Państwa stanowisko w sprawie (sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu z 25 lipca 2023 r.)

Ad pytanie nr 1:

W ocenie Spółki poniesione przez nią po zakończeniu roku 2022 r., ale do dnia 30 marca 2023 r. włącznie wydatki bezpośrednio związane z przychodami roku 2022 powinny być zaliczone w koszty uzyskania przychodów w 2022 r.

Dla celów podatku CIT koszty uzyskania przychodów dzielą się na koszty bezpośrednio związane z przychodami oraz na koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, tzw. koszty pośrednie.

Ustawodawca nie zawarł definicji kosztów bezpośrednio związanych z przychodami. W praktyce przyjęło się, że są to takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Koszty bezpośrednie rozlicza się dla celów podatku CIT w oparciu o regulacje zawarte w art. 15 ust. 4, 4b-4c ustawy o CIT.

Generalną zasadą wynikającą z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT jest potrącanie kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym osiągnięte zostały przez podatnika przychody odpowiadające poniesionym kosztom. Jeżeli koszty zostały poniesione w tym samym roku podatkowym, w którym uzyskano przychód będący wynikiem poniesienia tych kosztów, to koszty te są potrącane w tym roku podatkowym.

Natomiast w myśl art. 15 ust. 4b ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1) sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

2) złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Inaczej mówiąc, bezpośrednie koszty uzyskania przychodu odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, ale poniesione przez podatnika w okresie od zakończenia tego roku podatkowego do dnia sporządzenia sprawozdania finansowego, nie później jednak niż do upływu 3 miesiąca od zakończenia roku podatkowego (czyli terminu do złożenia rocznego zeznania w zakresie podatku CIT) potrącalne są w tym roku podatkowym, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody, czyli w roku podatkowym, za który składane jest roczne zeznanie w zakresie podatku CIT. Powyższy przepis bazuje na założeniu, że nie wszystkie wydatki danego roku podatkowego mogą dotyczyć przychodów osiągniętych w tymże okresie, a także, że owe przychody kształtują określone wydatki, jeżeli wystąpiły w latach poprzedzających (zob. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 9 listopada 2017 r, sygn. akt I SA/Wr 718/17).

Zatem w przypadku podatników, którzy sporządzają sprawozdania finansowe, granicznym dniem poniesienia wydatku odnoszącego się do przychodów poprzedniego roku, skutkującym zaliczeniem tego wydatku w rozliczeniu za ten poprzedni rok podatkowy, jest dzień sporządzenia sprawozdania finansowego, pod warunkiem że sprawozdanie to zostało sporządzone w terminie wynikającym z art. 52 ustawy o rachunkowości, tj. w ciągu 3 miesięcy od dnia zakończenia poprzedniego roku podatkowego.

W przedmiotowej sprawie Spółka sporządziła sprawozdanie na dzień 31 marca 2023 r., a więc 3-miesięczny termin został przez nią zachowany. Granicznym dniem poniesienia kosztu, który odnosi się do uzyskanych przychodów poprzedniego roku, jest zatem dzień 31 marca 2023 r.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka przedstawia wyrok WSA w Gdańsku z dnia 15 stycznia 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 1265/13: „Jeśli koszt uzyskania przychodów można powiązać z osiąganym przychodem, czyli pozostaje on w widocznym związku z konkretnym przychodem, to taki koszt jest potrącany w roku, w którym przychód związany z danym kosztem wystąpił albo powinien wystąpić. W takich sytuacjach podatnicy mogą potrącać w danym roku podatkowym koszty poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, jak również koszty jeszcze nie poniesione faktycznie, jeśli odnoszą się do przychodów tego roku podatkowego”.

Mając powyższe na względzie poniesione przez Spółkę po zakończeniu roku 2022 r., ale do dnia 30 marca 2023 r. włącznie, wydatki bezpośrednio związane z przychodami roku 2022 powinny być zaliczone w koszty uzyskania przychodów w 2022 r.

Ad pytanie nr 2:

W ocenie Spółki wydatki poniesione pomiędzy 31 marca 2023 r. a 29 czerwca 2023 r. bezpośrednio związane z przychodami roku 2022, mogą być przez Spółkę zaliczone w koszty uzyskania przychodów w 2022 r.

Powyższe Stanowisko Spółki wynika z analizy przepisów ustawy o CIT w ścisłym powiązaniu z przepisami ustawy o rachunkowości. W świetle bowiem art. 15 ust. 4d ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Powyższy przepis za datę graniczną wskazuje dzień sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami. Wykładnia powyższej regulacji musi być zatem dokonana z uwzględnieniem odrębnych przepisów, w tym ustawy o rachunkowości.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 ustawy o CIT jeżeli po sporządzeniu rocznego sprawozdania finansowego, a przed jego zatwierdzeniem, jednostka otrzymała informacje o zdarzeniach, które mają istotny wpływ na to sprawozdanie finansowe, lub powodujących, że założenie kontynuowania działalności przez jednostkę nie jest uzasadnione, powinna ona odpowiednio zmienić to sprawozdanie, dokonując jednocześnie odpowiednich zapisów w księgach rachunkowych roku obrotowego, którego sprawozdanie finansowe dotyczy, oraz powiadomić biegłego rewidenta, który sprawozdanie to bada lub zbadał.

Spółka ma zatem ustawowy obowiązek dokonania korekty sporządzonego sprawozdania finansowego, jeżeli po dniu jego sporządzenia otrzyma faktury dokumentujące wydatki związane z przychodami roku 2022. Nie ma bowiem żadnych wątpliwości, iż faktury te należy uznać za zdarzenie mające istotny wpływ na sporządzone sprawozdanie finansowe.

Wracając natomiast do regulacji art. 15 ust. 4b ustawy o CIT zauważyć należy, iż jest ona skonstruowana w taki sposób, by podmiotom ponoszącym po sporządzeniu sprawozdania finansowego wydatki związane z przychodami roku, za który sporządzone zostało to sprawozdanie finansowego, dać możliwość ich potrącenia za ten rok, o ile otrzymanie faktur ich dokumentujących nie następuje po ostatecznym zatwierdzeniu sprawozdania finansowego.

Tym samym za datę sporządzenia sprawozdania finansowego ustawodawca uznaje:

1)  dzień sporządzenia sprawozdania finansowego, jeżeli po tej dacie, do czasu jego ostatecznego zatwierdzenia, nie wystąpią zdarzenia mające istotny wpływ na sporządzone sprawozdanie finansowe,

2)  dzień ostatecznego zatwierdzenia sprawozdania, jeżeli po sporządzeniu wstępnego sprawozdania finansowego wystąpią zdarzenia mające istotny wpływ na jego brzmienie.

Mając powyższe na względzie w ocenie Spółki wydatki poniesione pomiędzy 31 marca 2023 r. a 29 czerwca 2023 r. bezpośrednio związane z przychodami roku 2022, mogą być przez Spółkę zaliczone w koszty uzyskania przychodów w 2022 r.

Ad pytanie nr 3:

W ocenie Spółki, może ona uznać w 2022 r. jako koszt uzyskania przychodu wydatki bezpośrednio związane z przychodami udokumentowane fakturami wystawionymi w dniu 31 marca 2023 r.

Stanowisko Spółki w tej kwestii jest poparte wykładnią przepisu art. 15 ust. 4b ustawy o CIT, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1)sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są   obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

2)złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do   sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Literalne brzmienie powyższej regulacji nakazuje rozumieć, iż koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do danego roku podatkowego, które zostały poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego, po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe.

Granicznym dniem poniesienia wydatku odnoszącego się do przychodów poprzedniego roku jest zatem dzień sporządzenia sprawozdania finansowego. Mając na względzie uzasadnienie do pytania nr 2 niniejszego wniosku, dniem tym jest albo

1)Dzień sporządzenia sprawozdania finansowego, jeżeli po tej dacie, do czasu ostatecznego zatwierdzenia, nie wystąpią zdarzenia mające istotny wpływ na sporządzone   sprawozdanie finansowe, albo

2)Dzień ostatecznego zatwierdzenia sprawozdania, jeżeli po sporządzeniu wstępnego sprawozdania finansowego wystąpią zdarzenia mające istotny wpływ na jego brzmienie.

Przyjmując nawet wcześniejszą z powyższych dat, tj. dzień sporządzenia wstępnego sprawozdania finansowego, uznać należy, że wszystkie wydatki poniesione do tego dnia włącznie, a których przychód im odpowiadający został uzyskany w 2022 r., winny być potrącalne w roku podatkowym 2022.

Stanowisko organów podatkowym jest w tej kwestii zgodne. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 31 sierpnia 2018 r. nr 0111-KDIB1-1.4010.322.2018.1.BK potwierdza: „Generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich jest ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośrednio związanego z przychodem w roku jego związania z odpowiadającym mu przychodem, chyba że koszt bezpośredni został poniesiony po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego po zakończonym roku podatkowym lub złożenia zeznania podatkowego (nie późniejszym jednak niż termin określony do złożenia zeznania podatkowego) − w takim przypadku jest on potrącalny w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczy”. Organ interpretacyjny w przywołanej interpretacji wyjaśnił, że: „(...) w sytuacji, gdy dokumenty niezbędne do zaksięgowania kosztów podatnik otrzyma po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego, to koszt ten będzie kosztem uzyskania przychodów w roku, w którym podatnik uzyska te dokumenty”.

A contrario, kwota wynikająca z faktury wystawionej w dniu sporządzenia sprawozdania finansowego a dotycząca przychodów uzyskanych w 2022 r., winna być ujęta jako koszt uzyskania przychodu w roku 2022, zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 4b ustawy o CIT.

W konsekwencji, na podstawie art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, t.j. Dz. U. 2023 poz. 120 ze zm. (zwana dalej: „ustawą o rachunkowości”) Spółka dokona zmiany sprawozdania finansowego odpowiednio dokonując zapisów w księgach rachunkowych roku 2022. Nie ma bowiem wątpliwości, że otrzymanie faktur dotyczących uzyskanych przychodów w roku, za który sporządzone jest sprawozdania finansowe, ma istotny wpływ na te sprawozdanie.

Mając powyższe na względzie, Spółka może uznać w 2022 r. jako koszt uzyskania przychodu wydatki bezpośrednio związane z przychodami udokumentowane fakturami wystawionymi w dniu 31 marca 2023 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…)

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. W szczególności zaś wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu (zachowania, zabezpieczenia źródła przychodu), względnie w celu uniknięcia ryzyka wystąpienia strat, bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd dochodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą powinien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Moment potrącalności kosztów uzyskania przychodów został przez ustawodawcę uregulowany w art. 15 ust. 4-4e ustawy o CIT.

W przypadku kosztów bezpośrednio związanych z przychodami znajdują zastosowanie zasady określone w art. 15 ust. 4, ust. 4b i ust. 4c, natomiast do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami zasady zawarte w art. 15 ust. 4d i ust. 4e ww. ustawy.

Odnosząc się natomiast do momentu zaliczenia ww. wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów, koniecznym jest rozpoznanie rodzaju powiązania kosztów z przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód - art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie – art. 15 ust. 4d-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztów „bezpośrednich” oraz kosztów „innych niż bezpośrednio związanych z przychodami” („pośrednich”) – brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie, te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają kryteriów, jakimi należy kierować się przy zaliczaniu konkretnych wydatków do kosztów bezpośrednio związanych z przychodami albo do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Koszty pozostające w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z faktycznie otrzymanymi lub należnymi przychodami danego roku podatkowego, podlegającymi opodatkowaniu w tym roku, są kosztami uzyskania przychodu na podstawie przepisów art. 15 ust. 4, ust. 4b albo 4c tej ustawy.

Natomiast koszty, które pozostają w innym niż bezpośrednim związku z przychodami powinny być uznane za koszty uzyskania przychodów w roku ich poniesienia na podstawie art. 15 ust. 4d i 4e ww. ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ww. ustawy o CIT:

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Natomiast art. 15 ust. 4b cytowanej ustawy, stanowi, że:

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1)sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

2)złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Co do zasady termin do złożenia zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) i należnego podatku dochodowego od osób prawnych za rok podatkowy (CIT-8) przypada do 31 marca roku następującego po roku, za który podatnik składa zeznanie, o czym stanowi art. 27 ust. 1 ustawy o CIT.

Należy jednak mieć na względzie, że na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 marca 2023 r. w sprawie przedłużenia terminów wykonania niektórych obowiązków w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (Dz. U. poz. 530) termin składania rozliczenia rocznego podatku dochodowego od osób prawnych (CIT-8) został wydłużony do 30 czerwca 2023 r.

Z art. 15 ust. 4c ustawy wynika, że:

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Stosownie natomiast do postanowień art. 15 ust. 4d ustawy o CIT:

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e ww. ustawy:

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Klasyfikacja wydatków do wyżej wymienionych rodzajów kosztów uzyskania przychodu powinna odbywać się za każdym razem w oparciu o indywidualne cechy działalności podatnika, w ramach której wydatki te są ponoszone.

Zgodnie z zasadą potrącalności kosztów w czasie wyrażoną w tych przepisach, jeżeli poniesione koszty można bezpośrednio odnieść do osiągniętych przychodów, wówczas winny być one uwzględnione w rachunku podatkowym, w tym roku, w którym osiągnięte zostały przychody. Odstąpienie od zasady potrącalności kosztów możliwe jest tylko wtedy, gdy zarachowanie kosztu w danym roku podatkowym nie było możliwe, np. gdy podatnik otrzymał fakturę (rachunek) dotyczący danego roku podatkowego z opóźnieniem m.in. po sporządzeniu sprawozdania finansowego zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania albo po złożeniu zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, wówczas koszt ten potrąca się w roku, w którym faktycznie został poniesiony.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika ponadto, że ustawodawca ograniczył możliwość zaliczenia kosztów bezpośrednio związanych z przychodami danego roku podatkowego, a poniesionych po jego zakończeniu, sporządzeniu sprawozdania finansowego zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania albo złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, tylko do roku podatkowego bezpośrednio następującego po nim. Podkreślić przy tym należy, że ustawodawca posłużył się zwrotem „poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2”, nie określając końcowego terminu poniesienia wydatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje także pojęcia „sporządzenia sprawozdania finansowego”, odsyłając jedynie do odrębnych przepisów.

W związku z tym dla ustalenia „dnia sporządzenia sprawozdania finansowego” należy mieć na względzie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2023, poz.120 ze zm.) zgodnie, z którym:

Przyjęte zasady (politykę) rachunkowości należy stosować w sposób ciągły, dokonując w kolejnych latach obrotowych jednakowego grupowania operacji gospodarczych, wyceny aktywów i pasywów, w tym także dokonywania odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych, ustalania wyniku finansowego i sporządzania sprawozdań finansowych tak, aby za kolejne lata informacje z nich wynikające były porównywalne. Wykazane w księgach rachunkowych na dzień ich zamknięcia stany aktywów i pasywów należy ująć w tej samej wysokości, w otwartych na następny rok obrotowy księgach rachunkowych.

Jeżeli wydatki poniesione przez podatnika w celu uzyskania przychodu zostały prawidłowo udokumentowane i zaewidencjonowane w prowadzonej ewidencji podatkowej, podlegają uwzględnieniu przy ustalaniu podstawy opodatkowania jako koszty uzyskania przychodu.

Z powyższego wynika więc, że podstawowym warunkiem potrącenia wydatku jeszcze nie poniesionego w danym roku podatkowym, jest jego zarachowanie. Zatem istotnym jest rozstrzygnięcie, w którym momencie podatnik traci możliwość zarachowania kosztu dotyczącego przychodów danego roku podatkowego do tego właśnie roku.

Przez „zarachowanie” należy rozumieć wprowadzenie danego zdarzenia gospodarczego do ksiąg rachunkowych.

Zasady ujmowania kosztów w księgach rachunkowych zostały określone w przywołanej ustawie o rachunkowości. Zgodnie z art. 4 ust. 2 tej ustawy:

Zdarzenia, w tym operacje gospodarcze, ujmuje się w księgach rachunkowych i wykazuje w sprawozdaniu finansowym zgodnie z ich treścią ekonomiczną.

Na podstawie art. 6 ust. 1 cyt. Ustawy:

W księgach rachunkowych jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty.

W celu dokonywania zapisów księgowania księgi rachunkowe otwiera się na początek każdego następnego roku obrotowego w ciągu 15 dni od dnia zaistnienia zdarzenia (art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości), a zamyka na dzień kończący rok obrotowy, nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia zaistnienia zdarzenia (art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy o rachunkowości).

W artykule 12 mowa jest również o ostatecznym zamknięciu ksiąg rachunkowych. Według art. 12 ust. 4 ww. ustawy:

Ostateczne zamknięcie i otwarcie ksiąg rachunkowych jednostki kontynuującej działalność powinno nastąpić najpóźniej w ciągu 15 dni od dnia zatwierdzenia sprawozdania finansowego za rok obrotowy.

Stosownie zaś do art. 12 ust. 5 ustawy o rachunkowości:

Zamknięcie ksiąg rachunkowych polega na nieodwracalnym wyłączeniu możliwości dokonywania zapisów księgowych w zbiorach tworzących zamknięte księgi rachunkowe, (…).

Z powołanych przepisów wynika, że zamknięcie ksiąg wiąże się ze sporządzeniem i zatwierdzeniem sprawozdania finansowego.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o rachunkowości:

Sprawozdanie finansowe sporządza się na dzień zamknięcia ksiąg rachunkowych, o którym mowa w art. 12 ust. 2, oraz na inny dzień bilansowy, stosując odpowiednio, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b, zasady wyceny aktywów i pasywów oraz ustalania wyniku finansowego, określone w rozdziale 4.

Stosownie zaś do art. 52 ust. 1 ustawy o rachunkowości:

Kierownik jednostki zapewnia sporządzenie rocznego sprawozdania finansowego nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia bilansowego i przedstawia je właściwym organom, zgodnie z obowiązującymi jednostkę przepisami prawa, postanowieniami statutu lub umowy.

Stosownie do art. 53 ust. 1 ustawy o rachunkowości:

Roczne sprawozdanie finansowe jednostki, z zastrzeżeniem ust. 2b, podlega zatwierdzeniu przez organ zatwierdzający, nie później niż 6 miesięcy od dnia bilansowego.

Dodatkowo, w myśl z art. 54 ust. 1 ustawy o rachunkowości:

Jeżeli po sporządzeniu rocznego sprawozdania finansowego, a przed jego zatwierdzeniem, jednostka otrzymała informacje o zdarzeniach, które mają istotny wpływ na to sprawozdanie finansowe, lub powodujących, że założenie kontynuowania działalności przez jednostkę nie jest uzasadnione, powinna ona odpowiednio zmienić to sprawozdanie, dokonując jednocześnie odpowiednich zapisów w księgach rachunkowych roku obrotowego, którego sprawozdanie finansowe dotyczy, oraz powiadomić biegłego rewidenta, który sprawozdanie to bada lub zbadał. Jeżeli zdarzenia, które nastąpiły po dniu bilansowym, nie powodują zmiany stanu istniejącego na dzień bilansowy, to odpowiednie wyjaśnienia zamieszcza się w informacji dodatkowej.

Dodatkowo art. 54 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że:

Jeżeli jednostka otrzymała informacje o zdarzeniach, o których mowa w ust. 1, po zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego, to ich skutki ujmuje w księgach rachunkowych roku obrotowego, w którym informacje te otrzymała.

Przepisy ustawy o rachunkowości wyznaczają więc graniczną datę, do upływu której możliwe są korekty w sporządzonym sprawozdaniu finansowym oraz zapisy w księgach rachunkowych danego roku obrotowego. Jest nią moment zatwierdzenia sprawozdania finansowego.

Podpisanie sprawozdania finansowego przez upoważnione osoby oznacza, że sprawozdanie to jest kompletne i przedstawia prawdziwy i rzetelny obraz sytuacji majątkowej i finansowej jednostki. Ponadto złożenie podpisu pod sprawozdaniem jest równoznaczne z przyjęciem odpowiedzialności przez te osoby za prawidłowość i rzetelność sporządzonego sprawozdania finansowego. Osoby, które podpisały sprawozdanie finansowe ponoszą odpowiedzialność karną określoną w rozdziale 9 ustawy o rachunkowości, o czym stanowi art. 77 tej ustawy.

Niedokonywanie zapisów księgowych dotyczących zdarzeń, które wystąpiły po dniu bilansowym, a przed zatwierdzeniem sprawozdania finansowego, leży w sprzeczności z wymogiem zawartym w cytowanym powyżej art. 54 ust. 1 ustawy o rachunkowości.

Mając na uwadze brzmienie tego przepisu, znane co do rodzaju i kwoty wydatki wynikające z faktur otrzymanych przed zatwierdzeniem sprawozdania finansowego, a dotyczące danego roku obrotowego, winny być ujęte w księgach tego roku i odpowiednio uwzględnione w zatwierdzonym bilansie. Natomiast faktury otrzymane po tej dacie winny być zaksięgowane w księgach rachunkowych roku następnego. Dopiero w tym momencie można mówić, że zarachowanie stało się niemożliwe.

Biorąc zatem pod uwagę treść przepisu art. 15 ust. 4 ustawy o CIT wszelkie koszty poniesione do czasu zatwierdzenia sprawozdania finansowego za dany rok obrotowy, dotyczące przychodów tego roku, winny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów tego roku.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że prowadzą Państwo działalność gospodarczą w zakresie robót budowlanych. Rok podatkowy/obrotowy Spółki jest równy kalendarzowemu. Prowadzą Państwo pełną księgowość, a rok obrotowy i podatkowy Spółki kończy się 31 grudnia roku kalendarzowego.

Zgodnie z opisanym przez Państwa stanem faktycznym zawarli Państwo w 2021 r. i 2022 r. umowy z (…) (dalej: ,,Zamawiający”) na realizację dwóch inwestycji polegających na:

1)budowie i wykończeniu budynku w (…),

2)remoncie zabytkowego budynku w (…).

W obu przypadkach rozliczenie pomiędzy stronami za wykonane roboty następowało sukcesywnie, po zakończeniu każdego z etapu prac, zgodnie z harmonogramem rzeczowo-finansowym robót, na podstawie zatwierdzonego przez strony protokołu częściowego odbioru robót. Ww. harmonogram rzeczowo-finansowy określał jakie koszty, w jakiej planowanej wysokości i w jakim okresie będą Państwo ponosili w związku z realizacją inwestycji.

W związku z realizacją inwestycji oprócz wydatków pośrednich, tj. koszty ogólne zarządu czy koszty administracyjne, ponosili Państwo również wydatki bezpośrednio związane z przychodami, w tym wydatki uwzględnione w harmonogramie rzeczowo-finansowym, tj. zakup materiałów budowlanych (betonu, farb, płytek podłogowych, drzwi, okien itd.), czy wynagrodzenie za usługi podwykonawców.

Przychód z tytułu realizacji poszczególnych etapów inwestycji uzyskali Państwo w 2022 r. Natomiast część kosztów bezpośrednio związanych z ich realizacją była ponoszona jeszcze po zakończeniu 2022 r., w okresie od 1 stycznia 2023 r. do 31 marca 2023 r. włącznie. Wskazali Państwo, że zachodzą sytuacje, gdzie otrzymane faktury były wystawione w dniu 31 marca 2023 r. oraz po tej dacie.

Wskazali Państwo, że prowadzą szczegółową ewidencję z której wynika, jakie wydatki zostały poniesione po zakończeniu 2022 r. i które dotyczyły przychodu uzyskanego w roku 2022.

W związku z realizacją opisanych Inwestycji ponieśli Państwo następujące wydatki bezpośrednio związane z ich realizacją:

• wydatki na zakup materiałów budowlanych (betonu, rur, wkrętów, farb, zapraw, płytek podłogowych, drzwi, okien) oraz
• wydatki na wynagrodzenie za usługi podwykonawców.

Zaznaczyli przy tym Państwo, że były to koszty bezpośrednio związane z przychodami roku 2022 r.

Natomiast faktury wystawione przez Kontrahentów Wnioskodawcy 31 marca 2023 r. dokumentują zakup zaprawy cienkowarstwowej, maszynki do narzucania tynków, taśm malarskich, wałków, umywalki, rur, śrub do umywalki, kolanek, izolacji do rur, zaprawy do spoinowania i murowania klinkieru oraz kamienia, taśm przypodłogowych, palety przemysłowej i dotyczą kosztów bezpośrednio związanych z przychodami roku 2022 r.

W Państwa przypadku wstępne sprawozdanie finansowe za 2022 r. zostało przygotowane 31 marca 2023 r., a ostatecznie zatwierdzone 29 czerwca 2023 r. Wyjaśnili Państwo, że z uwagi na zaistnienie w opisanym przez Państwa stanie faktycznym „zdarzenia mającego istotny wpływ na sprawozdanie finansowe”, o którym mowa w art. 54 ust. 1 ustawy o rachunkowości − tj. otrzymanie przed ostatecznym zatwierdzeniem sprawozdania finansowego faktur dokumentujących wydatki związane bezpośrednio z przychodami uzyskanymi w roku 2022 r. i zawarte w tych fakturach kwoty istotne z punktu widzenia sprawozdawczości jednostki − zaistniała konieczność zmiany tego sprawozdania.

Wyjaśnili także Państwo, że zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, wykazali Państwo przychód w momencie wykonania usługi, ale część wydatków bezpośrednio związana z tym przychodem była przez Państwa ponoszona po zakończeniu roku 2022.

Państwa wątpliwości dotyczą określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na rzecz Zamawiającego bezpośrednio związanych z przychodami roku 2022:

1)poniesionych po zakończeniu 2022 r., ale do dnia 30 marca 2023 r. (przed sporządzeniem wstępnego sprawozdania finansowego),

2)poniesionych pomiędzy 31 marca 2023 r. a 29 czerwca 2023 r. (tj. w okresie pomiędzy sporządzeniem wstępnego sprawozdania finansowego, a jego ostatecznym   zatwierdzeniem),

3)udokumentowanych fakturami wystawionymi 31 marca 2023 r. (w dniu sporządzenia wstępnego sprawozdania finansowego).

Rozważając kwestię kwalifikacji wydatków, wynikających z realizacji opisanych we wniosku Inwestycji 1 i 2, W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że wydatki na zakup materiałów budowlanych (betonu, rur, wkrętów, farb, zapraw, płytek podłogowych, drzwi, okien) oraz wydatki na wynagrodzenie za usługi podwykonawców – poniesione po zakończeniu 2022 r., ale do dnia ostatecznego zatwierdzenia sprawozdania finansowego, że są to koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Biorąc pod uwagę charakter Państwa działalności o profilu budowlanym stwierdzić należy, że wydatki na zakup materiałów budowlanych (betonu, rur, wkrętów, farb, zapraw, płytek podłogowych, drzwi, okien) oraz wydatki na wynagrodzenie za usługi podwykonawców, nie byłyby poniesione, gdyby nie prowadzone przez Państwa Inwestycje 1 i 2, zmierzające do uzyskania przez Państwa przychodów z tytułu ich wykonania. Tym samym należy stwierdzić, że zrealizowanie Państwa celu gospodarczego, to jest uzyskanie przychodu w postaci ceny za wykonanie całości Inwestycji 1 i 2, uzależnione było od poniesienia wskazanych przez Państwa wydatków.

Jednocześnie należy zauważyć, że koszty te nie powstałyby samoistnie, w oderwaniu od robót budowlanych i remontowych. Umożliwia to bezpośrednie powiązanie wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych (betonu, rur, wkrętów, farb, zapraw, płytek podłogowych, drzwi, okien) oraz wydatki na wynagrodzenie za usługi podwykonawców z przychodem osiągniętym przez Państwa z tytułu realizacji Inwestycji 1 i 2. Tym samym − jak zresztą sami Państwo wskazujecie w opisie sprawy, poniesione przez Państwa wydatki z tytułu realizacji Inwestycji 1 i 2, o których mowa we wniosku, stanowią dla Państwa koszty bezpośrednio związane z przychodem roku 2022 r.

Z przywołanego powyżej art. 15 ust. 4b ustawy o CIT wynika, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia sporządzenia sprawozdania finansowego, albo złożenia zeznania – są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Z uwagi na zapisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 marca 2023 r. w sprawie przedłużenia terminów wykonania niektórych obowiązków w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (Dz. U. poz. 530) termin składania rozliczenia rocznego podatku dochodowego od osób prawnych (CIT-8) został wydłużony do 30 czerwca 2023 r.

Tym samym:

1)wydatki bezpośrednio związane z przychodami roku 2022 poniesione przez Państwa po zakończeniu roku 2022 r., ale do dnia 30 marca 2023 r. włącznie, powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w 2022 r.

2)wydatki poniesione pomiędzy 31 marca 2023 r. a 29 czerwca 2023 r. bezpośrednio związane z przychodami roku 2022, mogą być przez Państwa zaliczone w koszty uzyskania przychodów w 2022 r.

3)mogą Państwo uznać w 2022 r. jako koszt uzyskania przychodu wydatki bezpośrednio związane z przychodami udokumentowane fakturami wystawionymi w dniu 31 marca 2023 r.,

ponieważ zgodnie z art. 15 ust. 4b ustawy o CIT wydatki te zostały przez Państwa poniesione do dnia sporządzenia sprawozdania finansowego, a termin określony do złożenia zeznania został wydłużony.

W świetle powyższego, Państwa stanowisko w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na rzecz Zamawiającego bezpośrednio związanych z przychodami roku 2022:

1)poniesionych po zakończeniu 2022 r., ale do dnia 30 marca 2023 r. włącznie (pytanie Nr 1),

2)poniesionych pomiędzy 31 marca 2023 r. a 29 czerwca 2023 r., tj. w okresie pomiędzy sporządzeniem wstępnego sprawozdania finansowego, a jego ostatecznym zatwierdzeniem (pytanie Nr 2),

3)udokumentowanych fakturami wystawionymi 31 marca 2023 r. (pytanie Nr 3)

- należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa wyroków sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnych stwierdzam, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego tą interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).