Czy dokonując kalkulacji maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego na podstawie art. 17 ust. l pkt 34a ustawy o PDOP, Spółka powinna ujmować wydatki ... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 02.08.2019, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.270.2019.1.APO, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Czy dokonując kalkulacji maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego na podstawie art. 17 ust. l pkt 34a ustawy o PDOP, Spółka powinna ujmować wydatki inwestycji objętej Decyzją o wsparciu na takich samych zasadach, jak w przypadku wydatków poniesionych w ramach inwestycji objętej Zezwoleniem, wskazanych w stanowisku do pytań 1-3 powyżej, tj. w odniesieniu do płatności ostatecznych i częściowych (za dany etap prac) w momencie poniesienia w znaczeniu kasowym, a w odniesieniu do zaliczek w momencie uiszczenia ceny należnej danemu wykonawcy/dostawcy z tytułu wykonania umowy?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 czerwca 2019 r. (data wpływu 12 czerwca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia, czy dokonując kalkulacji maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego na podstawie art. 17 ust. l pkt 34a ustawy o PDOP, Spółka powinna ujmować wydatki inwestycji objętej Decyzją o wsparciu na takich samych zasadach, jak w przypadku wydatków poniesionych w ramach inwestycji objętej Zezwoleniem, tj. w odniesieniu do płatności ostatecznych i częściowych (za dany etap prac) w momencie poniesienia w znaczeniu kasowym, a w odniesieniu do zaliczek w momencie uiszczenia ceny należnej danemu wykonawcy/dostawcy z tytułu wykonania umowy (pytanie oznaczone we wniosku nr 4) jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 czerwca 2019 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia, czy dokonując kalkulacji maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego na podstawie art. 17 ust. l pkt 34a ustawy o PDOP, Spółka powinna ujmować wydatki inwestycji objętej Decyzją o wsparciu na takich samych zasadach, jak w przypadku wydatków poniesionych w ramach inwestycji objętej Zezwoleniem, tj. w odniesieniu do płatności ostatecznych i częściowych (za dany etap prac) w momencie poniesienia w znaczeniu kasowym, a w odniesieniu do zaliczek w momencie uiszczenia ceny należnej danemu wykonawcy/dostawcy z tytułu wykonania umowy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej także: Spółka) jest dużym przedsiębiorcą specjalizującym się w produkcji precyzyjnych części kołowo symetrycznych wykorzystywanych w branży motoryzacyjnej i elektromaszynowej.

Spółka prowadzi działalność na obszarze () Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: SSE) na podstawie Zezwolenia z 12 października 2005 r. (dalej: Zezwolenie).

Zgodnie z treścią Zezwolenia, Spółka zobligowana była m.in. do poniesienia na terenie SSE nakładów inwestycyjnych w rozumieniu § 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 września 2004 r. w sprawie łódzkiej specjalnej strefy ekonomicznej (t.j. z 2004 r. Nr 215, poz. 2183, dalej: Rozporządzenie 2004) o wartości minimum 196.161.890,00 zł w terminie do 31 grudnia 2011 r. Spółka spełnia wskazane w treści Zezwolenia warunki i obecnie korzysta ze zwolnienia z PDOP na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, dalej: ustawa o PDOP).

W związku z realizowaniem w ramach Zezwolenia projektu inwestycyjnego, Spółka ponosiła szereg wydatków inwestycyjnych należących do określonych kategorii wymienionych w § 6 Rozporządzenia 2004, obowiązującego w momencie wydania Spółce Zezwolenia oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 października 2006 r. w sprawie łódzkiej specjalnej strefy ekonomicznej (Dz.U. z 2006 r. Nr 200, poz. 1473, dalej: Rozporządzenie 2006). Powyższe nakłady były związane w szczególności z nabyciem lub wytworzeniem środków trwałych, nabyciem wartości niematerialnych i prawnych, a także z rozbudową i modernizacją środków trwałych.

Spółka korzysta i będzie korzystać z pomocy publicznej z tytułu kosztów nowej inwestycji.

W zakresie metodologii rozliczeń (płatności) dotyczących wydatków inwestycyjnych, Spółka wyróżnia w szczególności sytuacje opisane poniżej:

1). Płatności częściowe

W ramach zawieranych transakcji, występowały sytuacje, w których na podstawie odpowiednich uzgodnień pomiędzy Spółką a poszczególnymi wykonawcami, przed finalnym zakończeniem prac, Spółka dokonywała na rzecz poszczególnych wykonawców płatności częściowych, w ramach których kontrahent otrzymywał zapłatę za dany etap/część prac, po wykonaniu takiego etapu (na podstawie faktury wystawionej przez kontrahenta za dany etap wykonanych prac). Płatności na rzecz danego wykonawcy były zatem dokonywane w podziale na płatności częściowe, raty (transze), które nie miały charakteru zaliczkowego, ale stanowiły zapłatę za wykonany etap prac.

2). Płatności zaliczkowe

W niektórych przypadkach, w trakcie realizacji poszczególnych zadań inwestycyjnych, Spółka uiszczała również płatności o charakterze zaliczkowym.

Ponadto, w grudniu 2018 r. na podstawie art. 13 ust. 1 i 2 oraz art. 15 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1162), Spółka otrzymała decyzję o wsparciu (dalej: Decyzja o wsparciu). Zgodnie z treścią Decyzji o wsparciu, Spółka jest zobligowana m.in. do poniesienia na terenie realizacji nowej inwestycji kosztów kwalifikowanych nowej inwestycji o określonej wartości w określonym terminie, do 31 grudnia 2022 r.

W związku z realizacją inwestycji objętej Decyzją o wsparciu, Spółka ponosi i będzie ponosić szereg wydatków inwestycyjnych należących do określonych kategorii wymienionych w § 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 sierpnia 2018 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej niektórym przedsiębiorcom na realizację nowych inwestycji (Dz.U. z 2018 r., poz. 1713, dalej: Rozporządzenie 2018). W zakresie metodologii rozliczeń (płatności) dotyczących wydatków inwestycyjnych, również mogą wystąpić sytuacje jak opisane powyżej (tj. płatności częściowe i zaliczki).

W odniesieniu do inwestycji objętej Decyzją o wsparciu, Spółka również będzie korzystać z pomocy publicznej z tytułu kosztów nowej inwestycji.

Obecnie, jak i na dzień uzyskania Zezwolenia oraz Decyzji o wsparciu, Spółka posiada status dużego przedsiębiorcy w rozumieniu odpowiednich przepisów z zakresu pomocy publicznej.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Zdaniem Wnioskodawcy:

W odniesieniu do pomocy publicznej uzyskanej na podstawie Decyzji o wsparciu, w tym w zakresie zasad kwalifikowalności wydatków inwestycyjnych, Spółka powinna stosować przepisy Rozporządzenia 2018.

Dokonując kalkulacji maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego na podstawie art. 17 ust. l pkt 34a ustawy o PDOP, Spółka powinna ujmować wydatki inwestycji objętej Decyzją o wsparciu na takich samych zasadach, jak w przypadku wydatków poniesionych w ramach inwestycji objętej Zezwoleniem, wskazanych w stanowisku do pytań nr 1-3, tj. w odniesieniu do płatności ostatecznych i częściowych (za dany etap prac) w momencie poniesienia w znaczeniu kasowym, a w odniesieniu do zaliczek w momencie uiszczenia ceny należnej danemu wykonawcy/dostawcy z tytułu wykonania umowy.

Regulacje zawarte w Rozporządzeniu 2018, dotyczące kwalifikowalności ponoszonych nakładów do wydatków kwalifikowanych inwestycji są analogiczne do regulacji zawartych w Rozporządzeniu 2006 r.

Zgodnie bowiem z § 8 ust. 1 Rozporządzenia 2018, do kosztów kwalifikujących się do objęcia wsparciem na nowe inwestycje zalicza się koszty będące:

kosztem związanym z nabyciem gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego,
ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika i zaliczenia ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych,
ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how i nieopatentowanej wiedzy technicznej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3,
kosztem związanym z najmem lub dzierżawą gruntów, budynków i budowli - pod warunkiem, że okres najmu lub dzierżawy trwa co najmniej 5 lat, a w przypadku mikroprzedsiębiorców, małych przedsiębiorców i średnich przedsiębiorców - co najmniej 3 lata, licząc od przewidywanego terminu zakończenia nowej inwestycji,
ceną nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowle objęte najmem lub dzierżawą, w przypadku gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy

-pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione w okresie ważności decyzji o wsparciu wydanej dla konkretnej lokalizacji.

W związku z powyższym, aby wydatek mógł być uznany za wydatek kwalifikujący się do objęcia pomocą publiczną, koszty inwestycji (podobnie jak w przypadku wydatków ponoszonych w związku z realizacją inwestycji objętej Zezwoleniem) muszą spełniać łącznie następujące kryteria:

ponoszone wydatki muszą należeć do jednej z kategorii wymienionych w § 8 ust. 1 Rozporządzenia 2018;
wydatki muszą być poniesione w trakcie obowiązywania decyzji o wsparciu;
wydatki muszą być poniesione w związku z realizacją inwestycji w konkretnej lokalizacji wskazanej w treści decyzji o wsparciu.

W przypadku nabycia lub wytworzenia środka trwałego konieczne jest spełnienie dodatkowego kryterium, jakim jest zaliczenie, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika i zaliczenie ich do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie natomiast z § 9 ust. 1 Rozporządzenia 2018, wsparcie z tytułu kosztów kwalifikowanych nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł te koszty po dniu wydania decyzji o wsparciu, aż do wygaśnięcia decyzji o wsparciu lub wyczerpania maksymalnej dopuszczalnej pomocy regionalnej, w zależności od tego, które zdarzenie wystąpi wcześniej.

Ponadto, określony w § 10 ust. 3 Rozporządzenia 2018, wzór pozwala na określenie zdyskontowanej wartości poniesionych wydatków i otrzymanej pomocy publicznej. Analogicznie jak we wzorze wskazanym w Rozporządzeniu 2006, jedną z najistotniejszych zmiennych, które należy wziąć pod uwagę, określając w szczególności zdyskontowaną wartość poniesionych wydatków, jest wartość tych wydatków z dnia ich poniesienia. Podobnie jak w Rozporządzeniu 2006, termin poniesionych kosztów inwestycji nie został zdefiniowany w treści Rozporządzenia 2018.

W związku z powyższym, biorąc pod uwagę wskazane w uzasadnieniu do pytania nr 1 definicję słownikową terminu poniesienia oraz stanowisko organów wydawane w odniesieniu do analogicznych przepisów, w opinii Spółki, dla uznania, że dany wydatek został poniesiony w świetle przepisów Rozporządzenia 2018, konieczne jest faktyczne wydatkowanie środków przez podmiot posiadający decyzję o wsparciu. Innymi słowy, momentem poniesienia wydatków inwestycyjnych będących podstawą zwolnienia z PDOP jest ich poniesienie zgodnie z zasadą kasową, tj. z chwilą zapłaty.

Powyższa zasada ma, zdaniem Spółki, zastosowanie również do ujmowania płatności częściowych (tj. poniesionych za dany etap prac). Stanowisko to potwierdza argumentacja wskazana w uzasadnieniu do pytania nr 2, które ma zastosowanie również w odniesieniu do rozliczenia płatności częściowych na podstawie Rozporządzenia 2018.

W odniesieniu do zaliczek, Spółka podkreśla, że jak wskazała w uzasadnieniu do pytania nr 3, wpłata zaliczki nie jest tożsama z definitywnym dokonaniem zakupu oraz nie jest uznawana za zapłatę ceny należnej z tytułu nabycia danego składnika majątku lub wykonania przyszłych prac. Zgodnie z powyższym, uznanie zaliczki za koszt kwalifikowany inwestycji zgodnie z § 8 Rozporządzania 2018, powinno zatem nastąpić dopiero w momencie zapłaty pozostałej części ceny dla danego wykonawcy/dostawcy. Wnioskodawca podkreśla, że argumentacja oraz stanowiska organów podatkowych w odniesieniu do płatności zaliczkowych wskazane w uzasadnieniu do stanowiska Spółki w zakresie pytania nr 3 uzasadniają stanowisko Spółki dotyczące płatności zaliczkowych ponoszonych w celu realizacji inwestycji objętej Decyzją o wsparciu.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, dokonując kalkulacji maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego na podstawie art. 17 ust. l pkt 34a ustawy o PDOP, Spółka powinna ujmować wydatki inwestycji objętej Decyzją o wsparciu na takich samych zasadach, jak w przypadku wydatków poniesionych w ramach inwestycji objętej Zezwoleniem, tj.:

w odniesieniu do płatności jednorazowych (ostatecznych) - w momencie poniesienia w znaczeniu kasowym (zasada ogólna);
w odniesieniu do płatności częściowych (tj. należnych za dany etap prac) - w momencie poniesienia ich w znaczeniu kasowym;
w odniesieniu do zaliczek - w momencie uiszczenia ceny należnej danemu wykonawcy/ dostawcy z tytułu wykonania umowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na podstawie ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (Dz.U. z 2018 r., poz. 1162, z późn. zm., dalej: ustawa o WNI), został wprowadzony mechanizm wsparcia dla przedsiębiorców w postaci zwolnienia z podatku dochodowego z tytułu nowej inwestycji.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, dalej: ustawa o CIT), wolne od podatku są dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej określonej w decyzji o wsparciu, o której mowa w ustawie z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (Dz.U. poz. 1162), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Na podstawie art. 17 ust. 4 ustawy o CIT, zwolnienie podatkowe, o którym mowa w pkt 34a do ust. 1, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Na podstawie art. 3 ustawy o WNI, wsparcie na realizację nowej inwestycji jest udzielane w formie zwolnienia od podatku dochodowego. Przedmiotem decyzji o wsparciu w myśl art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o WNI jest nowa inwestycja podatnika, realizowana w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, która nie została wyłączona stosownymi regulacjami, wydanymi na podstawie ust. 3 pkt 1 tego przepisu. Treść decyzji o wsparciu została wskazana w art. 15 ustawy o WNI, i określa okres obowiązywania decyzji, przedmiot działalności gospodarczej oraz warunki, które przedsiębiorca jest obowiązany spełnić, wymienione w punktach od 1 do 6.

Zgodnie z § 8 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 sierpnia 2018 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej niektórym przedsiębiorcom na realizację nowych inwestycji (Dz.U., poz. 1713, dalej: rozporządzenie o WNI), do kosztów kwalifikujących się do objęcia wsparciem na nowe inwestycje zalicza się koszty będące:

kosztem związanym z nabyciem gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego,
ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika i zaliczenia ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych,
ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how i nieopatentowanej wiedzy technicznej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3,
kosztem związanym z najmem lub dzierżawą gruntów, budynków i budowli - pod warunkiem że okres najmu lub dzierżawy trwa co najmniej 5 lat, a w przypadku mikroprzedsiębiorców, małych przedsiębiorców i średnich przedsiębiorców - co najmniej 3 lata, licząc od przewidywanego terminu zakończenia nowej inwestycji,
ceną nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowle objęte najmem lub dzierżawą, w przypadku gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy

W myśl § 8 ust. 4 rozporządzenia o WNI, cenę nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.

Zgodnie z § 8 ust. 5 rozporządzenia o WNI, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 2, muszą być nowe, z wyjątkiem aktywów nabywanych przez mikroprzedsiębiorców, małych przedsiębiorców i średnich przedsiębiorców.

Jeżeli więc poniesione przez Spółkę nakłady inwestycyjne spełniają wskazane warunki, stanowią one tym samym wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną.

W myśl § 9 ust. 1 rozporządzenia o WNI, wsparcie z tytułu kosztów kwalifikowanych nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł te koszty po dniu wydania decyzji o wsparciu, aż do wygaśnięcia decyzji o wsparciu lub wyczerpania maksymalnej dopuszczalnej pomocy regionalnej, w zależności od tego, które zdarzenie wystąpi wcześniej.

Z kolei w § 10 rozporządzenia o WNI, określono w szczegółach sposób kalkulacji przysługującego limitu pomocy publicznej. Zgodnie z § 10 ust. 1 rozporządzenia o WNI, koszty kwalifikowane nowej inwestycji oraz wielkość pomocy są dyskontowane na dzień uzyskania decyzji o wsparciu (§ 10 ust. 3 rozporządzenia o WNI).

Analizując powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że z cytowanego § 8 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia o WNI, wyraźnie wynika, że do kosztów kwalifikujących się do objęcia wsparciem na nowe inwestycje zalicza się koszty będące ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika i zaliczenia ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Z kolei, cenę nabycia i koszt wytworzenia ustala się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 351).

Art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy o rachunkowości, stanowi, że aktywa i pasywa wycenia się nie rzadziej niż na dzień bilansowy w sposób następujący: środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne według cen nabycia lub kosztów wytworzenia.

Cena nabycia, o której mowa w ust. 1, to cena zakupu składnika aktywów, obejmująca kwotę należną sprzedającemu, bez podlegających odliczeniu podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego, a w przypadku importu powiększona o obciążenia o charakterze publicznoprawnym oraz powiększona o koszty bezpośrednio związane z zakupem i przystosowaniem składnika aktywów do stanu zdatnego do używania lub wprowadzenia do obrotu, łącznie z kosztami transportu, jak też załadunku, wyładunku, składowania lub wprowadzenia do obrotu, a obniżona o rabaty, opusty, inne podobne zmniejszenia i odzyski. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie ceny nabycia składnika aktywów, a w szczególności przyjętego nieodpłatnie, w tym w drodze darowizny - jego wyceny dokonuje się według ceny sprzedaży takiego samego lub podobnego przedmiotu (art. 28 ust. 2 ustawy o rachunkowości).

Przystępując do analizy ww. przepisów zauważyć należy, że w orzecznictwie zarówno Sądu Najwyższego, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego, a także w piśmiennictwie ukształtowany jest pogląd, w myśl którego przepisy prawa podatkowego należy wykładać ściśle i zgodnie z ich literalnym brzmieniem, a jedynie w sytuacjach wątpliwych, gdy językowa wykładnia nie doprowadza do ustalenia jednoznacznej treści normy prawnej, należy skorzystać z innych metod wykładni w taki sposób, by wyinterpretowana norma spójna była z innymi normami skorelowanymi, jak również by jednocześnie w pełni odzwierciedlała intencje racjonalnego ustawodawcy. Stanowisko to ma swoje oparcie przede wszystkim w założeniu, że źródłem wiedzy, zarówno dla podatnika, jak i organów stosujących prawo, jest i zawsze będzie tylko językowe znaczenie norm prawnych, albowiem przekaz językowy rozumiany jako możliwy sens słów jest powszechną metodą komunikowania się ustawodawcy z podatnikiem i organami stosującymi prawo.

Ponadto, należy zauważyć, żeby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków kwalifikowanych jako koszty inwestycji, to poniesienie musi oznaczać wydatek faktycznie zrealizowany, a nie samą deklarację o zamiarze jego poniesienia, czy też zobowiązanie do poniesienia go w przyszłości. W związku z powyższym, dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego nie jest wystarczające jedynie zarachowanie wydatku bez jego faktycznego poniesienia. Innymi słowy, moment poniesienia kosztów inwestycji, przy obliczaniu wielkości otrzymanej lub dopuszczalnej pomocy publicznej, należy określać zgodnie z zasadą kasową, tj. przyjmując moment faktycznego zrealizowania kosztów w znaczeniu kasowym (chwila zapłaty).

Zaliczka jest kwotą wpłaconą na poczet przyszłego zobowiązania. Co do zasady jest ona jedynie częścią należności i po realizacji umowy podlega zaliczeniu na poczet należnej ceny, natomiast w przypadku niewykonania umowy podlega zwrotowi. Zatem, zaliczka nie ma charakteru definitywnego i nie może być wliczona w ciężar kosztów uzyskania przychodu w momencie jej wpłaty. Stanie się ona kosztem uzyskania przychodu dopiero po wykonaniu umowy, na którą zaliczka została wpłacona i w tym momencie na gruncie przepisów podatkowych możemy mówić o poniesieniu kosztu.

W konsekwencji powyższych rozważań należy stwierdzić, że wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną, powinny być uznane za poniesione w momencie zapłaty, zgodnie z zasadą kasową. Odstępstwem od zasady kasowej jest sposób traktowania zaliczek, których wpłata, jak słusznie wskazuje Wnioskodawca, nie jest tożsama z definitywnym dokonaniem zakupu oraz nie jest uznawana za zapłatę ceny należnej z tytułu nabycia danego składnika majątku lub wykonania przyszłych prac. W odniesieniu natomiast do płatności częściowych należy stwierdzić, że w przeciwieństwie do płatności charakterze zaliczkowym, które stanowią kwoty wpłacone na poczet przyszłych zobowiązań, płatności częściowe uiszczane przez Spółkę mają charakter definitywnie poniesionych wydatków, bowiem Spółka dokonując tych płatności reguluje swoje zobowiązanie za zrealizowany dotychczas etap prac, czy dostawy.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym dokonując kalkulacji maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego na podstawie art. 17 ust. l pkt 34a updop, Spółka powinna ujmować wydatki inwestycji objętej decyzją o wsparciu:

w odniesieniu do płatności jednorazowych (ostatecznych) - w momencie poniesienia w znaczeniu kasowym,
w odniesieniu do płatności częściowych (tj. należnych za dany etap prac) - w momencie poniesienia ich w znaczeniu kasowym,
w odniesieniu do zaliczek - w momencie uiszczenia ceny należnej danemu wykonawcy/ dostawcy z tytułu wykonania umowy

-należy uznać za prawidłowe.

Nadmienia się, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1-3 zostało/zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § la ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie