienie nabyte na rachunek Klientów. Powiernik zobowiązany będzie do zwrotnego wydania Powierzonego mienia zgodnie z Umową Powierniczą. Powiernik będzie na zlecenie Klienta zbywać Powierzone mienie na warunkach wskazanych przez Klienta. Powiernik będzie także, na zlecenie Klienta, w ramach powierzonych mu środków finansowych lub środków finansowych pozostawionych mu w ramach Umowy powiernictwa pochodzących ze zbycia Powierzonego mienia oraz dochodów z Powierzonego mienia („Powierzone środki finansowe”) nabywać na rachunek Klienta mienie. Powiernik będzie także na zlecenie Klientów lokował Powierzone środki finansowe.

Lokowanie Powierzonych środków finansowych będzie polegać na zakładaniu lokat, nabyciu obligacji i innych instrumentów finansowych, oraz udzielaniu pożyczek. Powiernik będzie nabywał to samo mienie w ramach usług powierniczych na rzecz jednego Klienta lub kilku Klientów (w określonych przez nich udziałach – współwłasność Klientów). Powiernik, na podstawie Umowy Powiernictwa, działać będzie w imieniu własnym, ale na rzecz/rachunek Klientów, w szczególności oznacza to, że będzie ujawniony w odpowiednich rejestrach (w zakresie tytułów uczestnictwa w spółkach – w KRS, w zakresie nieruchomości w Księgach Wieczystych) jako właściciel Mienia. W konsekwencji Powiernik będzie także uprawniony i zobowiązany do realizowania praw i obowiązków związanych z Powierzonym mieniem. Powiernik będzie tym zakresie wykonywał przede wszystkim prawa wspólnika związane z powierzonymi mu udziałami, akcjami czy ogółami praw i obowiązków w spółkach oraz właściciela w odniesieniu do Powierzonego mienia.

Powiernik nie ma, zgodnie z Umową powiernictwa, swobody decydowania w zakresie Powierzonego mienia tylko będzie realizował wytyczne Klientów. Powiernik w sensie prawnym będzie miał prawo do rozporządzania Powierzonym mieniem, w tym Udziałami czy nieruchomościami, jako że będzie ujawniony jako ich właściciel. Jednakże zgodnie z Umową powiernictwa będzie uprawniony do tego wyłącznie w zakresie i na zasadach (zgoda lub polecenie Klienta co do nabycia/zbycia Powierzonego mienia na określonych warunkach) wskazanych w Umowie Powiernictwa.

Z tytułu Umowy powiernictwa Powiernik będzie miał prawo do wynagrodzenia na które będzie składało się:

 1) uzgodnione pomiędzy stronami wynagrodzenie powiernika z tytułu pozostawania w „gotowości” w ramach Umowy powiernictwa, które zazwyczaj będzie określone jako wynagrodzenie stałe;

 2) uzgodnione wynagrodzenie za poszczególne czynności podejmowane względem Powierzonego majątku (wykonywanie praw udziałowych, uczestnictwo w zgromadzeniach wspólników, zbywanie i nabywanie mienia) za które wynagrodzenie będzie określane zazwyczaj kwotowo (ryczałt) lub wg stawki godzinowej;

 3) uzasadnione, udokumentowane i zaakceptowane przez Klientów wydatki Powiernika związane z realizacją Umowy Powiernictwa, związane z wykonywaniem praw i obowiązków związanych z Udziałami („Koszty dodatkowe”);

 4) zwrot należności publicznoprawnych (podatki i opłaty) wynikających z faktu ujawnienia Powiernika jako właściciela (opłaty za rejestrację, podatek od nieruchomości, opłaty z tytułu wieczystego użytkowania, inne obowiązkowe opłaty i podatki obciążające właściciela) („Należności publicznoprawne”).

Powiernik co do zasady nie będzie także ujawniał faktu zawarcia Umowy Powiernictwa i faktu bycia powiernikiem, wobec osób trzecich i podmiotów, w których własność lub współwłasność mu powierzono. Celem działania Powiernika jest zapewnianie anonimowości Klientów wobec osób trzecich oraz wspólnego reprezentowania Klientów i dbania o ich interesy, w sytuacji, gdy kilku Klientów posiada udziały w tym samym mieniu. Wspólne reprezentowanie Klientów zapewnia lepszy stopień dbania o ich interesy w związku z wykorzystaniem synergii przy wykonywaniu uprawnień korporacyjnych czy realizacji inwestycji z podmiotami trzecimi. Powiernik reprezentując kilku Klientów posiadających to samo aktywo majątkowe będzie dysponował większym udziałem, niż każdy z tych Klientów osobno. Ma to istotne przełożenie na siłę negocjacyjną z pozostałymi współwłaścicielami podmiotów lub rzeczy. Podobnie w przypadku zbycia składników Powierzonego Mienia, oferowanie przez Powiernika w imieniu wielu Klientów mających większy (albo całościowy) udział w danym mieniu, czy też różne składniki mienia komplementarne względem siebie, pozwala na maksymalizację efektu ekonomicznego (w szczególności uzyskanej ceny) dla wszystkich Klientów.

Pytania

 1. Czy z tytułu dochodów uzyskiwanych w związku z posiadaniem Powierzonego Mienia albo zbyciem jego składników dokonywanym w imieniu własnym, ale na rachunek Klientów Powiernik będzie podatnikiem CIT, wobec czego zostanie zobowiązany do rozpoznania obowiązku podatkowego w CIT zgodnie z obowiązującymi przepisami i rozliczenia podatku?

