Czy zapłacona przez Spółkę Kwota Ugody stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 grudnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 6 grudnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy zapłacona przez Spółkę Kwota Ugody stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Uzupełnili go Państwo -  w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 17 stycznia 2024 r. (wpływ tego samego dnia). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

(…) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest spółką prawa polskiego, której przeważającym rodzajem działalności (zgodnie z informacją odpowiadającą odpisowi aktualnemu z rejestru przedsiębiorców) jest działalność gospodarcza związana z rozwojem, produkcją, wdrażaniem i serwisowaniem oprogramowania dla (…). Spółka jest również integratorem rozwiązań informatycznych i dostawcą specjalistycznego sprzętu IT.

W dniu (...) 2013 r. Spółka zawarła ze spółką prawa (…) pośrednio kontrolowaną przez (…) (dalej: „Kontrahent”) umowę (…) (dalej: „Umowa”), w oparciu o którą została upoważniona, jako partner niewyłączny Kontrahenta, do zakupu, a następnie odsprzedaży (dostawy) sprzętu, oprogramowania, dokumentacji, wszelkich akcesoriów, materiałów eksploatacyjnych, części oraz aktualizacji oferowanych przez Kontrahenta albo jego autoryzowanych partnerów (dalej: „Produkty”). Spółka i Kontrahent w dalszej części niniejszego wniosku zwani będą łącznie „Stronami”.

Umowa umożliwiała Spółce zakup Produktów od autoryzowanych dystrybutorów Kontrahenta z zastosowaniem systemu upustów lub rabatów, które pozwalały Spółce na oferowanie klientom atrakcyjnych cen na Produkty (dalej: „(…)”). Jako członek (…), Spółka brała również udział w specjalnym programie rabatów przeznaczonych wyłącznie dla największych lub najistotniejszych odbiorców rozwiązań Kontrahenta (dalej „(…)”). Regulamin (…) wymagał, aby odbiorcy, którym Spółka chce zaoferować najniższe ceny Produktów w ramach (…), zostali uprzednio zaaprobowani przez Kontrahenta.

Spółka nie dostarczała Produktów do odbiorców końcowych samodzielnie. Spółka była stroną umowy, na podstawie której odrębny podmiot (dalej „Agent”), za wynagrodzeniem, miał dostarczać Produkty do określonych odbiorców.

Schemat realizacji Umowy w ramach (…) polegał więc na tym, że Spółka deklarowała, że zamierza dostarczyć określoną liczbę Produktów do konkretnego klienta specjalnego, zaaprobowanego wcześniej przez Kontrahenta, co otwierało jej możliwość do zakupu Produktów z zastosowaniem specjalnego rabatu. Na tej podstawie Spółka dokonywała zakupu produktów Kontrahenta u autoryzowanego dystrybutora Kontrahenta po specjalnie obniżonej cenie. Następnie, Spółka odsprzedawała tak zakupiony produkt Agentowi, którego zadaniem było dostarczenie produktów do zadeklarowanego przez Spółkę klienta specjalnego.

Umowa uprawniała Kontrahenta do przeprowadzenia audytu prawidłowości realizacji Umowy, w tym w zakresie zakupu i sprzedaży Produktów (dalej: „Audyt”). Zgodnie z treścią Umowy - koszty Audytu miały być ponoszone przez każdą ze Stron we własnym zakresie, jednak w przypadku wykrycia nieprawidłowości - to Spółka była zobligowana do pokrycia wszystkich uzasadnionych kosztów Audytu oraz innych kwot należnych Kontrahentowi. Umowa przewidywała również, że Kontrahent obciąży Spółkę za wszelkie zidentyfikowane w wyniku Audytu nieprawidłowe upusty oraz rabaty udzielone przez Kontrahenta jego klientom.

Pismem (…) Kontrahent poinformował Spółkę, że przeprowadzony Audyt wykazał, że Spółka naruszyła Umowę (…) oraz inne powiązane z nią dokumenty kontraktowe (w tym warunki (…)). Naruszenie miało polegać na tym, że w niektórych przypadkach Produkty, które zostały zakupione z rabatem specjalnym u dystrybutorów Kontrahenta i odsprzedane Agentowi, w celu dalszej odsprzedaży do klientów specjalnych w rzeczywistości trafiły do innych odbiorców niż klienci zaaprobowani przez Kontrahenta w ramach (…). Skutkowało to zawezwaniem Spółki do zwrotu nienależnie otrzymanych rabatów, a także żądaniem zapłaty przez Spółkę określonego odszkodowania na rzecz Kontrahenta.

Spółka nie zgadzając się z twierdzeniami Kontrahenta, pismem (…). zaprzeczyła jego wszelkim zarzutom, uznając roszczenia Kontrahenta za bezzasadne, co w konsekwencji doprowadziło do powstania sporu pomiędzy Stronami. W szczególności, jak zostało wskazane przez Spółkę w piśmie z (…), żaden z wcześniejszych Audytów nie wykazał jakichkolwiek nieprawidłowości przy wykonywaniu Umowy, Kontrahent nigdy nie przedstawił Spółce jakichkolwiek dowodów naruszenia Umowy, a Spółka nigdy nie otrzymała jakichkolwiek rabatów na Produkty od Kontrahenta, lecz od jego dystrybutorów, a zatem od osób trzecich, co znajdowało potwierdzenie w posiadanej przez Spółkę dokumentacji. Spółka nie zgodziła się także z otrzymanym wynikiem Audytu, kwestionując należytą staranność jego przeprowadzenia. Spółka zwróciła też uwagę, że nawet gdyby twierdzenia Kontrahenta były prawdziwe (czemu Spółka w piśmie (…) zdecydowanie zaprzeczyła) w jej ocenie Kontrahent nie poniósł jakiejkolwiek szkody. Zdaniem Spółki kalkulacja kwoty roszczenia zgłoszonego przez Kontrahenta opierała się na całkowicie błędnych założeniach. Kontrahent obliczał bowiem kwotę rabatu od cen widniejących wyłącznie w jego wewnętrznych cennikach, które jednak były wyższe niż ceny tych samych Produktów dostępnych dla dowolnego odbiorcy. Ustosunkowując się do wystosowanych roszczeń Kontrahenta, Spółka podniosła także, że określone czynności podejmowane przez Kontrahenta w związku z realizacją (…) i (…) mogły naruszać przepisy europejskiego prawa konkurencji. Pomiędzy stronami powstał również spór, co do tego czy prawem właściwym dla Umowy jest prawo polskie, czy też prawo (…), jak również, czy wyłączną jurysdykcję w zakresie Umowy mają sądy polskie, czy też sądy (…).

Zaistniały spór był prowadzony na drodze poufnych negocjacji, które zakończyły się zawarciem (…). ugody pozasądowej (dalej: „Ugoda”) pomiędzy Spółką i Kontrahentem i rozwiązaniem (na mocy Ugody) łączącej Strony Umowy ze skutkiem ex nunc, przy czym warunkiem zawieszającym Ugody była zapłata przez Spółkę Kontrahentowi ustalonej przez strony kwoty pieniężnej (dalej „Kwota Ugody”). Kwota Ugody była całe rzędy wielkości niższa niż kwota, której zapłaty żądał Kontrahent. Umowa zawiera klauzulę, która stanowi, że Kwota Ugody skalkulowana została w taki sposób, aby wyczerpać wzajemne roszczenia Kontrahenta do Spółki jak i Spółki do Kontrahenta wynikające lub związane z Umową. Spółka zapłaciła na rzecz Kontrahenta Kwotę Ugody przelewem (…) Kontrahent oświadczył, że Kwota Ugody została otrzymana przez Kontrahenta (…) Wszelkie postanowienia Ugody pozostają w mocy pomiędzy jej Stronami.

W treści Ugody Strony wprowadziły również zastrzeżenia umowne, mocą których, każda ze stron Ugody zobowiązała się zabezpieczyć, chronić i zwolnić w razie konieczności drugą stronę Ugody (i podmioty powiązane z drugą stroną Ugody) z poniesienia wskazanych w klauzuli szkód (klauzule indemnifikacyjne).

W treści Ugody, Strony zobowiązały się, że z chwilą jej wykonania (tj. z chwilą zapłaty Kwoty Ugody), zrzekają się wzajemnie wszelkich istniejących, jak też przyszłych roszczeń, tj. Spółka, działając w imieniu własnym jak i podmiotów powiązanych, zrzekła się wszelkich istniejących, jak też przyszłych roszczeń wobec Kontrahenta, a Kontrahent, działając w imieniu własnym jak i podmiotów powiązanych, zrzekł się wszelkich istniejących, jak też przyszłych roszczeń wobec Spółki. Spółka i Kontrahent zobowiązały się również do niewszczynania postępowań w zakresie zrzeczenia roszczeń (pactum de non petendo). Kontrahent ponadto zobowiązał się do niedochodzenia od dystrybutorów kwot rabatów lub upustów udzielonych przez dystrybutorów na rzecz Spółki w związku z Umową.

Jednocześnie Kontrahent oświadczył w treści Ugody, że o ile inaczej nie wynika z przeprowadzonych przez Kontrahenta audytów, Kontrahent potwierdza, że Spółka nabywała Produkty Kontrahenta oraz dostarczała je klientom zgodnie z postanowieniami Umowy, realizując w sposób prawidłowy założenia (…).

Kwota Ugody została obliczona i uzgodniona pomiędzy Stronami, w celu wyczerpania wszelkich roszczeń, które zarówno Kontrahent mógłby mieć wobec Spółki, jak i Spółka mogłaby mieć wobec Kontrahenta, w związku z łączącą Strony Umową i realizowanym na jej podstawie (…).

W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, że:

Ugoda została zawarta pomiędzy Spółką, a Kontrahentem, którym jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością inkorporowana i działająca na podstawie prawa (…)

Na potrzeby zawarcia Ugody Kontrahent reprezentowany był poprzez swój oddział przedsiębiorstwa zagranicznego (…) z siedzibą (…), (…), działający pod (…). Oddział Kontrahenta zarejestrowany jest w Rejestrze Handlowym (…), (…) (…) Oddział przedsiębiorstwa zagranicznego nie posiada odrębnej podmiotowości prawnej, a stanowi jedynie jednostkę organizacyjną przedsiębiorstwa korzystającą z jego osobowości prawnej. Dlatego zawarcie przez Spółkę Ugody z Kontrahentem reprezentowanym przez jego (…) oddział nie zmienia faktu, że z cywilnoprawnego punktu widzenia Ugoda zawarta została z (…) (a nie (…)) Kontrahentem. Na potrzeby zawarcia i realizacji Umowy (…) Kontrahent działał przez swój oddział (…), dlatego Wnioskodawca podaje w niniejszym piśmie rodzaj i zagraniczny numer identyfikacyjny właściwy dla (…) oddziału Kontrahenta. Jednocześnie, odnosząc się do treści pytania, Wnioskodawca wyjaśnia, że nie jest mu wiadome, aby miejsce zarządu Kontrahenta było inne niż jego miejsce siedziby.

Umowa zawierała niejasne postanowienia dotyczące prawa właściwego rządzącego kontraktem, jak również niejasną klauzulę prorogacyjną. Doprowadziło to do sporu pomiędzy Spółką, a Kontrahentem, co do tego, jakie prawo właściwe powinno znaleźć zastosowanie do rozstrzygnięcia sporu, jak również sądy którego kraju są właściwe do jego rozstrzygnięcia. Spółka stała na stanowisku, że wyłącznie właściwe były sądy polskie i prawo polskie, podczas gdy Kontrahent twierdził, że zastosowanie powinny znaleźć sądy (…), właściwe miejscowo dla (…) oddziału zagranicznego (…) spółki, a prawem właściwym powinno być prawo (…). Spór co do jurysdykcji i prawa właściwego nie został ostatecznie rozstrzygnięty przez żaden z sądów, ponieważ strony zawarły Ugodę, na podstawie której rozwiązano Umowę. Ugoda została natomiast poddana pod prawo polskie.

Pytanie

 Czy zapłacona przez Spółkę Kwota Ugody stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, zapłacona przez Spółkę Kwota Ugody stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o CIT - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Przyjmuje się, że uznanie danego wydatku podatnika za koszt uzyskania przychodu uzależnione jest od spełnienia następujących przesłanek:

a)poniesienia wydatku przez podatnika;

b)uznania wydatku za wydatek definitywny;

c)zaistnienia związku przyczynowego danego wydatku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

d)poniesienia wydatku w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;

e)właściwego udokumentowania danego wydatku;

f)braku możliwości przypisania danego wydatku do enumeratywnego katalogu kosztów niestanowiących kosztów podatkowych wynikającego z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Jak zostało wskazane przez Spółkę w opisie stanu faktycznego - Kwota Ugody została obliczona i uzgodniona pomiędzy Stronami, w celu wyczerpania wszelkich roszczeń, które zarówno Kontrahent mógłby mieć wobec Spółki, jak i Spółka mogłaby mieć wobec Kontrahenta, w związku z łączącą Strony Umową i realizowanym na jej podstawie (…) .

Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy, postanowienia Ugody nie potwierdziły, by Spółka naruszyła Umowę (…) czy inne powiązane z nią dokumenty kontraktowe (w tym warunki (…)) i by w rezultacie zasadne było przypisanie Spółce odpowiedzialności z tego tytułu. W szczególności, jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, Kontrahent oświadczył w treści Ugody, że o ile inaczej nie wynika z przeprowadzonych przez Kontrahenta audytów, Kontrahent potwierdza, że Spółka nabywała Produkty Kontrahenta oraz dostarczała je klientom zgodnie z postanowieniami Umowy, realizując w sposób prawidłowy założenia (…). Tym samym, Kwota Ugody, która została wypłacona Kontrahentowi nie miała charakteru odszkodowawczego, ani nie była odpowiednikiem kary umownej.

Analizując przesłanki negatywne, tj. wykluczające możliwość zaliczenia kosztów Ugody do kosztów podatkowych, należy odwołać się do brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT. Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Należy zwrócić uwagę, że katalog kosztów niepodatkowych (ujętych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT) jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że ustawodawca przewidział w nim wszystkie kategorie kosztów niespełniających warunków do ich uznania za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Charakter tego katalogu wpływa także na niemożność jego interpretowania w sposób rozszerzający.

Stanowiska wyrażane zarówno przez organy podatkowe, jak i sądy prezentują zgodny pogląd, że za koszty uzyskania przychodów nie mogą być uznane wyłącznie kary umowne lub odszkodowania wypłacane za okoliczności określone w art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy o CIT - czyli z tytułów:

1)wad dostarczonych towarów,

2)wad wykonanych robót i usług,

3)zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

4)zwłoki w usunięciu wad towarów,

5)zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót i usług.

Kary umowne lub odszkodowania wypłacane z tytułów innych niż wyżej wymienione, jeśli tylko mają związek z przychodem lub mają na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu (często zminimalizowanie straty), z reguły stanowią koszt uzyskania przychodów ( Małecki P., Mazurkiewicz M., CIT. Komentarz. Podatki i rachunkowość, wyd. XIV, opublikowano: WKP 2023).

Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny (dalej również „NSA”) w wyroku z dnia 7  czerwca 2023 r., sygn. akt: II FSK 2961/20 - Skoro ustawodawca wyjątek od zasady uznawania za koszty uzyskania przychodów wszelkich kosztów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów (art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.) w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. odniósł tylko do określonej kategorii kar umownych, rozszerzanie tego wyjątku na inne kategorie kar umownych, płaconych z innych tytułów, nie jest uprawnione ani dopuszczalne.

NSA w powyższym wyroku uwypuklił także, że (...) art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. nie odnosi się do kar umownych w ogólności, ale tylko do jednego ich typu - kar z tytułu wad dostarczonych towarów i usług (oraz nieterminowego usunięcia tych wad lub dostarczenia towarów lub usług wolnych od wad).

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane przykładowo w następujących wyrokach Naczelnego Sadu Administracyjnego:

a)wyrok z dnia 5 kwietnia 2016 r., sygn. II FSK 702/11,

b)wyrok z dnia 10 maja 2016 r., sygn. II FSK 308/14.

W ocenie Spółki, Kwota Ugody, która została wypłacona Kontrahentowi nie miała charakteru odszkodowawczego, ani nie była odpowiednikiem kary umownej, zaś naczelnym celem zawarcia Ugody było zrzeczenie się zarówno istniejących, jak i przyszłych roszczeń pomiędzy jej Stronami i tym samym polubowne zakończenie powstałego sporu.

Jednakże nawet w przypadku uznania, że dokonana na rzecz Kontrahenta płatność posiadałaby cechy odszkodowawcze (z czym Wnioskodawca się nie zgadza), to w żadnym wypadku nie spełnia ona warunków przewidzianych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, gdyż nie można w świetle opisywanego stanu faktycznego dopatrywać się po stronie Spółki wadliwego wykonania robót i usług, dostarczenia wadliwego towaru, albo zwłoki w usunięciu wad towarów, robót i usług. Konsekwencją tego stwierdzenia jest zatem niemożność uznania, że płatność wynikająca z Ugody (Kwota Ugody) może zostać przypisana do którejkolwiek z kategorii opisanych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

Skoro jedynie powyższy przepis podatkowy mógłby hipotetycznie znaleźć zastosowanie do niniejszej sprawy, uzasadnionym jest przyjęcie, że płatność wynikająca z Ugody nie może zostać przypisana do enumeratywnego katalogu kosztów niestanowiących kosztów podatkowych.

Analiza brzmienia powołanego art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy o CIT pozwala na przyjęcie, że zamiarem ustawodawcy było umożliwienie podatnikom zaliczenia do kosztów podatkowych wszelkich kosztów, z wyjątkiem kosztów wprost wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, pod warunkiem wykazania bezpośredniego lub pośredniego związku tychże kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością oraz wpływu takich kosztów na wysokość osiągniętych przychodów.

W tym miejscu należy także podkreślić, że dla możliwości zaliczenia danych kosztów do kosztów podatkowych, nie jest wymagane, aby koszt został poniesiony jedynie w celu osiągnięcia przychodu. Taki sam skutek powinien zostać osiągnięty w przypadku poniesienia kosztu w celu zapobieżenia powstania straty/zabezpieczenia przychodów. Powyższe stanowisko poparte jest tezą wyrażoną przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 8 marca 2022 r., sygn. akt: I SA/Łd 995/21 stanowiącą, że: przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia stratom powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów (Podobnie także: Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 4 kwietnia 2013 r., sygn. akt: I SA/Po 106/13; Uchwała NSA z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. akt: II FPS 2/12; Wyrok NSA z 16 października 2012 r., sygn. akt: II FSK 430/11, Wyrok WSA w Warszawie z dnia 8 sierpnia 2006 r., sygn. akt: III SA/Wa 1447/06).

Ocena dopuszczalności kwalifikowania danych kosztów jako kosztów podatkowych powinna uwzględniać także gospodarcze uzasadnienie konkretnych wydatków.

Jak podkreślił Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 16 stycznia 2019 r., znak: IPPB3/423-1136/14-2/S/PK1/MC - Ocena związku kosztu z przychodem powinna odbywać się poprzez analizę racjonalności oraz gospodarczego uzasadnienia podejmowanych działań, a nie wyłącznie poprzez stwierdzenie faktycznego, pozytywnego wpływu na powstanie przychodu.

Podobne stanowisko zajął także Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 31 sierpnia 2021 r., znak: 0111-KDIB2-1.4010.138.2021.MK, wskazując, że: Ugoda ze swej natury oznacza czynienie ustępstw przez każdą ze stron. Tym samym z racjonalnego punktu widzenia oraz literalnej wykładni art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p, należy uznać, że wydatki związane z zawartą w trakcie procesu sądowego ugodą są ponoszone w celu zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodów. Zauważyć należy, że zasadnicze znaczenie dla dokonania oceny możliwości zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodu będzie miało - jak wskazano to powyżej - określenie, czy są one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, co wynika wprost z norm art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Koszt Ugody, jako rzeczywisty wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę nie miał na celu jedynie zabezpieczenia, czy też zachowania źródła przychodów, ale przede wszystkim motywowany był minimalizacją start finansowych, które mogłyby powstać, gdyby Strony nie doszły do porozumienia i nie zawarły przedmiotowej Ugody.

Należy podkreślić, że jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, w treści Ugody Strony wprowadziły zastrzeżenia umowne, mocą których, każda ze stron Ugody zobowiązała się zabezpieczyć, chronić i zwolnić w razie konieczności drugą stronę Ugody (i podmioty powiązane z drugą stroną Ugody) z poniesienia wskazanych w klauzuli szkód (klauzule indemnifikacyjne).

Co więcej, w treści Ugody, Strony zobowiązały się, że z chwilą jej wykonania (tj. z chwilą zapłaty Kwoty Ugody), zrzekają się wzajemnie wszelkich istniejących, jak też przyszłych roszczeń, tj. Spółka, działając w imieniu własnym jak i podmiotów powiązanych, zrzekła się wszelkich istniejących, jak też przyszłych roszczeń wobec Kontrahenta, a Kontrahent, działając w imieniu własnym jak i podmiotów powiązanych, zrzekł się wszelkich istniejących, jak też przyszłych roszczeń wobec Spółki. Spółka i Kontrahent zobowiązały się również do niewszczynania postępowań w zakresie zrzeczenia roszczeń (pactum de non petendo). Kontrahent ponadto zobowiązał się do niedochodzenia od dystrybutorów kwot rabatów lub upustów udzielonych przez dystrybutorów na rzecz Spółki w związku z Umową.

W rezultacie, jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Kwota Ugody została obliczona i uzgodniona pomiędzy Stronami, w celu wyczerpania wszelkich roszczeń, które zarówno Kontrahent mógłby mieć wobec Spółki, jak i Spółka mógłby mieć wobec Kontrahenta, w związku z łączącą Strony Umową i realizowanym na jej podstawie (…).

Zasadnym jest więc uznanie, że zawarcie Ugody zniwelowało ryzyko negatywnych konsekwencji związanych z dalszym prowadzeniem sporu (w tym także na drodze postępowania sądowego) umożliwiając Spółce jego zakończenie w jednoznacznie określonej kwocie pieniężnej oraz pozwoliło zachować szeroko pojętą wiarygodność biznesową, mającą wpływ na potencjalne przychody osiągane w przyszłości.

Ponadto, należy podkreślić, że dzięki prowadzanym negocjacjom z Kontrahentem udało się ustalić Kwotę Ugody w wysokości kilkanaście razy niższej niż pierwotnie kreowane wobec Spółki roszczenie.

Dlatego niezaprzeczalnie działania podejmowane przez Wnioskodawcę powinny być oceniane przez pryzmat ich racjonalności, która także ma wpływ na możliwość zaliczania danych wydatków do kosztów podatkowych.

Z tych też względów, w ocenie Wnioskodawcy - zawarcie z Kontrahentem Ugody było postępowaniem racjonalnym i w pełni uzasadnionym interesem Wnioskodawcy, zaś poniesiony koszt Ugody - w związku z przywołanymi powyżej rozważaniami - potwierdzonymi w stanowiskach sądów i organów podatkowych, posiada związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością oraz ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów lub ich zachowanie, względnie zabezpieczenie ich źródła.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy, poniesiony przez niego koszt Ugody spełnia wszystkie przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 CIT, bowiem:

-    koszt Ugody został poniesiony przez Wnioskodawcę;

-    koszt Ugody został prawidłowo udokumentowany, co potwierdza (…) oraz oświadczenie Kontrahenta (…), w świetle którego Kontrahent otrzymał Kwotę Ugody (Spółka dysponuje zarówno potwierdzeniem przelewu (…), jak też stosownym oświadczeniem Kontrahenta);

-    koszt Ugody może być uznany za definitywny, gdyż nie został zwrócony Wnioskodawcy, ani też nie mógł i nie może być kwalifikowany jako rodzaj kaucji lub innego świadczenia o podobnym charakterze;

-    koszt Ugody miał związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, bowiem został poniesiony w uzasadnionym biznesowo interesie zabezpieczającym prawidłowe funkcjonowanie przedsiębiorstwa Wnioskodawcy i miał na celu wyeliminowanie ryzyka poniesienia kosztów prowadzenia sporu z Kontrahentem (w tym także na drodze postępowania sądowego), co w konsekwencji miało rzeczywisty wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zachowanie lub zabezpieczanie źródła przychodów i uchronienie Wnioskodawcy przed ewentualnym poniesieniem strat finansowych;

-    koszt Ugody nie został wymieniony w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów (vide art. 16 ust. 1 ustawy o CIT).

Podsumowując, w ocenie Spółki, zapłacona Kwoty Ugody (…) na podstawie zawartej z Kontrahentem Ugody jest kosztem spełniającym przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i nie mieszczącym się w katalogu włączeń określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm., dalej: „updop”):

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Z przepisu art. 15 ust. 1 updop wynika zatem, że by wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc, podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem, to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Należy zaznaczyć, że działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu.

W przedmiotowej sprawie istotna jest analiza poniesionego wydatku w postaci rekompensaty i jej wpływu na powstanie przychodu, względne zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. Analiza ta nie byłaby pełna bez uwzględnienia, czy powstaniu tego kosztu towarzyszyło racjonalne działanie Wnioskodawcy.

Oprócz powyższego należy mieć na uwadze, że dokonując rozpoznania kosztowego charakteru określonego wydatku podatnik musi badać nie tylko to, czy wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 updop), ale i to czy nie jest on objęty wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, co definitywnie pozbawia go charakteru kosztu podatkowego, choćby nawet spełniał wprowadzone przez ustawodawcę w art. 15 ust. 1 updop, kryteria normatywne.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 updop:

Oceniając sytuację opisaną we wniosku pod kątem zaliczenia poniesionych wydatków do katalogu wyłączeń zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy stwierdzić należy, że poniesione przez Spółkę wydatki na zapłatę Kwoty Ugody nie podlegają ograniczeniom wymienionym w tym katalogu.

Niemniej wskazać należy, że samo negatywne wyliczenie kosztów, które zostało uregulowane w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie przesądza jeszcze o tym, że wydatek niewskazany w tym przepisie staje się automatycznie kosztem uzyskania przychodów. Zatem do uznania przedmiotowego wydatku Spółki za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest wykazanie, że został on poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a więc winien być spełniony ogólny warunek określony w art. 15 ust. 1 updop.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Kontrahent poinformował Spółkę, że przeprowadzony Audyt wykazał, że Spółka naruszyła Umowę (…) oraz inne powiązane z nią dokumenty kontraktowe. Naruszenie miało polegać na tym, że w niektórych przypadkach Produkty, które zostały zakupione z rabatem specjalnym u dystrybutorów Kontrahenta i odsprzedane Agentowi, w celu dalszej odsprzedaży do klientów specjalnych w rzeczywistości trafiły do innych odbiorców niż klienci zaaprobowani przez Kontrahenta. Skutkowało to zawezwaniem Spółki do zwrotu nienależnie otrzymanych rabatów, a także żądaniem zapłaty przez Spółkę określonego odszkodowania na rzecz Kontrahenta. Spółka nie zgadzając się z twierdzeniami Kontrahenta, zaprzeczyła jego wszelkim zarzutom, uznając roszczenia Kontrahenta za bezzasadne, co w konsekwencji doprowadziło do powstania sporu pomiędzy Stronami, który zakończył się zawarciem ugody pozasądowej, przy czym warunkiem zawieszającym Ugody była zapłata przez Spółkę Kontrahentowi ustalonej przez strony kwoty pieniężnej.

Kwota ugody była całe rzędy wielkości niższa niż kwota, której zapłaty żądał kontrahent. W treści Ugody, Strony zobowiązały się, że z chwilą jej wykonania, zrzekają się wzajemnie wszelkich istniejących, jak też przyszłych roszczeń.

Odnosząc cytowane powyżej przepisy do przedstawionego opisu stanu faktycznego, należy stwierdzić, że samo działanie polegające na zawarciu ugody celem, jak wskazuje Wnioskodawca minimalizacji strat finansowych, które mogłyby powstać gdyby strony nie zawarły przedmiotowej ugody, nie stanowi wystarczającej podstawy do uznania, że mamy do czynienia z wydatkiem poniesionym w celu uzyskania, zachowania czy  zabezpieczenia źródła przychodów. Należy przy tym podkreślić, że organ nie kwestionuje sensu ekonomicznego poniesionego wydatku, czy też racjonalności podejmowanych przez przedsiębiorcę decyzji gospodarczych i ich efektywności, dokonuje natomiast oceny celowości wydatku w granicach wyznaczonych przez art. 15 ust. 1 updop, tj. czy konkretny wydatek został poniesiony w związku z dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła).

W opisanej sprawie Spółka ponosi ryzyko gospodarcze decydując się na zawarcie opisanej we wniosku Ugody. Należy podkreślić, że poniesienia kosztów stanowiących efekt podjętego ryzyka gospodarczego podatnik nie może sobie rekompensować za pomocą przepisów podatkowych. Nie wszystkie bowiem wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione, stanowią koszty uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania (por. wyrok NSA z 12 marca 1999 r. sygn. akt I SA/Po 1362/98, wyrok NSA z 30 listopada 2006 r. sygn. akt II FSK 1388/05, wyrok NSA w Krakowie z 18 maja 1995 r. sygn. akt SA/Kr 1768/94).

Zatem, zapłacona kwota Ugody nie spełnia przesłanek wymienionych w art. 15 ust. 1 updop, tj. nie była poniesiona w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i w konsekwencji nie może być uznana za koszt uzyskania przychodów.

Trudno również przyjąć, że racjonalnie działający podmiot ponosi koszty ugody w sytuacji w której nie zgadza się z zarzutami kontrahenta i uznaje je za bezzasadne. Wskazanie przez Wnioskodawcę argumentu, że kwota ugody była niższa niż kwota, której żądał kontrahent nie potwierdza związku przyczynowo-skutkowego tego wydatku, bowiem skoro Spółka odrzucała zarzuty kontrahenta, w wyniku postępowania sądowego mogło okazać się, że Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów. Należy mieć na uwadze, iż „celowy” wydatek to przede wszystkim ten, który racjonalnie przyczynia się do osiągnięcia przychodu, ewentualnie zachowania lub zabezpieczenia jego źródła.

W związku z powyższym zapłacona przez Państwa kwota nie może zostać zakwalifikowana jako działanie podmiotu gospodarczego podjętego w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Spółka zapłaciła kwotę tytułem ugody, bez dochodzenia swoich racji, a zatem zapłata tej kwot nie ma związku z osiągnięciem przez Spółkę przychodu, ani też zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Wskazali Państwo, że nie zgadzają się z twierdzeniami Kontrahenta i zaprzeczyli wszelkim zarzutom i uznali roszczenia Kontrahenta za bezzasadne. Podkreślili Państwo, że żaden z wcześniejszych Audytów nie wykazał jakichkolwiek nieprawidłowości przy wykonywaniu Umowy, Kontrahent nigdy nie przedstawił Spółce jakichkolwiek dowodów naruszenia Umowy, a Spółka nigdy nie otrzymała jakichkolwiek rabatów na Produkty od Kontrahenta, lecz od jego dystrybutorów, a zatem od osób trzecich, co znajdowało potwierdzenie w posiadanej przez Spółkę dokumentacji. Spółka nie zgodziła się także z otrzymanym wynikiem Audytu, kwestionując należytą staranność jego przeprowadzenia.

W związku z czym nie można znaleźć racjonalnego uzasadnienia dla którego Państwo ponieśli koszt zapłaty ugody, o której mowa we wniosku, skoro wskazują Państwo, że Spółka nie naruszyła zawartej umowy z Kontrahentem. Należy w związku z tym uznać, że Państwo dobrowolnie zapłacili kwotę wynikającą z Ugody, a w takim przypadku nie można znaleźć związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a osiągniętym przychodem, czy tez zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Należy zauważyć, że zaprzeczenie jakimkolwiek naruszeniom zawartej umowy, a następnie przystanie na zapłatę kwot tytułem zawartej ugody, a także dobrowolna w istocie rezygnacja z możliwości uniknięcia poniesienia przedmiotowych wydatków, świadczy o nieracjonalności działań Wnioskodawcy, co wyklucza możliwość uznania przedmiotowych wydatków (zapłata kwoty ugody) za koszt uzyskania przychodów.

W przypadku gdy, Spółka godzi się na wypłatę określonej kwoty celem uniknięcia roszczeń od Kontrahenta mamy do czynienia z sytuacją gdy nie dochodzi do zabezpieczenia źródła przychodów ani zabezpieczenia przychodów. Wskazać także należy, że spór został zakończony ugodą, a zatem nie wiadomo, której ze stron Sąd przyznałby rację. Dodatkowo podkreślić należy, że działania zmierzające do ograniczenia straty polegające na wypłacie żądanych kwot w celu uniknięcia roszczeń o wyższej wysokości (czy też kosztów procesu i ewentualnych odsetek) nie spełnia przesłanki ani działania w celu osiągnięcia przychodu ani w celu zabezpieczenia lub zachowania jego źródeł, określonej w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. 

W tym miejscu warto wskazać na wyrok WSA w Poznaniu z 21 stycznia 2009 r. sygn. akt I SA/Po 1369/08, w którym Sąd stwierdził: „Jednak zapłaty przedmiotowej kary umownej w celu uniknięcia konieczności poniesienia większych wydatków nie można uznać za „działanie w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów” w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop. Podzielić tutaj należy pogląd organu podatkowego wyrażony w zaskarżonej interpretacji, zgodnie z którym sama chęć zapobieżenia jeszcze większej stracie niż zapłacona kara umowna, która mogłaby wystąpić w przypadku realizacji inwestycji, nie przesądza jeszcze, że jest to działanie w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów” oraz wyrok z 9 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Po 748/10, zgodnie z którym: „Przepis art. 15 ust. 1 updop nie przewiduje możliwości wpisywania w ciężar kosztów podatkowych odszkodowań, które ponoszone są w celu uniknięcia strat. Celem poniesionego kosztu wyartykułowanym w tym przepisie jest jedynie osiąganie przychodów. Jedynie de lege ferenda celowe byłoby wprowadzenie takich regulacji prawnych, które umożliwiałyby zaliczenie do kosztów podatkowych wydatków z tytułu zapobiegania czy też zminimalizowania strat. Jednakże de lege lata proponowana przez stronę skarżącą wykładnia analizowanego przepisu nie jest możliwa (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, t. 25 do art. 22 w PIT. Komentarz, Lex, 2009)”.

W innym orzeczeniu ten sam Sąd zauważył: „Jednocześnie samo działanie polegające na ograniczeniu uszczuplenia majątku podatnika nie stanowi jeszcze wystarczającej podstawy do uznania, iż mamy do czynienia z zabezpieczeniem źródła przychodów” (wyrok z 2 września 2010 r. sygn. akt I SA/Po 436/10).

Należy zwrócić uwagę na tezę zawartą w wyroku NSA z 20 lipca 2011 r. sygn. akt II FSK 460/10, gdzie Sąd uznał że: „Z analizy treści tego przepisu (art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – przypis organu) wynika, że nie obejmuje on swoją dyspozycją działań „negatywnych” zmierzających do ograniczenia straty lecz wyłącznie działania o charakterze pozytywnym zmierzające do uzyskania przychodu ewentualnie do zachowania lub zabezpieczenia jego źródeł”.

Zatem zapłacona przez Spółkę kwota ugody nie może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ w okolicznościach przedstawionych we wniosku nie są spełnione przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-  w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-  w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).