Temat interpretacji

czy różnica pomiędzy świadczeniami podwyższonymi a świadczeniami wypłaconymi pracownikom stanowi koszt uzyskania przychodu oraz w którym momencie

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 2 października 2019 r. (data wpływu 3 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy różnica pomiędzy świadczeniami podwyższonymi a świadczeniami wypłaconymi pracownikom stanowi koszt uzyskania przychodu oraz w którym momencie jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy różnica pomiędzy świadczeniami podwyższonymi a świadczeniami wypłaconymi pracownikom stanowi koszt uzyskania przychodu oraz w którym momencie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną z siedzibą w Polsce - polskim rezydentem podatkowym, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: Spółka). Rok podatkowy Spółki jest zgodny z rokiem kalendarzowym.

Od 2014 r. Spółka podjęła działania mające na celu likwidację lub ograniczenie części świadczeń (określonych dodatków płacowych) dla pracowników. W wyniku prowadzonych negocjacji ze związkami zawodowymi, doszło do podpisania we wrześniu oraz grudniu 2014 r. porozumień (dalej: Porozumienia) odnośnie zmian obowiązujących w Spółce wewnętrznych aktów prawa pracy (układów zakładowych pracy - ZUZP, porozumieniach, umowach, regulaminach), które to zmiany wiązały się z likwidacją lub ograniczeniem dodatków płacowych. W zawartych Porozumieniach Spółka zobowiązała się do wypłaty świadczeń, będących odszkodowaniem za likwidację dodatków płacowych (dalej: Świadczenia) ustalonych dla pracowników. Przykładowo zostały zlikwidowane lub ograniczone odprawy emerytalne, zniżka energetyczna oraz podwyższone odpisy na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Spółka i związki zawodowe ustaliły w Porozumieniach granice, w jakich Świadczenia będą wypłacane, natomiast dla każdego z pracowników uprawnionych do Świadczeń ich wysokość była kalkulowana indywidulanie. Ustalając granice Świadczeń Spółka i związki zawodowe opierały się na stanowisku, iż z tytułu wypłaty Świadczeń nie należą się składki z tytułu ubezpieczeń społecznych, a wynegocjowana kwota Świadczeń jest kwotą, jaką pracownicy powinni otrzymać do ręki (kwotą netto).

W związku z powyższym Spółka w 2014 i 2015 podpisywała z pracownikami aneksy do umów o pracę określające zasady wypłaty Świadczeń (dalej: ,.Aneksy do umowy o pracę). W Aneksach do umów o prace zostało jednoznacznie wskazane, że Świadczenia zostaną wypłacone w kwocie netto (każdy z Aneksów do umowy o pracę wskazywał kwotę Świadczenia ze wskazaniem, że jest to kwota netto).

Spółka wypłacała w 2014, 2015 i 2016 r. Świadczenia na rzecz pracowników. Jednocześnie wypłacając Świadczenia Spółka opierała się na stanowisku, iż ich z tytułu nie są należne składki na ubezpieczenia społeczne z uwagi, że Świadczenia korzystają ze zwolnienia z oskładkowania.

W 2017 r. Spółka skorygowała swoje stanowisko. Uznała, że wypłacone Świadczenia stanowią podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Jednocześnie w październiku 2017 r. doszło do zawarcia pomiędzy Spółką a związkami zawodowymi aneksu do Porozumienia w formie Notatki służbowej (dalej: Oświadczenie interpretacyjne), na mocy którego strony potwierdziły pierwotną intencję istniejącą na moment podpisywania Porozumienia, tj. iż intencją stron było, aby w każdym przypadku wartość odszkodowań wypłaconych na rachunek pracowników stanowiła wartość netto. Tym samym zostało potwierdzone zobowiązanie Spółki do zwiększenia kwoty Świadczeń w ten sposób, aby pokrywały one dotychczas wypłacone kwoty oraz należne z ich tytułu składki na ubezpieczenia społeczne (dalej: Świadczenie Podwyższone).

Podstawę obliczenia wskazanej kwoty składek na ubezpieczenia społeczne stanowiła kwota pierwotnie wypłacona Świadczeń powiększona o kwotę należnych składek na ubezpieczenia społeczne - tak, aby wartość Świadczenia Podwyższonego pozwalała na pokrycie zarówno wartości pierwotnie wypłaconego Świadczenia jak i składek, dla których podstawą obliczenia było Świadczenie Podwyższone. W konsekwencji kwota należnych składek na ubezpieczenia społeczne stanowiła element kalkulacji wysokości Świadczenia Podwyższonego. Należy przy tym podkreślić, że do zastosowania takiego mechanizmu (ubruttowienia) Spółka zobowiązała się w podpisanym ze związkami zawodowymi Porozumieniu (Notatce Służbowej podpisanej przez przedstawicieli Zarządu spółki oraz strony społecznej) oraz w Aneksach do umów o prace.

Jednocześnie Spółka podkreśla, że odsetki zapłacone od składek na ubezpieczenia społeczne (wynikające z pierwotnego niewywiązania się przez Spółkę z obowiązków płatnika) nie zostały uwzględnione w podstawie kalkulacji Świadczenia Podwyższonego. Spółka zapłaciła odsetki z własnych środków i nie planuje ich ujęcia jako koszty podatkowe.

Spółka zapłaciła odpowiednio zwiększone składki na ubezpieczenia społeczne należne po jej stronie, jako pracodawcy - liczone od Świadczenia Podwyższonego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy wartość różnicy pomiędzy Świadczeniami Podwyższonymi a Świadczeniami wypłaconymi pracownikom może zostać ujęta przez Spółkę w koszty uzyskania przychodu na gruncie ustawy o CIT?

Zdaniem wnioskodawcy, wartość różnicy pomiędzy Świadczeniami Podwyższonymi a Świadczeniami wypłacona pracownikom może zostać ujęta przez Spółkę w koszty uzyskania przychodu na gruncie ustawy o CIT na moment ich zapłaty, tj. w 2017 r.

Ad. 1

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 ze zm. dalej: ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

W świetle powyższego aby dany wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

1. poniesiony wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
2. został poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
3. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,
4. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
5. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona.
6. został właściwie udokumentowany.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Możliwość zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest również od tego aby dany wydatek nie był wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Bezsprzeczne jest, że kosztami podatkowymi pozostającymi w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą mogą być dla pracodawcy koszty pracownicze. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2016 r., poz. 2031, z późn. zm., dalej: ustawa o PIT), za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, różnego rodzaju premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, a także odprawy i rekompensaty za wcześniejsze rozwiązanie stosunku pracy jako inne należności wynikające ze stosunku pracy. Świadczenia wypłacane pracownikom, będące rekompensatą za likwidację dodatków płacowych spełniają definicję szeroko pojętych kosztów pracowniczych.

W ocenie Spółki istnieje z pewnością związek, pomiędzy poniesionym wydatkami na likwidację dodatków płacowych, a osiąganym lub planowanym do osiągnięcia przychodem. Racjonalizacja struktury wynagradzania pracowników miała na celu ograniczenie kosztów zatrudnienia ponoszonych przez Spółkę, przyczyniając się jednocześnie do dostosowania się do zmieniających się warunków rynkowych i uzyskiwania przychodów w przyszłości.

Od początku intencją Spółki, związków zawodowych i pracowników była wypłata wskazanych kwot odszkodowania za likwidację dodatków płacowych w kwocie netto. Spółka na podstawie Porozumienia i Aneksów do umów o pracę była zobowiązana do wypłaty wynagrodzenia w kwocie netto. Z uwagi na błędną interpretację przepisów i w konsekwencji brak oskładkowania wypłaconego Świadczenia, Spółka nieświadomie zaniżyła wypłacone kwoty. W konsekwencji była zobowiązana do pokrycia różnicy między świadczeniem wypłaconym a należnym. Wydatek ten jest wydatkiem poniesionym i definitywnym.

Dodatkowo podkreślenia wymaga, że w przedstawionym stanie faktycznym nie znajdą zastosowania wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu wskazane w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. W szczególności, stosownie do pkt 57 powołanego artykułu, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy o PIT (...). Wskazane wyłączenie w przedmiotowym stanie faktycznym nie ma zastosowania, ponieważ zarówno Świadczenia, jak i Świadczenia Podwyższone (wartość różnicy pomiędzy tymi świadczeniami) zostały wypłacone (w latach 2014-2017).

W konsekwencji, Świadczenie Podwyższone spełnia wszystkie warunki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, Spółka jest uprawniona do jego zaliczenie do kosztów podatkowych.

Ad. 2

Zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy o CIT, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy o PIT, oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT.

Zgodnie z przywołanym powyżej art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy o PIT (...).

Powyższe regulacje można zatem sprowadzić do zasady, zgodnie z którą koszty pracownicze, a więc przede wszystkim z tytułu wynagrodzenia czy też składek ubezpieczeniowych, stanowią koszt uzyskania przychodów w miesiącu, w którym są należne, pod warunkiem wszakże, iż zostaną one wypłacone w terminie. W razie natomiast uchybienia terminowi podatnik może zaliczyć te należności do kosztów podatkowych dopiero w momencie faktycznej zapłaty tych należności.

Należy zauważyć, że w ww. art. 15 ust. 4g ustawy o CIT mowa jest o należnościach, których źródłem jest łączący strony stosunek pracy. Z tego powodu przepis ten obejmuje nie tylko wynagrodzenia ale wszelkie inne świadczenia na rzecz pracownika wymienione przykładowo w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

W konsekwencji, Spółka powinna być uprawniona do ujęcia jako kosztu podatkowego wartości różnicy pomiędzy Świadczeniami Podwyższonymi a Świadczeniami wypłaconymi pracownikom na moment ich zapłaty, tj. w 2017 r.

Powyższe stanowisko potwierdzają organy podatkowe, m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 2 listopada 2018 r., sygn. akt. 0111-KD1B2-3.4010.273.2018.1.APA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 ze zm. dalej: ustawa o CIT w brzmieniu z 2017 r.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł obiektywnie oceniając oczekiwać takiego efektu.

Źródłem przychodu w rozumieniu ww. ustawy są wszelkie stany, zdarzenia lub czynności (a także zespoły zdarzeń lub czynności), które powodują uzyskiwanie przychodu są przyczyną jego powstawania. Źródło przychodów można określić szeroko, w sposób ogólny (np. rodzaj działalności prowadzonej przez podatnika), jak i w sposób bardziej precyzyjny (np. stosunek prawny, którego stroną jest podatnik; składnik majątku podatnika). W szczególności, źródłami przychodów są stany, zdarzenia lub czynności będące powodem (podstawą, przyczyną) uzyskania przez podatnika przysporzeń i wartości wymienionych w art. 12 ust. 1 tej ustawy. Zachowaniem albo zabezpieczeniem tych źródeł są natomiast działania podejmowane przez podatnika odpowiednio w celu ich utrzymania (zapobieżenia ich utracie) albo zapobieżenia ich niszczeniu.

Należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 omawianej ustawy. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

W myśl art. 15 ust. 4g ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym w 2017 r.) należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym w 2017 r.), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz.U. poz. 1052 oraz z 2017 r. poz. 60), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że we wrześniu oraz grudniu 2014 r. Spółka podpisała wraz ze związkami zawodowymi porozumienia odnośnie zmian, które wiązały się z likwidacją lub ograniczeniem dodatków płacowych. W zawartym Porozumieniu Spółka zobowiązała się do wypłaty świadczeń, będących odszkodowaniem za likwidację dodatków płacowych ustalonych dla pracowników. Ustalając granice Świadczeń Spółka i związki zawodowe opierały się na stanowisku, iż z tytułu wypłaty Świadczeń nie należą się składki z tytułu ubezpieczeń społecznych, a wynegocjowana kwota Świadczeń jest kwotą, jaką pracownicy powinni otrzymać do ręki. W związku z powyższym Spółka w 2014 r. i 2015 r. podpisywała z pracownikami aneksy do umów o pracę, w których jednoznacznie wskazano, że Świadczenia zostaną wypłacone w kwocie netto. Spółka wypłacała w 2014, 2015 i 2016 r. ww. świadczenia. W 2017 r. Spółka skorygowała swoje stanowisko, uznając, że wypłacone Świadczenia stanowią podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. W październiku 2017 r. doszło do zawarcia aneksu do Porozumienia, na mocy którego Spółka zobowiązała się do zwiększenia kwoty świadczeń w ten sposób, aby pokrywały one dotychczas wypłacone kwoty oraz należne z ich tytułu składki na ubezpieczenia społeczne. Jednocześnie Spółka podkreśliła, że odsetki zapłacone od składek na ubezpieczenia społeczne nie zostały uwzględnione w podstawie kalkulacji Świadczenia Podwyższonego. Spółka zapłaciła odsetki z własnych środków i nie planuje ich ujęcia jako koszty podatkowe. Spółka zapłaciła odpowiednio zwiększone składki na ubezpieczenia społeczne należne po jej stronie, jako pracodawcy liczone od Świadczenia Podwyższonego.

Mając powyższe na względzie wskazać należy, że uzasadnienie celu poniesienia wydatku w postaci zwiększenia kwoty należnego świadczenia dla pracowników, pozwalające na zaliczenie go do kosztów uzyskania przychodu jest możliwe w sytuacji, gdy obowiązek pokrycia przez pracodawcę przedmiotowego wydatku wynika z postanowień umowy łączącej strony (w tym przypadku porozumienia). Skoro Wnioskodawca decyduje się ponieść ciężar wydatku w postaci różnicy pomiędzy świadczeniami podwyższonymi a świadczeniami pierwotnie wypłaconymi odpowiadającej wysokości składek na ubezpieczenie społeczne poprzez ubruttowienie należnego świadczenia, wówczas owo ubruttowienie wypłaconej kwoty należnej, stanowi dodatkowy element kosztowy, jako część należnego wynagrodzenia. Zatem wartość różnicy pomiędzy świadczeniami podwyższonym a świadczeniami pierwotnie wypłaconymi może zostać ujęta jako koszt uzyskania przychodu.

Odnosząc się natomiast do momentu zaliczenia różnicy pomiędzy świadczeniami podwyższonymi a świadczeniami pierwotnie wypłaconymi w koszty uzyskania przychodu, należy stwierdzić, że w sytuacji niezachowania terminu, wynikającego z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony (tu porozumienia), zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT i Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczenia przedmiotowej różnicy w koszty uzyskania przychodów w momencie zapłaty.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej