Temat interpretacji

czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. dla potrzeb kalkulacji podstawy opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b Ustawy o CIT, Wnioskodawca powinien uwzględniać wartość początkową Lokali w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w zysku Spółek Komandytowych

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 lipca 2019 r. (data wpływu 26 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. dla potrzeb kalkulacji podstawy opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b Ustawy o CIT, Wnioskodawca powinien uwzględniać wartość początkową Lokali w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w zysku Spółek Komandytowych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. dla potrzeb kalkulacji podstawy opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b Ustawy o CIT, Wnioskodawca powinien uwzględniać wartość początkową Lokali w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w zysku Spółek Komandytowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością i komandytariuszem w spółkach komandytowych z siedzibami na terytorium Polski (zwanych dalej łącznie: Spółkami Komandytowymi), które prowadzą działalność gospodarczą związaną m.in. z wynajmem i zarządzaniem nieruchomościami własnymi. Wnioskodawca podlega na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu podatkiem CIT od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Spółki Komandytowe są właścicielami lokali użytkowych (niemieszkalnych) stanowiących odrębną własność, które zlokalizowane są na parterach budynków mieszkalnych wielorodzinnych położonych na terytorium Polski. Spółki są również współwłaścicielami w częściach ułamkowych garaży podziemnych z wyłącznym prawem do korzystania ze ściśle określonych miejsc postojowych i komórek lokatorskich w nich położonych. Garaże także są lokalami niemieszkalnymi stanowiącymi odrębną własność (zwane dalej łącznie: Lokalami). Lokale, w tym miejsca postojowe i komórki lokatorskie znajdujące się w garażach, są przedmiotem wynajmu na podstawie umów najmu.

Każdy z Lokali stanowi samodzielny lokal w rozumieniu ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. 1994 Nr 85, poz. 388, t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 716 ze zm., dalej: Ustawa lokalowa) stanowiący jednocześnie odrębną własność. Dla Lokali prowadzone są odrębne księgi wieczyste, w szczególności zaś Lokale stanowią odrębny przedmiot własności od budynków, w których się mieszczą. Z własnością Lokali związane są także: własność pomieszczeń przynależnych (jeśli dany lokal posiada pomieszczenia przynależne), udziały we wspólnych częściach budynku i urządzeniach, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali znajdujących się w budynku oraz w prawie własności gruntu albo użytkowania wieczystego, na którym posadowiono budynek.

Lokale stanowią środki trwałe Spółek Komandytowych. W ewidencji środków trwałych Spółek Komandytowych Lokale zostały sklasyfikowane pod symbolem 121 Klasyfikacji Środków Trwałych - Lokale niemieszkalne, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Suma wartości początkowych Lokali wynikających z ewidencji środków trwałych Spółek Komandytowych w części przypadającej na Wnioskodawcę zgodnie z przepisami art. 5 Ustawy o CIT przekracza 10 mln zł. W budynkach, w których mieszczą się przedmiotowe Lokale znajdują się także inne samodzielne lokale, które nie są własnością Wnioskodawcy, Spółek Komandytowych ani innej spółki niebędącej osobą prawną, w której Wnioskodawca byłby wspólnikiem i partycypował w zysku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dla potrzeb kalkulacji podstawy opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b Ustawy o CIT, Wnioskodawca powinien uwzględniać wartość początkową Lokali w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w zysku Spółek Komandytowych?

Pytanie Wnioskodawcy odnosi się do przepisów art. 24b ustawy o CIT w jej brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, dla potrzeb kalkulacji podstawy opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej: Ustawa o CIT) Wnioskodawca nie powinien uwzględniać wartości początkowej Lokali w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w zysku Spółek Komandytowych.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r., podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1. stanowi własność albo współwłasność podatnika,
2. został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
3. jest położony na terytorium Polski

-zwany dalej podatkiem od przychodów z budynków, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

W myśl art. 24b ust. 3 Ustawy o CIT, przychód z budynku stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Z kolei w myśl art. 24b ust. 5 Ustawy o CIT w przypadku gdy budynek stanowi:

1. współwłasność podatnika - przy obliczaniu wartości początkowej przyjmuje się wartość wynikającą z ewidencji tego podatnika;
2. własność albo współwłasność spółki niebędącej osobą prawną - przy obliczaniu wartości początkowej przypadającej na wspólnika stosuje się odpowiednio przepisy art. 5 ust. 1 Ustawy o CIT, tj. wspólnikowi przypisuje się wartość początkową budynku proporcjonalnie do jego udziału w zysku takiej spółki.

Zgodnie z art. 24b ust. 6 Ustawy o CIT, w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

Podstawę opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków, zgodnie art. 24b ust. 9 Ustawy o CIT, stanowi suma przychodów, o których mowa w art. 24b ust. 1 Ustawy o CIT (tj. suma wartości początkowych), z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków są środki trwałe spełniające łącznie następujące warunki:

1. są budynkami położonymi na terytorium Polski,
2. stanowią własność albo współwłasność podatnika względnie spółki nieposiadającej osobowości prawnej, w której podatnik jest wspólnikiem,
3. zostały oddane w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Ustawodawca jednoznacznie wskazał zatem grupę środków trwałych (tj. budynki) i warunków, jakie te środki trwałe muszą spełnić, aby być objęte zakresem art. 24b Ustawy o CIT. Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie inne środki trwałe niebędące budynkami albo będące budynkami, lecz niespełniającymi pozostałych warunków (np. położonymi poza granicami Polski lub niebędącymi oddanymi do używania), nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków.

