Czy w opisanej sytuacji powstał wobec Wnioskodawcy obowiązek składania kolejnego oświadczenia (tzw. oświadczenia następczego) WH-OSC za 2022 rok w celu niestosowania przepisów art. 26 ust. 2e ustawy CIT dla opisanych płatności odsetek w roku 2022 (w szczególności w terminie do ostatniego dnia miesiąca następującego po zakończeniu roku podatkowego).

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 sierpnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 9 sierpnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, która dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w opisanej sytuacji powstał wobec Wnioskodawcy obowiązek składania kolejnego oświadczenia (tzw. oświadczenia następczego) WH-OSC za 2022 rok w celu niestosowania przepisów art. 26 ust. 2e ustawy CIT dla opisanych płatności odsetek w roku 2022 (w szczególności w terminie do ostatniego dnia miesiąca następującego po zakończeniu roku podatkowego). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka … z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką kapitałową, z siedzibą w Polsce i podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. W 2022 r. Wnioskodawca dokonywał płatności z tytułu odsetek od pożyczki do podmiotu z siedzibą w państwie UE. Płatność odsetek przekraczająca łącznie 2 mln zł w danym roku podatkowym na rzecz jednego podatnika została dokonana w dniu 23 września 2022 r. Kolejne płatności zostały dokonane jeszcze w miesiącu październiku i listopadzie 2022 r. Zgodnie z ówczesnym brzmieniem przepisów, w dniu 6 października 2022 r. złożono oświadczenie WH-OSC, zgodnie z art. 26 ust. 7a-7c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: tzw. oświadczenie pierwotne) w celu niestosowania przepisów art. 26 ust. 2e ustawy o podatku CIT.

Pytanie

Czy w opisanej sytuacji powstał wobec Wnioskodawcy obowiązek składania kolejnego oświadczenia (tzw. oświadczenia następczego) WH-OSC za 2022 rok w celu niestosowania przepisów art. 26 ust. 2e ustawy CIT dla opisanych płatności odsetek w roku 2022 (w szczególności w terminie do ostatniego dnia miesiąca następującego po zakończeniu roku podatkowego)?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z brzmieniem art. 26 ust. 7a-7c ustawy CIT na dzień dokonywania wypłat odsetek w kwocie przekraczającej kwotę 2 mln zł (tj. na dzień 23 września 2022 r.) przepis art. 26 ust. 2e nie znajdował zastosowania pod warunkiem złożenia oświadczenia, że płatnik:

1)posiada dokumenty wymagane przez przepisy prawa podatkowego dla zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania;

2)po przeprowadzeniu weryfikacji, o której mowa w ust. 1, nie posiada wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, że istnieją okoliczności wykluczające możliwość zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jednocześnie, ówczesne brzmienie przepisu art. 26 ust. 7f wskazywało, iż jeżeli płatnik złożył oświadczenie, o którym mowa w ust. 7a, a następnie dokonuje na rzecz podatnika, którego dotyczyło to oświadczenie, dalszych wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1, płatnik może nie stosować ust. 2e do momentu upływu drugiego miesiąca następującego po miesiącu, w którym złożono to oświadczenie. W rezultacie, mając na uwadze brzmienie przepisów w tym okresie, w związku z płatnością we wrześniu 2022 r. oraz oświadczeniem złożonym w 6 październiku 2022 r., ważność tzw. oświadczenia pierwotnego upływała z końcem grudnia 2022 r. Powyższe wynika w szczególności z faktu, iż zarówno płatność przekraczająca kwotę 2 mln zł jak i oświadczenie WH-OSC (tzw. pierwotne) zostały złożone przed wejściem w życie ustawy z dnia 7 października 2022 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (która weszła w życie w dniu 26 października 2022 r.).

Jednocześnie nie posiadała na to wpływu możliwość składania oświadczeń w przedłużonym terminie wynikająca z Rozporządzenia z dnia 29 sierpnia 2022 r. (odnosi się ona bowiem wyłącznie do terminów a nie zasadności składania oświadczeń w ogóle). Zmiany w trakcie roku 2022 spowodowane były oczywistymi błędami legislacyjnymi dotyczącymi możliwości złożenia jedynie 2-krotnie oświadczeń w trakcie całego roku podatkowego (które dla pewnych stanów faktycznych mogły i tak nie obejmować wszystkich płatności objętych potencjalne podatkiem u źródła w trakcie roku).

Zgodnie z uzasadnieniem do ustawy zmieniającej: „W tym celu proponuje się - po pierwsze - uelastycznienie zakresu czasowego oświadczenia płatnika z art. 26 ust. 7a ustawy CIT i art. 41 ust. 15 ustawy PIT poprzez wydłużenie terminów do złożenia tzw. oświadczenia pierwotnego i tzw. oświadczenia następczego oraz wydłużenie ważności tego pierwszego oświadczenia do końca roku podatkowego. W praktyce to oznacza, że płatnik będzie mieć więcej czasu na przygotowanie się do złożenia tych oświadczeń i że złożenie oświadczenia pierwotnego pozwoli nie stosować mechanizmu pay & refund do końca roku podatkowego płatnika. Po drugie, proponuje się szczególne rozwiązanie dla płatników w kontekście oświadczeń złożonych w 2022 r. (art. 23 ust. 10 projektu ustawy). Chodzi o swoistą abolicję polegającą na retroakcji wspomnianych wyżej zmian w konstrukcji oświadczenia, czyli zastosowaniu wydłużonych terminów względem należności wypłaconych w 2022 r.”

Zdaniem Wnioskodawcy, mimo iż wprowadzone zmiany należało interpretować zapewne korzystnie co do stanów faktycznych niektórych grup podatników, to jednakże w odniesieniu do stanu faktycznego Wnioskodawcy zmiany te nie miały znaczenia, gdyż:

a)po pierwsze na dzień dokonywania wypłat i aktualne wtedy brzmienie przepisów oświadczenie złożone przez Wnioskodawcę było ważne do końca 2022 r. i nie wystąpiła konieczność składania kolejnego oświadczenia (tzw. następczego),

b)zmiany wprowadzone ustawą zmieniającą w trakcie roku nie mogły pogarszać sytuacji podatkowej podatników, co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (w szczególności poprzez brak możliwości niestosowania art. 26 ust. 2e ustawy CIT w analizowanym stanie faktycznym),

c)w przedmiotowej sytuacji nie może znaleźć zastosowania reguła działania prawa wstecz, sprzeczna z podstawowymi zasadami polskiego systemu prawa.

W rezultacie, zdaniem Wnioskodawcy, nie było on zobowiązany do składania kolejnego oświadczenia o możliwości niestosowania art. 26 ust. 2e (w szczególności w terminie do ostatniego dnia miesiąca następującego po zakończeniu roku podatkowego) dla płatności odsetek dokonanych w trakcie 2022 r. (opisanych w stanie faktycznym).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Jak stanowi art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT:

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 5 ww. ustawy:

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Jak stanowi natomiast art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT:

Z treści powyższych przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT:

Stosownie do art. 26 ust. 2ea ustawy o CIT:

W myśl art. art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 11a ust. 2 ustawy o CIT:

Podsumowując powyższe art. 26 ust. 2e ustawy o CIT przewiduje obowiązek pobrania podatku wg stawki podstawowej, w przypadku przekroczenia w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty ponad 2 mln zł wypłat na rzecz podmiotu powiązanego, w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 i należności z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Jednakże stosownie do art. 26 ust. 7a ustawy o CIT:

Zgodnie zaś z art. 26 ust. 7b ww. ustawy:

Stosownie do brzmienia pierwotnego art. 26 ust. 7c ustawy CIT:

Ponadto, zgodnie z brzmieniem pierwotnym art. 26 ust. 7f ww. ustawy:

W myśl natomiast brzmienia pierwotnego art. 26 ust. 7g ustawy CIT:

Wskazać należy również przepisy przejściowe do ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw z dnia 29 października 2021 r. (Dz.U. z 2021 r. poz. 2105 ze zm., dalej: „ustawa zmieniająca”).

Z art. 69a ustawy zmieniającej, wynika że:

Zgodnie z powołanymi powyżej przepisami oświadczenie pierwotne o którym mowa w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT w zw. z art. 26 ust. 7c i ust. 7f ustawy o CIT może/mogło być złożone wyłącznie raz, do dnia wpłaty podatku za miesiąc, w którym doszło do przekroczenia kwoty 2 mln zł. Podobnie oświadczenie wtórne (art. 26 ust. 7g ustawy o CIT) może/mogło być złożone tylko raz, tj. po upływie drugiego miesiąca po miesiącu, w którym złożone zostało oświadczenie pierwotne.

Z dniem 31 sierpnia 2022 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 29 sierpnia 2022 r. w sprawie przedłużenia niektórych terminów wykonywania przez płatników obowiązków w zakresie zryczałtowanego podatku dochodowego (Dz.U. z 2022 r. poz. 1829). Zgodnie z jego treścią:

Jak można przeczytać w uzasadnieniu do projektu rozporządzenia:

Projekt rozporządzenia dotyczy przede wszystkim przedłużenia terminu ważności oświadczenia, czyli terminu w którym płatnicy na podstawie złożonego oświadczenia mogą nie stosować art. 26 ust. 2e ustawy o CIT (…).

Wskutek zmian zawartych w ustawie z 29 października 2021 r. i ustawie z 9 grudnia 2021 r., które weszły w życie 1 stycznia 2022 r., termin na złożenie oświadczenia pierwotnego upływa w terminie wpłaty podatku za miesiąc, w którym doszło do przekroczenia kwoty 2 000 000 zł. Zmianom nie uległ natomiast ustalony w art. 26 ust. 7f ustawy o CIT (…) okres, przez który płatnik może stosować preferencje w przypadku dalszych wypłat dla danego podatnika na podstawie oświadczenia pierwotnego, ani termin na złożenie oświadczenia następczego (art. 26 ust. 7g ustawy o CIT (…).

Praktycznym skutkiem powiązania terminu na złożenie oświadczenia pierwotnego z terminem wpłaty podatku za miesiąc w którym doszło do przekroczenia kwoty 2 000 000 zł jest to, że oświadczenie pierwotne można złożyć tylko raz w roku i może ono być skuteczne (ważne) tylko przez dwa dodatkowe miesiące w ciągu roku podatkowego (czyli w sumie cztery): miesiąc wypłaty należności, miesiąc wpłaty podatku lub złożenia oświadczenia i dwa dodatkowe miesiące).

W celu złagodzenia tego negatywnego dla płatników i podatników skutku zmian z 2021 r. i uelastycznienia obowiązującej konstrukcji oświadczenia płatnika jeszcze w trakcie 2022 r. proponuje się przedłużenie terminów przewidzianych w przepisach art. 26 ust. 7f i 7g ustawy o CIT (…).

Po pierwsze, chodzi o termin skuteczności czy ważności oświadczenia pierwotnego, w którym płatnik jest zwolniony z obowiązku stosowania mechanizmu pay & refund (art. 26 ust. 7f ustawy o CIT(…)). Tutaj proponuje się w § 1 ust. 1 projektu rozporządzenia przedłużenie z dodatkowych dwóch miesięcy do końca roku podatkowego płatnika. Oznaczałoby to, że płatnicy, którzy w 2022 roku złożyli lub złożą oświadczenie pierwotne w terminie przewidzianym w art. 26 ust. 7c ustawy o CIT i art. 41 ust. 17 ustawy o PIT, będą mogli na jego podstawie nie stosować MPR do końca roku podatkowego - zarówno takiego, który zakończył się w 2022 r., jak i takiego, który zakończy się dopiero po 2022 r. (zob. § 1 ust. 2 projektu rozporządzenia). Przedłużenie terminu dotyczy tylko tych oświadczeń, które zostały złożone w terminie i których ważność na dzień wejścia w życie niniejszego rozporządzenia nie wygasła. Problem oświadczeń, w stosunku do których upłynął już termin wynikający z art. 26 ust. 7f ustawy o CIT i art. 41 ust. 20 ustawy o PIT, zostanie natomiast rozwiązany w ramach projektowanych zmian ustawowych, które mają wejść w życie 1 stycznia 2023 r., ale ze skutkiem wstecznym od 1 stycznia 2022 r.

Po drugie, projektowane rozporządzenie dotyczy terminu do złożenia oświadczenia następczego (art. 26 ust. 7g ustawy o CIT (…)). W tym przypadku proponuje się w § 2 projektu rozporządzenia przedłużenie do końca miesiąca następującego po zakończeniu roku podatkowego płatnika zamiast - jak to jest w czasie obecnym - do 7. dnia miesiąca następującego po upływie okresu ważności oświadczenia pierwotnego, czyli wspomnianych dwóch dodatkowych miesięcy.

Ustawą z dnia 7 października 2022 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2022 r. poz. 2180, dalej: „ustawa nowelizująca”) wprowadzono zmiany w przepisach o podatku u źródła (ang. withholding tax), których celem jest urealnienie lub złagodzenie obowiązującego od 1 stycznia 2019 r.  mechanizmu poboru tego podatku, nazywanego w skrócie mechanizmem pay & refund (art. 26 ust. 2e i nast. ustawy CIT (…).

W uzasadnieniu do projektu zmian wskazano (druk sejmowy 2544): W tym celu proponuje się - po pierwsze - uelastycznienie zakresu czasowego oświadczenia płatnika z art. 26 ust. 7a ustawy CIT i art. 41 ust. 15 ustawy PIT poprzez wydłużenie terminów do złożenia tzw. oświadczenia pierwotnego i tzw. oświadczenia następczego oraz wydłużenie ważności tego pierwszego oświadczenia do końca roku podatkowego. W praktyce to oznacza, że płatnik będzie mieć więcej czasu na przygotowanie się do złożenia tych oświadczeń i że złożenie oświadczenia pierwotnego pozwoli nie stosować mechanizmu pay & refund do końca roku podatkowego płatnika.

Po drugie, proponuje się szczególne rozwiązanie dla płatników w kontekście oświadczeń złożonych w 2022 r. (art. 23 ust. 10  projektu ustawy). Chodzi o swoistą abolicję polegającą na retroakcji wspomnianych wyżej zmian w konstrukcji oświadczenia, czyli zastosowaniu wydłużonych terminów względem należności wypłaconych w 2022 r.

W zakresie zmian dotyczących WHT celem przejściowego przepisu art. 23 ust. 9 jest wprowadzenie jednolitej reguły międzyczasowej dla większości zmian w przepisach dotyczących WHT, determinującej sytuację płatników (a pośrednio także podatników) w tzw. otwartych stanach prawnych w momencie wejścia tych zmian w życie. Chodzi o sytuację, gdy wypłata należności miała miejsce w roku obowiązywania „starych” przepisów”, a jej skutki podatkowe po stronie płatnika zostają dopełnione dopiero w roku obowiązywania „nowych” przepisów. Stosowanie w tym zakresie ogólnej reguły momentu osiągnięcia dochodu (przychodu) przez podatnika może być niewystarczające lub rodzić wątpliwości interpretacyjne w stosunku do płatników ze względu na przejściowy przepis dotyczący podatników z niekalendarzowym rokiem podatkowym (art. 23 ust. 14). Konstrukcja przepisu jest wzorowana na analogicznym przejściowym przepisie art. 44 ust. 1 pkt 4 ustawy z 23 października 2018 r., która wprowadziła reformę przepisów o WHT ze skutkiem od 1 stycznia 2019 r.

Przejściowy przepis art. 23 ust. 10 zawiera natomiast szczególne rozwiązanie, adresowane do płatników, które ma znamiona swoistej abolicji dla nich. Chodzi o umożliwienie im cofnięcia negatywnych skutków zmian - wynikających z ustawy z 29 października 2021 r. i obowiązujących w 2022 roku - w zakresie oświadczenia płatnika. Owa swoista abolicja składa się z dwóch elementów. Pierwszy element to retroaktywne wydłużenie terminu ważności oświadczenia pierwotnego i terminu do złożenia oświadczenia następczego, co ma rozwiązać lub złagodzić problem jednorazowości tego oświadczenia w 2022 roku. Ta zmiana pozwoli wstecznie wyłączyć obowiązek stosowania mechanizmu pay & refund względem należności objętych oświadczeniem złożonym w 2022 roku, ale wypłaconych także po upływie dodatkowych dwóch miesięcy i to do końca roku podatkowego płatnika. Jeżeli płatnik nie pobrał od nich podatku według stawek ustawowych, to retroaktywne wydłużenie ochroni go przed sankcjami podatkowymi w tym zakresie. Jeżeli zaś pobrał według tych stawek, to retroaktywne wydłużenie pozwoli mu wszcząć postępowanie nadpłatowe w celu odzyskania różnicy w ciężarze podatkowym. Z kolei retroaktywne wydłużenie terminu do złożenia oświadczenia następczego oznacza, że płatnik może „zrezygnować” ze skutków złożenia oświadczenia następczego jeszcze w 2022 roku i złożyć je „ponownie”, aby wykorzystać retroaktywne wydłużenie ważności oświadczenia pierwotnego, potwierdzając w ten sposób niestosowanie mechanizmu pay & refund do końca roku podatkowego.

Zauważyć, należy że przepisy, o których mowa powyżej w ostatecznej wersji ustawy to art. 20 ust. 8, 9 oraz ust. 13 (a nie jak czytamy w powyższym uzasadnieniu do ustawy ust. 9, 10 i 14).

Zgodnie z brzmieniem art. 26 ust. 7c ustawy CIT nadanym ustawą nowelizującą:

Z kolei w myśl art. 26 ust. 7f ustawy CIT w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą:

Jak stanowi art. 26 ust. 7g ustawy CIT w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą:

Jak stanowi art. 20 ust. 8 ustawy nowelizującej:

Z kolei art. 20 ust. 9 ustawy nowelizującej, stanowi że:

Znowelizowane przepisy wydłużyły możliwość niepobrania podatku u źródła z tytułu kolejnych wypłat na rzecz tego samego podmiotu powiązanego (podatnika) do ostatniego roku podatkowego płatnika (Wnioskodawcy) pod warunkiem, że oświadczenie pierwotne po przekroczeniu kwoty o której mowa w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT złożone zostało we właściwym terminie.

Przepisy ustawy nowelizującej mają zastosowanie również w przypadku opisanym we wniosku. Spółka dokonała wypłaty odsetek (przekraczających łącznie 2 mln zł na rzecz jednego podatnika) we wrześniu 2022 r. Zgodnie z ówczesnym brzmieniem przepisów 6 października 2022 r., w celu niestosowania art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, złożono oświadczenie WH-OSC (oświadczenie pierwotne) – czyli zgodnie z  art. 26 ust. 7c ustawy o CIT w zw. z art. 26 ust. 3 ustawy o CIT - nie później niż do dnia wpłaty podatku.

Pierwotne oświadczenie WH-OSC zostało zatem złożone przez Spółkę z dochowaniem ustawowego terminu.

Jak wynika z opisu sprawy Spółka po terminowym złożeniu oświadczenia pierwotnego dokonywała kolejnych wypłat odsetek, które miały miejsce w miesiącu październiku i listopadzie 2022 r.

W związku z dokonywaniem kolejnych wypłat należności po stronie Spółki zaistniał obowiązek złożenia tzw. oświadczenia następczego WH-OSC, co wynika wprost z treści art. 26 ust. 7g w zw. z ust. 7f ustawy o CIT.

Przepisy te bowiem wskazują, że jeżeli płatnik złożył oświadczenie pierwotne WH-OSC, a następnie dokonuje na rzecz podatnika, dalszych wypłat należności może nie stosować przepisu art. 26 ust. 2e ustawy o CIT. Jednakże, co wynika z art. 26 ust. 7g ustawy o CIT, płatnik jest zobowiązany do złożenia oświadczenia następczego, w związku z dokonywanymi kolejnymi płatnościami.

Przepisy ustawy nowelizującej nie wyłączyły stosowania art. 26 ust. 7g ustawy o CIT, który określa termin złożenia oświadczenia następczego do wypłat które nie były wykazane w oświadczeniu pierwotnym.

Podkreślić należy, że zarówno wprowadzone przez ustawodawcę rozporządzenia jak i przepisy ustawy nowelizującej wpływały wyłącznie na termin złożenia oświadczenia następczego, o którym mowa w art. 26 ust. 7g ustawy o CIT. Przepisy w żadnym stopniu nie modyfikowały obowiązku jego złożenia. Wprowadzone przepisy w zakresie obowiązku złożenia oświadczenia następczego były jasne od momentu ich wprowadzenia, jedynie kwestia terminu jego obowiązywała budziła wątpliwości.

Wprowadzone przepisy, co wynika z literalnego brzmienia przepisu art. 26 ust. 7f i 7g ustawy o CIT:

Powyższe przepisy, niezależnie od ich brzmienia, wskazują na obowiązek złożenia oświadczenia następczego w przypadku dokonywania kolejnych wypłat należności po złożeniu oświadczenia pierwotnego.

Zatem Spółka w związku z dokonywaniem kolejnych wypłat, po złożeniu oświadczenia pierwotnego, w październiku i listopadzie 2022 r. była zobowiązania do złożenia oświadczenia następczego, o którym mowa w art. 26 ust. 7g w zw. z art. 26 ust. 7f ustawy o CIT.

Przepisy w sytuacji dokonywania dalszych wypłat (po złożeniu oświadczenia pierwotnego) wymagają, aby zostało złożone tzw. oświadczenie następcze, o którym mowa w art. 26 ust. 7g ustawy o CIT.

Nie ma możliwości, aby stosować umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania jedynie na podstawie złożonego oświadczenia pierwotnego (z art. 26 ust. 7a ustawy o CIT), nowelizacja ustawy nie wprowadziła żadnych zmian w tym zakresie.

Zatem Spółka do wypłat dokonanych w październiku i listopadzie 2022 r. – aby Spółka mogła nie stosować art. 26 ust. 2e ustawy o CIT – zobowiązana była również dopełnić obowiązku wynikającego z art. 26 ust. 7g ustawy o CIT i w terminie do ostatniego dnia miesiąca następującego po zakończeniu roku podatkowego powinna złożyć oświadczenie następcze. 

Wobec powyższego Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).