Stanowisko Spółki:

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy wybór metody liczenia wysokości odsetek z art. 15c UPDOP będzie miał zastosowanie wyłącznie do nowych umów pożyczek, tj. zawartych i przekazanych po dniu 1 stycznia 2015 r., a wybór tej metody nie spowoduje, że będzie ona miała zastosowanie również do pożyczek zaciągniętych i/lub wypłaconych przed datą wejścia w życie nowelizacji. W konsekwencji wybór metody określonej w art. 15c UPDOP w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 roku, daje równoczesne prawo do zastosowania art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy nowelizującej, pod warunkiem, że pożyczki zostały udzielone i faktycznie przekazane Wnioskodawcy przed 1 stycznia 2015 roku. Zważywszy, że &‒ tak jak to opisano powyżej Wnioskodawca zaciąga finansowanie na podstawie umów ramowych, za zawarcie umowy pożyczki (kredytu) w rozumieniu przedstawionym powyżej Wnioskodawca poczytuje wystąpienie o wypłatę danej transzy w ramach przewidzianego limitu kredytowego.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy prawo do stosowania przepisów przejściowych określonych w art. 7 ust. 1 ustawy nowelizującej w stosunku do pożyczek udzielonych i faktycznie przekazanych podatnikowi przed 1 stycznia 2015 roku, dotyczy również tych pożyczek od podmiotów powiązanych, które w świetle art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 UPDOP mogły stanowić koszt uzyskania przychodu w pełnej kwocie. Oznacza to, że w stosunku do tych pożyczek Wnioskodawca obowiązany jest stosować przepisy UPDOP w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r.

Ad 3.

Konsekwentnie Wnioskodawca twierdzi, że skoro w stosunku do pożyczek udzielonych i faktycznie przekazanych podatnikowi przed 1 stycznia 2015 roku zobowiązany jest on stosować przepisy w brzmieniu dotychczas obowiązującym, do tych pożyczek przepisy wprowadzone ustawą nowelizującą, a w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 UPDOP w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą oraz nowy art. 15c UPDOP nie będą miały zastosowania. Tym samym wybierając metodę alternatywną z art. 15c UPDOP dla umów zawartych od 1 stycznia 2015 roku w kalkulacji odsetek zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów od pożyczek wypłaconych do końca 2014 roku nie stosuje się limitów określonych w art. 15c.

Ad. 4

Zdaniem Spółki ponieważ znowelizowane przepisy dotyczące cienkiej kapitalizacji mają zastosowanie tylko do nowo zawartych (od dnia 1 stycznia 2015 r.) umów pożyczek /kredytów, które objęte są zakresem uregulowań dotyczących niedostatecznej kapitalizacji, tym samym termin na dokonanie zgłoszenia wyboru stosowania metody alternatywnej powinien być liczony zgodnie z treścią art. 15c ust. 12. Oznacza to, że podatnik powinien mieć 30 dni od dnia zawarcia pierwszej takiej umowy pożyczki licząc od 1 stycznia 2015r., na zgłoszenie do właściwego urzędu skarbowego wyboru stosowania metody z art. 15c ust. 12 UPDOP. Tym samym art. 15c ust. 1 UPDOP w zakresie zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego nie będzie miał tu zastosowania, mimo że na dzień 1 stycznia 2015 r. Spółka będzie miała w portfelu umowy pożyczki zawarte przed tym dniem.

Ad. 5

Zdaniem Spółki, zawiadomienie o wyborze stosowania metody alternatywnej, o którym mowa w art. 15c ust. 12 ustawy nowelizującej, ma odniesienie wyłącznie do nowych umów pożyczek zawartych począwszy od daty 1 stycznia 2015r. Powyższe jest uzasadnione tym, iż umowy pożyczki, zawarte i przekazane przed datą wejścia w życie znowelizowanych przepisów, które dopiero w świetle nowych przepisów klasyfikowałyby się do uznania ich za umowy podlegające limitowi zaliczania odsetek od tych pożyczek do kosztów uzyskania przychodów, korzystają na zasadzie ochrony praw nabytych z wyłączenia z zakresu tego limitu. Natomiast umowy pożyczki zawarte przed dniem 1 stycznia 2015 r., mogą podlegać pod art. 15c tylko w przypadku odrębnego złożenia zawiadomienia w stosunku do tych umów, na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy nowelizującej, tym samym w odniesieniu do umów zawartych od dnia 1 stycznia 2015 r., należałoby złożyć zawiadomienie dodatkowe w rozumieniu art. 15c ust. 1 lub ust. 12 UPDOP.

Uzasadnienie

Zarówno art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 w brzmieniu określonym w ustawie nowelizującej oraz nowy art. 15c UPDOP, przewidujący tzw. alternatywną metodę ustalania odsetek od pożyczek zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów będą miały zastosowanie do odsetek zapłaconych począwszy od 1 stycznia 2015 roku. Ustawodawca w przepisie przejściowym art. 7 ust. 1 ustawy nowelizującej przewidział wyłączenie stosowania nowych regulacji, o których mowa powyżej, w przypadku odsetek od udzielonych pożyczek faktycznie przekazanych podatnikowi przed 1 stycznia 2015 roku. Zgodnie z tym przepisem do odsetek od pożyczek w przypadku których kwota udzielonej podatnikowi pożyczki (kredytu) została temu podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia wżycie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy art. 16 ust. 1
pkt 60 i 61 oraz ust. 6 ustawy wymienionej w art. l, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2015 r. Przepis ten należy rozumieć w ten sposób, że obejmuje on swoją dyspozycją zarówno umowy, które podlegały limitom określonym w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61, jaki umowy pożyczek udzielonych przez podmioty powiązane, które me spełniały limitów określonych w tych przepisach i odsetki mogły być zaliczane w całości do kosztów uzyskania przychodu. W nowym przepisie art. 15c UPDOP, ustawodawca odnosi się do pożyczek otrzymanych przez: spółki i spółdzielnie które otrzymały pożyczkę w rozumieniu art. 16 ust. 7b od podmiotów, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61. Powyższe przepisy, jednoznacznie oddzielają pożyczki otrzymane (faktycznie przekazane) przed 1 stycznia 2015 roku i po tej dacie. Zdaniem Wnioskodawcy, przy wyborze stosowania zasad określonych w art. 15c UPDOP, do pożyczek zaciągniętych i faktycznie przekazanych podatnikowi przed datą wejścia w życie znowelizowanych przepisów, zastosowanie będą miały przepisy sprzed nowelizacji, co wynika wprost z art. 7 ust. 1 ustawy nowelizującej. Tym samym art. 15c UPDOP nie będzie miał zastosowania do udzielonych pożyczek faktycznie przekazanych przed 1 stycznia 2015 roku. Wskazać należy, że celem przepisu przejściowego określonego w art. 7 ust. 1 ustawy nowelizującej jest zapewnienie, aby dotychczasowe zasady zaliczania odsetek do kosztów uzyskania przychodu znajdowały zastosowanie do wszystkich umów czynnych w momencie wejścia w życie nowych regulacji, tj. umów, na podstawie których finansowanie zostało podatnikowi faktycznie przekazane. Tym samym należałoby uznać, że stanowi on lex specialis zarówno w stosunku do nowego art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 jak również art. 15c. W konsekwencji dokonując wykładni art. 15c, nie powinno uwzględniać się pożyczek objętych dyspozycją art. 7 ust. l, tj. faktycznie przekazanych podatnikowi do końca 2014r. Ponadto brzmienie art. 15c, pozwala również twierdzić, że przepis ten ma zastosowanie, gdy spółka otrzymała pożyczkę w rozumieniu nowych przepisów o niedostatecznej kapitalizacji. Wynika to z faktu, że przepis ten wchodzi w życie 1 stycznia 2015 roku, co oznacza że ma zastosowanie do zdarzeń, które wystąpiły począwszy od tego dnia, a skoro przepis odnosi się do zdarzenia polegającego na otrzymaniu pożyczki, to literalnie interpretując przepis, może odnosić się on tylko do pożyczek otrzymanych od 1 stycznia 2015 roku. Otrzymanie pożyczki, uprawniające do stosowania metody alternatywnej określonej w omawianym art. 15c, musi nastąpić również od podmiotu wskazanego w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 roku. Jednocześnie zważyć należy, iż w/w art. 7 ust. 1 ustawy nowelizującej wprost nakazuje stosowanie starych przepisów art. 16 ust 1 pkt 60 i 61 UPDOP do pożyczek faktycznie przekazanych do końca 2014 r. Jest to bowiem przepis bezwzględnie obowiązujący, gdyż ustawodawca użył tu zwrotu (...) stosuje się przepisy zamiast zapisu, że przepisy takie mogą być stosowane, który to pozwalałby na dokonanie przez podatnika swobodnego wyboru w tym zakresie. Żaden z pozostałych przepisów przejściowych (w tym art. 7 ust. 2) nie odnosi się do starych umów pożyczek wypłaconych do końca 2014 r., gdyż powołany art. 7 ust. 2 wyraźnie wskazuje na umowy pożyczki, które zostały zawarte przed dniem 1 stycznia 2015 r., natomiast milczy w zakresie faktycznego przekazania środków pieniężnych wynikających z takiej umowy. Zatem podatnik ma obowiązek stosowania przepisów w brzmieniu obowiązującym do końca 2014 r. do starych umów pożyczek udzielonych i faktycznie przekazanych do końca 2014 r. również w sytuacji wyboru alternatywnej metody liczenia odsetek dla umów zawartych od 1 stycznia 2015 r. Tym samym oznacza to, że tylko w stosunku do umów zawartych od dnia 1 stycznia 2015 r., podatnicy mają obowiązek stosowania nowych regulacji, w tym art. 15c.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi treść art. 7 ust. 2 ustawy nowelizującej, który daje podatnikowi możliwość wyboru nowej metody z art. 15c UPDOP w stosunku do umów zawartych przed 1 stycznia 2015 roku. Treść tego przepisu budzi istotne wątpliwości, gdyż nie zawiera on żadnych odniesień do art. 7 ust. 1 ustawy nowelizującej, w szczególność nie wiadomo, czy jest to przepis szczególny do art. 7 ust. 1, czy też zawiera niezależną normę, ale wówczas pojawia się pytanie, do jakich stanów faktycznych przepis ten miałby zastosowanie, skoro art. 7 ust. 1 w zasadzie wyczerpuje wszystkie przypadku podlegające regulacjom przejściowym. Jeżeli art. 7 ust. 2 miałby stanowić przepis szczególny w stosunku do art. 7 ust. 1, to tylko w takim rozumieniu, że skoro art. 7 ust. 1 jest przepisem bezwzględnie obowiązującym w stosunku do pożyczek udzielonych i faktycznie przekazanych, to art. 7 ust. 2 daje podatnikom możliwość wyboru metody alternatywnej przewidzianej w nowych regulacjach w stosunku do tych pożyczek, które udzielone zostały przez podmioty o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 w brzmieniu dotychczasowym (tak też literalnie art. 7 ust. 2 ustawy nowelizującej). Czyli celem tej regulacji byłoby zapewnienie podatnikom wyboru nowej metody, nie przewidzianej w ogóle w starych przepisach, do umów już zawartych przed stycznia 2015 roku. Oczywiście, użyte odmienne zwroty w obu ustępach (pożyczki udzielone i faktycznie przekazane oraz umowy zawarte), wprowadzają interpretacyjny zamęt, jednak zwroty te nie są na tyle odmienne, aby nie pozwalały wywnioskować celu, jaki przyświeca ustawodawcy jakim jest zapewnienie podatnikowi dodatkowego wyboru stosowania metody, która została dopiero wprowadzona, a która w określonych stanach faktycznych i modelach biznesowych może być dla podatnika korzystniejsza. Należy również podkreślić, że art. 7 ust. 2 wyraźnie odwołuje się do wąsko rozumianego podmiotu powiązanego w rozumieniu dotychczas obowiązującego art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61, tzn. wskazuje na umowy pożyczki zawarte przed dniem 1 stycznia 2015 r. z podmiotem określonym w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61, tj. kwalifikującym się do cienkiej kapitalizacji. Przy czym art. 7 ust. 1 ustawy nowelizującej odnosi się ogólnie do stosowania przepisów art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61, a nie tylko podmiotów czy umów pożyczek wskazanych w tym przepisie. Oznaczałoby to, że zastosowanie art. 7 ust. 1 ustawy nowelizującej ma szerszy zakres, czyli stosuje się go do pożyczek od wszystkich podmiotów powiązanych, zarówno spełniających limity określone w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61, jak i nie spełniające tych limitów. Art. 7 ust. 2 ma z kolei zastosowanie tylko do podmiotów spełniających limity określone w tym przepisie w brzmieniu dotychczas obowiązującym. Zdaniem Wnioskodawcy, art. 7 ust. 2 ustawy nowelizującej, w żadnym przypadku nie może być podstawą do narzucenia podatnikom wyboru metody alternatywnej określonej w art. 15c UPDOP dla całego portfela umów pożyczek, tj. zarówno tych udzielonych i faktycznie przekazanych przed 1 stycznia 2015 roku jaki i umów zawartych od 1 stycznia 2015 roku. Zdaniem Wnioskodawcy, podatnicy którym podmioty powiązane udzieliły pożyczek i faktycznie przekazały kwoty tych pożyczek przed 1 stycznia 2015 roku, mają prawo stosować regulacje art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 UPDOP w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 roku oraz ci sami podatnicy niezależnie mają prawo, w stosunku do umów zawartych od 1 stycznia 2015 roku, do stosowania nowej treści art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz wyboru metody alternatywnej z art. 15c UPDOP.

Należy również zauważyć, że ustawodawca nakłada na podatników obowiązek zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o wyborze metody z art. 15c w dwóch regulacjach, czyli w przepisie przejściowym art. 7 ust. 2 ustawy nowelizującej oraz w art. 15c ust. 1 in fine oraz ust. 12 UPDOP (Spółka traktuje oba ustępy jako. jedną regulację). Oznacza to, że złożenie zawiadomienia na podstawie art. 15 c ust. 1 lub 12 nie może być interpretowane jako obejmujące również pożyczki, o których mowa w art. 7 ust. 1 ustawy nowelizującej, gdyż te pożyczki mogłyby podlegać metodzie alternatywnej tylko w przypadku, gdy zostały zawarte przed 1 stycznia 2015 roku i zostało zgłoszone odrębne zawiadomienie na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy nowelizującej. W innym przypadku nie byłoby uzasadnione dwukrotne regulowanie tego samego obowiązku, gdyby obowiązek ten nie wiązał się z odrębnymi uprawnieniami przyporządkowanymi do każdego z zawiadomień. Wskazać należy też, że ustawodawca niejednolicie posługuje się w treści ustawy nazewnictwem. W różnych fragmentach ustawy używa bowiem pojęć kwoty otrzymane (art. 15c UPDOP), i faktycznie przekazane (art. 7 ust. 1 ustawy nowelizującej), nie definiując jednakże czy rozumie je zamiennie czy jako pojęcia mające odrębne znaczenia. Tym samym Spółka zastanawia się, czy używając pojęcia otrzymane pożyczki, ustawodawca również rozumie pod tym pojęciem pożyczki wypłacone, tzn. czy utożsamia te sytuacje. Treść art. 7 ust. 1 w którym ustawodawca odwołuje się do odsetek od pożyczek (kredytów) nie precyzując jednak odsetki od jakich umów ma na myśli, tzn. czy w odniesieniu do wszystkich, czy tylko do nowych umów powoduje, że treść tego zapisu powinna być rozumiana szeroko. Art. 15c ust. 1 wskazuje, że spółki mogą nie stosować ograniczeń wynikających z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61, w zaliczaniu odsetek od takiej pożyczki do kosztów podatkowych, jeżeli wybiorą zasady określone w art. 15c. Wnioskodawca analizuje czy oznacza to, że spółki które otrzymały pożyczkę po 1 stycznia 2015 w odniesieniu do umowy ramowej, tj. wypłaconej transzy pożyczki podpisanej wcześniej, kalkulacja odsetek również będzie miała zastosowanie, czy też w portfelu pożyczek do których nowy art. znajdzie zastosowanie są tylko te pożyczki, które zostały udzielone po 1 stycznia 2015. Zdaniem Spółki zgodnie z zasadą zachowania praw nabytych w zakresie spłaty transz pożyczek zaciągniętych przed dniem 1 stycznia 2015 r. Wnioskodawca nie będzie musiał stosować limitowania kosztów uzyskania przychodów w zakresie odsetek od spłacanych pożyczek (z zastrzeżeniem oczywiście, że pożyczki te nie podlegały ograniczeniom w świetle art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 w brzmieniu obecnie obowiązującym). Zauważyć należy, iż zmiany zaproponowane w przepisach, a dotyczące kwalifikowania kosztów uzyskania przychodów odsetek od pożyczek udzielonych podatnikowi przez podmioty z podatnikiem powiązane, mogłyby w sposób istotny wpływać na podatkowe skutki operacji gospodarczych podatnika będących w toku, przy inicjowaniu których podatnik rozważał i stosował przepisy wówczas obowiązujące. Tym samym należy wyłączyć stosowanie nowego brzmienia tych przepisów w stosunku do pożyczek, w przypadku których kwota udzielonej pożyczki została już temu podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Powyższe uzasadnia fakt, iż podatnik korzysta z ochrony w zakresie niezmienności wpływu nowych przepisów na prawa nabyte w ramach wcześniej obowiązujących ustaw, w sytuacji gdy te nowe przepisy powodowałyby pogorszenie sytuacji podatnika. Tym samym gdyby ustawodawca zakładał możliwość odroczenia stosowania nowych przepisów wyłącznie w przypadku stosowania przez podatnika od 1 stycznia 2015 roku sposobu liczenia odsetek od pożyczek według metody wskazanej art. 16 ust. 60 i 61 UPDOP, to działanie takie skutkowałoby nierównym traktowaniem podatników w zakresie praw nabytych, co oznaczałoby że podmioty które nie wybiorą metody alternatywnej z art. 15c UPDOP korzystałby ze starych zasad, a te które wybrały metodę alternatywną już nie. Taka interpretacja przepisów przejściowych z art. 7 byłaby niedopuszczalna, w szczególności naruszałaby art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, tj. zasadę równości wobec prawa. Tym samym należałoby uznać, iż prawo do stosowania ochrony praw nabytych, określonych w przepisie bezwzględnie obowiązującym jakim jest art. 7 ust. 1 ustawy nowelizującej, byłoby warunkowe, tj. pod warunkiem niekorzystania z metody alternatywnej w stosunku do pożyczek otrzymanych od 1 stycznia 2015. Oznaczałoby, że premiowana byłaby przez ustawodawcę wyłącznie jedna forma metody kalkulacji odsetek z art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61, a tym samym miałoby miejsce swego rodzaju zmuszanie podatników co do wyboru tej właśnie metody oraz ograniczanie swobody ich wyboru. Powyższe skutkowałoby iluzorycznym prawem podatników do wyboru metody zaliczania odsetek do kosztów podatkowych, podczas gdy w rzeczywistości. tylko jedna ze wskazanych metod dawałaby przywilej niestosowania bardziej restrykcyjnych limitów wynikających z nowych przepisów. Taka interpretacja przepisów przejściowych naruszałaby zasadę neutralności w zakresie możliwości dokonywania przez podatnika realnego wyboru metody liczenia odsetek z nowej ustawy, w efekcie prawo do zachowania praw nabytych byłoby pozorne.

Należy zauważyć, że zastosowanie przepisów przejściowych, zależałoby od konkretnej sytuacji danego podatnika, tj. czy metoda alternatywna byłaby dla niego korzystna od 1 stycznia 2015 r., czy też nie. Taka ocena nie jest możliwa, gdyż podatnik musi zdecydować o wyborze metody alternatywnej do końca pierwszego miesiąca roku podatkowego, a parametry, od których zależy wysokość limitu odsetek zaliczanych do kosztów podatkowych, ostatecznie znane będą dopiero po zakończeniu pierwszego roku podatkowego. Zatem przed podatnikiem stawiana byłaby alternatywa, (i) czy ma dokonać wyboru metody alternatywnej, której ostateczny wynik będzie znany dopiero po pierwszym roku i po latach następnych, przy czym taką metodę podatnik musi wybrać na minimum trzy lata, (ii) czy rezygnuje z tej metody w zamian za prawo do korzystania z praw nabytych. Jednocześnie, podatnik zostaje ograniczony w zakresie planowania w zakresie wyboru metod zaliczania odsetek w koszty podatkowe od pożyczek zaciąganych od 1 stycznia 2015.

Taka interpretacja powodowałoby naruszenie art. 32 ust. 2 Konstytucji przez ograniczanie wolności wyboru podatnika, poprzez dyskryminację jego decyzji gospodarczych, które zmuszony będzie podejmować w celu utrzymania i zabezpieczenia płynności finansowej. Z uwagi na powyższe, w świetle przywołanych przepisów, jak również przy założeniu racjonalności działania ustawodawcy należy przyjąć, iż wnioskowanie Spółki jest prawidłowe, a ustawodawca działając zgodnie z zasadą pogłębiania zaufania podatników do organów państwa nie różnicowałby tak diametralnie ich sytuacji gospodarczej, na którą wpływ miałby wybór metody liczenia odsetek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Dodatkowo należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji oraz w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 czerwca 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1565/15.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej