Dotyczy ustalenia, czy: - prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy zgodnie, z którym w przypadku uszkodzenia towaru w sytuacji przedstawionej w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, gdy Wnioskodawca dochowa należytej staranności w zakresie przyjmowania, przechowywania oraz kontroli jakości towaru w trakcie produkcji, Wnioskodawca będzie uprawiony do uznania wartości uszkodzonych towarów przeznaczonych do likwidacji lub utylizacji za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych; - prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym w przypadku uszkodzenia towaru w sytuacji przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego gdy Wnioskodawca dochowa należytej staranności w zakresie przyjmowania, przechowywania oraz kontroli jakości towaru w trakcie produkcji, Wnioskodawca nie będzie zobligowany do rozpoznania podatku dochodowego w formie ryczałtu od dochodów spółek kapitałowych tzw. CIT estoński od wykazanych ww. strat towarowych jako ukrytych zysków, wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, zmiany wartości składników majątku lub nieujawnionych operacji gospodarczych i tym samym nie podlegających opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych (CIT estońskim).

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 września 2023 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

- prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy zgodnie, z którym w przypadku uszkodzenia towaru w sytuacji przedstawionej w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, gdy Wnioskodawca dochowa należytej staranności w zakresie przyjmowania, przechowywania oraz kontroli jakości towaru w trakcie produkcji, Wnioskodawca będzie uprawiony do uznania wartości uszkodzonych towarów przeznaczonych do likwidacji lub utylizacji za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;

- prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym w przypadku uszkodzenia towaru w sytuacji przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego gdy Wnioskodawca dochowa należytej staranności w zakresie przyjmowania, przechowywania oraz kontroli jakości towaru w trakcie produkcji, Wnioskodawca nie będzie zobligowany do rozpoznania podatku dochodowego w formie ryczałtu od dochodów spółek kapitałowych tzw. CIT estoński od wykazanych ww. strat towarowych jako ukrytych zysków, wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, zmiany wartości składników majątku lub nieujawnionych operacji gospodarczych i tym samym nie podlegających opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych (CIT estońskim).

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 17 listopada 2023 r. (data wpływu tego samego dnia), pismem z 27 listopada 2023 r. (data wpływu tego samego dnia) i pismem z 17 listopada 2023 r. (data wpływu: 29 listopada 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

C. Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej odzieży i akcesoriów zgodnie z kodem PKD 47.71.Z SPRZEDAŻ DETALICZNA ODZIEŻY PROWADZONA W WYSPECJALIZOWANYCH SKLEPACH. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, prowadzi księgi rachunkowe zgodnie z ustawą o rachunkowości, opodatkowana jest podatkiem dochodowym od osób prawnych oraz podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Spółka planuje przejście na opodatkowanie ryczałtem od dochodów spółek tzw. CIT estoński w roku 2024. Sprzedaż detaliczną dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej Wnioskodawca ewidencjonuje na kasach rejestrujących.

Spółka sprzedaje towar w firmowych salonach sprzedaży zlokalizowanych w Centrach Handlowych na terenie Polski. Spółka dokonuje importu towarów z krajów dalekiego wschodu (m.in. Chiny, Indie, Bangladesz, Emiraty Arabskie). Transport towarów do Polski odbywa się drogą morską przy wykorzystaniu usług wyspecjalizowanych firm transportowych. Transport towaru trwa zwykle około dwóch miesięcy, tj. od dnia wyprodukowania towaru przez producenta do dnia wprowadzenia towaru na stan magazynu spółki.

Jakościowej oceny zakupionego towaru Spółka dokonuje na bieżąco, podczas produkcji towaru w formie przesyłanych przez producenta wzorów produkcyjnych oraz po przyjęciu na magazyn towaru.

Towar składowany jest w jednym głównym magazynie Spółki przy wykorzystaniu systemu magazynowego w formie regałów oraz przy wykorzystaniu systemów informatycznych. Dostarczony przez producenta towar dociera na magazyn w kartonach oraz dodatkowo każda sztuka odzieży zapakowana jest przez producenta w folię ochronną. Całość z należytą starannością jest przechowywana na regałach oraz następnie dostarczana do salonów firmowych spółki w Centrach Handlowych przez wyspecjalizowane firmy kurierskie. Towar sprzedawany jest także przez Internet do odbiorców końcowych, a jego dostawa odbywa się w analogiczny sposób.

Z uwagi na ogromną ilość towaru znajdującego się na magazynie Spółki (średnio około … sztuk) zdarzają się sytuacje, że pomimo zachowania wszelkich środków zabezpieczeń oraz kontroli jakości, towar dostarczony do magazynu Spółki jest uszkodzony. Uszkodzenia wynikają z pokrycia towaru pleśnią, występowania insektów lub uszkodzeń mechanicznych powstałych podczas transportu do magazynu. Uszkodzenia mechaniczne towarów zdarzają się również podczas transportu towaru do Salonów sprzedaży Wnioskodawcy. W każdej sytuacji towar uszkodzony traci wartości handlowe i nie nadaje się do sprzedaży.

Opisane powyżej przyczyny uszkodzeń są niezawinione przez podatnika (nie wynikają z zaniedbania, niedopatrzenia lub nietrafionego zakupu). Uszkodzone towary tracą bezpowrotnie możliwość ich wykorzystania w prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy i nie przyniosą one już wpływu do jednostki przewidywanych korzyści ekonomicznych.

Towary uszkodzone, nienadające się do sprzedaży, będą podlegały likwidacji. Na okoliczność likwidacji będzie każdorazowo sporządzany protokół strat. Protokół ten będzie spełniać wymagania stawiane dowodom księgowym zawarte w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości.

W uzupełnieniu wniosku z 17 listopada 2023 r. Wnioskodawca wskazał m.in., że:

Spółka spełnia warunki określone w art. 28j ustawy o CIT.

Do spółki nie będą miały zastosowania przepisy, o których mowa w art. 28k ww. ustawy.

Pytania

1.Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy zgodnie, z którym w przypadku uszkodzenia towaru w sytuacji przedstawionej w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, gdy Wnioskodawca dochowa należytej staranności w zakresie przyjmowania, przechowywania oraz kontroli jakości towaru w trakcie produkcji, Wnioskodawca będzie uprawiony do uznania wartości uszkodzonych towarów przeznaczonych do likwidacji lub utylizacji za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

2.Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym w przypadku uszkodzenia towaru w sytuacji przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego gdy Wnioskodawca dochowa należytej staranności w zakresie przyjmowania, przechowywania oraz kontroli jakości towaru w trakcie produkcji, Wnioskodawca nie będzie zobligowany do rozpoznania podatku dochodowego w formie ryczałtu od dochodów spółek kapitałowych tzw. CIT estoński od wykazanych ww. strat towarowych jako ukrytych zysków, wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, zmiany wartości składników majątku lub nieujawnionych operacji gospodarczych i tym samym nie podlegających opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych (CIT estońskim)? (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 17 listopada 2023 r.)

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez nią na zakup towarów, które ulegają zniszczeniu, uszkodzeniu przy zachowaniu należytej staranności Spółki i z związku z niezawinionymi przez podatnika sytuacjami stanowią koszty uzyskania przychodów dla Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, dalej: „Ustawa o PDOP”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Dany wydatek podlega zatem uznaniu za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pozostaje w bezpośrednim lub pośrednim związku z prowadzoną przez podatnika działalnością, nie został wymieniony w negatywnym katalogu wydatków niepodlegających zaliczeniu do kosztów podatkowych i istnieje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy faktem jego poniesienia, a możliwością powstania przychodu, jego zwiększeniem bądź dążeniem do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Należy przy tym zwrócić uwagę, że w orzecznictwie oraz w doktrynie, podkreśla się konieczność indywidualnej oceny każdego przypadku w zakresie istnienia związku ponoszonych przez dany podmiot wydatków z prowadzoną przez ten podmiot działalnością i osiąganymi w jej następstwie przychodami.

Ponadto przyjmuje się, że kosztami podatkowymi mogą być te wydatki, które są racjonalne, tj. ekonomicznie uzasadnione z punktu widzenia charakteru prowadzonej przez podatnika działalności oraz właściwie przez niego udokumentowane.

Mając na uwadze powyższe, w opinii Spółki nie powinno budzić wątpliwości, że w sytuacji opisanej powyżej Spółka posiada prawo do zaliczenia wydatków na zakup towarów do kosztów uzyskania przychodów, również w sytuacji gdy zostaną one uszkodzone i wymagają likwidacji/utylizacji.

Uzasadnienie

Towary zniszczone, uszkodzone Towary zniszczone lub uszkodzone stanowią dla Spółki stratę w środkach obrotowych w związku niemożliwością ich dalszej odsprzedaży.

W opinii Spółki jednak fakt, iż Spółka nie wygeneruje przychodu ze sprzedaży tych towarów, nie oznacza automatycznie, iż Spółka nie ma prawa do rozliczenia kosztu podatkowego z tytułu ich zakupu. Należy bowiem zauważyć, że Spółka dokonała wydatku na nabycie tych towarów w celu uzyskania przychodu. Poziom zapasu, procedury i gospodarka magazynowa w Spółce zostały zaplanowane z należytą starannością tak, aby nie dopuścić do powstania nadmiernych ubytków czy strat wynikających z nieracjonalnego gospodarowania towarem.

Opisane wyżej straty w towarach w Spółce osiągają poziom wynikający z normalnego, codziennego funkcjonowania Spółki. Ze względu bowiem na zmieniające się otoczenie gospodarcze, wymagania klientów, a także wiele innych czynników wpływających na poziom sprzedaży, nie ma możliwości całkowitego wyeliminowania ryzyka – zniszczenia lub uszkodzenia towarów, ponieważ jest to sytuacja losowa i przy istnieniu odpowiednich procedur i podjęciu działań zabezpieczających, niemożliwa do przewidzenia.

W odniesieniu do powyższego Spółka wskazuje także, iż Ustawa o PDOP nie zawiera szczególnych regulacji dotyczących strat w środkach obrotowych. W szczególności, takie straty nie zostały ujęte w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1.

Należy także zauważyć, iż w praktyce organów podatkowych ugruntował się pogląd, zgodnie z którym do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć tylko wartość niezawinionych strat w środkach obrotowych, a więc takich strat, które powstały w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie ze stanowiskiem organów podatkowych, strata w majątku, która stanowi koszt podatkowy, powinna być zdarzeniem losowym, niezależnym od woli podatnika, powstałym zarówno w wyniku działań sił przyrody, jak i działań innego człowieka, powodującym ubytek i szkodę pod warunkiem, że podatnik nie przyczynia się w jakiś sposób do powstania tej szkody lub nie ułatwia jej powstania.

W opinii Spółki, strata w środkach obrotowych powstała na skutek zniszczenia lub uszkodzenia towaru spełnia powyższe warunki, a więc jest stratą powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot, ponieważ jest wynikiem ryzyka, które taki podmiot musi ponieść decydując się na prowadzenie działalności handlowej i którego nie da się w pełni uniknąć pomimo wprowadzenia odpowiednich działań zabezpieczających.

Zdaniem Spółki dla możliwości zaliczenia w/w strat do kosztów uzyskania przychodów przemawia także fakt, iż Spółka nie ma możliwości sprzedaży tego towaru. Spółka na okoliczność zniszczenia lub uszkodzenia towaru sporządzać będzie stosowne protokoły. Protokół ten będzie zawierać dane, które dotyczyć będą:

- numeru dokumentu,

- daty sporządzenia,

- danych osoby sporządzającej,

- daty zniszczenia/straty,

- przyczynę zniszczenia,

- nazwy, ilości i wartości zniszczonego/utraconego towaru,

- dodatkowych informacji o przeznaczeniu zniszczonych towarów,

- łącznej kwoty zniszczonych towarów,

- podpisu osoby sporządzającej protokół strat.

Na koniec Wnioskodawca chciałby zauważyć, iż zarówno organy podatkowe, jak i sądy administracyjne uznają, że strata w środkach obrotowych może być uznana za koszt uzyskania przychodów, wyłącznie wówczas, gdy:

1)jest normalnym następstwem prowadzonej działalności w danej branży, a podatnikowi nie można przypisać winy przy jej powstaniu, nie mógł on bowiem przewidzieć powstania szkody, ani też jej zapobiec, mimo dochowania należytej staranności (m.in. wyrok WSA w Gdańsku z 18 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Gd 949/09 – orzeczenie prawomocne, a także interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 28 stycznia 2010 r., Znak: IPPB1/415-867/09-2/AG) i interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 28 kwietnia 2022 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.82.2022.2.SG, oraz

2)została odpowiednio udokumentowana, w sposób nie budzący wątpliwości – tak, aby przedsiębiorca mógł się na te dowody powołać w toku ewentualnej kontroli organu podatkowego, a kontrolujący mógł dokonać ich oceny i ewentualnej weryfikacji (por. wyrok NSA z 3 kwietnia 2008 r., sygn. akt II FSK 216/07, a także interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 28 kwietnia 2022 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.82. 2022.2.SG).

Ad. 2 (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 17 listopada 2023 r.)

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez nią na zakup towarów, które ulegają zniszczeniu, uszkodzeniu przy zachowaniu należytej staranności Spółki i z związku z niezawinionymi przez podatnika sytuacjami nie stanowią podstawy do rozpoznania z tego tytułu ryczałtu od dochodów spółek tzw. CIT estoński.

Zdaniem spółki ww. straty towarowe nie kwalifikują się do uznania ich za ukryte zyski, wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą, zmiany wartości składników majątku czy nieujawnione operacje gospodarcze i tym samym nie podlegają opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych (CIT estońskim).

Mając na uwadze powyższe, w opinii Spółki nie budzi wątpliwości, że w sytuacji opisanej powyżej Spółka nie będzie zobligowana do rozpoznania ryczałtu od dochodów spółek tzw. CIT estoński również w sytuacji gdy zostaną one uszkodzone i wymagają likwidacji/utylizacji.

Uzasadnienie

Towary zniszczone lub uszkodzone stanowią dla Spółki stratę w środkach obrotowych w związku niemożliwością ich dalszej odsprzedaży. Należy bowiem zauważyć, że Spółka dokonała wydatku na nabycie tych towarów w celu uzyskania przychodu. Poziom zapasu, procedury i gospodarka magazynowa w Spółce zostały zaplanowane z należytą starannością tak, aby nie dopuścić do powstania nadmiernych ubytków czy strat wynikających z nieracjonalnego gospodarowania towarem. Opisane wyżej straty w towarach w Spółce osiągają poziom wynikający z normalnego, codziennego funkcjonowania Spółki. Ze względu bowiem na zmieniające się otoczenie gospodarcze, wymagania klientów, a także wiele innych czynników wpływających na poziom sprzedaży, nie ma możliwości całkowitego wyeliminowania ryzyka - zniszczenia lub uszkodzenia towarów, ponieważ jest to sytuacja losowa i przy istnieniu odpowiednich procedur i podjęciu działań zabezpieczających, niemożliwa do przewidzenia.

W opinii Spółki, strata w środkach obrotowych powstała na skutek zniszczenia lub uszkodzenia towaru jest stratą powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot, ponieważ jest wynikiem ryzyka, które taki podmiot musi ponieść decydując się na prowadzenie działalności handlowej i którego nie da się w pełni uniknąć pomimo wprowadzenia odpowiednich działań zabezpieczających.

Spółka na okoliczność zniszczenia lub uszkodzenia towaru sporządzać będzie stosowne protokoły.

Protokół ten będzie zawierać dane, które dotyczyć będą:

- numeru dokumentu,

- daty sporządzenia,

- danych osoby sporządzającej,

- daty zniszczenia/straty,

- przyczynę zniszczenia,

- nazwy, ilości i wartości zniszczonego/utraconego towaru,

- dodatkowych informacji o przeznaczeniu zniszczonych towarów,

- łącznej kwoty zniszczonych towarów,

- podpisu osoby sporządzającej protokół strat.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie wskazać należy, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie, zachowanie lub zabezpieczenie tego przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Przy czym należy pamiętać, że związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zatem kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Należy więc przyjąć, że koszty związane z zachowaniem źródła przychodów to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej mogło istnieć. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać te koszty, które zostały poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne jego funkcjonowanie. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodów w przyszłości.

Jednocześnie należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Wspomniany wcześniej katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w ww. przepisie, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Wśród wyżej wymienionego, tzw. negatywnego katalogu kosztów, nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Oznacza to, że co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Jednak zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być każdorazowo oceniane w aspekcie:

—całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,

—okoliczności, które spowodowały powstanie straty,

—udokumentowania straty,

—podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

Na ogół stratą jest zniszczenie, uszkodzenie, utracenie towarów lub maszyn i urządzeń w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży (m.in. przywłaszczenia środków pieniężnych). Strata jest więc następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania danego podmiotu. Dla celów podatkowych natomiast uznaje się za stratę tylko taką, która dodatkowo powstała na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych i będących nie do uniknięcia przez racjonalnie działającego podatnika. I tylko takie okoliczności mogą być uzasadnione dla zaliczenia powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Co więcej należy przy tym podkreślić, że w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania przez niego należytej staranności, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów. Natomiast każdy przypadek straty w środkach obrotowych należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie oraz oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika. Co do zasady za stratę w środkach obrotowych można uznać wyłącznie skutki takiego nagłego i nieprzewidywalnego zdarzenia, które spowodowało uszczerbek w majątku podatnika, tj. utratę (bądź zmniejszenie wartości) składników majątku (środków obrotowych) będących w jego posiadaniu lub stanowiących jego własność.

Ponadto, aby można było zaliczyć poniesioną przez podatnika stratę do kosztów uzyskania przychodów, niezbędne jest spełnienie także warunku formalnego, jakim jest właściwe udokumentowanie poniesionego kosztu. Właściwym dokumentem na okoliczność powstałej straty jest posiadanie np. protokołu szkód, który powinien określać rodzaj szkody, jej ilość, wartość, przyczynę powstania straty, podpis osób uprawnionych oraz datę.

Należy także podkreślić, że to na podatniku spoczywa szczególny obowiązek zachowania należytej staranności, aby strata w ogóle nie powstała. Nie może być też ona skutkiem działań lub zaniedbań podatnika.

Należy przyjąć, że dla celów podatkowych tylko wydatek powstały na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot gospodarczy można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Istotnym warunkiem jest, aby wydatek nie powstał z winy podatnika, jako wynik jego niedbalstwa lub naruszenia przepisów czy braku nadzoru nad pracownikami. Jakiekolwiek zawinienie ze strony podatnika przez niezachowanie staranności wymaganej w danych warunkach, niedopełnienie obowiązków ciążących na podatniku w celu uniknięcia szkody, uniemożliwia przyjęcie, że powstała szkoda stanowi wydatek o charakterze losowym.

Określając należytą staranność, należy mieć na uwadze staranność ogólnie wymaganą w stosunkach danego rodzaju, chodzi tu o pewien wzorzec zachowania w zakresie zaangażowania i dbałości w wykonaniu pewnych czynności. Ocena należytej staranności w zakresie prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej musi tym bardziej uwzględniać zawodowy charakter tej działalności. W tym przypadku zawodowy charakter działalności określa obiektywny wzorzec wymaganej staranności.

W sytuacji gdy wydatek powstał na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia dla starannie działającego przedsiębiorcy, niezawiniona przez niego może stanowić koszt uzyskania przychodów. Koniecznym jest jednak, aby był to wydatek rzeczywisty, który musi być również prawidłowo udokumentowany.

Wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą kwestii ustalenia, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy zgodnie, z którym w przypadku uszkodzenia towaru w sytuacji przedstawionej w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, gdy Wnioskodawca dochowa należytej staranności w zakresie przyjmowania, przechowywania oraz kontroli jakości towaru w trakcie produkcji, Wnioskodawca będzie uprawiony do uznania wartości uszkodzonych towarów przeznaczonych do likwidacji lub utylizacji za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się zatem do powyższych wątpliwości, wskazać należy, że jak wynika z wniosku, Spółka sprzedaje towar w firmowych salonach sprzedaży zlokalizowanych w Centrach Handlowych na terenie Polski. Spółka dokonuje importu towarów z krajów dalekiego wschodu (m.in. Chiny, Indie, Bangladesz, Emiraty Arabskie). Transport towarów do Polski odbywa się drogą morską przy wykorzystaniu usług wyspecjalizowanych firm transportowych. Jakościowej oceny zakupionego towaru Spółka dokonuje na bieżąco, podczas produkcji towaru w formie przesyłanych przez producenta wzorów produkcyjnych oraz po przyjęciu na magazyn towaru. Towar składowany jest w jednym głównym magazynie Spółki przy wykorzystaniu systemu magazynowego w formie regałów oraz przy wykorzystaniu systemów informatycznych. Dostarczony przez producenta towar dociera na magazyn w kartonach oraz dodatkowo każda sztuka odzieży zapakowana jest przez producenta w folię ochronną. Całość z należytą starannością jest przechowywana na regałach oraz następnie dostarczana do salonów firmowych spółki w Centrach Handlowych przez wyspecjalizowane firmy kurierskie. Z uwagi na ogromną ilość towaru znajdującego się na magazynie Spółki (średnio około … sztuk) zdarzają się sytuacje, że pomimo zachowania wszelkich środków zabezpieczeń oraz kontroli jakości, towar dostarczony do magazynu Spółki jest uszkodzony. Uszkodzenia wynikają z pokrycia towaru pleśnią, występowania insektów lub uszkodzeń mechanicznych powstałych podczas transportu do magazynu. Uszkodzenia mechaniczne towarów zdarzają się również podczas transportu towaru do Salonów sprzedaży Wnioskodawcy. W każdej sytuacji towar uszkodzony traci wartości handlowe i nie nadaje się do sprzedaży. Opisane powyżej przyczyny uszkodzeń są niezawinione przez podatnika (nie wynikają z zaniedbania, niedopatrzenia lub nietrafionego zakupu). Uszkodzone towary tracą bezpowrotnie możliwość ich wykorzystania w prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy i nie przyniosą one już wpływu do jednostki przewidywanych korzyści ekonomicznych.

Powyższe okoliczności sprawy pozwalają na uznanie, że strata powstała w związku z likwidacją lub utylizacją towaru w związku z powstałymi uszkodzeniami będzie zdarzeniem niezależnym od Spółki i nie wynika z jej celowego działania lub z jej zaniechania. Jak wynika z opisu sprawy, opisane powyżej przyczyny uszkodzeń są niezawinione przez podatnika (nie wynikają z zaniedbania, niedopatrzenia lub nietrafionego zakupu).

Wobec tego straty powstające w trakcie normalnego i racjonalnego działania Wnioskodawcy powinny być uwzględniane w rachunku podatkowym. Chodzi tu o straty, które są normalnym, bo wynikającym z konieczności utrzymania lub poprawy pozycji na konkurencyjnym rynku oraz posiadania atrakcyjnej oferty produktowej (zapewnienia zmienności asortymentu) w prowadzonych sklepach.

Ponadto jak wynika z opisu sprawy, towary uszkodzone, nienadające się do sprzedaży, będą podlegały likwidacji. Na okoliczność likwidacji będzie każdorazowo sporządzany protokół strat. Protokół ten będzie spełniać wymagania stawiane dowodom księgowym zawarte w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości.

W związku z powyższym istnieją zasadne przesłanki dla uznania wartości uszkodzonych towarów przeznaczonych do likwidacji lub utylizacji za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą także kwestii ustalenia, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym w przypadku uszkodzenia towaru w sytuacji przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego gdy Wnioskodawca dochowa należytej staranności w zakresie przyjmowania, przechowywania oraz kontroli jakości towaru w trakcie produkcji, Wnioskodawca nie będzie zobligowany do rozpoznania podatku dochodowego w formie ryczałtu od dochodów spółek kapitałowych tzw. CIT estoński od wykazanych ww. strat towarowych jako ukrytych zysków, wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, zmiany wartości składników majątku lub nieujawnionych operacji gospodarczych i tym samym nie podlegających opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych (CIT estońskim).

Wskazać należy, że od 2021 r. podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mają możliwość wyboru formy opodatkowania jaką jest ryczałt od dochodów spółek. Ten sposób opodatkowania będący odejściem od dotychczasowych zasad podatkowych, ze względu na swoją specyfikę i odrębność został uregulowany w rozdziale 6b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zatytułowanym „Ryczałt od dochodów spółek” (dodano artykuły od 28c do 28t), a także w przepisach ogólnych ale związanych z rozliczeniami dokonywanymi w ryczałcie.

Opodatkowanie ryczałtem oznacza dla podatnika zmianę zasad w zakresie przedmiotu opodatkowania. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza w zakresie ryczałtu nowe kategorie dochodów (przedmiotu opodatkowania) nie podlegających reżimowi dotychczasowych przepisów ustawy. Dochodów tych nie łączy się z dochodami opodatkowanymi według ogólnych zasad CIT (art. 7 ustawy o CIT) dla celów ustalenia podstawy opodatkowania.

Zgodnie z art. 28m ust. 1 ustawy o CIT:

W myśl art. 28m ust. 3 ustawy o CIT:

W świetle art. 28m ust. 4 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 28m ust. 4a ustawy o CIT:

Natomiast, zgodnie z art. 28o ust. 1 ustawy o CIT:

Przedmiotem opodatkowania w systemie ryczałtu jest zatem co do zasady efektywna dystrybucja zysku ze spółki kapitałowej do jej udziałowca/akcjonariusza/wspólnika, przy czym przepisy nie ograniczają się wyłącznie do opodatkowania dywidend, ale uwzględniają również inne formy dystrybucji.

Istotą przyjętego modelu jest odroczenie opodatkowania dystrybuowanego zysku do dnia podjęcia uchwały o przeznaczeniu tego zysku i wypłat równoważnych takiej dystrybucji. Intencją ustawodawcy jest zatem uwzględnienie w katalogu dochodów do opodatkowania także innych, alternatywnych niż dywidenda, świadczeń dokonanych na rzecz udziałowców/akcjonariuszy albo wspólników lub podmiotów powiązanych bezpośrednio lub pośrednio z  podatnikiem lub z tymi udziałowcami/akcjonariuszami/wspólnikami (tzw. ukryte zyski). Wypłata ukrytych zysków oznacza powstanie dla spółki odpowiadającego im dochodu, podlegającego opodatkowaniu ryczałtem.

Zatem, dla podatnika ukryte zyski stanowić będą wszelkie świadczenia spółki:

- wykonane w związku z prawem do udziału w zysku,

- inne niż podzielony zysk o charakterze pieniężnym, niepieniężnym, odpłatnym, nieodpłatnym lub częściowo odpłatnym (wartość nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń określa się zgodnie z art. 12 ust. 5-6a ustawy o CIT),

- wykonane bezpośrednio lub pośrednio na rzecz udziałowca/akcjonariusza/wspólnika lub podmiotu powiązanego,

- wykonane bezpośrednio lub pośrednio z podatnikiem lub z tym udziałowcem/akcjonariuszem/wspólnikiem.

Straty, o których mowa we wniosku nie są świadczeniem pieniężnym, niepieniężnym, odpłatnym, nieodpłatnym lub częściowo odpłatnym, wykonanym w związku z prawem do udziału w zysku, inne niż podzielony zysk, których beneficjentem, bezpośrednio lub pośrednio, jest udziałowiec, akcjonariusz albo wspólnik lub podmiot powiązany bezpośrednio lub pośrednio z podatnikiem lub z tym udziałowcem, akcjonariuszem albo wspólnikiem. Zatem ww. straty nie będą stanowiły ukrytych zysków.

Powstałe straty nie są również wydatkami niezwiązanymi z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej odzieży i akcesoriów. Z uwagi na ogromną ilość towaru znajdującego się na magazynie Spółki (średnio około … sztuk) zdarzają się sytuacje, że pomimo zachowania wszelkich środków zabezpieczeń oraz kontroli jakości, towar dostarczony do magazynu Spółki jest uszkodzony. Uszkodzenia wynikają z pokrycia towaru pleśnią, występowania insektów lub uszkodzeń mechanicznych powstałych podczas transportu do magazynu. Uszkodzenia mechaniczne towarów zdarzają się również podczas transportu towaru do Salonów sprzedaży Wnioskodawcy. W każdej sytuacji towar uszkodzony traci wartości handlowe i nie nadaje się do sprzedaży. Opisane powyżej przyczyny uszkodzeń są niezawinione przez podatnika (nie wynikają z zaniedbania, niedopatrzenia lub nietrafionego zakupu). Uszkodzone towary tracą bezpowrotnie możliwość ich wykorzystania w prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy i nie przyniosą one już wpływu do jednostki przewidywanych korzyści ekonomicznych. Zatem powyższe straty, nie będą wydatkami niezwiązanymi z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

Powyższe straty nie będą również kwalifikowane jako zmiany wartości składników majątku. Przedmiotowe straty nie są nadwyżką wartości rynkowej składników przejmowanego majątku lub wniesionego w drodze wkładu niepieniężnego ponad wartość podatkową tych składników (dochód z tytułu zmiany wartości składników majątku) – w przypadku łączenia, podziału, przekształcenia podmiotów lub wniesienia w drodze wkładu niepieniężnego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części.

Straty, o których mowa powyżej nie będą kwalifikowane również jako nieujawnione operacje gospodarcze. W tym miejscu ponownie wskazać należy, że jak wynika z art. 28m ust. 1 pkt 6, opodatkowaniu ryczałtem podlega dochód odpowiadający wartości przychodów i kosztów podlegających zgodnie z przepisami o rachunkowości zarachowaniu w roku podatkowym i uwzględnieniu w zysku (stracie) netto, które nie zostały uwzględnione w tym zysku (stracie) netto (dochód z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych).

Jak wskazano powyżej, strata powstała w związku z likwidacją lub utylizacją towaru w związku z powstałymi uszkodzeniami będzie zdarzeniem niezależnym od Spółki i nie wynika z jej celowego działania lub z jej zaniechania. Zatem wskazać należy, że Wnioskodawca nie będzie zobligowany do rozpoznania podatku dochodowego w formie ryczałtu od odchodów spółek kapitałowych od wykazanych ww. strat towarowych.

Zatem, stwierdzić należy, że straty towarowe, o których mowa powyżej, nie będą kwalifikowały się do uznania ich za ukryte zyski, wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą, zmiany wartości składników majątku lub nieujawnione operacje gospodarcze.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy odnoszące się do pytania Nr 2, zgodnie z którym, ww. straty towarowe nie kwalifikują się do uznania ich za ukryte zyski, wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą, zmiany wartości składników majątku czy nieujawnione operacje gospodarcze i tym samym nie podlegają opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych (CIT estoński) – należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383).