1) Czy Spółka będzie uprawniona, na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce podatku u źródła pobranego w Brazylii od wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz BrCo usług na zasadach wskazanych w tym przepisie? 2) Czy, w przypadku stosowania art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, tj. odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce podatku u źródła pobranego w Brazylii od wynagrodzenia z tytułu świadczenia w przyszłości na rzecz BrCo usług, określając wielkość odliczenia Spółka, zgodnie z art. 20 ust. 8 ustawy o CIT, za dzień zapłaty podatku zagranicznego (pobieranego przez płatnika) powinna traktować dzień dokonania przez płatnika (BrCo) przelewu w walucie lokalnej (obciążenia rachunku bankowego płatnika) na konto organu podatkowego, a w rezultacie stosować kurs średni reala brazylijskiego ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania przez płatnika (BrCo) przelewu (obciążenia rachunku bankowego płatnika)?

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 października 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 20 października 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

   - prawidłowe jest stanowisko zgodnie z którym w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie uprawniona, na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce podatku u źródła pobranego w Brazylii od wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz BrCo usług opisanych w zdarzeniu przyszłym na zasadach wskazanych w tym przepisie,

   - w przypadku stosowania art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce podatku u źródła pobranego w Brazylii od wynagrodzenia z tytułu świadczenia w przyszłości na rzecz BrCo usług, określając wielkość odliczenia Spółka, zgodnie z art. 20 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień zapłaty podatku zagranicznego (pobieranego przez płatnika) powinna traktować dzień dokonania przez płatnika (BrCo) przelewu w walucie lokalnej (obciążenia rachunku bankowego płatnika) na konto organu podatkowego, a w rezultacie stosować kurs średni reala brazylijskiego ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania przez płatnika (BrCo) przelewu (obciążenia rachunku bankowego płatnika).

Treść wniosku jest następująca.

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka działająca pod firmą: (…) Sp. z o. o. [dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”] jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca jest także czynnym podatnikiem VAT.

Wnioskodawca jest spółką należącą do międzynarodowej grupy kapitałowej [dalej: „Grupa Kapitałowa”] świadczącej usługi (…). W ramach swojej działalności Grupa Kapitałowa, wypracowała szereg rozwiązań w postaci algorytmów i programów służących do rozwoju strategii marketingowych w Internecie. Generalnie rzecz ujmując, Grupa Kapitałowa prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie (…). W skład Grupy Kapitałowej wchodzą spółki, (…).

Spółka świadczy usługi komplementarne do tych oferowanych przez Grupę Kapitałową, m.in. usługi (…).

Jednym z nabywców świadczonych przez Wnioskodawcę usług wsparcia działalności bieżącej (m.in. usług marketingowych i usług sprzedażowych) będzie w przyszłości spółka z siedzibą w Brazylii [dalej: „BrCo”], będąca brazylijskim rezydentem podatkowym, tj. jest tam opodatkowana od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. W szczególności BrCo jest podatnikiem brazylijskiego podatku dochodowego od osób prawnych (tj. Imposto sobre a renda das pessoasjuridicas) od osiąganych w Brazylii dochodów. BrCo prowadzi w Brazylii działalność poprzez świadczenie usług m.in. usługi (…).

Zgodnie z umową, która zostanie podpisane przez Spółkę oraz BrCo, Wnioskodawca będzie świadczyć na rzecz BrCo usługi (…).

Zgodnie z powyższą umową, która zostanie zawarta pomiędzy Spółką oraz BrCo, Wnioskodawcy za świadczone usługi będzie przysługiwało wynagrodzenie płatne za miesięczne okresy rozliczeniowe przelewem na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Płatność dokonywana będzie w walucie euro (EUR). Jednocześnie Wnioskodawca nie wyklucza, że wraz ze świadczeniem usług na rzecz BrCo, sposób oraz okres otrzymywania przez Spółkę wynagrodzenia może ulec zmianie.

Odnosząc się do wskazanych powyżej informacji, Wnioskodawca zwrócił uwagę, iż w zależności od zapotrzebowania BrCo, wszystkie przedmiotowe usługi mogą być świadczone przez Wnioskodawcę w tym samym czasie, jak również może dojść do sytuacji, gdzie Wnioskodawca będzie świadczyć na rzecz BrCo tylko pojedyncze z powyższych usług.

Zgodnie z lokalnymi przepisami podatkowymi (w Brazylii), płatność za usługę podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła w Brazylii. Oznacza to, że BrCo jako wypłacający wynagrodzenie za usługę świadczoną przez Wnioskodawcę jest zobowiązana do pobrania i zapłaty podatku z wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy. Wg wiedzy Spółki stawka podatku u źródła w Brazylii powinna wynosić 15%. Podatek u źródła jest odprowadzany przez BrCo w walucie lokalnej (realu brazylijskim) w formie przelewu na konto bankowe właściwego urzędu w Brazylii. BraCo, przekazuje Spółce dokumenty potwierdzające dokonanie takiej płatności. Podkreślenia wymaga, że między Polską i Brazylia brak jest obowiązującej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Pytania

 1) Czy prawidłowe jest stanowisko zgodnie z którym w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie uprawniona, na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce podatku u źródła pobranego w Brazylii od wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz BrCo usług opisanych w zdarzeniu przyszłym na zasadach wskazanych w tym przepisie?

 2) Czy, w przypadku stosowania art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, tj. odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce podatku u źródła pobranego w Brazylii od wynagrodzenia z tytułu świadczenia w przyszłości na rzecz BrCo usług, określając wielkość odliczenia Spółka, zgodnie z art. 20 ust. 8 ustawy o CIT, za dzień zapłaty podatku zagranicznego (pobieranego przez płatnika) powinna traktować dzień dokonania przez płatnika (BrCo) przelewu w walucie lokalnej (obciążenia rachunku bankowego płatnika) na konto organu podatkowego, a w rezultacie stosować kurs średni reala brazylijskiego ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania przez płatnika (BrCo) przelewu (obciążenia rachunku bankowego płatnika)?

Państwa stanowisko w sprawie

 1) Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie uprawniona, na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce, podatku u źródła pobranego w Brazylii od wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz BrCo usług opisanych na zasadach wskazanych w tym przepisie.

 2) Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku stosowania art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, tj. odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce podatku u źródła pobranego w Brazylii od wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz BrCo usług, określając w przyszłości wielkość odliczenia, Spółka zgodnie z art. 20 ust. 8 ustawy o CIT, za dzień zapłaty podatku zagranicznego (pobieranego przez płatnika) powinna traktować dzień dokonania przez płatnika (BrCo) przelewu w walucie lokalnej (obciążenia rachunku bankowego płatnika) na konto organu podatkowego, a w rezultacie stosować kurs średni reala brazylijskiego ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania przez płatnika (BrCo) przelewu (obciążenia rachunku bankowego płatnika).

Uzasadnienie:

Pytanie oznaczone we wniosku nr 1

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o CIT jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie zaś z art. 17 ust. 1 pkt 3 tej ustawy wolne od podatku są (...) dochody osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników określonych w art. 3 ust. 1, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi. Powyższe przepisy regulują zasady eliminacji podwójnego opodatkowania krajowych podatników z tytułu dochodów osiąganych poza Polską (faktycznego podwójnego opodatkowania). Wskazany przepis przewiduje stosowanie metody unikania podwójnego opodatkowania, zwanej kredytem podatkowym. Metoda kredytu podatkowego ma zastosowanie do dochodów, które nie są zwolnione na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT i polega na zaliczeniu przez dane państwo na rzecz własnego zobowiązania podatkowego podatku zapłaconego w drugim państwie.

W Polsce zastosowanie tej metody przewiduje możliwość odliczenia od podatku obliczonego od całości dochodów (zarówno uzyskanych za granicą, jak i dochodów uzyskanych w kraju) podatku zapłaconego za granicą. Przy czym polskie regulacje przewidują stosowanie metody zaliczenia proporcjonalnego, a więc odliczeniu podlega jedynie ta część podatku, która proporcjonalnie przypada na dochód osiągnięty za granicą.

Dodatkowy warunek zastosowania odliczenia wynikającego z art. 20 ust. 1 ustawy o CIT został przez ustawodawcę wprowadzony przepisem art. 22b ustawy o CIT, zgodnie z którym zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 ustawy o ClT stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany. Tym samym, podsumowując warunki stosowania ww. odliczenia wynikające z art. 20 ust. 1 i art. 22b ustawy o CIT wskazać należy, że zastosowanie odliczenia przewidzianego w art. 20 ust. 1 ustawy o CIT i zawartej w nim metody unikania podwójnego opodatkowania możliwe jest, jeżeli:

 1) spółka mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Polski, podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, oraz

 2) osiąga również dochody poza terytorium Polski i dochody te podlegają opodatkowaniu w obcym państwie, oraz

 3) dochód ten nie podlega zwolnieniu na podstawie jakiejkolwiek umowy międzynarodowej, oraz

 4) istnieje podstawa prawna wynikająca z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego państwa obcego w którym powstał wskazany dochód.

Przewidziane powyżej warunki zastosowania tego przepisu będą zdaniem Spółki spełnione w niniejszej sprawie, gdyż:

 a) Spółka ma siedzibę na terytorium Polski;

 b) Spółka będzie osiągać dochód z tytułu świadczenia usług na rzecz BrCo, tj. będzie osiągać dochód poza terytorium Polski, i dochód ten będzie podlegać opodatkowaniu w Brazylii;

 c) dochód ten nie będzie podlegał zwolnieniu na podstawie umowy międzynarodowej (Polska nie zawarła bowiem z Brazylią umowy międzynarodowej, która mogłaby być podstawą takiego zwolnienia);

 d) a jednocześnie, chociaż Polska nie zawarła z Brazylią umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, to istnieje podstawa prawna wynikająca z ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego Brazylii.

W konsekwencji w ocenie Wnioskodawcy warunki zastosowania ww. odliczenia do podatku pobranego w Brazylii będą spełnione, a tym samym Spółce przysługiwać będzie prawo dokonania ww. odliczenia.

Odnosząc się szerzej do ostatniego ze wskazanych wyżej warunków, Spółka wyjaśnia, że jak już zostało wskazane, Polska i Brazylią nie są stronami ratyfikowanej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Niemniej, zarówno Polska jak i Brazylia są stronami Konwencji o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych zawartej w Strasburgu dnia 25 stycznia 1988 r. [dalej: „Konwencja”]. W odniesieniu do Polski Konwencja weszła wżycie 1 października 1997 r., zaś w odniesieniu do Brazylii 1 października 2016 r. Konwencja stanowi jeden z podstawowych aktów prawa międzynarodowego regulujący wymianę informacji w sprawach podatkowych, wyznaczając zakres i zasady wymiany informacji podatkowych, z równoczesnym zapewnieniem ochrony ich poufności oraz poszanowaniem międzynarodowych standardów w zakresie ochrony praw osobistych i przepływu informacji personalnych. Zgodnie bowiem z art. 1 Konwencji, jej strony zapewniają sobie wzajemną pomoc administracyjną w sprawach podatkowych. Pomoc obejmuje wymianę informacji, jednoczesną kontrolę podatkową, pomoc w egzekucji, a także dostarczanie dokumentów. Natomiast w myśl art. 2 Konwencji, dotyczy ona m.in. podatków od dochodu lub zysków. Konwencja przewiduje, że jej strony będą wymieniać między sobą wszelkie informacje, w szczególności te, które mogą mieć istotne znaczenie dla stosowania lub wdrażania wewnętrznego ustawodawstwa dotyczącego podatków.

Konwencja w sposób szeroki przewiduje pomoc i wzajemną wymianę informacji przez kraje, które ją sygnowały, i tak kolejno w art. 5, 6 i 7 przewiduje (i) wymianę informacji na żądanie, (ii) automatyczną wymianę informacji i (iii) spontaniczną wymianę informacji.

To, że Konwencja jest podstawą do wymiany informacji podatkowych potwierdzają również polscy przedstawiciele doktryny. Przykładowo W. Dmoch wskazał, że: „Uzyskanie przez organy podatkowe wymaganych informacji podatkowych może być również dokonane na podstawie Konwencji z 25 stycznia 1988 r. o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych” (W. Dmoch. Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. Wyd. 7, Warszawa 2018).

Stanowisko to znajduje potwierdzenie również w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21 sierpnia 2017 r. sygn. 0111-KDIB1-2.4010.129.2017.1.AK wskazano, że „nie ulega (...) wątpliwości, że Konwencja, jako ratyfikowana przez Rzeczpospolitą Polską umowa międzynarodowa dotycząca problematyki podatkowej, stanowi podstawę do uzyskania przez polskie organy podatkowe informacji podatkowych od organu podatkowego Brazylii. (...) Spółka ma prawo do odliczenia od podatku należnego od Spółki podatku u źródła pobranego w Brazylii zgodnie z art. 20 ust. 1 updop”.

Tożsame stanowisko Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wyraził w interpretacji indywidualnej z dnia 28 sierpnia 2018 r., sygn. 0111-KDIB1- 2.4010.268.2018.1.AK dotyczącej dochodów uzyskiwanych przez polskiego rezydenta z tytułu świadczenia usług na rzecz spółki brazylijskiej. Tym samym nie powinno ulegać wątpliwości, że Konwencja stanowi wskazaną w art. 22b ustawy o CIT podstawę do wymiany informacji podatkowych - jest międzynarodową umową ratyfikowaną przez Polskę, dotyczy problematyki podatkowej, a także stanowi podstawę do uzyskania od brazylijskich organów informacji podatkowych.

Powyższe potwierdza, iż ostatni ze wskazanych powyżej warunków zastosowania odliczenia, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, również jest spełniony w przedmiotowym przypadku. Z powyższych względów, zdaniem Wnioskodawcy, stanowisko, zgodnie z którym w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie uprawniona, na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, do odliczenia podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce podatku u źródła pobranego w Brazylii od wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz BrCo usług opisanych w zdarzeniu przyszłym na zasadach wskazanych w tym przepisie, jest prawidłowe.

Końcowo Spółka zwraca uwagę, iż dla możliwości zastosowania przedmiotowego odliczenia nie ma znaczenia rodzaj zagranicznego dochodu uzyskiwanego przez polskich rezydentów (m.in. z dywidend, odsetek, licencji, świadczenia usług), gdyż analizowany przepis wskazuje, iż może być on stosowany do wszelkich kategorii dochodów uzyskanych przez polskich rezydentów za granicą, które podlegają tam opodatkowaniu, jeśli nie ma do nich zastosowania zwolnienie wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT i istnieje podstawa do wymiany informacji podatkowych z państwem źródła.

Jak wykazała przeprowadzona powyżej analiza, warunki powyższe będą spełnione w odniesieniu do dochodu Spółki z tytułu świadczenia na rzecz BrCo usług opisanych w zdarzeniu przyszłym, a tym samym do podatku u źródła pobranego w Brazylii od tego dochodu zastosowanie znaleźć powinno odliczenie z art. 20 ust. 1 ustawy o CIT.

Wnioskodawca również wskazał, iż przedstawione stanowisko, znajduje potwierdzenie m.in. w:

- interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 8 kwietnia 2020 r. (znak: 0114-KDIP2-1.4010.22.2020.2.JC).

- interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 27 stycznia 2023 r. (znak: 0111-KDIB1-2.4010.19.2023.1.ANK).

- interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 27 stycznia 2023 r. (znak: 0111-KDIB1-2.4010.20.2023.1.ANK).

Pytanie oznaczone we wniosku nr 2

W art. 20 ustawy o CIT ustawodawca przewidział zasady opodatkowania dochodów uzyskanych poza terytorium Polski, a także sposób unikania podwójnego opodatkowania w przypadku, gdy dochód zagraniczny jest uzyskiwany (i opodatkowany) w kraju, z którym Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Przepis ten, w ust. 8, precyzuje w jaki sposób ustalić wielkość przysługującego podatnikowi odliczenia (podatku zagranicznego do podatku w Polsce). Zgodnie z jego treścią: „Określając wielkość odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, (...), kwotę podatku zapłaconego w obcym państwie oraz osiągniętego dochodu (przychodu) przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień zapłaty tego podatku lub dzień osiągnięcia dochodu (przychodu)”.

Z art. 20 ust. 8 ustawy o CIT wynika więc, że aby prawidłowo ustalić wielkość odliczenia, podatnik jest zobowiązany przeliczyć na polskie złote zarówno wysokość osiągniętego przychodu (dochodu), jak i zagranicznego podatku.

W związku z treścią przedmiotowej regulacji, po stronie Spółki powstała wątpliwość w jaki sposób prawidłowo ustalić wielkość odliczenia w przypadku, gdy zagraniczny podatek jest pobierany przez płatnika. Innymi słowy, jaki dzień powinien być przez Wnioskodawcę uznany za „dzień zapłaty podatku”.

Interpretacji tego zwrotu, w ocenie Spółki, należy rozpocząć od interpretacji językowej, która jest podstawowym narzędziem dekodowania norm prawa podatkowego. Idąc za definicjami zawartymi w słowniku języka polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl/):

- „dzień” to „określony termin, data”;

- „zapłata” to „uiszczenie należności za coś”;

- „podatek" to „obowiązkowe świadczenia materialne pobierane przez państwo w celu pokrycia jego wydatków”.

Na gruncie językowym, zwrot „dzień zapłaty podatku” oznacza zatem określony termin uiszczenia należności za obowiązkowe świadczenie pobierane przez państwo. Innymi słowy, jest to konkretna data, w której należność podatkowa jest uiszczana.

Sięgając poza wykładnie językową tego pojęcia, w szczególności wynikającą z umieszczenia wskazanego zwrotu w art. 20 ust. 8 ustawy o CIT, nie powinno budzić wątpliwości, że odnosi się ono do „kwoty podatku zapłaconego w obcym państwie”, czyli do daty w jakiej ten zagraniczny podatek został uiszczony.

W ocenie Wnioskodawcy, odnosząc się do pojęcia zapłaty (uiszczenia) podatku należy uwzględnić fakt występowania w tym przypadku płatnika (tj. BrCo). Działa on wprawdzie na zasadzie przepisów lokalnych (brazylijskich), lecz dla celów ustawy CIT (tj. art. 20 ust. 8 ustawy o CIT), czyli ustalenia wysokości obciążenia podatkowego w Polsce należy stosować normy prawa polskiego. Dlatego też, dekodując budzącą wątpliwości Wnioskodawcy normę, w jego ocenie, należy uwzględnić wykładnię systemową zewnętrzną, w szczególności normy zawarte w przepisach.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2383., dalej: „OP”) płatnik to podmiot, którego rolą jest obliczenie, pobranie i wpłacenie podatku we właściwym terminie do organu podatkowego.

W art. 60 OP ustawodawca uregulował zasady ustalenia „terminu" zapłaty podatku. Stosownie do treści art. 60 par. 1 pkt 1 OP, w przypadku zapłaty gotówką jest to dzień m.in. pobrania podatku przez płatnika. Natomiast w przypadku obrotu bezgotówkowego za termin zapłaty podatku uznaje się dzień obciążenia rachunku bankowego podatnika (art. 60 par. 1 pkt 2). Przepisy te stosuje się również do wpłat dokonywanych przez płatnika (art. 60 par. 2 OP).

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku, gdy pobór podatku jest dokonywany przez płatnika u źródła (tj. z należności, wypłacanej na rzecz podatnika), a następnie wpłacany na konto bankowe właściwego urzędu, stosownie do regulacji zawartej w art. 60 par. 1 pkt 2 w zw. z art. 60 par. 2 OP za termin zapłaty podatku należy uznać dzień, w którym obciążony został rachunek bankowy płatnika. Należy przy tym uwzględnić, że regulacje zawarte w OP dotyczą sytuacji podatkowych na terenie Polski (nie obejmują płatnika podatku zagranicznego). Niemniej, ich treść powinna być pomocna do dekodowania normy zawartej w art. 20 ust. 8 ustawy o CIT, która odnosi się do podatku zagranicznego.

Uwzględniając powyższe, zdaniem Wnioskodawcy należy przyjąć, że zwrot „dzień zapłaty podatku (zagranicznego)” zastosowany w art. 20 ust. 8 ustawy o CIT oznacza dzień, w który podatek zagraniczny został zapłacony przez płatnika (tj. kiedy został obciążony rachunek bankowy płatnika). W rezultacie, w celu ustalenia wielkości odliczenia podatku zapłaconego w obcym państwie (tu: Brazylii), zgodnie z art. 20 ust. 8 ustawy o CIT Spółka powinna ustalić wartość podatku zagranicznego poprzez przeliczenie na polskie złote kwoty podatku odprowadzonego w walucie lokalnej przez płatnika (BrCo) na rzecz właściwego organu według kursu średniego ogłaszanego przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania przelewu (zapłaty podatku) na konto właściwego organu podatkowego w Brazylii.

Podkreślenia wymaga jednocześnie, że w zdarzeniu przyszłym wskazanym przez Spółkę, będzie ona otrzymywała od BrCo potwierdzenia dokonania płatności podatku pobranego u źródła. Takie rozwiązanie pozwala na zastosowanie interpretacji art. 20 ust. 8 ustawy o CIT zaprezentowanej przez Wnioskodawcę.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku stosowania art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, tj. odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce podatku u źródła pobranego w Brazylii od wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz BrCo usług, określając wielkość odliczenia Spółka, zgodnie z art. 20 ust. 8 ustawy o CIT, za dzień zapłaty podatku zagranicznego (pobieranego przez płatnika) powinna uznać dzień dokonania przez płatnika (BrCo) przelewu w walucie lokalnej (obciążenia rachunku bankowego płatnika) na konto organu podatkowego, a w rezultacie stosować kurs średni reala brazylijskiego ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania przez płatnika (BrCo) przelewu (obciążenia rachunku bankowego płatnika).

Wnioskodawca również wskazał, iż przedstawione stanowisko, znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 16 lutego 2022 r. (znak: 0111-KDIB1-1.4010.658.2021.2.BK), która to została wydana na rzecz podatnika będącego podmiotem z Grupy Kapitałowej, do której należy Wnioskodawca.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Ad. 1

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2587, ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o CIT:

Jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Zgodnie bowiem z art. 20 ust. 6 ustawy o CIT:

Łączna kwota odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, nie może przekroczyć tej części podatku, która została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany z tego źródła dochodu.

Jak stanowi art. 20 ust. 8 ustawy o CIT:

Określając wielkość odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, oraz zwolnienia, o którym mowa w ust. 3, kwotę podatku zapłaconego w obcym państwie oraz osiągniętego dochodu (przychodu) przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień zapłaty tego podatku lub dzień osiągnięcia dochodu (przychodu).

Stosownie do art. 22b ustawy o CIT:

Zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.

Należy podkreślić, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazuje dokładnie, co należy rozumieć pod pojęciami „podstawy prawnej do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa”, o której mowa w art. 22b ustawy o CIT . Pewne wskazówki w tym względzie zawiera ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2383).

W myśl art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej:

Ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

W tym miejscu należy wskazać, że 1 października 1997 r. weszła w życie w Rzeczypospolitej Polskiej Konwencja o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych (Dz.U. z 1998 r. Nr 141, poz. 913, dalej: „Konwencja”), sporządzona w Strasburgu 25 stycznia 1988 r., następnie zmieniona protokołem sporządzonym w Paryżu 27 maja 2010 r. Co istotne, od 1 października 2016 r. regulacje Konwencji obowiązują również w Brazylii.

Konwencja stanowi jeden z podstawowych aktów prawa międzynarodowego regulujący wymianę informacji w sprawach podatkowych, wyznaczając zakres i zasady wymiany informacji podatkowych, z równoczesnym zapewnieniem ochrony ich poufności oraz poszanowaniem międzynarodowych standardów w zakresie ochrony praw osobistych i przepływu informacji personalnych.

W myśl art. 1 pkt 1 Konwencji:

Strony, z uwzględnieniem postanowień rozdziału IV, zapewnią sobie wzajemną pomoc administracyjną w sprawach podatkowych. Taka pomoc może, w razie potrzeby, oznaczać podjęcie działań przez organy orzekające.

Zgodnie z art. 1 pkt 2 Konwencji:

Pomoc administracyjna obejmuje:

a) wymianę informacji, w tym jednoczesną kontrolę podatkową i udział w jednoczesnej kontroli podatkowej za granicą;

b) pomoc w egzekucji, w tym działania zabezpieczające; i 

c) dostarczanie dokumentów.

Stosownie do postanowień art. 2 pkt 1 lit. a Konwencji:

Konwencja ma zastosowanie do następujących podatków:

- podatków od dochodu lub zysków,

- podatków od zysków z przeniesienia tytułu własności mienia, nałożonych oddzielnie, niezależnie od podatku od dochodu lub zysków,

- podatków od dochodu netto nałożonych w imieniu Strony.

Nie ulega zatem wątpliwości, że Konwencja, jako ratyfikowana przez Rzeczpospolitą Polską umowa międzynarodowa dotycząca problematyki podatkowej, stanowi podstawę do uzyskania przez polskie organy podatkowe informacji podatkowych od organu podatkowego Federacyjnej Republiki Brazylii.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że Wnioskodawca jest uprawniony do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Federacyjnej Republice Brazylii, do wysokości limitu.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie uprawniona, na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce podatku u źródła pobranego w Brazylii od wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz BrCo usług opisanych w zdarzeniu przyszłym na zasadach wskazanych w tym przepisie - jest prawidłowe.

Ad. 2

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

  - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

  - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

  - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

   - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

   - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji w zakresie pytania nr 2 jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.