 2. Czy otrzymanie składników Powierzonego Mienia przez Powiernika od Klientów, na podstawie Umowy Powiernictwa, będzie podlegało opodatkowaniu CIT u Powiernika?

 3. Czy zwrotne przekazanie składników Powierzonego Mienia przez Powiernika do Klientów, na podstawie Umowy Powiernictwa, będzie podlegało opodatkowaniu CIT u Powiernika?

Pana stanowisko w sprawie

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu dochodów uzyskiwanych w związku z posiadaniem Powierzonego Mienia albo zbyciem jego składników dokonywanym w imieniu własnym, ale na rachunek Klientów Powiernik nie będzie podatnikiem CIT, wobec czego nie zostanie zobowiązany do rozpoznania obowiązku podatkowego w CIT zgodnie z obowiązującymi przepisami i rozliczenia podatku.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymanie składników Powierzonego Mienia przez Powiernika od Klientów, na podstawie Umowy Powiernictwa, nie będzie podlegało opodatkowaniu CIT u Powiernika.

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrotne przekazanie składników Powierzonego Mienia przez Powiernika do Klientów, na podstawie Umowy Powiernictwa, nie będzie podlegało opodatkowaniu CIT u Powiernika.

UZASADNIENIE Uwagi ogólne – Powiernik jako podmiot niebędący podatnikiem CIT

Stosunek powiernictwa nie został uregulowany w prawie polskim. Stanowi on tzw. umowę nienazwaną i wynika z naczelnej zasady prawa cywilnego – swobody umów. Strony umowy cywilnoprawnej mogą zatem ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Stosunek powiernictwa różni się od stosunku przedstawicielstwa lub pełnomocnictwa tym, że w relacjach z podmiotami trzecimi działa samodzielnie i we własnym imieniu. Nadal jednak między tymi stosunkami prawnymi występują podobieństwa – w związku z zawarciem porozumienia ze zlecającym, na rzecz którego działa, powiernik nie działa na własną rzecz i we własnym interesie.

W obrocie gospodarczym dokonanie sprzedaży majątku poprzez powiernika jest jak najbardziej dopuszczalne, tak jak podmioty gospodarcze mają prawo do działania poprzez swoich przedstawicieli lub pełnomocników. Zleceniobiorca/pełnomocnik/powiernik dokonuje wówczas transakcji na rzecz mocodawcy (powierzającego), a czynność ma wówczas w stosunku do tego mocodawcy skutek rozporządzający. Świadczeniem wzajemnym w stosunku do przedstawiciela/pełnomocnika/powiernika jest należne mu wynagrodzenie.

W świetle powyższych ustaleń, bazując na istocie stosunku powiernictwa, nie jest możliwe przypisanie do powiernika jakiegokolwiek dochodu podatkowego.

W świetle wstępu poczynionego powyżej, to wskazać należy, że przychodem w CIT jest przysporzenie majątkowe, które ma konkretny wymiar finansowy, otrzymane w formie pieniężnej lub niepieniężnej. Przyjęcie, że powiernik dokonujący sprzedaży majątku na rzecz zlecającego (powierzającego) osiągnął z takiej transakcji korzyść finansową, inną niż należne mu wynagrodzenie z umowy powiernictwa, byłoby sprzeczne z istotą funkcjonowania podatku dochodowego.

Ze stosunku prawnego powiernictwa wynika zatem, że na gruncie podatkowym, realizując zawartą Umowę powiernictwa, Powiernik w ogóle nie podlega opodatkowaniu CIT:

   - „Zleceniobiorca, działający w charakterze Powiernika, nabywa wszelkie prawa i obowiązki w ramach czynności oraz umów zawartych w wykonaniu umowy zlecenia i w związku z działaniem na rachunek dającego zlecenie (Powierzającego) jest zobowiązany do przeniesienia na rzecz zleceniodawcy (Powierzającego) wszystkich nabytych przez niego praw. Konsekwencje podatkowe czynności dokonywanych z udziałem Powiernika powinny uwzględniać charakter prawny stosunku powiernictwa, a w szczególności fakt działania Powiernika w imieniu i na rzecz Powierzającego. Dlatego też wszelkie przysporzenia z tytułu wykonania powierzonych Powiernikowi czynności, zawartych przez niego umów ze względu na obowiązek ich zwrotu, a więc brak definitywnego przysporzenia są neutralne podatkowo.” – tak: interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 września 2019 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.317.2019.1.RK;

   - „Jak wskazano na wstępie, przychodem jest każde przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Tak więc, aby określić, czy otrzymana albo należna do otrzymania kwota jest przychodem podatnika, należy zidentyfikować stosunek prawny leżący u podstaw otrzymania albo prawa do otrzymania tej kwoty. W niektórych przypadkach kwoty otrzymane przez podatnika mogą nie być kwotami jemu należnymi. Dotyczyć to może w szczególności tych czynności prawnych, w których podatnik występuje jako szeroko rozumiany pośrednik (przedstawiciel, pełnomocnik, zastępca pośredni itp.). W przypadkach, gdy podatnik działa na rzecz kogoś innego, kwotami jemu należnymi nie są kwoty otrzymywane od osoby, która jest drugą stroną umowy zawieranej i wykonywanej przez pośrednika, lecz wynagrodzenie wypłacane mu przez osobę, na rzecz której działa. [...] Należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że – w trakcie obowiązywania umowy powierniczej, z uwagi na charakter tego stosunku prawnego - zbycie udziałów (akcji) na rzecz podmiotu trzeciego w wykonaniu umowy powierniczej (zlecenia Powierzającego dotyczącego zbycia udziałów/akcji) nie będzie generować po stronie Wnioskodawcy przychodu z odpłatnego zbycia udziałów (akcji), o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychody ze zbycia udziałów (akcji) nie będą bowiem należnością, która faktycznie przysługuje Wnioskodawcy (jest jego przysporzeniem majątkowym). Wnioskodawca nie będzie również musiał wykazywać kosztów uzyskania przychodów z tej transakcji.” – tak: interpretacja indywidualna z dnia 11 sierpnia 2021 r., Znak: 0115-KDIT1.4011.347.2021.2.AS.

Kluczowymi konsekwencjami podatkowymi związanymi z istnieniem stosunku powiernictwa jest zatem neutralność podatkowa w CIT u Powiernika, który świadczy usługi na rzecz Powierzających.

Z powyższych interpretacji wynika zatem, że otrzymywane świadczenia, wynagrodzenia czy inne przysporzenia ze składników majątku przekazanych Powiernikowi, nie stanowią u niego przychodu podatkowego w CIT – nie są bowiem żadnym definitywnym przysporzeniem, w związku z tym, że Powierzającym przysługuje w takim przypadku roszczenie o zwrot świadczenia/przysporzenia.

Kolejno, w ww. interpretacjach Organ potwierdził ww. ustalenia oraz wskazał na inne istotne okoliczności/elementy, które przesądzają o podobieństwie stosunku powiernictwa do zlecenia, m.in.:

   - ograniczenie czasowe – zleceniobiorca (Powiernik) obowiązany jest przekazać nabyte prawa bądź uzyskane korzyści na pierwsze żądanie zleceniodawcy (Powierzającego),

   - ustawowo wyłączona możliwość rozporządzania tymi prawami lub korzyściami na rzecz innej osoby niż zleceniodawca (Powierzający) lub wskazany przez niego podmiot, co powoduje wyłączenie możliwości efektywnego zwiększenia masy majątkowej zleceniobiorcy (Powiernika) o prawa nabyte w wykonaniu powiernictwa,

   - brak ekwiwalentności dla zleceniobiorcy (Powiernika) zbycia nabytych we własnym imieniu, lecz na rachunek zlecającego praw (Powierzającego) – prawa te przenoszone są na zlecającego nieodpłatnie – zgodnie z art. 742 Kodeksu cywilnego; dający zlecenie zwraca przyjmującemu zlecenie jedynie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia oraz zwalnia go od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym,

   - w przypadku przenoszenia powierniczo nabytych praw na wskazaną przez zlecającego osobę trzecią, cena zbycia stanowi należność zleceniodawcy (art. 740 Kodeksu cywilnego),

   - przyjmującemu zlecenie (powiernikowi) nie wolno używać we własnym interesie rzeczy i pieniędzy dającego zlecenie (powierzającego); od sum pieniężnych zatrzymanych ponad potrzebę wynikającą z wykonywania zlecenia, powinien płacić dającemu zlecenie odsetki ustawowe (art. 741 Kodeksu cywilnego).

Powyższe ograniczenia wskazują, że zakres uprawnień powierników w stosunku prawnym powiernictwa jest bardzo ograniczony. Powiernicy nie działają na swoją rzecz, wszelkie przysporzenia lub pożytki powstałe w związku z istniejącym stosunkiem powiernictwa, są należne powierzającemu.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, Spółka będzie zatem zbywać rzeczy i inne prawa majątkowe, którymi będzie władać w cudzym interesie (interesie Klientów jako powierzających).

W konsekwencji, Powiernik nie będzie ich faktycznym właścicielem, a wyłącznie podmiotem uprawnionym do władania nimi. Wszelkie korzyści majątkowe, które zostaną osiągnięte na takich transakcjach, są korzyściami Klientów jako powierzających. Spółka jako powiernik otrzyma jedynie swoje wynagrodzenie ustalone zgodnie z Umową Powiernictwa.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają m.in. następujące interpretacje indywidualne Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

   - „W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca - jako powiernik któremu na podstawie umowy powiernictwa powierzono własność udziałów (akcji) - w wykonaniu tej umowy (tj. w wykonaniu polecenia Powierzającego) będzie dokonywał odpłatnego zbycia udziałów (akcji) na rzecz osób trzecich. Przy czym, jak wynika z opisu zdarzenia, Wnioskodawca będzie zobowiązany do przekazywania należności z tytułu zbycia udziałów (akcji) na rzecz Powierzającego. Należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że - w trakcie obowiązywania umowy powierniczej, z uwagi na charakter tego stosunku prawnego - zbycie udziałów (akcji) na rzecz podmiotu trzeciego w wykonaniu umowy powierniczej (zlecenia Powierzającego dotyczącego zbycia udziałów/akcji) nie będzie generować po stronie Wnioskodawcy przychodu z odpłatnego zbycia udziałów (akcji), o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychody ze zbycia udziałów (akcji) nie będą bowiem należnością, która faktycznie przysługuje Wnioskodawcy (jest jego przysporzeniem majątkowym). Wnioskodawca nie będzie również musiał wykazywać kosztów uzyskania przychodów z tej transakcji.” – tak: interpretacja indywidualna z dnia 11 sierpnia 2021 r., Znak: 0115-KDIT1.4011.347.2021.2.AS;

   - „Wobec powyższego, należy stwierdzić, że skoro nabycie przez Powiernika Udziałów/akcji, a następnie ich zbycie na rzecz innych podmiotów nastąpi w wykonaniu zobowiązania wynikającego z wcześniej zawartej Umowy Powierniczej, w ramach której Powiernik działa co prawda w imieniu własnym, ale na rzecz zlecającego zbycie Udziałów/akcji nie będzie skutkowało powstaniem po stronie Powiernika przysporzenia majątkowego, które mogłoby stanowić przychód podatkowy. W związku z zawartą Umową powierniczą Powiernik zobowiązany będzie do wydania na rzecz zlecającego wszystkich nabytych praw w wykonaniu tej umowy. Dla Powiernika (mimo, że będzie formalnie stroną transakcji) będzie to czynność neutralna podatkowo. W konsekwencji podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych będzie Wnioskodawca i to na nim będzie ciążył obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym konsekwencje podatkowe należałoby rozpoznać po stronie Wnioskodawcy (Spółki), który zostanie opodatkowany z tytułu sprzedaży Udziałów/akcji. Przychodem Wnioskodawcy będzie cena sprzedaży, natomiast kosztem uzyskania przychodu wydatki na nabycie lub objęcie udziałów w kapitale zakładowym spółek kapitałowych (tj. środki przekazane Powiernikowi na nabycie Udziałów/akcji).” – tak: interpretacja indywidualna z dnia 18 września 2019 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.317.2019.1.RK.

Przedstawiony powyżej charakter prawny powiernictwa i wynikające z niego skutki podatkowe zostały potwierdzone m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia z 13 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 1219/14.

W tym miejscu Wnioskodawca chciałby zwrócić uwagę na definicję pojęcia „świadczenie”. Ustawodawca odnosi się w ustawie o CIT, w kilku miejscach do pojęcia „świadczenia”, które nie jest terminem zdefiniowanym w ustawie o CIT. Słownik Języka Polskiego poprzez „świadczyć” rozumie natomiast m.in. „robić coś dla kogoś” oraz „przekazywać pieniądze na coś”.

Z powyższego wynika zatem, że świadczeniem jest „coś”, co stanowi dla Powiernika rzeczywiste przysporzenie majątkowe.

Powyższe konkluzje potwierdza dorobek orzeczniczy Naczelnego Sądu Administracyjnego:  „Sposób rozumienia pojęcia nieodpłatnych świadczeń był przedmiotem uchwały składu siedmiu sędziów NSA z dnia 18 listopada 2002 r., FPS 9/02. Zwrócono w niej uwagę, że pojęcie nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p. ma szerszy zakres niż jego odpowiednik w prawie cywilnym. Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, zgodnie z którym pojęcie to obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Stanowisko to znalazło następnie potwierdzenie w uchwale składu siedmiu sędziów NSA z dnia 16 października 2006 r., II FPS 1/06. [...] Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że o odmiennym od cywilistycznego rozumienia pojęcia „świadczenia” w odniesieniu do podatku dochodowego od osób prawnych stanowi zasada wyrażona w art. 7 ust. 1 u.p.d.o.p., zgodnie z którym przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty. Skoro nie jest ważne źródło przychodów, lecz sam fakt osiągnięcia dochodu, to tym bardziej nie jest ważne, czy osiągnięty dochód był następstwem działania (zaniechania) innej osoby, czy też nie.” – tak: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 grudnia 2016 r., sygn. akt II FSK 3424/14.

W przedmiotowej sprawie nie mamy zatem do czynienia z realnym i rzeczywistym przysporzeniem majątkowym. Przedmiotem „świadczenia”, jego źródłem, nie jest bowiem wypracowany zysk, który nie podlegał wcześniej opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z formalnego punktu widzenia oraz z praktyki wynika, że Powiernik rejestrowany jest w KRS jako udziałowiec lub akcjonariusz danej spółki, bowiem w sensie cywilnoprawnym przekazanie mu Powierzonego mienia jest przeniesieniem na niego własności tego Mienia, tyle że pod tytułem zwrotnym. Powierzającym przysługuje wówczas prawo do żądania zwrotnego przeniesienia prawa własności takich udziałów lub akcji posiadanych przez powiernika oraz dochodów z nich pochodzących. Przez okres obowiązywania stosunku powiernictwa, to Powiernik wykonuje, w mieniu własnym, ale na rzecz powierzającego, prawa i obowiązki udziałowca (akcjonariusza) w spółkach kapitałowych, jednak czyni to na rzecz Klienta. Otrzymane dochody są definitywnym przychodem Klienta, a nie Powiernika. W konsekwencji, skutki podatkowe otrzymania dochodów przez Powiernika we własnym imieniu, ale na rzecz Klienta, w tym wypłaty dywidendy, powoduje powstanie dochodu do opodatkowania po stronie Klienta (są mu postawione do dyspozycji bowiem może w każdym czasie żądać ich wydania przez Powiernika) należy rozpoznawać po stronie powierzającego (Klientów), a nie po stronie Powiernika. Innymi słowy, wszelkie dochody otrzymane od podmiotów, w których Powiernik jest ujawniony jako wspólnik i które powierzono Powiernikowi, powinny podlegać opodatkowaniu na poziomie powierzających (Klientów). Rolą Powiernika jest jedynie przekazanie takich świadczeń do Klientów, z ich punktu widzenia wypłaty dywidend są neutralne w CIT. W takim modelu przychód podatkowy u powierzających powstaje już z momentem wypłaty zysku do powiernika.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza m.in. następująca interpretacja indywidualna:

„Wobec powyższego, należy stwierdzić, że wprawdzie podmiotem, który uzyskał formalnie dywidendę jest Powiernik, ale w związku z zawartą umową powiernictwa, dywidenda ta zostanie przekazana Powierzającemu, a tym samym Przysporzenie majątkowe z tytułu dywidendy nastąpi po stronie Powierzającego, a nie Powiernika. Reasumując, wypłata dywidendy Powiernikowi będzie stanowiła przychód Powierzającego, który jest ostatecznym i faktycznym odbiorcą dywidendy. W konsekwencji, skutki podatkowe wypłaty dywidendy oraz możliwość zwolnienia jej z opodatkowania należy rozpoznawać po stronie Powierzającego. Odnosząc cytowane powyżej przepisy do opisanego we wniosku stanu faktycznego wskazać należy, że wypłacona przez Spółkę giełdową dywidenda na rzecz Powiernika, przekazana następnie na konto bankowe Powierzającego będzie korzystała ze zwolnienia, o którym mowa w art. 22 ust. 4b u.p.d.o.p., bowiem spełnione zostaną warunki niezbędne do skorzystania ze zwolnienia, pod warunkiem, że nie zachodzą okoliczności wskazane w cytowanym powyżej art. 22c u.p.d.o.p..” – tak: interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 października 2017 r., Znak: 0112-KDIL1-1.4012.266.2017.2.OA.5.1.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania z pkt 1

W ocenie Wnioskodawcy, w związku z posiadaniem albo dokonaniem zbycia przez Powiernika składników Powierzonego Mienia działającego w imieniu własnym, ale na rachunek Klientów, Powiernik nie będzie działał jako podatnik CIT, wobec czego nie zostanie zobowiązany do rozpoznania obowiązku podatkowego w CIT zgodnie z obowiązującymi przepisami i rozliczenia podatku.

Powyższe stanowisko potwierdzają ww. stanowiska Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej – Powiernik nie działa na swoją rzecz, a wszelkie przysporzenia lub pożytki powstałe z Powierzonego Mienia w związku z istniejącym stosunkiem powiernictwa są należne powierzającemu. Dotyczy to także zobowiązań podatkowych CIT związanych z tymi przysporzeniami i pożytkami. Wobec tego, podatnikiem CIT z tytułu posiadania lub zbycia składników Powierzonego Mienia będzie Klient, a tym samym Powiernik nie będzie działał jako podatnik CIT i nie będzie zobowiązany do rozpoznania obowiązku podatkowego w CIT zgodnie z obowiązującymi przepisami i rozliczenia podatku.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania z pkt 2 i 3

W ocenie Wnioskodawcy, otrzymanie albo zwrotne przekazanie Mienia, w tym Udziałów przez Powiernika na rzecz Klientów, na podstawie Umowy Powiernictwa, nie będzie podlegało opodatkowaniu CIT. Jest to bowiem wyłącznie wykonanie zobowiązania, wynikającego z Umowy Powiernictwa, polegającego na technicznym przekazaniu posiadania albo zwrocie rzeczy lub praw do Klientów, które wcześniej zostały powierzone Powiernikowi.

W konsekwencji, nie jest uzyskiwane żadne świadczenie wzajemne, które mogłoby stanowić przychód podatkowy dla Powiernika. Jedynym realnym przysporzeniem Powiernika z tytułu Umowy Powiernictwa będzie tylko i wyłącznie wynagrodzenie, które strony ustaliły na poziomie rynkowym (wynika to z opisu zdarzenia przyszłego z Wniosku).

Przekazanie Mienia, w tym Udziałów, na Powiernika przez powierzającego stanowi jedynie czynność materialno-techniczną umożliwiającą wykonanie Umowy Powiernictwa. Podobnie w przypadku zwrotu Mienia, w tym Udziałów na rzecz powierzających (Klientów), będzie to wyłącznie przejaw realizacji zobowiązania umownego istniejącego pomiędzy Powiernikiem a Klientami.

Powyższe stanowisko potwierdzone zostało w następujących interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

   - „W odniesieniu do czynności nieodpłatnego przeniesienia przez Powiernika na rzecz Powierzającego własności nieruchomości, należy wyjaśnić, że wprawdzie podmiotem, który formalnie nabył nieruchomość od Powierzającego jest Powiernik, ale zgodnie z umową powiernictwa właścicielem nieruchomości jest Powierzający. W ramach tego przeniesienia następuje faktycznie otrzymanie przez Powierzającego swojej własnej nieruchomości. Innymi słowy przeniesienie przez Powiernika na Powierzającego własności nieruchomości będzie immanentną cechą łączącego ich stosunku prawnego, a nie niezależnym samoistnym świadczeniem, które skutkowałoby przysporzeniem majątkowym. Tym samym, skoro nieodpłatne przekazanie Powierzającemu nieruchomości nabytej przez Powiernika nastąpi w wykonaniu zobowiązania wynikającego z wcześniej zawartej umowy powiernictwa, czynność ta należy uznać za neutralną podatkowo dla Powierzającego jak i Powiernika. Biorąc pod uwagę powyższe przepisy stwierdzić należy, że zarówno przeniesienie własności nieruchomości przez Wnioskodawcę na Spółkę Celową jak również późniejsze zwrotne przeniesienie przez Spółkę Celową nieruchomości na Powierzającego będzie immanentną cechą łączącego ich stosunku prawnego, a nie należnym, samoistnym świadczeniem, które skutkowałoby przysporzeniem majątkowym. Tym samym, w wyniku powyższych czynności nie powstanie przychód zarówno po stronie Wnioskodawcy jak i Spółki Celowej.” – tak: interpretacja indywidualna z dnia 20 kwietnia 2023 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.135.2023.2.KW;

   - „Jak wskazano na wstępie przychodem będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Tak więc, w celu określenia, co stanowi przychód podatnika, należy zidentyfikować stosunek prawny leżący u podstaw danej czynności. W odniesieniu do czynności nieodpłatnego przeniesienia przez Powiernika na rzecz Powierzającego własności akcji, należy wyjaśnić, że wprawdzie podmiotem, który formalnie nabył akcje jest Powiernik, ale zgodnie z umową powiernictwa właścicielem akcji jest Powierzający. W ramach tego przeniesienia następuje faktycznie otrzymanie przez Powierzającego swoich własnych udziałów. Innymi słowy przeniesienie przez Powiernika na Powierzającego własności akcji w spółce giełdowej będzie immanentną cechą łączącego ich stosunku prawnego, a nie niezależnym samoistnym świadczeniem, które skutkowałoby przysporzeniem majątkowym. Podsumowując, skoro nieodpłatne przekazanie Powierzającemu akcji nabytych przez Powiernika nastąpi w wykonaniu zobowiązania wynikającego z wcześniej zawartej umowy powiernictwa, czynność ta należy uznać za neutralną podatkowo dla Powierzającego jak i Powiernika. Wobec powyższego stanowisko Zainteresowanych należy uznać za prawidłowe.” – tak: interpretacja indywidualna z dnia 11 sierpnia 2017 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.35.2017.2.AB.

Skoro zatem przekazanie Mienia Powiernikowi, w tym Udziałów, nie skutkuje realnym i definitywnym przysporzeniem dla żadnej ze stron Umowy powiernictwa, a jedynie czynność techniczną, to takie świadczenia, tj. zwrotne przekazanie mienia na rzecz Klientów przez Powiernika także stanowi czynność techniczną i jest neutralne podatkowo.

Przekazanie Mienia pomiędzy Powiernikiem i Klientem oraz odwrotnie nie skutkuje zatem żadną korzyścią zarówno dla Klientów jak i Powiernika, które ustawodawca nazywa „świadczeniami”.

Co więcej, nie jest to świadczenie także w rozumieniu potocznym, tak jak interpretuje to pojęcie Naczelny Sąd Administracyjny nie dochodzi tu także do przysporzenia żadnej ze stron. Wobec powyższego zarówno otrzymanie przez Powiernika od Klientów składników Powierzonego Mienia jak i zwrotne przekazanie takich składników będzie neutralne z punktu widzenia ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 2 ww. ustawy:

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy:

Pod pojęciem przychodu należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Zauważyć należy, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, które stanowić będą trwałe przysporzenie majątkowe.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów podlegających opodatkowaniu decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono majątek podatnika (takie którymi może rozporządzać jak właściciel).

W obrocie gospodarczym zarówno osoby fizyczne, osoby prawne, jak i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej (spółki osobowe) nie muszą działać osobiście, dopuszczalne jest działanie przez przedstawiciela. Istota przedstawicielstwa w prawie cywilnym polega na tym, że pewna osoba dokonuje w imieniu i na rzecz innego podmiotu czynności prawnych. Osoba, która dokonuje czynności, określana jest mianem przedstawiciela, natomiast osoba, w imieniu której czynność jest dokonywana – mianem reprezentowanego.

Jeżeli czynność dokonana przez przedstawiciela mieści się w granicach umocowania udzielonego przez reprezentowanego, wywołuje ona bezpośredni skutek dla podmiotu, który udzielił pełnomocnictwa.

Powszechnie wskazuje się, że prawu cywilnemu znane są także inne podobne instytucje, które pełnią funkcje zbliżone do przedstawicielstwa, przy czym nie należy ich utożsamiać z przedstawicielstwem. Od tej instytucji należy odróżnić np. powiernika, który na zewnątrz działa jako samodzielny podmiot prawa, jednak z mocy wewnętrznego porozumienia z inną osobą, na rzecz której działa, nie występuje we własnym interesie.

Wskazać należy, że powiernictwo, jako instytucja prawna nie jest uregulowane w prawie polskim. Podstawą do konstruowania czynności powierniczych jest wyrażona w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm., dalej: „K.c.”), zasada swobody kontraktowej. Zgodnie z tym przepisem:

Co do zasady, umowa powiernictwa polega, na zawarciu stosunku między jej stronami, powierzającym i powiernikiem, którego celem jest wykonanie przez powiernika we własnym imieniu określonych usług i sfinansowanych przez powierzającego, na jego rzecz i w celu realizacji wskazanego przez niego interesu. Zależnie od postanowień umowy może być ona odpłatna albo nieodpłatna. Zawierana jest na określony czas, wskazany w umowie lub wynikający z istoty czynności prawnej, jaką ma podjąć powiernik.

Podstawą do skonstruowania umowy powierniczej może być stosunek zlecenia. Prawa i obowiązki stron umowy powierniczej należy zatem zasadniczo oceniać według przepisów o zleceniu. Jak wynika z art. 734 i 735 K.c. istotą umowy zlecenia jest odpłatne lub nieodpłatne dokonanie określonej czynności prawnej w imieniu dającego zlecenie lub (jeżeli tak stanowi umowa) w imieniu własnym, lecz na rachunek zlecającego. W tym ostatnim wypadku, wszelkie nabycie praw lub rzeczy ma charakter powierniczy (fiduicjalny), a przyjmujący zlecenie ma obowiązek wydać zlecającemu wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym (art. 740 zd. 2 K.c.).

Sąd Najwyższy stwierdził, że stosunek powiernictwa jako umowy o dokonywanie czynności prawnych oraz czynności natury faktycznej wykazuje cechy właściwe umowie zlecenia (wyrok z dnia 18 lutego 2004 r., sygn. akt V CK 216/03).

Władztwo nad nabytymi prawami, jakie można przypisać zleceniobiorcy wykonującemu zlecenie powiernicze jest ograniczone, a to poprzez:

   - ograniczenie czasowe – zleceniobiorca obowiązany jest przekazać nabyte prawa, bądź uzyskane korzyści na pierwsze żądanie zleceniodawcy,

   - ustawowo wyłączoną możliwość rozporządzania tymi prawami lub korzyściami na rzecz kogo innego aniżeli zleceniodawca lub wskazany przezeń podmiot, co powoduje wyłączenie możliwości efektywnego zwiększenia masy majątkowej zleceniobiorcy o prawa nabyte w wykonaniu powiernictwa,

   - nieekwiwalentność dla zleceniobiorcy zbycia nabytych we własnym imieniu, lecz na rachunek zlecającego praw – prawa te przenoszone są na zlecającego nieodpłatnie – zgodnie z art. 742 K.c. dający zlecenie zwraca przyjmującemu zlecenie jedynie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, oraz zwalnia go od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym, natomiast w przypadku przenoszenia powierniczo nabytych praw na wskazaną przez zlecającego osobę trzecią cena zbycia stanowi należność zleceniodawcy (art. 740 K.c.),

   - przyjmującemu zlecenie nie wolno używać we własnym interesie rzeczy i pieniędzy dającego zlecenie. Od sum pieniężnych zatrzymanych ponad potrzebę wynikającą z wykonywania zlecenia powinien płacić dającemu zlecenie odsetki ustawowe (art. 741 K.c.),

   - dający zlecenie powinien zwrócić przyjmującemu zlecenie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, wraz z odsetkami ustawowymi; powinien również zwolnić przyjmującego zlecenie od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym (art. 742 K.c.).

Zleceniobiorca, działający w charakterze powiernika, nabywa wszelkie prawa i obowiązki w ramach czynności oraz umów zawartych w wykonaniu umowy zlecenia i w związku z działaniem na rachunek dającego zlecenie (powierzającego) jest zobowiązany do przeniesienia na rzecz zleceniodawcy (powierzającego) wszystkich nabytych przez niego praw.

Konsekwencje podatkowe czynności dokonywanych z udziałem Powiernika powinny uwzględniać charakter prawny stosunku powiernictwa, a w szczególności fakt działania Powiernika w imieniu i na rzecz Powierzającego. Dlatego też wszelkie przysporzenia z tytułu wykonania powierzonych Powiernikowi czynności, zawartych przez niego umów ze względu na obowiązek ich zwrotu, a więc brak definitywnego przysporzenia są neutralne podatkowo.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że czynność powiernicza składa się z dwóch elementów:

 1) przeniesienia przez powierzającego na powiernika jakiegoś prawa albo zobowiązanie powiernika do nabycia tego prawa i przekazanie mu przez powierzającego środków na ten cel, w następstwie czego powiernik może korzystać z tego prawa względem osób trzecich w wyznaczonym zakresie;

 2) zobowiązania powiernika wobec powierzającego, że będzie przestrzegał wyznaczonego zakresu korzystania z uzyskanego prawa (w szczególności, że powierzone prawo powróci do powierzającego pod określonymi warunkami) oraz zobowiązanie powiernika do przekazywania powierzającemu wszelkich pożytków związanych z tym prawem.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy z tytułu dochodów uzyskiwanych w związku z posiadaniem Powierzonego Mienia albo zbyciem jego składników dokonywanym w imieniu własnym, ale na rachunek Klientów Powiernik będzie podatnikiem CIT, wobec czego zostanie zobowiązany do rozpoznania obowiązku podatkowego w CIT zgodnie z obowiązującymi przepisami i rozliczenia podatku; czy otrzymanie składników Powierzonego Mienia przez Powiernika od Klientów, na podstawie Umowy Powiernictwa, będzie podlegało opodatkowaniu CIT u Powiernika oraz, czy zwrotne przekazanie składników Powierzonego Mienia przez Powiernika do Klientów, na podstawie Umowy Powiernictwa, będzie podlegało opodatkowaniu CIT u Powiernika.

Ad. 1

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy zawartych w pytaniu Nr 1, wskazać należy, że z informacji zawartych we wniosku wynika m.in., że Wnioskodawca założy (zawiąże) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, która będzie świadczyć usługi powiernictwa za wynagrodzeniem na rzecz różnych podmiotów, w tym zagranicznych. Klienci oraz Spółka zostaną stronami Umowy Powiernictwa, na podstawie której Spółka (Powiernik) będzie powiernikiem Klientów. Zgodnie z Umową Powiernictwa, Klient powierzy Powiernikowi majątek na potrzeby realizacji tej umowy. W skład Powierzonego mienia będą wchodzić udziały, akcje lub ogóły praw i obowiązków w spółkach, prawa własności lub prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, środki finansowe w tym w walutach obcych. W skład Powierzonego mienia wchodzić także będą dochody z Powierzonego mienia oraz mienie nabyte na rachunek Klientów. Powiernik będzie na zlecenie Klienta zbywać Powierzone mienie na warunkach wskazanych przez Klienta. Powiernik będzie także, na zlecenie Klienta, w ramach powierzonych mu środków finansowych lub środków finansowych pozostawionych mu w ramach Umowy Powiernictwa pochodzących ze zbycia Powierzonego mienia oraz dochodów z Powierzonego mienia nabywać na rachunek Klienta mienie. Powiernik będzie także na zlecenie Klientów lokował Powierzone środki finansowe. Powiernik zobowiązany będzie do zwrotnego wydania Powierzonego mienia zgodnie z Umową Powierniczą. Powiernik, na podstawie Umowy Powiernictwa, działać będzie w imieniu własnym, ale na rzecz/rachunek Klientów.

Wskazać należy, że uzyskiwanie dochodów w związku z posiadaniem Powierzonego Mienia albo zbyciem jego składników dokonywanych w imieniu własnym, ale na rachunek Klientów są czynnościami, które wynikają z zawartej Umowy Powiernictwa pomiędzy Powiernikiem a Klientem. W ramach ww. umowy, Powiernik działać będzie w imieniu własnym, ale na rzecz/rachunek Klientów. Podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych nie będzie zatem Powiernik, lecz Klient jako powierzający i to na nim będzie ciążył obowiązek podatkowy w podatku dochodowym. Powyższe wynika z faktu zawarcia Umowy Powiernictwa.

Wobec powyższego, Powiernik nie będzie zobowiązany do rozpoznania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych i rozliczenia podatku. W konsekwencji ww. czynności będą neutralne podatkowo dla Powiernika.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, z tytułu dochodów uzyskiwanych w związku z posiadaniem Powierzonego Mienia albo zbyciem jego składników dokonywanym w imieniu własnym, ale na rachunek Klientów Powiernik nie będzie podatnikiem CIT, wobec czego nie zostanie zobowiązany do rozpoznania obowiązku podatkowego w CIT zgodnie z obowiązującymi przepisami i rozliczenia podatku – należało uznać za prawidłowe.

Ad. 2 i 3

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy zawartych w pytaniu Nr 2 i Nr 3, zauważyć należy, że jak wskazano na wstępie przychodem będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Tak więc, w celu określenia, co stanowi przychód podatnika, należy zidentyfikować stosunek prawny leżący u podstaw danej czynności.

Należy wskazać, że Umowa Powiernictwa, która zostanie zawarta pomiędzy Powiernikiem a Klientami w ramach której Wnioskodawca otrzyma składniki powierzonego mienia od Klientów oraz zobowiązany będzie do zwrotnego przekazania tych składników do Klientów nie będzie mieć charakteru definitywnego. Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Powiernik zobowiązany będzie do zwrotnego wydania Powierzonego mienia zgodnie z Umową Powierniczą. Powiernik działać będzie w imieniu własnym, ale na rzecz/rachunek Klientów. Będzie on także uprawniony i zobowiązany do realizowania praw i obowiązków związanych z Powierzonym mieniem, co wynikać będzie z zawartej Umowy Powiernictwa. Powiernik będzie tym zakresie wykonywał przede wszystkim prawa wspólnika związane z powierzonymi mu udziałami, akcjami czy ogółami praw i obowiązków w spółkach oraz właściciela w odniesieniu do Powierzonego mienia. Powiernik nie ma, zgodnie z Umową powiernictwa, swobody decydowania w zakresie Powierzonego mienia tylko będzie realizował wytyczne Klientów. Powiernik w sensie prawnym będzie miał prawo do rozporządzania Powierzonym mieniem, w tym Udziałami czy nieruchomościami, jako że będzie ujawniony jako ich właściciel. Jednakże zgodnie z Umową Powiernictwa będzie uprawniony do tego wyłącznie w zakresie i na zasadach (zgoda lub polecenie Klienta co do nabycia/zbycia Powierzonego mienia na określonych warunkach) wskazanych w Umowie Powiernictwa.

W odniesieniu do otrzymania składników Powierzonego Mienia przez Powiernika od Klientów oraz zwrotnego przekazania składników Powierzonego Mienia przez Powiernika do Klientów na podstawie Umowy Powiernictwa, wskazać należy, że przekazanie mienia na Powiernika przez Klienta stanowi jedynie czynność, która umożliwia wykonanie Umowy Powiernictwa. Zatem, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych przez Powiernika. Powyższe czynności będą immanentną cechą łączącego ich stosunku prawnego, a nie niezależnym samoistnym świadczeniem, które skutkowałoby powstaniem przysporzenia majątkowego. Tym samym, skoro ww. czynności nastąpią w wykonaniu zobowiązania wynikającego z wcześniej zawartej Umowy Powiernictwa, to czynności te należy uznać za neutralne podatkowo zarówno dla Powiernika jak i Klienta.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym otrzymanie składników Powierzonego Mienia przez Powiernika od Klientów, na podstawie Umowy Powiernictwa, nie będzie podlegało opodatkowaniu CIT u Powiernika oraz zwrotne przekazanie składników Powierzonego Mienia przez Powiernika do Klientów, na podstawie Umowy Powiernictwa, nie będzie podlegało opodatkowaniu CIT u Powiernika – należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych i wyroków sądów administracyjnych, stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

  - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi się Pan zastosować do interpretacji.

  - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

  - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).