Dotyczy ustalenia, czy Spółka może obniżyć stawki amortyzacyjne do dowolnej wysokości wyższej niż 0% dla ŚT wykorzystywanych w ramach Działalności strefowej, wprowadzonych do ewidencji przed dniem 1 stycznia 2021 r., w tym środków trwałych modernizowanych po 31 grudnia 2020 r., ale wprowadzonych do ewidencji przed dniem 1 stycznia 2021 r.; Czy wymagane jest istnienie związku stosowanych stawek amortyzacyjnych dla celów podatkowych z faktycznym okresem ekonomicznej użyteczności środków trwałych; Czy odpisy amortyzacyjne, w tym odpisy dokonane w wydłużonym okresie amortyzacji (w porównaniu do okresu standardowego amortyzacji według stawek wynikających z Wykazu), będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu; Czy w momencie sprzedaży bądź likwidacji wybranych środków trwałych, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatkową wartość netto tych środków trwałych (równą wydatkom na ich nabycie lub wytworzenie pomniejszoną o sumę odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z przepisami podatkowymi); Czy Spółka będzie mogła począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego dokonać dalszego obniżenia wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych lub dowolnego ich podwyższenia, jednakże do poziomu nie wyższego niż wynika to z Wykazu (i wyższego od 0% rocznie).

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 stycznia 2024 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

— Spółka może obniżyć stawki amortyzacyjne do dowolnej wysokości wyższej niż 0% dla ŚT wykorzystywanych w ramach Działalności strefowej, wprowadzonych do ewidencji przed dniem 1 stycznia 2021 r., w tym środków trwałych modernizowanych po 31 grudnia 2020 r., ale wprowadzonych do ewidencji przed dniem 1 stycznia 2021 r.;

— wymagane jest istnienie związku stosowanych stawek amortyzacyjnych dla celów podatkowych z faktycznym okresem ekonomicznej użyteczności środków trwałych;

—  odpisy amortyzacyjne, w tym odpisy dokonane w wydłużonym okresie amortyzacji (w porównaniu do okresu standardowego amortyzacji według stawek wynikających z Wykazu), będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu;

— w momencie sprzedaży bądź likwidacji wybranych środków trwałych, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatkową wartość netto tych środków trwałych (równą wydatkom na ich nabycie lub wytworzenie pomniejszoną o sumę odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z przepisami podatkowymi);

—  Spółka będzie mogła począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego dokonać dalszego obniżenia wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych lub dowolnego ich podwyższenia, jednakże do poziomu nie wyższego niż wynika to z Wykazu (i wyższego od 0% rocznie).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. (dalej również: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: PDOP) i polskim rezydentem podatkowym. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w (…). Podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest (…).

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „(…)SSE”) na podstawie zezwolenia nr (…), dalej jako Zezwolenie.

Spółka z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej na terenie (…)SSE na podstawie Zezwoleń korzysta ze zwolnienia z PDOP, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o PDOP. Zwolnienie z PDOP stanowi dla Spółki pomoc publiczną udzielaną jej zgodnie z przepisami ustawy o PDOP oraz aktów prawnych dotyczących funkcjonowania przedsiębiorców w specjalnych strefach ekonomicznych.

W związku z działalnością strefową prowadzoną na terenie (…)SSE oraz objętą zakresem posiadanych Zezwoleń (dalej: „Działalność strefowa”) Spółka korzysta z maszyn i urządzeń, a także budynków i budowli stanowiących środki trwałe (dalej: „ŚT”). W ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (dalej: „Ewidencja”) wykorzystywanych w Działalności strefowej znajdują się takie, które wprowadzono do ewidencji:

—przed 1 stycznia 2021 r., oraz

—po 1 stycznia 2021 r.

W związku z otrzymaniem Zezwoleń Spółka ma przyznany limit pomocy publicznej w formie zwolnienia z PDOP, który – zgodnie z obowiązującymi przepisami – będzie mogła wykorzystać do końca 2026 r. Chcąc skorzystać z przyznanej pomocy w jak najpełniejszej formie Spółka rozważa obniżenie stawek amortyzacyjnych dla ŚT w stosunku do stawek wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych. W stosunku do środków trwałych i wartości niematerialnych obecnie ujętych w Ewidencji dla celów podatkowych Spółka zasadniczo dokonuje odpisów amortyzacyjnych metodą liniową, zachowując stawki amortyzacyjne z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącego Załącznik nr 1 do ustawy o PDOP (dalej: „Wykaz”). Obniżenie dotyczyłoby ŚT wykorzystywanych w Działalności strefowej, tj. w działalności, z której dochody podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym, wprowadzonych do Ewidencji przed 1 stycznia 2021 r.

Oprócz Działalności strefowej prowadzonej w zakładzie położonym w lokalizacji wskazanej w Zezwoleniu, Spółka prowadzi działalność w zakładach nieobjętych Zezwoleniem (tj. położonych w innych lokalizacjach), dalej określaną też jako Działalność niestrefowa.

Na moment sporządzania niniejszego wniosku Spółka planuje obniżyć stawki amortyzacyjne dla wyżej wskazanych ŚT, tak tych wykorzystywanych w zakładzie strefowym (w Działalności strefowej), jak i tych wykorzystywanych w Działalności niestrefowej, z zastrzeżeniem, że roczna stawka amortyzacji nie może wynieść mniej niż 0,1%. Ustalone w wyniku obniżenia stawki amortyzacyjne będą zatem wyższe od lub równe 0,1%.

W przyszłości Spółka nie wyklucza również dalszej modyfikacji obniżonych stawek amortyzacyjnych dla ŚT poprzez ich podwyższanie lub dalsze obniżanie (np. w przypadku, gdy zmienią się warunki wykorzystywania danego ŚT), jednakże w żadnym przypadku nie dojdzie w wyniku takiej modyfikacji do zmiany stawki na wyższą niż wynikająca z Wykazu ani do obniżenia stawki do 0%.

Spółka rozważa również w przyszłości sprzedaż lub likwidację niektórych środków trwałych amortyzowanych metodą liniową, co do których stosowane będą obniżone stawki amortyzacyjne.

Dla przedmiotowych ŚT może ulec zmianie również okres ich amortyzacji dla celów bilansowych/rachunkowych.

Przedmiotowy wniosek dotyczy wyłącznie środków trwałych wykorzystywanych w Działalności strefowej wprowadzonych do Ewidencji do dnia 31 grudnia 2020 r.

Pytania

1.  Czy Spółka może obniżyć stawki amortyzacyjne do dowolnej wysokości wyższej niż 0% dla ŚT wykorzystywanych w ramach Działalności strefowej, wprowadzonych do ewidencji przed dniem 1 stycznia 2021 r., w tym środków trwałych modernizowanych po 31 grudnia 2020 r., ale wprowadzonych do ewidencji przed dniem 1 stycznia 2021 r.?

2.  Czy wymagane jest istnienie związku stosowanych stawek amortyzacyjnych dla celów podatkowych z faktycznym okresem ekonomicznej użyteczności środków trwałych?

3.  Czy odpisy amortyzacyjne, w tym odpisy dokonane w wydłużonym okresie amortyzacji (w porównaniu do okresu standardowego amortyzacji według stawek wynikających z Wykazu), będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu?

4.  Czy w momencie sprzedaży bądź likwidacji wybranych środków trwałych, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatkową wartość netto tych środków trwałych (równą wydatkom na ich nabycie lub wytworzenie pomniejszoną o sumę odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z przepisami podatkowymi)?

5.  Czy Spółka będzie mogła począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego dokonać dalszego obniżenia wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych lub dowolnego ich podwyższenia, jednakże do poziomu nie wyższego niż wynika to z Wykazu (i wyższego od 0% rocznie)?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy:

1.  Spółka może obniżyć stawki amortyzacyjne do dowolnej wysokości wyższej niż 0% dla ŚT wykorzystywanych w ramach Działalności strefowej, wprowadzonych do ewidencji przed 1 stycznia 2021 r., w tym środków trwałych modernizowanych po 31 grudnia 2020 r., ale wprowadzonych do ewidencji przed dniem 1 stycznia 2021 r.

2.  Nie jest wymagane istnienie związku stosowanych stawek amortyzacyjnych dla celów podatkowych z faktycznym okresem ekonomicznej użyteczności środków trwałych.

3.  Odpisy amortyzacyjne dokonane w wydłużonym okresie amortyzacji (w porównaniu do okresu standardowego amortyzacji według stawek wynikających z Wykazu) będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu.

4.  W momencie sprzedaży bądź likwidacji wybranych środków trwałych Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatkową wartość netto tych środków trwałych (równą wydatkom na ich nabycie lub wytworzenie pomniejszoną o sumę odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z przepisami podatkowymi).

5.  Spółka będzie mogła począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego dokonać dalszego obniżenia wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych lub dowolnego ich podwyższenia, jednakże do poziomu nie wyższego niż wynika to z Wykazu (i wyższego od 0% rocznie).

UZASADNIENIE

Ad. 1

Spółka stoi na stanowisku, że może obniżyć stawki amortyzacyjne do dowolnej wysokości wyższej niż 0% dla ŚT wykorzystywanych w ramach Działalności strefowej, wprowadzonych do ewidencji przed 1 stycznia 2021 r.

Zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „Ustawa o PDOP”), podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Drugie zdanie przywołanego powyżej artykułu stanowi m.in., że podatnik może obniżyć stawki amortyzacyjne dla środków trwałych znajdujących się w Ewidencji od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Jednocześnie, na mocy art. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw (dalej: „Ustawa zmieniająca”), od 1 stycznia 2021 r. do ustawy o PDOP wprowadzono art. 16i ust. 8 wskazujący, że uprawnienie do podwyższania i obniżania stawek amortyzacyjnych nie przysługuje wobec środków trwałych wykorzystywanych w działalności zwolnionej z opodatkowania.

Zgodnie jednak z art. 14 Ustawy zmieniającej, stosowanie art. 16i ust. 8 ustawy o PDOP zostało wyłączone w odniesieniu do środków trwałych wprowadzonych do ewidencji przed dniem 1 stycznia 2021 r., nie dotyczy zatem ŚT objętych planowanym obniżeniem stawek. W ocenie Wnioskodawcy przysługuje mu prawo do obniżenia stawek amortyzacyjnych wynikających z Wykazu, ponieważ zgodnie z treścią art. 14 Ustawy zmieniającej, wprowadzającego regulacje art. 16i ust. 8 ustawy o PDOP, Spółka była i jest uprawniona do zmian stawek amortyzacyjnych środków trwałych wykorzystywanych przez nią w działalności zwolnionej z opodatkowania (strefowej), pod warunkiem że wspomniane środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych przed 1 stycznia 2021 r. (także w przypadku gdy takie środki trwałe były/będą modernizowane/ulepszane po 31 grudnia 2020 r.).

Dodatkowo Wnioskodawca pragnie wskazać, że przyjęte przez niego stanowisko znajduje swoje odzwierciedlenie m.in. w:

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-3.4010.185.2022.1.PC, wydanej 15 czerwca 2022 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „Spółka będzie mogła w przyszłości (także po zakończeniu działalności zwolnionej) dokonywać dalszych zmian, tj. ponownie obniżać (do stawki wyższej niż 0%) lub podwyższać uprzednio obniżone stawki amortyzacyjne dla ŚT przyjętych do ewidencji przed 1 stycznia 2021 r., do wysokości nie wyższej jednak niż stawki amortyzacyjne wskazane w Wykazie”;

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-3.4010.39.2022.1.PC, wydanej 22 marca 2022 r., w której organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „Spółka mogła i będzie mogła dokonać w przyszłości obniżenia stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych znajdujących się w Ewidencji i wprowadzonych do niej do dnia 31 grudnia 2020 r. począwszy od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego”;

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-3.4010.100.2021.1.MBD, wydanej 4 maja 2021 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, zgodnie z którą „(...) zakaz stosowania obniżonych stawek dotyczy wyłącznie nowych środków trwałych, wprowadzanych do Ewidencji od 1 stycznia 2021 r. Nie zaś środków trwałych wykorzystywanych już przez podatnika i widniejących w Ewidencji na dzień wejścia w życie przepisu art. 16i ust. 8 ustawy o CIT”;

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-2.4010.70.2021.1.MZA, wydanej 13 kwietnia 2021 r., która potwierdza, że: „obniżenie do dowolnej wysokości (np. nawet do poziomu 0,11%) stawek amortyzacyjnych w stosunku do środków trwałych wprowadzonych do ewidencji przed 1 stycznia 2021 r. (do dnia 31 grudnia 2020 r.) mogło być dokonane przez Spółkę. Obniżenia takiego Wnioskodawca będzie mógł również dokonać w przyszłości”;

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0114-KDIP2-1.4010.487.2019.1.KS, wydanej 21 stycznia 2020 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w treści której organ stwierdził, że: „Wnioskodawca będzie mógł obniżyć stawki amortyzacyjne/ zastosować obniżone stawki amortyzacyjne dla środków trwałych znajdujących się w Ewidencji począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego (...)”;

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB2-3.4010.259.2019.1.KK, z 16 sierpnia 2019 r., w której organ uznał za prawidłowe w całości następujące stanowisko wnioskodawcy: „w stosunku do środków trwałych już znajdujących się w Ewidencji, Spółka mogła/będzie mogła zastosować obniżone stawki amortyzacyjne od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.”

W związku z powyższym, w opinii Wnioskodawcy, w stosunku do ŚT znajdujących się już w Ewidencji (w tym dla środków trwałych, wobec których Spółka już stosuje i będzie stosowała niższe stawki amortyzacyjne niż wynikające z Wykazu), wprowadzonych do Ewidencji przed dniem 1 stycznia 2021 r. i wykorzystywanych do Działalności strefowej Spółka będzie mogła dokonać obniżenia stawek amortyzacyjnych od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego.

Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, obniżenie stawek amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16i ust. 5 ustawy o PDOP będzie mogło zostać dokonane do dowolnej wysokości wyższej niż 0%, tj. nawet do poziomu 0,1% rocznie.

Jak już wskazano powyżej, w myśl art. 16i ust. 5 ustawy o PDOP podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

W opinii Wnioskodawcy, przepis ten wyraża generalną zasadę zezwalającą podatnikom na obniżanie stawek amortyzacyjnych stosowanych w odniesieniu do środków trwałych. Jednocześnie ustawodawca nie przewiduje w tym zakresie żadnych dodatkowych obostrzeń, w szczególności nie wskazuje w jakichkolwiek regulacjach obowiązujących w zakresie ustawy o PDOP minimalnego poziomu stawek amortyzacyjnych, które mogłyby być zastosowane przez podatnika w przypadku ich obniżenia. W konsekwencji brak jest jakiegokolwiek limitu, do którego podatnik może obniżyć wysokość stawek amortyzacyjnych, co pozwala na dowolne ustalenie ich poziomu.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że przyjęte przez niego stanowisko znajduje swoje odzwierciedlenie m.in. w:

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-3.4010.39.2022.1.PC, wydanej 22 marca 2022 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „brak jest jakiegokolwiek limitu, do którego podatnik może obniżyć wysokość stawek amortyzacyjnych, co pozwala na dowolne ustalenie ich poziomu, przy założeniu, że będą one nie wyższe niż stawki określone w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych”;

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-2.4010.70.2021.1.MZA z 13 kwietnia 2021 r., w której organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, że: „Ustawodawca nie przewiduje w zakresie środków trwałych wprowadzonych do ewidencji do 31 grudnia 2020 r. żadnych dodatkowych obostrzeń, w szczególności nie wskazuje w jakichkolwiek regulacjach obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych minimalnego poziomu stawek amortyzacyjnych, które mogłyby być zastosowane przez podatnika w przypadku ich obniżenia. W konsekwencji brak jest jakiegokolwiek limitu, do którego podatnik może obniżyć wysokość stawek amortyzacyjnych, co pozwala na dowolne ustalenie ich poziomu, przy założeniu, że będą one nie wyższe niż to wynika z art. 16i Ustawy o p.d.o.p.”;

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0114-KDIP2-1.4010.487.2019.1.KS z 21 stycznia 2020 r. zgodnie z którą: „Wnioskodawca będzie mógł obniżyć stawki amortyzacyjne do dowolnej wysokości (wyższej niż 0%) dla środków trwałych znajdujących się w Ewidencji, dla których przyjęto liniową metodę amortyzacji”;

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB2-3.4010.260.2019.1.KK wydanej 16 sierpnia 2019 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której organ potwierdził następujące stanowisko wnioskodawcy: „(...) obniżenie stawek amortyzacyjnych, o którym mowa w art. 16i ust. 5 ustawy o PDOP, mogło/może zostać dokonane do dowolnej wysokości (np. nawet do poziomu 0,1%)”;

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-2.4010.94.2019.1.MM z 26 kwietnia 2019 r., w której organ wskazał, że: „Stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Spółka Komandytowa jest uprawniona do czasowego obniżania stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby prowadzonej działalności do dowolnego poziomu (w tym również do 0%), począwszy od miesiąca, w którym te środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych albo od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego, jest zatem prawidłowe.”

Reasumując, Spółka może obniżyć stawki amortyzacyjne do dowolnej wysokości wyższej niż 0% dla ŚT wykorzystywanych w ramach Działalności strefowej, wprowadzonych do ewidencji przed 1 stycznia 2021 r., w tym środków trwałych modernizowanych po 31 grudnia 2020 r., ale wprowadzonych do ewidencji przed dniem 1 stycznia 2021 r.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy nie jest wymagane istnienie związku stosowanych stawek amortyzacyjnych dla celów podatkowych z faktycznym okresem ekonomicznej użyteczności środków trwałych, w wyniku czego stawki amortyzacyjne stosowane przez Spółkę mogą kształtować się na dowolnym, ustalonym przez Spółkę poziomie (przy założeniu, że nie będą wyższe niż stawki określone w Wykazie i będą wyższe od 0%).

Art. 16i ust. 5 ustawy o PDOP stanowiący podstawę prawną dla obniżenia stawek amortyzacyjnych nie wskazuje na konieczność występowania związku pomiędzy określaną przez podatnika obniżoną stawką amortyzacyjną a okresem ekonomicznej użyteczności środka trwałego, dla którego stawka amortyzacyjna jest obniżana. Również inne przepisy ustawy o PDOP nie formułują obowiązku uwzględniania okresu ekonomicznej użyteczności środka trwałego przy określaniu przez podatnika stawki amortyzacyjnej dla danego środka trwałego. W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, stawki amortyzacyjne mogą być kształtowane według uznania podatnika, jednak na poziomie nie wyższym, niż wynikałoby to z Wykazu, niezależnie od okresu ekonomicznej użyteczności danego środka trwałego.

Wnioskodawca chciałby jednocześnie wskazać, że zaprezentowane przez niego stanowisko znajduje swoje odzwierciedlenie m.in. w:

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-3.4010.39.2022.1.PC wydanej 22 marca 2022 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „stawki amortyzacyjne mogą być obniżane według uznania podatnika, niezależnie od okresu ekonomicznej użyteczności danego środka trwałego”;

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB2-3.4010.261.2019.1.KK, z 16 sierpnia 2019 r., w której organ podatkowy uznał za prawidłowe w całości następujące stanowisko wnioskodawcy: „W konsekwencji, nie jest wymagane istnienie związku stosowanych stawek amortyzacyjnych dla celów podatkowych z faktycznym okresem ekonomicznej użyteczności środków trwałych, w wyniku czego stawki amortyzacyjne stosowane przez Spółkę mogą kształtować się na dowolnym, ustalonym przez Spółkę poziomie (przy założeniu, że nie będą wyższe niż stawki określone w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ustawy o PDOP)”;

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-3.4010.418.2018.1.MBD, wydanej 18 września 2018 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której, organ podatkowy potwierdził następujące stanowisko wnioskodawcy: „W konsekwencji, (...) stawki amortyzacyjne mogą być obniżane według (...) uznania, niezależnie od okresu ekonomicznej użyteczności danego środka trwałego”;

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-1.4010.252.2018.1.BK, z 23 sierpnia 2018 r., w której organ podatkowy potwierdził, że: „W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, nie jest wymagane istnienie związku stosowanych stawek amortyzacyjnych dla celów podatkowych z faktycznym okresem ekonomicznej użyteczności środków trwałych.”

W konsekwencji, Zdaniem Wnioskodawcy nie jest wymagane istnienie związku stosowanych stawek amortyzacyjnych dla celów podatkowych z faktycznym okresem ekonomicznej użyteczności środków trwałych, w wyniku czego stawki amortyzacyjne stosowane przez Spółkę mogą kształtować się na dowolnym, ustalonym przez Spółkę poziomie (przy założeniu, że nie będą wyższe niż stawki określone w Wykazie i będą wyższe niż 0%).

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy odpisy amortyzacyjne dokonane w wydłużonym okresie amortyzacji (w porównaniu do okresu standardowego amortyzacji według stawek wynikających z Wykazu) będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu.

W szczególności, zdaniem Wnioskodawcy, nie wystąpi w takim przypadku konieczność odniesienia kosztu amortyzacji do okresu, w którym wystąpił przychód z tytułu wyprodukowanych z wykorzystaniem środków trwałych wyrobów/usług. Powyższe wynika wprost z art. 15 ust. 6 ustawy o PDOP, zgodnie z którym kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Należy pokreślić, że zakładane przyszłe obniżanie stawek amortyzacyjnych oraz ich ewentualne późniejsze podwyższenie będzie przeprowadzane zgodnie z powołanymi powyżej przepisami ustawy o PDOP, w konsekwencji, dokonywane odpisy amortyzacyjne, bez względu na zastosowaną dla ich kalkulacji w danym roku podatkowym stawkę amortyzacyjną (zgodną z przepisami), stanowią oraz będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu w okresie, za który dokonywany jest odpis. Bez znaczenia pozostanie przy tym poziom, czy rodzaj przychodów generowanych w okresie stosowania stawek obniżonych czy stawek podstawowych z Wykazu.

Powyższe stanowisko znajduje swoje odzwierciedlenie m.in. w:

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-3.4010.39.2022.1.PC, wydanej 22 marca 2022 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „planowane przez Spółkę obniżanie i podwyższanie stawek amortyzacyjnych będzie przeprowadzane zgodnie z powołanymi powyżej przepisami ustawy o p.d.o.p., w konsekwencji, dokonywane odpisy amortyzacyjne, bez względu na zastosowaną dla ich kalkulacji w danym roku podatkowym stawkę amortyzacyjną (zgodną z przepisami), będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu wokresie, za który dokonywany jest odpis. Bez znaczenia pozostaje przy tym poziom czy rodzaj przychodów generowanych w okresie stosowania stawek obniżonych czy stawek podstawowych z Wykazu”;

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB2-3.4010.262.2019.1.KK, z 16 sierpnia 2019 r., w której organ uznał za prawidłowe w całości następujące stanowisko: „(...) odpisy amortyzacyjne dokonywane w wydłużonym okresie amortyzacji będą stanowić koszty uzyskania przychodu w okresie dokonania odpisu za dany okres”;

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-1.4010.253.2018.1.BK, wydanej 23 sierpnia 2018 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której organ podatkowy potwierdził stanowisko wnioskodawcy, że: „(...) odpisy amortyzacyjne dokonane w wydłużonym okresie amortyzacji (w porównaniu do okresu standardowego amortyzacji według stawek wynikających z Wykazu) będą w każdym przypadku stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu. (...) odpisy amortyzacyjne dokonywane w wydłużonym okresie amortyzacji będą stanowić koszty uzyskania przychodu w okresie dokonania odpisu za dany okres”;

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-1.4010.162.2017.1.MG wydanej w dniu 4 stycznia 2018 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której organ podatkowy potwierdził stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym „(...) odpisy amortyzacyjne dokonane w wydłużonym okresie amortyzacji (w porównaniu do okresu standardowego amortyzacji według stawek wynikających z Wykazu) stanowią w każdym przypadku, koszty uzyskania przychodu w okresie dokonania odpisu za dany okres.”

W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, że odpisy amortyzacyjne dokonywane w wydłużonym okresie amortyzacji będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu w momencie dokonania odpisu za dany okres.

Ad. 4

Zdaniem Wnioskodawcy w momencie sprzedaży bądź likwidacji wybranych środków trwałych będzie on uprawniony zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatkową wartość netto tych środków trwałych (równą wydatkom na ich nabycie lub wytworzenie pomniejszonym o sumę odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z przepisami podatkowymi, w tym także odpisów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów) także w sytuacji, gdy z uwagi na odmienne stawki amortyzacji przyjęte dla potrzeb podatkowych i rachunkowych, podatkowa wartość netto różni się od księgowej wartości netto danych aktywów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawa o PDOP kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie zaś z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

—  nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

—  nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

—  ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Powyższe oznacza, że do kosztów uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych zalicza się wydatki na ich nabycie lub wytworzenie (zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami), pomniejszone o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP.

Powyższe ma również zastosowanie do możliwości ujęcia kosztów uzyskania przychodów, w przypadku gdy likwidacja nie jest związana z utratą przez te środki przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju prowadzonej działalności.

Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, że zarówno w przypadku sprzedaży jak i likwidacji wybranych środków trwałych ich nieumorzona dla celów podatkowych wartość może różnić się od wartości nieumorzonej dla celów rachunkowych. W konsekwencji, w przypadku likwidacji lub sprzedaży wybranych środków trwałych, wartość rozpoznana przez Wnioskodawcę jako koszt uzyskania przychodów, zgodnie z zasadami przedstawionymi powyżej, może w przyszłości różnić się od kwoty kosztów wykazanych z tego tytułu dla potrzeb rachunkowych. Zdaniem Wnioskodawcy różnica ta wynika z odrębności przepisów podatkowych i rachunkowych w analizowanym zakresie i nie wpływa na prawo Wnioskodawcy do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów i ich wysokości.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że będzie on miał prawo do ujęcia jako koszt uzyskania przychodu wartości początkowej środków trwałych pomniejszonej o dokonane odpisy amortyzacyjne według przyjętych stawek amortyzacyjnych dla celów podatkowych.

Stanowisko Wnioskodawcy znalazło swoje odzwierciedlenie m.in. w:

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-3.4010.39.2022.1.PC, wydanej 22 marca 2022 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „w momencie sprzedaży bądź likwidacji wybranych środków trwałych, będzie miał on prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatkową wartość netto tych środków trwałych (równą wydatkom na ich nabycie lub wytworzenie pomniejszonym o sumę odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z przepisami podatkowymi). Wnioskodawca będzie miał to prawo także w sytuacji, gdy z uwagi na odmienne stawki amortyzacji przyjęte dla potrzeb podatkowych i rachunkowych, podatkowa wartość netto będzie różnić się od księgowej wartości netto danych aktywów”;

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-1.4010.254.2018.1.BK, z 23 sierpnia 2018 r., w której organ podatkowy potwierdził stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „w momencie sprzedaży bądź likwidacji wybranych środków trwałych, będzie miał on prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatkową wartość netto tych środków trwałych (równą wydatkom na ich nabycie lub wytworzenie, pomniejszonym o sumę odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z przepisami podatkowymi) także w sytuacji, gdy z uwagi na odmienne stawki amortyzacji przyjęte dla potrzeb podatkowych i rachunkowych, podatkowa wartość netto będzie różnić się od księgowej wartości netto danych aktywów.”

Podsumowując, w ocenie Spółki w momencie sprzedaży bądź likwidacji wybranych środków trwałych, Wnioskodawca będzie uprawniony w przyszłości do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatkowej wartości netto tych środków trwałych (równej wydatkom na ich nabycie lub wytworzenie pomniejszonym o sumę odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z przepisami podatkowymi).

Ad. 5

W ocenie Wnioskodawcy Spółka będzie mogła począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego dokonać dalszego obniżenia wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych lub ich dowolnego podwyższenia, jednakże do poziomu nie wyższego niż wynika to z Wykazu (i wyższego od 0% rocznie).