W tym kontekście należy wskazać, że termin budynek ani lokal nie posiadają definicji legalnych na gruncie Ustawy o CIT z tego względu, zgodnie z utrwalonymi zasadami stosowania wykładni językowej przy interpretacji przepisów prawa podatkowego, zdaniem Wnioskodawcy, należy przypisać im ich powszechnie przyjmowane znaczenia. Zarówno określenia budynek, jak i lokal stanowią określenia stosowane w mowie potocznej, przy czym ich zakresy znaczeniowe są rozbieżne. Budynek jest to budowla ograniczona ścianami i dachem (za Słownikiem Języka Polskiego PWN www.sjp.pwn.pl). Natomiast lokal to mieszkanie lub inne pomieszczenie użytkowe (za Słownikiem Języka Polskiego PWN www.sjp.pwn.pl). Tym samym, biorąc pod uwagę powszechnie uznawane znaczenie słowa budynek w języku polskim, nie sposób uznać, że obejmuje ono swoim zakresem lokal i vice versa. Nie istnieje bowiem obiekt, który można by nazwać zarówno budynkiem jak i lokalem.

Także na gruncie innych przepisów Ustawy CIT widać wyraźnie, że ustawodawca dokonuje rozróżnienia pomiędzy środkami trwałymi będącymi budynkami oraz środkami trwałymi będącymi lokalami stanowiącymi odrębny przedmiot własności, i tak w art. 16a ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT ustawodawca wyraźnie wskazuje, że przedmiotem amortyzacji są budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością. Ustawodawca dzieli zatem obiekty budowlane na 3 odrębne kategorie, które nie mogą być ze sobą utożsamiane - budynki, budowle i lokale będące odrębną własnością. Podobne rozróżnienie znajduje swoje odzwierciedlenie także w innych przepisach Ustawy o CIT np. w art. 16c pkt 2, art. 18d ust. 3 oraz w załączniku nr 1 do ustawy będącym wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych.

W tym świetle, w ocenie Wnioskodawcy, należy przyjąć założenie racjonalności ustawodawcy, zgodnie z którym tym samym pojęciom używanym w jednej ustawie powinno się przypisywać jednakowe znaczenie. W konsekwencji, skoro w art. 16a ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT lokale będące odrębną własnością zostały uznane za środki trwałe niebędące budynkami ani budowlami, to zdaniem Wnioskodawcy zasadne jest również uznanie, że lokale stanowiące odrębną własność nie są środkami trwałym stanowiącymi budynki, o których mowa w art. 24b i następnych Ustawy o CIT.

Należy ponadto podkreślić, że dla potrzeb kwalifikacji środków trwałych na potrzeby podatkowe stosuje się Klasyfikację Środków Trwałych stanowiącą usystematyzowany wykaz środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych, w klasyfikacji tej wyznaczone zostały podstawowe zasady przyporządkowywania oraz grupowania środków trwałych. W tym kontekście należy zaznaczyć, że zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych grupę 1 stanowią: budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Dodatkowo, w ramach ww. grupy budynki niemieszkalne stanowią podgrupę 10, budynki mieszkalne podgrupę 11, natomiast lokale, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego stanowią podgrupę 12. Z powyższego wynika, że również na gruncie KŚT środki trwałe w postaci lokali są klasyfikowane odrębnie od środków trwałych będących budynkami.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, że skoro ustawodawca w innych częściach Ustawy o CIT chcąc objąć zakresem zastosowania przepisu lokale zawsze wyraża swój zamiar poprzez odniesienie się w przepisie do lokalu będącego odrębną własnością, to jeżeli podatkiem od przychodów z budynków od 1 stycznia 2019 r. miałyby być objęte również takie lokale, wówczas ustawodawca dałby temu wyraz poprzez jednoznacznie skonstruowaną normę prawną, tj. wskazałby w art. 24b Ustawy o CIT, że dotyczy on zarówno budynków jak i lokali stanowiących odrębną własność. Ustawodawca tego jednak nie czyni.

Wnioskodawca zauważa, że pojęcia budynku i lokalu nie są uznawane za tożsame także na gruncie innych przepisów prawa podatkowego. Dla przykładu, w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 czerwca 2007 r., sygn. II FSK 839/06 zapadłego na gruncie przepisów ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 644 ze zm.) wskazano, że: W sytuacji gdy ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku związane z nabyciem budynku, nie można skutecznie twierdzić, iż w zakresie przedmiotowym tej ulgi mieści się również nabycie lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość. Jak trafnie zauważył Sąd I instancji regulacja ta jest jednoznaczna i nie może być mowy o innej intencji ustawodawcy, niż wynikająca z treści normy prawnej, bowiem pojęcia budynek i lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość oznaczają co innego. Sąd przytoczył w tym miejscu trafnie definicje tych pojęć z innych gałęzi prawa..

Na odrębność określeń budynek oraz lokal posiłkowo wskazują także przepisy ustaw niezwiązanych bezpośrednio z prawem podatkowym, ale regulujących materię związaną ze statusem prawnym budynków oraz lokali. I tak, zgodnie z definicją budynku zawartą w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1202 ze zm.) winno być: (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1186 ze zm.), przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Natomiast w myśl definicji lokalu znajdującej się w art. 2 ust. 2 Ustawy lokalowej, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Zdaniem Wnioskodawcy, za takim rozumieniem przepisów znowelizowanego art. 24b Ustawy o CIT przemawia również treść uzasadnienia do projektu ustawy z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. 2018 r., poz. 1291, druk sejmowy

2291-A), zgodnie z którym: W wyniku proponowanych zmian minimalnym podatkiem dochodowym (w projekcie proponuje się, aby podatek ten został określony jako podatek od przychodów z budynków), zostaną, co do zasady, objęte wszystkie budynki (mieszkalne i niemieszkalne) położone na terytorium Polski. Podkreślić należy, iż podatek od przychodów z budynków będzie płacony od tych środków trwałych w postaci budynków. Biorąc pod uwagę powyższe, sam ustawodawca wskazał, że jego zamiarem było objęcie zakresem znowelizowanego art. 24b Ustawy o CIT wyłącznie budynki. Zatem w przypadku analizowanych przepisów art. 24b Ustawy o CIT zaprezentowana przez Wnioskodawcę ich wykładnia językowa jest dodatkowo wsparta wykładnią celowościową.

Biorąc pod uwagę zarówno zaprezentowaną powyżej wykładnię językową przywołanych przepisów art. 24b Ustawy o CIT, a także systemową (wewnętrzną i zewnętrzną) oraz celowościową, w ocenie Wnioskodawcy, należy przyjąć, że podatkiem od przychodów z budynków nie są objęte środki trwałe będące lokalami stanowiącymi odrębną własność i klasyfikowanymi pod symbolem 121.

Zastosowanie przepisów art. 24b Ustawy o CIT do Lokali.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt sytuacji przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego, należy przyjąć, że dla potrzeb kalkulacji podstawy opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b Ustawy o CIT, Wnioskodawca nie powinien uwzględniać wartości początkowej Lokali w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w zysku Spółek Komandytowych.

Lokale nie są bowiem budynkami w rozumieniu przepisów art. 24b Ustawy o CIT, co jest jednym z warunków, jakie środek trwały musi spełniać, aby przychód z niego mógł być objęty podatkiem od przychodów z budynków.

Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, że dla potrzeb kalkulacji podstawy opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b Ustawy o CIT, Wnioskodawca nie powinien uwzględniać wartości początkowej Lokali odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w zysku Spółek Komandytowych.

Stanowisko Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w interpretacjach wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w zbliżonym stanie faktycznym/opisie zdarzenia przyszłego, tj.:

• interpretacjach z 16 listopada 2018 r., sygn.: 0114-KDIP2-1.4010.337.2018.l.JC oraz sygn. 0114-KDIP2-1.4010.338.2018.1.JC, w których wskazano, że:

() jeżeli podatkiem określonym w art. 24b updop, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., miałyby być objęte również lokale stanowiące odrębną własność, ustawodawca dalby temu wyraz poprzez jednoznacznie skonstruowaną normę prawną, odnoszącą się - podobnie jak w innych częściach ustawy - do lokali stanowiących taką odrębną własność, z normy takiej, powinien również w takim przypadku wynikać sposób obliczenia podatku od takiego lokalu, jako odrębnego środka trwałego.

Nieuwzględnienie lokali stanowiących odrębną własność, w treści przedmiotowego przepisu skutkuje zatem, brakiem możliwości objęcia ich opodatkowaniem wynikającym z treści art. 24b updop w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.;

• interpretacji z 10 kwietnia 2019 r., sygn.: 0114-KDIP2-1.4010.91.2019.l.AJ, w której wskazano, że:

(...) jeżeli podatkiem określonym w art. 24b updop, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., miałyby być objęte również lokale stanowiące odrębną własność, ustawodawca dałby temu wyraz poprzez jednoznacznie skonstruowaną normę prawną, odnoszącą się - podobnie jak w innych częściach ustawy - do lokali stanowiących taką odrębną własność. Z normy takiej, powinien również w takim przypadku wynikać sposób obliczenia podatku od takiego lokalu, jako odrębnego środka trwałego.

Nieuwzględnienie lokali stanowiących odrębną własność, w treści przedmiotowego przepisu skutkuje zatem, brakiem możliwości objęcia ich opodatkowaniem wynikającym z treści art. 24b updop w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r..

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanego przez Wnioskodawcę wyroku należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w () za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej