Czy w świetle art. 15 ust. 1 updop, w związku z art. 9 ust. 1 tej ustawy prawidłowe jest działanie Wnioskodawcy polegające na obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych o koszty uzyskania przychodów rozpoznane na podstawie wydatków/kosztów ujętych w księgach rachunkowych (zaksięgowanych) na podstawie wskazanych we wniosku zagranicznych obcych dowodów źródłowych.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

  1) ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 13 lipca 2020 r., który w tym samym dniu wpłynął do tut. Organu za pośrednictwem e-puap, o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w  Poznaniu z 17 marca 2021 r. sygn. akt I SA/Po 10/21 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w  Warszawie z 2 sierpnia 2023 r. sygn. akt II FSK 819/21

  2) i stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w świetle art. 15 ust. 1 updop, w związku z art. 9 ust. 1 tej ustawy prawidłowe jest działanie Wnioskodawcy polegające na obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych o koszty uzyskania przychodów rozpoznane na podstawie wydatków/kosztów ujętych w księgach rachunkowych (zaksięgowanych) na podstawie wskazanych we wniosku zagranicznych obcych dowodów źródłowych – jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 lipca 2020 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy w świetle art.  15 ust. 1 updop, w związku z art. 9 ust. 1 tej ustawy prawidłowe jest działanie Wnioskodawcy polegające na obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych o koszty uzyskania przychodów rozpoznane na podstawie wydatków/kosztów ujętych w księgach rachunkowych (zaksięgowanych) na podstawie wskazanych we wniosku zagranicznych obcych dowodów źródłowych.

Treść  wniosku jest  następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca/Spółka jest podatnikiem VAT czynnym i prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną w zakresie świadczenia usług produkcji konstrukcji aluminiowych (balkonów, okien, balustrad). W ramach realizowanych kontraktów Spółka świadczy usługi montażu balkonów i balustrad na terenie Niemiec. Pracownicy Spółki realizujący zlecenia poza granicami kraju dokonują zakupu paliwa do samochodów osobowych, używanych przez Wnioskodawcę na podstawie umowy leasingu bądź stanowiących własność Wnioskodawcy. Podczas zakupu paliwa na stacjach benzynowych w Niemczech, pracownicy Spółki otrzymują dokumenty w euro, potwierdzające zaistniałą transakcję gospodarczą. Z uwagi na fakt, iż zakup ma miejsce za granicą, dokumenty te wystawione są na podstawie przepisów obowiązujących w kraju dostawcy towaru, czyli w Niemczech. Wystawione dokumenty zawierają między innymi: datę wystawienia dokumentu, dane identyfikujące przedsiębiorcę dokonującego dostawy towarów i wystawiającego dokument (nazwa, adres, numer, za pomocą którego wystawca dokumentu jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej), ilość i rodzaj dostarczonych towarów, kwotę transakcji i związaną z nią kwotę podatku oraz stawkę podatkową. Wątpliwości Spółki budzi przed wszystkim fakt, iż opisane powyżej dokumenty nie zawierają żadnych danych identyfikujących nabywcę towarów. Część z nich nie zawiera również numeru dokumentu. Jednakże, opisane powyżej dokumenty spełniają kryteria faktur uproszczonych, zarówno na podstawie przepisów obowiązujących w kraju dostawy towaru, czyli w Niemczech, jak i przepisów obowiązujących w Unii Europejskiej, tj. przepisów Dyrektywy o VAT (DYREKTYWA 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz.Urz.UE.L z 2006 r. nr 347/1 z późniejszymi zmianami). W związku z powyższym Wnioskodawca chciałby potwierdzić, czy prawidłowe jest w świetle art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej „updop”) w związku z art. 9 ust. 1 tej ustawy działanie Spółki polegające na obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych o koszty uzyskania przychodów rozpoznane na podstawie wydatków/kosztów ujętych w księgach rachunkowych (zaksięgowanych) na podstawie opisanych powyżej zagranicznych dowodów źródłowych.

Pytanie

Czy w świetle art. 15 ust. 1 updop w związku z art. 9 ust. 1 tej ustawy prawidłowe jest działanie Wnioskodawcy polegające na obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych o koszty uzyskania przychodów rozpoznane na podstawie wydatków/kosztów ujętych w księgach rachunkowych (zaksięgowanych) na podstawie zagranicznych obcych dowodów źródłowych, które zostały wystawione na podstawie przepisów obowiązujących w kraju dostawcy towaru i spełniają kryteria faktur uproszczonych zgodnie z przepisami unijnymi, tj. przepisami Dyrektywy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 15 ust. 1 updop w związku z art. 9 ust. 1 updop działanie Wnioskodawcy polegające na obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych o koszty uzyskania przychodów rozpoznane na podstawie wydatków/kosztów ujętych w księgach rachunkowych na podstawie zagranicznych obcych dowodów źródłowych, spełniających kryteria faktur uproszczonych zgodnie z przepisami Dyrektywy o VAT, jest prawidłowe.

Przepisy updop przewidują, że podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych są zobowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z  przepisami art. 16a-16m (art. 9 ust. 1 updop).

Oznacza to, iż w zakresie CIT wymogi związane z prowadzeniem ewidencji, w tym z  udokumentowaniem kosztów określa ustawa z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości. Z  przepisu art. 20 ust. 2 ustawy o rachunkowości wynika, że podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane „dowodami źródłowymi”:

1) zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów;

2) zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom;

3) wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.

Natomiast art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości stanowi, iż dowody księgowe powinny zawierać co najmniej następujące dane:

 1) określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego;

 2) określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej;

 3) opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych;

 4) datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu;

 5) podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów;

 6) stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Nie oznacza to jednak, iż dowody, które nie spełniają powyższych przesłanek, wynikających z  art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, nie mogą stanowić prawidłowych dowodów księgowych, uprawniających do ujęcia transakcji gospodarczej w księgach rachunkowych. Ustawa o rachunkowości dopuszcza bowiem szereg wyjątków w zakresie danych zawartych na dowodach księgowych.

Stosownie do art. 21 ust. 1a ustawy o rachunkowości, można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa:

1) w ust. 1 pkt 1-3 i 5, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów;

2) w ust. 1 pkt 6, jeżeli wynika to z techniki dokumentowania zapisów księgowych.

Odrębne przepisy, o jakich mowa w powyższym przepisie, to na przykład przepisy ustawy z  dnia 11 marca 2004 r o podatku od towarów i usług.

Przykładowo art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, iż faktura, na której kwota należności ogółem nie przekracza 450 PLN albo kwoty 100 EUR, może nie zawierać określonych danych dotyczących nabywcy, tj. imienia i nazwiska lub nazwy nabywcy towarów lub usług oraz jego adresu. W praktyce gospodarczej bardzo często się zdarza, że operacje dokonywane z  kontrahentami zagranicznymi, dokumentowane są dowodami, wystawionymi za granicą.

Zagraniczne obce dowody źródłowe, są wystawiane wówczas zgodnie z przepisami obowiązującymi w państwie dostawcy towaru lub usługi, które mogą zawierać odrębne regulacje, niż obowiązujące w Polsce. W powyższym stanie faktycznym, Wnioskodawca dokonuje zakupów paliwa na terytorium Niemiec, czyli na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Zdaniem Wnioskodawcy, w takim przypadku odrębne przepisy, na podstawie których - zgodnie z ustawą o rachunkowości - można zaniechać zamieszczania wybranych danych na dowodach księgowych, stanowią przepisy unijne, tj. przepisy Dyrektywy o VAT (DYREKTYWA 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006 r. w  sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz.Urz.UE.L z 2006 r. nr 347/1 z późniejszymi zmianami). Dyrektywa o VAT wprowadza przepis, zgodnie z  którym państwa członkowskie powinny umożliwiać podatnikom wystawianie faktury uproszczonej (artykuł 220a ust. 1) i jednocześnie wskazuje jakie dane powinny być obowiązkowo umieszczone na fakturach uproszczonych (artykuł 226b), czyli:

     a) data wystawienia faktury;

     b) dane identyfikacyjne podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi;

     c) dane określające rodzaj dostarczonych towarów lub wykonanych usług;

     d) należny VAT lub dane potrzebnych do jego obliczenia;

     e) w przypadku gdy wystawiona faktura jest dokumentem lub notą uznaną za fakturę na mocy art. 219, wyraźne i jednoznaczne odniesienia do tej faktury pierwotnej oraz konkretne dane, które ulegają zmianie.

W powyższym katalogu danych, które powinny obowiązkowo znaleźć się na fakturach uproszczonych, nie ma zatem takich danych jak: numer dokumentu, dane identyfikujące nabywcę towarów i usług (ani w zakresie nazwy i adresu, ani w zakresie numeru identyfikacji podatkowej). Zgodnie z przepisami Dyrektywy o VAT, państwa członkowskie nie są zobligowane do nakładania obowiązku umieszczania danych nabywcy ani numeru dokumentu na fakturach uproszczonych. Należy zatem podkreślić, iż dokumenty wystawione w Niemczech, opisane w powyższym stanie faktycznym, które Wnioskodawca otrzymuje podczas zakupów paliwa na terenie Niemiec, są w pełni zgodne z przepisami unijnymi w  zakresie faktur uproszczonych, i zawierają wszystkie niezbędne dane, które powinny znaleźć się na fakturach uproszczonych zgodnie z Dyrektywą o VAT. Jednocześnie należy uznać, że przepisy Dyrektywy o VAT, czyli obowiązujące przepisy unijne, stanowią tzw. odrębne przepisy, o jakich mowa w art. 21 ust. 1a pkt. 1 ustawy o rachunkowości i tym samym pozwalają na zaniechanie wybranych danych na dowodach księgowych i uznanie zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, wystawionych na terenie państwa członkowskiego Unii Europejskiej, jako prawidłowych dowodów księgowych.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, dokumenty potwierdzające zakup paliwa na terenie Niemiec, opisane w powyższym stanie faktycznym, są prawidłowymi dowodami księgowymi (zewnętrznymi obcymi dowodami źródłowymi), które stanowią podstawę ewidencji operacji zakupu paliwa w księgach rachunkowych Wnioskodawcy. Biorąc pod uwagę powyższą analizę, zdaniem Spółki, w świetle art. 15 ust. 1 updop, w związku z art. 9 ust. 1 updop działanie Wnioskodawcy polegające na obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych o koszty uzyskania przychodów rozpoznane na podstawie wydatków ujętych w księgach rachunkowych, na podstawie zagranicznych obcych dowodów źródłowych, które zostały wystawione na podstawie przepisów obowiązujących w kraju dostawcy towaru i spełniających kryteria faktur uproszczonych zgodnie z przepisami unijnymi, jest prawidłowe.

Kwestia udokumentowania kosztów w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych została poruszona między w interpretacji indywidualnej z dnia 12 maja 2020 r. (Znak: 0111-KDIB1-2.4010.103.2018.11.BG), w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, iż kwestię dokumentowania kosztów uzyskania przychodów normują odrębne przepisy. Tym samym, jeżeli na gruncie przepisów o rachunkowości opisane przez Spółkę dowody, potwierdzające poniesione przez nią wydatki, stanowią dowody księgowe, będące podstawą wprowadzenia tych wydatków do ksiąg rachunkowych, taki sposób faktu ich poniesienia jest wystarczający również dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem dla celów podatkowych.

Postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 3 września 2020 r. wydałem postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania, Znak: 0111-KDIB2-1.4010.278.2020.1.AR (UNP: 1086785). Postanowienie doręczono Państwu 10 września 2020 r.

Pismem z 16 września 2020 r., które w tym samym dniu wpłynęło do Organu za pośrednictwem e-puap, złożyliście Państwo w wymaganym przepisami prawa terminie – zażalenie na ww. postanowienie.

W dniu 10 listopada 2020 r. wydałem postanowienie Znak: 0111-KDIB2-1.4010.278.2020.2.PB, którym utrzymałem w mocy postanowienie organu pierwszej instancji. Postanowienie doręczono 17 listopada 2020 r.

Skarga na postanowienie

Pismem z 9 grudnia 2020 r. wnieśli Państwo skargę na ww. postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Skarga wpłynęła do mnie za pośrednictwem e-puap 9 grudnia 2020 r. a następnie w formie papierowej 15 grudnia 2020 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonego Postanowienia w całości oraz uchylenie poprzedzającego go postanowienia z dnia 3 września 2020 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.278.2020.1.AR.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 17 marca 2021 r. sygn. akt I SA/Po 10/21 uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie z  dnia 3 września 2020 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.278.2020.1.AR (UNP: 1086785).

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 2 sierpnia 2023 r. sygn. akt II FSK 819/21 oddalił wniesioną przeze mnie skargę kasacyjną.

W dniu 12 października 2023 r. wpłynął do Organu prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu administracyjnego w Poznaniu.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku 

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

        - uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraziły Wojewódzki Sąd Administracyjny oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

        - ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie ustalenia czy w świetle art. 15 ust. 1 updop, w związku z art. 9 ust. 1 tej ustawy prawidłowe jest działanie Wnioskodawcy polegające na obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych o koszty uzyskania przychodów rozpoznane na podstawie wydatków/kosztów ujętych w księgach rachunkowych (zaksięgowanych) na podstawie wskazanych we wniosku zagranicznych obcych dowodów źródłowych – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawa o CIT:

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

        - został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

        - jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

        - pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

        - poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

        - został właściwie udokumentowany,

        - nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podkreślenia wymaga, że ciężar udowodnienia faktu poniesienia kosztu oraz wykazania związku przyczynowo-skutkowego między jego poniesieniem a uzyskaniem przychodu z  danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, jako odnoszącym ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Wydatki związane z zakupem towarów handlowych i materiałów są bezsprzecznie związane z uzyskiwaniem przychodów z działalności gospodarczej i jednocześnie nie znajdują się w  katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych. O ile zatem ich zakup jest prawidłowo udokumentowany stanowią (co do zasady) koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Tylko bowiem wydatek prawidłowo udokumentowany może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Powołany wyżej przepis art. 15 ust. 1 ustawy o CIT nie określa zasad dokumentowania wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów.

Jak jednak stanowi art. 9 ust. 1 ustawy o CIT:

Podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w ustawie z dnia 29  września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2019 r., poz. 351 ze zm.).

Zgodnie z art. 20 ust. 2 ww. ustawy:

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

1) zewnętrzne obce – otrzymane od kontrahentów;

2) zewnętrzne własne – przekazywane w oryginale kontrahentom;

3) wewnętrzne – dotyczące operacji wewnątrz jednostki.

Zgodnie natomiast z art. 20 ust. 3 ustawy o rachunkowości:

Podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:

1)  zbiorcze – służące do dokonania łącznych zapisów zbioru dowodów źródłowych, które muszą być w dowodzie zbiorczym pojedynczo wymienione;

2) korygujące poprzednie zapisy;

3) zastępcze – wystawione do czasu otrzymania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego;

4) rozliczeniowe – ujmujące już dokonane zapisy według nowych kryteriów klasyfikacyjnych.

W myśl art. 20 ust. 4 ww. ustawy:

W przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.

Z kolei jak stanowi art. 22 ust. 1 ustawy o rachunkowości:

Dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, zawierające co najmniej dane określone w art. 21, oraz wolne od błędów rachunkowych. Niedopuszczalne jest dokonywanie w dowodach księgowych wymazywania i przeróbek.

W myśl art. 24 ust. 1 ww. ustawy:

Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco.

Z powyższych przepisów wynika, że podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej. Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco, a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi.

W przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.

Jak z kolei stanowi art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości:

Dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

    1) określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego;

    2) określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej;

    3) opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych;

    4) datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą – także datę sporządzenia dowodu;

    5) podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów;

     6) stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Powyższy przepis ustawy o rachunkowości ustala warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów, dowody księgowe powinny być rzetelne, tj. zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych, przy czym podkreślić należy, że dowód księgowy jest dokumentem potwierdzającym przeprowadzenie danej operacji gospodarczej i nie można na jego podstawie przesądzać o spełnianiu wszystkich przesłanek umożliwiających zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Z informacji przedstawionych w treści wniosku wynika, że Państwa pracownicy realizujący zlecenia poza granicami kraju dokonują zakupu paliwa do samochodów osobowych, używanych przez Spółkę na podstawie umowy leasingu bądź stanowiących własność Spółki. Podczas zakupu paliwa na stacjach benzynowych w Niemczech, pracownicy Spółki otrzymują dokumenty w euro, potwierdzające zaistniałą transakcję gospodarczą. Z uwagi na fakt, iż zakup ma miejsce za granicą, dokumenty te wystawione są na podstawie przepisów obowiązujących w kraju dostawcy towaru, czyli w Niemczech. Wystawione dokumenty zawierają między innymi: datę wystawienia dokumentu, dane identyfikujące przedsiębiorcę dokonującego dostawy towarów i wystawiającego dokument (nazwa, adres, numer, za pomocą którego wystawca dokumentu jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej), ilość i rodzaj dostarczonych towarów, kwotę transakcji i  związaną z nią kwotę podatku oraz stawkę podatkową. Wskazane dokumenty nie zawierają jednak żadnych danych identyfikujących nabywcę towarów. Część z nich nie zawiera również numeru dokumentu. Jednakże, jak Państwo podnieśliście, opisane powyżej dokumenty spełniają kryteria faktur uproszczonych, zarówno na podstawie przepisów obowiązujących w kraju dostawy towaru, czyli w Niemczech, jak i przepisów obowiązujących w Unii Europejskiej, tj. przepisów Dyrektywy o VAT.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest kwestia ustalenia czy uprawnieni jesteście do obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych o koszty uzyskania przychodów rozpoznane na podstawie wydatków/kosztów ujętych w księgach rachunkowych (zaksięgowanych) na podstawie ww. zagranicznych obcych dowodów źródłowych, które zostały wystawione na podstawie przepisów obowiązujących w kraju dostawcy towaru i spełniają kryteria faktur uproszczonych zgodnie z przepisami unijnymi, tj. przepisami Dyrektywy o VAT.

Jak wyjaśniono wyżej, kwestię dokumentowania kosztów uzyskania przychodów normują odrębne przepisy. Przepisy ustawy o rachunkowości ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów, dowody księgowe powinny być rzetelne, tj. zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych. Dowody księgowe powinny również zawierać elementy wymienione w art. 21 ust. 1 tej ustawy.

W myśl art. 21 ust. 1a ustawy o rachunkowości:

Można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa:

1) w ust. 1 pkt 1-3 i 5, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów;

2) w ust. 1 pkt 6, jeżeli wynika to z techniki dokumentowania zapisów księgowych.

W analizowanej sprawie, opisane we wniosku dokumenty potwierdzające zakup paliwa przez pracowników Spółki na stacjach benzynowych w Niemczech nie zawierają żadnych danych identyfikujących nabywcę towarów (paliwa), a więc elementu wskazanego w pkt 2 art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości.

Zauważyć należy, że ustawa o rachunkowości pozwala na nieumieszczanie na dowodzie zakupu ww. danych, ale wyłącznie w przypadku, gdy wynika to z odrębnych przepisów.

Ww. odrębne przepisy stanowi m.in. ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U z 2020 r. poz. 106 ze zm.).

Zgodnie z art. 2 pkt 3 ww. ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o fakturze - rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie;

W myśl art. 106e ust. 1 ww. ustawy:

Faktura powinna zawierać:

 1) datę wystawienia;

 2) kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;

 3) imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;

 4) numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;

 5) numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;

 6) datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;

 7) nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;

 8) miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;

 9) cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);

10) kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;

11)wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);

12)stawkę podatku;

13)sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;

14)kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;

15)kwotę należności ogółem;

16)w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których:                                                             

a) obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1, lub

b) w przepisach wydanych na podstawie art. 19a ust. 12 określono termin powstania obowiązku podatkowego z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty

- wyrazy ,,metoda kasowa'';

17)w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 - wyraz ,,samofakturowanie'';

18)w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy „odwrotne obciążenie”;

