1. Czy Wnioskodawca powinien koszty produkcji wspólnej, których nie można bezpośrednio przypisać do produkowanych dwóch rodzajów prefabrykatów w jednym zakładzie produkcyjnym (w którym odbywa się zarówno produkcja prefabrykatów objętych zezwoleniem strefowym, jak również i prefabrykatów, których produkcja oraz sprzedaż jest opodatkowana), rozliczać kluczem przychodowym wyprodukowanych prefabrykatów, z zastosowaniem zasad wynikających z art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT - czyli w takim stosunku, w jakim koszty pozostają do przychodów osiągniętych z poszczególnych źródeł do ogólnej kwoty przychodów? 2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym będzie on mógł zastosować ulgę B +R do wydatków, zaliczanych do kosztów kwalifikowalnych, o których mowa w art. 18d ustawy o CIT i ponoszonych w związku z realizacją projektów badawczo-rozwojowych, w części nieobjętej dofinansowaniem, pomimo prowadzenia projektu na terenie specjalnej strefy ekonomicznej?

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 grudnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia, o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy:

-Wnioskodawca powinien koszty produkcji wspólnej, których nie można bezpośrednio przypisać do produkowanych dwóch rodzajów prefabrykatów w jednym zakładzie produkcyjnym (w którym odbywa się zarówno produkcja prefabrykatów objętych zezwoleniem strefowym, jak również i prefabrykatów, których produkcja oraz sprzedaż jest opodatkowana), rozliczać kluczem przychodowym wyprodukowanych prefabrykatów, z zastosowaniem zasad wynikających z art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT - czyli w takim stosunku, w jakim koszty pozostają do przychodów osiągniętych z poszczególnych źródeł do ogólnej kwoty przychodów;

-prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym będzie on mógł zastosować ulgę B +R do wydatków, zaliczanych do kosztów kwalifikowalnych, o których mowa w art. 18d ustawy o CIT i ponoszonych w związku z realizacją projektów badawczo-rozwojowych, w części nieobjętej dofinansowaniem, pomimo prowadzenia projektu na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest osobą prawną, prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą X Sp. z o.o. z miejscem siedziby i zarządu w Polsce. Spółka jest polskim rezydentem podatkowym, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych („CIT”), czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług („VAT”).

Wnioskodawca w branży budowlanej działa od (…) roku.

Od roku (…), Spółka wykonuje zlecenia na produkcję (…), z których budowane są domy, oraz obiekty użyteczności publicznej w tzw. (…). Przeważającą działalnością gospodarczą Wnioskodawcy są roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych (sklasyfikowane w PKD 41.20.Z), w tym projektowanie i produkcja (…) budynków (…) oraz ich montaż.

Pozostała działalność gospodarcza Spółki obejmuje :

-produkcję pozostałych wyrobów stolarskich i ciesielskich dla budownictwa (PKD 16.23.Z),

-produkcję arkuszy fornirowych i płyt wykonanych na bazie drewna (PKD 16.21.Z),

-wykonywanie konstrukcji i pokryć dachowych (PKD 43.91.Z),

-pozostałe specjalistyczne roboty budowlane, gdzie indziej nie sklasyfikowane (PKD 43.99.Z).

Zezwolenie strefowe.

W dniu (…) r. Wnioskodawca uzyskał zezwolenie nr (…) na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie(...) Specjalnej Strefy Ekonomicznej („Zezwolenie strefowe”). (…) Specjalna Strefa Ekonomiczna (dalej: „SSE”).

Od dnia otrzymania powyższego zezwolenia, Wnioskodawca prowadzi działalność nim objętą, a tym samym dochody z tego źródła są objęte zwolnieniem z CIT.

Warunki jakie zostały ustalone dla prowadzenia działalności gospodarczej zwolnionej z podatku dochodowego na terenie strefy to:

-poniesienie wydatków inwestycyjnych w terminie do dnia 31 grudnia 2016 r.,

-zatrudnienie (…) nowych pracowników do 31 grudnia 2014 i utrzymanie tego stanu zatrudnienia do 31 grudnia 2017 roku,

-zakończenie inwestycji do dnia 31 grudnia 2022 r.

Zezwoleniem została objęta działalność gospodarcza na terenie (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej rozumiana jako działalność produkcyjna, handlowa, usługowa w zakresie wyrobów i usług wytworzonych na terenie Strefy określonych w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług Głównego Urzędu Statystycznego w Sekcji C, dziale 16, kategorii 16.21.1:

-sklejka, płyty fornirowane i podobne laminowane płyty i arkusze;

-płyty wiórowe i podobne płyty, z drewna lub pozostałych materiałów drewnopochodnych, podkategoria 16.22.10: gotowe płyty podłogowe;

-pozycja 16.23.20.0: prefabrykowane budynki z drewna.

W związku z powyższym zezwoleniem Wnioskodawca prowadził inwestycję, w ramach której na terenie SSE powstał zakład produkcyjny wraz z linią produkcyjną, produkującą przegrody ścienne i stropowe. Proces technologiczny jest dedykowany do produkcji (…) wypełnionych mieszanką izolacyjną będącą rozdrobnionym włóknem drzewnym.

Do dnia złożenia wniosku, Wnioskodawca nie wykorzystał w całości kwoty dochodu zwolnionego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT.

Pozostała działalność Wnioskodawcy.

Oprócz działalności objętej zezwoleniem, Wnioskodawca prowadzi również na terenie SSE działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem CIT, ale nie mieszczącą się w zakresie Zezwolenia strefowego w zakresie :

-działalności rachunkowo-księgowa; doradztwa podatkowego (PKD 69.20.Z),

-pozostałego doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKD 70.22.Z),

-działalności w zakresie architektury (PKD 71.11.Z),

-działalności usługowa związana z administracyjną obsługą biura (PKD 82.11.Z).

Ponadto, Wnioskodawca w latach 2016-2019 prowadził we własnym zakresie inwestycję, ośrodek badawczo-rozwojowy. Budynek uzyskał pozwolenie na użytkowanie w grudniu (…) r. Laboratorium zostało w pełni wyposażone i oddane do użytku w (…) roku. Spółka podkreśla, iż powyższa nowa inwestycja nie była rozliczana w ramach wspomnianego zezwolenia na prowadzenie działalności strefowej, uzyskanego w dniu (…) r., a także nie była kosztem kwalifikowanym.

Prace badawczo-rozwojowe nieobjęte zezwoleniem strefowym.

Wnioskodawca informuje, że nie świadczy usług badawczo-rozwojowych, prowadzi natomiast działalność B+R wyłącznie na własne potrzeby, do celów działalności produkcyjnej lub usługowej podlegającej opodatkowaniu CIT.

W dniu (…) r. została podpisana przez Wnioskodawcę umowa o dofinansowanie z Narodowym Centrum Badań i Rozwoju, na realizacje projektu pt.: „(…)”, w ramach Programu Operacyjnego Inteligentny Rozwój, lata (…), działanie 1.1. „(…)”.

Umowa opiewała na częściowe dofinansowanie projektu w ramach badań przemysłowych oraz prac rozwojowych. W pozostałej części projekt był finansowany ze środków własnych Wnioskodawcy. Projekt był realizowany we własnym ośrodku badawczo-rozwojowym umiejscowionym na terenie SSE. Wnioskodawca nie posiada statusu centrum badawczo-rozwojowego.

Efekt zakończonych prac badawczo-rozwojowych to powstanie nowej technologii oraz linii produkcyjnej. Nowo powstała technologia będzie stosowana na terenie istniejącego zakładu działającego w SSE, w którym produkowane są prefabrykaty objęte zezwoleniem strefowym.

Koszty prac badawczych, były zaliczane przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów na podstawie ogólnych przepisów dotyczących ujmowania kosztów pośrednio związanych z przychodami. Przedmiotowe koszty były zatem uwzględniane w dacie poniesienia lub dniu ujęcia w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury, rachunku albo innego dowodu (w przypadku braku faktury lub rachunku), zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o CIT.

Koszty prac badawczych Wnioskodawca ponosił w latach 2020, 2021, 2022, przy czym koszty te były rozliczane w działalności opodatkowanej, jako koszty działalności nie objętej zezwoleniem strefowym.

Dodatkowo, Wnioskodawca podkreśla, że rozliczenia całego projektu zarówno od strony przychodowej (obejmującej dofinansowania otrzymane zgodnie z umową podpisaną z (…)), jak i od strony kosztowej nie były uwzględniane w kalkulacji dochodu zwolnionego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a (winno być: pkt 34) ustawy o CIT.

Nakłady na prace rozwojowe Wnioskodawca ponosił w latach 2022 oraz 2023. Wnioskodawca, planuje koszty prac rozwojowych rozliczyć jednorazowo, po ich zakończeniu w roku 2023.

Wnioskodawca prowadzi dla kosztów kwalifikowanych wyodrębnioną ewidencję rachunkową, określoną w art. 9 ust. 1b ustawy o CIT.

Ponieważ Spółka do chwili obecnej nie korzystała z ulgi B+R, rozważa dokonanie korekty zeznania rocznego za lata 2020, 2021, 2022 oraz uwzględnienie powyższej ulgi w zeznaniu rocznym za 2023 rok.

Efekt prac badawczo-rozwojowych i tzw. koszty wspólne.

W ramach projektu badawczo-rozwojowego powstała linia pilotażowa do wytwarzania innowacyjnych przegród ściennych i stropowych. Proces technologiczny jest dedykowany do produkcji (…) wypełnionych opracowaną w ramach tego projektu mieszanką izolacyjną z wykorzystaniem surowców odpadowych. Kluczowym aspektem jest automatyczne wypełnianie przegrody przygotowanym materiałem izolacyjnym, co wpływa na jej parametry izolacyjności akustycznej i cieplnej. Opracowana nowa mieszanka różni się od wypełnienia stosowanego w standardowych przegrodach, procesy technologiczne również są rozdzielone.

Linia technologiczna stanowi zautomatyzowany zestaw maszyn i urządzeń zestawionych w unikatowy ciąg realizujący proces zbijania, wprasowania łączników, poszycia i wypełnienia przegrody. Dozowanie mieszanki wypełniającej przegrody odbywa się za pomocą płyty nadmuchowej. Technologia wytwarzania przegród wypełnionych mieszanką izolacyjną wykorzystującą surowce odpadowe, będzie stanowić przedmiot zgłoszenia praw do wynalazku.

Zgodnie z założeniami projektu badawczo-rozwojowego różnice między dotychczasowymi, a nowymi produktami są następujące:

-nowe przegrody są wypełniane zupełnie inną mieszanką izolacyjną, wykorzystującą surowce odpadowe, o wysokich parametrach izolacyjności akustycznej i cieplnej. Mieszanka ta nie może być dozowana w dotychczasowy sposób w „starej” technologii, bo nie zostaną osiągnięte założone finalne parametry przegród (izolacyjność akustyczna, cieplna, szczelność). Mieszanka ta może być aplikowana do przegrody tylko na linii opracowanej w ramach projektu, w systemie dozowania poprzez płytę nadmuchową;

-przegrody wykonane w nowej technologii mają wprasowane płytki kolczaste jako element konstrukcyjny docelowo kotwiący przegrodę do podłoża. Taki system jest możliwy do wykonania wyłącznie na nowej linii produkcyjnej - odbywa się to automatycznie, z wykorzystaniem prasy. W dotychczasowej technologii wytwarzania przegród nie ma możliwości zastosowania systemu płytek kolczastych - stosuje się gwoździowanie za pomocą narzędzia ręcznego, z wykorzystaniem kilkunastu gwoździ dla każdego złącza;

-przegrody w nowej technologii są wytwarzane na linii wyposażonej w zestaw automatycznych ścisków na etapie skręcania ramy konstrukcyjnej. Dzięki takiemu rozwiązaniu zostaje uzyskana gwarancja zachowania równoległościennych kształtów budowanych brył. To z kolei wpływa na finalne parametry przegród prefabrykowanych i uzyskiwaną wysoką szczelność powietrzną budynku. Wnioskodawca podkreśla, że osiągnięcie takich parametrów nie jest możliwe w dotychczasowej technologii.

Przegrody produkowane w przyszłości według nowej technologii będą zakwalifikowane pod tym samym PKWiU 16.23.20.0, co dotychczas produkowane przegrody.

Niemniej, pod względem parametrów technicznych jest to produkt zupełnie nowy, którego technologia wytwarzania powstała podczas prowadzenia nowego projektu badawczo-rozwojowego, na który Wnioskodawca nie ubiegał się o nowe Zezwolenie strefowe.

Tym samym dochód ze sprzedaży nowych przegród, pomimo produkcji na terenie zakładu Wnioskodawcy na terenie SSE, nie zostanie zwolniony na podstawie posiadanego Zezwolenia.

Na tle powyższego stanu faktycznego, Wnioskodawca powziął wątpliwości w kwestii zasad rozliczania kosztów wspólnej produkcji, dotyczących działalności strefowej objętej zezwoleniem strefowym oraz działalności opodatkowanej podatkiem CIT prowadzonej na terenie Strefy, ale nie mieszczącej się w zakresie Zezwolenia.

Pytania

1.Czy Wnioskodawca powinien koszty produkcji wspólnej, których nie można bezpośrednio przypisać do produkowanych dwóch rodzajów prefabrykatów w jednym zakładzie produkcyjnym (w którym odbywa się zarówno produkcja prefabrykatów objętych zezwoleniem strefowym, jak również i prefabrykatów, których produkcja oraz sprzedaż jest opodatkowana), rozliczać kluczem przychodowym wyprodukowanych prefabrykatów, z zastosowaniem zasad wynikających z art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT - czyli w takim stosunku, w jakim koszty pozostają do przychodów osiągniętych z poszczególnych źródeł do ogólnej kwoty przychodów?

2.Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym będzie on mógł zastosować ulgę B +R do wydatków, zaliczanych do kosztów kwalifikowalnych, o których mowa w art. 18d ustawy o CIT i ponoszonych w związku z realizacją projektów badawczo-rozwojowych, w części nieobjętej dofinansowaniem, pomimo prowadzenia projektu na terenie specjalnej strefy ekonomicznej?

Państwa stanowisko w sprawie

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 1.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w opisanym zdarzeniu przyszłym, po rozpoczęciu produkcji nowych wyrobów, dla kosztów pośrednich związanych z produkcją dwóch rodzajów prefabrykatów, winien być przyjęty klucz rozliczeń przychodowych, zgodnie z art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 2.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że pomimo prowadzenia działalności na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej, ma prawo do zastosowania ulgi B+R do wydatków, zaliczanych do kosztów kwalifikowalnych, o których mowa w art. 18d ustawy o CIT i ponoszonych w związku z realizacją projektów, w ramach których Spółka otrzymała dofinansowanie, w części nieobjętej dofinansowaniem. W związku z faktem, iż Wnioskodawca nie korzystał z powyższej ulgi dotychczas, ma możliwość skorzystania z niej poprzez dokonanie korekty za lata 2020, 2021, 2022 oraz w roku 2023.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Ramy prawne.

W myśl art. 7 ust. 3 pkt 1 i pkt 3 ustawy o CIT, przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku oraz kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2.

Natomiast art. 7 ust. 2 ustawy o CIT stanowi, że dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, (wolne od podatku są) dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 482), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Art. 15 ust. 2 Ustawy o CIT stanowi, że jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, oraz koszty związane z przychodami ze źródeł, z których dochody nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub są zwolnione z podatku dochodowego, a nie jest możliwe przypisanie danych kosztów do źródła przychodów, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają osiągnięte w roku podatkowym przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Zgodnie z ustępem 2a cytowanego przepisu, zasadę, o której mowa w ust. 2, stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania.

Zgodnie z art. 15 ust. 4a pkt 2 i 3 ustawy o CIT, koszty prac rozwojowych mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w roku podatkowym, w którym zostały zakończone, albo poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 16m ust. 1 pkt 3 od wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 2 pkt 3.

Art. 18d Ustawy o CIT stanowi, że podatnik uzyskujący przychody inne niż przychody z zysków kapitałowych odlicza od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, koszty uzyskania przychodów poniesione na działalność badawczo-rozwojową, zwane dalej „kosztami kwalifikowanymi”. Kwota odliczenia nie może w roku podatkowym przekraczać kwoty dochodu uzyskanego przez podatnika z przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych.

Zgodnie z art. 18d ust. 6 ustawy o CIT, podatnikowi, który w roku podatkowym korzysta ze zwolnień podatkowych, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 lub 34a, prawo do odliczenia przysługuje jedynie w odniesieniu do kosztów kwalifikowanych, które nie są przez podatnika uwzględniane w kalkulacji dochodu zwolnionego z podatku na podstawie tych przepisów.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t. j. Dz.U. z 2019 r., poz. 482 z późn. zm.), dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4.

Ponadto, w myśl § 5 ust. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (t. j. Dz.U. z 2019 r., poz. 121 z późn. zm.; dalej: „Rozporządzenie”), w brzmieniu obowiązującym na moment wydania Zezwolenia, zwolnienie z podatku dochodowego przysługuje wyłącznie z tytułu działalności prowadzonej na terenie strefy. W przypadku prowadzenia przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej również poza obszarem strefy, działalność prowadzona na terenie strefy musi być wydzielona organizacyjnie, a wielkość zwolnienia określa się w oparciu o dane jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność wyłącznie na terenie strefy.

Natomiast, zgodnie z § 5 ust. 6 Rozporządzenia, przy ustalaniu wielkości zwolnienia od podatku dochodowego, przysługującego przedsiębiorcy prowadzącemu działalność na terenie strefy za pośrednictwem jednostki organizacyjnej, o której mowa powyżej, przepisy art. 25 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych albo art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych stosuje się odpowiednio.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca, w chwili obecnej, uzyskuje zarówno dochody zwolnione z opodatkowania CIT na mocy art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT, jak również dochody podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Spółka przypisuje koszty uzyskania przychodów do odpowiadającego im źródła przychodów. Tym samym, koszty, dla których możliwe jest przyporządkowanie do działalności zwolnionej z opodatkowania CIT lub opodatkowanej tym podatkiem są alokowane przez Spółkę do odpowiedniego źródła przychodów. W przypadku kosztów uzyskania przychodów, które dotyczą jednocześnie działalności opodatkowanej, oraz działalności podlegającej zwolnieniu z opodatkowania, których Spółka nie jest w stanie przyporządkować do jednego z tych rodzajów działalności, Spółka stosuje tzw. „klucz przychodowy” przewidziany w art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o CIT.

Jak wspomniano w opisie stanu faktycznego, w najbliższym okresie Wnioskodawca planuje rozpoczęcie produkcji nowych przegród, do których produkcji będzie wykorzystywana technologia, powstała w wyniku prowadzonych prac badawczo-rozwojowych. Nowy produkt pomimo kwalifikacji pod tym samym PKWiU (16.23.20.0), co przegrody produkowane na podstawie otrzymanego Zezwolenia strefowego, powstał w wyniku nowej inwestycji, mającej na celu poprawę jego parametrów technicznych. Produkt ten będzie wytwarzany na powstałej w wyniku prac badawczo-rozwojowych nowej linii technologicznej. Koszty prowadzonych prac badawczo-rozwojowych nie były kosztem kwalifikowanym działalności objętej Zezwoleniem strefowym, jak również nie były uwzględniane w kalkulacji dochodu zwolnionego w działalności strefowej. Tym samym produkcja oraz sprzedaż nowych produktów nie może korzystać ze zwolnienia na podstawie Zezwolenia strefowego.

Nowa linia produkcyjna zostanie uruchomiona na terenie zakładu Wnioskodawcy, na terenie SSE, w którym będzie miała miejsce także działalność objęta zezwoleniem strefowym, czyli zwolniona z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, która podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych, ze względu na nie mieszczenie się w zakresie Zezwolenia strefowego.

W związku z powyższym, na terenie SSE będzie odbywała się produkcja prefabrykatów na dwóch różnych liniach produkcyjnych. Nowa linia zostanie wydzielona organizacyjnie, zatem większość kosztów bezpośrednich da się jednoznacznie przypisać do poszczególnych linii produkcyjnych, koszty te będą zatem alokowane przez Wnioskodawcę do odpowiedniego źródła przychodów. Nowo produkowane prefabrykaty zostaną oznakowane i sprzedawane jako osobny produkt.

Koszty bezpośrednio przypisane do danego projektu - produktu, tym samym przypisane do produkcji na linii starej oraz linii nowej to:

1.Zużycie materiałów bezpośrednich,

2.Wynagrodzenia pracowników produkcyjnych,

3.Koszt wykonania projektu produkcyjnego oraz jego wdrożenia do produkcji.

Pozostają jednak koszty wspólne dla obu linii produkcyjnych, takie jak:

Koszty pośrednie produkcji:

1.Amortyzacja hali produkcyjnej,

2.Amortyzacja sprzętu i narzędzi,

3.Materiały eksploatacyjne, naprawy, przeglądy oraz części zamienne do sprzętów i narzędzi,

4.Ubezpieczenie budynku,

5.Media w hali produkcyjnej,

6.Wynagrodzenia pośrednie produkcji.

Koszty pośrednie całej firmy:

1.Koszty administracji,

2.Koszty księgowości, kadr i HR,

3.Koszty sprzedaży,

4.Koszty zarządu.

Dla kosztów wspólnych należy wybrać odpowiedni klucz alokacji.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w takim przypadku odpowiednim kluczem jest klucz przychodowy.

Analiza stanu faktycznego, będącego przedmiotem niniejszego wniosku, na tle obowiązujących przepisów prawa, uzasadnia wniosek, iż w odniesieniu do działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, dochody Spółki podlegają zwolnieniu z opodatkowania w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1.dochody osiągnięte zostały w wyniku działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Strefy;

2.dochody wynikają z działalności gospodarczej wyłącznie w zakresie wskazanym w Zezwoleniu strefowym;

3.działalność prowadzona na terenie Strefy musi być wyodrębniona organizacyjnie;

4.w celu rozliczenia dochodu podlegającego zwolnieniu zastosowanie powinny znaleźć przepisy dotyczące cen transferowych stosowane na gruncie ustawy o CIT dla transakcji pomiędzy podmiotami powiązanymi.

Powyższe implikuje, iż dochody osiągnięte przez Spółkę:

1.na terenie Strefy, ale z tytułu działalności innej niż wskazana w Zezwoleniu - podlegają opodatkowaniu.

W konsekwencji stwierdzić należy, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, występować mogą sytuacje, w których Spółka równolegle rozpoznawać będzie przychody oraz koszty związane z działalnością zwolnioną z opodatkowania oraz działalnością opodatkowaną CIT.

Tym samym, Wnioskodawca, jako podmiot uprawniony do korzystania ze zwolnienia w zakresie działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Strefy w zakresie objętym Zezwoleniem, powinien dokonywać rozdzielenia przychodów podatkowych i kosztów ich uzyskania związanych z działalnością strefową (zwolnioną z opodatkowania) oraz przychów i kosztów związanych z działalnością nie mieszczącą się w zakresie zezwolenia (opodatkowaną CIT).

Podstawową regułą w przypadku przedsiębiorcy prowadzącego działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, uzyskującego zarówno przychody zwolnione jak i opodatkowane, jest możliwie najbardziej dokładne wydzielenie kosztów związanych z działalnością strefową oraz działalnością nie mieszczącą się w zakresie Zezwolenia.

W odniesieniu do kosztów, których bezpośrednia alokacja jest niemożliwa, należy zastosować metody alokacji kosztów, które w sposób jak najbardziej wiarygodny oddają treść dokonanej transakcji. Dopiero po tak przeprowadzonej analizie w odniesieniu do kosztów, których alokacja w oparciu o adekwatne do danego przypadku klucze podziału nie jest możliwa, dopuszczalnym jest stosowanie klucza przychodowego, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o CIT. Warunkiem zastosowania tego przepisu jest to, by podatnik ponosił wydatki zaliczane do kosztów uzyskania przychodów związane z dochodami ze źródeł, które w części podlegają opodatkowaniu oraz w części nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych lub są z niego zwolnione.

Oznacza to, że warunkiem niezbędnym do ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o CIT, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

1.faktyczne poniesienie wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów zarówno ze źródeł, z których dochód w części podlega opodatkowaniu, a w części jest zwolniony z opodatkowania;

2.brak możliwości przyporządkowania wydatków stanowiących koszty uzyskania przychodów do dochodów opodatkowanych/zwolnionych z opodatkowania.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że w pierwszej kolejności Spółka powinna dokonać oceny ponoszonych kosztów na podstawie kryteriów określonych w art. 15 i 16 ustawy o CIT. Następnie wydatki, które mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, powinny zostać bezpośrednio przyporządkowane do danego rodzaju działalności tj. działalności strefowej oraz działalności nie mieszczącej się w zakresie Zezwolenia.

Przepisy ustawy o CIT, nie zawierają szczegółowych regulacji wskazujących sposób podziału poszczególnych kategorii kosztów między działalność zwolnioną oraz opodatkowaną. Stąd też, należy odwołać się do zasad ogólnych wynikających z przedmiotowych przepisów. W świetle art. 9 ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m. Właściwymi przepisami, do których odsyła przytoczony wyżej przepis są zapisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz.U. z 2019 r., poz. 351).

Tym samym, przedsiębiorca korzystający ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, w związku z prowadzeniem działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej ma obowiązek prowadzić księgi rachunkowe w taki sposób, aby możliwe było rozdzielenie przychodów podatkowych i kosztów uzyskania przychodów, związanych z działalnością strefową i działalnością nie mieszczącą się w zakresie Zezwolenia. Na podatniku ciąży obowiązek ustalenia takich zasad ewidencjonowania, podziału oraz rozliczania kosztów, które pozwolą na prawidłowe ustalenie przychodów podatkowych i kosztów uzyskania przychodów podlegających opodatkowaniu oraz zwolnionych z podatku. Spółka wskazuje, że zgodnie z przytoczoną regulacją oraz na podstawie opisu zdarzenia przyszłego, będzie prowadzona jest przez nią ewidencja przychodów w podziale na przychody:

1.zwolnione, czyli strefowe, tj. wynikające z działalności prowadzonej na terenie Strefy w zakresie objętym Zezwoleniem oraz

2.opodatkowane, tj. wynikające z działalności prowadzonej na terenie Strefy ale niemieszczącej się jednak w zakresie Zezwolenia.

Następnie, Spółka za pomocą systemu ewidencjonowania dokonywać będzie przyporządkowania w sposób bezpośredni kosztów (bezpośrednio oraz pośrednio związanych z przychodami) do danego źródła przychodów, tj. odpowiednio do przychodów zwolnionych (strefowych) oraz opodatkowanych (nie mieszczącą się w zakresie Zezwolenia) na podstawie posiadanych dokumentów.

W przypadku Kosztów wspólnych nie jest jednak możliwe bezpośrednie, jednoznaczne i dokładne przyporządkowanie poszczególnych kategorii kosztów do przychodów zwolnionych oraz opodatkowanych, które odzwierciedlałoby rzeczywisty udział tych kosztów w uzyskaniu poszczególnych kategorii przychodów generowanych w ramach całej działalności oraz operacji przeprowadzanych przez Spółkę. Jak wskazano bowiem w opisie zdarzenia przyszłego, Koszty Wspólne obejmują koszty dotyczące całokształtu działalności prowadzonej przez Spółkę, których bezpośrednie przypisanie do działalności zwolnionej lub opodatkowanej nie jest możliwe. Analogiczna sytuacja dotyczy kosztów Zakładu, w którym będą funkcjonować dwie linie produkcyjne, których dalsze przypisanie do działalności strefowej oraz działalności nie mieszczącej się w zakresie Zezwolenia nie jest możliwe.

W świetle powyższych okoliczności Wnioskodawca również zaznacza, że nie ma możliwości wypracowania innej metody alokacji, która pozwalałaby na precyzyjne, wiarygodne, zbliżone do rzeczywistości przypisanie Kosztów Wspólnych do działalności strefowej oraz działalności nie mieszczącą się w zakresie Zezwolenia strefowego. Organy podatkowe oraz sądy administracyjne jako przykładowe dopuszczalne klucze alokacji kosztów wskazują m.in. klucz obliczony na podstawie liczby godzin przepracowanych przez pracowników przy działalności zwolnionej i opodatkowanej, klucz ilości stanowisk komputerowych w ramach działalności strefowej, klucz powierzchniowy, klucz ilościowy, klucz wartościowy (m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 marca 2018 r., sygn. akt II FSK 610/16).

Wnioskodawca wskazuje, że w ramach prowadzonej przez niego działalności zastosowanie powyższych kluczy alokacji nie będzie możliwe.

W szczególności:

-klucz obliczony na podstawie liczby godzin przepracowanych przez pracowników przy działalności zwolnionej i opodatkowanej nie może zostać zastosowany, gdyż jest to koszt, który w większości pracowników zostanie dokładnie przypisany;

-klucz ilości stanowisk komputerowych w ramach działalności strefowej nie może zostać zastosowany, gdyż używane przez Spółkę systemy komputerowe wykorzystywane są jednocześnie w ramach prowadzenia działalności strefowej oraz działalności nie mieszczącej się w zakresie Zezwolenia;

-klucz powierzchniowy nie może zostać zastosowany, gdyż Spółka nie posiada wyodrębnionej powierzchni dedykowanej pod działalność strefową czyli dotycząca tylko produkcji jednej linii produkcyjnej;

-klucz ilościowy oparty na ilości sprzętu, nie jest również dobrym rozwiązaniem, gdyż posiadany przez Spółkę sprzęt nie jest proporcjonalnie wykorzystywany dla każdej technologii- linii produkcyjnej Spółki.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, w celu prawidłowego rozliczenia Kosztów Wspólnych, Spółka powinna ustalić ich wysokość i przypisać je do działalności strefowej oraz nie mieszczącej się w zakresie Zezwolenia, w oparciu o tzw. klucz przychodowy, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o CIT. Jak wskazano powyżej, zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 ustawy CIT, klucz ten odpowiadać powinien stosunkowi, w jakim pozostają osiągane przez Spółkę przychody strefowe w ogólnej kwocie przychodów Spółki.

Podkreślić należy, że ustawodawca nie określił innej metody przyporządkowania kosztów w przypadku równoczesnego uzyskiwania przychodów z różnych źródeł, tj. z działalności opodatkowanej i zwolnionej. W sytuacji braku możliwości jednoznacznego, obiektywnego przypisania danej kategorii kosztów do poszczególnych źródeł przychodów, podatnik jest więc zobligowany do zastosowania tzw. klucza przychodowego, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o CIT. Klucz ten odpowiadać powinien proporcji, w jakiej pozostają przychody podlegające opodatkowaniu oraz przychody zwolnione do ogólnej kwoty przychodów. Jest to klucz uniwersalny i obligatoryjny, gdy brak jest możliwości ustalenia kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołuje poniższe interpretacje indywidualne wydane przez:

-Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 1 lipca 2019 r., Znak: 0114‑KDIP2‑3.4010.80.2019.1.MS, w której Organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym „w sytuacji braku możliwości przypisania danych kosztów do poszczególnych źródeł przychodów, aby ustalić jaka część kosztów powinna obniżać dochód stanowiący podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, a jaka powinna zostać alokowana do dochodu zwolnionego z opodatkowania, Spółka stosuje proporcję odpowiednio przychodów podlegających opodatkowaniu oraz pozostałych przychodów do ogólnej sumy osiągniętych w danym roku przychodów ogółem. Takie rozwiązanie, wobec braku możliwości przeprowadzenia bezpośredniej alokacji, pozwala, zdaniem Wnioskodawcy, na możliwie najbardziej racjonalne i uzasadnione ekonomicznie ustalenie kosztów, które będą stanowiły koszty uzyskania przychodów działalności strefowej (zwolnionej z podatku dochodowego od osób prawnych) oraz pozastrefowej (podlegającej opodatkowaniu na zasadach ogólnych)”;

-Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17 stycznia 2019 r., Znak: 0111‑KDIB1‑3.4010.602.2018.1.JKT, w której Organ stwierdził, iż „należy również podkreślić, że ustawodawca nie określił innego sposobu przyporządkowania kosztów w sytuacji uzyskiwania dochodów z działalności opodatkowanej i nieopodatkowanej. Brak możliwości takiego przyporządkowania obliguje podatnika do zastosowania metody przypisania wysokości kosztów określonej w ww. przepisie. Wprowadzony przez ustawodawcę tzw. klucz przychodowy ma charakter uniwersalny i obligatoryjny w sytuacji, gdy nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła”;

-Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 2 lipca 2018 r., Znak: 0111‑KDIB1‑2.4010.205.2018.1.DP, w której Organ uznał za prawidłowe stanowisko, zgodnie z którym „ustawodawca dostrzega, że bezpośrednia alokacja kosztów działalności nie zawsze jest możliwa. W takiej sytuacji, przy rozpoznaniu kosztów wpływających na dochód opodatkowany lub dochód zwolniony z opodatkowania, należy mieć na względzie szczególną regułę wprowadzoną na mocy art. 15 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. (...) Sytuacja ponoszenia kosztów uzyskania przychodów, wobec których nie jest możliwe ustalenie, czy dotyczą one działalności strefowej lub pozastrefowej, generuje obowiązek zastosowania proporcji na mocy art. 15 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”;

-Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 7 lutego 2019 r., Znak: 0114‑KDIP2‑3.4010.289.2018.1.MS.

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w zdarzeniu przyszłym przedstawionym w niniejszym wniosku, w celu dokonania alokacji Kosztów Wspólnych do działalności zwolnionej oraz opodatkowanej, nie mieszczącej się w zakresie Zezwolenia, dla odrębnych dwóch linii produkcyjnych w jednym zakładzie umiejscowionym na terenie SSE, Wnioskodawca powinien zastosować tzw. klucz przychodowy, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Spółka w latach 2020 do 2023 ponosiła koszty kwalifikowane stanowiące prace badawczo-rozwojowe w myśl art. 4a pkt 26-28 ustawy o CIT, co wynika między innymi z umowy zawartej z Narodowym Centrum Badań i Rozwoju.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż będzie mógł zastosować ulgę B+R do wydatków zaliczanych do kosztów kwalifikowanych, o których mowa w art. 18d ustawy o CIT i ponoszonych w związku z realizacją projektów, w ramach których Spółka otrzymała dofinansowanie, w części nieobjętej dofinansowaniem, gdyż zgodnie z art. 18d ust. 5 ustawy o CIT, koszty kwalifikowane podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie lub nie zostały odliczone od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Nie przekreśla to jednak możliwości odliczenia kosztu w części niepokrytej dotacją. W przypadku wydatków, w części niepokrytej dotacją, ciężar ekonomiczny ponoszony jest przez Wnioskodawcę. W związku z tym, w części stanowiącej wkład własny Spółki w realizację wskazywanego Projektu, w opinii Wnioskodawcy, przedmiotowe wydatki mogą zostać odliczone na podstawie art. 18d ust. 5 ustawy o CIT w części pokrytej ze środków własnych Wnioskodawcy. Te koszty kwalifikowane, które będą w części sfinansowane z dotacji, będą wyłączone z ulgi B+R.

W kwestii wyodrębnienia kosztów kwalifikowanych podlegających odliczeniu oraz wyłączeniu z kalkulacji ulgi B+R w związku z otrzymaniem dofinansowania, Spółka zaznacza, iż prowadzi ewidencję projektów oraz czasu poświęcanego przez pracowników na prace badawczo-rozwojowe, w sposób pozwalający na ich jasne rozdzielenie.

Przedmiotowa ewidencja jest prowadzona w oparciu o:

-indywidualne karty projektu dla każdej osoby, której wynagrodzenie jest rozliczane w ramach Projektu, z którego wynika łączna kwota wynagrodzenia i jego składowe;

-miesięczny arkusz czasu pracy, w którym wskazywane są faktyczne godziny pracy poświęcone na pracę danej osoby w Projekcie o charakterze B+R (w arkuszu wskazane są dane identyfikacyjne projektu - nazwa i rodzaj);

-szczegółowy opis prac o charakterze B+R realizowany przez poszczególnego pracownika wskazany jest szczegółowo we wniosku o dofinansowanie, gdzie opisane jest każde stanowisko i zakres prac wykonywanych na tym stanowisku oraz w umowie o pracę.

W ramach ulgi B+R Wnioskodawca rozpoznaje w ewidencji koszty kwalifikowane jako:

-należności ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych (art. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz z umów cywilnoprawnych (zlecenia i o dzieło), a także składki ZUS z tytułu tych należności, w części finansowanej przez płatnika składek (art. 18e ust. 2 pkt 1 i 1a ustawy o CIT),

-nabycie materiałów i surowców bezpośrednio związanych z działalnością B+R (art. 18e ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT),

-amortyzacja środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (z wyłączeniem samochodów osobowych, budynków, budowli i lokali) wykorzystywanych w prowadzonej działalności B+R (art. 18e ust. 3 ustawy o CIT),

przy czym Spółka uwzględnienia w kalkulacji kosztów kwalifikowanych w zakresie Prac B+R koszty pracy faktycznie wykonanej. Spółka nie zalicza do kosztów kwalifikowanych kosztów wynagrodzeń i składek wynikających z czasu pracy, w którym pracownicy faktycznie Prac B+R nie wykonywali. Ma to miejsce w przypadku przykładowo urlopu wypoczynkowego lub chorobowego pracownika.

Biorąc pod uwagę powyższe, na podstawie prowadzonej ewidencji Wnioskodawca jest w stanie wyodrębnić:

-koszty Projektu pokryte dofinansowaniem,

-koszty Projektu nie pokryte dofinansowaniem, kwalifikowane w rozumieniu art. 18d ust. 2 ustawy o CIT,

-pozostałe koszty, nie pokryte dotacją i niebędące kosztami kwalifikowanymi w rozumieniu art. 18d ust. 2 ustawy o CIT.

Zgodnie z cytowanym art. 18d ust. 6 ustawy o CIT, podatnikowi, który w roku podatkowym korzysta ze zwolnień podatkowych, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 lub 34a, prawo do odliczenia przysługuje jedynie w odniesieniu do kosztów kwalifikowanych, które nie są przez podatnika uwzględniane w kalkulacji dochodu zwolnionego z podatku na podstawie tych przepisów.

Potwierdza to interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 lipca 2023 r. Znak: 0111-KDIB1-3.4010.302.2023.1.JKU. W uzasadnieniu interpretacji czytamy, że Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 18d ust. 6 ustawy o CIT, odliczenie w ramach ulgi B+R odnosić się będzie mogło do tych kosztów, które nie były rozliczone w ramach dochodu zwolnionego. Tym samym, nie będziemy mieć do czynienia z przypadkiem jednoczesnego korzystania z dwóch instrumentów podatkowych w danym okresie rozliczeniowym.

W sytuacji zatem, gdy podatnik ponosi wydatki na działalność B+R, które nie są przez niego uwzględniane przy obliczaniu dochodu zwolnionego, jego prawo do odliczenia poniesionych wydatków w ramach ulgi B+R pozostaje na niezmienionym poziomie. Przepis art. 18d ust. 6 ustawy o CIT wyklucza jedynie możliwość jednoczesnego traktowania danego wydatku jako kosztu kwalifikowanego przy obliczaniu ulgi B+R oraz kosztu „strefowego” uwzględnianego przy kalkulacji dochodu zwolnionego.

Zatem podkreślić należy, że koszty kwalifikowane, w odniesieniu do których Spółka planuje skorzystać z Ulgi B+R, nie mogą być uwzględnione w kalkulacji dochodu zwolnionego.

W tym miejscu należy podkreślić, że właściwe rozliczenie/wyodrębnienia kosztów podatkowych związanych z różnymi przychodami ma na celu ustalenie tej ich części, która powinna mieć wpływ na dochód do opodatkowania. Z całej bowiem ogólnej masy przychodów i kosztów podatkowych podatnik musi wyodrębnić te, które mają wpływ na dochód do opodatkowania i wyeliminować te, które nie powinny mieć tego wpływu, uwzględniając przy tym odrębności wynikające z działalności zwolnionej z opodatkowania oraz działalności opodatkowanej.

Treść cytowanych powyżej przepisów określa sposób wyliczenia wysokości dochodu zwolnionego od podatku. Pierwszym krokiem jest ustalenie wysokości dochodu z działalności gospodarczej określonej w decyzji o wsparciu. Wyliczając ten dochód podatnik sumuje wszystkie przychody i wszystkie koszty, które osiąga i ponosi w działalności określonej w decyzji o wsparciu. Różnica pomiędzy sumą przychodów a sumą kosztów stanowi dochód uzyskany z działalności określonej w decyzji o wsparciu. Dopiero tak ustalony dochód, a dokładniej wyliczony od niego podatek, porównywany jest z dostępnym limitem pomocy publicznej dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Tylko ta część dochodu, od której podatek nie przekracza limitu jest zwolniona na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT.

Dodatkowo, należy zwrócić uwagę, że w przepisie art. 18d ust. 6 ustawy o CIT, ustawodawca nie mówi o „kosztach kwalifikowanych”, które nie zostały uwzględnione w dochodzie zwolnionym, tylko o kosztach, które nie zostały uwzględnione w kalkulacji dochodu zwolnionego.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że pomimo prowadzenia działalności na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej, ma prawo do zastosowania ulgi B+R do wydatków, zaliczanych do kosztów kwalifikowalnych, o których mowa w art. 18d ustawy o CIT i ponoszonych w związku z realizacją projektów, w ramach których Spółka otrzymała dofinansowanie, w części nieobjętej dofinansowaniem. W związku z faktem, iż Wnioskodawca nie korzystał z powyższej ulgi dotychczas, ma możliwość skorzystania z niej poprzez dokonanie korekty za lata 2020, 2021, 2022 oraz w roku 2023.

Wnioskodawca podkreśla, że jego stanowisko znalazło potwierdzenie również w licznych interpretacjach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wydanych w podobnych stanach faktycznych, w tym m.in. interpretacji indywidualnej:

-Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 lutego 2020 r. Znak: 0111‑KDIB1‑3.4010.614.2019.1.IM;

-Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 6 lipca 2018 r. Znak: 0111‑KDIB1‑3.4010.209.2018.2.AN;

-Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23 listopada 2018 r. Znak: 0111‑KDIB1‑3.4010.543.2018.1.BM;

Wedle powyższych interpretacji, koszty projektów badawczo-rozwojowych, w części pokrytej z majątku własnego Spółki, będą nadal mogły być uznane za koszty kwalifikowane dla celów ulgi badawczo-rozwojowej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej  

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm., dalej: „updop”, „ustawa o CIT”):

Na podstawie art. 17 ust. 4 ustawy o CIT:

 Zgodnie z art. 7 ust. 1 updop:

Stosownie do art. 7 ust. 2 updop:

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 updop, przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się:

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o CIT:

Odrębnymi przepisami, do których odsyła przytoczony wyżej art. 9 ust. 1 ustawy o CIT, są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 120 ze zm.).

Zatem, konieczne jest prowadzenie ksiąg rachunkowych w taki sposób, aby możliwe było precyzyjne rozdzielenie przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych z działalnością prowadzoną w strefie oraz działalnością prowadzoną poza terenem strefy. Wyjątkowo w odniesieniu do kosztów, co do których podatnik nie jest w stanie dokonać takiego podziału, bowiem są to koszty wspólne, zgodnie z art. 15 ust. 2 i 2a updop, można zastosować zasadę proporcjonalnego ich rozliczenia.

Państwa wątpliwości w zakresie pytania oznaczonego nr 1, dotyczą kwestii ustalenia, czy Wnioskodawca powinien koszty produkcji wspólnej, których nie można bezpośrednio przypisać do produkowanych dwóch rodzajów prefabrykatów w jednym zakładzie produkcyjnym (w którym odbywa się zarówno produkcja prefabrykatów objętych zezwoleniem strefowym, jak również i prefabrykatów, których produkcja oraz sprzedaż jest opodatkowana), rozliczać kluczem przychodowym wyprodukowanych prefabrykatów, z zastosowaniem zasad wynikających z art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT - czyli w takim stosunku, w jakim koszty pozostają do przychodów osiągniętych z poszczególnych źródeł do ogólnej kwoty przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop,

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 i 2a updop,

Przepisy art. 15 ust. 2 i 2a updop, ustanawiają zasadę proporcjonalnego podziału pośrednich kosztów uzyskania przychodów, których nie można w sposób wyłączny przyporządkować do żadnego źródła. Proporcjonalnej alokacji dokonuje się w oparciu o tzw. klucz przychodowy, który polega na podziale kosztów w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. O ile przepis art. 15 ust. 2 updop, ustanawia zasadę proporcjonalnego podziału kosztów pośrednich pomiędzy przychody opodatkowane, nieopodatkowane i zwolnione z opodatkowania, to art. 15 ust. 2a updop reguluje sytuacje, w których w ramach jednego źródła część kosztów pośrednich alokowana jest do przychodów podlegających opodatkowaniu, a część do nieopodatkowanych lub zwolnionych.

W myśl art. 15 ust. 2a updop, zasadę, o której mowa w ust. 2, stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Warunkiem zastosowania tego przepisu jest, by podatnik ponosił wydatki zaliczane do kosztów uzyskania przychodów związane z dochodami ze źródeł, które w części podlegają opodatkowaniu oraz w części nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych lub są z niego zwolnione.

Oznacza to, że warunkiem niezbędnym do ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 2a updop, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

-faktyczne poniesienie wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów zarówno ze źródeł, z których dochód w części podlega opodatkowaniu, a w części jest zwolniony z opodatkowania;

-brak możliwości przyporządkowania wydatków stanowiących koszty uzyskania przychodów do dochodów opodatkowanych/zwolnionych z opodatkowania.

Zatem, sposób ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodu określony w art. 15 ust. 2a updop, ma zastosowanie tylko w sytuacji, gdy podatnik jednocześnie osiąga dochody ze źródeł, które w części podlegają opodatkowaniu oraz dochody, które nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych lub są z niego zwolnione i ponosi wydatki, zaliczane do kosztów uzyskania przychodu, których nie można przyporządkować do dochodów opodatkowanych/zwolnionych z opodatkowania.

W świetle powyższych przepisów stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 1, należy uznać za prawidłowe.

Przedmiotem Państwa wątpliwości objętych zakresem pytania oznaczonego nr 2, jest kwestia uznania, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym będzie on mógł zastosować ulgę B +R do wydatków, zaliczanych do kosztów kwalifikowalnych, o których mowa w art. 18d ustawy o CIT i ponoszonych w związku z realizacją projektów badawczo-rozwojowych, w części nieobjętej dofinansowaniem, pomimo prowadzenia projektu na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Zgodnie z treścią art. 18d ust. 1 updop:

Rodzaje kosztów kwalifikowanych, zostały wymienione w art. 18d ust. 2-3 updop.

Art. 18d ust. 6 updop:

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 18d ust. 6 updop, odliczenie w ramach ulgi B+R odnosić się będzie mogło do tych kosztów, które nie były rozliczone w ramach dochodu zwolnionego PSI. Tym samym, nie będziemy mieć do czynienia z przypadkiem jednoczesnego korzystania z dwóch instrumentów podatkowych w danym okresie rozliczeniowym.

W sytuacji, gdy podatnik ponosi wydatki na działalność B+R, które nie są przez niego uwzględniane przy obliczaniu dochodu zwolnionego, to wówczas jego prawo do odliczenia poniesionych wydatków w ramach ulgi B+R pozostaje na niezmienionym poziomie. Przepis art. 18d ust. 6 updop wyklucza jedynie możliwość jednoczesnego traktowania danego wydatku jako kosztu kwalifikowanego przy obliczaniu ulgi B+R oraz kosztu „strefowego” uwzględnianego przy kalkulacji dochodu zwolnionego osiągniętego w ramach specjalnej strefy ekonomicznej.

Zatem podkreślić należy, że koszty kwalifikowane, w odniesieniu do których Spółka planuje skorzystać z Ulgi B+R nie mogą być uwzględnione w kalkulacji dochodu zwolnionego.

W tym miejscu należy podkreślić, że właściwe rozliczenie/wyodrębnienia kosztów podatkowych związanych z różnymi przychodami ma na celu ustalenie tej ich części, która powinna mieć wpływ na dochód do opodatkowania. Z całej bowiem ogólnej masy przychodów i kosztów podatkowych podatnik musi wyodrębnić te, które mają wpływ na dochód do opodatkowania i wyeliminować te, które nie powinny mieć tego wpływu, uwzględniając przy tym odrębności wynikające z działalności zwolnionej z opodatkowania oraz działalności opodatkowanej.

Treść cytowanych powyżej przepisów określa sposób wyliczenia wysokości dochodu zwolnionego od podatku. Pierwszym krokiem jest ustalenie wysokości dochodu z działalności gospodarczej określonej na podstawie zezwolenia. Wyliczając ten dochód podatnik sumuje wszystkie przychody i wszystkie koszty, które osiąga i ponosi w działalności określonej w zezwoleniu. Różnica pomiędzy sumą przychodów a sumą kosztów stanowi dochód uzyskany z działalności określonej w zezwoleniu. Dopiero tak ustalony dochód, a dokładniej wyliczony od niego podatek, porównywany jest z dostępnym limitem pomocy publicznej dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Tylko ta część dochodu, od której podatek nie przekracza limitu jest zwolniona na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34.

Należy zwrócić uwagę, że w przepisie art. 18d ust. 6 updop, ustawodawca nie mówi o „kosztach kwalifikowanych”, które nie zostały uwzględnione w dochodzie zwolnionym, tylko o kosztach, które nie zostały uwzględnione w kalkulacji dochodu zwolnionego.

Powyższe rozumienie pojęcia „uwzględnienia w kalkulacji dochodu zwolnionego” znajduje poparcie w treści uzasadnienia do rządowego projektu ustawy z dnia 9 listopada 2017 r. o zmianie niektórych ustaw w celu poprawy otoczenia prawnego działalności innowacyjnej (druk sejmowy nr 1934) wprowadzającej zmiany w ustawie o CIT, w tym w art. 18d ust. 6, w którym czytamy: „Dotychczas podatnicy, którzy prowadzili choćby niewielką część działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, nie mogli korzystać z ulgi B+R. Kwestie te były zgłaszane przez partnerów społecznych w toku prac nad Białą księgą innowacji. Wychodząc naprzeciw tym postulatom, proponuje się, aby prawo do ulgi (odliczenia kosztów) przysługiwało w odniesieniu do kosztów kwalifikowanych, które nie stanowią kosztów prowadzenia działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej”.

Norma wynikająca z art. 17 ust. 1 pkt 34 i art. 17 ust. 4 updop, stanowi formę ulgi podatkowej, która jest wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tym samym, powinna być interpretowana w sposób precyzyjny i ścisły, niedopuszczalne jest stosowanie wykładni rozszerzającej.

Jak już wcześniej wskazano zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 updop:

Analizując brzmienie przepisu art. 18d ust. 6 updop, wskazać należy, że ulga B+R jest obecnie, co do zasady, dostępna dla podmiotów prowadzących działalność na terenie SSE. Jedynym zastrzeżeniem jest to, aby „koszty kwalifikowane” w rozumieniu przepisów o uldze B+R nie obejmowały wydatków, które są przez podatnika uwzględniane w kalkulacji dochodu zwolnionego z podatku na podstawie przepisów art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT.

Odnosząc cytowane powyżej przepisy do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, należy zgodzić się za stanowiskiem Wnioskodawcy z którego wynika, że będzie on mógł zastosować ulgę B+R do wydatków zaliczanych do kosztów kwalifikowanych, o których mowa w art. 18d ustawy o CIT i ponoszonych w związku z realizacją projektów, w ramach których Spółka otrzymała dofinansowanie, w części nieobjętej dofinansowaniem, gdyż zgodnie z art. 18d ust. 5 ustawy o CIT, koszty kwalifikowane podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie lub nie zostały odliczone od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Nie przekreśla to jednak możliwości odliczenia kosztu w części niepokrytej dotacją.

W świetle powyższego, skoro jak wynika z opisu poniesione przez Spółkę koszty kwalifikowane ulgi badawczo-rozwojowej nie będą uwzględniane w kalkulacji dochodu zwolnionego z podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 updop, to koszty te mogą być odliczone od podstawy opodatkowania w ramach ulgi badawczo-rozwojowej.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2, jest również prawidłowe.

Reasumując, Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy:

-Wnioskodawca powinien koszty produkcji wspólnej, których nie można bezpośrednio przypisać do produkowanych dwóch rodzajów prefabrykatów w jednym zakładzie produkcyjnym (w którym odbywa się zarówno produkcja prefabrykatów objętych zezwoleniem strefowym, jak również i prefabrykatów, których produkcja oraz sprzedaż jest opodatkowana), rozliczać kluczem przychodowym wyprodukowanych prefabrykatów, z zastosowaniem zasad wynikających z art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT - czyli w takim stosunku, w jakim koszty pozostają do przychodów osiągniętych z poszczególnych źródeł do ogólnej kwoty przychodów, jest prawidłowe;

-prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym będzie on mógł zastosować ulgę B +R do wydatków, zaliczanych do kosztów kwalifikowalnych, o których mowa w art. 18d ustawy o CIT i ponoszonych w związku z realizacją projektów badawczo-rozwojowych, w części nieobjętej dofinansowaniem, pomimo prowadzenia projektu na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, gdyż to pytanie wyznacza zakres interpretacji. Tym samym niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii związanej z uznaniem czynności realizowanych przez Spółkę za działalność badawczo-rozwojową. Okoliczność ta została przyjęta jako element opisu sprawy.

Końcowo odnosząc się do powołanych interpretacji indywidualnych należy wskazać, że dotyczą one konkretnej i indywidualnej sprawy podatnika w określonym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) i w tej danej sprawie rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Nadmienić przy tym należy, że powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądów administracyjnych są rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszącymi, w związku z tym, nie mają waloru wykładni powszechnie obowiązującej. Orzeczenia sądowe są dla organu nieocenionym źródłem wiedzy i materiałem poznawczym, bieżąco wykorzystywanym w toku załatwiania spraw. Z tego względu należy pamiętać, że orzeczenia mają charakter indywidualny, nie wiążą organów podatkowych i są formalnie wiążące dla organu podatkowego tylko w konkretnej sprawie. Orzeczenia nie mają mocy prawnej precedensów i charakteru wykładni powszechnie obowiązującej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA),

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).