Ustalenie czy ponoszone Rekompensaty powinny zwiększać wartość początkową środka trwałego w postaci inwestycji.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia czy w świetle przepisów ustawy o CIT, wartość Rekompensaty powinna zwiększać wartość początkową środka trwałego w postaci Inwestycji jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 października 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 25 października 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy w świetle przepisów ustawy o CIT, wartość Rekompensaty powinna zwiększać wartość początkową środka trwałego w postaci Inwestycji.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

A. sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) z siedzibą w (...) jest spółką utworzoną na podstawie prawa polskiego podlegającą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych (dalej: „CIT”) od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca jest również zarejestrowanym w Polsce czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”).

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie inwestycji nieruchomościowych. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków.

Wnioskodawca planuje realizację inwestycji polegającej na wybudowaniu budynku magazynowego (dalej: „Inwestycja”). Po zakończeniu fazy budowy, Wnioskodawca zamierza osiągać przychody z tytułu wynajmu magazynu, przy czym zgodnie z założeniami, w zależności od sytuacji rynkowej możliwa będzie także sprzedaż całego przedsięwzięcia w dłuższej perspektywie.

Wnioskodawca wskazuje przy tym, iż dla celów podatkowych Inwestycja, po jej sfinalizowaniu, będzie stanowić środek trwały. Będzie to bowiem budynek stanowiący własność Wnioskodawcy, wytworzony przez niego we własnym zakresie, który w dniu przyjęcia go do używania będzie kompletny i zdatny do używania (z przewidywanym okresem jego używania dłuższym niż rok). Innymi słowy, Inwestycja będzie spełniać przesłanki do uznania jej za środek trwały (po jej sfinalizowaniu i przyjęciu do używania) w rozumieniu art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zaznaczyć należy, że prawidłowe funkcjonowanie inwestycji magazynowej (takiej jak Inwestycja) jest ściśle uzależnione od lokalizacji danego przedsięwzięcia, w tym od powiązań komunikacyjnych z siecią dróg publicznych (tj. szczególnie korzystne są inwestycje magazynowe m.in. w pobliżu lotnisk czy węzłów komunikacyjnych). Zatem jednym z podstawowych założeń Inwestycji, w celu zapewnienia prawidłowego jej funkcjonowania, jest wybudowanie magazynu w odpowiednio dobranej lokalizacji. Nabywany przez Wnioskodawcę grunt powinien przy tym spełniać określone warunki w celu prawidłowej realizacji Inwestycji. W tym celu konieczne jest zatem odpowiednie przygotowanie transakcji nabycia gruntu - najpierw przez jego lokalizację w kontekście planowanej Inwestycji, jak również m.in. sprawdzenie statusu prawnego i podatkowego gruntu. Wszystkie czynności dokonywane są przy tym w celu prawidłowego zrealizowania Inwestycji, zgodnie z zamiarami biznesowymi i funkcjonalnymi Wnioskodawcy.

Mając na względzie powyższe, Wnioskodawca w okresie bezpośrednio poprzedzającym rozpoczęcie prac budowlanych, w oparciu o kompleksowe analizy m.in. pod kątem warunków zabudowy, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, atrakcyjności położenia, dostępności do dróg publicznych dokonał wyboru nieruchomości gruntowej, na której ma powstać Inwestycja, a następnie nabył te działki gruntu. Nabycie gruntów w wybranej przez Wnioskodawcę lokalizacji jest ściśle powiązane z realizacją Inwestycji i maksymalizacją przychodów z jej wynikających.

W ramach kolejnych etapów realizacji Inwestycji Wnioskodawca będzie wykonywał prace budowlane na nabytym gruncie, a następnie będzie poszukiwał potencjalnych najemców powierzchni i zawierał z nimi umowy najmu.

W związku z powyższym, Wnioskodawca poniósł i dalej ponosi określone wydatki związane z Inwestycją.

W chwili obecnej Inwestycja jest we wstępnej fazie przygotowania - tj. Wnioskodawca poniósł już część wydatków dotyczących Inwestycji, takich jak m.in. koszty usług obcych, w tym usług architektonicznych dot. opracowania dokumentacji niezbędnej dla wydania decyzji środowiskowej, a także zapłacił cenę nabycia gruntu, na którym ma powstać Inwestycja.

Jednocześnie, mając na względzie, że jedna z działek gruntu, na którym ma powstać Inwestycja (dalej: „Nieruchomość”), jest przedmiotem umowy dzierżawy (w związku z czym Wnioskodawca wszedł w prawa i obowiązki wynikające z przedmiotowej umowy dzierżawy), rozpoczęcie Inwestycji uzależnione było od negocjacji z dzierżawcą dotyczącego możliwości wcześniejszego rozwiązania umowy dzierżawy.

W związku z powyższym, dzierżawca Nieruchomości, zbywca Nieruchomości (pełniący jednocześnie rolę wydzierżawiającego) oraz Wnioskodawca zawarli porozumienie zmieniające umowę dzierżawy Nieruchomości, w ramach której w związku ze skróceniem okresu dzierżawy w związku z planowanym nabyciem Nieruchomości przez Wnioskodawcę w celu rozpoczęcia Inwestycji, Wnioskodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz dzierżawcy wynagrodzenia (rekompensaty) z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy dzierżawy (dalej: „Rekompensata”) Nieruchomości. Część Rekompensaty została już wypłacona przez Wnioskodawcę, a pozostałe części będą stopniowo wypłacane zgodnie z ustalonym harmonogramem płatności.

Poniesienie przedmiotowego kosztu było niezbędne dla możliwości zakupu Nieruchomości oraz rozpoczęcia realizacji Inwestycji. Wnioskodawca wskazuje bowiem, że zrealizowanie Inwestycji w planowanej lokalizacji jest uzależnione od nabycia określonych działek gruntu (w tym Nieruchomości) od poszczególnych zbywców i możliwości niezakłóconego dysponowania tymi Nieruchomościami. Brak możliwości nabycia Nieruchomości lub też jej przeznaczenia zgodnie z zamierzeniami Wnioskodawcy (np. wskutek niedojścia do porozumienia z dzierżawcą Nieruchomości) spowodowałyby bowiem, że realizacja Inwestycji byłaby niemożliwa, jako że powierzchnia pozostałych działek gruntu przeznaczonych pod Inwestycję nie byłaby wystarczająca dla prawidłowej realizacji Inwestycji.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca razem z pozostałymi stronami umowy dzierżawy postanowili zawrzeć porozumienie zmieniające umowę dzierżawy, aby doprowadzić do jej wcześniejszego zakończenia za uprzednią wypłatą Rekompensaty na rzecz dzierżawcy Nieruchomości.

Wnioskodawca powziął wątpliwość czy wartość Rekompensaty powinna zwiększać wartość początkową środka trwałego w postaci Inwestycji.

Pytanie   

Czy w świetle przepisów ustawy o CIT, wartość Rekompensaty powinna zwiększać wartość początkową środka trwałego w postaci Inwestycji?

Państwa stanowisko w sprawie 

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość Rekompensaty powinna zwiększać wartość początkową środka trwałego w postaci Inwestycji.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są m.in. odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, środki trwałe stanowiące budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością spełniające następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, ich przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT.

Mając na uwadze okoliczności przedstawione w opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), Inwestycja będzie spełniała wszystkie ww. warunki na moment przyjęcia do używania, w związku z czym spełni ww. definicję środka trwałego.

Jednocześnie, na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się, w razie wytworzenia środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej we własnym zakresie, koszt wytworzenia.

Kosztem wytworzenia - zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o CIT - jest wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zatem do wartości początkowej wytworzonego środka trwałego zalicza się ogół kosztów poniesionych w związku z jego wytworzeniem od momentu podjęcia decyzji o realizacji inwestycji aż do momentu przekazania środka do używania. Nakład inwestycyjny, w myśl powyższej regulacji, oznacza wszystkie koszty poniesione dla realizacji inwestycji, w tym na działania wstępne, przygotowujące prace rzeczowe.

Wskazanie przez ustawodawcę, że do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się także „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych" oznacza, że katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego powiększających jego wartość początkową jest otwarty, przez co mieszczą się w nim również inne, nie wymienione wprost koszty, które będą miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku.

Powyższe doznaje jednak istotnego ograniczenia, jako że do kosztu wytworzenia nie zalicza się kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (co oznacza, że do kosztów wytworzenia zalicza się odsetki i prowizje naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania).

Powyższy zwrot oznacza zatem wydatki, które są ponoszone w wyniku podjęcia procesu wytwarzania środka trwałego. Wydatkami takimi są koszty, co do których nie ma wątpliwości, że nie wystąpiłyby, gdyby podatnik nie wytwarzał we własnym zakresie środka trwałego (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: "WSA") z dnia 11 lutego 2009 r., sygn. akt III SA/Wa, w którym Sąd wskazał: „zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie oznacza, że użyty w przepisie art. 16g ust. 4 u.p.d.o.p. zwrot "koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych" oznacza wydatki, które są ponoszone w wyniku podjęcia procesu wytwarzania środka trwałego. Ów ścisły związek tych wydatków z procesem inwestycyjnym skutkuje tym, że składają się one łącznie na wartość substancji wytwarzanego środka trwałego. Zdaniem Sądu wydatkami takimi są wydatki, co do których nie ma wątpliwości, że nie wystąpiłyby, gdyby podatnik nie wytwarzał we własnym zakresie środka trwałego”). Do kosztów wytworzenia należy zaliczyć również wydatki poniesione we wczesnym stadium procesu inwestycyjnego w celu stworzenia warunków do prowadzenia inwestycji, bez których nie doszłoby do wytworzenia środka trwałego (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 lutego 2017 r., nr 2461-IBPB-I-3.4510.21.2017.1.KB; interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 grudnia 2014 r., nr IPPB5/423-933/14-2/KS).

Możliwość zatem zaliczenia określonego wydatku do kosztu wytworzenia, o którym mowa w art. 16g ust. 4 ustawy o CIT uzależniona jest od wykazania istnienia związku ekonomicznego pomiędzy danym kosztem a wytworzonym przez podatnika środkiem trwałym. W przypadku nieistnienia związku ekonomicznego pomiędzy danymi kosztami a wytworzonym środkiem trwałym przez podatnika, brak jest podstaw do uznania takiego kosztu, za koszt powiększający wartość początkową wytworzonego środka trwałego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego [dalej: "NSA"] z dnia 2 lutego 2011 r., sygn. akt II FSK 1744/09).

Z przytoczonych wyżej regulacji wynika, że na wartość początkową środka trwałego składają się wszystkie koszty poniesione w bezpośrednim związku z budową środków trwałych. Ponadto dla prawidłowego rozliczenia kosztów wytworzenia środków trwałych znaczenie ma określenie momentu zakończenia inwestycji i momentu faktycznego oddania tych środków do używania. Wszelkie bowiem wydatki pozostające w związku z wytworzeniem środka trwałego i poniesione do dnia oddania go do używania mają wpływ na jego koszt wytworzenia. Koszt ten zarazem stanowi o wartości początkowej środka trwałego, od której dokonuje się następnie odpisów amortyzacyjnych.

Stosownie bowiem do art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty Rekompensaty jako zwiększające wartość początkową Inwestycji

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty Rekompensaty powinny zostać zakwalifikowane jako koszty zwiększające wartość początkową Inwestycji.

Tak jak Wnioskodawca wskazał w opisie stanu faktycznego, poniesienie przedmiotowego kosztu jest niezbędne dla rozpoczęcia realizacji Inwestycji. Wnioskodawca wskazuje bowiem, że zrealizowanie Inwestycji w planowanej lokalizacji jest uzależnione od nabycia określonych działek gruntu (w tym Nieruchomości) od poszczególnych zbywców i możliwości niezakłóconego dysponowania tymi Nieruchomościami. Brak możliwości nabycia Nieruchomości lub też jej przeznaczenia zgodnie z zamierzeniami Wnioskodawcy (np. wskutek niedojścia do porozumienia z dzierżawcą Nieruchomości) spowodowałyby zatem, że realizacja Inwestycji byłaby niemożliwa, jako że powierzchnia pozostałych działek gruntu przeznaczonych pod Inwestycję nie byłaby wystarczająca dla prawidłowej realizacji Inwestycji.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca razem z pozostałymi stronami umowy dzierżawy postanowili zawrzeć porozumienie zmieniające umowę dzierżawy, aby doprowadzić do jej wcześniejszego zakończenia za uprzednią wypłatą Rekompensaty na rzecz dzierżawcy Nieruchomości.

Wydatek z tytułu Rekompensaty nie powstałby zatem samoistnie, w oderwaniu od realizowanej Inwestycji. Poniesienie kosztu Rekompensaty determinowane jest realizacją Inwestycji - gdyby bowiem Wnioskodawca nie realizował Inwestycji, zapłata Rekompensaty byłaby bezcelowa. Jest on więc ściśle powiązany z wytwarzanym środkiem trwałym w postaci Inwestycji.

Wypłata Rekompensaty na rzecz dzierżawcy pozwala na szybsze rozpoczęcie realizacji Inwestycji, jako że nie jest konieczne oczekiwanie na zakończenie umowy dzierżawy, co w sposób oczywisty przedłużałoby moment rozpoczęcia Inwestycji i narażałoby Wnioskodawcę na straty finansowe.

Co więcej, wypłata Rekompensaty na rzecz dzierżawcy pozwala ograniczyć ryzyka prawne związane z ewentualnymi sporami prawnymi z dzierżawcą Nieruchomości związanymi z wykonywaniem umowy dzierżawy.

Zapłata Rekompensaty jest zatem bezpośrednio i ściśle związana z realizacją Inwestycji przez Wnioskodawcę i nie jest powiązana z ogólną działalnością Wnioskodawcy.

Na prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie wskazują interpretacje indywidualne, jak np.: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 24 października 2014 r. (znak: ILPB4/423-355/14-2/MC), w której Organ uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, zgodnie z którym kwoty wypłacanych właścicielom gruntów, na których realizowana jest/będzie inwestycja, w tym świadczenia rekompensujące/odszkodowawcze, jak np. rekompensaty za zniszczone plony, „są ściśle związane z realizacją inwestycji oraz ponoszone w trakcie trwania inwestycji w celu wytworzenia środków trwałych”, w związku z czym należy uznać je za koszty zwiększające wartość początkową tych środków trwałych w rozumieniu art. 16g ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 16g ust. 4 ustawy o CIT.

Podsumowanie

W konsekwencji zatem, koszty Rekompensaty uznać należy za wydatki zwiększające wartość początkową środka trwałego w postaci Inwestycji, ponieważ:

• uiszczenie przez Wnioskodawcę Rekompensaty warunkuje realizację Inwestycji - tj. zapłata Rekompensaty ma na celu realizację Inwestycji poprzez zakończenie umowy dzierżawy dotyczącej nabytej Nieruchomości,
• jest on ściśle związany z konkretnym celem, tj. realizacją Inwestycji, nie jest natomiast ponoszony w związku z ogólną działalnością Wnioskodawcy,
• przedmiotowy wydatek nie zostałyby poniesiony, gdyby nie realizowana Inwestycja.

Mając zatem na uwadze, że poniesienie kosztów Rekompensaty jest konieczne z punktu widzenia możliwości realizacji Inwestycji, zdaniem Wnioskodawcy przedmiotowe koszty powinien zwiększać wartość początkową środka trwałego w postaci Inwestycji.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy Ordynacja podatkowa. Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i/lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j.  Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.