18a) w przypadku faktur, w których kwota należności ogółem przekracza kwotę 15 000 zł lub jej równowartość wyrażoną w walucie obcej, obejmujących dokonaną na rzecz podatnika dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w załączniku nr 15 do ustawy - wyrazy „mechanizm podzielonej płatności”, przy czym do przeliczania na złote kwot wyrażonych w walucie obcej stosuje się zasady przeliczania kwot stosowane w celu określenia podstawy opodatkowania;

19)w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 albo przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 - wskazanie:

a) przepisu ustawy albo aktu wydanego na podstawie ustawy, na podstawie którego podatnik   stosuje zwolnienie od podatku,

b) przepisu dyrektywy 2006/112/WE, który zwalnia od podatku taką dostawę towarów lub takie świadczenie usług, lub

c) innej podstawy prawnej wskazującej na to, że dostawa towarów lub świadczenie usług korzysta ze zwolnienia;

20)w przypadku, o którym mowa w art. 106c - nazwę i adres organu egzekucyjnego lub imię i nazwisko komornika sądowego oraz jego adres, a w miejscu określonym dla podatnika - imię i nazwisko lub nazwę dłużnika oraz jego adres;

21)w przypadku faktur wystawianych w imieniu i na rzecz podatnika przez jego przedstawiciela podatkowego - nazwę lub imię i nazwisko przedstawiciela podatkowego, jego adres oraz numer, za pomocą którego jest on zidentyfikowany na potrzeby podatku;

22)w przypadku gdy przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy są nowe środki transportu - datę dopuszczenia nowego środka transportu do użytku oraz:

 a) przebieg pojazdu - w przypadku pojazdów lądowych, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit. a,

 b) liczbę godzin roboczych używania nowego środka transportu - w przypadku jednostek pływających, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit. b, oraz statków powietrznych, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit. c;

23)w przypadku faktur wystawianych przez drugiego w kolejności podatnika, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b i c, w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej (procedurze uproszczonej) - dane określone w art. 136;

24) w przypadkach, o których mowa w art. 97 ust. 10 pkt 2 i 3:

 a) numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, poprzedzony kodem PL,

 b) numer, za pomocą którego nabywca towaru lub usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim, zawierający dwuliterowy kod stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej właściwy dla tego państwa członkowskiego.

Z kolei godnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ww. ustawy:

Faktura może nie zawierać w przypadku gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro - danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że faktury, które dotyczą niskich kwotowo należności (w których kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro) mogą nie zawierać m.in. imiona i  nazwiska/nazwy nabywcy towarów lub usług oraz jego adresu. Powyższy przepis nie zwalnia jednak z obowiązku umieszczania na takich fakturach (zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku od towarów i usług) numeru za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi.

W omawianej sprawie należy również powołać art. 87 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia  1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 poz. 1325), zgodnie z którym:

Jeżeli z odrębnych przepisów nie wynika obowiązek wystawienia faktury, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą są obowiązani, na żądanie kupującego lub usługobiorcy, wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

Zgodnie z art. 87 § 5 ww. ustawy:

Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, zakres informacji, które muszą być zawarte w rachunkach, uwzględniając w szczególności dane identyfikujące sprzedawcę i kupującego, wykonawcę i odbiorcę usług oraz oznaczenie wartości i rodzaju transakcji.

Wskazane w powyższym przepisie rozporządzenie również zatem uznać należy za „odrębne przepisy”, o których mowa jest w art. 21 ust. 1a pkt 1 ustawy o rachunkowości.

Jak stanowi § 14 ust 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w  sprawie naliczania odsetek za zwłokę oraz opłaty prolongacyjnej, a także zakresu informacji, które muszą być zawarte w rachunkach (Dz.U. z 2005 r. nr 165, poz. 1373 ze zm., dalej: „Rozporządzenie”),

Rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi zawiera co najmniej:

1) imiona i nazwiska (nazwę albo firmę) oraz adresy sprzedawcy i kupującego bądź wykonawcy i  odbiorcy usługi;

2) datę wystawienia i numer kolejny rachunku;

3) (uchylony)

4) określenie rodzaju i ilości towarów lub wykonanych usług oraz ich ceny jednostkowe;

5) ogólną sumę należności wyrażoną liczbowo i słownie.

6) (uchylony)

 2. W przypadku gdy oryginał rachunku uległ zniszczeniu albo zaginął, ponownie wystawiony rachunek zawiera również wyraz "DUPLIKAT" oraz datę jego ponownego wystawienia.

 3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do faktur wystawianych przez podatników podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, że co do zasady, dokumentem będącym podstawą do ujęcia operacji gospodarczych powinna być faktura, bądź rachunek, o  których mowa w § 12 ust. 3 pkt 1 Rozporządzenia. Z tym, że faktury powinny zawierać dane wymagane ustawą o podatku od towarów i usług, natomiast rachunki powinny zawierać dane wymagane rozporządzeniem Ministra Finansów w sprawie naliczania odsetek za zwłokę oraz opłaty prolongacyjnej, a także zakresu informacji, które muszą być zawarte w  rachunkach.

Uwzględniając powyższe, stwierdzić należy, że dokument niezawierający żadnych danych identyfikujących nabywcę towarów nie stanowi dowodu księgowego, o których mowa w  art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości (nie zawiera bowiem wszystkich wymaganych przepisami informacji zarówno dla faktury jak i rachunku) i tym samym nie może stanowić podstawy do zaewidencjonowania jako koszt uzyskania przychodów (koszt podatkowy) zakupu towarów handlowych w księgach rachunkowych.  

Faktura (również uproszczona dotycząca należności do 100 Euro) musi bowiem zawierać informację o numerze, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi (art. 106e ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku od towarów i  usług), natomiast rachunek – nazwę albo firmę kupującego (§ 14 ust 1 pkt 1 Rozporządzenia).

Zatem wskazane w opisie sprawy dokumenty potwierdzające zakup przez Państwa pracowników na terenie Niemiec paliwa do samochodów służbowych, niezawierające żadnych danych nabywcy, nie mogą zostać uznane za dowody księgowe, o których mowa jest w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości a tym samym stanowić podstawę do uznania wydatków nimi udokumentowanych za koszty podatkowe. 

Zauważyć dodatkowo należy, że gdy jedynym dowodem poniesienia wydatku jest dokument, który nie pozwala zidentyfikować podatnika jako nabywcy towaru lub usługi i  potwierdzić spełnienia przesłanki celowości wydatku, wówczas nie jest możliwe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku objętego wskazanym dowodem.

Powyższe potwierdza wyrok NSA z 12 września 2017 r. sygn. akt. II FSK 2300/15  uchylający wyrok z dnia 29 kwietnia 2015 r. sygn. akt I SA/Go 114/15 na który powołuje się Skarżący. W wyroku tym stwierdzono, że: Naczelny Sąd Administracyjny nie kwestionuje możliwości dowodzenia faktu poniesienia określonych kosztów różnymi dowodami. Organy podatkowe muszą jednak dysponować takimi dowodami, aby móc zweryfikować te wydatki z uwzględnieniem art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. Gdyby oprócz paragonów Skarżąca dysponowała np. dowodami zapłaty swoją kartą kredytową za zakupione na podstawie paragonów towary to wówczas można by uznać, że jest to wystarczające potwierdzenie dokonania transakcji przez Skarżącą i dokonać dalszej oceny związku z działalnością gospodarczą w kontekście uznania wydatków na zakup towarów handlowych za koszty podatkowe. Ale w przedmiotowej sprawie przedłożono jedynie bezimienne paragony. Uznanie, że same paragony stanowią potwierdzenie, że zakupu dokonała Skarżącą i że zakup miał związek z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą prowadziłoby do sytuacji, w której podmioty prowadzące działalność gospodarczą, wbrew przepisom ustaw podatkowych, zwolnione byłyby z przedstawiania dokumentacji odzwierciedlającej rzeczywisty przebieg operacji gospodarczych, a ich przychód, jak i koszty ustalane byłyby nie na podstawie niepełnych dowodów zastępczych, które w świetle treści §12-14 ww. rozporządzenia nie będą stanowiły źródłowego dokumentu księgowego. Paragony w świetle przepisów ww. rozporządzenia nie mogą dokumentować zakupu towarów handlowych. Nie wynika z nich kto faktycznie poniósł wydatki nimi udokumentowane oraz czy dotyczą one działalności Skarżącej. To z kolei przesądza, że nie można uznać, iż wydatki na zakup towarów handlowych udokumentowane paragonami stanowiły koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 22 ust. 1 u.p.d.

Odnosząc się natomiast do zawartej przez Państwa w uzasadnieniu własnego stanowiska argumentacji zauważyć należy, że Dyrektywa jest aktem ustawodawczym wyznaczającym cel, który muszą osiągnąć kraje Unii Europejskiej. Sposób jego osiągnięcia określają jednak poszczególne kraje za pośrednictwem swoich własnych aktów prawnych. W każdej dyrektywie podany jest termin, w którym kraje Unii Europejskiej muszą dokonać włączenia jej przepisów do prawa krajowego i poinformować o tym Komisję.

Powołana przez Państwa Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE.L 2006 Nr 347, dalej: „Dyrektywa UE”), nie stanowi zatem przepisów unijnych, które wprost obowiązują polskich podatników a co za tym idzie nie stanowi również, wbrew Państwa opinii, odrębnych przepisów, o  jakich mowa jest w art. 21 ust. 1a pkt 1 ustawy o rachunkowości.

Odnosząc się jednak do powołanych przez Państwa regulacji Dyrektywy UE zauważyć należy, że zgodnie z zawartym w niej art. 220a ust. 1:

Państwa członkowskie umożliwiają podatnikom wystawienie faktury uproszczonej w każdym z  następujących przypadków:

a) kiedy kwota faktury nie przekracza 100 EUR lub równowartości tej kwoty w walucie krajowej;

b) kiedy wystawiona faktura jest dokumentem lub notą uważaną za fakturę na mocy art. 219.

c) kiedy podatnik korzysta ze zwolnienia dla małych przedsiębiorstw przewidzianego w art. 284.

Art. 226b ww. Dyrektywy UE wskazuje natomiast, że:

Jeżeli chodzi o faktury uproszczone wystawione zgodnie z art. 220a i art. 221 ust. 1 i 2, państwa członkowskie nakładają obowiązek umieszczenia na nich co najmniej następujących danych:

 a) daty wystawienia faktury;

 b) danych identyfikacyjnych podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi;

 c) danych określających rodzaj dostarczonych towarów lub wykonanych usług;

 d) należnego VAT lub danych potrzebnych do jego obliczenia;

 e) w przypadku gdy wystawiona faktura jest dokumentem lub notą uznaną za fakturę na mocy art. 219, wyraźnego i jednoznacznego odniesienia do tej faktury pierwotnej oraz konkretnych danych, które ulegają zmianie.

Państwa członkowskie nie mogą wymagać umieszczania na fakturach innych danych niż dane, o których mowa w art. 226, 227 i 230.

Powyższy zapis Dyrektywy UE wskazuje zatem w jaki sposób państwa członkowskie winny w przepisach krajowych uregulować kwestię danych, które powinny być umieszczone na fakturach uproszczonych, nakładając obowiązek umieszczenia co najmniej danych wskazanych w tym przepisie. 

Polski ustawodawca włączył ww. regulacje zawarte w Dyrektywie do polskiego prawa w  sposób określony treścią powołanych wyżej przepisów art. 106e ust. 1 oraz 106e ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, poszerzając przy tym zakres wymaganych danych jakie winna zawierać niskokwotowa faktura (faktura uproszczona) o dane, które nie są wprost wymienione w art. 226b Dyrektywy UE.

Reasumując, nie są Państwo uprawnieni do obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych o koszty uzyskania przychodów rozpoznane na podstawie wydatków/kosztów w księgach rachunkowych (zaksięgowanych) na podstawie wskazanych w opisie sprawy zagranicznych obcych dowodów źródłowych, które nie zawierają żadnych danych identyfikujących nabywcę towarów.

Zatem Państwa stanowisko, zgodnie z którym, poprawne jest Państwa działanie polegające na obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych o wydatki udokumentowane na podstawie zagranicznych obcych dowodów źródłowych niezawierających żadnych danych nabywcy – jest nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że została ona wydana w innej sytuacji niż opisana w  niniejszym wniosku.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwo i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

     - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

     - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).