Art. 16i ust. 5 ustawy o PDOP stanowi, że podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zdaniem Wnioskodawcy podatnicy mogą stosować stawki amortyzacyjne w przedziale mieszczącym się pomiędzy stawkami określonymi w Wykazie, stanowiącymi górną ich granicę, a wartością ustaloną na najniższym poziome, tj. w praktyce równą zero. Jednocześnie cytowany powyżej przepis nie wprowadza jakichkolwiek ograniczeń w zakresie modyfikowania (tj. zwiększenia lub dalszego zmniejszania) uprzednio obniżonej stawki amortyzacyjnej, jednakże w żadnym przypadku wartość nowej zmodyfikowanej stawki nie może przekroczyć wartości stawki wskazanej w Wykazie. Wnioskodawca pragnie przy tym wskazać, iż jedyne ograniczenia wprowadzone przez ustawodawcę w omawianym zakresie dotyczą momentu, od którego podatnik może dokonać zmiany stosowanych stawek amortyzacyjnych, określonego jako pierwszy miesiąc każdego roku podatkowego. W praktyce oznacza to, że zmiana stawek amortyzacyjnych według zasad wskazanych powyżej może być dokonana od pierwszego miesiąca każdego roku podatkowego, nie później jednak niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku podatkowym odpisu amortyzacyjnego.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż stawki amortyzacyjne mogą być zmieniane i ustalane na dowolnym poziomie pod warunkiem, że ich wysokość nie przekroczy wartości określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, przy czym jak wskazano powyżej zmiana ich wysokości może być dokonana od pierwszego miesiąca każdego roku podatkowego nie później jednak niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku podatkowym odpisu amortyzacyjnego.

Stanowisko Wnioskodawcy znalazło swoje odzwierciedlenie m.in. w:

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-3.4010.39.2022.1.PC, wydanej 22 marca 2022 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „Spółka mogła i będzie mogła począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego dokonać dowolnego podwyższenia lub dalszego obniżenia wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych, jednakże do poziomu nie wyższego niż wynika to z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych”;

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0114-KDIP2-1.4010.487.2019.1.KS z 21 stycznia 2020 r., w treści której organ stwierdził, że: „Wnioskodawca będzie mógł dokonywać dalszych zmian, tj. ponownie obniżać lub podwyższać uprzednio obniżone stawki amortyzacyjne dla środków trwałych znajdujących się w Ewidencji jednak do wysokości nie wyższej niż stawki amortyzacyjne wskazane w Wykazie”;

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB2-3.4010.265.2019.1.KK, wydanej 16 sierpnia 2019 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której organ uznał za prawidłowe w całości następujące stanowisko wnioskodawcy: „stawki amortyzacyjne mogą być zmieniane i ustalane na dowolnym poziomie pod warunkiem, że ich wysokość nie przekroczy wartości określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, przy czym jak wskazano powyżej zmiana ich wysokości może być dokonana od pierwszego miesiąca każdego roku podatkowego”;

—  interpretacji indywidualnej, Znak: 0111-KDIB1-2.4010.193.2018.2.AW, z 12 lipca 2018 r. potwierdzającej stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „W związku z powyższym Wnioskodawca stwierdził, iż Spółka może obniżać/podwyższać stawki amortyzacji środków trwałych amortyzowanych metodą liniową począwszy od miesiąca, w którym środek trwały wprowadzono do ewidencji środków trwałych lub od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego oraz może dokonywać wielokrotnych zmian stawek amortyzacyjnych tego samego środka trwałego, tj. podwyższać je lub po raz kolejny obniżać, począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.”

Podsumowując, Spółka będzie mogła począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego dokonać dalszego obniżenia wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych lub dowolnego ich podwyższenia, jednakże do poziomu nie wyższego niż wynika to z Wykazu (i wyższego od 0% rocznie).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Wskazać jednakże należy, że powołali Państwo nieaktualne brzmienie art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm.). Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 15 ust. 6 ww. ustawy,

Jednakże zmiana brzmienia ww. przepisu nie ma wpływu na dokonane rozstrzygnięcie.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

— Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

— Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

— Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

—  w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

—  w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.